it
Rebellen misrekenden zich
heel wat opzichten
in
Gevluchte
hebben
Algerijnse
onder druk
voetballers
gehandeld
AMSTLEVEN levensverzekering
Emigreren is geen spel
Belgisch jacht te water
gelaten in Breskens
Franse artsen onbetaalbaar I
Nederland beperkte
I
Speculaties
klopten niet
Prot. christelijke school in
oprichting te Hulst
EEN OPENHARTIG WOORD
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 22 APRIL 1958
Raadsdiscussie over KSA-kampen
Griepje kost
55 gulden
Inzendingen op de Expo
Wetenschap
BOEKENPLANK
Het begon bij de bron
Officieel beeld en werkelijkheid verschillen soms
'75
bij-
>em-
3UW.
>g(e-
75
'm>. #9
lL.fi
ven uit. Wat gezegd werd, kwam neer
op: „Wij sympathiseren met jullie,
maar het beste wat we kunnen doen
is neutraal blijven. We zullen Djakar
ta vertellen dat we ons niet laten
gebruiken als springplank tegen jul
lie".
Deze voorzichtige houding werd nog
De oprichting van de Indone
sische contra-regering is niet
overhaast geschied, maar uit
de gebeurtenissen is gebleken
dat vele van de weloverwogen
f Deze voorzicnuge nouaing wera nog
gissingen waarop de actie ge- geprononceerder, nadat Djakarta zich
zonder veel moeite weer in bezit van
Medan had gesteld.
Verwacht was dat, daar een van de
rachutisten van de centrale regering *e £et
zich door een flitsende actie in die ^^eran^rieerl^gen 2 het
diep-geworteld geloof dat een com
munistisch Indonesië het eind voor
deze godsdienst zou betekenen, demo
cratische landen snel naar voren zou
den treden met minstens erkenning
de facto.
In plaats daarvan trokken de Ame
rikanen stilzwijgend hun enige func
tionaris en directeur van een kan
toor van de Amerikaanse voorlich
tingsdienst uit het gebied terug.
De enige uitlatingen van ambassa-
baseerd was, fout waren.
De avond dat aan premier Djoean-
da en president Soekarno het ultima
tum gesteld werd „naar de grondwet
terug te keren", en diverse malen
daarna, hebben premier Sjafroeddin
en andere leiders van de opstand lil
verteld wat naar hun verwachting
gebeuren zou. Ik noem hier verschil
lende van die door de praktijk ge
logenstrafte veronderstellingen:
Zij hadden verwacht dat de Fede
ral Reserve Bank van de Verenigde
Staten zich houden zou aan het derec-
tief van de contra-regering, alle bui
tenlandse gelden te bevriezen tot de
kwestie beslist zou zijn. Bankier
Sjafroeddin, president van de Bank
van Indonesië tot hij naar Sumatra
ging om zich bij de revolutionairen
aan te sluiten, wist waar de schaarse
buitenlandse valuta van Indonesië la
gen opgeslagen en hij meende te we
ten wat er mee gebeuren zou. Hij
heeft zich vergist.
Verwacht was dat de macht ge
handhaafd kon worden over de rijke
olievelden van Caltex bij Kapanbaroe
en dat Caltex gedwongen kon worden
het Indonesisch aandeel in de olie-op
brengst te storten op een speciale re
kening, waardoor aan Djakarta deze
belangrijke bron van buitenlands geld
onthouden zou worden.
Caltex wilde daar niet aan. Haar
president zei botweg dat het geld nor
maal naar Djakarta overgemaakt zou
worden. Op 10 februari vertelde
Sjafroeddin me, dat als waar was wat
hij over Caltex gehoord had, hij de
olievelden zou sluiten.
Twee dagen later had hij die kans
(behalve dan door middel van bom
men en sabotage) verspeeld, toen pa
streek nestelden. De snelle greep van
Djakarta naar Pakanbaroe was een
dodelijk slag voor de economische
plannen en, belangrijker nog, voor
het moreel van de revolutionairen.
Sympathie
Krachtige en positieve verklaringen
van steun waren verwacht uit de ge
bieden Tapanoeli en Atjeh, van troe
pen die naar verwacht werd Medan
ciuKe uiuawiigcii vetii ctiiiuctssct-
zouden overnemen en deze P ^es betroffen bezorgdheid over het lot
zouden houden, en van kolonel Bar- yan staatsburgers in het gebied
lian, die zeggenschap over zuid-Su- ODstand Zonder twi1fel be.
matra heeft. Deze verklaringen ble-
f j U.P..correspondent Ro.
H bert Udick heeft de af. jg
B gelopen twee maanden
van de opstand. Zonder twijfel be
stond er sympathie voor het anti
communistisch standpunt van de re
volutionairen. Maar de revolutionai
ren hadden er meer van verwacht.
En bovenal hadden zij verwacht dat
Djakarta geen „schietoorlog" zou be
ginnen. Dit was hun grootste fout,
doch een die niet zo voor de hand lag.
De revolutionairen meenden te mo-
igen rekenen op voortzetting van de
bij de opstandelingen op gedragslijn van regeling van geschil-
g„mnlr„ vortneld Te. len door middel van „konperensi"
Sumatra venoeja. e. (gesprek), in plaats van met behulp
rue in Singapore, gaf hij van kogels. In de jaren dat de onte-
r vredenheid van de buitengewesten en
in onderstaand artikel H van niet-communistische politici ge-
- J leidelijk het kookpunt naderde, zijn er
een analyse betreffende wel vaker ontwikkelingen geweest,
j j waarin een greep naar de wapens
ae Opstand, dienstig kon lijken. Maar de „kon-
perensi"-techniek was een nationale
lllllllllllllllllllllllllllillllllllllll^ instelling geworden.
(Van onze Parijse correspondent)
Zelden heeft een gebeurtenis op de publieke mening in Frank
rijk zoveel indruk gemaakt, als het clandestien vertrek van de
voornaamste Algerijnse voetballers, die in Franse ploegen
speelden. Men beschouwde deze dure voetbalbenen als uitge
sproken Frans-gezind.
Indien bijvoorbeeld iemand in Saint-Etienne daags tevoren zou hebben
durven beweren, dat Mekloufi plannen had om te vluchten, zouden
zijn enthousiaste supporters hem blauw hebben geranseld. Mekloufi is
bovendien militair in het Franse leger. Indien hij niet voor donderdag
was teruggekeerd, zou een vervolging worden ingesteld.
Vijf van de elf verdwenen spelers
bleken dinsdagmorgen reeds in Tunis
te zijn gearriveerd. Vijf andere ver-
toefden toen nog in Lausanne, waar
ze dinsdagmiddag het vliegtuig na
men voor Tunis. Vijf van deze Alge
rijnen waren lid van de nationale
ploeg, waarin kan blijken hoe hard
deze klap moet aan komen voor het
Franse voetbal.
Enorme strop
De voetbalploeg Monaco is er mee
ten gronde gericht. Terwijl het vor
stendom theoretisch nog kansen op
het kampioenschap kan laten gelden,
met vier punten achterstand op
Reims en nog vier wedstrijden te
spelen,' moet het plotseling drie van
zijn beste spelers missen: Abdel Az-
ziz, de bekende, internationale links
buiten; doelman Boubekeur en spil
Zitouni. Bovendien is ook de ama
teur Bekloufi weggevlucht. Voor al
deze spelers heeft Monaco enorme
transferbedragen betaald. De gelde
lijke strop wordt geschat op een
kleine vijftig miljard. (Fr. francs).
Monaco heeft de laatste jaren fi
nancieel bar slecht gedraaid. De
enorme tekorten werden steeds
bijgepast door Onassis of Prins
(Advertentie)
Reinier. Een jaar geleden bekos
tigde Monaco het duurste elftal van
Frankrijk, in de hoop er het kam
pioenschap mee te behalen. Zes
voetbalbenen, ter waarde van vijf
tig miljoen zijn plotseling verdwe
nen. Niemand ziet in hoe Monaco
nu financiëel het hoofd boven wa
ter zal kunnen houden.
De vijfde is De Rouai, die in An
gers speelde. Toulouse heeft met deze
klap zijn twee beste spelers verloren,
Bouchouk en Brahimi. Reims zal een
vervanger moeten zoeken voor de
uiterst snelle Maouche. Lyon moet
voortaan Kermali missen en
Saint-Etienne, dat ook Rijvers ver
loor, zal het voortaan zonder het
voetbalwonder Mekloufi moeten
doen. Saint-Etienne had Mekloufi
willen transfereren voor twintig
miljoen. Reims had binnenskamers
al gezegd voor deze speler vijftien
miljoen te willen betalen.
Goed voorbereid
De vlucht was geruime tijd te
voren tot in bijzonderheden
voorbereid. Alle spelers hadden
al weken geleden hun zaken,
huizen en meubelen verkocht.
Behalve de in ons blad van zater
dag j.l. reeds vermelde belangrijke
besluiten werkte de gemeenteraad in
zijn laatste zitting nog enkele zaken
af. Zo besloot men, zonder er een
woord aan vuil te maken, een lening
van 3000 gulden aan te gaan, het
geen dan ook niet de moeite waard
is om erover te praten. De duiker
bij de Dubbele Poort zal worden ver
beterd en in de maar dan verre
toekomst zal ook de doorstroming
van het water in de vest by de Ba-
gijnepoort mogelijk gemaakt worden.
Op verzoek van de Kerkeraad van
de Hervermde Gemeente besloot de
raad in principe medewerking te ver
lenen aan de oprichting van een
school voor gewoon lager onder
wijs.
Over de verlenging der opzegter
mijn van enkele onbewoonbaar ver-
klaarde woningen ontspon zich een
I discussie, die door de heer Willem-
stein werd ingezet met de opmerking,
dat het toch wel ellendig is dat men
die termijn steeds maar moet ver-
lengen. Wethouder de Meurichy ver-
I telde dat nog maar drie van de zes
gevallen, waarin op „bevel" van Ged.
Staten moest worden voorzien, waren
opgelost. Voor de bewoners der ove
rige drie onbewoonbaar verklaarde
huizen is helaas nog geen andere wo
ning voorhanden. Er zijn nu een
maal geen woningen. De voorzitter
wees er nog op dat er thans gelukkig
toch al 17 van de 25 krotten ontruimd
I zijn, maar de wethouder voegde hier
weer aan toe dat er, als men serieus
zou gaan keuren, nog talrijke andere
huizen voor het predikaat „onbe
woonbaar verklaard" in aanmerking
zouden komen.
Bij de ingekomen stukken was een
antwoord van de P.T.T. inzake de
door de heer Willemstein geuite wens
I dat er te Nieuw-Hulst een telefoon
cel komt. Voorlopig zal dat niet gaan,
aldus de P.T.T. „Het moet.'", zei de
heer Willemstein en ook de heer D.
v. d. Walle vond zo'n cel in de nieu
we woonwijk dringend nodig. De heer
Th. Peters wist de oplossing: men
heeft te weinig gevraagd, vond hij.
„We moeten drie telefooncellen vra
gen, dan krijgen we er één en die
geven we dan aan Chris", zei hij fa
miliair. De voorzitter beloofde dat b.
en w. sterke aandrang zullen blijven
uitoefenen.
Naar aanleiding van de goedge
keurde subsidie van 250 gulden voor
de tentoonstelling van beeldende kun
sten, informeerde de heer L. de Wil
de „of dat alleen voor beeldende
kunsten was, of ook voor schilde
rijen", waarna de voorzitter hem dui
delijk maakte dat schilderijen onder
het begrip beeldende kunsten ressor
teren.
In de rondvraag kwam we zou
den haast zeggen: vanzelfsprekend
de busdienst op Nieuw Hulst weer ter
sprake.
Naar de voorzitter verklaarde zal
de directie van de Z.V.T.M. met in
gang van de zomerdienst wel ver
scheidene, doch niet alle bussen
slechts tot aan de Markt laten rijden.
De heer Th. Peters informeerde
naar de moeilijkheden van de K.S.A^
die blijkens een bericht in Dagblad
De Stem niet aan slaapmiddelen kun
nen geraken. Hij vond dat het ge
meentebestuur niet moest wachten tot
men iets vroeg; het K.S.A.-kamp te
Hulst is voor de stad en de streek
van zoveel belang dat men eigener
beweging de helpende hand moet toe
steken. De bedrijven kunnen bij voor
beeld gemakkelijk stof beschikbaar
stellen voor matrassen. De voorzitter
vond dat de hulp van de overheid
welke, naar wethouder de Meurichy
nog verklaarde, zeker voldoende is
geweest niet zo ver moest gaan
dat men als financier gaat optreden.
Hij vertelde echter dat de leider van
de K.S.A.-actie in Hulst, de eerwaar
de heer H. L. Verwaetermeulen, hem
om een onderhoud heeft gevraagd en
dat hij binnenkort de problemen dus
wel met hem kan opnemen.
()nder grote belangstelling van pu-
'tek uit Breskens zowel als van zeil-
sPortliefhebbers uit België en Enge-
'and, is van jachtwerf Gebr. Maas
Weer een jacht te water gelaten. De
e'genaar van het jacht, de heer Nel
son uit Brussel, hield vanaf het po
dium een toespraak tot de vele ge
nodigden, waarbij hy zyn dank uit
sprak aan loodsen en bemanning van
de reddingboot, voor de snelle hulp,
die werd geboden, toen zyn vorig
jacht op 20 oktober voor de haven
van Breskens is vergaan. Ook sprak
de heer Nelson zijn bewondering uit
voor de jachtwerf, die het presteerde
binnen de vyf maanden een nieuw
schip voor hem te bouwen. Het nieu
we jacht kreeg de naam „La belle
poule", die het gezonkene ook gedra
gen had. Om precies kwart over drie
doopte mevrouw Nelson het jacht,
dat statig in zijn element gleed.
i ■- 't - - -r' -
De dokter draaide het contactsleuteltje van zijn Amerikaanse
wagen om. Het was toen precies 10.15 uur. Zeven minuten la
ter startte hij weer-
„Hoeveel moet ik u betalen?" vroeg mijn vrouw.
„3000 fr. Madame."
Hij zei het zonder blikken of blozen en ze schoof hem de
briefjes toe alsof we er nog een pakhuis vol van hadden. Een
half uur later kwamen de kinderen terug met de voorgeschre
ven medicijnen. Op een grote lap van 5000 hadden ze nog twee
biljetten terug gekregen. Mijn griepje kostte dus op deze mooie
zondagmorgen 6000 fr. oftewel 55 Nederlandse guldens. De be
groting voor deze maand lag weer in duigen.
Dank zij de overdrijving van ve
le Franse artsen is de gezondheid
hier onbetaalbaar geworden. Heel
Frankrijk vraagt zich af, waarom
de regering niet ingrijpt. Zijn de
dokters inderdaad sterker dan de
regering? Ondanks het feit, dat ook
hun honoraria aan de loonstop zijn
gebonden verhogen ze hun tarieven
met de regelmaat van een klok.
zodat nu zelfs de verplicht verze
kerden zich niet meer dg weelde
kunnen veroorloven ziek te worden.
Een blindedarmoperatie is een fi
nanciële katastrofe.
In ivoren toren
De vruchten van hun bijna mis
dadig egoïsme vindt ge in hun por
tefeuille en op hun bankrekening;
ook de zwaar met dure schilderij
en behangen muren van hun sa
lons en eetkamers bewijzen, dat
het hun naar den vleze gaat. Voor
hen schijnt nog de zon in het grau
we Frankrijk. Hetzelfde egoïsme
is echter doende de sociale zeker
heid te vermoorden. Hun studie
heeft blijkbaar een bepaalde men
taliteit aangekweekt: ze menen uit
verkoren te zijn, heersers over le
ven en dood en hun geweten, voor
zover dit nog kan spreken, wordt
in slaap gesust met dooddoeners:
was hun studie niet erg duur? Wa
ren ze geen 25 jaar voor ze hun
eerste geld binnen brachten? Heb
ben ze geen moeilijke examens
moeten afleggen? Is alles de laat
ste jaren niet veel duurder gewor
den? Zijn ze niet onderworpen aan
hoge belastingen? Moeten ze niet
volgens hun stand leven? Bestaat
er geen sociale verzekering? Hun
artsenlatijn maakt nog alleen maar
indruk op de eenvoudigen van
geest; de verstandigen erkennen
hun ziekelijk egoïsme. Onderling
voeren ze een wedstrijd wie het
eerst rijk is; wie er 't eerst een ei
gen kliniek heeft, wie de meeste
klanten naar de snijtafel kan stu
ren van de relatie-chirurg.
Hun dooddoeners zijn gemakkelijk
te ontzenuwen: de ingenieursoplei
ding is even duur; leraren van
Franse middelbare scholen verdoe-
nen ook geen geld voor hun 26 jaar;
universitaire examens en concour
sen zijn in andere vakken even moei
lijk; het leven is voor iedereen aan
zienlijk duurder geworden; ieder
een, die veel verdient moet veel
belasting betalen, en ook hoge
ambtenaren ei officieren moeten
volgens hun stand leven.
De lonen van de arbeiders zijn de
laatste drie jaar hooguit met der
tig percent gestegen; de honoraria
van de artsen verdubbelden en-
werden hier en daar zelfs verdrie
voudigd.
De argumentie van de Franse
artsen, die hoog in hun ivoren to
ren zitten, is bezwaarlijk meer te
volgen als ze beweren, dat de pa
tiënten toch gerembourseerd wor
den door de sociale verzekering,
want en hiermee zijn we ge
komen tot de kern van de zaak
een deel van de dokters is doende
de sociale verzekering te vermoor
den. De sécurité sociale heeft on
der andere ten doel het de loon
trekkers mogelijk te maken zich
medisch te laten verzorgen. Daar
toe betalen zowel werkgevers als
werknemers een hoge premie.
In theorie is het Franse systeem
goed. De verzekerden zijn vrij in
de keuze van hun arts, en voor de
dokter is de verzekerde een even
vette kluif als de niet-verzekerde.
Het beginsel van „ingeschreven"
staan bij een dokter bestaat niet.
Hieruit vloeit als nadeel voort, dat
ook de verzekerde onmiddellijk met
zijn beurs in de hand moet staan
om dokter en apotheker te beta
len. Zolang dc dokterstarieven re
delijk waren en zolang het onschul
dige ziektes betreft was dit moge
lijk. Tachtig percent van het aan
de arts betaalde bedrag werd la
ter door de s.s. aan de verzeker
de terugbetaald en hetzelfde terug
betalingspercentage geldt voor de
geneesmiddelen, voor operaties,
ziekenhuisligging enz.
Een dokter hoeft niet meer te re
kenen dan 600 fr. per huisbezoek,
aldus concludeerde enige jaren ge
leden de s.s., hetgeen in goed Frans
betekende, dat voor ieder bezoek
480 fr. werd gerembourseerd.
Tot zover is de zaak gezond en tot
op dit ogenblik mochten de Fran
sen zich gelukkig prijzen met een
bijna volmaakte sociale verzeke
ring ook al was het toen voor ve
len al hinderlijk, dat de terugbe
taling pas enkele weken later ge
schiedde.
Onmaatschappelijk
„Waarom zouden we onze tarie
ven niet wat verhogen?" aldus
toen vele dokters. „Onze diensten
zijn belachelijk goedkoop voor de
patiënten, die immers in feite
maar 120 fr. per bezoek betalen.
Is voo r ons het leven ook niet
duurder geworden?" Korte tijd la
ter al verhoogden zelfs de meest
eenvoudige plattelanddokters hun
prijzen tot 750 fr., later tot 850 fr.
vervolgens tot 1000 fr. en kort ge
leden tot 1200 fr., te verdubbelen
als men het waagde de heren op
zondag uit hun ivoren toren te
halen, in de late avond of des
nachts.
Inmiddels zijn in Parijs de tarie
ven opgelopen tot 1500 fr. en 2000
fr, terwijl de s.s. nog altijd 480 fr.
rembourseert. Toen duidelijk werd,
dat de situatie onhoudbaar was
geworden en de dokter voor de
Franse verzekerde nog duurder
was dan voor de niet-verzeker-
den in de omliggende landen, poog
de de regering in te grijpen met
het plan Gazier.
Dit beoogt in grote trekken de ta
rieven van de artsen vast te stel
len op voor wat Parijs betreft 1000
fr. en daarvan tachtig percent te
rembourseren, zodat de gezondheid
weer binnen ieders bereik zou zijn
gekomen.
In de medische wereld brak een
storm van verontwaardiging los
Hoe durfden die niet-medisch ge
vormde ministers zich te mengen
in dergelijke zaken?
In alle hoeken van Frankrijk sta
ken de dokters de hoofden bij el
kaar. Sommigen dreigden met sta
king. Anderen vonden deze aan
slag op hun persoonlijke vrijheid
dermate blamerend, dat ze emigra
tieplannen maakten voor Mexico en
andere prettige landen. Voor het
eerst werden de artsen ontvanke
lijk voor de invloed van de pers
en ze deden wat in hun vermogen
lag via de kranten invloed uit te
oefenen. Meer succes hadden ze
door persoonlijk de afgevaardigden
te bewerken. Al spoedig verklaar
de zich de partij van de patroons,
de Onafhankelijken, tegen het plan
Gazier. De werkgevers hadden be
grepen, dat het nieuwe systeem de
sociale lasten nog zou doen stijgen.
Een gelukkig toeval voor de artsen
was voorts, dat de staatskas leeg
was. Wegens gebrek aan middelen
en omdat men momenteel de On
afhankelijken nodig heeft om een
meerderheid te vormen verzeilde
het plan Gazier in de ijskast.
We hopen voor de Franse zieken,
dat dit uitstel geen afstel wordt.
Dit kan overigens niet omdat an
ders de sociale voorzorg zich zelf
ombrengt. In feite is nu de so
ciale zekerheid voor de Franse
werknemers, vooral wat de medi
sche verzorging betreft, al veel
minder dan matig slecht. Een een
voudig voorbeeld kan dit verhel
deren. Legio artsen in Parijs reke
nen 1500 tot 2000 fr. per bezoek.
De verplicht-verzekerden krijgen
480 fr. terug betaald zodat ze uit
eigen zak 1020 of 1520 fr. moeten
neertellen. Is het de moeite waard
om zich verzekerd te voelen als
de huisarts desondanks zoveel geld
kost? Zo'n verzekering dient tot
weinig.
We willen onder geen voorwaarde
generaliseren. Op de eerste plaats
bestaan er in Frankrijk nog vele
artsen, die redelijke tarieven vra
gen en er zijn zelfs chirurgen te
vinden, die voor redelijk geld in
grijpen. Maar de grote meerder
heid in en rond Parijs behoort niet
tot deze groep.
Hun vrouwen en kinderen gin
gen vervolgens op „vakantie"
in Zwitserland en Italië.
Zondagavond, nadat de wedstrijden
waren gespeeld, gingen de Algerijnse
spelers er van door. Het is duidelijk,
dat ze onder druk hebben gehandeld.
Mekloufi b.v. leefde al vanaf novem
ber 1957 in de schaduw van de angst.
Hij genoot een speciale bescherming,
evenals Zitouni en Kermali. Het lag
voor de hand, dat de spelers dinsdag
middag, tijdens hun persconferentie
in Tunis, mededeelden volkomen uit
vrije wil te hebben gehandeld, omdat
ze hun voetbalbenen in dienst van
het getergde vaderland willen stellen.
Hoewel er in de hele operatie nog
veel onduidelijk is, staan twee zaken
toch wel vast.
De F.N.L., die deze ontvluchting op
grote schaal sedert januari van dit
jaar voorbereidde heeft er een pro
pagandastunt mee willen maken.
Daarnaast wil de F.N.L. met deze
kampioenen een „Algerijns elftal"
samenstellen, dat binnenkort zal
gaan voetballen om de oorlogskas te
versterken. In Tunis werd bekend ge
maakt, dat het Algerijnse elftal spoe
dig een tournee door de Ver. Staten
zal ondernemen.
(Van onïe speciale verslaggever).
De talrijke bezoekers, die
door het Nederlandse paviljoen
op de wereldtentoonstelling
dwalen, hebben waarachtig
geen moeite de weg naar de
diverse afdelingen te vinden.
De heren organisatoren heb
ben de originele gedachte uit
gewerkt een aantal „ANWB-
borden" te copiëren en daarop
aan te geven waar ergens de
dijk is te vinden, waar ergens
de landbouw huist, waar ergens
de synthese in glas valt te ont
dekken en waar ergens de
muurschildering van Karei Ap
pel en de omvangrijke foto van
Carl Blazer zich bevinden.
Zo is er ook een bordje, dat wijst
naar de op zichzelf staande afdeling
van Philips. Er zijn geen bordjes, die
meedelen, dat Nederland ook nog een
rol speelt in het internationale pavil
joen van schone kunsten en in het In
ternationale paleis van de weten
schappen. Toch is ook deze deelname
de moeite waard.
In het internationale paleis van
schone kunsten worden achtereen
volgens twee grote exposities gehou
den, waarvan de een als titel draagt
"Vijftig jaar moderne kunst" en de
andere "De mens en de kunst".
Aan de beide exposities, -r de eer
ste is nu begonnen neemt Neder
land ruimschoots deel.
De eerste is dus gewijd aan de
hedendaagse schilder- en beeldhouw
kunst. Nederland is er present met
werken van Vincent van Gogh, Piet
Mondriaan. Charley Toorop Jan Sluij-
ters. Karei Appel, Corneille en de
beeldhouwer Mari Andriessen. De
Nederlandse musea en particulieren
hebben ook kunstwerken naar de
Expo gebracht van buitenlandse kun
stenaars. Daardoor zorgt Nederland
voor de aanwezigheid van schilderij
en van Auguste Renoir, Juan Gris,
Raoul Dufy, Marc Chagall en Oskar
Kokoschka.
De tweede tentoonstelling, die pas
op 8 augustus zal beginnen zal een
bijzonder aantrekkelijke Nederlandse
inzending te zien geven, want het
staat vast, dat in "De mens en de
kunst" werken van Rembrandt, Ver
meer, Pieter de Hoogh en Frans
Hals gepresenteerd zullen worden.
Nederland is er ook in het inter
nationale paleis van de wetenschap
pen. De belangstelling voor deze ex
positie-afdeling zal zeer zeker niet
gering zijn.
In dit paleis zal aanschouwelijk on
derwijs worden gegeven (zo maar
een uurtje!) in de geheimen van de
kernfysica en meer zulke zaken.
Niet alleen de kernfysica behelst
of beheerst deze afdeling. Er zijn
zoveel andere zeer interessante na
tuurwetenschappelijke aangelegenhe
den, die de toeschouwer boeien.
Vooral op dit laatste terrein doet Ne
derland zich gelden. In de afdeling
"het kristal" is een bijzonder fraai
effect gekregen door geëtste meta
len platen met verschillend gekleurd
licht te beschijnen teneinde de kris
talstructuur zichtbaar te maken. En
in een ander hoekje van dit paleis
bevindt zich de levende cel: een
20.000 malen vergroot stukje van de
hersenen.
In het internationaal paleis zete
len meer dan twintig Nederlandse
firma's. Ook Philips is er tegen
woordig en wel met een elektronen
microscoop.
In de Triomfreeks der N.V. J. v.
Tuyl verscheen dit charmante verhaal
van Mc Crone over het verweesde
meisje Phoebe, anders geaard dan de
meesten en dat, wat eenzelvig levend,
toch iets wordt en betekent. De schrij.
ver had er een sentimentele roman van
kunnen maken, doch hij omzeilde de
ze klip met talent. Levende mensen
zet hij voor zijn lezers neer en over-
stuift alles met die lichte en speelse
ironie, waarin de Engelse schrijvers
zo sterk zijn.
Even ontroerend als boeiend is de
passage, waarin Phoebe door de gore
sloppen van Glasgow trekt, op zoek
naar haar geikidnapped neefje, dat
zij inderdaad uit de klauwen der mis
dadigster weet te redden. Niemand
zal spijt hebben „Het begon bij de
bron" ter hand genomen te hebben.
(Van onze Australis che correspondent)
Eén ding is tijdens mijn kort verblijf in Nederland mij wel duidelijk
geworden. Het beantwoorden van de vraag: „Waarom emigreren" ligt
op een heel andere basis dan zeven jaar geleden het geval was.
Beantwoordt de officiële voorlichting in Nederland aan de eisen welke
daaraan gesteld moeten worden? Het is een vraag, welke onder voor
behoud in het algemeen wel bevestigend kan worden beantwoord.
Er moge een lichte tendens zijn in de richting van een actieve emigra-
tiepolitiek, doch reden tot sterke kritiek is er m.i. allerminst.
De adspirant-emigrant wordt in het algemeen duidelijk en onomwon
den verteld wat hem bij emigratie aan goeds, doch ook aan kwaads staat
te wachten.
ker een halfuur „zagen" over het
feit, dat in de Australische woningen
een dorpel ontbreekt, volgens die
spreker omdat de open haard dan
beter trekt.
Ik heb het genoegen gehad om tij
dens het verblijf in ons land in een
aantal vergaderingen en voor de ra
dio over emigratie en al hetgeen
daarmee verband houdt, te mogen
spreken.
Het is mij telkens opgevallen hoe
oppervlakkig men emigratie soms be
ziet, en ook, hoe weinig kennis men
over dat onderwerp nog heeft. Trou
wens, er groeit voortdurend een
nieuw geslacht op, dat naar het pad
der emigratie zoekt.
Zo krijgt men dikwijls de meest
eenvoudige vragen te beantwoorden;
de één wil nogeens uitvoerig uiteen
gezet zien op welke punten de om
gangsvormen in Australië verschillen
met die in Nederland; de ander stelt
vragen over vestigen van een zaak,
alsof hij van de boot zó meteen in
zijn winkel wil stappen.
Het is zoals de directeur van een
aanmeldingsbureau mij eens vertel
de: „In het eerste deel van een ver
gadering spreek ik altijd over de
voordelen van het emigreren", zo
zei hij, „in het tweede deel over de
nadelen. Doch de vragen worden al
tijd over de voordelen gesteld."
Op zichzelf zou dat niet zo erg zijn,
indien later in het andere land, be
paalde emigranten zich vrijwel niets
meer van de opgesomde nadelen her
innerden en dan als „teleurgestelde
emigrant" boordevol kritiek retire
ren.
Hierbij komt meteen de vraag:
„Worden inderdaad de nadelen van
het emigreren meegedeeld".
De gelegenheid heb ik benut om
diverse voorlichtingsavonden bij te
wonen. Een keer hoorde ik een spre-
Dezelfde spreker hing een wee
moedig verhaal op hoe heerlijk hij
het toch wel in Sydney had ge
vonden. Het klinkt allemaal wel
interessant, doch m'n vrouw en
ik vonden het echter niet de kost,
welke de emigrant nodig heeft.
Zo hier en daar moge de lichte
en vrolijke noot op voorlichtings
avonden overheersen emigratie
is per slot van rekening geen tries
te bezigheid doch in het alge
meen vond ik het gesproken woord
degelijk en duidelijk; in sommige
vergaderingen zelfs óver-duidelijk
wat de moeilijkheden bij het emi
greren betreft.
Te mooi
Moge het gesproken woord de rea
liteit vrij goed of goed weergeven,
geheel anders staat het met het aan
schouwelijk beeld; film en foto dus.
O ja, ook deze geven de waarheid
weer; daarvan ben ik bij opnamen
meermalen getuige geweest.
Doch over sommige van die ge
slaagde emigranten zou ik echter een
verhaal kunnen doen uit de minder
zonnige dagen, dan die waarop de
opnamen werden gemaakt.
Ik bedoel dit; bijna alle beelden la
ten een hiaat tussen de bootreis, de
aankomst in het kamp en het eigen
huis, de farm, het bedrijf.
Zoals ik vaker reeds waarschuw
de: daar zit „iets" tussen dat alles;
de periode welke van sommigen een
„teleurgesteld emigrant" maakt, om
dat hij niet voldoende kracht kan op
brengen die moeilijkheden te over
winnen. In een vergadering heb ik
een spreker tegen die optimistische
films, die na zijn lezing zou worden
vertoond, horen waarschuwen:
De voorlichting aan de emigrant
behoeft niet passief te zijn, doch
zeker niet actief te worden beoe
fend; daarvoor zijn de gevaren te
groot. In elk geval vond ik de beeld
voorlichting niet bepaald gelukkig.
Australië is een pracht land; de
mogelijkheden zijn voor degenen
die initiatief, hardheid en energie
bezitten, uitnemend, doch men be
hoort de werkelijkheid te onder
kennen.
De meesten van hen die met het
geven van voorlichting zijn belast,
doen hun werk ongetwijfeld consciën
tieus, dat het beeld mogelijk wat zon
niger uitvalt dan het soms is, valt te
begrijpen; men is er niet om het emi
greren te ontraden
Soms moeilijk
Bij gesprekken met de heer C. Mos
sel, hoofd der afdeling Australië van
de Ned. emigratiedienst. is mij ge
bleken hoe uiterst moeilijk het soms
is, niet alleen om de juiste adviezen
te geven, doch óók om bij emigratie
te helpen of deze te ontraden.
Daar zijn soms zulke interne pro
blemen in gezinnen die zich voor
emigratie aanmelden; problemen
welke door genoemde dienst aller
minst met een schouderophalen wor
den gepasseerd.
Er wordt werkelijk getracht te se
lecteren, na te gaan of men voor
emigratie geschikt is of niet.
Lang niet een ieder die zich aan
meldt bereikt de loopbrug van het
emigrantenschip, hoewel uiteindelijk
indien aan de eisen wordt voldaan
zulks niet kan worden verhinderd.
Maar dat is een kwestie van tact,
van advies, van persoonlijke bespre
kingen. Het verblijf in ons land heeft
mij geleerd, dat het hieraan zeker
niet ontbreekt, al 'kunnen „ongeluk
ken" niet altijd worden voorkomen.