DE HELE WERELD ONTMOET
ELKAAR BIJREMBRANDT
Ongerustheid in Navo-kringen
ut ion air" vond het
atte mesje uit
Amersfoortse jongens zingen
voor de plaat
d
Vreemde dingen
in deze wereld
ONLUSTEN IN
BULGARIJE
Dreigende afbrokkeling der westelijke defensie
De waakzaamheid neemt
zienderogen af
Luc en Godert werken
met echte musici
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 28 JULI 1956
Voor de eeuwigheid
U moet gelukkig zijn
Zó uit Portugal
Vijf continenten
Dit was Afrika
Herziening van de Britse
defensiepolitiek
Als Menzies komt,
gaal Soekarno
geen last
meer van
transpiratie
Een man scheert elke dag 6,5 meter haar af
MEISJE IN ZEE
VERDRONKEN
Dixieland
Ook eigen composities
Statistici spreken
Dc lange messen
De grote uitvinding
|an kort en ter
einder wees,
lAls de tekenen
l:ult ge spoedig
|heid van mijn
1! Ziet ge die
|:ich opstapelen
voelt ge niet,
Isteekt?"
Where do you come from?'
waag ik te vragen aan de klei
ne jongen met de grote petdie
met de handen in de zakken
ernstig voor het portret van
Titus staat te kijken. Hij kijkt
me even verbaasd aan uit zijn
ooghoeken alsof hij zeggen wil:
Wat heb je daar eigenlijk mee
te makenMaar dan zegt hij
plotseling in onvervalst, knau
wend Amerikaans: „From
Siam
Nadrukkelijk zegt hij nog eens,
alsof ik het niet geloven wil:
„Uit Siam", en weer tuurt hij
vol intcyise belangstelling naar de
krullen van de kleine Titus en
kauwt, als een rasechte Yank,
op zijn bubbelgum. Als wij rond
kijkend om hulp zoeken, naar
iemand in de overvolle zaal, die
dit Siamese raadsel kan verkla
ren, stapt een rijzig man op ons
toe. „Mr. Donald Craig" stelt hij
zich voor, ,,Mijn zoon zegt de
waarheid" informeert hij me,
,,ik ben missionaris van de Pres
byterian Church in Siam, op door
reis van Siam naar de States,
maar dit.... en hij maakt een
weids gebaar, alsof hij alle schat
ten wil omvatten, ,,dit, dit zou ik
voor geen geld hebben willen mis
sen. Stel U voor... vier jaar in de
wildernis en dan plotseling, dit
wonderschone en ik zeg U... de
Nederlanders wéten hoe ze Rem
brandt moeten tonen. Het licht
in deze zalen is beter ^an in het
Louvre, diffuus, zoals alleen de
schilderijen in licht en donker,
van de grote schilder gezien moe
ten worden."
Datzelfde heeft mij ook mon
sieur Benetov gezegd, die wij uit
een sportieve wagen zagen stap
pen met een Engels nummerbord.
Hij bleek een Rus van oorsprong
te zijn, een Wit-Rus, wel te ver
staan en hij woonde in Parijs,
maar de auto had hij geleend
van een Engelse vriend. Overi
gens was hij schilder en verza
melaar... drie Cézannes zijn van
hem te zien op de tentoonstelling
in Den Haag.
Een kunstgenieter, deze beschei
den Benetov, die al dagen achter
een elke keer weer een paar uur
komt genieten van de schoonheid
van de grote Meester. Niet van
de Nachtwacht, bekent hij, maar
juist van de kleine, dikwijls on
bekende werken. Hij slaat zijn fjj-
ne handen naar de grijze lucht,
en roept het uit: ,,Deze schilder
deze grote mens is geschapen
voor de eeuwigheid, en er zal
nimmer iemand opstaan, die hem
zal evenaren."
Als hij wegrijdt in zijn grijze
Riley, roepen wij: „Breng de vol-
gende keer Picasso mee..." Hij
stapt nog even uit, prikt met zijn
vinger op mijn jas en zegt ,,Dat
durft hij niet" en uitbundig toe
terend rijdt Monsieur Benetov
weg.
Signor Duarte Pereira, rechter
in Rio de Janeiro, zegt dat we
blij mogen zijn in dit land te mo
gen leven. Wij kijken bedenkelijk
naar de grauwe lucht en zetten
de kraag van onze jas hoger op.
Maar dat alles maakt op hem
niet de minste indruk. „Ik meen
het", zegt hjj ernstig, „maar....
vertel me... waarom hebben jullie
in vredesnaam in vroeger dagen
al die Rembrandts verkocht?"
Wij hadden hem eigenlijk wil
len vertellen, dat we altijd een
land van koekebakkers geweest
zijn en dat we nog steeds alles
wat waardevol is aan het ver
sjacheren zijn.
In alle geval, signor Pereira
raakt niet uitgepraat. Zo iets al
leen was een reis uit het verre
Zuid-Amerika ten volle waard en
zijn vrouw, slank en donker, wees
°P haar figuur. „Het eten hier...
veel te veel... waar moet mün
hjn ooit blyven."
„Morgen kom ik weer", zegt de
kleine rechter, „en misschien
overmorgen ook en.... als U ooit
in Brazilië komt... mijn adres is
in Alto Boa Vista". Het klinkt
als een sprookje, maar vermoe
delijk zal het voor immer een
sprookje blyven.
Als Ik ooit naar Brazilië gaan
zal, gaan we over Portugal, want
ergens in Estoril, waar de villa's
der ex-koningen staan, ligt de
witte villa van Diogo Fonseca en
zijn vrouw, die de gracieuze naam
draagt van Maria de Graca Gal-
hardo, zal ons met alle gastvrij
heid ontvangen.
Diogo is één keer in Nederland
geweest, het was vlak na de oor
log, maar nu heeft hij met gro
te ogen van verwondering gezien
Kaarslicht schept sfeer, zeker als
het valt over het oud-Hollandse
interieur van het Rembrandthxiis
in de hoo/ristad.
hoe alles is veranderd En Rot
terdam.... hij schijnt iets sterks
te zeggen in het Portugees.... en
Rotterdam, hy kon zijn ogen niet
geloven.
Nu is hij speciaal uit het zon
nige Portugal gekomen om de
Rembrandts te zien, dwars door
de regen in Frankrijk en de ha-
gei in België,
„Zo iets", gebaart hij, „komt in
een mensenleven maar één keer
voor. Ik weet veel van Rem
brandt, heb veel over hem ge
lezen, maar nu pas gaat de
schilder voor me leven. Ik zie
zijn familie nu duidelijk voor
me, „Saskia, zijn „femme gra-
cieuseTitus zijn zoontje, zijn
oude moeder met de Bijbel".
Hij raakt niet uitgepraat en als
Maria de Graca het niet koud
had gekregen, had hij er nog ge
staan. Morgen gaat hij nog een
keer en dan in vliegende vaart
weer terug met zijn Mercedes
naar Estoril. waar zijn zaken hem
wachten. „Au „revoir" wuiven ze.
Misschien wordt het toch nog
eens voor mij: April in Portugal,
We willen U eerlijk bekennen,
dat het werk van Rembrandt nooit
verveelt. Integendeel en het is
daarom kenmerkend, dat men
knipkaarten krijgen kan voor vijf
bezoeken en we verzekeren U, dat
er ruim gebruik van wordt ge
maakt. ook door vreemdelingen,
die elke dag een paar uur komen
kijken naar de weelde van de
grote meester. Maar niet minder
boeiend is het va et vlent der
bezoekers, die elkaar bij deze gro
te meester vinden, komend uit al
le werelddelen.
Generaal Kruis vinden we in
volle aandacht voor het grote
doek van de Ruiter te paard, prof.
Romme heeft ondanks de kabi
netsformatie tijd gevonden de
moeilijke Anatomische les te be
studeren, matroos Chamberlain
van de Glasgow, die In Rot
terdam ligt gemeerd, vinden we
bij het portret van Saskia Hij
staat er naast de heer Ekeham-
mer, industrieel uit Stockholm,
die met zijn zoontje Hans vol
aandacht is voor de vele Rem
brandts. Hans is dertien en was
zeer teleurgesteld, dat de Nacht
wacht bij de tentoonstelling in
Stockholm niet te zien was.
Er zijn trouwens honderden
Scandinaviërs, zoals de pittige,
blonde meisjes van het Gymna
sium uit Bergen in Noorwegen,
onder leiding van de jonge lec
tor Ugland, die een behoorlijk
mondje Nederlands spreekt.
Pater Concordius uit Eindhoven
tuurt ingespannen naar de figuur
van Simson en zie, hoe wonder
lijk, de grijze Simson lijkt als twee
druppels water op deze griisge-
baarde Pater, die zelf ook schil
dert en van deze techniek maar
niet genoeg kan krijgen.
Voor het portret van Rem
brandts vader staat de pikzwarte
Masanja, een stamhoofd uit Tan
ganyika, wiens kraal vlak bij het
Victonameer stond. De Heilige
Familie heeft de volle aandacht
getrokken van Kathleen. Felice, en
S zware r"IMkken
uit Zuid-Afnka getrokken ziin
zwervend over alle Europese we-'
gen.
Uit Azië vinden we luitenant
kolonel Sundara Roa van het le
ger van India, zijn vrouw in een
kleurige sari gehuld, zoekend naar
woorden om de schoonheid van
Bathseba te beschrijven. Uit
Australië treffen we architect Ri
ce met zijn blonde vrouw. Dan
maar geen Olympische Spelen, is
htm oordeel. Dit unieke Rem-
brandt-kleurenfeest wilden ze niet
missen.
Sambo Leeocq, Amsterdams
meest beroemde gids. die konin
gen en keiiers heeft rondgeleid,
stevent binnen. Vlak achter hem
komt Amerika, typisch Amerika
in de vorm van de vrijgevige
mr. Rhodes, die uit Texas komt
en wie men de cowboyhoed op
zijn hoofd kan denken. In de
gauwigheid weet hij nog te ver
tellen, dat hij veertig paarden
heeft en tweeduizend koeien dat
hij voor 300 gulden klompen en
molentjes gekocht heeft Bis sou
venirs „For my friends, you see".
Bij het weggaan wil hij ons
wat zilveren guldens in ce hand
drukken, voor vijf exemplaren
van de krant, waarin hij beschre
ven zal worden. Het kost ons
moeite hem te overtuigen, dat wij
dat niet gewend zijn, hij haalt zijn
brede schouders op en zegt dan:
Dan moeten we samen een drink
hebben, in het Amstelhotel.
Hebben we teveel gezegd, toen
we schreven: De wereld ontmoet
elkaar bij Meester Rembrandt?
Uit Londen vernemen wij, dat de Britse regering en de
generale staf op het ogenblik een algemene herziening van de
defensiepolitiek bestuderen, die ook van betekenis zal zijn voor
de Britse deelneming aan de N.A.V.O. en de legering van Britse
troepen in west-Duitsland.
De herziening zou ook betrekking hebben op de keten van
Britse bases van Cyprus via Jordanië, Aden en Ceylon tot
Singapore die gevaar loopt door eisen van plaatselijke na
tionalistische aard.
Wat de N.A.V.O. betreft, zou de herziening een gevolg zijn
van de huidige moeilijke Britse financiële positie gebrek aan
enthousiasme voor de bewapening in Duitsland, het terugtrek
ken van een deel der Franse troepen uit Duitsland en de invoe
ring van nieuwe wapens.
De Australische minister-president,
Menzies, zal op 26 augustus voor een
driedaags bezoek aan Indonesië in
Djakarta aankomen. Hij is uitgeno
digd door de Indonesische regering
Menzies zal dezelfde dag aankomen,
waarop president Soekarno zal ver
trekken voor zijn reis van 50 cagen
naar Rusland en China.
De Australische premier zal in de
ochtend aankomen, zodat een gesprek
met Soekarno, die in de namiddag
zal vertrekken, mogelijk is.
Hoogstwaarschijnlijk zal Soekarno
worden vergezeld door de Indone
sische minister van Buitenlandse Za
ken, Roesland Abduigani.
Op weg naar Moskou zal het In
donesische gezelschap, dat uit 35 per
sonen zai bestaan, de nacht doorbren
gen in Teheran,
Premier Eden heeft te verstaan ge
geven, dat vermindering der Britse
troepen in Duitsland niet zonder
goedkeuring van de bondgenoten kan
geschieden, In genoemde kringen ge-
Looit men, dat de Britten van plan
zyn een en ander op de Navo-confe-
rentie in december ter sprake te
brengen.
In Londenae kringen wijst men er
op, dat men zich ook in de Ver. Sta
ten rekenschap geeft van de gevol
gen van de invoering van nieuwe wa
pens. De Britse autoriteiten maken
plannen voor opheffing van de dienst
plicht op een vroeger tijdstip dan
aanvankelijk voor mogelijk werd ge
houden voor vermindering van
de defensie-uitgaven en aanpassing
van de politiek aan de gewijzigde in
ternationale omstandigheden.
Ongerustheid
I Uit Parijs vernemen wij, dat het ho-
ge:e personeel van de Navo te Pa
rijs er geen geheim meer van maakt,
dat er ernstige moeilijkheden zijn en
't overkoepclingsinstituut oen gevaar
lijke crisis beleeft. Vigilia pretium li-
bertatis, aldus 't schild (Waakzaam
heid is de prüs der vrijheid», maar
de waakzaamheid neemt zienderogen
af en velen, die nog klaar en duide
lijk de grote gevaren zien, botsen op
de onwil van regeringen en volkeren.
Het is allemaal erg begrijpelijk:
men wil wel eens gaan profiteren
van de herstelde welvaart en overal
leeft het verlangen om de verloren
jaren van de oorlog in. te halen. Hoge
lasten voor de defensie, langere
dienstplicht en de aanmaak van oor
logstuig zien de volkeren terecht als
een aanslag op hunwelstand. Wie
de ontwikkeling van de laatste maan
den heeft gevolgd moet tot de over
tuiging zijn gekomen, dat de crisis
ernstiger is en het diplomatieke suc
ces de züde van het Kremlin koos.
Bij insiders te Parijs begint zelfs de
stelling post te vatten, dat men de
boot heeft gemist. Men had harder
moeten werken en meer moeten of
feren toen nog iedereen overtuigd
was van de rode dreiging.
Ontdaan van alle propagandistische
franje staan de zaken momenteel als
volgt: de vijftien landen van de Navo
zijn militair zeker nog niet sterker
dan de Sovjet-Unie ondanks hun kwa
litatieve voorsprong met hun lucht
strijdkrachten. Vermoedelijk kunnen
ze niet eens onmiddellijk een gelijk
waardige sterkte op de been brengen.
Niettemin is de afbrokkeling het
geen wil zeggen: de verzwakking
reeds begonnen. Het roepen van de
militaire experts om een gecoördi
neerd. modern radarnet was gedeel
telijk tevergeefs evenals trouwens de
eis van een centralisatie der lucht
strijdkrachten.
K zijn ze nu systematisch doende
de Navogedachte te ondermijnen
en de toch al zwakke fundamenten
van de Atlantische samenwerking
te vermolmen. Dat ze hierbij in
eerste instantie hun ogen gericht
hebben op de sleutelstellingen van
de vrije wereld is begrijpeiyk.
Bijzondere aandacht geniet daarom
het Middellandse Zeegebied, waar
heel Europa nu volkomen bloot is
komen te liggen. Van Nasser moet
men niet te veel verwachten, de Brits
Amerik. atoombases in Lybië zijn
in gevaar, Marokko en Tunis wil de
Franse troepen buiten smijten, in Al-
gerië woedt een venijnige oorlog en
Joego-Slavië heeft de banden met
het Kremlin weer wat aangehaald.
Temeer daar Italië en Frankrijk per
manent leven onder de dreiging van
een „Volksfront" zou het van on
verstand getuigen vertrouwen te heb
ben in de zuidelijke poort.
Grootste tegenslag
Even gevaarlijk is de ontwikkeling
in het noorden. Men kan proberen
het besluit van IJsland om de Ameri
kaanse troepen weg te sturen te ba
gatelliseren, maar twee zaken moe
ten toch worden vastgesteld: IJsland
wordt door Eisenhower persoonlijk be
schouwd als de belangrijkste scha
kel in het noordelijke verdedigings
systeem (1); Moskou heeft hier een
diplomatieke overwinning behaald,
die vooral ook indruk zal maken op
de Scandinavische landen. De Navo-
Emstige gevaren I experts in. Parijs kleineren het ver
De leiding van de 'Navo maakt
zich echter nog ongeruster over
de politieke ontwikkeling. In deze
sector strijden de Sovjets met wa
penen, waartegen 't Westen blijk
baar niet is opgewassen. Het is bo
ven iedere twijfel verheven, dat de
Sovjets hun ontspanningspolitiek
slechts zijn begonnen uit angst voor
het slagen van de Navo-gedachte.
Met het lachende maskei; van B
en de fluwelen handschoenen van
lies van IJsland niet, maar zien het
als de grootste tegenslag sedert de
oprichting van hun organisatie.
In diplomatieke kringen is men er
van overtuigd, dat bet Kremlin nu in
volle zwaarte Noorwegen en Dene
marken in behandeling zal nemen.
Tijdens zijn bezoek aan Moskou kreeg
de Zweedse minister van buitenland
se zaken al te horen, dat het Kremlin
een garantiepact wil geven aan alle
Scandinavische landen, die besluiten
neutraal te blijven of te worden.
De Russische gezanten in Kopen
hagen en Oslo zwaaien momenteel
met voordelige handelsakkoorden.
Wie de openbare mening in Noorwe
gen kent zal begrijpen, dat vooral na
het drama IJsland de belangstelling
groeiende is voor een neutrale, Scan
dinavische unie. De strategen be
schouwen zulks als een acuut gevaar.
Uit deze voorbeelden kan men aflei
den wat de Russen willen: verzwak
king van de westerse verdediging om
t.z.t. eventueel met succes te kunnen
toeslaan. Juist omdat hun streven zo
duidelijk is moet het verwonderen,
dat we er onze ogen voor dreigen te
sluiten.
(Advertentie)
Het was opeens over
Mevr. E. Bekkum, Bitchop- |f y: j
weg, Amerfoort, schrijft: vil
„Niemand nam meer notitie van me... Opeens
bedacht ik m« dat hat wal eens door mijn
transpiratie kon komen. Ik nam de proef op
da som met Arrid-crème en was stomverbaasd
zo snel als het transpireren ophield. En meteen
veranderde ook de houding van mijn kennissen.**
Een beetje Arrid in de okselholten - een
voudig en vlug. Meteen stopt de trans
piratie, geen spoortje geur meer te be
kennen. Arrid werkt volgens een geheel
nieuw principe: het bevat Transtop,
waardoor de crème direct bij het aan
brengen tot diep in de onderhuid door
dringt. Daarom is het zo afdoende - al
is het nog zo warm, Uw oksels blijven
fris en droog en bederf van kleren
komt niet meer voor. Arrid-crème werkt
bovendien verzachtend en ontsmettend.
Begin vandaag nog met Arrid, de
crème waarvan specialisten hebben vast
gesteld dat het anderhalf maal langer,
zekerder en veiliger werkt. Delicaat
geparfumeerd, prgs f. 1.65.
Soms moeten we ons echt
verbazen over de mensheid. Ze
is zo ontzaglijk vlug in de
twintigste eeuw. Nauwelijks
heeft ze televisie uitgevonden,
een methode om ppn man on
honderd kilometer afstand te
zien tapdansen, of ze vindt al
weer kleurentelevisie. Ze hoeft
maar op een paar knopjes te
drukken en een werelddeel
vliegt de lucht in. En ze is
daartegenover in groter ver
band gezien zo ontzaglijk
traag. De Egyptenaren, de Chi
nezen, de Romeinen, de Grie
ken hadden hoge culturen en
toch kon geen enkele geleerde,
een fiets uitvinden. Wat is er
In Scheveningen is de 10-jarige
Rita Velthuize uit Wateringen ver
dronken. Het meisje was met een
vriendinnetje in zee gegaan Toen Rita
op een ogenblik te ver in zee ging
keerde het vriendinnetje terug om
de beide dames, die de meisjes ver
gezelden, te waarschuwen.
Deze zagen niets en vermoedden dat
Rita al weer op het strand terug zou
zijn, hetgeen echter niet het geval
was. Zij warschuwden daarop de po
litie.
Gistermorgen is het lijkje door een
«trandwaodelaar gevonden.
De droom van menige „teenager" Hjkt voor twee
Amersfoortse jongelui in vervulling te zullen gaan. Luc
en Godert van Colmjon heten ze en binnenkort zullen
ze als „de Butterflies" door al hun vrienden als echte
artiesten worden bejegend. Want ondanks hun leeftUd
Luc is al zestien, maar Godert moet nog dertien
worden hebben ze samen met bekende musici (de
rebroeders Kees en Tinus Bruijn, Ack van Rooijen, Wim
Sanders, Koos Kranenburg, Gerrit Daalhuijzen en Mar
cel Thielemans) voor de microfoon gestaan. Het resul
taat kan men op hun grammofoonplaat horen.
Het is een merkwaardige geschiedenis met Luc en
Godert. Ze stammen uit een muzikale familie, die
echter geen beroepsartiesten rijk is. Maar het musice
ren zit hen in het bloed en op de muziekschool zijn ze
echte bolieboffen. Samen zongen ze wel eens als va
der of moeder jarig was of op een ander familie
feestje. Hun carrière als men het tenminste nu al
zo mag noemen begon toen een vriend van hun ou
ders, een tekenleraar, jubileerde. Hij wilde voor zijn
tekenschool een feestje geven en vroeg of de jongens
daarbij een liedje wilden zingen. Nu, dat kon natuur
lijk wel. Maar op dat feestje zaten een paar journalis
ten en een van hen heeft als gramofoonplatenrecensent
n*S? eeti.e kijk op de prestaties in de wereld van
.il.J Ae rrjuzlf'c- Hij hoorde de jongens en was enthou-
H.r d te Saan: hij sprak met programmalei
on hü Bper van Phonogram over Luc en Godert
hootiJ hL8V was'. dat het tweetal, met toch wel een
banriip 'n b,enen> in Hilversum een proef-
trnkkpn sffno i"' deskundigen beluisterden dat,
Daar wekon lJt 7mS uS .ln hun Kezicht en weer een
den voor Ho n °?d het vast: Luc en Godert zou
den voor de grammofoonplaat zingen.
t.1 gemakke>ijker gezegd dan gedaan, want de
Dus werd Plor.t"' ^aren, ""^oh'kt om op te nemen,
oonia. fn -f f Wijnnobel ingeschakeld, liedjescom-
ponist en repetitor van vele populaire artiesten Hii
enkele maanden lang ieder week één of weAvonden
naar Amersfoort getrokken om met „zijn" spruiten de
twee liedjes in.te studeren, die hij voor hen gemaakt
ié? i, D6nei.i1S eeH Nederlandse bewerking van de
Muskrat Ramble, onder do titel „Dixieland", (het gaat
over een schoolorkest) en het ander een gloednieuw
liedje van Pierre: „Ik wou, dat ik maar weer een cow
boy was
Natuurlijk nebben Luc en Godert veel van hun men
tor (en tater ook vriend) Wijnnobel geleerd. Die had
er zelf ook aardigheid aan, want met zulke spontane
bederlandse jongens werkte het gemakkelijk.
Toen de liedjei er goed in zaten, volgde da tweede
reis naar Hilversum. Maar nu was het bittere ernst
want toen de broers in de studio kwamen zaten daar
al enkele musici, die ze vroeger alleen maar hadden
durven aanspreken om hen een handtekening te vra
gen. Nu zouden ze er dan mee werken! Welnu, dat ging
THE BUTTERFLIES
Luc en Godert van Colmjon
uitstekend. In twee en een half uur tijd stonden de bei
de kanten van de plaat er op. Leuke, vlotte, spontane
liedjes, met vuur gezongen en met niet minder enthou
siasme gespeeld. Want het deinende ritme van de Van
Colmjons, die geen ogenblik op hun plaats staan, om
dat ze daarvoor vee! te veel van het ritme van hun
liedjes houden, sleepte ook de musici mee.
Godert kreeg een kistje onder zijn voeten om de mi
crofoon te kunnen bereiken!
The Butterflies (die naam kregen ze, omdat ze altijd
vlinderstrikjes dragen) gingen dus de wijde wereld in.
In spanning wachten ze nu af, of hun eerste plaat
succes zal hebben. De schooljeugd zal er op af vliegen,
geloven ze zelf en als we ons niet vergissen, zal me
nig oudere tenminste evenveel plezier beleven aan de
frisse jongensstemmen. En dan., als het succes groot
genoeg is., komt er een tweede plaat en misschien
een derde., een vierde! Luc en Godert.. pardon, de
Butterflies! hopen het. Ze zitten vol plannen. Ze heb
ben trouwens zelf een origineel ïepertoire, waarin „The
Saints" (van de eerste tot de laatste maat geimpro-
viseerd) een belangrijke plaats inneemt. En Pierre
Wynnobel heeft ook nog wel Iets achter de hand.
Eerst komt Godert nog alleen aan de beurt. Hij zal
een kerstlied zingen. Een eigen compositie, die hij
maakte, toen hij eens een kerstgedicht had gelezen,
dat hij bijzonder mooi vond. Het melodietje is volgens
de mensen die het weten kunnen waarachtig de moei
te waard. En zo zal hij dan voor de microfoon zijn
Butterfly afleggen om ook een serieus lied op de plaat
te laten vastleggen. De compositie is al uitgegeven en
de tekst is in vier talen vertaald. U zult er meer van
horen, als het zover is. Maar eerst die cowboy. Let u
er maar eens extra op. De jongens verdienen het.
eenvoudiger voor een geleerde,
zou men zeggen, dan een fiets
samen stellen; er waren im
mers in het Romeinse Impe
rium dat zegt Churchill in
zijn Geschiedenis van het Brit
se Imperium meer centraal
verwarmde huizen dan thans
in het Britse.
Enige verbazing is dan toch wel ver
antwoord. Zie de schrijfmachine; welk
een doodeenvoudig mechaniek Zeker;
men moest eerst een hefboom bezit
ten, maar die had Archimedes al. Hij
zei: wijs me een plaats in het heelal
aan, waar ik kan gaan staan, dan zal
ik de aarde opheffen. Er waren vijf
entwintig eeuwen schriftgeschiedenis
voorbijgegaan vóór iemand op het
doodgewone idee kwam, een letter te
snijden en die af te drukken. Dat ging
vlotter dan het schrijven zelf. Is er
iets doodgewoner? Toch had nooit
iemand eraan gedacht. Bovendien
moest men in de allereerste periode
nog niet zo heel veel van die uitvin
ding hebben; het is bijvoorbeeld be
kend, dat de Medici geen concessie
wensten te doen aan datgene, wat de
progressieve drukkers zo toegewijd
aan de man brachten. Zij hielden zich
bij de „echte", met de hand geschre
ven boeken en alles, wat gedrukt was,
vonden ze een pover surrogaat. Men
zou in dit opzicht aan vele andere
zaken kunnen denken; aan zulke
doodgewone dingen als potloden, vul
pennen en scheermesjes.
Ik wilde iets meer zeggen over
de laatste. Statistici, die overal met
hun cjjferhoofden achterheen zitten,
hebben uitgerekend, dat er op de
scheer-bare oppervlakte van een
mannenhoofd gemiddeld elke vier
entwintig uur< 25.000 haartjes
groeien, die samen ongeveer 6,5 me
ter lang zijn. Elke man, die tijd van
leven heeft, scheert zich wel gedu
rende een periode van vijftig jaar;
dat komt dan hierop neer, dat hij
van zijn eigen gezicht vierhonderd
zesenvijftig miljoen haartjes ver
wijdert.
Nu goed, hij kan ze ook laten staan,
maar niet al te lang, want dan kan
men hem op een gegeven ogenblik
niet meer vinden. Verder hebben de
H.H. statistici uitgevonden, dat de ge
middelde man, die per dag tien mi
nuten met seheerarbeid bezig is (kap
pers uiteraard uitgezonderd) aan het
eind van zijn leven mag zeggen, dat
hij in totaal achttien weken lang
zichzelf geschoren heeft. Rekent u het
maar na; het klopt aardig.
Intussen moeten we wel bedenken,
dat in onze beschaving een glad ge
zicht nog niet zo heel lang tot de
bon ton behoort. Er waren vijftig jaar
geleden heel wat meer snorren en
baarden dan thans. Wij behoeven de
mannen uit de tijd van de Ghaplin-
filmpjes daarop niet lelijk aan te kij
ken; elke tijd heeft zijn eigen gelaat
en dat kan er best toevallig een met
een baard zijn. Nieuwe hygiënische
inzichten, alsmede de populariteit van
de sport zullen wel tot verandering
van de mode in dit opzicht hebben
bijgedragen. Er zijn tenslotte altijd le
vende wezens, die graag door het oer-
woud van een baardgewas op wande
len gaan en wat de sport betreft: als
men zich toelegt op oefeningen aan de
rekstok kan een al te lange baard
levensgevaar betekenen. Een voetbal
veld vol wapperende-baardmannen is
trouwens ook geen zicht en aan een
Tour de France met begroeide ren
ners kunnen we niet zonder huive
ring denken.
Maar ook de uitvinding van de
scheermesjes zal wel een oorzaak van
deze vernieuwing van het aanschijn
der aarde geweest zijn. Men bedenke
wel, dat de lange messen, die onze
grootvaders en onze ooms hanteerden
om hun overtollige gelaatsgroei weg
te werken, niet zonder gevaar waren.
Ik herinner me, dat mijn broertje
eens een oom afsctouwel.ijk._storid te
plagen, toen de laatste zich voor de
spiegel stond te scheren met zo'n
kleine, vlijmscherpe degen. De grote
tnan maakte zich nerveus, sneed zich
raak en mijn broertje kreeg een schop,
waarvan men de indrukken nu nog
ergens kan zien; hij heeft de oom
allang vergeven, want hij heeft be
grepen, hoa zo'n snee aankomt. In
feite was het toch maar zo, dat men
deuren en vensters moest sluiten wan
neer men zichzelf met een mes ging
bewerken; opdat er niet plotseling
iemand, die haast had', binnenkomen
en tegen de scheerder aanbotsen zou.
Het is allemaal heel anders gewor
den sinds King C. Gilette de kleine
platte scheermesjes uitgevonden heeft.
Dit was weer zo'n uitvinding, die mij
tot de overtuiging brengt, dat eigen
lijk heel de wereld vol Columfous-
eieren zit. Gilette had eigenlijk heel
andere plannen. Hij was wel voor
nemens, iets aan de verniewing van
het menselijk lot te doen, maar hij
had nooit gedacht, dat dat met een
mesje zou lukken. Hij werdi in Wis
consin geboren en deed zijn uitvin
ding omstreeks de laatste eeuwwis
seling. Dat was nog in de dagen
waarin alleen bohémiens en snobs
(die tegenwoordig zoveel mogelijk
■baarden en snorren hebben) het waag
den, in het openbaar met een geheel
bloot gezicht te versohijnen
Gilette had grote belangstelling voor
sociale en industriële problemen en
hij schreef daar drie dikke boeken
over ook; in 1894 The Human Drift,
in 1907 Gilette's Social Revolution en
in 1908 Gilette's Industrial Solution.
In 1910 stichtte hij een „Wereldorga
nisatie", die zich ten doel stelde, alle
regeringen af te zetten. Een onder
nemend man, zoals u ziet.
Maar tussen de bedrijven door, toe
valligerwijs eigenlijk, vond hij zo'n
klein, dun scheermesje uit en zijn
naam werd daarop miljarden malen
gedrukt, zodat iedereen hem kent.
Het kan soms wel heel eigenaardig
gaan en het gaat in elk geval dikwyls
heel anders dan we allemaal denken.
Shakespeare en Mozart hebben zich
zelf waarschijnlijk als hard-werkende
vaklui beschouwd en nooit van het
eeuwige roemleven op aarde ge
droomd. Gauguin zat zo maar een
beetje te schilderen en toen hij met
zijn zoon op hoge leeftijd zijn eerste
tentoonstelling inv Parijs betrad, zei
hij: kijk nou toch 's; ze hebben
ze ingelijst.
En Gilette, die de wereld wilde her
vormen en de regeringen wilde weg
jagen, werd beroemd door een scheer
mesje.
Het sterkt my in de conclusie, dat
de wereld heel, heel vreemd is.
Yorick.
Volgens te Athene ontvangen be
richten uit het gebied by de Bul
gaarse grens, zouden zich de afgelo
pen dagen in Bdlgarije ernstige on
lusten hebben voorgedaan. In Sofia,
Philippopel en Varna zou de staat van
beleg van kracht zyn. Over de aard
en de omvang van de ongeregeldhe
den werden geen bijzonderheden ge
geven
In kringen te Athene, waar men
nauwlettend de ontwikkeling in Bul
garije volgt, vraagt men zich af, of
er sprake is van een poging tot een
militaire staatsgreep. Het schynt ech
ter, dat de Bulgaarse regering en de
communistische partij de toestand
meester zijn.
