Ik droomde, dat ik danste
als een vlinder5'
geheim van 't eerste kwartier
r
L
VROUWENSPIEGEL
J303I12M3WUCWIV
Regenmantels zijn niet langer de
stiefkinderen van de confectie
De orchidee: de mooiste
bloem ter wereld
Anna Pavlova
stierf 25 jaar
geleden
PER WEEK
EEN POND
LICHTER
Ook aan fietsende en
brommende vrouw is
aandacht besteed
Er woei een gure, Hollandse
wind, toen ze stierf in Den Haag.
Eerbiedwaardige menigte
Heimwee
Laatste tulpen
Leeg toneel
Vanillestokjes van goede komaf
A ch ttienduizen d
soorten zijn er
Verdienende jeugd
Champagne
Het kmpwonder Louise Mulder aan het woord:
Geen detective-story, maar
„knippende" werkelijkheid
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 8 FEBRUARI 1956
DIE NACHT droomde ik, dat ik
ballerina was en als een vlin
der danste op Tschaikowsky's
muziek".
Het was de nacht geweest, die viel over de
avond, toen Anna Pavlova voor het
eerst met een slede naar het Marinsky
theater was gegleden om „Doornroosje"
te zien.
Het dansen had haar zo gegrepen, dat ze
thuis in het warme hed meer gesmeekt
dan gevraagd had „Mag ik dansen
leren Haar moeder had geknikt, me
nend, dat het een van de vele vage kin
derwensen. was Maar „Noera" (Anna's
kindernaam) had dag aan dag de wens
herhaald, tot haar moeder begreep, dat in
het jonge Russische bloed van haar doch
ter het ware verlangen brandde naar de
oude kunst. Anna's vader was al zes jaar
dood en de inkomsten waren klein, maar
misschien juist daarom stemde moeder
toe in Rusland immers kon een begaaf-
de danseres een vorstelijke staat voeren.
zei de directeur van
„Ze moet minstens
„Veel te jong"
de balletschool,
tien zijn".
Precies op haar tiende verjaardag
stond Anna weer aan de hand van
haar moeder in de Keizerlijke ballet
school, waar de jonge danseresjes in
tern verbleven. Er volgden zes jaren
van harde studie. „Noera" heeft er
zich nooit over beklaagd. Zo wilde ze
het en niet anders, want zo alleen
kon ze doordringen tot de diepste
geheimen van de dans.
Tsaar Alexander, die veel van ballet
hield, bezocht dikwijls de school. Dat
waren feestelijke dagen. Maar een
maal maakte hij Anna ziek van ja
loersheid door wel haar vriendinnetjes
te kussen en haar niet. Zij wilde de
eerste zijn in alles. En dit doel was
al bijna bereikt toen ze zestien jaar
was en zich „eerste danseres" mocht
noemen. Deze titel droegen slechts
vier danseressen in Rusland.
Anna Pavlova was negentien jaar
toen haar leven van reizen en trekken
over de wereld begon. Met een eigen
gezelschap reisde ze naar Scandina
vië, Praag en Berlijn. Het was groter
onderneming dan men vermoeden zou,
want de belangstelling voor de klas
sieke danskunst was aan het verwel
ken. Maar wat Pavlova bracht, rees
boven alle normen uit. Alsof ze een
geliefde vorstin was, volgde een grote
menigte in Stockholm zwijgend haar
koets na de voorstelling tot aan het
hotel. Daar barstten de ovaties los tot
Pavlova's kleine figuur op het balkon
stond en met romantisch gebaar de
bloemen, die men haar geschonken
had, uitstrooide over de hoofden.
Waar Pavlona kwam, trachtten cri
tici door te dringen tot het wezen
van haar geheel eigene kunst. „De
persbeoordèlingen in verschillende
landen geleken soms op lyrische ge
dichten", schrijft Ernst Krauss in zijn
boek over de grote danseres, waar
aan wij vele gegevens ontleenden.
,,De zwaartekracht is weg, de materie
van het lichaam is vervloden in deze
sfeer, er is alleen de lichte wiegeling
als van bloemen in de wind", schreef
de Nederlandse criticus Henri Borel.
„De danskunst van Pavlona is gelijk
de dauw van de ontwakende morgen.
Zonnegoud, als lichte wolkjes in de
morgenhemel", schreef een Duits cri
ticus. „Zij stijgt boven het volmaakte
kunnen uit om een mysterie te wor
den" schryft een Fransman.
„Volmaakte kunnen"dat was
inderdaad het begin van Pavlova's
kunst; een begin, dat tot het einde
toe geduurd heeft. „Nimmer tevoren
bestond er een menselijk lichaam,
dat meer volmaakt gevormd was voor
de dans", schreef een Frans schilder.
Maar dit volmaakte lichaam vroeg
toch om eindeloze training. Anna
Pavlova wilde niet aan techniek den
ken als zij danste: haar lichaam moest
automatisch gehoorzamen aan de
allerhoogste eisen om haar geest de
vrijheid te geven. „De oefeningen
van het ballet, die ik dagenlang tot
in uitputting toe, beoefen, zij dienen
alleen om aan het lichaam, aan het
instrument de fijnste gevoeligheid als
uitdrukkingsmogelijkheid te geven.
Wat 's avonds in dat lichaam danst,
is een diepere, duistere macht, waar
van ik niets weet, waaraan ik mij
slechts overgeef."
telt ook, dat niemand, zelfs haar man
niet, met Pavlova wilde meegaan als
ze schoenen ging kopen. Zij behoor
de namelijk bij dat type vrouwen, dat
men in duizenden mopjes terugvindt,
omdat het de hele schoenenvoorraad
laat aanrukken en met het eigen paar
naar huis gaat.
Pavlova's tragiek was, dat ze haar
vaderland, dat ze hartstochtelijk lief
had, door een revolutie verloor. Hoe
onstuimig men haar ook in alle delen
van de wereld ontving, hoevele vor
sten haar rozen en goud schonken,
zijkoos zich geen nieuw vaderland.
Ze bleef Russin, al verafschuwde ze
het nieuwe regime en wilde ze geen
voet meer zetten op de aarde, waar
op het bloed van haar keizer was
gevloeid.
Pavlova had zich voorgenomen op
het toppunt van haar roem afscheid
te nemen. Zij wilde niet minder bren
gen dan het allergrootste en daarvoor
moest ze voor honderd procent op
haar fysieke krachten kunnen reke
nen. Aan het einde van de twintiger
jaren begon ze plannen te maken
voor een onvergetelijke afscheids-
tournee door alle landen, waar men
van haar kunst hield.
Haar laatste vaarwel is echter
te vroeg gekomen. Zij moest
haar einde vinden in het land,
waarvan haar vrienden gezegd
hadden, dat zij het nooit op de
lijst van haar tournees zetten
moest, omdat men er te koel te
genover danskunst stond. Maar
Pavlova durfde de kritische af
wachting trotseren en heeft er
nooit spijt van gehad. Eén van
de dierbare kiekjes uit haar fo
to-album was het snapshot van
haarzelf op de dijk in Volen-
dam, omstuwd door Volendam-
mer kinderen met hul en bontje.
En hoe kinderlijk dankbaar is
Pavlova niet geweest toen een
grote blanke tulp haar naam
ging dragen Ze heeft de Pa-
vlova-tulpen helaas nooit zien
groeien in de heerlijke tuinen
van Ivy House. Toen de witte
bloemen hun kelken openden
voor de zon, was Pavlova al
niet meer.
Toen Pavlova op 17 januari 1931 in
Den Haag aankwam, stonden haar
ogen dof en waren er moede lijnen
in haar strakke gezichtje getekend.
Met een matte glimlach drukte zij een
ruiker tulpen tegen zich aan. Het was
koud en guur weer en, hoewel het een
teleurstelling was, nam niemand het
haar kwalijk, dat zij maar één wens
had: zo spoedig mogelijk naar haar
hotel te rijden. Ze voelde zich zo ziek,
dat ze in Hotel des Indes direct naar
bed ging. De onmiddellijk ontboden
Dr. Dietz vreesde voor pleuritis en
consulteerde de thans nog in leven
zijnde dr. de Jong, de lijfarts van
Koningin Wilhelmina.
Voorstellingen en repetities werden
afgelast, maar nog steeds had men
alle hoop, dat Pavlova genezen zou.
Maar de pleuritis verergerde, on
danks de medicijnen en de behande
ling van Pavlova's eigen arts, dr.
Zalewski, die samen met de Neder
landse artsen alles deed om het kost
bare leven te behouden.
Terwijl Pavlova stervende was, gaf
het ballet nog een voorstelling, maar
de ziel ontbrak.
Martin Lederman is een Ameri
kaan, die jarenlang geleden heeft aan
een teveel aan lichaamsgewicht. Hij
woog ongeveer honderd pond meer
dan een man van zijn lengte en ja
ren behoort te doen. Talloze diëten
teisterden dit welgevulde lichaam,
dat prompt gehoorzaam slonk, doch
zodra de gekwelde Lederman op
hield met het dieet aangroeide.
Het leven was een marteling voor
hem. Als hij dieet hield, dan be
klaagde hij (van huis uit een smul
paap) zichzelf, omdat hij zich zoveel
lekkere dingen moest ontzeggen.
Stopte hij met het dieet, dan was er
als een dreigend spook die corpulen
tie. Werkelijk tientallen ponden wa
ren op deze wijze gekomen en ge
gaan, toen Lederman zijn „filosofie
van de Slanke Fijnproever" begon te
ontwikkelen.
Hij kwam tot de interessante ont
dekking, dat de moderne mens over
het algemeen teveel eet. Hij eet niet
in de eerste plaats „te lekker". Door
onze gewijzigde leefwijze, kunnen wij
veel minder calorieën verbranden dan
onze voorouders, die geen treinen,
fietsen, telefoons en wat dies meer zij,
hadden. Ende calorieën die niet
verbranden, worden opgenomen in de
lichaamscellen, als reserve. Wanneer
deze reserve-voorraad te groot wordt,
loopt de gezondheid ernstig gevaar.
HERWAARDERING.
Met deze feiten voor ogen, besloot
Lederman, dat de mens in de eerste
plaats moet komen tot een herwaar
dering van de spijzen die hij eet.
Hij moet zich niet alleen „voeden"
maar ook aandacht besteden aan wat
hij eet. Het tweede punt was, dat hij
gebruikmakend van de enornie
hoeveelheid gerechten, die er is
juist datgene kiest wat goed èn sma
kelijk is en tenslotte, dat hij met ver
stand zjjn maaltijden samenstelt.
Lederman berekende, dat wanneer
hij per dag 100 cal. teveel gebruikte,
zijn lichaamsgewicht met een pond
per week steeg. Hij rekende ook uit,
dat 100 cal. minder per dag (dus in
totaal 200 minder dan hij gewend
was) zijn lichaamsgewicht met een
pond per week moest dalen.
En ziet, het rekensommetje kwam
uit! Hij at lekker en heus niet te
weinig en in twee jaar tijd verloor
hij zijn teveel van 100 pond. In deze
tijd leerde hij tevens nieuwe en
oude gerechten waarderen en op het
ogenblik kan hij zich gerust een ech
te fijnproever noemen, hoewel hij
geen pond teveel weegt!
LEEF LANGER.
„Zij verbrandt geheel en al in de
vlam van haar genialiteit". Wat deze
criticus schreef, was maar al te waar. op Tschaikowsky's muziek.
Op 23 januari 1931 stierf Pavlova,
bijna drie en veertig jaar oud. Zij
stierf niet sierlijk als een witte
zwaan, zoals zij dit duizenden malen
had verbeeld. Met een korte, be
nauwde zucht liet zij het leven weg
glippen en haar gezicht was gete
kend door pyn en lijden.
Haar as werd bijgezet in Enge
land, dicht bij Ivy House, waar zij
altyd rust had gevonden. Men hoop
te eens Pavlova's as te kunnen over
brengen naar Rusland, haar vader
land, waarnaar ze altijd heimwee
had gehad. Die tyd is nog niet ge
komen
De meest ontroerende herdenking
was in Amsterdam, waar na de voor
stelling van Pavlova's balletgroep de
muziek van de Stervende Zwaan werd
gespeeld en het toneel leegbleef.
Welke dansen zij ook gedanst heeft:
Rondino, Libel, Poppenfee, Amarilla,
haar anam zal voor altijd verbonden
zijn met „De Stervende Zwaan". Zij
heeft bereikt, dat wie „dans" zegt,
ook „Pavlova" zeggen zal. Dat was
reeds haar wens, toen ze als klein
meisje als een vlinder dansen wilde
Hij publiceerde zijn ervaringen in
een groot Amerikaans weekblad en
het gevolg was, dat duizenden men
sen, die „lijden" onder een dieet,
hem om raad kwamen vragen. Zijn
antwoord was het boek „De slanke
fijnproever", dat in korte tijd een
best-seller werd. Dit merkwaardige
boek is nu ook in Nederlandse verta
ling verschenen en wel bij uitgeverij
Contact" in Amsterdam. Hoewel we
voorzichtig zijn met het aanbevelen
van filosofieën, kunnen We in dit ge
val toch wel zeggen: „Spiegel u aan
Lederman, als u te dik bent. Word
dun en gezond en leef langer."
Als het aan Helfi Regenkleding N.V. lag trotseerden wij
allemaal de Nederlandse regenbuien in smaakvolle, kleurige
regenmantels („Geen regenjassen alstublieft"), die meer op een
zomer- of wintermantel of zelfs avondmantel lijken dan op de
onvrouwelijke beige regenjassen, die een regendag triester ma
ken dan nodig is. Jassen waarin wij ons een paar jaar geleden
hulden, omdat toen nog niemand op het idee was gekomen een
regenmantel te ontwerpen, die fleurig afsteekt tegen de grauw
grijze natte straten en sombere wolkenluchten.
In het Doelen Hotel te Amsterdam,
waar Helfi een show gaf. zagen wij
regenmantels in alle mogelijke kleu
ren, modellen en materialen.
Hardblauwe popeline met constraste-
rende, wit doorgestikte, randen, licht
blauw popeline dat er uit" ziet als
linnen, popeline, gegarneerd met
corduroy en popeline als voering.
Duurder en daardoor minder ge
vraagd dan de popeline is de gabar
dine, waarvan Helfi verscheidene
mooie mantels toonde, die gekleder
aandoen dan de popeline exemplaren
en geschikter zijn voor de oudere
vrouw.
De tweedmantels, die Helfi liet zien
kunnen dienst doen èn als regen- en
als wintermantel. Een heerlijk en
praktisch bezit is, zo'n exemplaar
van originele Franse tweed, dat
wordt gesloten met een dubbele rij
knopen en op de rug is voorzien van
een lage ceintuur.
Corduroy regenmantels zullen van
de zomer veel voorkomen, daarnaast
duikt echter fluweel op als stof voor
een regenmantel. Fluweel van fijne
Egyptische katoen wel te verstaan.
UITSCHIETERS
Grieg: katoenen gabardine in
Prince-de-Galles, voering: pope
line in contrastkleuren.
Een popeline mantel met geruite
voeringdie in de zijsplitten zicht
baar is. Ook het hoedje is met
dezelfde ruit gevoerd.
Uitschieters op de bijna stuk voor
stuk goede mantels waren een licht
blauw popeline exemplaar met lin
nen-effect, gevoerd met donkerblauw
popeline. Een mooie mantel, die ook
wanneer er geen wolkje aan de lucht
in dienst kan doen. Een katoen-ga
bardine mantel in, een zwart-wit
prince-de-Galles ruitje, een donker
grijze nylon cloque jas (kreukt niet
en is water afstotend) en een blauwe
popeline dito met bijbehorend wit
hoedje, sjaaltje en handschoenen in.
peau de pêche.
Bij haast alle mantels hoorde een
bijpassend hoedje in een grappig en
flatteus bloempotmodel.
Men heeft blijkbaar ook aan fiet
sende en brommende vrouwen ge
dacht, want alle mantels waren voor
zien van een sluiting op de knie en
toonden een brede overslag.
De enige aanmerking, die wij zou
den willen maken, is deze: de schou
ders van verscheidene modellen wa
ren te veel opgevuld en maakten een
te brede indruk. Afgezien daarvan
is zo'n Helfi regenmantel ideaal. En
het aardige is dat iedere vrouw in
de collectie iets van haar gading zal
kunnen vinden.
Het jonge meisje zal ongetwijfeld
een van de originele, sportieve pope
line mantels kiezen, voor de wat
oudere vrouw zjjn de gabardine man
tels, voor de praktische vrouw de
tweed exemplaren, voor de eva, die
veel reist de nylon jassen en voor de
vrouw, die wat an,ders wil, zijn de
corduroy of fluwelen mantels geknipt.
~T
.p
„Ik niet van orchideeën houden,
ik zeggen het beesten zijn", zei een
Zweedse eens tegen de over de gehele
wereld bekende orchideeënkweker
Barendsen te Aalsmeer nadat zij zijn
uitgestrekte kassen vol orchideeën,
had bekeken. Inderdaad hebben ver
scheidene grillig gevormde variëtei
ten iets weg van spinachtige mon
sters, zoals ze in de broeierig warme
kassen staan te prijken, zich volko
men bewust van hun veelkleurige on
genaakbare schoonheid.
Dezelfde bloem, maar in 18.000 va
riëteiten, die zo mooi en kunstig zijn
opgebouwd, dat we instemmen met
de woorden van de heer Barendsen:
..Als je dit ziet, zeg je God is groot".
Een wonder van vernuft is dat ene
kleine orchideetje bestaande uit een
bakje half gevuld met water, waar-
overheen een soort bruggetje loopt.
Op dat bruggetje verdringen de vlie
gen zich. Zij maken daar zo'n drukte
dat af en toe een van de vliegen in
het bakje tuimelt. Wanhopig zwemt
zij in het water rond, tot zij plotse
ling tot de ontdekking komt, dat
langs de rand van de bloem 'lange
haren groeien, waaraan zij zich op
kan trekken. En dat is nu precies de
bedoeling, want al klauterend langs
de behaarde wand komt de vlieg bij
de stamper en de meeldraden van de
bloem terecht.
Slechts weinig huisvrouwen, die
iedere week een vanillestokje in de
pudding doenzullen weten dat dit
stokje de vrucht van een orchidee
is met slingerende groeiwijze en
groenachtig witte bloemen, die maar
enkele uren goed blijven. Er zijn
trouwens meer orchideeëndie
slechts een paar uur bloeien.
Het duifje bijv., welks bloemen, zo
dra de temperatuur daalt en de lucht
een bepaalde graad van vochtigheid
bereikt, allemaal tegelijk open
springen, als een zee van witte bloe
men. Deze overdadige pracht duurt
niet langer dan een dag. De meeste
orchideeën daarentegen blijven heel
lang goed, mits ze niet worden ge
plukt voor ze rijp zijn, een proces dat
van het moment af, waarin de knop
openspringt, ongeveer vijf dagen in
beslag neemt.
Het gezins-begrotingsinstituut, dat
ten dienste van de Nederlandse
ouders reeds tal van publikaties in
het licht gaf, kwam nu weer met
een boekje, geschreven door E.J. Wil-
zen-Bruinsmonder onder de titel „Ver
dienende Jeugd".
In velerlei opzicht geeft deze cate
gorie onder onze kinderen extra zor
gen. Een nieuwe fase in de opvoeding
breekt aan, want het verdienende
meisje of de verdienende jongen moe
ten leren met het „eigen geld" op
verstandige manier om te gaan.
Spaarzin kan nu pas goed ontwikkeld
worden en de „financiële verhouding"
van het kind tot zijn ouders wordt
ook geheel anders. Verschillende van
deze problemen worden in het boekje
van het GBI dat o.a. bij spaarban
ken en op postkantoren verkrijgbaar
is, belicht op een openhartige en ver
helderende manier. Wij bevelen het
van harte aan.
In dit kwartier móeten bei
den geknipt zijn Soms lukt
het me in tien minuten, maar
dat zijn uitschietersVan-
roUwmhonrl lutnnnrlvl IL- een. Maar nu komt er een kleine tuurlijk niet, het gaat ook wel zón- Gesternte
zelfspretcena oewanael Ik moeilijkheid! Een „zichtbaar" pa- der, maar dan wordt het zwaar op-
niet de gebruikelijke weg. De troon gebruik ik niet! Dus is het
zaak om er even achter te komen,
algemeen toegepaste metho- hoe de „plattegronvan het te ma-
ding, dus zó'n heksentoer is het nu
ook weer niet!
Als het kledingstuk gestikt is, kan
het meteen aangetrokken worden en
moet het passen als een bus ook!
Vijf en twintig jaar jaar heeft Pav
lova door de wereld gezworven van
podium naar podium. Hij, die haar
r> hefste was, haar man Victor
Dandre, had mede zijn leven aan haar
kunst gewijd en was altijd bij haar op
de lange, onzegbaar vermoeiende rei
zen met de hele rompslomp van het
Balletgezelschap en ook in de heer-
lilke dagen van rust in het landhuis
..Ive House" in Hampstead, waar de
zwanen uit Pavlova's hand aten.
Theodor Stier, Pavlova's vaste di
rigent. had een heel boek nodig om
de wonderlijke avonturen van Pavlo
va s reizen te beschrijven. Hij ver
heelt in dit boek „With Pavlova round
'h,e. world" niet, dat de diva niet
altijd even gemakkelijk was en het
h.ejn bijvoorbeeld verschrikkelijk kwa
lijk nam, toen er 's middags bij een
picmc geen champagne was. Hij ver-
Of Louise Mulder haar trouwjapon
ook zelf heeft gemaakt (bijvoor
beeld op de avond voor de grote
dag) weten we echt niet. Maar dat
ze er engelachtig in uitzag kan
iedereen zó wel zien. En naar de
pasvorm te oordelen, is dit toch
oon n/iirA/in ken kledingstuk er uit ziet! Of het muziekje. Op het toneel heb ik hier-
eeil patroon nu een modeplaat-modelletje betreft, voor 'n orkestje, maar de radio thuis
letten. Nu de schaar er in en wel Monnen^dan Hnort efoXTroenlhik
zo snel mogelijk! Dit gaat het beste jetsPPm"; zfin «gaan' Het voorpand
zou bijvoorbeeld te smal ofVkort
geknipt kunnen zijn! De misere kan
natuurlijk ook nog in een ander klei-
de is, om eerst
te maken. Dit wordt Op de een meer ex^usief gevai of een ont- kan ook uitstekende diensten bewijzen! nfgheTdje" z«fe.T dat ai"evënmin To"
j I t werpje van me zelf, n „plattegiond In ongeveer vijftien minuten is de makkelijk te herstellen is, als men
Stof gespeld en dan maar hebben ze allemaal. In feite is deze ^ele 0peratie verricht en heb ik de U wel eens wil doen geloven!
kninnon M pi rtoro anders dan een patroon. Het onderdelen van twee jurken voor me D..
Knippen, met aeze ingreep is uitkienen vergt niet langer dan een ]jggen. AUe naden netjes even breed' By myn demonstraties blijk ik
meil inppstal pen nardie half minuutje! Experts beweren, dat wat hel passen van een kledingstuk
men meestal een aardig ik hiervoor .nïpeciale knobbel heb Nu gaanwe de zaak m elkaar jetten hetreft> ondgr ggn ggl°kkjg
gesternte geboren te zijn. De jury
die steeds met een „man" of twaalf
ongeveer op mijn lip komt zitten,
heeft me nog nimmer iets ten laste
poosje zoet. 'f Schijnt boven- Persoonlijk heb ik
J gezien, maar 't zal wel zo zijn. Ex- geval ineens maar te stikken!
die knobbel nooit en d.evlugste methode is, om het
vast wel eigen werk geweest. J gezien, maar 't zal wel
(tien tamelijk inspannend te perts kunnen het weten!
zijn, want ik heb meermalen
TV MIJN vorig artikel heb een coupeuse bij die plech-
T ik V verteld, dat het ge- tigbeid zien transpireren als
beim van mijn „toverij" om een vergiet
twee i'irken binnen het uur
pasl. te maken, in het
éérste kwartier zit
Ik doe het als volgt:
Evenals ieder ander begin ik met
mijn slachtoffer de maat te nemen.
Heel precies! Op de milimeter nauw
keurig hoor dames! Dat kan ieder-
Rijgen is overbodig als de onder
delen goed zijn geknipt Rijgen is
alleen noodzakelijk indien men bij 't
passen correcties aan zou moeten kunnen leggen! Zo dat is dat
brengen! De grote kunst is dus om x
deze correcties te vermijden! Dit be- n, echter de me-
spaart tevens een ontzettende hoop 1,°,^ J1'en. leren op onze
bonafide modevakscholen verkieslij
ker zijn!
wel begrepen, dat een Deze methode brengt ook veel min-
Kin der spel
Thans is de rest kinderspel en heeft
met zwarte kunst niets te maken!
De genomen maten zet ik met een
krytje uit op de stof en teken met narlgheid
een enkel lyntje de plattegrond van U heeft rt .„„vnvuc t vee mi
het model er voor het gemak even „feilloze knip" dus eerste vereiste der Tisic'o"^^," dan'le manterón'd'ie
bq! Alleen maar vluchtig aangeven is! Deze knip krqgt men vermoede- ik er bij tijd en wiile od na nleee
anders duurt het te lang! lijk wel na enigi oefening. Mij is het te houden
Absoluut nodig zijn die lijntjes na- zelfs gelukt zonder diploma of oplei- Het Nederlandse onderwijs is van
dien aard, dat men er héél wat van
op kan steken, en men heui niet meer
naar het buitenland hoeft te gaan
om „all round" te worden! Aanleg
en ambitie moeten natuurlijk een har
tig woordje meespreken, maar dat
is in de meeste beroepen het geval!
Ook onze hooggeroemde textielscho
len mogen er in ieder opzicht wezen,
want de kneepjes van het vak die
men daar niet zou kennen, zijn de
moeite van het weten niet waard!
De stoffen en garenfabrikanten in
Brabant en Twente blijken „ware bol
lebozen" wier produkten reeds tien
tallen jaren een wereldvermaardheid
bezitten!
Pet jes af
En de Nederlandse confectionairs
komen tegenwoordig in het buitenland
voor de dag op een wijze waarvoor
de petjes eerbiedig afgaan! Er zit
volop muziek in de internationale mo
de-industrie en ons kleine landje toe
tert een behoorlijk partijtje mee
Dit alles ondanks het feit, dat
wij hier geen modekoningen of
ontwerpers met wereldfaam be
zitten. Laat dus de „kunstple
gers" die op een dergelijke hoge
positie azen even goed uitkij
ken! De zaakjes schijnen ook
zonder hen wonderwel te mar
cheren! En tot op heden zit er
vermoedelijk méér brood, in 't
werken aan een transportband
op een confectiefabriek, dan in
het leuren met portefeuilles
waarin de „allernieuwste mo
dellen!"