VROUWENSPIEGEL I iet moderne meubel won de slag om het Nederlandse binnenhuis Lucy Schouten leefde tussen de Indianen pagblaB Pekten J303IS2M3WU0flV Uit het dagboek van een wijkzuster r V Industrie begreep haar tijd en pakte aan Elk interieur is een compositie op zichzelf Soms zegent de geleerde het gelukkige toeval Wat niemand gelukte, gelukte „Tamokwakwe" HOPFs DANSEN MET LEVENDE RATELSLANGEN IN DE MOND 8 damenten VIERDE BLAD VRIJDAG 16 MAART 1956 Kopeneen zaak van verstand Zn ontdekte men ook histamine Modekronkels Teveel Kakkers Nu lokt Mexico begrip voor de et kind. In meer- ordt de lezer ge- taamheid, waarin problemen heeft andere plaatsen m rationalistisch sprekken over de uding voor chris- :en. t boek, waarvan itmunt door vlot- eders een belang- brengen, ïhoff - A'dam) Bzd. debrand, leerling rl, is één van de enwoordigers van richting in de te. Tijdens zijn universiteit te uis een verzamel- ke intellectuelen. ;eling van het jaar t alles een einde, ïgen geraakte hij erenigde Staten, or is aan de Ford- liggende werkje, it het Duits ver ons ongemerkt rn van het zede- r,t ons tot het in- 'e en bevattelijke elijk leven niet in m of uiterlijke gezocht worden, en innerlijke hou- werkelijkheid. k een „ethiek der en noemen en het eilzame reactie op juridische opvat te ook thans nog eld doet. Men leze vijf fundamenten. Haag). J. H. portrijwiel of tour- Drima sortering bij :rt, Dubbele Poort 1 795 NSU Victoria Spar- ion en Victoria top- ïogaert, Dubb. Poort 796 reparaties aan wel- k naar De Kousen richting Hoefeyzers ontehondstr. 9 Hulst 823 schoenen nog zo g ze bij Spitters en. terecht. Elektr. erij, Bierkaaistr. 28, 824 spuiten in alle kleu- leen bij Spitters vak- ïbeuren. Elektrische erij, Bierkaaistr. 28, 825 irlaars vulcanisatie en schoenreparatie A. lektr. schoenmakerij, 28. Hulst.826 rdt alle breiwerk aan- Beziet onze modellen hoe fijn ze zijn. - Wolhuis, Bontehond- lst. tel. 899. 822 Wed. C. Dominicus - rd. Korte Kerkstr. 8 2665. 28 e repartie aan moto- Ipmotoren: A J. Bo- bele Poort 1 - Hulst 792 steunzolen naar maat tersadvies naar Lange t 77. Ook voor elas- itaderkousen en ban- •der alle Dr. Scholl's gingsartikelen enz. - v.d. Wouw. Goes. 42 ffel- en chroomwerk srmeulen, Rijwielhan- 3, St.-Jansteem869 mt Onneken met zijn en zijn bekend Okay ivens, Graauw. 872 w vervoer door gelï. ook verhuizingen, is et aangewezen adres: 7alle, Terhole, trans- tel. 477, Hulst. 873 ht gevraagd. Wij rij- week 1 of 2 x naar ?n Haag, Amsterdam vrachtwagen en vra- •vracht tegen concur- "ijs. Beleefd aanbeve- d. Walle, transport- hole, tel. 477, Hulst. 874 passende bril? Tilroe Vlissingen. Erkend Isleverancier. 71 [illebrand en Zn., Gan- 17 Goes, levert u oenen. Moderne vak- eparatie. 72 >eciaal alleen Tilroe, i Vlissingen. Erkend Isleverancier. 69 leerapparaten 14 dagen A. C. Willemsen, Vlis- alstr. 113-115, tel. 2437. voorw. 70 bril naar: Tilroe, Wal- issingen. Erkend zie- ïverancier. 67 os" radio's Philips en C. Willemsien, Vlissin- >tr 113-115, tel. 2437. voorw. 68 moderne bril naar Til- .r. 99. Vlissingen. Er- enfondsleverancier. 65 ïting tot elk doel de euze. A. C. Willemsen Walstr. 113-115, tel. bet, voorw. 66 lillebrand en Zn., Gan- aat 17, Goes, levert u toenen. Moderne vak- en nratie. 64 Ij brengen weer een lectie voorjaarshoeden ïwste kleuren en mo- Ook hebben wij een 'ectie voor oudere da- De Vlinder. Lange f9 Goes. 46 ^rs! Vraagt uw winke- let nieuwste van het Waspoeder Splendid, iken en wassen helder eerder in de handel Gratis monster en ge- wii'zing. Importeur ■rij De Tijd. Hulst. 878 ouwen? Neem dan uw :oals likeuren en wij- 5ross. De Tijd, Spec, 'nu kaarten onbedrukt 877 leting bij J. v. d. Ber- e. zondag 18 maart om 876 aan uw kennissen! ze niet kapot die sen van Rial met drie garantie tegen slijtage Rial, de kousenspe- Vorst 85. Goes. 47 uw kousen? Rial re- vïug en keurig. Bo- unt u 'n paar nieuwe erdienen. De kousen van Goes, L. Vorststr. 48 ngselpapier en verf ons de grootste keus laagste prijs. Ook alle voor de schoonmaak telwerk snonsen en uurmid'^'en en zeep- ed. L. de Kok, Sin- bij de grote kerk, s op mos niet 'n paar ic inlegzolen van 69 resbaar en duurzaam. Rial L. Vorst 85, Goes 49 9 Op een gegeven ogenblik zegt uw twintigjarige zoon: „Ik neem die baan toch maar aan...", zonder dat blijkbaar uw moederlijk advies nog gewicht in de schaal legt. Een an dere keer mist uw echtgenoot opeens zijn scheerapparaat en dat vindt u dan terug in de kamer van junior. Die twintigjarige zoon stelt u bij een andere gelegenheid 'n verloofde voor en vóór u het beseft wordt er over trouwen gesproken. Opeens dringt het dan in zijn volle zwaarte tot u door: het kind is geen kind meer. Mijn zoon is volwassen! Tientallen kleine dingen maken, dat u dit op een goede dag kunt zeggen. Er is namelijk geen grens in de overgang van de jeugd tot de volwassenheid. Het is als de wisseling van de sei zoenen. Deze vergelijking kwam in mij op, toen ik dezer dagen rondwandelde tussen tientallen meubels, op een ex positie, die de firma Raming in Bre da had georganiseerd. Ik houd van mooie meubels en ik blijf voor me nige uitstalkast staan. Het viel mij dan steeds weer op, hoe het moderne, gave meubel als een soort lentebode tussen de oude (of beter: kwasi-oude) stijlen prijkte. Zo geleidelijk, dat het eigenlijk niet opviel, kwamen er om een passende beeldspraak te ge bruiken steeds meer sneeuwklok jes uit de grond en opeens en dat was dus op die meubel-expositie moest ik zeggen: „Warempel! Dat aardige kind, die moderne vorm, is volwassen geworden!" Deze stoel is op zichzelf reeds „mooi" om te zien. Een uitstekend voorbeeld, hoe schoonheid en doel matigheid kunnen en moeten sa mengaan. De veel gehoorde klacht „ik vind dat moderne interieur zo koud," wordt op de hier beschreven expositie wel volkomen gelogenstraft. Men mag inderdaad zeggen, dat het moderne meubel de slag om het Ne derlandse binnenhuis heeft gewon nen. De grote meubelzaken, die im mers de vinger voortdurend op de pols van het kopend publiek hebben, zien dat aan hun omzetcijfers. Zij zien het beginnen in de grote steden (denk eens aan de laatste exposities in de Bijenkorf) en nemen actief hun aan deel in de verspreiding van nieuwe beginselen. Men heeft mij daarover opmerke lijke dingen verteld. Een inkoper zei b.v.. dat het vroeger drie jaar duur de eer hetgeen, dat in de grote ste den gemeengoed was, ook in de pro vincie verkoopbaar was. Nu is die termijn nauwelijks drie maanden! Er zijn tal van oorzaken aan te geven, maar net zo min als men kan zeggen waaróm precies een kind vol wassen wordt, kan men aantonen, waardoor het kopend publiek, dat op een goede dag, ten aanzien van het moderne meubel, is. Met de stijgende welvaart is er meer gelegenheid tot verrijking en verruiming van de geest. Een arbeider van tegenwoordig weet hoe een hotel er van binnen uitziet. De film laat zien, hoe het in andere landen gesteld is. Radio en pers, en nu ook de TV, voeden hem verder op. Het contact tussen de men sen is inniger geworden. Daarbij komt de groei van de mens tot grotere openheid. Men is (in dit glorie-tijdvak van de psychologen) eerlijker dan ooit en het is in het moderne meubel juist de eerlijkheid, die ons aanspreekt, Nieuwbouw van woningen in razend tempo, maakt dat ook aan het interieur eisen van doel matigheid en schoonheid gesteld moe ten worden. En is de Nederlander niet bekend om zijn zin voor huise lijkheid? Gesteund door tal van oorzaken, breekt de vernieuwing zich baan en het gebeurt juichend. Het moderne interieur brengt kleur en gloed. Het gaat uit van de eis, dat b.v. een dressoir niet moet lijken op een no tenhouten monument, maar dat het ofwel van notenhout moet zijn: of in het andere geval is. „Net echt" is net niet echt. De „voorname" en „rijke" meubels, die men nog vaak hoort aanprijzen, zijn helaas dikwijls afschuwelijke kitsch. Komen wij nu tot de al genoemde expositie, dan valt ons allereerst de enorme verscheidenheid van vorm en kleur op. De hoofdtoon is vrolijk en zonnig, maar welk een variaties! Er zijn honderden verschillende gordijn stoffen (we zagen b.v. alleen al 27 verschillende effen Dobb-stoffen). De desinering van de tapijten, waarbij vooral de Duitse produkten opvallen is nagenoeg onbeperkt. In vloerbe dekking greep een ware revolutie plaats. En dan het meubel zelf. Men noemt het moderne interieur vaak „koud" en dan staart men zich blind op één stoel, of één tafel. Elk inte rieur is echter een compositie, waar in gordijnen, kussens, ja zelfs de theemuts partituren vormen. De ex positie is daarom zo geslaagd, om dat men de bezoeker deze composi ties in hun totaliteit laat zien. Elke toonkamer vormt een wonderlijk en fascinerend spel van lijnen en kleu ren. Vooral prettig was het, dat zoveel Nederlandse produkten, uitmuntend door degelijkheid, gepaard aan schoonheid, aan de markt komen. Ons land hoorde niet bij de eersten, maar nu men eenmaal heeft gekozen en gelegenheid ziet om èn handel te drijven èn een opvoedende taak te vervullen, wordt de zaak ook grootscheeps aangepakt. Een waarschuwing lijkt me niet overbodig. Het moderne meubel is gewoonlijk wel altijd „modern", maar daarom nog niet goed. Let nauw keurig op degelijkheid, wanneer u iets koopt. Het praktische nut wordt nog weieens aan de vorm opgeofferd. Een eethoek, die wij u jammer ge noeg niet in kleur kunnen laten zien. Op kunstzinnige wijze is hier gecomponeerd met lijnen en tinten. De gedekte tafel noodt als het ware tot eten, nog voordat de maaltijd uit de keuken is gekomen. Ook andersom komt het voor. Het kopen van meubels is daardoor wel licht meer dan ooit een zaak van verstand en vertrouwen geworden. Ingepakt in ski-pantalon, zevcii- mijls-laarzen en een motorjas spring ik op m'n „sport-vederlicht" en fiets de nieuwe dag tegemoet. Deze dag intussen vertoont een winters beeld en ofschoon er bij winterdag beter kan worden besteed door mensen die niet te veel aandacht aan het weer er toch doorheen moeten, ontgaat me de bekoring van het eerste laagje sneeuw niet. Maar o-wee, dat was buiten de waard gerekend, want daar maakt m'n voorwiel de eerste slipper. Men moet aan de voetangels en klemmen van de sneeu"' weer wennen Op de boerderij waar m'n eerste patiënte, wacht, wordt ik allervro- lijkst opgewacht door de jongste doch ter die me enthousiast vertelt dat de gebracht. „En het heet Paula Zowel schipper vannacht een kalfje heeft de eerste als de tweede mededeling verbaast me, maar plotseling zie ik de glunderende ogen van de gezins verzorgster en de pas gegeven naam is me nu volkomen duidelijkIk besef dat het nu m'n eerste plicht is de nieuw-verworven Paula te gaan bewonderen en door het slijk en de sneeuw baan ik me een weg naar de schuur. De kleine Ria is me echter al voor en naar haar voorbeeld klau ter ik nu ook op de diverse pakken stro, die de geïmproviseerde wieg vormen bij deze koude temperatuur. Boven aangekomen wordt het „dak" even opzij geschoven en in de diepte vang ik een blik op uit een paar gla zige ogen die var. deze hele nieuwe wereld nog niets begrijpen. Veel tijd heb ik niet, maar beroeps halve kan ik de schuur toch niet ver laten zonder ook nog even aandacht aan de jonge moeder te hebben ge geven. Terwijl ik daarna binnen de echte Moeder help, hebben we samen zó veel plezier om het hele schip kalf jes, dat nog in aantocht is, dat het, buiten gekomen me volkomen ver rast, dat de sneeuw zó heeft door gezet en het uitzicht totaal belem mert. De oostenwind blaast dapper mee en het is niet zonder moeite dat ik de dijk bereik. Daar wachten de verrassingen echter pas goedHier kan de wind me parten spelen en ik bedenk dat het goed op te letten zal zijn dadelijk bij het afdalen van de helling. Maar dat is al niet meer no dig, want hup, de weg af, de fiets af, van de dijk in de sloot. „Hé, Zuster, oefen je voor Cortina?" Bij het horen van zo'n vrolijke stem blijft men ook in dergelijke penibele omstandigheden optimist en het duurt niet zo heel lang of we rijden weer, maar nu versterkt door een warme capuchon want de eerste sneeuwvlokken zijn ontaard in een ware sneeuw-jacht en met de wind is het grote ernst M'n volgende patiënte gluurt van onder haar warme dekens als ze me als een sneeuwman binnen ziet ko men en ik geloof niet dat deze aan blik opwekkend op haar werkt! We kennen elkaar al bijna een jaar en in het lachje in haar ogen. lees ik maar al te duidelijk: „Zou je maar niet liever koffie blijven drinken bij ons, in plaats van mij uit m'n bed te halen?" Intussen vraag ik mezelf af hoe de Moeders vanmiddag met hun babies naar het bureau moeten komen en hoe in hemelsnaam de bus die de Moeders in de buitenwijken ophaait dit vandaag moet klaren. Wanneer ik hierna weer op straat rijd, is er totaal geen uitzicht meer; ik rijd blindelings, gevaar voor te genliggers is er niet, er is immers geen kip op straat! Ja toch, er pas seert me iemand, 't is de vrouw van de slager die me iets toeroept dat in de ruimte verloren gaat, maar ik be grijp het wel. 't Is een woord van ver standhouding tussen twee „mensen van de baan". WIJKZUSTER. Neen, deze wijkzuster denkt er niet over zich te beklagen. In haar ..verslag" van een tocht zoals zij er jaarlijks zo vele moet maken, klinkt slechts optimisme. Maar niettemin blijkt eruit, dat bijna iedere wijkzus ter op fiets of bromfiets haar tijd ten achter is. Zonder auto gaat het eigenlijk niet meer. Het is te hopen, dat aile afdelingsbesturen van het Wit-Gele Kruis binnenkort hun wijk zuster aan een auto kunnen helpen, fn enkele gevallen is al door actie- velingen bewezen dat het kan. (Red.) Bij wetenschappelijk onderzoek doet het gelukkig toeval zich slechts zel den voor. Het gebeurt niet vaak dat men iets ontdekt waar men niet paar zoekt. Zo is het aan een gelukkig toe val te danken dat men de histaminen heeft ontdekt, zekere geheimzinnige chemicaliën, die door het lichaam zelf worden voortgebracht. Hoera! Parijs heeft ons eindelijk haar geheimen onthuld! Geluklcig weten we nu weer wat de nieuwe mode zal brengen, en onze slape loze nachten behoren de eerste maanden tot het verleden. Daarna begint het lieve leven weer van voren af aan! Vermoedelijk dacht u, dat er na de H, A en Y-lijn iets spannenders uit de bus zou rollen! 't Is de F- lijn geworden en daar hebben ze op de moderedacties voor zitten po pelen als kinderen op Sinterklaas avond! Als we nu de overige let ters van het alfabet óók nog voor geschoteld krijgen, kunnen we er ds eerste twintig jaar voorlopig tegen. Ceintuurtje zakt, ceintuurtje stijgt! Taille omhoog, taille omlaag! Draai het wieletje nog eens om en klap eens in je handjes! Nu willen we onmiddellijk toe geven, da.t het razend moeilijk is om met iets nieuws op de proppen te komen! Vliegtuig, auto en tele visietoestel maken wat dit betreft een veel betere kans! Deze industrie is van recenter datumdoch kleding wordt er reeds sinds duizenden ja ren gemaakt! Als ik goed ingelicht ben is het heel lang geleden met beestenvellen begonnen. Dames, u voelt de grote moeilijkheid, probeer dus vandaag aan de dag maar eens om bijvoorbeeld een geheel nieuw bontjasje te ontwerpen! Nee eerlijk, de jongens in Frank rijk staan voor een haast hopeloze taak. Daar komt nog bij dat ze zich bij al hun zenuwenwerk ook nog de buitenlandse concurrentie van het lijf moeten schudden, terwijl deze met geen vlammenwerper van het vinketouw is te branden! Ze weten daar ook niet precies meer van welk hout pijlen te ma ken; al heeft Christian Dior erg zijn best gedaan en is hij zelfs met de PijlUjn gekomen! Ik hoop dat hij er zijn winst) wit kan halen, want ik mag Dior graag! Niet alleen omdat hij soms zulke mooie jurkjes laat fabrieken, maar voornamelijk vanwege het feit, dat hij steeds zo'n daverende opschudding weet te ver wekken! Ofschoon hij me deze reis wel een beetje erg „hot" is! Dior heeft n u een potje op het vuur staan! Oh lala, dat is niet mooi meer! Als de vrouwen zijn zin zouden doen is de ellende niet meer te overzien! Wanneer Christian het voorheen nodig oordeelde, om een dame met) een „benijdenswaardig paar nylons" lange rokken aan te trekken, och dan was er geen kou aan de lucht! Maar n u wil hij werkelijk de kachel met ons aan gaan maken! Volgens Dior mag een vrouw die „één meter zestig" lang is en nor maal honderd twintig pond weegt, slechts „twee en tachtig pond" ha len om bon-ton te zijn! Nee dat is een beetje té gortig! Nu kun je toch wel merken dat Christian Dior een verstokte vrijgezel is! Als hij getrouwd was, had, hij zich vermoe delijk wel tien maal bedacht. Als ik met hém in het huwelijks bootje dobberde, zou ik in mijn beste Frans zeggen: „Hoor eens Crist, dat je ieder jaar mijn taille verlegt vindt ik best! Dat je mijn schouders naar verkiezing uitholt of opvult kan er óók nog mee door! Dat je mijn rug laat bladderen of bobbelen, om van de rest maar te zwijgen, soit, het is allemaal ver geven en vergeten! Maar... als je probeert om me vijftig pond lichter te maken, beschouw ik dat als po ging tot moord met voorbedachte rade, dus vóór ik vel over been ben, laat ik je zitten met je hele Haute Couture en alle verdere rim ram! Verbeter de wereld en begin bij je zelf! Tracht jij nou eerst maar om je buikje kwijt te raken, want je hebt tegenwoordig niet bepaald een figuur om de vlag voor uit te ste ken! Compris?" Nou en hem dan maar op een zacht pitje laten pruttelen en af wachten of hij bakzeil zou halen! De kans zit er volgens mij in! Nee dames! Deze keer mag zijn vlie gertje niet opgaan! Inderdaad vin den negen en negentig van de hon derd vrouwen dat ze veel te dik zijn. En deze opvatting is juist zo gevaarlijk. Daarmee spelen we net in Dior zijn kaart! Een „ietsje" slanker worden willen we allemaal! Maar 't is heus niet nodig! Een tikje te mollig is lang niet zo erg als u wel eens denkt! Doch als u inder daad véél te corpulent is, praat dan eens met uw dokter en u zult van hem in ieder geval een zeer des kundig advies krijgen! De dikkertjes onder ons behoe ven zich werkelijk geen kopzorg te maken! De mannen geven nog steeds de voorkeur aan een beetje „houvast"! Ze vinden het niets ge daan om een ondervoede rietstengel als echtgenote te hebben! Ik zie ons in gedachten niet meer da.n „twee entachtig pond" wegen! Waar zou den we dan blijven? Nergens! Hoe moesten wij huisvrouwen het klaar spelen om twintig keer op een mor gen naar de bel. te hollen? Bakker, slager, kruidenier, melkboer, fond sen, schillen, bulleman en „mooi vloerkleed nodig mevrouw?" Waar haalden we de energie vandaan om een serie bedden op te maken, gan gen te dweilen, voor het eten te zorgen, de was in en uit het sop te slingeren en de mattenklopper te zwiepen? Intussen ben ik lelijk van de F- lijn afgedwaald, maar u weet er toch reeds alles van! Ceintuurtje hóóg, ceintuurtje laag! Vanmiddag een extra Bossche bol, rustig door gaan met adem halen en voor deprest laat u Dior maar even darren! LOUISE MULDER De Britse deskundige, sir Henry Dale, was in 1910 bezig naar iets heel anders te zoeken, toen hij bij toeval histamine ontdekte. Door langdurig, nauwgezet werk in het laboratorium is men wat betreft histamine heel wat meer te weten gekomen. Zodra men tot de conclusie kwam dat er tussen histamine en allergische toestanden een bepaald verband bestond, is men antihista mine gaan vervaardigen ter bestrij ding van diverse vormen van aller gie. Waren aan de eerste preparaten nog nadelige gevolgen verbonden, de huidige preparaten hebben deze ge volgen niet meer. Zo heeft een groep medici een stof opgebouwd, die brista- mine genoemd werd, een antihista mine die grote verlichting brengt in gevallen van lichte astma, hooi koorts en nog andere allergische kwa- len. Bij proefnemingen bleek dat uit de meer dan 2.000 behandelde patiënten slechts drie patiënten zekere secun daire symptomen ontwikkelden, en dan nog wel niets ernstigers dan een lichte slaperigheid. Geen slecht re sultaat voor een ontdekking die aan, een gelukkig toeval valt toe te schre ven. In het Maandblad der Verbruiks coöperaties vonden wij o.m. een zeer lezenswaardig artikel over concen tratie in de Engelse bakkerij, waarin aangestipt wordt, dat in Engeland het aantal broodbakkerijen maar 12.000 bedraag' op een bevolking van 50 miljoen, terwijl in Nederland 14.000 bakkerijen bestaan op een be volking van 11 miljoen. Deze cijfers geven ons te denken, want zij wijzen erop, dat hier ver houdingsgewijs niet minder dan ruim 5 maal zoveel bakkerijen zijn als in Engeland. Zelfs zonder de grote con centratie, welke aldaar de laatste de cennia heeft plaats gevonden, zou de verhouding nog dermate ongunstig zijn, dat wij ons afvragen of hier niet economischer zou kunnen wor den gewerkt, zodat arbeidskrachten worden vrijgemaakt, die elders hard nodig zijn. Wij zouden overigens willen aan bevelen ook voor andere branches eens leerzame vergelijkingen met het buitenland te trekken. Tamokwakwee, zo noemden de Apache-In dianen mej. Lucy Schouten uit Alkmaar. Ta mokwakwee: Het meisje uit het land van de houten schoenen. Wat haast geen blanke lukt, lukte dit meisje uit het land van de houten schoenen. Zij leefde temidden van de India nenstammen in Arizona en Nieuw Mexico, zij verwierf de vriendschap van de schuwe In dianen, leerde hun gewoonten en gebruiken kennen, bestudeerde hun manier van leven en woonde hun ceremoniën bij, waarvan ver scheidene voor blanken ontoegankelijk zijn. Met een schat aan gegevens kwam zij naar Nederland terug. Na haar kandidaatsexamen psy chologie, dat zij in Amsterdam haal- i de, kreeg mej. Schouten een uitnodi- I ging van een oom in Maryland, Ame rika. Samen met deze oom maakte I eeB. reis naar Californië. Niet Ca- hfornie, maar Arizona en Nieuw Mexico fascineerden haar en zij vatte hgt vaste plan op daar terug te ke- 'eJ- Schouten achter haar bureau. ren. Zij kreeg haar kans toen zij tij dens een lezing van de Arizona Fede ration of Woman Clubs het een en ander hoorde over beurzen voor bui tenlandse studenten. Zij gaf zich op voor zo'n beurs en gnig terug naar Nederland, omdat haar visum was verlopen. Nauweliiks terug in Alk maar kreeg zij bericht dat men haar een scholarship (beurs) had toege kend aan de Universiteit van Arizo na in Tucson. In het najaar van 1952 reisde zij weer naar Amerika en volgde in Tucson een jaar lang colle ges. Zij begon met psychologie en antropologie en zwaaide over naar sociale etnologie. Door haar studie kwam zij in aanraking met de India nen, die haar zo boeiden, dat zij na haar studiejaar in Arizona bleef. Op alle mogelijke manieren kwam zij aan de kost. Zij werkte in motels blikte perziken in, mangelde weken achter elkaar lakens, werkte in tra ding-posts. en zocht zelfs in Moab (Utah) met een geigerteller naar uranium. Het liefst werkte zij in de trading-posts, de handelsposten waar de Indianen hun produkten als zilver werk en handgeweven kleden inruilen tegen levensmiddelen. Op deze ma nier kwam zij in contact met de In dianen. Ook tijdens haar studie aan de Universiteit had zij al allerlei bij baantjes in warenhuizen en restau rants, teneinde het dure fotomateriaal dat zij gebruikte, te betalen. Mej. Schouten kwam n.l. verleden jaar, in de zomer, terug naar Alkmaar met een schat aan kleurenfoto's, zwart wit foto's en meer dan 1000 kleuren dia's. „BLOEDZUSTER" Wat geen blanke lukt, lukte het Alkmaarse meisje: zij woonde de ceremoniën van de Indianen bjj, zij drong door in de kiva's, de ruimten waar de voor blanken verboden ritu ele dansen worden gehouden, zij dans te met de squaws in de woestijn, zjj leerde iets begrijpen van de magische wereld, waarin de Indiaan leeft en kreeg bij de Taos Pueblo's een bloed- zuster door een kom water te drin ken, waarin de Indiaanse „zuster" wat bloed uit haar pink had gedrup peld. De Indianen zagen haar niet als een nieuwsgierige blanke, maar be schouwden het meisje uit het land van de houten schoenen als een vriendin. Dank zij deze vriendschap kent mej. Schouten nu de achter grond van de Indiaanse ceremoniën. Bij de Pueblo-Indianen, kleine land bouwers, draait het ritueel om de oogst. Hun grote probleem is de re genval «n daarop zijn hun vaak da gen durende ceremoniën gericht. De Hopi's dansen met levende ra telslangen, die zij in de mond houden. De Indianen zeggen tegen de beten van de slangen een serum te hebben. Wat dat is, heeft mej. Schouten nooit kunnen ontdekken. Zij dansen juist met deze dieren, omdat de slangen, in hun ogen, in verbinding staan met de onderwereld. De Indianen beschou wen de slangen, waarmee zij dansen niet als gevaarlijke reptielen, maar als leden van hun clan, net zoals zij planten, stenen en andere dieren als leden van de clan zien. Na afloop van de dans worden de slangen met gewijd maismeel besprenkeld en in de vier windrichtingen verspreid, op dat zij hun boodschap kunnen over brengen. De Indianen, wier hele leven door deze ceremoniën wordt beheerst, ver keren in de vaste veronderstelling, dat de kracht van hun riten verloren gaat, wanneer er over gepraat wordt en zo menen zij ook dat het ritueel zijn uitwerking mist, wanneer niet iedere aanwezige in gedachten mee werkt. Daarom is het zo bijzonder dat zij mej. Schouten toestonden hun ceremoniën bij te wonen. „BELLA - DONNA" Bij de Navaho's ontdekte Lucy Schouten dat het een man verbo den is zijn schoonmoeder te zien. Opdat zij elkaar niet per ongeluk tegen het lijf zullen lopen, draagt schoonmoeder, overal waar zij gaat, een bel met zich mee waarmee zij doorlopend rinkelt. Tussen de Apache-indianen had, zij de groot ste moeite 'n vrouw met een enigs zins toonbare neus te vinden, van wie zij een foto zou kunnen maken. Pas later hoorde zij dat de Apache mannen hun ontrouwe vrouwen de neus afsnijden. Vandaar al die ver minkte neuzen...! Over het algemeen zijn de Indianen nog geen Christenen. Wanneer zij dat bij uitzondering wél zijn, is hun geloof een mengsel van Christendom en ou de tradities. De regering zorgt voor onderwijs aan de Indiaanse kinderen. Dit gebeurt met behulp van rijden de scholen. Het is een wens van mej. Schouten, wanneer zij teruggaat naar Amerika, les te geven op zo'n rijden de school. Nog veel meer is zij aan de weet gekomen op plaatsen waar toeristen niet komen. Zij ontdekte dat de medi cijnmannen van de nomadenstammen de plaats, waar de zwervende India nen hun tenten opslaan, zo kiezen, dat de vrouw de hele dag druk bezig is met water sjouwen van de rivier of bron naar het kamp, opdat de mannen vrij spel hebben. De vrouw is trouwens het hoofd van het gezin by de Indianen. Zij leerde het fiere, onbuigzame en krijgshaftige karakter van de Indi aan kennen en zag hoe de Indianen- jongens tijdens de squaw-dances in de woestijn, wanneer zij genoeg heb ben van hun partner, haar een geld stuk in de hand stoppen om zodoen de van haar verlost te zijn voor de rest van de dans. LEZINGEN Sinds haar terugkeer in Nederland (zij woont op het ogenblik op de grens van Alkmaar en Heiloo in de De Blin- kenlaan), heeft mej. Schouten niet stil gezeten. Het ontwikkelen van haar foto's nam en neemt nog, ve'tijd in beslag. Zij schrijft artikelen in kran ten en tijdschriften zij is bezig met het organiseren van een tentoonstel ling van Indiaanse kindertekeningen, die zij op de scholen wil laten circu leren en zij houdt lezingen, waarbij zij haar kleurendia's vertoont. Men heeft haar gevraagd een boek te schrijven over de Indianen, zij wil haar verzamelde gegevens uitwerken, praktijk opdoen op een fotopersbu reau en Spaans leren, waar zij al mee bezig is, opdat zij in Mexico de Maja- en Aztekencultuur kan bestude ren. Mej. Lucy Schouten in een van de squaw-dresses, die zij uit Arizona meenam. Op de foto draagt zij een deel van de grote hoeveelheid In diaanse sieraden, die zij bezit en de krijgstooi van een Indiaan.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1956 | | pagina 13