tem
OM DE GOUDSCHAT
Winst is voor de sluwste
VAN TANGER
ZEEBRUGGE WACHT OP
DE BESLISSING
£lasBïaï»
Broeinest
Bredase opticien gaat
Italiaans koken in
Als „Den Amerikaon' maar komt
New-York
Nederlander
was dapper
Stalins lijk
naar Georgië?
[E
Diplomaten-lunch bij Sultan Sidi Ben
Yoessef van Marokko
Doeniesorot
ROCK 'n ROLL
4
DERDE BLAD
DONDERDAG 18 OKTOBER 1956
2546
►traat 4
IJZEN
NV.
Vacatures bij L. O.
BOEKENPLANK
Ter ontspanning
Brief van Hitler;
Jaren in de ban
Vooruit allemaal
Zware weduwe
Pechvogel
Meegenomen
Sultan Sidi Mohamed ben Yoessef, sultan
van het onafhankelijke Marokko, glimlacht
breed. „Aan de vooravond van onze entree
in de Verenigde Naties verklaar ik, dat wij
vertrouwen met vertrouwen zullen betalen1",
sprak hij met zacht-strelende stem. Dank
baar applaus van de afgevaardigden der
acht landen, die momenteel praten over de
toekomst van Tanger. Het was de eerste zit
ting. De toespraak van de sultan was het
enige punt van de agenda. Onmiddellijk
daarna reden de zacht verende Cadillacs
voor om alle afgevaardigden naar de koele
zalen van het paleis te brengen. Een voor
treffelijke lunch besloot de eerste ver
moeiende conferentie-dag. In het bevlagde
Tanger gingen de (troebele) zaken welig
verder. Dagelijks worden vele tonnen
(zwart) geld verdiend. Daarom is Tanger
zo belangrijk. Ook voor het onafhankelijke
straat-arme Marokko. De schatrijke sultan
beseft dat maar al te goed.
Wat zou er dezer aagen in het zel
den (van sluwheid) ontblote hoofd
van Sidi, zoon van Yoessef, zijn om
gegaan? Zijn verre voorvaderen
heersten over Tandsja, thans Tanger
geheten, met onbeperkte macht.
Machtige muren ontoegankelijke stra
ten en de bouw tegen de rots-hellin
gen maakten de stad tot een onneem
baar bolwerk. Door de goed-bewaak-
te poort kregen slechts de kooplie
den met hun wiegende kamelen toe
gang. De karavaan-routes van de
Soedan en de Sahara kwamen hier
samen. Tandsja was een stad, die
iedere inwoner rijkdom beloofde én
schonk. Dat wisten ook de Portuge
zen, die Marokko veroverden en in
1471 de vesting als welkome buit
binnenhaalden. Bijna twee eeuwen la
ter nam Catherina van Braganza dit
pronkjuweel mee naar Engeland als
deel van haar aanzienlijke bruids
schat.
Maar ook in de zeventiende eeuw
kenden de sultans van Marokko de
sluipwegen van de diplomatie. Zo kon
het gebeuren, dat reeds in 1684 Tan
ger weer aan Marokko werd terug
geven. Toen al blonk ér klinkklaar
goud aan iedere bultige straatsteen.
Wellicht was het als tegenprestatie,
dat de sultan besloot alle buitenland
se vertegenwoordigingen in Tanger
toe te laten. Zo kon met het zeewa
ter de rijkdom deze toegang tot de
Middellandse Zee mede beheersende
haven binnenstromen. En de sultan
kreeg de kans om zijn residentie, Fez
van buitenlandse pottenkijkers te zui
veren. Onopvallend, pijnloos en gron
dig.
Klauw met nagels
Niettemin rekende die uitgeslapen
sultan buiten de Westerse waard. Het
zou wel ruim twee eeuwen duren,
maar tenslotte zou de stad ..neutraal
worden. Dat gebeurde definitief in
1923, toen een internationaal statuut
tot stand kwam. De wetgevende
macht ligt in handen van een inter
nationale Raad. Een controle-com
missie van de acht deelnemende mo
gendheden heelt het recht van veto.
De kleine mogendheden (Portugal,
Nederland en België) bezetten vol
gens overeenkomst de meest belang
rijke bestuursposten.
Maar juist door dit alles is Tanger
geworden tot een klauw met vlijm
scherpe nagels, die praktisch iedere
dag kan uitslaan om het vlees van
de omringende of belanghebbende
landen diep te wonden. Hetgeen maar
al te vaak gebeurt. Want Tanger is
een paradijs voor smokkelaars, een
broeinest van zeerovers en zwart
handelaars. „Sneeuw" en andere ver
dovende middelen gaan er voor grof
geld van hand tot hand. Achter de
dikke wit-gepleisterde muren der
der middeleeuwse huizen worden
scheepsvrachten wapens verhandeld
Voor Egypte en Israel, voor de Soe
dan en voor de Algerijnse opstande
lingen. Voor al wie tot welk doel ook
dat vernietigingstuig kopen wil.
Welvoorziene dis
Daarom vond Sidi ben Yoessef
net meer dan de moeite waard om
na vriendelijke woorden de buiten
landse deelnemers aan de Tanger
conferentie te doen aanzitten aan
zijn welvoorziene dis. Zij mochten
de bokalen met champagne heffen,
luisterend naar de zoete muziek van
snaar-instrumenten en zich verza
digend aan de ritmische bewegingen
van slanke danseressen.
De zoon van Yoessef zou dan wel
glimlachend toezien, de volmaakte
gastheer in een volmaakte zaal vol
oosterse praal. En niemand zou mo
gen bevroeden, wat er achter de dun
ne schedelwand van deze afstamme
ling van de Profeet omging. Want
Tanger met alle rijkdom, met alle
mogelijkheden tot internationale
macht, staat op het spel. Een kans
spel met duizend en één mogelijkhe
den, boeiend als de sprookjes van
Duizend en één Nacht. Even verlei
delijk ook. En even gevaarlijk. Een
slaaplied voor het in zachte kussens
wegdromende Westen. Een giftige
minnedrank in handen van een ge
wetenloos koppelaar.
Vol dynamiet
De conferentie gaat voort. Rusland
staat terzijde. Engeland heeft er zwa
re economische belangen. Een eigen
postdienst, zendstation en investerin
gen ten bedrage van vele miljoenen
pond sterling. De sultan weet dat en
houdt er rekening mee. Ook met A-
merika, dat met de ondoordringbaar
heid van een Egyptische sfinx de con
ferenties aanstaart. De slimme Sidi
probeert de raadsels te ontwarren.
Wil Amerika Marokko sterk maken
als tegenhanger van het gevaarlijke
Egypte, de twee uiteinden aan de
lont in dat met dynamiet volgestop
te brok zwarte wereld? De sultan
weet het niet. Verward denkt hij aan
de miljarden dollars, die tegelijk met
een ontploffing de lucht iri zouden
gaan. Die zijn het dollar-land toch
wel wat waard, zo mijmert hij. Nie
mand geeft hem antwoord. Geen
wonder ook, want aan niemand durft
hij hardop die benauwende vraag te
stellen.
Verboden waar
Met een beleefde neiging houd Ben
Yoessef de Franse vertegenwoordiger
zijn gouden aansteker voor. De lunch
is bijna ten einde. Nog een kop geu
rige mokka, een stukje licht gebak
en de suizende Cadillacs zullen de
gasten weer brengen naar de broeie
rig hete hotels. Dan is er schijnbare
rust voor enkele uren. Maar in de
werkkamer van de sultan werken de
secretarissen koortsachtig. In de ho
telkamers rinkelen de telefoons. In
lounge en bars worden heftige fluis
tergesprekken gevoerd. Om het goud
van Tanger. Om de belangen van de
60.000 Europeanen en de 15.000 in
heemse Joden van Tanger. Om de
inhoud van talrijke schepen, waarbij
de vlag zo goed als nimmer de la
ding dekt.
Want Tanger is de internatio
nale dump voor verboden han
delswaar. De winst is voor de
sluwste. Sidi Mohamed ben
Yoessef werkt koortsachtig
verder. En neemt maatregelen
voor een groots afscheidsdiner
voor de dag, dat de afgevaardig
den zullen vertrekken. Geen
stad ter wereld is immers zo
„gastvrij" als Tanger
(li Mohammed Ben Joessef legt een
krans bfj het graf van de
onbekende soldaat
Mef muziek en gejuich begroette
een geestdriftige menigte de uit
Franse ballingschap in 1955 terug
gekeerde sultan Sidi ben Yoessef.
De sultan ontslagen gevangene
legt een krans bij het graf van de
Onbekende Soldaat alvorens naar
zijn land terug te keren.
Op 16 september bestaan bij het
lager onderwijs in Nederland 410
vacatures bij het onderwijzend perso
neel. Dit blijkt uit een brief, die de
minister van O., K. en W. aan de
Tweede Kamer heeft gericht.
Hiervan zijn er bij het gewoon la
ger onderwijs, het voortgezet lager
onderwijs en het buitengewoon lager
onderwijs 95 voor wat betreft het ver
plicht personeel, 55 voor het boven
tallig personeel, 111 wegens ziekte,
militaire dienst enz. voor het ver
plicht personeel en 10 wegens dezelf
de redenen voor het boventallig per
soneel.
Deze cijfers zijn voor het uitgebreid
lager onderwijs respectievelijk 38, 60,
35 en 6.
Twee aardige ontspanningsboekjes
zijn weer in de Prismaserie versche
nen. Het enene is van de Zuid-Afrika
geboren Brit David Divine, iemand
die veel boeken over de zeevaart
heeft geschreven, maar die „Eros on
der de Waterspiegel" wellicht ook
tot eingen genoegelijk tijdverdrijf
heeft gecomponeerd. Het brengt ons
naar een verrukkelijk Griek eiland
je, vol zon en liefde mitsgaders de
daarmee nu eenmaal verbonden pe
rikelen. Er is een prachtig oud beeld
ontdekt op de zeebodem en daarop
richt zich de veelsoortige aandacht
van mensen van verschillende natio
naliteit. Het meisje Pero strijdt met
veel list voor het behoud van het
beeld en dat lukt haar natuurlijk
ook, maar ze verliest er een minnaar
bij, om er een andere en betere voor
ir. de plaats te krijgen. Het is met
veel humor in een fijne toonaard
verhaald. Het andere boekje, dat we
hier bedoelen, is weer een Wodehou-
se, „De ontvoerde zeug". Het gaat na
tuurlijk weer over kastelen en graven
en lichtzinnige jongemannen en
schatrijke meisjes alsmede een tang
van een oude dame. Een prijsbe-
kroonde zeug wordt een instrument
in de strijd om een meisjeshart en
het wordt weer een opeenstapeling
van verwarringen, verwisselingen,
misverstanden. Maar natuurlijk komt
alles terecht, nadat de schrijver ons
twee honderd bladzijden lang heeft
vermaakt met zijn kolder.
(Advertentie)
Per rustige ezel geschiedt het ver
voer in de Spaans) -Pfttrokkaanse
omgeving van onrustig Tanger.
De Nederlandse soldaten bo
den (in mei 1940) veel krachti
ger verzet dan wij verwacht
hadden. Dit schreef Hitier op
25 mei 1940 in een brief aan
Mussolini, waarin hij zijn me
ning gaf over de Nederlandse,
Belgische, Franse en Engelse
soldaten.
,,Veel Nederlandse eenheden voch
ten bijzonder dapper. Zij hadden ech
ter geen passende opleiding gehad en
misten oorlogservaring. Daardoor
konden zij over het algemeen worden
overwonnen door Duitse troepen die
dikwijls numeriek zwakker waren".
Aldus Hitiers brief, die maandag in
Londen is gepubliceerd samen met
een aantal andere documenten over
de Duitse buitenlandse politiek tij
dens de oorlog. De publikatie ge
schiedde door de Britse regering, in
samenwerking met de Ver. Staten en
Frankrijk.
„Gaan we naar tante Angelica
in Amerika?"
Dat zegt het 6-jarige dochter
tje van de heer Pie ter Henri van
Genk (41), opticien-bedrijfslei
der bij de fa. M. Segers-Loomans
te Breda.
De heer van Genk, zijn doch
tertje en zijn 39-jarige vrouw
Elizabeth de la Cour gaan in
derdaad naar Amerika. Naar
New York. Naar Coney Island
tenslotte, massa-badplaats en
vermaaksoord van New-York,
waar de heer van Genk als kok
gaat werken in het Italiaanse
hotel-restaurant van de schoon
zoon van „tante Angelica".
Zoals men al begrepen heeft: alles
draait om tante Angelica. Zij woont
in New York en heet: miss Angelica
Amoia. De heer Van Genk heeft ken
nis met haar gemaakt, toen hij in de
oorlogsjaren als koopvaarder de zee-
en bevoer. Tijdens zijn verblijven in
New York was hij bij haar in pen
sion. Terug in Holland (in 1946) is er
altijd via de luchtpost en pakketjes
een blijvend contact geweest tussen
de vriendelijke „miss" uit New York
en de heer en mevr. Van Genk-de la
Cour (deze ras-Bredanaars, die zo
goed als buren waren in de Halstraat,
trouwden op bevrijdingsdag 1948).
Miss Amoia heeft alles in het werk
gesteld om hen in de gelegenheid te
stellen de oceaan over te steken. Na
twee jaar is dat gelukt. De Grote
Beer neemt het gezin Van Genk
(waarvan het dochtertje Angelica ge
noemd is) op 23 november aan boord.
Weg uit Breda, weg uit Nederland.
Een nieuwe toekomst tegemoet.
Dat het allemaal zo gelopen is, ligt
aan de 17e april 1940, toen de heer
Van Genk voor het eerst als kok op
een Nederlands koopvaardijschip zee
koos, richting Genua.
De Duitse overrompeling was oor
zaak, dat Pieter van Genk vijf jaar
lang alle zeeën heeft doorkruist,, dat
hij driemaal schipbreuk heeft gele
den, dat hij in San Francisco de Ita
liaanse keuken heeft geleerd, dat hij
kanonnier was op zijn eigen koopvaar
dijschip, kok op een troepentransport
schip en dat hij tenslotte in New
York in het pension van miss Amoia
terecht kwam. In 1952 werd hem het
oorlogsher'nneringskruis met de ges
pen „Oorlogsdienst koopvaardij 1940-
1945", „Java Zee 1941-1942" en „Oost
Azië-Zuid Pacific 1942-1945" op de
borst gespeld.
De Italiaanse keuken, waarin de
heer Van Genk gaat werken, is eigen
dom van mister Polacco of beter mis
schien (hij is Italiaan): signor Po
lacco. Deze laatste is getrouwd met
een dochter van miss Angelica
Amoia.
De heer van Genk: „De keuken
heeft me altijd aangetrokken, ik
houd van Italianen en de bedoeling
is dat ik na verloop van tijd een
eigen hotel kan beginnen met naast
een Italiaanse ook een Hollandse
keuken."
Mevrouw van Genk: „Ik vind het
heerlijk om naar New York te
gaan."
De kleine Angelica tenslotte
wordt later vast en zeker een echte
Amerikaanse.
(Advertentie)
(van een medewerker)
Iemand, die op het kleine station
netje in Zeebrugge aankomt, kan
niet direct zeggen, dat Zeebrugge
een eenheid vormt. Rechts liggen
de dichte rijen garnalenschepen,
soms meer dan tweehonderd in ge
tal. Recht voor u strekt het won
der van Zeebrugge zich uitde
muur, die bijna twee en een halve
kilometer diep in zee grijpt. En he-
lemaal links ligt het brede strand,
met een statige, maar korte boule
vard. En daartussenin ligt-... niets,
gewoonweg niets.
Maar dat zal allemaal verande
ren. zeggen de Zeebruggelingen.
„Als den Amerikaon maar eenmaal
komt".
En er zijn nu werkelijk al gron
den, die verkocht zijn aan eigenaars
van hotels en restaurants, gronden,
Werd ons gevraagd, of wij reeds
onze houding hadden bepaald
ten opzichte van de Getuigen
van Rock and Roll. Met andere
woorden, bij welke groep wij
wensten te worden ingedeeld:
„the Cats, the Gators or the
Squares?"
Inderdaad, dat hadden wij;
„maar," informeerden we iet
wat benepen, „wat is een
gator?"
De bezoeker meesmuilde inqui
sitoriaal. „Hoe kunt u uw hou
ding bepaald hebben, als u nog
niet eens weet wat 'n gator is!"
..Nou ja... Zo'n technische futi
liteit... Wij hebben al een hele
poos niets meer aan ons Haar
lems gedaan... Nou, wat is 't?"
..Bij Bill Haley! Futiliteit! Haar
lems!... Meneer, you are a
square. A real square indeed!"
Dat dachten wij al. Wij hadden
altijd het gevoel, dat er iets es
sentieels aan onze opvoeding man
keerde. Zoiets als een oog, of een
houten been. Nu is het ons klaar.
Het is Rock en het is Roll, wat
dat dan ook mag zijn. Zo staan
de zaken: Iedereen heeft het, en
niemand weet wat het is. behalve
wij. Dat is te zeigen. .'iedereen
weetnou ja.
Zo leefden wij jarenlang in de
ban van Bunk Johnson, zonder een
gavotte van een tuba te kunnen
onderscheiden, maar wat zou dat?
Jazz is moorddadig. Wij jasten
van de avond tot de morgen. Geen
piepers, doch Cool, begrijpt u.
Jas is Jazz natuurlijk.
Eén ding staat vast. Wij allen
dienen te getuigen van Rock en
van Roll, anders gaat Europa op
de fles. Geen diplomatieke snoep
reisjes zullen ons baten, en alle
conferenties zullen vastlopen, zo
lang wij Rock blijven lasteren en
Roll niet beleven.
Rock, alleen Rock is de enige
van Rock, en Roll is zijn partner.
Niemand ontkome aan de tengels
van Rock, of Roll zal hem ver
slinden. Gans Amerika kronkelt
aan de voeten van Rock, en ook
Groot-Brittannië kust reeds de
hielen van Roll; mogen wij dan
achterblijven? Zal er straks weer
van ons gezegd worden; AU
devils! Zij eten bloembollen! Zij
hebben Rock niet beleefd, en Roll
bolderde over de beschaving, doch
zij zagen haar niet, the bloody
squares!
Welnu dan, lieve lezeresjes en
lezertjes. Doeniesorot! Vooruit,
nozems, allemaal:
Main wiechiewaas
Unstaafselkissie
Staafselbaa
Jerokjordaon.
Ollééé - Kapasidosia. Vooruit lui.
Rock n Roll. Hotsekee. Kapot-
stampen die tent. In mekaar don
derstenen. Sulleme die miezerige
provinsiale seffes 'n pietsie kui
tuur indur kersepit pleure. Houje-
vast. Rock-and-Roll-rock 'n roll-
rocken, rollrockenroll. Geen stuk
mag er heel blijven. Bill Haley
heeft geroepen. Wij zijn bereid.
Hebben nog getracht uit te vis
sen, wat nu precies een gator is,
want wij koesteren het vermoeden
dat de Grote Bill Haley het zelf
niet weet; al doet hij dan tegen
over de pers nogal wetenschappe
lijk. Helaas! Het is er wel, doch.
zoals dat meer gaat: nergens te
vinden. Voor kater" vonden wij
crofter". hetgCen wijst op rela
tie met ,,hufter'; niet te verwar
ren met „huiver", alhoewel de
„clodhoppers" hele volksstammen
kunnen doen schurken.
„Kom eens op de eerstvolgende
jamsessie", ried ons de enthou
siasteling, wat milder gestemd
nadat we hem een zware weduwe
hadden aangeboden. „En alles zal
u duidelijk worden. Tussen twee
haakjes, 't is niks als ritme. Het
ritme pakt je om zo te zeggen bij
je lurven en dan gaat 't van eigens
van jetje, voel je?"
Wij voelen het. Goed beschouwd
moeten wij toch rgcnlijk wel een
gator zijn; zij het dan een
AL1 GATOR
waarop deze zomer mog de dorsma
chines hebben gebromd.
Het gaf in Zeebrugge een grote
sensatie, toen de miljonair Cantor
met zijn brede Cadillac naar de ha
ven reed en peinzend aan het eind
van de lange zeemuur stond. Het was
niet de eerste haven, waar hij was
geland, maar ditmaal toch kwam er
een glimp van voldoening over zijn
door en door Amerikaans gezicht. In
gedachten zag hij langs de lange ka
de zijn cafetariaschepen aanleggen,
80.000 ton, gigantische kolossen. En
in gedachten zag hij zijn cliënten,
6000 elke week, zich ontschepe» en
uitzwermen naar alle windstreken
van het oude Europa.
Brugge is immers vlakbij en waar
leeft de historie sterker dan in de
ze schone stad van Breydel en De
Coninck? Even verderop is er Brus
sel als een spin in het web van spoor
wegen.
Maar het allerbelangrijkste was
toch wel, dat Zeebrugge een heuse
zeehaven is, weliswaar worstelend
tegen het zand, maar een haven, die
geschikt gemaakt kan worden om
zelfs deze gigantische schepen te ont
vangen.
Er is een tijd geweest, dat het
scheen, alsof Zeebrugge een gouden
toekomst tegemoet zou gaan. Dat
was in het jaar 190?, toen de grijze
Koning Leopold de grootste haven
werken opende: de aanleghaven van
Zeebrugge, gelegen in de beschutting
van een muur. die tot een léngte
van 2400 meter zich uitstrekte in de
zee, een kaarsrecht kanaal, elf kilo
meter lang, dwars door de akkers
naar Brugge leidend én bovendien
in Brugge een moderne binnenhaven.
De toekomst lokte en grote gebouwen
verrezen (waarmee men nu eigen
lijk nog geen raad weet), op de ka
de heerst grote bedrijvigheid, maar
zie... de wereldcrisis legde ook hier
voor het grootste deel de scheep
vaart lam. En toen dit eenmaal over
wonnen was, namen de troepen van
de Kaiser" bezit van Zeebrugge en
legden er hun verraderlijke duikbo
ten neer. Onverschrokken Engelsen
voerden de zo beroemde raid op de
muur en de haven uit. Nog steeds
staan de heldhaftige daden van de
..Intrepid" en de „Vindictive" inge-
beiteld in de muur van Zeebrugge.
De haven werd versperd en toen de
Duitsers aftrokken, verwoestten ze
alles, wat nog over was.
Zeebrugge kon opnieuw beginnen.
En nauwelijks waren de wonden ge
heeld of de troepen van Hitier bouw
den hun machtige bunkers bij het
hayenhoofd. Weer werd door de Geal
lieerden de haven versperd en toen
de Duitsers aftrokken, lieten ze één
troosteloze puinhoop achter, de hui
zen verwoest en vele Zeebruggelin
gen gedood.
Maar Vlamingen zijn er niet naar
het hoofd in de schoot te leggen; dat
heeft de historie bewezen en weer
werd met de opbouw begonnen.
Maar toch havens, krioelend van
schepen, zoals Antwerpen en Rotter
dam,neen, dat kunt u in Zeebrugge
niet vinden. Wel leggen er de grote
passagiersschepen aan van interna
tionale lijnen en vindt men er heuse
douaneloodsen en wisselkantoren, die
echter voor het grootste deel van 't
jaar leeg en verlaten staan.
Maar meer en meer verrijzen co
kesovens, olietanks, zagerijen en hijs
kranen op de kade en twee maal
per dag glijdt de grote ferry-boat
naar Harwich de haven uit, zijn buik
volgeladen met minstens 35 .spoor
wegwagons, die vruchten en vlees,
machines en auto's in een ruk naar
en van Engeland brengen.
Er is een actie in Zeebrugge, dat
is niet te loochenen en de Zeebrug
gelingen lachen in hun vuistje. De
tankers worden groter en groter, zeg
gen ze. Antwerpen sukkelt met zijn
Schelde, Rotterdam heeft zorgen
over zijn Waterweg, Hamburg -zint
op middelen de haven te verleggen.
Maar hier, hier twee en een halve
kilometer in de zee, is een natuur
lijke haven en waar vindt men die op
het vasteland van Europa.
En als maar eenmaal „den Ame
rikaon komt" zulle.„dan gaat de gou
den tijd voor Zeebrugge lichten. De
schepen van Cantor zullen een diepe
re haven nodig hebben en als die die
pere haven er eenmaal is, zullen de
supertankers komen en zullen de gro
te gebouwen van 1907 eindelijk tot le
ven komen en zal het strand even
levendig worden als dat van Knokke.
Maar zover is het nog niet... men
spreekt van het lieve centje van
ruim 100 miljoen gulden en boven
dien (Cantor is een zakenman), gaan
er geruchten, dat België 30 procent
van de bouwkosten dragen moet van
de grote Cantorschepen en dat is ook
geen kleinigheid. Maar, ook al gaan
de plannen niet door, de ogen van
de wereld zijn weer eens op Zeebrug
ge gevestigd en ditmaal niet om droe
vige redenen. En dat is alvast mee
genomen.
„Als den Amerikaon maar eenmaal
komt".„dat hoort men overal. In de
kleine stamineekes, waar de blauw-
getruide garnalenvissers hun pilske
komen drinken, bij de sportvissers
langs de zeemuur, die polsdikke zee
palingen en kreeften naar boven ha
len, bij de hoteliers langs het bre
de strand, waar men donkerrode Ro-
denbach drinkt, sproeiend op lichtro-
se mosselen, bij de arbeiders aan de
haven, de bemanning van de drifti
ge sleepbootjes...kortom bij ieder, die
een rechtgeaard Zeebruggeling is.
Charles Crutchfield, de directeur
van een Amerikaans radiostation,
heeft verklaard dat hij op een reis,
die hij kortelings door de Sovjet-Unie
heeft gemaakt, een hoge Sovjet-func
tionaris heeft horen zeggen dat het
gebalsemde lichaam van Stalin bin
nenkort uit het mausoleum op het
Rode Plein in Moskou op verzoek van
de zoon en dochter van de Sovjet
leider naar diens geboorteland Ge
orgië zal worden overgebracht. Naar
de mening van het Amerikaanse mi
nisterie van Buitenlandse Zaken zal,
aldus Crutchfield. de overbrenging
binnen een half jaar geschieden.
Crutchfield zei voorts dat de hoge
functionaris, wiens naam hij weigerde
te noemen, deel uitmaakt van het pre
sidium van de Opperste Sovjet.
