Pagblad SfSïftn
IN MEI HONDERD
JAAR DIERGAARDE
Pers, Radio
T elevisie
en
POLITIEKE BRIEVEN
Feest in Rotterdam rond de wereldfauna
culliireel
Krokodillen
tijgers, maar
vooraleendjes
ZWITSAPLAST
geboorte-overschot
altijd bezoekers
v.s. bij pact
van Bagdad
011
Kilo's slanker
BonKorets
Rantsoen
Studenten bezien invloed van
moderne communicatiemiddelen
VINGERWIJZING VOOR KVP
Inzinking na strijd
de betere pleister
Prijsje voor
Robert Strom
Europese wedstrijd
voor scholieren
Politieman in
oor gebeten
Beste Eduard,
Brede basis maar
zwak - Oud sloeg erop
los - Niet te kleinzerig
Pieter
"lmire Pieter,
Eduard
9
DERDE BLAD
DONDERDAG 14 MAART 1957
i Advertentie!
In mei 19-40 moesten alle roofdieren in de
Rotterdamse diergaarde worden afgemaakt.
Alleen een jong leeuwt je ontkwam aan liet
vunrpeleton. Een oppasser nam het
mee naar linis en toen liet dier, in
december van hetzelfde jaar, de eerste
schreden zette op het roofdierenterras
van ile nieuwe diergaarde, lachten de
Rotterdammers een beetje wrang. „Dit
is de enige Nederlandse leeuw", zeiden
ze, „die nog mag brullen".
Olifanten kunnen een smake
lijk maaltje naar binnen wer
ken. Als ze kostgeld moesten
betalenzouden ze na een paar
weken failliet zijn. Weet U. dat
de grootste olifant in Blijdorp
12 kilo haver per dag eet, daar
bij 50 kilo voederbieten vaar
binnen werkt en bovendien nog
een 50 kilo hooi kan verstou
wen?
Dit alles spoelt hij naar bin
nen met een 120 liter water.
Zijn kleinere broers en zusters
nemen met iets meer dan de
helft genoegen.
Eerlijkheidshalve moeten we
zeggen, dat enkele olifanten hun
kost zelf verdienen. Ze hebben
in India het werken geleerd en
als er bovenmaatse karweitjes
zijn, zoals het omtrekken van
bomen en dergelijke, kan men
op ze rekenen. Ze draaien er
hun poot niet voor om.
Momenteel heeft men in
„Blijdorp" geen gebrek meer
aan roofdieren. Tijgers zijn
er in alle maten en soorten en
in het leeuwenhuis kijkt Gab-
dia, de leeuw van Prins Bern-
hard, je gramstorig aan. Hij
kan er moeilijk vrede mee
hebben, dat de keizer van
Ethiopië hem nu juist in het
minst woeste land van de we
reld achterliet.
Op 18 mei bestaat de Rotterdamse
diergaarde 100 jaar. Vandaar, dat de
lusthof, die indertijd naar een ont
werp van ir. van Ravestein werd
aangelegd, extra mooi wordt ge
maakt. Duizenden narcisen, tulpen
en andere voorjaarsbloemen zullen
de tuin sieren en de Victoria-regia-
serre, waar exotische vogels een on
bekommerd bestaan leiden tussen een
weelde van tropische gewasen, wordt
paradijselijk er dan ooit.
De enkele spoorwegmensen, die in
1855 voor hun plezier wat beesten
gingen houden op een bescheiden
lapje grond, kunnen zich moeilijk
hebben voorgesteld, dat hun initiatief
zou kunnen leiden tot het ontstaan
van een diergaarde als waarop Rot
terdam zich nu mag beroemen. Op
de plaats waar momenteel het Groot
handelsgebouw staat kwam een eeuw
geleden de diergaarde tot stand. Het
particulier „clubje" der spoorweg
mannen werd namelijk in 1857 omge
zet in een stichting, die leden wierf
onder de Rotterdamse burgerij. In
enkele tientallen jaren groeide ze
uit tot een eerbiedwaardige instel
ling. Het „stond" in die tijd wanneer
men lid van de diergaarde was.
Tot 1940 is de oude tuin in stand
gebleven. Het bombardement van
Rotterdam versnelde de uitvoering
van een plan, dat al lang in dossier
lag. In 1938 namelijk had het stich
tingsbestuur aanzegging gekregen,
uit de binnenstad te verdwijnen. Na
de ramipspoedie meidagen van 1940
werd onmiddellijk begonnen met de
aanleg van de huidige lusthof, die
meer dan tweemaal zo groot is dan
het terrein van de vroegere dier
gaarde.
i
i
t
t
t
f
Mijn driejarige zoon heeft met
..Blijdorp" kennis gemaakt. Toen ik
hem daar in stille verwondering zag
om al het nieuwe van tijgers, oli
fanten, kamelen en krokodillen, heb
ik bedacht, dat voor een kind het
wonder van het leven zich nergens
prachtiger ontvouwt dan in een
diergaarde. Daar stond hij, handen
op de rug, vol innerlijke opwin
ding. Als hij zijn ogen volgezogen
had, begon hij te vragen. Waarom
kamelen bulten hadden en waarom
de olifanten met hun neus aten en
niet met hun poten. Waarom de
tijgers niet buiten liepen, net als
de struisvogels en waarom de ene
papegaai kakelbont was en de an
dere wit.
Hij had tevoren veel plaatjes ge
zien. Het ene al suggestiever dan het
andere. En toch.... dit had hij niet
verwacht. Het ene had hij zich groter
voorgesteld het andere kleiner. Slan
gen, zei hij altijd, zijn lieve beesten,
maar nu hij ze plotseling voor zich
zag, alleen door een glaswand ervan
gescheiden moest hij er niets van
hebben. Hij liep maar liever door,
tot waar de schildpadden zaten. Die
mochten zich in zijn vriendschap
verheugen. Voor de krokodillen ech
ter kon hij weer geen zweempje
sympathie opbrengen.
De kleine, Afrikaanse olifant heeft
voor altijd zijn hart gestolen. Hij
herkende er Dombo in. het vliegende
olifantje. Een van de grootste In
dische olifanten, in de afdeling er
naast werd tot Dombo's mama ge
promoveerd.
En nou gaan we naar de eendjes,
(Advertentie)
Waarom de last var» ongezonde (en vaak
lelijke) dikte nog langer met u meedra
gen? BonKorets geven u in enkele weken
weer uw jeugdig slank figuur. Na de
maaltijd een dragee met een slokje water
- en u verliest ponden per week. Bon
Korets werken volgens het principe van
dehydratie - eenvoudig en snel. Opgehoopt
vet smelt weg, geen loomheid en verstop-
Ping meer. Veroverende charme straalt
van u af. TJ voelt u weer opgewekt en
monter' Begin een nieuw leven-begin nog
**ndaag met BonKorets. 8.30 per flacon.
VERMAGERINGSDRAGEES
zei hij. Al honderd keer beeft bij de
eendjes gezien. Niet in de diergaar
de, maar in het Bredase Valkenberg.
Toch was hij er ook hier niet van
daan te krijgen. Ik mocht dan al
stoere ijsberen beloven en ranke gi
raffen, de eendjes waren hem alles.
Misschien dat hij intuitief voelde,
dat ze tot de minst belangwekken
de dieren van de verzameling be
hoorden en dat hij ze daarom op
recht medelijdend zijn belangstelling
schonk. Hij gaf ze broodkorstjes en
tenslotte wilde hij ze zuurtjes gaan
voeren.
Verboden jacht
In de Victoria- regiarsewe wandelen
tropische eendjes rond; vrij en blij,
temidden van cactusen en orchi
deeën. Zb'n eendje, prachtig ge
kleurd, wilde hij mee naar huis ne
men. Hij joeg ej- achter aan en bijna
had hij er nog een gevangen ook.
Het kostte hem een milde schrobbe
ring van een der toezichthouders èn
van zijn vader, en zijn teleurstelling
was groot. Als de eendjes er niet voor
hen'-, waren vóór wie dan eigenlijk
wel?
Zo heeft hij de hele middag het
wondere leven der diereu geobser
veerd. Kraaiend van plevier bij de
apen, angstig terugwijkend in het
reptielenhuis. Een kind voelt blijk
baar, dat krokodillen eu slangen,
vanwege hun valsheid en monster
lijke uiterlijk, tot de verworpenen
in de dierenwereld behoren.
Deze middag kende hij geen ver
moeidheid die zoon van me. Maar
toen hij 's avonds thuis kwam en in
bed werd gelegd, viel hij als een blok
in slaap. Zijn dromen moeten die
nacht bevolkt gewees zijn met alle
dieren van de Arke Noë's. Veel meer
dieren dan hij tevoren in zijn prach
tig gekleurde prentenboeken bijeen
heeft gezien.
Hij heeft, e andere dag, in een
van die boeken, Dombo nog eens op
gezocht en getuige zijn voldane
glimlach iieeft hij bevonden, dat het
olifantje in de dierentuin inderdaad
Dombo was en geen dubieuze dub
belganger.
Veel is er na de oorlog veranderd.
Ook wat de verhouding tot het pu
bliek betreft. Vaste leden heeft de
diergaarde niet meer. Iedereen heeft
er gelijke rechten. „Blijdorp" en „Ar-
tis" zijn de enige diergaarden in Ne
derland, die door de regering als
cuturele instellingen worden aange
merkt en die dan ook geen verma
kelijkheidsbelasting hoeven af te
dragen. Het zou verkeerd zijn, hier
uit ^f te leiden dat men in „Blijdorp"
geen vermaak kan zoeken.
De culturele inslag van de dier
gaarde zet hijvoorbeeld geen rem op
de gedragingen van de apen. En
evenmin op de belangstelling van de
bezoekers voor deze_ilieren. Dat die
belangstelling wederzijds is, kan
men niet altijd beweren. De superi
eure onverschilligheid, waarmee de
orang-oetangs liet publiek de rug
keren, bewijst bijvoorbeeld, dat zij
de mensheid maar matig interessant
vinden.
Blijdorp is momenteel wel bij
zonder aantrekkelijk. Alle dieren, die
op de een of andere manier curieus
zijn kan men or aantreffen. Drie
prachtige giraffen kijken je uit de
hoogte aan en in de roofdierenafde
ling demonstreren twee prachtige,
Siberische tijgers bun overwicht op
de Bengaalse en Sumatraanse soort
genoten. Magnifieke beesten zijn het,
maar niet om in je achtertuintje te
hebben.
..Al 28 jaar doe ik dit werk", zegt
hun oppasser, „maar het blijft af-
stand houden. Ze gaan je kennen,
maar ze worden nooit zo tam dat ze
je kopjes geven..".
Voor veel andere dieren geldt dat
niet. De olifanten bijvoorbeeld zijn
gemoedelijker. Althans, wanneer ze
al enige tijd „onder de mensen" zijn.
Een olifant, die recht uit de jungle
naar Blijdorp komt, kan men in het
begin beter uit de verte bewon
deren.
Het is in een diergaarde als
deze, altijd een komen en
gaan van dieren. Er bestaat
een internationaal verbond
van diergaarde - directeuren
(in mei congresseren die in
Rotterdam)Dit contact schept
de mogelijkheid van een
vruchtbare „ruilhandel". De
Siberse tijgers bijvoorbeeld,
heeft men uit Moskou ge
kregen.
„Blijdorp" heeft een verblijdend
geboorte-overschot. Niet in het minst
is dit te danken aan het weide-sys
teem" dat men er toepast. Zebra's
struisvogels, antilopen en gnoes lo
pen op de Afrikaanse weide genoeg
lijk dooreen en deze imitatie van het
jungle-leven schept blijkbaar de
voorwaarden voor gezonde en vrucht
bare huwelijken. Dit betekent overi
gens niet, dat de roofdieren, wier
vrijheid beperkt is. de zaak sabo
teren. In Blijdorp zijn sinds 1948 al
leen al 70 tijgers geboren.
Behalve door middel van een
soepel ruilsysteem wordt de die
renverzameling nog op andere ma
nieren uitgebreid. Momenteel is er
iemand uitgezonden naar Nieuw-
Guinea, om daar paradijsvogels te
vangen. Het gebeurt ook, dat zee
lieden bij de directie aankloppen
met de mededeling, dat een aap,
die zij uit de tropen meebrachten,
tóch lastiger bRjkt dan ze hadden
gedacht.
Een noorse traanboot heeft inder
tijd een aantal pinguins in Blijdorp
afgeleverd en er is een tijgerin, die
„Johanna Evertsen" heet. Dit om
in herinnering te houden, dat zij met
een befaamd Nederlands oorlogsschip
de reis heeft gemaakt.
Binnen niet al te lange tijd kan men
in Blijdorp waarschijnlijk ook een
okapi-echtpaar bewonderen.
Nog nooit zegt de heer K. van
Zwieten. tot' wiens taak het behoort
vraaggrage persmensen tevreden te
stellen, „nog nooit hebben we een
dag zonder bezoekers gehad. Zelfs in
de barre winterdagen van vorig jaar
februari meldden zich liefhebbers
voor een kaartje aan het loket. Wel
licht om te demonstreren, dat hij 24
graden vorst niet alleen de ijsberen
het hoofd boven water houden.
Blijdorp heeft meer dan 100 man
personeel. Mensen, die met de zorg
voor de dieren belast zijn, anderen
die de beplanting in goede staat hou
den, maar ook administrateurs tim
merlieden. schilders en andere vak
lieden. Alles wat in de diergaarde
wordt gedaan, is aan eigen mensen
toevertrouwd. De diereninspecteur
heeft het toezicht op alles wat in
kooien en op de terrassen zijn be
staan slijt, de hortulanus is met de
algehele verzorging voor de beplan
tingen belast. Het laat zich verstaan,
dat vooral de tropen-serre zich in de
aandacht van de laatste verheugen
mag.
In Blijdorp heeft Nederland een
diergaarde, die uniek mag worden
genoemd in de hele wereld. Brede
lanen, ruime weiden en terrassen;
geen opeenhoping van beesten, maar
inderdaad een „gaarde" in de beste
zin van het woord. Als in mei het
eeuwfeest wordt gevierd, mag daar
voor met recht nationale belangstel
ling worden gevraagd
Het (vierde) studentencongres te Nijmegen was gewijd aan
een wel zeer brandend probleem: „De invloed van de moderne
communicatiemiddelen (pers, radio en televisie) op de me~
ningsvorming van de student in het Nederlandse taalgebied
Een zeer brede en toch verstandig beperkte uitgave. Niet de
invloed op het gehele volk, maar op de intellectuele toekom
stige élite van dat volk is daar van verschillende kanten be
licht. De studenten hebben met de keuze van dit onderwerp
getoond de eigen tijd in enkele zorgwekkende verschijnselen
scherp aan te voelen. Scherper althans dan tot nu toe de KVP
deed in „De Opmars", scherper ook dan tot op dit ogenblik de
KVP-cultuur-afgevaardigde in de Tweede Kamer, de heer
Bernard Verhoeven.
dat gedaan en w<e hebben ons gehaast
om hem op diezelfde vinger een tik
te geven. Niet omdat we zo graag
tikken uitdelen, maar omdat we het
zagen als een daad van rechtvaardig
heid en simpele plicht.
De Amerikaanse ambassadeur in
Pakistan, Horace Hildreth, heeft ver
klaard, dat de V.S. zich op een ge
schikt tijdstip officieel bij het verdrag
van Bagdad zullen aansluiten.
Men kan beweren, dat de KVP en
met name dan de heer Verhoeven al
een reeks van strijdbare jaren aan
dacht besteedde aan de cultuur in het
algemeen en aan dringende problemen
in liet bijzonder. Het onderwijs in zijn
culturele aspecten kreeg een ruim
aandeel, zowel in vernieuwing van
methoden als in de vorming van het
onderwijzend personeel. De lectuur
voorziening en -spreiding werd sterk
bevorderd. Scheppende kunstenaars
kregen hun kansen en de bemoeienis
van de overheid met de radio en de
televisie was zeker niet op de laatste
plaats gericht op het behouden, van
een hoog cultureel niveau.
Er waren echter met name de laat
ste tijd tekenen van inzinking. Men
kan niet tegelijkertijd film en radio
de scholen binnenhalen en zich dis-
tanciëren van het probleem van de
invloed dezer leermiddelen" op de
jeugd. Het is noodzakelijk de door
stroming vanuit de school tot binnen
de beschermende grenzen van de ge
zinnen na te gaan en zo nodig te cor
rigeren. Ook is het noodzakelijk zich
bijzonder scherp voor de geest te stel
len, dat men juist dank zij vernieu
wingen de jeugd een extra prikkel
geeft liet rustig ,.aan te durven" zich
zelf te zijn.
Als dit allemaal waar is en wie
zou daaraan kunnen of willen twij
felen? dan is het eveneens waar,
dat het beslist niet aangaat om uit
bundige uitingen van een dergelijke
vernieuwing op zijn zachtst gezegd
met een bestraffende culturele vinger
na te wijzen.
Toch heeft de heer Verhoeven
Klemmende vraag
Zo zien we het als voorlkomend uit
dezelfde plicht noodzakelijk geworden
vreugdevol en dankbaar de aandacht
te vragen voor dit initiatief van de
Nijmeegse studenten. Mr. II. J. Schöl-
vinck legde hen op het congres de
klemmende vraag voor: Beschouwt
de huidige mens zichzelf te weinig als
de centrale figuur tussen grootheden
als pers, radio en- televisie?" Hij stel
de zich de pers voor als een zelfstan
dige macht en noemde haar de vorm-
ster van de openbare mening. Radio
en televisie vergeleek hij met levende
wezens van superformaat. Dit deed
hij zonder enig bezwaar, zolang ,,er
slechts een soort beeldspraak in zou
schuilen". Hij waarschuwde, dat de
mens zich bij het personficeren van
deze grootheden niet moet wegcijfe
ren.
Dit nu is precies wat we zo gaarne
de heer Verhoeven zouden willen voor
houden. Hij mag zelfs tegenover de
ontzagwekkende duizelig-makende
grootmachten de koers niet kwijt ra
ken. Hij moet het hoofd koel houden.
Vele huiskamers zitten nu eenmaal
met het probleem televisie te houden.
Het gaat dus niet aan de opvoeders te
stellen voor de keuze: cultuur óf tele
visie. Dat is geen keuze. Dat is hoog
stens een vermoeide uitspraak van
een man, die teveel vergroeid is met
een geïdealiseerd verleden. Het gaat
om cultuur én televisie!
Het zou de moeite ten zeerste waard
zijn om een onderzoek in te stellen
naar de mate, waarin het onderwij
zend personeel actief deel kan en deel
wil nemen in dat gigantische gevecht
om het behoud van onze culturele ver
worvenheden. Zijn de leermiddelen
vernieuwd en zijn de leraren dienover
eenkomstig vernieuwd? Wordt het
met name geen tijd om op kweekscho
len voor onderwijzers op zo breed
mogelijke basis kunstgeschiedenis als
verplicht leervak in te voeren? Ont
breken de ..bevoegde" leerkrachten?
Och, er is zelfs geen „officiële akte"
voor dit vak, maar er zijn in ons land
beslist bekwame geschoolde krachten
te vinden, die bereid en in staat zijn
om in de komende jaren de eerste
stoot op te vangen.
Wellicht raken we hier een punt aan,
dat voor de cultuur-politicus Bernard
Verhoeven een dankbaar uitgangspunt
kan zijn om het gehele probleem in
de kern tc gaan aanpakken. Voor de
KVP ligt hier naar ons inzicht de
mogelijkheid een initiatief te nemen,
waarvoor de katholieke Nederlandse
opvoeder en de gehele katholieke Ne
derlandse jeugd dankbaar zal zijn.
(Advertentie)
nJvAtsol_Produci_
(Advertentie)
Een tienjarige jongen. Robert
Strom, heeft in een televisieprogram
te New York 64.000 dollar gewonnen
door de wortel te trekken uit
4.096.000.000. Het antwoord 64.000 was
voor de hand liggend, daar het pro
gram ,,de 64.000 dollar vraag" heet.
Robert kan de volgende week te
rugkomen en proberen 128.000 dollar
tc winnen. Als hij verliest behoudt
hij in elk geval reeds de gewonnen
64.000 dollar. Maar verliest hij niet,
dan kan hij een week later de hoofd
prijs van 256.000 dollar in de wach+
slepen.
/K BttRvr t* rv/ers vw,
ötny ht/L t-j/tr
Mtrne air.
Van 16 tot 23 maart wordt ten be
hoeve van de h.b.s.-en, lycea, gym
nasia en kweekscholen voor de derde
maal sedert 1955 een Europese teke
ningen- en opstellenwedstrijd gehou
den.
In dezelfde periode wordt door leer
lingen van overeenkomstige schoolty
pen deelgenomen in België, Dene
marken, Frankrijk, Groot-Brittannië,
Ierland, Italië, Luxemburg, West-
Duitsland en Zweden.
1 De beste prestatie per school wordt
nationaal beloond met de schoolprijs
van maximaal f 500.-.
Voor de leerling, die het beste op
stel van alle deelnemende landen
heeft gemaakt, stelt de Raad van
Europa een gouden medaille ter be
schikking.
Per land zijn bovendien enige in
ternationale reis-prijzen in het voor
uitzicht gesteld.
De Groninger politierechter heeft
de gebroeders van der V. veroor
deeld tot zes weken gevangenisstraf
wegens huisvredebreuk en mishande
ling.
Het tweetal had, na gebruik van
de nodige alcohol, rumoer gemaakt
op Eerste Kerstdag in het Corso
theater te Leek. Toen ze weigerden
gehoor te geven aan het bevel de
bioscoop te verlaten, werd de politie
ter assistentie geroepen. Het tweetal
verzette zich. Een hunner beet daar
bij een politieman zo in het linker
oor, dat deze een infectie aan het
oor kreeg en twaalf dagen zijn werk
niet kon doen. De officier van Justi
tie had tegen beiden een maand ge
vangenisstraf geëist.
In de Nieuwe Rotterdamsche
Courant kou men op 7 maart
j 1857 de volgende advertentie
lezen:
De commissie, die zich belast I
heeft met liet nemen van voor- 1
lopige maatregelen tot het Op-
rigten van eenen Zoülogisclien
tuin te Rotterdam, lieeft de eer
mede te deelen, dat hare Rogin-
S gen met een gunstigen Uitslag
i bekroond zijn.
I Zij heeft getracht haar plan aan
J allen kenbaar te maken, die zij
meende dat aan de Oprigting zou-
den willen deelnemen; het is ech-
ter waarschijnlijk dat zij eenigen,
die Deelnemers wenschen te wor-
5 den, onwillekeurig niet heeft be-
zocht; verschooning vragende
S voor deze onnaauwkeurigheid,
neemt zij de vrijheid hen, die
J eenige Inlichtingen wenschen te
bekomen, of het vooi nemen heb-
ben zich onder de deelnemers te
rangschikken, uit te noodigen
zich vóór den 21sten Maart 1857
te wenden tot een der Leden der
j Commissie, die bereid zijn de
verlangde inlichtingen te geven
en de Inschrijvingen te ontvan-
gen. Rotterdam, 7 Maart 1957.
S De Commisrie
Over het grote bezuinigingsdebat
en zijn voorlopige uitkomst zal ik
het maar niet te veel hebben. Daar
is in de kranten al zo breedvoerig
over geschreven. Alles bij elkaar
vind ik, dat de Kamer zich ge
zien haar betrekkelijke onmacht
niet slecht geweerd heeft. Toch is
ook weer duidelijk tot uiting ge-
komen, hoe de zogenaamde brede-
basismeerderheid toch maar een
kramakkel geval is, om eens een
Vlaams woord te gebruiken. Prin
cipieel en praktisch splijten en tel
kens kloven open tussen de socia
listen en de niet-socialisten. Dat is
op verschillende punten het ge
val geweest. Het is dan ook geen
wonder, rint Professor Oud als lei
der van de loyale oppositie zich in
zijn element voelde. Hij heeft rechts
en links slagen uitgedeehl en ook
wel slagen in de lucht, welke voor
al de socialistische ..poppen" aan
het dansen brachten. Men toonde
zich hoogst verontwaardigd, voel
de zich beledigd, eiste genoegdoe
ning en zo meer. Het zou wel eens
leerzaam zijn voor die heren, als
ze in de parlementen te Londen en
Bonn gingen horen, hoe daar hun
oeestverwanlen oppositie bedrijven.
Daar is professor Oud nog een
zachtmoedig lam bij.
Maar het is zó in ons land ge-
is liet allemaal zo rustig en kalm,
om niet te zeggen tam geworden,
dat zo'n oppositie-speech in ouder-
wetse stijl afgezien van haar in
houd en opvalt en met graagte
wordt gehoord. Laat me daarbij
toch niet al te kleinzerig zijn, doch
van hetzelfde laken een pak terug
geven. Zo zie ik het. Jij ook?
Het beste,
Als ik je brief goed gelezen heb,
dan bon jij het wel heel erg met
prof. Romme eens, dat het huidige
kabinet een „noodkabinet" op brede
basis genoemd mag worden.
Een kabinet dus met socialisten,
katholieken en protestanten, omdat
de andere mogelijke oplossing, een
zakenkabinet, nog meer onbevre
digend zou zijn geweest. In de be
stedingsnota kwam duidelijk naar
voren, waar de socialistische in
vloed lag: in de belastingverzwa-
ring voor het bedrijfsleven, die ten
worden, dat we een echte oppositie dele door belastingcertifieaten ver-
Op de Afrikaanse weide in Blijdor p lopen zebra's, struisvogels en an
dere dieren van het zwarte werelddeel broederlijk bijeen.
heel weinig gewend zijn geraakt
waarbij ik extremen als de commu
nisten en Ds. Zandt buiten beschou
wing laat. In de geschiedenis van
ons parlement kent men die hef
tigheid heel goed. En daarbij ston
den de socialisten vooraan, waar
achtig ook niet altijd mef woonden,
die precies op een goudschaaltje
waren afgewogen. Hoe hebben ze
niet getoornd en geageerd tegen
een dokter Knyper, om maar eens
één voorbeeld te noemen. Sinds we
echter aan brede-basispolitiek doen
vangen had kunnen zijn, in de blok
kering van 50 miljoen van hetgeen
de boeren toekomt voor hun eige-
naarslasten, waaraan nota bene nog
was toegevoegd een voorwaarde -
lijke deblokkering en in het uitgaan
bij de kostprijsberekening der boe
ren van een minimum-grondrente.
Een geëigend middel tot ontwaar
ding van de grondeigendom.
Tegen die onderdelen en boven
dien tesen een te zware belasting
der gezinnen richtte zich de ernsti
ge kritiek der Kamer, voor wat het
laatste onderdeel betreft, gelukkig
ook die van de socialistische fractie.
Overigens waren er inderdaad,
zoals jij het noemde, telkens klo
ven die openspleten tussen de so
cialisten en de overige partijen,
ook de katholieke en protestantse
partijen, die aan geestverwanten
geen bezwaren in de weg hebben
gelegd om in dit kabinet zitting te
nemen.
Ik wil ook niet ingaan op het re
sultaat van het grote debat, wel
nog even op de huidige situatie.
Laatst schreef ik je al: we zitten
daarmee. En we moeten er het bes
te van maken, wat we kunnen.
Men zal tot elkaar moeten komen
nu en ook telkens weer in de ko
mende jaren, wil een crisis verme
den worden. Een crisis, die vrijwel
geen mogelijkheid voor een oplos
sing bevat. Zo gezien, is de rege
ring door Oud zo verdeeld en
zwak genoemd toch niet de
dwingeland van de Kamer. Ze zal
zich omwille van het algemene be
lang wat van de Kamer moeten la
ten welgevallen.
En dan zien we in 1960 weer
verder. Over dié situatie sneculeer
ik nu nog maar liever niet. Wel
onderschrijf ik tenslotte nadrukke-
iiik, wat je in het begin va,n je
hrief over de Kamer op dit, ogen
blik stelde, nl. dat haar z e. on
macht maar betrekkelijk bleek te
zijn.
Met hartelijke groet t.t.
P.S. Met jou ben ik van oordeel,
dat de heren ministers niet ai te
gevoelig moeten zijn tegenover de
oppositie van de heer Oud. En wat
nrof. Oud zelf betreft, hij heeft de
Kamer onderhoudend bezig gehou
den. Al had hij zich wel wat kun
nen beperken, wat de duur betreft
in de demonstratie van zijn talen
ten als oonferencier.
