Landbouwvoorlichting
voortaan betaald?
Bieduinenhof
nu
voor bejaarden
I
SCinde pijp!
Tevreden emigranten
Stiltemaand
Geen supersonische
verkeersvliegtuigen
binnen vijftien jaar
Nieuws voor
VOORTAAN
HOORT
HET ZO.
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 30 SEPTEMBER 1958
Ook hier werkt
de bezuiniging
door
Weg Sluiskil-Axel
is aanzienlijk
verbeterd
Kleu terleidsters
congresseren
te Breda
Hoogwaterstanden
Inzegening kleuterschool
Nieuw Hulst
Kritiek in Australië lokte kritiek uït
Ingezonden stukken
„Gebedsactie" voor
Nieuw-Guinea
President Douglas-fabrieken
tijd
enorm
snel
revolutionair
(Advertentie)
(Van onze landbouwmedewerker)
Tussen al de opwinding en het
rumoer rondom de melkprijs, de
toeslag voor de boeren, de sub
sidie aan de consumenten, de
beperking van de produktie en
het vragen van advies aan de
Sociaal Economische Raad, is
een belangrijke mededeling van
minister Vondeling verloren ge
lopen. De mededeling over de
voorlichting van de land- en
tuinbouw.
Aan ingewijden was het al langer
bekend, dat er iets in deze geest op
komst zou zijn. Niet uit hoofde van
geheime voorwetenschap, want de
eerste mededeling heeft minister Von
deling gedaan bij zijn werkbezoek
aan de provincie Gelderland ongeveer
half juli. Over dit bezoek hebben
toen in verschillende kranten berich
ten gestaan. Het kan zelfs wel zijn
dat er eerder wat over gezegd is,
maar dat willen we kwijt zijn. De
minister heeft toegezegd dat de kosten
voor de voorlichting bijna een on
draaglijke last waren geworden voor
de schatkist.
De Nederlandse landbouw en ze
ker niet minder de tuinbouw neemt
zulk een vooraanstaande plaats in in
de wereld, omdat er een zeer nauwe
samenwerking bestaat tussen onder
zoek, onderwijs en voorlichting. Wil
Nederland deze plaats behouden, dan
mag het geen van de drie terreinen
verwaarlozen. De welvaart van ons
land rust voor een aanzienlijk deel
op de land- en tuinbouw. Daarom is
het alleszins verantwoord, dat het
Nederlandse volk in zijn geheel een
bijdrage geeft aan het onderzoek, het
onderwijs en de voorlichting. Met
andere woorden, dat een deel der be
lastinggelden hieraan wordt besteed.
Tot nu toe heeft de staat dit alles
voor het overgrote deel voor zijn re
kening genomen.
Maar een bepaald deel van ons volk
met name de land- en tuinbouw
profiteert wel in het bijzonder van
deze drie activiteiten. Daarom zo
redeneert de minister is het billijk
dat deze groep ook een extra bijdrage
levert. Het onderzoek is nauw ver
want met de Landbouwhogeschool in
Wageningen en is zo kostbaar dat het
agrarische bedrijfsleven dit niet alleen
zou kunnen betalen. Trouwens, van
dit onderzoek hebben ook anderen
dan de land- en tuinbouw rechtstreeks
profijt. Daarom ligt het voor de
hand dat de staat dit onderzoek be
taalt. Ook de financiering van het
onderwijs is in Nederland in handen
van de staat. Dat dit ook geldt en
blijft gelden voor het land- en tuin-
bouwonderwijs is alleszins plausibel.
bedrijf. Voor de boerenjeugd is geen
plaats meer op het bedrijf. In groten
getale moeten boerenzonen een toe
komst zoeken buiten de landbouw.
Voorlichting over een bedrijfsplan in
verhouding tot de beschikbare ar
beidskrachten zal in de meeste geval
len uitlopen op een gesprek over de
samenstelling van het gezin en over
de toekomst van de kinderen.
En deze gesprekken zo zeggen
de organisaties zijn ons terrein en
niet dat van de overheid, want bij de
aangelegenheden van het gezin komt
ook de godsdienst te pas en daarover
moet de overheid zwijgen. Wij de
organisatties zouden dus eigenlijk
de voorlichting moeten geven en zo
lang dat niet kan, moeten wij er toch
heel wat over te zeggen hebben.
,Dat kan, dat kan," antwoordt de
overheid. „Maar u weet, financieren
betekent ook zeggenschap hebben.
Laten we deze stelling ook maar eens
omkeren: zeggenschap willen hebben
moet dus ook betekenen financieren,
of tenminste een groot deel van de
gelden bijdragen". Men kan ook re
deneren, dat de staat het onderwijs
betaalt, maar dat het gegeven wordt
door bijvoorbeeld een katholieke
schoolvereniging. Zo zou de staat ook
Bijdragen
Blijft over de voorlichting aan boe
ren en tuinders. Hiervan hebben deze
lieden zelf het meeste profijt. Daar
om, zullen zij moeten bijdragen. Er
kómt nog een andere overweging bij
Sinds een aantal jaren eigenlijk
sinds de oorlog zijn de landbouw
organisaties van mening dat zuiver
technische voorlichting niet meer mo
gelijk is. Gezin en bedrijf zijn zo
nauw met elkaar verbonden, dat men
moeilijk voorlichting kan geven op
het ene terrein zonder het andere
te raken. Vooral niet door de veran
derde omstandigheden op het boeren-
Door de vernieuwing van de pro
vinciale weg van Sluiskil naar Axel
is een belangrijke vörkeersverbete-
ring ontstaan. Hoewel door de nieu
we oost-westroute het traject Axel-
Sluiskil aanzienlijk is ontlast, is deze
weg toch nog altijd een zeer belang
rijke verkeersschakel. Men is ge
ruime tijd bezig geweest deze des
tijds zo gevaarlijke weg (smal en vol
bochten) aan te passen aan de eisen
die het huidige verkeer stelt.
In de eerste plaats is de knik in de
weg, ter hoogte van Axelse Sassing
(bij het begin van de kanaalzijarm)
weggewerkt, er kwamen fietspaden
waaraan gedeeltelijk nog wordt
gewerkt en de nieuwe, verbrede
weg is van de gevaarlijkste bochten
ontdaan en loopt nu niet meer zo pal
langs het water. Ook vanaf het
Casino tot aan de brug te Sluiskil is
veel verbeterd.
De bewoners van de lange rij hui
zen onder Sassing hebben nu een
echte straat" aan hun voordeur en
een betonnen stootrand langs de weg
beschermt zowel het verkeer (waar
onder de lager rijdende fietsers) als
de daar wonenden.
Nu ook de rondweg om Axel ge
reed is, kunnen de automobilisten op
dit traject uitstekend uit de voeten.
de voorlichting kunnen subsidiëren
maar haar doen geven door bijvoor
beeld, de katholieke boerenbond.
Gezien echter het motief van be
zuiniging zal deze redenering wel wei
nig kans krijgen om werkelijkheid te
worden.
Er schijnt nog een andere overwe
ging bij te komen, maar we hebben
niet kunnen achterhalen hoe groot de
invloed hiervan is geweest. Vooral de
landbouwvoorlichting klaagt er over,
dat zij een aantal boeren niet berei
ken kan, omdat deze niet van zin zijn
de gegeven raad op te volgen. Er is
een groep boeren aan wie de voor
lichting niet besteed is. Deze groep
maakt het werk van de voorlichting
onnodig duur, want deze doet zo goed
mogelijk zijn best om alle boeren te
bereiken. Welnu, zo schijnt de rede
nering te zijn, als we de boeren laten
betalen, dan krijgen we vanzelf de
boeren, waaraan de voorlichting wel
besteed is en die kunnen we dan be
ter helpen.
Hoe?
Hoe de voorlichting georganiseerd
zal worden, is nog niet bekend. Waar
schijnlijk zullen er verenigingen voor
bedrijfsvoorlichting worden opgericht,
zoals ze in een aantal plaatsen al
bestaan. De boeren betalen aan deze
verenigingen een contributie, bijvoor
beeld gebaseerd op het aantal ha
grond. Zulk een vereniging kan dan
een functionaris aanstellen die het
zelfde werk doet als thans gebeurt
door de assistent van de voorlichtings
dienst. De technische leiding van deze
voorlichting zou kunnen blijven be
rusten bij de consulent, die in dienst
van het Rijk zou blijven.
Of het zo wordt weten we nog niet.
We vonden het echter goed hierover
te berichten voor de grote drukte be
gint. De grote drukte van de akker
bouwprijzen, de garantieprijs voor de
melk, de beheersing of de beperking
van de melkproduktie, de hoeveelheid
melk waarvoor de garantie zal gel
den, en de manier waarop het risico
van de markt verdeeld zal worden
tussen boer en overheid, en zo nog
verschillende onderwerpen, waarover
binnenkort meer bericht kan worden.
Er is nog weinig van bekend,
maar misschien is het voor de
veehouders interessant kennis
te nemen van de geruchten, dat
voor het melkprijsjaar 1958-
1959 de garantie zal gelden voor
vijf miljard liter.
Door het groepsbestuur van de
K.O.B. uit het bisdom Breda, is een
congresdag georganiseerd voor de
kleuterleidsters, te houden op dins
dag 14 oktober a.s. Op deze dag, die
begonnen zal worden met een H. Mis,
zal drs. Th. Draat spreken over „Het
probleem van het moderne gezin",
's Middags zal frater Theophaan,
directeur van het blindeninstituut te
Grave, een lezipg houden over het
onderwijs aan slechtziende kinderen.
Bovendien zal de film „Leven in de
duisternis" worden vertoond.
Morgen, woensdag, 1 oktober gel
den voor de provincie Zeeland de
volgende hoogwaterstanden:
te Hansweert om 4.52 en 16.59 uur,
te Terneuzen om 4.11 en 16.23 uur en
te Vlissingen om 3.45 en 15.56 uur.
Gebroken spanning.
maar...
Douwe Egberts
DUKAAT
zachte geurige pijptabak
_SSEïS54
Woensdagmorgen begint voor de
jongste kleuters het nieuwe kleuter
schooltje aan de Van der Leyenlaan,
Het houten noodgebouwtje is fris op
geschilderd en ,,naar maat" inge
richt voor de kleinen, die woensdag
morgen om kwart voor negen wor
den verwacht. Om negen uur zal de
school worden ingezegend.
(Van onze correspondent in Australië)
Er begint in Australië een tevreden geslacht van emigranten op te
groeien; men kan hiervan telkens de symptomen ontdekken. De critische
stemmen gaan verstommen, er wordt meer aandacht besteed aan de
toekomst en minder aan het heden; kritiek wordt in sterker mate door
kritiek ontmoet. Dat wil zeggen, degenen die van teleurgesteldheid in
hun emigratie naar buiten doen blijken, ontmoeten meer dankbare en
tevreden klanken dan een aantal jaren geleden het geval was. Emigratie
werkt op een lange termijn
Het Indonesische nationale front
voor de bevrijding van Westelijk-
Nieuw-Guinea, in Djakarta, heeft be
kendgemaakt een „gebedsactie voor
het terugkrijgen van de soevereini-
tei over Westelijk-Nieuw-Guinea" te
zullen beginnen. Het besluit daartoe
werd genomen tijdens een gecombi
neerde vergadering van het front en
het lichaam tot samenwerking tus
sen jeugd en militairen. De actie zal
een aanvang nemen op de „dag der
strijdkrachten". Volgens Antara zul
len op die dag alle godsdienstbelij
ders worden geïnstrueerd om
voortaan elke dag een gebed te
wijden aan het terugkrijgen van de
soevereiniteit over Westelijk-Nieuw-
Guinea.
In de „Dutch-Australian Weekly",
gen weekblad voor Nederlandse emi
granten in Australië, luchtte dezer
dagen een kennelijk teleurgesteld
emigrant z'n gemoed.
„Wat een verschrikkelijk land is
dat hier; het lijkt wel een woestijn.
Er is hier helemaal geen cultuur en
voor een intellectueel is het geen le
ven. Wat zal ik blij zijn wanneer ik
terug kan gaan naar Nederland", zo
riep de inzender uit.
U had daarop de reacties moeten
lezen; het weekblad kon alle ingezon
den stukken en stukjes niet plaatsen,
zózeer werd bedoelde criticus bekri
tiseerd. Er bleef weinig van z'n kri
tiek over; de één prees de natuur in
de omgeving waar hij woont; de an
der wees op het cultureel leven dat
bijzonder in en rond de grote steden
wordt gevonden; een volgende meen
de dat Australië mogelijkheden juist
voor mensen met intellect biedt.
Kortom, er was werkelijk niet één
goed woord voor de criticus; de één
putte zich al meer uit dan de ander
om het goeds dat in Australië wordt
geboden, aan te tonen en uit te stal
len.
Gewijzigde positie
Het zijn deze symptomen uit de
kringen van Nederlandse emigranten
in dit land. die bewijzen hoezeer de
positie van onze landgenoten in
Australië zich wijzigt.
Zij wijzen er niet slechts op dat
er me r tevreden dan ontevreden
emigranten zijn, doch vooral ook, dat
zeer velen bezig zijn in dit nieuwe
land „in te groeien". Dat wil zeggen,
men gaat een open oog krijgen voor
de goede kanten welke het emigre
ren heeft terwijl in het verleden die
kwade zijden duidelijker werden afge
tekend.
Het zou volmaakt onjuist zijn te be
weren, dat bedoelde criticus in alles
ongelijk heeft; sterker, in veel op
zichten hééft hij gelijk. De kritiek
welke hij uitte is in het verleden door
duizenden, zoal niet publiek geuit,
maar dan toch in elk geval bij on
derlinge gesprekken of in brieven
naar di familie weergegeven.
Men zal zich mogelijk herinneren
dat in de eerste jaren der emigra-
lle in Nederlandse bladen her
haaldelijk ingezonden stukken vol
kritiek verschenen. Mogelijk dat ve
le ingezonden stukken-schrijvers van
toén. thans tot de aanvallers van de
hier besproken criticus behoren.
Men is dan z'n tijd vergeten... Ge
lukkig maar, de tijd toen men nog
een ontevreden, critische emigrant
was, is niet zo prettig om aan te den
ken Steeds meer emigranten komen
die periode te boven, vergeten hun
aanvankelijke kritiek en scharen zich
in de rij der verdedigers van hun
nieuwe vaderland
Zoals reeds opgemerkt, er is heus
wel reden om het nieuw ontdekte
land te becritiseren; het is er nu een
maal anders dan in het vaderland.
Merkwaardig is, dat als geheel de
sfeer onder de Nederlandse emigran
ten in Australië veel rustiger is ge
worden; men ziet voorbeelden hoe
velen van hen hier geslaagd zijn en
bepaalde posities hebben verkregen
en bezit de overtuiging, dat men
vroeg of laat eveneens zijn doel be
reiken zal.
De „voortrekkers" hadden dergelij
ke voorbeelden allerminst, zij deden
met recht „een sprong in het duis
ter" Velen van hen zijn nu in het
volle licht gekomen en zijn voorbeel
den voor degenen die na hen volgden.
Er is veel onzekerheid onder de
emigranten weggenomen.
Bovendien is de hulp aan onze emi
granten, dank zij onze emigratiedien.
sten, de kerken en diverse verenigin
gen zo enorm uitgebreid, dat men
niet zo eenzaam meer steat als die
„voortrekkers".
Dit alles demonstreert zich nu in
de kritiek welke op de kritiek werd
uitgeoefend.
Onder de ingezonden stukken-schrij
vers in genoemd blad waren er velen
die een goede positie hebben verwor
ven; die vol dankbaarheid waren
over hetgeen door hen werd bereikt
Zij zijn de beste verdedigers voor
de emigratie geworden: hun kritiek
heeft zich in een andere richting ver
legd
Uiteraard betekent dit alles met
dat emigreren een rustig, geleid, le
ventje betekent; het zijn slechts de
besten die er tegenop kunnen en zich
in een gelukkige positie weten te
plaatsen.
Er worden aan onze emigranten
nog steeds hoge eisen gesteld.
Doch waar in het verleden het aan
tal ontevreden emigranten, schijn
baar of in werkelijkheid, dat van de
tevredenen overtrof, is daarin een
duidelijke verandering gekomen-
De emigrant vól kritiek is thans
een eenzame figuur geworden.
Oost-Rozebeke.
Stilte? Hebt ge ze ooit gezien
of gehoord! Stilte bestaat nie, al
heeft onze Frans - Vlaamse
schrijver, Maurits Maeterlinck
er 'n heel dik boek over ge
schreven Ze is er nie, overdag
nie en 's nachts nie. Want: geen
lawijt is nog geen stilte. Probeer
's nachts de stilte 'nne keer te
horen. Ons boeren kunnen nie
meer slapen van \vat er heel de
nacht over de grote weg gedon
derd komt. Stilte is zodanig
kostbaar, dat ze er in Frankrijk
belastink op gezet hebben. Er is
daar 'n vereniging opgericht, de
A.S.T., voluit geschreven: „Ver
eniging van Telefoon-Geteister-
den".
„Wad ies me da na?" hoor ik u vra
gen. Luistert: het doei van die Ver
eniging is de taxe te doen afschaffen,
die de Franse abonnenten motten be
talen. opdat hun naam en hun num
mer nie in 't telefoonboek zouden
worden afgedrukt. Zij willen met rust
gelaten worden, zij willen 't heel klein
bietje stilte dat hun in den dag en
den nacht gegund wordt, nie kwijt
zijn En daar motten ze nu voor be
talen. Ik vraag met zoveel andere
mee: waarom mot 'nne mens betalen
o:n met rust gelaten te worren! Met
welk recht slaat de minister van de
P.T.T. munt uit 'n zeer menselijk ver
langen naar iets, wat ge op den duur
nie missen kunt, op gevaar af van zot
te worren. Want, we zijn nou toch
allemaal wel stillekes tot de overtui
ging gekomen, dat de grootste luxe
van deze tijd de stilte is. De stilte,
die in d'n aardbol, er boven en er
onder, elke minuut van d'n dag en
d'n nacht kapot wordt gemaakt. Het is
mij gepasseerd, dat ik in 't pitje van de
nacht word opgebeld: „Sus, gaad 'nne
keer zien achter m'nnen fauteuil, waar
ik gezeten heb. of m'n brieventas daar
nie gevallen is."fk ben gaan zien
heb m'nne tien kapot gestoten tegen
diejen fauteuil, m'n vrouw begon te
sakkeren omdat ik ook haar uit de
slaap had gehaald. waar bleef de
stilte, waarop ieder mens recht heeft?
Wij hopen vurig, dat het niet in
onze minister z'n hersens opkomt om
diecharmante Franse streek na te gaan
apen. In Frankrijk zijn ze furieus. Wie
daar nie te pas en te onpas door de
eerste de beste opgebeld wil wor
ren pardon, dan ben ik verkeerd
aangesloten".wie z'n telefoon al-
lenig voor persoonlijk gebruik en nie
ten gerieve van anderen wil houen,
die mot maar betalen. Zo ziet ge weer-
al; geheimhouding kost in Frankrijk
duur.
Allenig nie as 't staatsgeheimen
betreft. Maar daar kunt ge in andere
landen ook nog al goeiekoop aanko
men. Ik kan mij begrijpen, dat de
Fransen op hunnen poot spelen, want
het is zo ongeveer, alsof men zou moe
ten betalen voor het recht zijn huis
deur gesloten te houen, z'n radio af te
zetten of nie naar den T.V. te zien.
De veritabelr Fransman is zeer ge
steld op zijn huiselijke intimiteit en,
als zijn naam en adres in d'n telefoon
gids mot staan, heeft de hele wereld
het recht hem die, elke minuut van
den dag en de nacht te ontnemen. Zie
naar uw eigen landje. Zie naar diejen
bestellingen-maniak, telefoonabonnen-
ten, die tien kubieke meters grint in
hunnen hof gesmeten kregen, die 'nne
lijkwagen voor hun deur kregen om
naar 't kerkhof gedragen te worren,
zouden ook liever uit dieje Gids ge
stapt zijn. Gelukkiglijk hebben ze
hier, bij ons in België die kwestie di-
plomatischer aangepakt. Wij kennen
hier geen belastink op de stilte, wij
betalen hier 'n heel kleine vergoeding
voor de administratiekosten, die
voortvloeien uit de vele vragen om
inlichtingen. Wij betalen nu graag ons
bijdrage aan de jaarwedde van de te
lefoniste, die heel d'n dag mot ant
woorden, dat dit of dat nummer ge
heim is. Maar, als er hier sprake zou
zijn van 'n belastink op de huiselijke
rust, dan zou de telefoon van de
klachten en de reklaames gloeiend
heet staan. As ik dit briefke aan m'n
vrouw voorlas zegde ze: „Sus, maak
geen Hollandse slapende honden wak
ker. As ze belastink op 't lawaai dur
ven leggen, dan durven ze dat ook te
doen op de stilte." Ik antwoordde- ge
kent de Hollanders nie lijk ik. Die zijn
koel en nuchter, die weten wat stilte
waard is. Daarom zijn ze al bezig met
het verplichtend stellen van de geluid
dempers op hun bromfietsen.
Dat moesten ze hier ook doen en nie
allenig op 't gebrom in de fietsen,
maar ook in de binnenkamers
„Zegt ge dat soms op mij?" riep m'n
schoonmama uit de keuken.
„Nee, nee, schoonmama, dat zeg ik
uit compassie met onzen gebuur. Ju
les de Messemaeker, die z'n schoon
moeder moppert gedurig.
De stilte verenigt de edele zielen,
zij verheft de geest, zij verzoent de
kwaadwillenden en haters. Zie naar
twee mensen, twee vijanden, twee fa
milieleden, die in stilte bij 'n sterfbed
of aan 'n geopend graf staanalle
haat en vijandschap zal kapot vallen.
Meestal reiken zij elkander over het
graf heen de hand tot verzoenink. Als
twee geliefden niet 'n heel uur lank
in stilte bijeen kunnen zitten, zonder
één woord met mekaar te klappen, zal
er nooit 'n gelukkig huwelijk tussen
die twee ontstaan. Voelt ge hoe hei
lig de stilte is? Voelt ge, schoonmama,
hoe fel ge u moet beheersen alvorens
de stilte te breken? Hoe meer 'nne
mens weet te zwijgen, hoe dieper res
pect ik voor hem krijg." Schoonmama
bezag me lang en dan: „Ge zijd 'nne
grote zieverèèr!"
SUSKE VAN TESTELT
(Van onze speciale verslaggever) r
„Morgen komt de eerste
man", zei de moeder-overste
van het Bieduinenhof, dat in
de buurt van Ossendrecht ligt.
Zij bedoelde, dat „morgen" de
eerste mannelijke bejaarde
zijn intrede zou doen in het
rust- en verpleeghuis, dat in
de afgelopen zomer werd inge
richt.
Bieduinenhof, een kasteeltje (met
tinnen en kantelen, zei moeder-over
ste) werd zestig jaar geleden ge
bouwd. Aanvankelijk was het par
ticulier bezit. Daarna kwam het in
handen van de Zusters van Asten,
die vele jaren chronische zieken op
het Bieduinenhof verpleegden. Het
gebouw werd enkele jaren geleden
overgenomen door de stichting „On
ze Lieve Vrouw ter Duinen', die van
het Bieduinenhof een vakantie-kolo
nie maakte. Deze stichting stond het
gebouw graag af aan de Zusters van
Oudenbosch, die, de nood van vele
bejaarden kennende, besloten een
rust- en verpleeghuis te exploite
ren.
„Toen ik in Zuiddorpe was (ik had
daar ook de zorg over bejaarden!) en
ik hoorde, dat in Ossendrecht een
nieuwe stichting in het leven werd
geroepen, ben ik graag naar Ossen
drecht gekomen", zo vertelde de
vriendelijke moeder-overste.
„Er zijn immers zoveel bejaarden,
die geen plaats kunnen vinden en
daarom is het zo belangrijk, dat er
nieuwe stichtingen komen. Ofschoon
het aantal roepingen in de Congre
gatie van de Zusters van Ouden
bosch niet zo heel groot is, vond
de algemene-overste toch de weg om
vier zusters naar Ossendrecht te stu
ren. Geholpen door burgerpersoneel
kan het „Bieduinenhof" tot een ze-
dere bloei worden gebracht. Er zijn
op dit moment zes dames in het
hof ondergebracht. In totaal ls er
plaats voor 25 personen. Ik zei
U straks, dat de eerste mannelijke
bejaarde „morgen" komt. Het is
T700R 1970 zal geen enkele fabriek met een supersonisch ver-
keersvliegtuig aan de markt komen en misschien wordt het
wel 1975, alvorens een dergelijk toestel zijn entree zal maken op
de wereldluchthavens", aldus Arthur E. Raymond, vice-presi
dent van de Douglas vliegtuigfabrieken.
Tijdens een onderhoud met een verslaggever heeft Arthur E.
Raymond zijn visie gegeven over de problemen die aan de con
structie van supersonische verkeersvliegtuigen vastzitten,
waarbij hij in zijn beschouwingen ook de financiële positie der
luchtvaartmaatschappijen betrok.
Arthur E. Raymond is speciaal belast met de technische su
pervisie van het concern, en zodanig direct betrokken bij de
constructie van het nieuwste produkt, het viermotorige straal-
verkeersvliegtuig DC-8.
Tussen New York en Europa va-
riëren de vliegtuigen met de meest
moderne toestellen met zuigermo
toren tussen de 12 en 14 uur. De
straalverkeersvliegtuigen zoals DC-
8, Boeing 707 e.d. zullen vijftig pro
cent van die tijd afhakken. Dat is
heel veel. Niemand heeft zich dat
eigenlijk nog goed gerealiseerd.
Voor burgers: niet vóór 1970
Hij heeft er dezer dagen nog een
functie bij gekregen. De directie
van Douglas heeft namelijk beslo
ten alle werkzaamheden, die be
trekking hebben op de produktie
van geleide projectielen gevechts
vliegtuigen en transporttoestellen
voor supersonische vluchten en
ruimtevaart, te coördineren en de
president-directeur Donald W. Dou
glas jr. heeft Raymond opgedragen
deze taak uit te voeren.
Als Douglas denkt aan een ont
werp voor een supersonisch ver
keersvliegtuig, dan is het duideiyk,
dat de snelheid van een dergeljjk
toestel zal komen te liggen tussen
de 2000 en 3000 km per uur. Een
vliegtuig met zo'n snelheid is ten
enenmale ongeschikt voor de kor
te en middelgrote afstanden. Dus
wordt de enorme snelheid gekop
peld een zeer groot vliegbe-
reik. De Noord-Atlantische route,
tussen New York en steden als
Amsterdam, Londen en Parys, is
er uitermate voor geschikt. Een
derde punt is, dat een superso
nisch verkeersvliegtuig operatione
le kosten moet hebben, die binnen
redelijke grenzen blijven, want dat
is in het belang van de lucht
vaartmaatschappijen.
De vraagstukken die zich voor
doen als men een toestel wil bou
wen, waarbij aan alle gestelde ei
sen wordt voldaan, zijn zeker nog
niet voldaan. De studie wordt
voortgezet, echter zonder dat wij
ons haasten, aldus de heer Ray
mond.
En hij vervolgde: „noch de passa
giers, noch de bevrachters, noch
de luchtvaartmaatschappijen zitten
op dit ogenblik te springen om een
vliegtuig dat een kruissnelheid
zal hebben van 2000 tot 3000 km.
Neem de passagiers.
De jaren 1959 en 1960 zullen als
„revolutionair" te boek staan in de
historie van de luchtvaart. Hoe
lang heeft de luchtreiziger nodig
om van het centrum van de stad
New York naar Idlewild te komen,
de douane- en paspoortformalitei
ten te vervullen zijn bagage te la
ten wegen, zijn biljet te controle
ren enz.? Toch zeker 1,5 uur alles
bij elkaar. Dan dezelfde handelin
gen in Parijs op Orly. Iets min
der? een uur? prachtig. Dan is de
passagier 2,5 uur kwijt voor al die
bewegingen op de grond. Het su
personische vliegtuig zal nauwe
lijks twee uur vliegtjjd nodig heb
ben van startbaan tot landingsbaan
voor het traject New York-Parjjs.
Hier staat men dus voor de ver
rassende werkelijkheid, dat de
vliegtjjd korter is dan de tijd, die
de passagier nodig heeft om in- en
uit te stappen voor een oceaan-
vlucht".
Douglas heeft dit punt nog met
enkele maatschappijen besproken.
De studie- en ontwikkelingskosten
van de DC8 bedragen meer dan
200 miljoen dollar. De studie- en
ontwikkelingskosten voor een su
personisch toestel zijn bij benade
ring ten minste 800 miljoen dollar.
Dit betekent, dat zonder financiële
steun van de regering geen fa
briek aan de uitwerking van zo'n
project kan beginnen.
Technisch en financiëel hebben de
luchtvaartmaatschappijen proble
men genoeg om op te lossen. Zij
hebben enorme bedragen geïnves
teerd voor nieuwe vlooteenheden.
Moeten de maatschappijen niet de
gelegenheid hebben deze investe
ringen af te schrijven, verdeeld
over een redelijk aantal jaren?
Over de technische details van
het toekomstige supersonisch vlieg
tuig wilde de heer Raymond zich
niet uitlaten. Natuurlijk heeft Dou
glas al diepgaande studies gemaakt
over de vorm van een dergelijk toe.
stel (die zal wel aan grondige wij
zigingen onderhevig zijn), over de
temperatuurproblemen (staal en ti
tanium inplaats van aluminium,
over het aantal te gebruiken mo
toren, over de brandstof (mis
schien gaat men wel naar vaste
brandstof toe inplaats van de vloei
bare beweert Raymond).
„En mochten er in 1970 superso
nische toestellen worden afgele
verd, dan zullen de aantallen, die
in geregelde diensten worden opge
nomen, naar verhouding gering
zijn met de numeriek sterke vlo
ten van vele luchtvaartmaatschap
pijen van tegenwoordig", zo be
sloot de heer Arthur E. Raymond.
Er zijn niet veel west-Brabanders,
die het „Bieduinenhof" van Ossen
drecht kennen. Het ligt immers te
midden van de bossen. Het karak
teristieke kasteeltje is nu weer het
domein van de bejaarden, die er een
rustige levensavond kunnen slijten.
eigenlijk niet juist, want rector A.
Stallaert is als eerste hier gekomen,
maar hij voelt zich geen bejaarde
meer!", zo besloot de moeder-over
ste.
(Advertentie)
Met ingang van 1 oktober a.s. moet
iedere bromfiets voorzien zijn van
een gele plaat (16 x 6 cm) met af
geronde hoeken, bevestigd boven
het voorwiel in de lengterichting.
Bij sommige merken is het niet mo
gelijk de plaat op deze manier aan
te brengen omdat het motortje bo
ven het voorwiel is gemonteerd.
Dan mag ter weerszijden van het
motortje een geel vlak worden aan
gebracht, b.v. met gele verf.
Verder nog een goede raad: scherpe
delen aan de voorzijde van de brom
fiets kunnen bij aanrijdingen ver
wondingen veroorzaken. Schaf
daarom liever geen stevig metalen
plaatje aan, doch één dat van zeer
buigzaam materiaal is gemaakt.
(Op het gele plaatje mag geen op
schrift, handelsmerk of dergelijke,
in afwijkende kleur voorkomen.)
Eveneens met ingang van 1 oktober
is het verboden op bromfietsen pas
sagiers in de zogenaamde „amazone-
zit" mee te voeren, waarbij dus
beide benen zich aan één kant van
het voertuig bevinden. Bromfiets
passagiers dienen voortaan schrij
lings te zitten. Er mag op een
bromfiets slechts één passagier wor
den vervoerd, en dan nog slechts
wanneer er behoorlijke voetsteunen
aanwezig zijn.
