Ik droomde, dat ik danste als een vlinder5' geheim van 't eerste kwartier r L VROUWENSPIEGEL J303I12M3WUCWIV Regenmantels zijn niet langer de stiefkinderen van de confectie De orchidee: de mooiste bloem ter wereld Anna Pavlova stierf 25 jaar geleden PER WEEK EEN POND LICHTER Ook aan fietsende en brommende vrouw is aandacht besteed Er woei een gure, Hollandse wind, toen ze stierf in Den Haag. Eerbiedwaardige menigte Heimwee Laatste tulpen Leeg toneel Vanillestokjes van goede komaf A ch ttienduizen d soorten zijn er Verdienende jeugd Champagne Het kmpwonder Louise Mulder aan het woord: Geen detective-story, maar „knippende" werkelijkheid DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 8 FEBRUARI 1956 DIE NACHT droomde ik, dat ik ballerina was en als een vlin der danste op Tschaikowsky's muziek". Het was de nacht geweest, die viel over de avond, toen Anna Pavlova voor het eerst met een slede naar het Marinsky theater was gegleden om „Doornroosje" te zien. Het dansen had haar zo gegrepen, dat ze thuis in het warme hed meer gesmeekt dan gevraagd had „Mag ik dansen leren Haar moeder had geknikt, me nend, dat het een van de vele vage kin derwensen. was Maar „Noera" (Anna's kindernaam) had dag aan dag de wens herhaald, tot haar moeder begreep, dat in het jonge Russische bloed van haar doch ter het ware verlangen brandde naar de oude kunst. Anna's vader was al zes jaar dood en de inkomsten waren klein, maar misschien juist daarom stemde moeder toe in Rusland immers kon een begaaf- de danseres een vorstelijke staat voeren. zei de directeur van „Ze moet minstens „Veel te jong" de balletschool, tien zijn". Precies op haar tiende verjaardag stond Anna weer aan de hand van haar moeder in de Keizerlijke ballet school, waar de jonge danseresjes in tern verbleven. Er volgden zes jaren van harde studie. „Noera" heeft er zich nooit over beklaagd. Zo wilde ze het en niet anders, want zo alleen kon ze doordringen tot de diepste geheimen van de dans. Tsaar Alexander, die veel van ballet hield, bezocht dikwijls de school. Dat waren feestelijke dagen. Maar een maal maakte hij Anna ziek van ja loersheid door wel haar vriendinnetjes te kussen en haar niet. Zij wilde de eerste zijn in alles. En dit doel was al bijna bereikt toen ze zestien jaar was en zich „eerste danseres" mocht noemen. Deze titel droegen slechts vier danseressen in Rusland. Anna Pavlova was negentien jaar toen haar leven van reizen en trekken over de wereld begon. Met een eigen gezelschap reisde ze naar Scandina vië, Praag en Berlijn. Het was groter onderneming dan men vermoeden zou, want de belangstelling voor de klas sieke danskunst was aan het verwel ken. Maar wat Pavlova bracht, rees boven alle normen uit. Alsof ze een geliefde vorstin was, volgde een grote menigte in Stockholm zwijgend haar koets na de voorstelling tot aan het hotel. Daar barstten de ovaties los tot Pavlova's kleine figuur op het balkon stond en met romantisch gebaar de bloemen, die men haar geschonken had, uitstrooide over de hoofden. Waar Pavlona kwam, trachtten cri tici door te dringen tot het wezen van haar geheel eigene kunst. „De persbeoordèlingen in verschillende landen geleken soms op lyrische ge dichten", schrijft Ernst Krauss in zijn boek over de grote danseres, waar aan wij vele gegevens ontleenden. ,,De zwaartekracht is weg, de materie van het lichaam is vervloden in deze sfeer, er is alleen de lichte wiegeling als van bloemen in de wind", schreef de Nederlandse criticus Henri Borel. „De danskunst van Pavlona is gelijk de dauw van de ontwakende morgen. Zonnegoud, als lichte wolkjes in de morgenhemel", schreef een Duits cri ticus. „Zij stijgt boven het volmaakte kunnen uit om een mysterie te wor den" schryft een Fransman. „Volmaakte kunnen"dat was inderdaad het begin van Pavlova's kunst; een begin, dat tot het einde toe geduurd heeft. „Nimmer tevoren bestond er een menselijk lichaam, dat meer volmaakt gevormd was voor de dans", schreef een Frans schilder. Maar dit volmaakte lichaam vroeg toch om eindeloze training. Anna Pavlova wilde niet aan techniek den ken als zij danste: haar lichaam moest automatisch gehoorzamen aan de allerhoogste eisen om haar geest de vrijheid te geven. „De oefeningen van het ballet, die ik dagenlang tot in uitputting toe, beoefen, zij dienen alleen om aan het lichaam, aan het instrument de fijnste gevoeligheid als uitdrukkingsmogelijkheid te geven. Wat 's avonds in dat lichaam danst, is een diepere, duistere macht, waar van ik niets weet, waaraan ik mij slechts overgeef." telt ook, dat niemand, zelfs haar man niet, met Pavlova wilde meegaan als ze schoenen ging kopen. Zij behoor de namelijk bij dat type vrouwen, dat men in duizenden mopjes terugvindt, omdat het de hele schoenenvoorraad laat aanrukken en met het eigen paar naar huis gaat. Pavlova's tragiek was, dat ze haar vaderland, dat ze hartstochtelijk lief had, door een revolutie verloor. Hoe onstuimig men haar ook in alle delen van de wereld ontving, hoevele vor sten haar rozen en goud schonken, zijkoos zich geen nieuw vaderland. Ze bleef Russin, al verafschuwde ze het nieuwe regime en wilde ze geen voet meer zetten op de aarde, waar op het bloed van haar keizer was gevloeid. Pavlova had zich voorgenomen op het toppunt van haar roem afscheid te nemen. Zij wilde niet minder bren gen dan het allergrootste en daarvoor moest ze voor honderd procent op haar fysieke krachten kunnen reke nen. Aan het einde van de twintiger jaren begon ze plannen te maken voor een onvergetelijke afscheids- tournee door alle landen, waar men van haar kunst hield. Haar laatste vaarwel is echter te vroeg gekomen. Zij moest haar einde vinden in het land, waarvan haar vrienden gezegd hadden, dat zij het nooit op de lijst van haar tournees zetten moest, omdat men er te koel te genover danskunst stond. Maar Pavlova durfde de kritische af wachting trotseren en heeft er nooit spijt van gehad. Eén van de dierbare kiekjes uit haar fo to-album was het snapshot van haarzelf op de dijk in Volen- dam, omstuwd door Volendam- mer kinderen met hul en bontje. En hoe kinderlijk dankbaar is Pavlova niet geweest toen een grote blanke tulp haar naam ging dragen Ze heeft de Pa- vlova-tulpen helaas nooit zien groeien in de heerlijke tuinen van Ivy House. Toen de witte bloemen hun kelken openden voor de zon, was Pavlova al niet meer. Toen Pavlova op 17 januari 1931 in Den Haag aankwam, stonden haar ogen dof en waren er moede lijnen in haar strakke gezichtje getekend. Met een matte glimlach drukte zij een ruiker tulpen tegen zich aan. Het was koud en guur weer en, hoewel het een teleurstelling was, nam niemand het haar kwalijk, dat zij maar één wens had: zo spoedig mogelijk naar haar hotel te rijden. Ze voelde zich zo ziek, dat ze in Hotel des Indes direct naar bed ging. De onmiddellijk ontboden Dr. Dietz vreesde voor pleuritis en consulteerde de thans nog in leven zijnde dr. de Jong, de lijfarts van Koningin Wilhelmina. Voorstellingen en repetities werden afgelast, maar nog steeds had men alle hoop, dat Pavlova genezen zou. Maar de pleuritis verergerde, on danks de medicijnen en de behande ling van Pavlova's eigen arts, dr. Zalewski, die samen met de Neder landse artsen alles deed om het kost bare leven te behouden. Terwijl Pavlova stervende was, gaf het ballet nog een voorstelling, maar de ziel ontbrak. Martin Lederman is een Ameri kaan, die jarenlang geleden heeft aan een teveel aan lichaamsgewicht. Hij woog ongeveer honderd pond meer dan een man van zijn lengte en ja ren behoort te doen. Talloze diëten teisterden dit welgevulde lichaam, dat prompt gehoorzaam slonk, doch zodra de gekwelde Lederman op hield met het dieet aangroeide. Het leven was een marteling voor hem. Als hij dieet hield, dan be klaagde hij (van huis uit een smul paap) zichzelf, omdat hij zich zoveel lekkere dingen moest ontzeggen. Stopte hij met het dieet, dan was er als een dreigend spook die corpulen tie. Werkelijk tientallen ponden wa ren op deze wijze gekomen en ge gaan, toen Lederman zijn „filosofie van de Slanke Fijnproever" begon te ontwikkelen. Hij kwam tot de interessante ont dekking, dat de moderne mens over het algemeen teveel eet. Hij eet niet in de eerste plaats „te lekker". Door onze gewijzigde leefwijze, kunnen wij veel minder calorieën verbranden dan onze voorouders, die geen treinen, fietsen, telefoons en wat dies meer zij, hadden. Ende calorieën die niet verbranden, worden opgenomen in de lichaamscellen, als reserve. Wanneer deze reserve-voorraad te groot wordt, loopt de gezondheid ernstig gevaar. HERWAARDERING. Met deze feiten voor ogen, besloot Lederman, dat de mens in de eerste plaats moet komen tot een herwaar dering van de spijzen die hij eet. Hij moet zich niet alleen „voeden" maar ook aandacht besteden aan wat hij eet. Het tweede punt was, dat hij gebruikmakend van de enornie hoeveelheid gerechten, die er is juist datgene kiest wat goed èn sma kelijk is en tenslotte, dat hij met ver stand zjjn maaltijden samenstelt. Lederman berekende, dat wanneer hij per dag 100 cal. teveel gebruikte, zijn lichaamsgewicht met een pond per week steeg. Hij rekende ook uit, dat 100 cal. minder per dag (dus in totaal 200 minder dan hij gewend was) zijn lichaamsgewicht met een pond per week moest dalen. En ziet, het rekensommetje kwam uit! Hij at lekker en heus niet te weinig en in twee jaar tijd verloor hij zijn teveel van 100 pond. In deze tijd leerde hij tevens nieuwe en oude gerechten waarderen en op het ogenblik kan hij zich gerust een ech te fijnproever noemen, hoewel hij geen pond teveel weegt! LEEF LANGER. „Zij verbrandt geheel en al in de vlam van haar genialiteit". Wat deze criticus schreef, was maar al te waar. op Tschaikowsky's muziek. Op 23 januari 1931 stierf Pavlova, bijna drie en veertig jaar oud. Zij stierf niet sierlijk als een witte zwaan, zoals zij dit duizenden malen had verbeeld. Met een korte, be nauwde zucht liet zij het leven weg glippen en haar gezicht was gete kend door pyn en lijden. Haar as werd bijgezet in Enge land, dicht bij Ivy House, waar zij altyd rust had gevonden. Men hoop te eens Pavlova's as te kunnen over brengen naar Rusland, haar vader land, waarnaar ze altijd heimwee had gehad. Die tyd is nog niet ge komen De meest ontroerende herdenking was in Amsterdam, waar na de voor stelling van Pavlova's balletgroep de muziek van de Stervende Zwaan werd gespeeld en het toneel leegbleef. Welke dansen zij ook gedanst heeft: Rondino, Libel, Poppenfee, Amarilla, haar anam zal voor altijd verbonden zijn met „De Stervende Zwaan". Zij heeft bereikt, dat wie „dans" zegt, ook „Pavlova" zeggen zal. Dat was reeds haar wens, toen ze als klein meisje als een vlinder dansen wilde Hij publiceerde zijn ervaringen in een groot Amerikaans weekblad en het gevolg was, dat duizenden men sen, die „lijden" onder een dieet, hem om raad kwamen vragen. Zijn antwoord was het boek „De slanke fijnproever", dat in korte tijd een best-seller werd. Dit merkwaardige boek is nu ook in Nederlandse verta ling verschenen en wel bij uitgeverij Contact" in Amsterdam. Hoewel we voorzichtig zijn met het aanbevelen van filosofieën, kunnen We in dit ge val toch wel zeggen: „Spiegel u aan Lederman, als u te dik bent. Word dun en gezond en leef langer." Als het aan Helfi Regenkleding N.V. lag trotseerden wij allemaal de Nederlandse regenbuien in smaakvolle, kleurige regenmantels („Geen regenjassen alstublieft"), die meer op een zomer- of wintermantel of zelfs avondmantel lijken dan op de onvrouwelijke beige regenjassen, die een regendag triester ma ken dan nodig is. Jassen waarin wij ons een paar jaar geleden hulden, omdat toen nog niemand op het idee was gekomen een regenmantel te ontwerpen, die fleurig afsteekt tegen de grauw grijze natte straten en sombere wolkenluchten. In het Doelen Hotel te Amsterdam, waar Helfi een show gaf. zagen wij regenmantels in alle mogelijke kleu ren, modellen en materialen. Hardblauwe popeline met constraste- rende, wit doorgestikte, randen, licht blauw popeline dat er uit" ziet als linnen, popeline, gegarneerd met corduroy en popeline als voering. Duurder en daardoor minder ge vraagd dan de popeline is de gabar dine, waarvan Helfi verscheidene mooie mantels toonde, die gekleder aandoen dan de popeline exemplaren en geschikter zijn voor de oudere vrouw. De tweedmantels, die Helfi liet zien kunnen dienst doen èn als regen- en als wintermantel. Een heerlijk en praktisch bezit is, zo'n exemplaar van originele Franse tweed, dat wordt gesloten met een dubbele rij knopen en op de rug is voorzien van een lage ceintuur. Corduroy regenmantels zullen van de zomer veel voorkomen, daarnaast duikt echter fluweel op als stof voor een regenmantel. Fluweel van fijne Egyptische katoen wel te verstaan. UITSCHIETERS Grieg: katoenen gabardine in Prince-de-Galles, voering: pope line in contrastkleuren. Een popeline mantel met geruite voeringdie in de zijsplitten zicht baar is. Ook het hoedje is met dezelfde ruit gevoerd. Uitschieters op de bijna stuk voor stuk goede mantels waren een licht blauw popeline exemplaar met lin nen-effect, gevoerd met donkerblauw popeline. Een mooie mantel, die ook wanneer er geen wolkje aan de lucht in dienst kan doen. Een katoen-ga bardine mantel in, een zwart-wit prince-de-Galles ruitje, een donker grijze nylon cloque jas (kreukt niet en is water afstotend) en een blauwe popeline dito met bijbehorend wit hoedje, sjaaltje en handschoenen in. peau de pêche. Bij haast alle mantels hoorde een bijpassend hoedje in een grappig en flatteus bloempotmodel. Men heeft blijkbaar ook aan fiet sende en brommende vrouwen ge dacht, want alle mantels waren voor zien van een sluiting op de knie en toonden een brede overslag. De enige aanmerking, die wij zou den willen maken, is deze: de schou ders van verscheidene modellen wa ren te veel opgevuld en maakten een te brede indruk. Afgezien daarvan is zo'n Helfi regenmantel ideaal. En het aardige is dat iedere vrouw in de collectie iets van haar gading zal kunnen vinden. Het jonge meisje zal ongetwijfeld een van de originele, sportieve pope line mantels kiezen, voor de wat oudere vrouw zjjn de gabardine man tels, voor de praktische vrouw de tweed exemplaren, voor de eva, die veel reist de nylon jassen en voor de vrouw, die wat an,ders wil, zijn de corduroy of fluwelen mantels geknipt. ~T .p „Ik niet van orchideeën houden, ik zeggen het beesten zijn", zei een Zweedse eens tegen de over de gehele wereld bekende orchideeënkweker Barendsen te Aalsmeer nadat zij zijn uitgestrekte kassen vol orchideeën, had bekeken. Inderdaad hebben ver scheidene grillig gevormde variëtei ten iets weg van spinachtige mon sters, zoals ze in de broeierig warme kassen staan te prijken, zich volko men bewust van hun veelkleurige on genaakbare schoonheid. Dezelfde bloem, maar in 18.000 va riëteiten, die zo mooi en kunstig zijn opgebouwd, dat we instemmen met de woorden van de heer Barendsen: ..Als je dit ziet, zeg je God is groot". Een wonder van vernuft is dat ene kleine orchideetje bestaande uit een bakje half gevuld met water, waar- overheen een soort bruggetje loopt. Op dat bruggetje verdringen de vlie gen zich. Zij maken daar zo'n drukte dat af en toe een van de vliegen in het bakje tuimelt. Wanhopig zwemt zij in het water rond, tot zij plotse ling tot de ontdekking komt, dat langs de rand van de bloem 'lange haren groeien, waaraan zij zich op kan trekken. En dat is nu precies de bedoeling, want al klauterend langs de behaarde wand komt de vlieg bij de stamper en de meeldraden van de bloem terecht. Slechts weinig huisvrouwen, die iedere week een vanillestokje in de pudding doenzullen weten dat dit stokje de vrucht van een orchidee is met slingerende groeiwijze en groenachtig witte bloemen, die maar enkele uren goed blijven. Er zijn trouwens meer orchideeëndie slechts een paar uur bloeien. Het duifje bijv., welks bloemen, zo dra de temperatuur daalt en de lucht een bepaalde graad van vochtigheid bereikt, allemaal tegelijk open springen, als een zee van witte bloe men. Deze overdadige pracht duurt niet langer dan een dag. De meeste orchideeën daarentegen blijven heel lang goed, mits ze niet worden ge plukt voor ze rijp zijn, een proces dat van het moment af, waarin de knop openspringt, ongeveer vijf dagen in beslag neemt. Het gezins-begrotingsinstituut, dat ten dienste van de Nederlandse ouders reeds tal van publikaties in het licht gaf, kwam nu weer met een boekje, geschreven door E.J. Wil- zen-Bruinsmonder onder de titel „Ver dienende Jeugd". In velerlei opzicht geeft deze cate gorie onder onze kinderen extra zor gen. Een nieuwe fase in de opvoeding breekt aan, want het verdienende meisje of de verdienende jongen moe ten leren met het „eigen geld" op verstandige manier om te gaan. Spaarzin kan nu pas goed ontwikkeld worden en de „financiële verhouding" van het kind tot zijn ouders wordt ook geheel anders. Verschillende van deze problemen worden in het boekje van het GBI dat o.a. bij spaarban ken en op postkantoren verkrijgbaar is, belicht op een openhartige en ver helderende manier. Wij bevelen het van harte aan. In dit kwartier móeten bei den geknipt zijn Soms lukt het me in tien minuten, maar dat zijn uitschietersVan- roUwmhonrl lutnnnrlvl IL- een. Maar nu komt er een kleine tuurlijk niet, het gaat ook wel zón- Gesternte zelfspretcena oewanael Ik moeilijkheid! Een „zichtbaar" pa- der, maar dan wordt het zwaar op- niet de gebruikelijke weg. De troon gebruik ik niet! Dus is het zaak om er even achter te komen, algemeen toegepaste metho- hoe de „plattegronvan het te ma- ding, dus zó'n heksentoer is het nu ook weer niet! Als het kledingstuk gestikt is, kan het meteen aangetrokken worden en moet het passen als een bus ook! Vijf en twintig jaar jaar heeft Pav lova door de wereld gezworven van podium naar podium. Hij, die haar r> hefste was, haar man Victor Dandre, had mede zijn leven aan haar kunst gewijd en was altijd bij haar op de lange, onzegbaar vermoeiende rei zen met de hele rompslomp van het Balletgezelschap en ook in de heer- lilke dagen van rust in het landhuis ..Ive House" in Hampstead, waar de zwanen uit Pavlova's hand aten. Theodor Stier, Pavlova's vaste di rigent. had een heel boek nodig om de wonderlijke avonturen van Pavlo va s reizen te beschrijven. Hij ver heelt in dit boek „With Pavlova round 'h,e. world" niet, dat de diva niet altijd even gemakkelijk was en het h.ejn bijvoorbeeld verschrikkelijk kwa lijk nam, toen er 's middags bij een picmc geen champagne was. Hij ver- Of Louise Mulder haar trouwjapon ook zelf heeft gemaakt (bijvoor beeld op de avond voor de grote dag) weten we echt niet. Maar dat ze er engelachtig in uitzag kan iedereen zó wel zien. En naar de pasvorm te oordelen, is dit toch oon n/iirA/in ken kledingstuk er uit ziet! Of het muziekje. Op het toneel heb ik hier- eeil patroon nu een modeplaat-modelletje betreft, voor 'n orkestje, maar de radio thuis letten. Nu de schaar er in en wel Monnen^dan Hnort efoXTroenlhik zo snel mogelijk! Dit gaat het beste jetsPPm"; zfin «gaan' Het voorpand zou bijvoorbeeld te smal ofVkort geknipt kunnen zijn! De misere kan natuurlijk ook nog in een ander klei- de is, om eerst te maken. Dit wordt Op de een meer ex^usief gevai of een ont- kan ook uitstekende diensten bewijzen! nfgheTdje" z«fe.T dat ai"evënmin To" j I t werpje van me zelf, n „plattegiond In ongeveer vijftien minuten is de makkelijk te herstellen is, als men Stof gespeld en dan maar hebben ze allemaal. In feite is deze ^ele 0peratie verricht en heb ik de U wel eens wil doen geloven! kninnon M pi rtoro anders dan een patroon. Het onderdelen van twee jurken voor me D.. Knippen, met aeze ingreep is uitkienen vergt niet langer dan een ]jggen. AUe naden netjes even breed' By myn demonstraties blijk ik meil inppstal pen nardie half minuutje! Experts beweren, dat wat hel passen van een kledingstuk men meestal een aardig ik hiervoor .nïpeciale knobbel heb Nu gaanwe de zaak m elkaar jetten hetreft> ondgr ggn ggl°kkjg gesternte geboren te zijn. De jury die steeds met een „man" of twaalf ongeveer op mijn lip komt zitten, heeft me nog nimmer iets ten laste poosje zoet. 'f Schijnt boven- Persoonlijk heb ik J gezien, maar 't zal wel zo zijn. Ex- geval ineens maar te stikken! die knobbel nooit en d.evlugste methode is, om het vast wel eigen werk geweest. J gezien, maar 't zal wel (tien tamelijk inspannend te perts kunnen het weten! zijn, want ik heb meermalen TV MIJN vorig artikel heb een coupeuse bij die plech- T ik V verteld, dat het ge- tigbeid zien transpireren als beim van mijn „toverij" om een vergiet twee i'irken binnen het uur pasl. te maken, in het éérste kwartier zit Ik doe het als volgt: Evenals ieder ander begin ik met mijn slachtoffer de maat te nemen. Heel precies! Op de milimeter nauw keurig hoor dames! Dat kan ieder- Rijgen is overbodig als de onder delen goed zijn geknipt Rijgen is alleen noodzakelijk indien men bij 't passen correcties aan zou moeten kunnen leggen! Zo dat is dat brengen! De grote kunst is dus om x deze correcties te vermijden! Dit be- n, echter de me- spaart tevens een ontzettende hoop 1,°,^ J1'en. leren op onze bonafide modevakscholen verkieslij ker zijn! wel begrepen, dat een Deze methode brengt ook veel min- Kin der spel Thans is de rest kinderspel en heeft met zwarte kunst niets te maken! De genomen maten zet ik met een krytje uit op de stof en teken met narlgheid een enkel lyntje de plattegrond van U heeft rt .„„vnvuc t vee mi het model er voor het gemak even „feilloze knip" dus eerste vereiste der Tisic'o"^^," dan'le manterón'd'ie bq! Alleen maar vluchtig aangeven is! Deze knip krqgt men vermoede- ik er bij tijd en wiile od na nleee anders duurt het te lang! lijk wel na enigi oefening. Mij is het te houden Absoluut nodig zijn die lijntjes na- zelfs gelukt zonder diploma of oplei- Het Nederlandse onderwijs is van dien aard, dat men er héél wat van op kan steken, en men heui niet meer naar het buitenland hoeft te gaan om „all round" te worden! Aanleg en ambitie moeten natuurlijk een har tig woordje meespreken, maar dat is in de meeste beroepen het geval! Ook onze hooggeroemde textielscho len mogen er in ieder opzicht wezen, want de kneepjes van het vak die men daar niet zou kennen, zijn de moeite van het weten niet waard! De stoffen en garenfabrikanten in Brabant en Twente blijken „ware bol lebozen" wier produkten reeds tien tallen jaren een wereldvermaardheid bezitten! Pet jes af En de Nederlandse confectionairs komen tegenwoordig in het buitenland voor de dag op een wijze waarvoor de petjes eerbiedig afgaan! Er zit volop muziek in de internationale mo de-industrie en ons kleine landje toe tert een behoorlijk partijtje mee Dit alles ondanks het feit, dat wij hier geen modekoningen of ontwerpers met wereldfaam be zitten. Laat dus de „kunstple gers" die op een dergelijke hoge positie azen even goed uitkij ken! De zaakjes schijnen ook zonder hen wonderwel te mar cheren! En tot op heden zit er vermoedelijk méér brood, in 't werken aan een transportband op een confectiefabriek, dan in het leuren met portefeuilles waarin de „allernieuwste mo dellen!"

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1956 | | pagina 5