Veertig jaar geleden kreeg de grote J
dwaling haar kans
Juist nu!
Het Kremlin offerde veel
van Marxmaar de
tirannie van de
marxistische leugen
bleef onveranderd
Jmm
De grote leugen
VIJFDE BLAD
LENIN SLOEG TOE
Smeekschrift
Ontgoocheling
Raadsel
Macht
Leve Stalin
Weg met Stalin
Leve Malenkov
Weg met Malenkov
Veertig jaar geleden greep
Lenin naar de macht en werd
de Sovjet.staat in het leven
geroepen. Al geeft dit „ju
bileum" het Westen geen
reden tot een massaal vlagvertoon.
het is toch belangrijk
LENIN
genoeg om er bij stil te staan. Het is niet overdreven te zeg.
gen, dat, met uitzondering van het christendom, geen idee
de wereld ooit meer heeft geschokt dan die, waardoor Lenin
en andere revolutionairen gedreven werden, het marxis.
tische maatschappijbeeld is wereldomvattend en de manier
waarop het de Sovjets heeft geïnspireerd heeft ook wereld
omvattende consequenties gehad.
De Russische revolutie is niet voortgekomen uit een plotse
linge, politieke opwelling. Zij heeft haar wortel diep in de ge
schiedenis van het geheimzinnige Rusland. De communistische
partij, zoals ze in Rusland aan de macht kwam, heeft de dorre
doctrines van Marx geënt op de mystiek van een duldzaam volk,
dat eeuwenlang in slavernij leefde en door opstandige, idealisti
sche intellectuelen tot verzet werd gebracht.
Het communisme werd een godsdienst zonder God en als zo
danig een geestelijke macht, waarvan het dwaas zou zijn ze te
onderschatten. Lenin heeft de Russen de hemel ontnomen en hen
de aarde gegeven, met het vooruitzicht op een aards paradijs. Dat
de Russische grond voor velen het tegendeel werd van een para
dijs, vindt niet zijn oorzaak in een toevallig mislukken van het
communistische streven (in enkele opzichten is het niet mislukt)
maar in de grote leugen, die aan de communistische opvatting
van mens en samenleving ten grondslag ligt
November 1917. St. Petersburg is
in rep en roer. Het oude, corrupte
bewind is ten val gebracht en al en
kele maanden is de regering Keren
ski aan het bewind, die de socialis
tische idealen langs democratsiche
weg wil verwezenlijken.
Dit is niet Lenins visie op de weg,
die Rusland moet gaan. Alleen de
politiek van de harde hand zal tot
het gewenste resultaat kunnen lei
den.
Op 7 november sloeg hij toe. Bol
sjewistische strijdgroepen maakten
zich meester van vitale punten in
de stad. Een kruiser beschoot het
winterpaleis, waarin de regering Ke
renski zetelde en Lenin zelf hield,
dan hier en dan daar, zijn vlammen
de toespraken. Nog altijd beelden de
Sovjet-schilders hem het liefst af als
de strijdbare, sober geklede intellec
tueel, de arm bezwerend geheven en
het volk aansporend tot verzet.
De regering Kerenski werd ten val
gebracht. Men kondigde de „dicta
tuur van het proletariaat" af. Ze
werd onmiddellijk tot een dictatuur
over het proletariaat en ze is dat
nog steeds; ze is het steeds meer
geworden, naarmate de praktijk in
Rusland de theorie verdrong en de
„klasseloze maatschappij" zich als
een schimmig ideaal deed kennen.
De Russische revolutie en de ge-
Enkele idealisten gaven slecht ge
drukte oppositie-blaadjes uit, maar
de regering nam hen niet ernstig,
evenmin als de leiders van de ortho
doxe kerk. Men prees de charitas aan
men toonde zich begaan met het lot
van de armen, maar niemand die
een hand uitstak, om daadwerkelijke
verbetering te brengen in hun be
staan. Moedertje Rusland zag enke
len van haar bevoorrechte kinderen
een leven van weelde leiden de mees
ten echter „leden" een leven van
grauwe armoe. En zij durfden niet te
nemen, zij durfden nauwelijks te vra
gen.
In 1905 trokken de arbeiders van
St. Petersburg de stoute schoenen
aan. Zij besloten een petitie te over
handigen aan Tsaar Nikolaas II. De
taal waarin dit verzoekschrift gesteld
was, zegt omtrent de afhankelijkheid
en de serviliteit van deze mensen
en ook van hun wanhoop meer
dan een geschiedenisboek het kan
doen.
,,Wij arbeiders en inwoners van
St. Petersburg", aldus de petitie,
„onze vrouwen en kinderen en on
ze hulpbehoevende, oudere verwan
ten komen tot U, Sire, terwille van
de waarheid en om bescherming.
Wij zijn bedelaars geworden, wij
worden onderdrukt, wij zijn bela
den met zorgen boven onze kracht.
We worden beschimpt, we worden
schiedenis van de Sovjet-staat to
nen het failliet van een leer, die
geen rekening houdt met de men
selijke natuur, zij tonen ook de ma
teriële kracht en de onmenselijk
heid van een systeem, dat de
macht nog slechts als enig middel
kent, om de grauwe theorie een
schijn van rechtvaardiging te ge
ven. Wat Rusland bereikt heeft,
heeft het niet te danken aan het
communistische ideaal, maar aan
het harde staatskapitalisme, dat
logisch uit dit ideaal voortvloeide
en naar willekeur mensen inzet om
zijn macht te vergroten en te con
solideren. Dat uit deze machts-
drang, uit het streven naar econo
mische en technische topprestaties
een zekere materiële welvaart
voortvloeit hoeft niet te verbazen.
Men zon het Russische volk onge
twijfeld tekort doen, wanneer men
Ruslands huidige macht uitsluitend
tracht te verklaren met een verwij
zing naar de ijzeren dictatuur. De
geschiedenis van de revolutie leert,
dat er veel idealisme geweest is on
der degenen die haar hebben aange
sticht en ook wel onder sommige So
vjet-leiders die een „socialistische
staat" hebben trachten op te bou
wen. Daarnaast echter is er zoveel
geweld geweest, zoveel onderdruk
king van wat menselijk en menswaar
dig is, dat geen zinnig mens de eco
nomische vooruitgang in de Sovjet-
Unie op naam kan schrijven van het
oorspronkelijke marxistische ideaal.
Als Marx het jubileum van de Rus
sische revolutie kon meevieren, zou
hLJ J10" verbaasd afvragen, of het in-
ihIIh de verwezenlijking van zijn
ideeën is, die hier wordt herdacht.
eonnoneVv-"tie 'S niet met Len« be"
neeentionH1! werd reeds «gezet in de
®!iUW' toen Dostojewskf
getourmenteerd schreef over de tra-
kh?d V h" t i ind' van het Russische
dat do°r de rijkaard met de
«li j geranseld; toen sociaal-
snritv «tellectuelen eindeloze ge
sprekken voerden In rokerige zolder
kamertjes van St. Petersburg en de
woIih revolutionaire pamfletten over
waaiden uit het westen.
„En laten we nu samen klinken op
het veertigjarig jubileum van de
proletarische revolutie
(Tarantel)
niet als menselijke wezens be
schouwd, we worden behandeld als
slaven, die hun bitter lot moeten
ondergaan en zwijgen... Wij zijn
gekomen tot dat vreselijke ogen
blik, waarop de dood beter is dan
lichamelijke kwelling. We vragen
maar zeer weinig, we verlangen
niet meer dan datgeene, zonder
welk het leven geen leven meer is.
Onze meesters hebben al onze ver
zoeken als misdadig van de hand
gewezen. Arbeiders en boeren, heel
uw volk, worden overgeleverd aan
de ambtenaren der regering, die
dieven zijn van de bezittingen van
de Staat, rovers die niet alleen
geen oog hebben voor de belangen
van het volk, maar die deze belan
gen vertrappen. Is dat, Sire, in
overeenstemming met de Goddelij
ke wet, volgens welke Gij regeert?
Weiger geen bijstand aan Uw volk
Slecht de muur tussen U en Uw
volk en laat dat volk tesamen met
U de staat regeren...."
Onderworpenheid en woede strijden
om de voorrang in dit verzoekschrift.
In' processie zal men naar het win
terpaleis van de Tsaar trekken, de
priester Gapon voorop.
De Tsaar maakt zich ongerust over
de betoging, die nochtans met uiterst
vreedzame oogmerken op touw is ge
zet. Op het moment dat de stoet be
gint te trekken, is het winterpaleis
vol soldaten; de bruggen over de
Newa zijn bezet en de vestingen ver
sterkt.
Niemand vermoedt nog een drama.
De menigte zingt, terwijl zij de Nar-
wa-poort nadert.
Dan plotseling rijden kozakken op
het volk in. De zwaarden komen neer
op mannen, vrouwen en kinderen.
Even daarna openen de soldaten het
vuur en honderden worden neerge
schoten. Het verzoek is afgewezen...
Dit bloedbad heeft mede de revo
lutie verhaast. De ontevredenheid
werd tot openlijke opstandigheid, de
verachting voor een corrupt, regiem
groeide tot haat Rusland ging de oor
log in en verloor. De ellende onder
het gewone volk werd groter dan zij
ooit was geweest. Het land was rijp
voor de grote omwenteling.
De geschiedenis heeft haar onont
koombaarheden. maar zij wordt ook
bepaald door toevallige, schijnbaar
onbeduidende factoren, zoals in dit
geval door Lenins zeer persoonlijke
visie op wat Marx leerde. Hij geloof
de in het socialisme, de man met
de kleine puntbaard, maar
hij geloofde niet in de gelei
delijke totstandkoming er
van. De arbeiders en kleine
boeren moesten de macht in
handen nemen onvoorwaar
delijk, De dictatuur van het
proletariaat zon met geweld
worden gevestigd.
Als eenmaal de Sovjet
staat was gesticht, zou deze
zich via een hard centralis
me ontwikkelen tot de
klasseloze maatschappij, de
staatloze gemeenschap,
waarin iedereen gelijke
rechten zou hebben en, uit
geheven boven de druk van
een economische tirannie,
vrij en gelukkig zou zijn.
Lenin was bezeten van deze idee.
Maar in deze bezetenheid vond men
al de kiemen van het latere verraad
aan eigen zaak. De vinnige, scherp
zinnige idealist, die de Russische re
volutie leidde, geloofde aan de op
heffing van de mens uit zijn mate
riele slavernij, maar hij was er even
zeer van overtuigd, dat de mens zo
nodig geofferd moest worden voor de
verwezenlijking van dit ideaal- een
paradox, die steeds denken en hande
len van het communisme heeft be
paald en geleid heeft tot de mon
sterachtigheden, waarvan de geschie
denis van de Sovjet-Unie één aan
eenschakeling is. Altijd werd de lots
verbetering van de arbeider gepre
dikt, altijd ook werd de arbeider ge
offerd aan wat men als noodzakelijk
zei te beschouwen voor het heil van
de staat.
De opvolgers van Lenin hebben de
mythe van de marxistische heilstaat
niet alleen gebruikt ter rechtvaardi
ging van hun sociale en economische
maatregelen, ze hebben haar ook en
vooral misbruikt als nevelgordijn
voor een bot en niets ontziend stre
ven naar persoonlijke macht. Altijd
hebben ze een beroep op de princi
pes gedaan en zelden hadden die
principes iets met hun daden te ma
ken.
Er zijn verstandige mensen, die in
het communisme hebben geloofd,
maar er zich van afwendden om zijn
verachtelijke praktijken. Een Koest-
Ier, een Silone, een Richard Wright,
allen hebben zij fervent het com
munistische ideaal voorgestaan; al
len ook hebben het terzijde gescho
ven met een bitter verwijt aan de
intrigerende, leugenachtige en in po
litieke huichelarij geschoolde partij
leiders, die wit 'zwart noemden als
een toevallige, politieke situatie dit
vroeg.
Stalin reeds zag zich gedwongen,
de kerken te heropenen omdat het
volk dit vroeg. En de kerken liepen
vol. Hij moest de boeren op de kol
chozen hun eigen stukje land schen
ken, waarvan ze het produkt vrij
mogen verhandelen. Hij moest, kort
om, de menselijke natuur haar rech
ten hergeven. De maatschappij groei
de niet naar Marx toe, maar Marx
moest worden aangepast aan de
maatschappij.
Zo ontwikkelde zich de Sovjet
staat, die nog altijd marxistisch heet,
maar in feite zijn aanzien dankt aan
een beetje marxisme, veel dictatuur
en de onuitroeibare liefde van de Rus
voor zijn geboortegrond. En ook aan
de technische vooruitgang van de
laatste tientallen jaren, die Rusland
evenzeer veranderd zou hebben, wan-
Dit is de grote leugen van het
communisme en de feiten zijn er
om het te bewijzen, rtiit het de na
tuur van de mens miskent. Zijn vrij
heidsdrang. maar ook zijn eeuwig
egoisme, zijn machtsdrang, die niet
veranderd worden door een ingrij
pende wijziging van de economische
en sociale omstandigheden, die hun
stempel drukken op zijn bestaan.
Stalin heeft misschien gedacht het
communisme te dienen en hij diende
slechts zichzelf. Hij schoof zijn te
genstanders terzijde omwille van de
„partij-discipline"; hij liet, in het be
gin van de dertiger jaren, de boeren
verhongeren om de collectivisatie
doorgevoerd te krijgen en hij reken
de meedogenloos af met iedereen,
wiens rechtzinnigheid hij niet boven
iedere twijfel verheven achtte.
De communistische idee, alom
vattend en star-dogmatisch, moest
de proletariërs de vrijheid en het
grote geluk brengen, maar ze
vroeg van hen, dat ze afstand zou
den doen van hun persoonlijkheid.
Ze moesten handelen op bevel van
de partij, ze moesten denken zoals
de partij. En ze weigerden dit. De
Russen mochten dan al de corrup
tie in de orthodoxe Kerk hebben
verafschuwd, ze bleven godsdien
stig. Ze hadden de hebzucht van
de Tsaristische heersers verfoeid,
maar ze bleken een even grote af
keer te hebben van de hebzucht van
de staat, die hun zelfs het stukje
grond ontnam, dat hun enige be
zit uitmaakte.
De partij predikte de gelijkheid
van allen, maar ze zag zich gedwon-
het ideaal van de klassenloze maat
schappij te laten varen.
Ze moest de ingenieur beter belo
nen dan de arbeider, omdat hij an
ders weigerde, de druk van zijn ver
antwoordelijkheden te dragen. Het
verschil in beloning tussen een kolo
nel en een soldaat is in de Sovjet-
Unie veel groter dan in de „kapita
listische" landen en het proletariaat
mag vaststellen, dat ministers, pro
fessoren en de officieren van het Ro
de Leger hun inkopen doen in win
kels, waar de kleine man geen toe
gang heeft.
Kroestjev en Boelganin bij Tito.
Een herinnering aan de vrolijke
maanden" in het Kremlin, toen
alles pais en vree leek en Honga
rije de wereld nog niet had doen
schrikken.
Een foto die boekdelen spreekt.
Molotov inspecteert in Berlijn de
troepen van Hitler. Hitier en zijn
derde rijk gingen ten onder. En
Molotov? Men zou naar Buiten-
Mongolië moeten gaan om naar
zijn welstand te informeren.
neer er geen revolutie was geweest.
Een Amerikaan, die Rusland be
reisde en een grondige studie maakte
van land en volk, slaakte enkele ja
ren geleden de verzuchting: Er zijn
geen buitenlandse „kenners" van de
Sovjet-Unie. Er zijn alleen maar ver
schillende graden van onwetendheid...
Niemand nog heeft de tegenstijdig-
heden kunnen verklaren binnen de-
Sovjetmaatschappij, de verbijsteren
de gebeurtenissen van de laatste ja
ren. in politiek opzicht, die andere
landen op hun fundamenten ge
schokt zouden hebben, maar de So
vjetburger onberoerd lieten. Waar
om is er geen opstandigheid tegen
een bewind, dat zijn ware aard tel
kens weer deed kennen en dat in
wezen vijandig is aan het Russische
volkskarakter? Hoe kan men lijd
zaam toezien, dat het Kremlin de be
ginselen die het predikt, tezelfdertijd
geweld aandoet. Hoe is het mogelijk,
dat dezelfde Russen, die de kerken
bevolken, een regiem accepteren, dat
de strijd tegen de godsdienst als een
van zijn belangrijkste taken be
schouwt? Een verwijzing naar de
dictatuur alleen geeft niet het vol
ledige antwoord op deze vragen.
Rusland is voor het Westen altijd
een raadsel geweest. Het is dat mo
menteel meer dan ooit. Een ding ech
ter is duidelijk, dat de Sovjetrege
ring niet dank zij, maar bijna on
danks het marxisme, een geduchte
macht heeft gevestigd, die zowel
krachtens haar materiële potenties
als door de gevaarlijke leugen die
eraan ten grondslag ligt, een drei
ging voor de wereld geworden is.
Veel van wat Marx leerde, heeft men
in Moskou gemakshalve vergeten,
veel van wat Lenin gezegd heeft
ook. Eén ding echter heeft men vast
gehouden en ten grondslag gelegd
aan de politiek in binnen- en buiten
land: de stelling namelijk dat ieder
middel dienstig en oorbaar is, wan
neer het slechts het belang van de
klassenstrijd dient. En al is de klas
senstrijd niet altijd in het geding, de
macht van de Sovjetstaat is dat wel.
Daarom hanteert men de leugen han
dig en geroutineerd in de politieke
vergaderzalen en in de communisti
sche pers. Zij is en blijft het strijd
middel bij uitstek en ze laat geen
eerlijk debat toe.
En als de wereld momenteel in
bewondering naar Moskou ziet, om
dat het een rode satelliet aan de he
mel heeft geplaatst, dan mag men
toch in elk geval vaststellen, dat die
technische prestatie niet het resul
taat is van veertig jaar „socialisti
sche wetenschap", maar eenvoudig
van veertig jaar wetenschap onder
een macht, die van het „socialisme"
(Advertentie)
(Advertentie)
lescherming voor mond en keel
tegen hoest, heesheid,
keelpijn en verkoudheid.
Sterk desinfecterend
60 tabletten f. 0.98
NV. PHiLIPS-ROXANE
zoveel overboord gooide als zij dien
stig oordeelde voor de bestendiging
en uitbreiding van haar invloed in bin
nen -en buitenland.
De kunstmaan en het drama Hon
garije komen beide op naam van
Moskou. En beide markeren ze dit
jubileum. Het ene als symbool van
Ruslands tirannie, het andere als 'n
symbool van zijn technisch kunnen.
De bijna demonische samenhang van
deze twee dingen is wellicht kenmer
kend voor het Rusland van vandaag
en voor het wezen van de Sovjet
staat, zoals hij in veertig jaren van
vrijheidsbeknotting en verafgoding
van de techniek is geworden.
i proeft t iedere dag King s Cross blijft 'n klasse beter! 20 st 90 Ct
