Opzienbarend
Emants is
van
grafschrift
verwijderd
Jamaicaanse werklozen bij
honderden naar Engeland
Alstublieft, elke morgen
een schoon Huverhemd
Van Acker gokt denkelijk
totaal verkeerd
SAMSON
De verloste uit de
krankzinnigheid,
die Leven heet"
Hersenspecialist Ody
In afwachting van vrolijke dagen
Zij huizen
bijeen op
met tientallen
kleine kamers
Weer verrassende uitslagen
in N.-Brab. Schaakbond
want alleen
Toplin combineert gemak en perfectie!
offerde zich op voor patiënt
DERDE BLAD
DONDERDAG 21 NOVEMBER 1957
5
GROEIEND KLEURLINGENPROBLEEM IN LONDEN
Wanneer gaan
Belgen ter
stembus
Super half zware shag in super verpakking!
-prw
In dubbelwandige
plastic zak
handig rollen uit
grote ruimte
geen stuktrekken
van de tabak
altijd verse en
soepele shag
w prettig in de zak
te dragen
Handig rollen Heerlijk roken
Ruim 50 |aar
accu-kwaliteit!
BREDA
Ginnekemveg 164
Tel, 01600.34048
Studiekring opent
seizoen te IJzendijke
De liefdevolle herdenking van de
doden, zoals zich deze weer over de
gehele wereld op Allerzielendag
heeft geopenbaard op katholieke
kerkhoven volgens het geloof in de
gemeenschap der heiligen, ligt
niet-katholieken 'n beetje vreemd.
Nochtans wordt zij door velen van
dezen op eigen wijze gevierd in de
piëteit van het familieverband en
de nawerking der menselijke her
inneringen. Het „In Memoriam"
heeft in gesteenten op niet-chris-
telijke graven veelal een andere
betekenis dan het „Heer, geef hun
de eeuwige rust" uit de liturgie die
van de aarde tot de hemel leven
den en doden blijft verbinden.
Pieuze bezoekers, die op de alge
mene begraafplaats te 's-Gravenha-
ge bloemen gingen leggen, is het op
gevallen, dat het opzienbarende graf
schrift op de steen, die 't graf van
de ongelovige letterkundige Marcellus
Emants aanwees en sommigen al ja
ren ergerde, opeens is verdwenen. Bij
navraag bleek dat de inscriptie was
weggenomen op uitdrukkelijke lastge
ving door het naast overgebleven fa
milielid van de schrijver. De dochter
zou zich hebben verzet tegen het
wrange grafschrift, dat haar vader
bij testamentaire beschikking zou
hebben gewenst.
„Beklaag nooit de verloste uit de
krankzinnigheid, die leven neet".
Maar is deze voorstelling van za
ken zoals zij op het ogenblik in Haag
se kringen de ronde doet, wel juist?
Het is waar, dat de litteraire histo
rie de wens van Emants vermeldt
om een grafschrift, luidende: „Be
klaag nooit de verloste uit de krank
zinnigheid, die leven heet".
Ook is het waar, dat reeds in 1943
de letterkundige biograaf van de in
zijn tijd vermaarde roman- en to
neelschrijver vertelde, dat Emants
bevel zou hebben gegeven om een
dergelijke inscriptie boven zijn graf
te beitelen (F. Boerwinkel in zijn
proefschrift: „De Levensbeschrijving
van Marcellus Emants, Amsterdam
1943).
Deze mededeling blijft evenwel aan
vechtbaar, daar zij niet testamentair
is vastgesteld en maar uit losse aan
tekeningen werd geconcludeerd, ge
knipt uit een van de vele cahiers,
waarin de schrijver de hem inval
lende gedachten voor zijn romans en
toneelstukken placht te bewaren.
Ook aan een desbetreffend blaadje
in het Haagse Letterkundig Museum
met de notitie: „Ik wens te liggen
onder het volgend grafschrift" kan
evenmin voldoende waarde worden
fehecht, aatigezien het voor het
reeds aangegeven doel van 'n latere
roman kan hebben gediend. Immers
in zijn met eigen hand geschreven
testament (1919) komt geen enkele
desbetreffende beschikking voor, of
schoon hij daarin wel schrijft begra
ven te willen worden met zijn vrouw
in eenzelfde graf, het bij haar over
leving aan haar overlatend, waar dit
zal zijn.
Het is mogelijk, dat de vier jaar
later overleden echtgenote uit zijn
voor romans bestemde aantekeningen
de bedoeling heeft geïnterpreteerd,
die ze op de steen liet beitelen. Haar
met de geestesstemming van vader
vertrouwde dochter heeft echter een
geheel andere uitleg aan de vluchti
ge krabbels in de nagelaten cahiers
gegeven en op die grond de inscrip
tie doen verwijderen.
Pessimisme
Wie een beetje thuis is in het oeu
vre van Emants, weet dat de talent
volle schrijver wijsgerig slecht on
derlegd was en een slachtoffer van
zijn eigentijdse pessimisme. Schopen
hauer had hem onder zijn macht ge
kregen en hem geleerd „wie man
mit dem Hammer filosofiert". Het
wijsgerig rationalisme gaf ai vroeg de
voorkeur aan de Germaanse goden
die later de kanonnen van Hitier
zouden trekken uit 't verwarde oer
woud van Rosenberg boven de Gene
sis van 't bijbels scheppingsverhaal
dat Emants met zijn panfluit in het
ergernis en opschudding veroorza
kend epische gedicht „Lilith" (1879)
aanfloot.
Bij een redelijker houding jegens
de Openbaring zouden zijn veelal on
derschatte maar diep in de schoon'
(Advertentie)
heid dringende talenten ook onder zijn
christelijke landgenoten meer bijval
hebben verworven. Zonder contact
te krijgen met de vaderlandse ge
meenschap de nieuwe katholieke
gemeenschap moest ook in de letter
kunde nog geboren worden ver
eenzaamde hij zoals vele kunstenaars
van zijn tijd en vandaag, door wier
levensbeschouwing een barst loopt in
hun verhouding tot God en de maat
schappij. Het uitzicht op de sterren-
velden van 't eeuwige zijn ging ver
loren en er is geen organisch ver
band meer met gemeenschap en na
tuur.
Dr. G. Stuivliflg, zelf een zonder
God denkende humanistische, rijk-
begaafde ik-mens schreef eens van
Emants, dat „zijn romans de wan
hopige en uitzichtloze grauwheid
van het burgerlijk bestaan tot in
houd hebben". Hij legt niet uit, hoe
die grauwe wanhopigheid zich sinds
de meegesleepte massa achter
Marx en Lenin en de politieke na
tionaliteiten meester maakte van
het voorheen gedoopte Europa, dat
zijn roeping verloor. Tot vandaag
toe zijn het de christelijk mislukte
intellectuelen, die geen raad we
ten met de wordende wereld. Het
door Emants gedachte grafschrift
karakteriseert de gang van zijn
eigen leven en de toekomst der
kunst van het ongeloof.
De van zijn eerste communie af
vallige Rilke, die met zijn magisch
talent de jongere poëten bezielde,
klaagde bitter: „wir haben kein Haus
mehr" Dat maakte ook het grimmi
ge besef uit van Slauerhoff, die som
ber varend over de stormzeeën van
het noodlot, verlangde naar zijn graf
kuil. De romanschrijver Kafka wist
geen weg meer uit het verambtelijk-
te levenslabyrinth. De eerlijke maar
uitzichtloze Nobel-prijswinnaar Al
bert Camus vindt de zelfmoord nog
de meest zinvolle ddad van de mens,
die hij machteloos beschrijft om ver
binding te krijgen met de hemel. Een
hemel die tot vandaag door Sartre
met spottend sarcasme wordt uitge
daagd.
Een krant komt plaats en gedach-
tendiepte te kort voor deze tragiek
van onverloste geesten die een boek
zou vereisen. Het krijgt kans ook wel
eens geschreven te worden, nu de
katholieke gemeenschap de nieuwe
werkelijkheid begint in te zien en in
te gaan, na de fouten door het ver
zuimde christendom en het instor
ten in twee wereldoorlogen der laat
ste verbindingen van de middeleeu
wen.
Activiteiten zijn er genoeg, maar
het komt erop aan, in hoever haar
leiders onderling creatief worden om
vatbaarheid te geven aan een min
der troosteloze wereld dan de kramp
achtige van thans, uitzichtloos voor
de hoop.
Zo goed in de verbitterde worste
ling van wijsgeren en dichters ais
in de radeloosheid van de mens, die
staat onder de wolken tussen zijn
oorlogstuig voortbrengende fabrieken
overal ziet men naar een dageraad
uit. En na slapeloze nachten in con
centratiekampen trekken zich miljoe
nen aan de tralies uit hun verlangen
op, om uit te zien naar de wording
van een nieuwe wereld, die hen ver
lost uit het ongeloof van de oude.
Niet lang geleden stond in een Londens blad een karikatuur. Aan de ene
kant waren een vader en een zoon uitgebeeld, die afscheid namen. Op de
koffer van de zoon stond: 1857 naar de koloniën. Daarnaast een afbeel
ding van een kleurling met zfjn zoon en op een koffertje: 1957 naar
Engeland.
Dit is de typering van een probleem, dat Engeland grote zorgen baart: het
kleurlingenprobleem. De laatste tijd heeft er in Engeland een ware neger-
invasie plaats gehad. In het trieste Liverpool Street Station te Londen kan
men er op elk uur van de dag enkele tientallen op het perron of in de
wachtkamers zien, die met een treurig gezicht ineengedoken zitten te wach
ten op iemand, die zich over hen zal ontfermen. De meesten van hen ko
men uit Jamaica. Ze komen in het moederland zoeken, wat hun geboorte
land niet kan geven: werk en brood. Want Jamaica is overbevolkt.
Toen Cromwell Jamaica in de ze
ventiende eeuw in bezit nam, waren
er slechts enkele Spanjaarden en eni
ge duizenden negerslaven. De bevol-
ki telt nu anderhalf miljoen men
sen en daar komen er ieder jaar der
tigduizend bij. Het land levert bana
nen cn suikerriet. JVfen delft er ook
bauxiet, maar deze exploitatie is nog
slechts in een beginstadium en kan
geen oplossing bieden voor het werk-
lozenprobleem. Op de drie manne
lijke arbeidswaardige Jamaicanen is
er één zonder werk.
Zoals overal is er ook daar een be
paald slag lieden, dat deze erbarme
lijke toestand weet uit te buiten. Men
maakt de mensen wijs, dat ze in
Engeland prettig werk met aantrek
kelijke salarissen kunnen krijgen. En
wat de reis betreft, nu, daar kan
men wel voor zorgen. De lepe lieden
betalen de passage op goedkope
vrachtschapen en op passagierssche
pen van voornamelijk een Italiaanse
maatschappij, die tegen een lage pas-
sageprijs haar toeristenklasse vol
propt. Als onderpand moet de fami
lie dan haar grond geven. Binnen het
jaar zullen de jongens zoveel ver
diend hebben, dat zij het pand kun
nen afkopen.
Zo trekken er iedere week honder
den kleurlingen naar Europa en ko
men er al gauw tot de ontdekking
dat het goud niet voor het oprapen
ligt. Van de aflossing komt niets en
de panden moeten worden verkocht.
Ondersteuning
Het probleem heeft echter voor
Engeland nog meer onaangename
facetten. Zo is er bijvoorbeeld de
wet, die bepaalt, dat iedere werk
loze Brit binnen het rijk in Europa
en dat zijn ook de Jamaicanen,
getuige hun Britse paspoort we
kelijks een uitkering ter ondersteu
ning ontvangt. Nu ligt dit bedrag
wel niet erg hoog, maar de Ja
maicanen hebben weinig nodig om
van te kunnen leven. Voor Enge
land betekent echter vrijwel iedere
Jamaicaanse immigrant een last te
meer op de toch reeds zo zwaar
aangesproken schatkist.
Een Londense psychiater vertelde
Toplm is het merk van de uitvinder, en El-Mior begreep dat een nier
strijken finish specialisten eist en uitetste conuóle. El-Mior geeft elk Toplin-
shin aaasi gemak óók perfectie met de
perfecti» die Toplin aog steeds tot het
béste niet-strijken overhemd maakt. In
effen tinten, fijne streepjes en raiten. in
pojzen eznat t VISO. - -w-
ons het een en ander over de om
standigheden, waaronder de Jamai
canen in Londen leven. Zij huizen
veelal met velen soms zelfs een
dertigtal op een kleine kamer, die
uiteraard niet groot genoeg is om
allen tegelijk te herbergen. Daarom
stellen zij een ploegensysteem in om
te slapen; elke ploeg acht uur. De
legersteden, die door de ene worden
verlaten, worden onmiddellijk door
de andere ingenomen en zo maar
voort, zodat van enige hygiëne vrij
wel geen sprake is. Dat een derge
lijke toestand de mensen rijp maakt
voor de zelfkant van het leven, is
duidelijk. Vele vrouwen onder de
kleurlingen vinden dan ook op de
meest eenvoudige wijze de weg naai
de prostitutie en reeds zijn tal van
mannelijke Jamaicanen aangehouden
in verband met handel in verdoven
de middelen vooral Marihuana.
Een grote moeilijkheid is, dat En
geland de Jamaicanen en ook de
kleurlingen van de andere Britse
eilanden in het Caraïbische gebied
niet kan beletten naar het konink
rijk in Europa te reizen. Zij hebben
namelijk krachtens nationaliteit recht
op toelating. Evenmin kunnen zij
om dezelfde reden uit het land
worden gezet, wanneer zij zich even
tueel misdragen.
(Speciale correspondentie)
Onder enorme belangstelling werd dezer dagen de beroemde
Zwitserse chirurg, Frans Ody ter aarde besteld, een wereldbe
kend specialist in herensoperaties. Specialisten uit alle delen der
wereld, ook uit Nederland en België, woonden de plechtigheid
bij. Maar één man in de lange stoet trok de bijzondere belang
stelling, een Zwitserse vader van zeven kinderen, door Ody gered
ten koste van 18 maanden eigen leven, zijn laatste patiënt
Ody was de beroemde chirurg, die
boven op de Mont-Blanc in een woe
dende sneeuwstorm met slechts en
kele instrumenten de schedel lichtte
van de juwelier Eduard Wenger.
Wenger leeft nog steeds en is vol
komen normaal. Een andere dankba
re patiënt is de beroemde gids Ray
mond Lambert, die hem uit alle de
len ter wereld postkaarten zond met
als afzender „de kleine voetjes". Tij
dens een expeditie bevroren n.l. de
voeten van Lambert. Ody amputeer
de de tenen van de gids en schreef
speciale oefeningen voor, waardoor
Lambert de enige man ter wereld is
geworden, die zonder tenen nog
touwtje kan springen. De chirurg
bereikte echter pas het hoogtepunt
van zijn carrière toen hij 18 maan
den van zijn eigen leven offerde om
een Zwitserse huisvader van een wis
se dood te redden.
Hij wist al enige tijd lijdende te
zijn aan kanker in het bekken. Op
een dag, toen Ody met zijn gezin aan
het skiën was in de bergen, kreeg hij
een hevige pijn in de heup. Kort
daarna trok hij zich terug in zijn kli
niek ,.la Prairie", waar hij met be
hulp van kalmerende middelen in
staat bleef leiding te geven aan vele
werkzaamheden. Op 18 februari van
dit jaar vond hij het nodig om be
halve zijn gezinsleden ook zijn vele
vrienden de waarheid te vertellen.
Hij nodigde allen uit voor een groot
feest in zijn villa aan de oevers van
het Meer van Genève.
Tijdens het diner ging hy staan om
een toast uit te brengen en tevens
verklaarde hij toen lijdende te zijn
aan kanker en nog ongeveer twee
jaar te kunnen leven mits hij liggen
de zou blijven.
Hij voegde er aan toe:
„Doe me een plezier en trekt geen
begrafenisgezichten. Drinkt uw gla
zen leeg, eet en viert feest. Ik heb
mijn leven gehad. Er is geen reden
om te treuren...."
Precies een maand later bracht
men een zieke in de kliniek van Ody,
de bedoelde Zwitserse huisvader. De
assistenten van Ody hadden al een
duidelijke hersentumor geconstateerd
en de foto's hadden uitgewezen, dat
het een uiterst moeilijke operatie zou
worden. Men bracht de zieke aan het
bed van Ody, die half liggend de pa
tiënt opnieuw onderzocht. Daarna liet
hij zijn eerste chirurg roepen en zei:
„Ik wil deze man zelf opereren.
Het is een moeilijk geval".
De toegespeokene, die wel wist, dat
geen enkele protest zou helpen, zei
nog:
,,U weet even goed als ik, wat dit
voor u te betekenen heeft, dokter. De
operatie gaat minimaal drie uren du
ren. Indien u drie uren moet staan
zult u geen twee jaar maar hooguit
nog zes maanden leven".
,,Kunt u me garanderen", was
Ody's antwoord ..dat deze man ge
red wordt?"
„Neen. Ik kan geen garanties ge
ven".
„Uitstekend. Laat dan alles gereed
maken. Ik zal hem over veertig mi
nuten opereren...."
Toen de assistent de knop van de
deur al in de hand had riep Ody hem
terug. Hij stak zijn hand uit en zei
verontschuldigend: „U moet me dit
niet kwalijk nemen. Ik moet opere
ren, want ik ben chirurg. Ik wil deze
man redden. Waartoe dient mijn le
ven nog als ik geen andere levens
kan redden?"
Veertig minuten later stond de gro
te meester voor de laatste maal aan
de operatietafel. Met grote kalmte
begon hij de schedel te lichten. Daar
na haaide hij het gevaarlijke gezwel
weg. Iedere beweging was beheerst
en afgemeten. Toch kwam er een
kleine complicatie. Nauwgezet werkte
hij verder. Er werden slechts enkele
woorden gesproken. Na precies 240
minuten was het gebeurd. Frans Ody
liep nog op eigen kracht naar de
wastafel in het aangrenzende ver
trek. Daar viel hij in zwijm en zijn
eerste assistent getuigde later:
De leden van de Belgische Kamer en Senaat zijn aan de laat
ste periode van hun ambtstermijn begonnen; immers, komende
zomer moeten de verkiezingen bij onze zuiderburen plaats vin
den. In verband met de moeilijkheden van de schatkist achtte de
oppositie (de Christelijke Volkspartij) het wel noodzakelijk, dat
de parlementsleden eerder bijeen kwamen onlangs is nog op
deze noodzakelijkheid gewezen door ex-premier prof. Eyskens
doch kennelijk uit politieke overwegingen heeft de socialistische
minister-president Van Acker gemeend aan het verzoek geen ge
volg te moeten geven. Hij antwoordde, dat een vervroegde bij
eenkomst van 't parlement niet gewettigd was en dat 't de katho
lieken slechts te doen was om politieke munt uit de situatie te
slaan. Met dit antwoord betaalde hij de katholieken met gelijke
munt terug, want vier jaar geleden deden de socialisten e en
vruchteloos beroep op de toen katholieke regering om Kamer
en Senaat vroeger te laten bijeenkomen.
Intussen is het zo, dat de oppositie
toch wel voldoende kans zal krijgen
de schatkistmoeilykheden te berde te
brengen en wel via interpellaties.
Ook over de toekenning van de re
serves aan de Kempische steenkolen
mijnen zal de komende maanden wel
het nodige te doen zyn in het parle
ment.
De katholieken hopen daarbij
profijt te kunnen trekken van duide
lijk aan de dag getreden menings
verschillen tussen de regeringspart
ners (socialisten en liberalen), voor
al met betrekking tot de mijnen. De
liberalen zyn het o.a. helemaal niet
eens met de socialistische verlan
gens over nationalisatie. In normale
omstandigheden zouden de menings
verschillen zelfs aanleiding kunnen
geven tot een breuk tussen de bei
de partners, doch nu de „samenwer
king" naar een einde loopt, kan men
bezwaarlijk nog op een kabinetscri
sis rekenen.
Hard tegen hard
Sedert verscheidene maanden
wordt er van katholieke zijde op aan
gedrongen de verkiezingsdatum be
kend te maken. In België worden om
de vier jaar grondwettelijke verkie
zingen voor parlement en provincie
en om de twee jaar voor de gemeen
teraad gehouden. De wet laat de mo
gelijkheid open de datum der ver
kiezingen enige maanden te vervroe
gen. En aan katholieke kant had men
er nu al op gerekend, dat in ver
band met de Wereldtentoonstelling
te Brussel (startend in april '58) de
verkiezingen omstreeks maart of
begin april zouden plaats vinden. Dit
om te voorkomen, dat de talloze bui
tenlandse bezoekers aan de Wereld
tentoonstelling zouden worden betrok
ken in de te verwachten hardnekki
ge verkiezingsstrijd tussen katholie
ken en socialisten. Verkiezingen
brengen nu eenmaal wat onrust in
het land, zeker, als de gemoederen
vol zijn en het plakken van miljoe
nen biljetten en het verven van leu
zen op straten en huizen bevordert
nu eenmaal nooit de aantrekkelijk
heid van stad en land.
Wat de socialisten precies in hun
hoofd hebben, weet men nog niet. In
dien zij het er echter op zouden toe
leggen tot de laatste dag te blijven
zitten en 't verkiezingsrumoer te la
ten losbarsten tijdens de Wereldten
toonstelling, dan bewijzen zij België
daarmee zeker geen dienst. Missch
hopen zij, dat de katholieken het niet
aandurven in het bijzijn van vreem
de bezoekers de strijd in volle he
vigheid te voeren. Indien deze bere
kening de achtergrond van het den
ken der socialisten vormt, dan gelo
ven wij dat zij een ernstige denk
fout maken.
Zij zullen beslist niet kunnen reke
nen opgeschenken van hun katholie
ke tegenstrevers; daarvoor zijn de
gemoederen te verhit en hebben de
socialisten het in het verleden te bont
gemaakt.
(Advertentie)
De uitslagen der zaterdag gespeel
de wedstrijden voor de competitie
van de Noordbrabantse Schaakbond
luiden als volgt:
2e klasse A: DSC, Dongen Kas
teel van Dussen 64; Pion I, Roo
sendaal Max Euwe II, Breda
3'26^; Wolstad II. Tilburg Scha-
vo I, Tilburg 2HTA.
2e klasse B: Max Euwe I. Den
Bosch Bata, Best 6—4; Hertog
stad I Den Bosch OSV II, Oss
4Vi—SM.
„Geen enkele leek en misschien
ook nog maar weinig artsen kunnen
begrijpen hoe enorm veel pijn de
meester heeft moeten lijden tijdens
deze vier lange uren. Hij is staande
gebleven. Het is de prestatie geweest
van zijn leven...."
Drie weken later kon de huisvader
de kliniek verlaten, volkomen gene
zen. Frans Ody lag toen voor goed
aan het bed gekluisterd.
Kort geleden kwam de dood hem
verlossen.
De ontmoeting tussen Goudberg en
Stofmeel voor het persoonlijk kam
pioenschap van Noord-Brabant werd
een overwinning voor Stofmeel uit
Breda.
De competitiewedstrijden gaven
weer enige verrassingen. Zo verloor
het gedegradeerde Pion I uit Roosen
daal, nog wel thuis spelend, tegen het
tweede team van Max Euwe uit
Breda.
Hetzelfde geldt voor Schavo I uit
Tilburg, dat op bezoek bij de Wol-
stadreserves een eclatante TATA
overwinning behaalde.
Het schijnt Schavo ernst te zijn dit
seizoen.
In de tweede klasse B bracht de
Hertogstad het thuis tegen OSV II
er wel zeer bedroevend af. Met, wel
iswaar gering verschil, moest zij toe
zien dat de puntjes mee naar Oss
gingen.
Aanstaande zaterdag staat het com
petitierad van de Noordbrabantse
Schaakbond stil. Zaterdag en zondag
vindt in Eindhoven het jaarlijkse
Philips Plaquette-tournooi plaats.
Voor de veertiende maal komt een
groot aantal schakers uit Brabant en
andere delen van ons land naar
Eindhoven. Ook uit het buitenland
verwacht men flinke deelneming. In
de eregroep zal om de plaquette weer
fel gestreden worden tussen dr. Lan
ge, Etten; dr. Bergsma, Rotterdam;
F. v. Roessel. Amsterdam en drs.
de Vries, Eindhoven.
De tournooileiding ontving reeds
meer dan honderd inschrijvingen.
(Advertentie)
Als enige (mét
trioglas-isolatie,
(geoctr.)
2 JAAR
GARANTIE
Varia Service-Stations door't gehele land
Alhoewel Carnaval 1958 nog in
een ver verschiet is, zijn de voor
bereidingswerkzaamheden reeds in
volle gang. De foto geeft een kijkje
in een „koppenatelier" in Maastricht
waar men de oude koppen repa-
t.
reert en nieuwe ontwerpt
.Ponderdag 28 november wordt te
IJzendijke in het raadhuis een bij
eenkomst gehouden van de Studie
kring west-Zeeuwsch-Vlaanderen van
het Instituut voor Bestuursweten
schappen. Daarin zal de burgemees
ter van IJzendijke, jhr. L.E.D.S. von
Bonninghausen een inleiding houden
over het subsidiebeleid der gemeen
ten, waarna de heer L. Wisse van de
Provinciale Griffie zal spreken over
de administratie van de investerin
gen.
Voor deze studiemiddag worden de
gemeentebesturen van het westen uit
genodigd. Deze bijeenkomst die de
opening van het seizoen van de Stu
diekring betekent, is interessant zo
wel voor alle functionarissen die met
het beleid te maken hebben als voor
degenen wier taak in de administra
tie ligt.
Tijdens een bijeenkomst van aiie
Zeeuwse kringen van het Instituut
voor Bestuurswetenschappen, op 10
december te houden, zal mr. Muller
griffier van de Staten van Gelder
land, een causerie houden over de
menselijke verhoudingen in de amb
telijks wereld.
