Geweldige vlotten waren
zeewaardig
EXPLORATIE VAN DE MAAN
volkomen
de
Frans voetbal:
armlastig
nog
r
Eerste
falen
geen
beletsel
voor
CtfU
GEEN PARADIJSELIJK EILAND
Autopark kreeg klappen
Thor Heyerdahl ontdekte:
Belangrijk?
Ontsnapping
Boel bereikt
Oude Peruvianen bleken
puike navigators
per
óeconae
Weinig comfort voor
maanreizigers
KIELZW AARDEN dores
De eerste poging van de mens om een raket
in de richting van de maan te sturen mag
dan al mislukt zijn, in elk geval markeert
ze een nieuwe episode van het ruimtevaart-
avontuur, dat met het lanceren van de
Russische Spoetniks is ingezet.
Zeeuws zomeravond-
elftal naar Dordt
Reims weer
kampioen
Kroniekje van
's Heerenhoek
DAGBLAD DE STEM VAN DONDERDAG 28 AUGUSTUS 1958
jl760
1 785
I 655
799
I 561
I 543
573
631
r 949
159
413
614
883
474
784
214
397
626
893
528
770
226
419
844
Zo zouden de bewo
ners van een maanvallei
het door de aarde ver
lichte landschap zien.
De tekening is overge
nomen uit het prachtig
geïllustreerde boek „De
sprong in het Heelal".
V.
Zeevaarders van de twintigste eeuw hebben nu eindelijk pas
het eeuwenoude geheim ontdekt, dat de zeevaarders van Peru, die
in het tijdperk van voor de Inca's met vlotten hun lange tochten
aanvaardden, tot de heersers over de Stille Zuidze maakte.
Dit geheim is ontdekt door Thor Heyerdahl, de man, die met
zijn eigen, van licht balsahout gemaakte, vlot over de Stille Zuid
zee zeilde, Zijn tocht staat in de annalen van de geschiedenis van
de zee als de fameuze Kon-Tiki-expeditie bekend De Kon-Tiki
was de naam van zijn vlot, dat in 1947 de tocht van Zuid-Amerika
naar de Paas-eilanden volbracht.
Een reis naar de maan.... Vele geniale fantasten hebben
ervan gedroomd, de geniaalste - Jules Verne - heeft er zelfs
een boek aan gewijd. Hij zal wel niet vermoed hebben, dat
zijn stoute fantasieën zo snel op het punt zouden komen, hun
verwezenlijking tegemoet te gaan.
Wellicht zullen er nog meer mislukkingen komen, maar
men is nu toch zover, dat de technische voorwaarden aanwe
zig zijn om aan de zwaartekracht van de aarde te
ontsnappen. Niemand ontzegt momenteel de gebroeders
Wright en andere luchtvaartpioniers de eer van hun ontdek
kingen, omdat de vliegtuigen die ze bouwden onvolmaakt
bleken. Alleen de harde praktijk vermag de kinderziekten
te cureren, die nu eenmaal elke technische nieuwigheid aan
kleven.
Misschien zullen we nog een mis
lukking meemaken, en nóg één. Op
een gegeven moment echter zal de
wereld met ingehouden adem het
nieuws beluisteren- dat een raket
zich aan de invloed van moeder
aarde onttrokken heeft en met een
snelheid van 40.000 kilometer per
uur op weg is gegaan naar de fas
cinerende satelliet, die al miljoenen
jaren zijn ellipsen trekt rond de
aardbol. Met behulp van de grootste
sterrekijkers zal men de raket op
zijn reis kunnen volgen: een nietige
stip in het onmetelijke en nog on-
verkende heelal.
Met zo'n eerste succes zullen de
fantasieën van Jules Verne nog niet
verwezenlijkt zijn. Geen mens zal
het wagen de raket te bemannen,
waarmee de periode van het inter
planetaire verkeer wordt ingeluid.
Het zal namelijk niet mogelijk zijn
deze raket naar de aarde terug te
halen. En al was dit mogelijk: de
reis als zodanig houdt zoveel geva
ren is, dat de drieste ruimtevaarder
zijn poging zeker met de dood zou
bekopen. Eerst wanneer gevoelige
instrumenten de wetenschap zullen
hebben verrijkt met ontelbare nieu
we gegevens over de ruimte en wat
zij bevat, zal men aan bemande ra
ketten kunnen gaan denken.
De technische ontwikkeling van
de laatste jaren heeft ervoor ge
zorgd, dat de mens de ruimte kan
gaan verkennen, zonder dat hij zich
zelf in gevaar hoeft te brengen. Te
levisie, radar en andere apparatuur
doen op zijn bevel het werk. Me
chanische hersens „denken" op
commando, berekenen koers en af
stand en laten een ruimtevaartuig
gehoorzamen aan ieder commando,
dat in het duizelingwekkend gecom
pliceerde instrumentarium is in
gevroren".
Het zal een enorme triomf van de
wetenschap zijn. wanneer het tele
visiescherm op aarde de beelden
vangt van dat deel van het maan
oppervlak, dat eeuwig van de aar
de is afgewend; wanneer, met an
dere woorden, het mechanische oog
van de raket op enkele honderden
kilometers boven de maan zijn
waarnemingen doet en raadsels zal
ontsluieren, die eeuwenlang de we
tenschapsmensen hebben geobse
deerd.
Of het allemaal zo belangrijk is?
In antwoord op deze vraag zou men
kunnen wijzen op de verrichtingen
van de atoomfysici, enkele tiental
len jaren terug. Men schamperde
over een elektronentheorie en ande
re nutteloze fantasterjjen. Totdat
boven Hirosjima de atoombom ont
plofte Elke wetenschappelijke
onderneming in het verleden heeft
de tegenkanting ontmoet van de
Dtometer van d« oard«
T2.750 km
Diameter vo« de maan
3-476 km
Afstond aarde-maan,
384 000 km
sceptici. Toen enkele Amerikaanse
dames aan een bekende raketten-
bouwer vroegen, of de ruimtevaart
geen dwaze onderneming was en of
zij hun mannen mochten blootstellen
aan de risico ervan, gaf de weten
schapsman een laconiek antwoord.
„Misschien", zei hij, „heeft me
vrouw Columbus indertijd ook zo
gesproken, toen haar man Amerika
ging ontdekken
Het is nu eenmaal zo, dat de
mensheid altijd verdeeld is geweest
in twee categorieën: ondernemende
pioniers, die geen genoegen nemen
met het bekende, maar steeds ver
der wensen door te dringen in de
geheimen van heelal en leven, én
een tweede categorie, die zich
hoofdzakelijk bezig houdt met het
belachelijk maken van het werk
der hemelbestormers. Ook op de
huidige dag, nu de raketten gereed
staan voor de sprong, zijn er nog
altijd twijfelaars. Ze halen onver
schillig de schouders op en ver
waardigen zich hoogstens tot het
commentaar, dat de mensheid er
het beste aan doet, met twee benen
op de grond te blijven en de aarde
een beetje leefbaar te maken Ze
hebben natuurlijk ongelijk, al is het
dan waar, dat de ruimtevaart, in
haar militaire aspecten, een beden
kelijke kant heeft.
Hoe dan ook: de maan zal spoe
dig haar geheimen moeten gaan
prijsgeven, al zal ze nog ongastvrij
genoeg blijven, om de mens zelf
voorlopig ervan te weerhouden haar
oppervlak te betreden.
Hoe verloopt de reis van een
maanraket? Wat is er nodig, om
haar aan de zwaartekracht van
moeder aarde te doen ontsnappen
Die vragen hoort men momenteel
stellen door geïnteresseerde leken,
die Iets van ruimtevaart willen we
ten, zonder dat zij zich het hoofd
hoeven te pijnigen met gecompli
ceerde, wiskundige formules.
In theorie is het niet zó ingewik
keld. De afstand tussen aarde en
maan kan nauwkeurig berekend
worden. De omloopsnelheid van de
maan eveneens. Wanneer men dus
bovendien de snelheid van de raket
onder controle heeft en door middel
van elektronische instrumenten het
ruimtevaartuig besturen kan, hoeft
de berekening van het moment,
waarop de raket de maan zal ont
moeten, geen moeilijkheden te ge
ven.
De raketten, die de kunstmanen in
hun baan brachten, ontwikkelden
een maximumsnelheid van ongeveer
8 kilometer per seconde. Dat is vol
doende, om niet op de aarde terug
te vallen, maar te weinig om buiten
haar aantrekkingskracht te gera
ken. Vandaar dat de satellieten,
wanneer ze niet door de ijle atmo-
Zo zou een bemande maanraket
weer op aarde landen. De raket
zou de aarde op enkele honderden
kilometers missen, waarbij haar
vaart door de atmosfeer wordt af
geremd. In steeds kleinere ellipsen
zou zij vervolgens rond de aarde
cirkelen, om tenslotte, met de
snelheid van een gewoon vliegtuig
te landen.
sfeer zouden worden afgeremd, per.
manent rond de aarde zouden blij
ven cirkelen. Hun snelheid heft de
zwaartekracht op.
Voor een ontsnapping aan de gra
vitatie van onze planeet heeft een
raket een snelheid nodig van 11 ki
lometer per seconde, wat dus be
tekent dat de afstand Breda-Rotter-
dam in minder dan vijf seconden
moet worden afgelegd. In theorie
geeft dit geen moeilijkheden meer.
De middelen ertoe zijn aanwezig.
Alleen: ze zijn nog te weinig be
proefd om honderd of zelfs maar
vijftig procent zekerheid te ge
ven.
Laten we echter aannemen, dat
een van de volgende proeven slaagt.
Wat gebeurt er dan in feite De
raket, die uit vier trappen bestaat,
jaagt het heelal in, met een steeds
grotere versnelling. Ongeveer drie
minuten na de start komt ze buiten
de dampkring. De eerste trappen
heeft ze dan al afgeworpen. Na
nog enkele minuten is de snelheid
van 11 kilometer per seconde be
reikt. De raketmotor valt stil en
de vierde trap van het ruimtevaar
tuig jaagt het heelal in, zich steeds
verder verwijderend van de aarde,
die voor het televisieoog al spoedig
het aanzien krijgt van een enorme
bal, fel oplichtend in een inktzwarte
duisternis. Als de raket bemand
was, zou de piloot het uitspansel
niet hemelsblauw zien, maar zwart.
De blauwe kleur van de lucht na
melijk resulteert uit het effect van
de atmosfeer op de zonnestraling.
Langzaam neemt de snelheid van
de raket af, zonder gevaar overi
gens voor een „terugvallen" naar
de aarde. Wanneer het ruimtevaar
tuig namelijk op 345.000 kilometer
aftand van onze planeet verwij
derd is, heeft het het punt bereikt,
waar de aantrekkingskracht van
aarde en maan elkaar opheffen. Als
alles goed is gegaan, passeert de
raket dit punt met zeer geringe
snelheid, hoogstens enkele meters
per seconde. Dan echter begint de
maan haar invloed uit te oefenen.
De snelheid van de raket wordt
weer groter. Ze begint naar de
maan toe te vallen. Door controle
van haar beweging en snelheid
wordt bereikt, dat ze langs het
maanoppervlak heenschiet en tij
delijk een kunstmaan wordt van de
maan.
De televisiecamera treedt in wer
king en zendt beelden uit van het
maanoppervlak. De eerste, nog
slechts geringe, overwinning op de
vijandige ruimte is behaald
Na enkele dagen zet de raket, die
nu een ontsnappingssnelheid moet
hebben van 3,5 kilometer per se
conde, weer koers naar de aarde,
Zodra ze de atmosfeer induikt, zal
ze door de wrijving met de lucht
verbranden. De instrumenten heb
ben hun werk gedaan.
Maar toen zelfs kende Heyerdahl
niet volledig het geheim van de zee
vaartkunde van de oer-oude bewo
ners van het Zuidamerikaanse vas
teland. Hij kon wel vooruit zeilen,
maar met zijn vlot niet keren. Dat
leverde niet alleen moeilijkheden op,
maar ook gevaren, wat duidelijk
bleek, toen een lid van de beman
ning overboord viel. Als men hem
geen kabeltouw toe had kunnen wer
pen, zou men hem voorgoed in de
oceaan achter hebben moeten laten.
Het geheim lag in de kielzwaar-
den, „Guarast" geheten, die tussen
de boomstammen van het vlot in
werden aangebracht. Door met de
Guaras en de zeilen te manoeuvre
ren, zegt Heyerdahl, kan men de
logge balsa-vlotten doen keren en
wenden bij elke zee, iedere stroming
en bij elke wind.
Heyerdahl heeft van de oude zeil-
techniek der Peruvianen in een le
zing een uiteenzetting gegeven.
Hij vertelde, dat de uitvinding van
het zeilen met behulp van kielzwaar-
den door de oorspronkelijke bewo
ners van Peru, eeuwen voordat het
kielzwaard in Europa bekend was,
hen in staat stelde lange oceaan-rei
zen te maken met hun schijnbaar on
zeewaardige vlotten van balsa-hout.
Heyerdahl zei, dat de onkunde van
vroegere experts en schrijvers wat
betreft 't gebruik en de bijzonderhe
den van de kielzwaarden, dezen er
toe bracht te betwijfelen, dat de vlot
ten geschikt waren voor oceaan-rei
zen, niettegenstaande de berichten
daaromtrent van Spaanse conquista-
Hij zei, dat het eerste van dat
soort vlotten, ooit door een Euro
peaan gezien, tegen een sterke wind
en een sterke zeestroom in voer met
meer dan 30 ton vracht aan boord.
Dat was in den jare 1526. Een
Spaans oorlogsschip maakte er zich
meester van. In zijn rapport aan ko
ning Carlos de Vijfde van Spanje, gaf
de Spaanse kapitein een beschrijving
van dat vreemde vlot.
Heyerdahl haalde uit dat rapport
aan, dat „dit kolossale vrachtvlot op
uitstekende wijze uitgerust was voor
een geregelde navigatie. Het had
masten en ra's van erg fijn hout, een
uitstekende tuigage van hennep en
„katoenen zeilen net zoals ons eigen
schip".
Proefnemingen in de tweede oor
log met laag-liggende zeilvlotten ge
daan, overtuigden de autoriteiten van
„de volkomen ongeschiktheid met
vlotten te zeilen", zei Heyerdahl.
De laag-liggende vaartuigen „wer
den door alle winden heen en weer
gezwaaid, achteruit gedreven of zij
waarts geduwd en waren een hulpelo
ze prooi van de elementen." „Daar
om", vervolgde hij, „was het iets
buitengewoons" van ooggetuigen uit
vroeger tijden te leren, dat Inca-zee
lui naar Panama, het eiland Poena,
naar Lobos en de Chincha-eilanden
konden varen ,,en er bovendien nog
in slaagden ver door te dringen tot
aan de verraderlijke stroomversnel
lingen van de Humboldt en dan na
weken van afwezigheid terugkeerden
met zware ladingen."
„Het is nu niet langer meer een
geheim, dat zij daartoe in staat wa
ren door middel van Guaras, die tus
sen de boomstammen, die het vlot
vormden, werden aangebracht", ging
Heyerdahl verder.
„Maar bij onze „Kon Tiki"-expedi-
tie waren wij niet in staat te laveren
of tegen de wind in te varen met de
Guaras".
Heyerdahl en zijn metgezellen los
ten tenslotte het raadsel op bij latere
proefnemingen met balsa-vlotten
voor de kust van Ecuador.
Zij ontdekten, dat het vlot bestuur
baar werd, als men snel het roer
omgooide en tegelijkertijd de kiel
zwaarden van voor en achter de
mast op het kritieke moment van
stand deed veranderen. Het vlot
kwam dan in een laveer-positie,
dwars voor de wind en kon op die
manier telkens overstag gaan.
Eenmaal aan het laveren, was het
mogelijk het vlot tegen de wind in
te laten lopen, als men de kielzwaar
den maar in de juiste positie bracht,
zodat er een goed evenwicht was
verkregen.
„Als alle geheimen, was het erg
eenvoudig, toen wij het eenmaal ont
dekt hadden," aldus Heyerdahl.
Zaterdag a.s. zal een vertegen
woordigend Zeeuws zomeravondelf
tal een voetbalwedstrijd spelen tegen
het Dordts zomeravondelftal. De wed
strijd des middags wordt gespeeld
op het terrein „Windhondpolder" aan
de Noordendijk te Dordrecht.
Het Zeeuws zomeravondelftal is
voor deze wedstrijd als volgt samen
gesteld:
doel: H. Kramers (vet. Hulst);
achter: C.J.J, v.d. Post (Herverk.
Sch. Duivel.) en H. de Bock (De
Hoop)
midden: C. Strijdonk (Sasse Boys),
J. Jansen (PZEM Middelburg) en E.
de Nijs (vet. Hulst)
voor: H. van Bruggen (Gebr. v. d.
Berg), M. Klouwers (H.K.C.), D.
Schrier (Spadella), P.J. v.d. Berge
(Herverk. Sch. Duivel.) en H. Se-
gers (ONA).
Reserves zijn:
H. Ruedisueli (SBLV) A. Tacq (Sas
se Boys), D. v.d. Broecke (vet. Hulst)
C.M. Klink (fa. Janse).
(Van onze Parijse
sportcorrespondent)
De Franse voetbalcompetitie is op
11 augustus begonnen. De laatste
wedstrijden zullen worden gespeeld
op 31 mei 1959. Reims, de kampioen
van het vorige seizoen, hoopt niet
alleen de Europa-beker te winnen,
maar meent zelfs kans te zullen ma
ken op het komende kampioenschap.
„Reims for ever" schreef een
Frans sportblad. En inderdaad. Met
Vincent Piantoni, Fontaine, Poulain
en Lamartine heeft Reims een kern,
die geacht mag worden als de sterk
ste van Frankrijk. Vol goede moed
vallen die van Reims op hun vijfde
kampioenschap aan. Ze verwierven
de titel al viermaal, resp. in 1949,
1953, -1955 en 1958. Rijssel werd drie
maal kampioen (33-46-54), evenals
Nice (51-52-56). Sète en Sochaux
Ruimtevaart is geen
liefhebberij van de
laatste jaren. Acht
tienhonderd jaar gele
den is er al een ver
haal over een maanreis
geschreven. De auteur
ervan, Lucianus van
Samosata, kon echter
jammer genoeg niet
putten uit de weten
schappelijke littera
tuur die ons ter be
schikking staat. Hij
meende dat de maan
deel uitmaakte van de
aardse atmosfeer.
De ruimtevaarders in
zijn verhaal kon men
ook bezwaarlijk vrijwil
ligers noemen. Ze vorm
den de bemanning van
een schip dat op de At
lantische Oceaan voer,
ten westen van de Zui
len van Hercules, die
toen het einde van de
bekende wereld mar
keerden. Plotseling stak
er een krachtige storm
op en het zeilschip ver
hief zich uit het water.
Zeven dagen en nachten
raasde het door het
luchtruim en de achtste
dag landde het op de
maan, die hen als een
„stralend eiland" mee
voerde.
Zo werd dan deze ramp,
dank zij de maan, een
idylle.
Tegenwoordig beschik
ken we over genoeg ge
gevens om te mogen vast
stellen, dat de maan al
lesbehalve een stralend
eiland is, waarop stout
moedige ruimtevaarders
zich comfortabel zullen
installeren. Integendeel:
alles dreigt samen te
werken om hun het leven
zo zuur mogelijk te ma
ken. De maan, die een
middellijn heeft van 3480
kilometer en ruim 350.000
kilometer van de aarde
verwijderd is, zal de
mens zonder meer naar
het leven staan. Een at
mosfeer heeft ze niet en
bijgevolg zijn de tempe
raturen op haar opper
vlak allesbehalve aange
past aan wat het mense
lijke lichaam vraagt en
verdragen kan. Als het op
de maan middag is, zal
de thermometer meer
dan 100 graden aanwij
zen, 's nachts daalt de
temperatuur tot 150 gra
den onder nul, wat voor
de koudbloedigste p'ool-
reiziger altijd nog te
bar is.
Kraters
Veel astronomen heb
ben zich al het hoofd ge
broken over de samen
stelling van het maanop
pervlak. Nog maar een
goede eeuw geleden had
men de hoop nog niet
opgegeven, dat de satel
liet van de aarde be
woond was. Sommige ge
leerden waren namelijk
van oordeel, dat de ring
gebergten kunstmatige
wallen waren, opgewor
pen ter beveiliging van
het land tegen het water
uit de zeeën (maren).
Latere waarnemingen
hebben uitgemaakt, dat
er op de maan geen wa
ter is (of geweest kan
zijn), en dat eventuele
maanbewoners van een
zeer bijzondere makelij
zouden moeten blijken om
zich op die barre bodem
een redelijk bestaan te
verzekeren.
De kraters op de maan
hebben de astronomen al
tijd het meest gefasci
neerd. Een tijdlang heeft
men vermoed, dat ze op
dezelfde manier zijn ont
staan als onze aardse kra
ters: namelijk door vul
kanische uitbarstingen.
Momenteel klinkt die
theorie het geloofwaar
digst, welke betoogt dat
de kraters hun ontstaan
danken aan het inslaan
van meteorieten.
Ofschoon niemand weet,
hoe de maan er in details
uitziet en wat bijvoorbeeld
de samenstelling is van
haar oppervlak, is ze toch
in kaart gebracht. Alle
kraters van enige impor
tantie hebben hun namen,
evenals de „zeeën" die
geen zeeën zijn. Men kent
de Wolkenzee en de Srene
Zee, de Oceaan der Stor
men en het Nevelmoeras.
Astronomen zijn ver
trouwd met de krater Co
pernicus en de krater Ty-
cho, met Plato en Theo-
philus. Men zou bijna kun
nen vermoeden, dat ze er
uitstapjes naar hebben ge
organiseerd en hier en
daar een vlag hebben ge
plant, ten teken van
triomf.
Het lijkt, door een kijker
gezien, ook allemaal zo
vriendelijk. Een roman
tisch landschap, een pitto
resk verlicht eiland, drij
vend in het heelal. Toe
komstige ruimtevaarder»
zullen ongetwijfeld beves
tigen, dat het minder ro
mantisch is dan het lijkt
en dat een expeditie naar
de bronnen van de Ama
zone gerieflijker is dan
een verkenningstocht van
één dag in de krater Co
pernicus.
Kwellingen
Niet alleen de tempera
tuur en het ontbreken van
een atmosfeer zullen
ruimtevaarders voor
moeilijkheden stellen. Ze
zullen ook moeten wennen
aan het feit, dat de
zwaartekracht op de maan
veel geringer is dan op
aarde en dat iedere stap
die ze doen het effect
heeft van een sprong. Het
lijkt minder vermoeiend,
maar bij nadere beschou
wing is het dat toch niet.
Alle verrichtingen van on
ze spieren immers zijn
afgestemd op de zwaar
tekracht waaraan we hier
op aarde gewend zijn.
Zelfs het zonlicht op de
maan kan een kwelling
blijken. Zonder enige
straalbreking door de
atmosfeer beschijnt de
zon het maanoppervlak.
Tegen de donkere achter
grond van het uitspansel
moet dit een effect geven
als dat van een magne
siumlamp in een donkere
kamer.
Dit alles echter mag
geen aanleiding geven tot
wanhoop. Moeilijkheden
zijn er om overwonnen te
worden. Dat geldt ook
voor de ruimtevaart, al
stelt zij toegegeven
de mens voor grotere
vraagstukken dan waar
voor hij zich ooit geplaatst
heeft gezien.
verwierven tweemaal de titel, even
als Marseille. Racing, Roubaix, Bor
deaux en Saint-Etienne kregen één
maal de beste plaats.
Eén ploeg heeft van het begin af
aan (1932) in de eerste divisie ge
speeld; Marseille. Alle andere clubs
vielen één of meermalen terug naar
de tweede divisie.
Dit seizoen zullen er vier ploegen
van de eerste divisie moeten afda
len naar de tweede, terwijl er even
veel uit de tweede in de eerste di
visie zullen komen. In beide divisies
speelt men dit jaar met twintig
ploegen. Er zijn dus 38 wedstrijden
te spelen. De onderste vier van di
visie 1 vallen automatisch af ten bate
van de eerste vier van de tweede
divisie.
Geen tv
De Franse televisiekijkers hadden
gehoopt dat er een akkoord tot stand
zou komen tussen de R.T.F. en de
profclubs, maar het is er niet van
gekomen. De clubs eisen, dat de te
levisie automatisch de niet ver
kochte plaatsbewijzen betaalt als
„auteursrecht". De R.T.F. vindt deze
prijs te gepeperd en te onzeker. Het
is inderdaad geen uitzondering, dat
een ploeg uit de eerste divisie speelt
voor 5000 betalende kijkers, zodat er
som» nog 25.000 plaatsen onbezet blij
ven. Ook dit jaar komen de Franse
kampioenschappen dus niet op het
kijkscherm. De onderhandelingen du
ren overigens nog voort en mis
schien, dat men nog een redelijke
oplossing zal vinden.
De internationale wedstrijden zul
len wel worden uitgezonden. In dit
opzicht is er een zwaar programma.
De Franse nationale ploeg speelt op
1 oktober tegen Griekenland (Pa
rijs) op 5 oktober tegen Oostenrijk
(Wenen)op 26 oktober tegen Duits
land (Parijs); op 9 november tegen
Italië (Parijs)op 1 januari tegen
Griekenland (Athene) en tenslotte op
1 maart tegen België in Parijs.
Verliezen
Zoals men weet werken de meeste
profclubs met indrukwekkende ver
liezen, die soms tientallen miljoenen
Fr. franken bedragen. Het ligt voor
de hand, dat de schatbewaarders
versterking willen zoeken bij de tele
visie.
Dit jaar komt er nog een nieuwe
moeilijkheid bij: vele beroepsspelers
eisen nadrukkelijk loonsverhoging,
hoewel het aantal betalende kijkers
in het afgelopen seizoen iets min
der was dan in 1956—1957. De mees
te hunner hebben een garantieloon
van 70.000 fr. per maand en een pre
mie van 20.000 per gewonnen wed
strijd. Er komen nog enkele andere
premies bij, waardoor de gemiddel
de beroepsspeler een jaarlijks inko
men krijgt van anderhalf miljoen tot
twee miljoen. „Internationals" ko
men gemakkelijk aan het dubbele
en cracks, zoals Fontaine en Pian
toni, verdienen wel zeg miljoen.
Men mag niet beweren, dat hl
Frankrijk de belangstelling voor de
voetbalsport tanende is. In het afge
lopen seizoen bezochten meer dan
vijf miljoen betalende kijkers de
kampioenschapswedstrijden, die in
totaal anderhalf miljard franken of
ferden. Indien men echter hiermee
het Engelse cijfer vergelijkt
(80.000.000 bezoekers) dan kan men
begrijpen, dat de Franse ploegen het
financieel zwaar te verduren hebben.
De organisatoren verwachten geen
verbetering in 1958—1959. Wij ook
niet.
Het autopark van onze
gemeente kreeg dezer
dagen enige gevoelige
klappen te incasseren
door de beschadiging
van twee van haar wa
gens, waarvan beide be
stuurders gelukkig geen
enkele beschadiging op
liepen. Ons aller dokter
Luyckx werd in een
kwaad ogenblik onver
hoeds aangevallen en
vond het verstandiger
zijn auto even tegen een
boom te parkeren, daar
gelukkig ter plaatse,
daar hij zich al rijdende
moest verdedigen tegen
zijn aanvaller om juist
op tijd een fikse steex-
partij te voorkomen.
Terwijl de „bij" zich
voor haar koningin zal
moeten verantwoorden
zit de dokter met de
stukken, nogmaals ge
lukkig enkel aan de
auto, want wie zou an
ders onze stukken moe
ten helen?
De heer S. werd even
eens plotseling overval
len maar dit was door
het slechte weer van de
laatste dagen. Een van
de talrijke en zeer over
vloedige regenbuien be
nam de heer S. het uit
zicht waardoor een aan
rijding onvermijdelijk
bleek. Ook hier alleen
wat materiële schade
aan de auto. De onfor
tuinlijke chauffeur be
hoorde tot een transport
dat onze welpjes naar
het zomerkamp van
Haaren in de buurt bij
Oisterwijk zou brengen.
In Roosendaal moest
vanwege een plensbui
worden gestopt. Het
was aldaar dat het
zoontje van de familie
S. zo hevig van een
donderslag schrok, dat
in allerijl een toffee uit
de luchtpijp van Wouter
moest v/orden gegrab
beld om de jonge man
van een verstikkings
dood te redden, welke
karwei door een der
leidsters kranig werd
opgeknapt.
Het wordt wel een
beetje vervelend, maar
de opvolgingskwestie in
de gemeenteraad is opge
lost en thans definitief.
We zagen zelf de model
aankondiging, anders
konden we het niet ge
loven, want er zijn nog
steeds van die harde ol
men die het niet gelo
ven, en kijk, met zulke
leukerds dien je dege
lijk rekening te houden.
Binnenskamers worden
nu de wethouderszetels
reeds verdeeld en we
hoorden van een deel
nemer daaraan, dat er
in 's-Heerenhoek nog
nooit zulke leuke raads
verkiezingen zijn ge
weest. Is zulks dan al
eens meer voorgeko
men?
De opgave tot deel
name aan de K.A.B.-be-
devaart schijnt bij het
bestuur van deze bewe
ging niet helemaal aan
de verwachtingen te
hebben beantwoord,
maar wie weet, mis
schien is er voor de
laatkomers nog een mo
gelijkheid. Vraag het de
heer Traas. Mocht deze
bedevaart echter niet ten
volle slagen dan zal dit
ongetwijfeld worden
aangevuld door de even
eens bedevarende da
mes die met een aardig
aantal deelnemers maan
dagmorgen naar Keve-
laer vertrokken, mede
tot het zieleheil van
onze parochianen.
In de zaal van Ver-
hoeven staan ons mor
gen rare dingen te
wachten. Daar schijnt
een man te komen die
zonder röntgenapparaat
dwars overal doorheen-
kijkt en de zwaarste ge
heimen weet op te los
sen. Deze telepaat moet
al een slordige 300 keren
zijn opgetreden voor de
bond zonder naam
en dat mag toch wel
naam hebben!
Dit zou het weer zijn,
ware het niet uiterst be
langrijk melding te
maken van het feit dat
de oogstwerkzaamhe-
den vreselijk stagneren
door het slechte weer,
en dat vinden we weer
erg jammer.
