Zestienduizend „logé s" verlangen
zekerheid omtrent hun toekomst
K
TERUGKEER MOGELIJK
OF...ASSIMILA TIE
De landarbeider in de landbouw
Het nieuwe Franse Kabinet
REGERING NAM PLAATS IN
VAN MOEDERKOMPENIE
Aandeel in de winst de oplossing?
I Nieuw systeem j
VALDA
Kostprijs omlaag
Grafschenders
JOHN BLIJFT
GEVANGEN
ja graag
pagblai) Pejitcm
Ambonezen leven onde: geestelijke druk
Hart Hack (Dintcloord) ,,Ik ben tevreden
Geen „half-gel<l" op trans
atlantische route van N.A.A.
DERDE BLAD
VRIJDAG 3 FEBRUARI 1936
Het voormalige concentra
tiekamp Vnglit - althans de
stenen gebouwen die de
Duitsers er hebben gezet
heeft nu de naam Am-
bonezenwoonoord Lunet
tengekregen. Waar vier
jaar lang duizenden mensen
onduldbaar lijden hebben
doorstaanwonen nu 240
Ambonese gezinnen. In
totaal zijn er in Nederland
70 woonoorden, waar onge
veer zestienduizend zuid-
molukkers leven. Hun ge
schiedenis is niet erg op
wekkend en hun toekomst
niet rooskleurig.
Eeuwenlang veiknocht aan Neder
land en aan „de kompenie", werden
zij door de politieke ontwikkelingen
na 1950 uit het hun vertrouwde milieu
gehaald en louter om hen te be
waren voor eventuele rancune-maat
regelen naar Nederland gebracht.
Hun levensomstandigheden zijn, naar
westerse begrippen, niet bijster ple
zierig.
In het kamp „Lunetten" te Vught
hokken hele gezinnen in één of twee
kleine vertrekjes, verveloos en meest
al armelijk gemeubileerd. In dit op
zicht verschillen sommige woonoor
den maar weinig van de vluchtelin
genkampen in Duitsland, waar wij
dergelijke toestanden gezien hebben.
Dat de Ambonezen ontevreden zijn
kan men gezien de sfeer waarin
zij leven begrijpen. Dat men hen
bewust verwaarloost is echter zeker
niet waar. Miljoenen guldens worden
er besteed aan de Ambonezenzorg,
welke zelfs een speciaal commissari
aat, ressorterend onder „ma itschap-
pelijk werk" nodig maakte. Het gro
te probleem is echter, dat de Neder
landse overheid niet weet, hoe de
kaarten over vijf, :.es jaar ten aan
zien van de Ambonnezen zullen lig
gen.
Zullen deze mensen ooit kunnen
terugkeren naar een tropisch land,
waar zij zich nu eenmaal thuisvoelen
of zal de Nederlandse samenleving
hen moeten opnemen Zullen zij wel
terug willet En -uilen zij wel voor
assimilatie voélen Op deze vragen
is vooreerst geen antwoord te geven
Willen zij b.v. naar Indonesië (er is
een half-officieel aanbod door de re
gering in Djakarta edaan), dan zal
de regering de overtocht betalen. Dat
is coulant. Moeten zij nog tientallen
jaren blijven, dan zal men definitieve
en geschikte kampen voor hen bou
wen. of hun opneming in de Neder
landse volksgemeenschap proberen te
bevorderen.
MOEDERLOOS
aan gedaan wordendat althans de
verwarmde vertrekken warm blij
ven?
De Ambonees: Daar moet de
kampleiding voor zorgen, of de re
gering, of wie het aangaat
Mijn tweede vraag was: „Waar
om maken jullie die ruiten alvast
niet zelf, met karton of zoiets?"
De Ambonees: „Dat moet de re
gering doen
„SAJA KOMPETEER".
Men zit hier echter niet met een
voudige" vluchtelingen. Dit zijn zonen
van een geheel ander ras, wier le
vensomstandigheden in Indonesië be
paald niet beter waren dan die in
Lunetten". Veel Ambonese gezin
nen leefden daa als het ware onder
de vleugels van moeder Kompenie"
die voor kleding, voeding en huisves
ting zorgde.
„Bapak" kon vechthanen fokken en
kippen houden, als htf niet op patrouil
le moest, terwijl moeder de vrouw
het vertrekje, waar men woonde en
sliep, schoonhield en de kinderen
poogde te sussen. Voor de militaire
gezinnen" is moeder Kompenie"
weggevallen, terwijl zij verder in 'n
klimaat en een land leven, dat be
paald niet geschikt voor hen is.
Dat heimwee naar vroeger, de
tempo doeloe" proeft men, zodra
men zijn hoofd om de hoe1: van de
deur steekt in Lunetten". De ere
tekenen, die de vader van een gezin
in Indonesië verwierf, sommige uit
rustingsstukken, foto's aan de wand;
alles herinnert aan vroeger: de glo
rietijd. Voor deze mensen is het le
ven wel erg veranderd. Net zo erg
als voor een kantoorbediende, die
men zou verplichten de visvangst te
gaan beoefenen op de Kei-eilanden.
We spraken met een lid van de
kampraad, oud-militair (men hoefde
daar slechts naar te vragen en hij
somde zijn hele staat van dienst op),
die zei: „Wah, mijn handen staan niet
naar een penhouderr. Geef mij maar
n geweerrr!" Hij maakte een ver
standige indruk en ik vroeg hem, hoe
hij het zelf vond, in dit kamp te
leven. Met veel omhaal van woorden
begon hij de ellende van zich en zijn
2S k^chrijven. Opmerkelijk was
3 hierbij de terminologie
ffeen ftoV2n^S0™mige kranten, het-
geen steik de indruk wekte dat an-
gebracht6 vïin °P hoogte hadden
gebracht van zijn eigen toestand
IN DE KOU.
De twee mensen die ik sprak zijn
de vertegenwoordigers van een aan
zienlijke groep, die bedorven dreigt
te worden als gevolg van het feit, dat
de regering de plaats van moeder
Kompenie' beeft ingenomen. Er wordt
centraal gekookt, per jaar wordt een
kledingbon ter waarde van enkele
honderden guldens gegeven, de Am
bonezen krijgen zakgeld, arbeidsbe
middeling, scholen voor hun kinde
ren, licht, kolen en water hebben ze
gratisIs het niet logisch, dat dit
in wezen nog wat kinderlijke volk alle
initiatief verliest? En ondanks aiic
goede zorgen, is 't wantrouwen onder
deze groep groot.
Ik betrad een kamertje, waar een
verschrompeld moedertje klaagde
over voortdurend geldgebrek. „Ver
dient uw man?", vroeg ik. ,,Ja, tien
gulden in de week", antwoordde ze.
„En we hebben vijf kinderen". Het
kamertje zag er bepaald armelijk uit,
alleen prijkte op de kast een radio
toestel van minstens 500 gulden
Toen ik nader informeerde naar dat
tientje inkomen, bleek dat het gerim
pelde moedertje wekelijks zestig gul
den ontving. Pa had dan ook een glim
mende bromfiets.
Veel Ambonezen weten, dat wij hen
zien met onze westerse blik, die al
gauw vol mededogen is. Zij voelen
zich verongelijkt (een gevoel, dat van
bepaalde zijde behoorlijk wordt ge
voed) en ze herhalen vaak gauwer
dan nodig is de bekende kreet, die
elkeen die in Indonesië is geweest
kent; ,,Saja kompeteer".
AUTO-BEZITTERS.
de republiek Zuid-Molukken (die een
deelstaat had moeten worden in een
Indonesische federatie) niet wil er
kennen.
De Ambonees bidt letterlijk om een
antwoord op de martelende vraag:
wat gebeurt er met ons? Gaat de
terugkeer naar Indonesië door, dan
zullen zij ginds grote aanpassings
moeilijkheden hebben. Blijven zij hier,
dan is voor de jonge generatie wel
licht assimilatie met de Nederlandse
bevolking mogelijk. Voor velen echter
niet. Assimilatie zou overigens een
nog nooit vertoond experiment
worden.
VERBETERINGEN.
Een andere Ambonees, die een
plaats m een werkplaats had gekre-
tenie^nartï"en/>hem een vak poogt
kou rt. Wte over de bijtende
in rifeJ !*ad hlJ gel«k in- Het was
ér ri, ie P u.ts bitter koud. hoewel
De kon/ USacJ,lIge ka°hels brandden,
ven,,» d Wlnduf.loot d00r vcde kapotte
vensters naar binnen.
vrnee°Var,g zj>n die ramen al stuk?"
een L Ambonees zocht en vond
feti „en ?n- (blanke) stat en met
hii rieto ml01? ln zijn stcm nodigde
J deze uit, het antwoord te geven.
te ziin o*1 Weken van de al
mu nik. s?f2»U "Daar doen ze
ziet W zelf" '™zel de Ambonees. ,.U
de ruften ,Toen lk hem vroeg wie
Ho i lp gebroken, zei hii dat
WnrHr0n„dat hadden gedaan
vr'oee ik d.Ie dan niet gestraft?",
eonfen v' beseffend dat het in
woon», 2 rwten in een Ambonezen-
noord een zwaar misdrijf is (Im-
hnefti ,warn}te 's een primaire be-
nione van deze mensen). „We kun-
7f toch niet de hele dag nalopen",
kriipen Ambonees. „Als we het zien
«gen ze wel slaag, maar die kinde-
W watervlug".
e kregen te horen, dat er zo
an Ze week ruiten worden inge-
s oicl. Twee vragen, die de Ambo-
vreemde manier beant-
c.lrt kwamen bij mij op. In de
•sre plaats: moet er niet alles
Wat te zeggen van een gezin, dat
wekelijks f 70.te besteden heeft en
toch niet de moeite neemt, nieuwe
dekens te kopen, of een vloerkleed of
fatsoenlijke meubels? Maar wèl een
radiotoestel of een motorfiets. Voor
de Ambonees zelf is dit niet onge
woon en we mogen het hem niet kwa
lijk nemen, zelfs al woont hij in een
varkenskot om maar in een auto te
kunnen rijden (het klinkt onwaar
schijnlijk, maar er zijn Ambonezen,
die een auto bezitten!)
De Ambonezen ontvangen totale
zorg en geen gezin dat net ontvan
gen geld goed uesteeut, heelt reuen
tot klagen, zuj wonen niet veel primi
tiever dan in Indonesië en wat
merkwaardiger is zij zouden niet
uit ue kampgemeenschap weg willen!
Ik heb dit aan vélen hunner ge-
vraagu, maar als zij toch in Neder
land moeten blijven, dan het liefst in
een kamp!
Alle mannelijke Ambonezen
kunnen werk vinden en in
„Lunetten" blijft er buiten
de leden van de korveeploeg
ook nagenoeg' niemand
thuis zitten. Nu heeft de rege
ring om opvoedkundige rede
nen, besloten dat de werkende
Ambonees een bijdrage moet
betalen voor de voeding, kle
ding en huisvesting die hij ge
niet. Welnu, in Lunetten wer
ken 358 van de 612 arbeidsge
schikte mannen in het be
drijfsleven. Slechts 18 van die
358 mensen betalen de bijdra
geToch verdienen zij een
volwaardig salaris en zij zijn
als arbeider ook zeker niet
minder dan de Nederlanders
waarmee zij samenwerken.
En toch die onrust
VERDEELDHEID.
Het is al onzekerheid wat de klok
slaat en daar kampt ook de regering
mee, al heeft zij reeds besloten tot de
bouw van nieuwe en betere kampen
(die werkelijk uitstekend zijn opge
zet) en tot ingrijpende veranderingen
o.a. in „Lunetten'', waar de kamp
bevolking, vanwege de overzichtelijk
heid moet worden ingekrompen tot
150 gezinnen. Dit zal het maximum
voor elk kamp zijn. Er wordt ik
heb me daarvan overtuigd alles
gedaan om de kampbevolking tot zelf
werkzaamheid aan te zetten.
Er is veel animo voor verschillende
cursussen en de Ambonees blijkt een
goed ambachtsman te kunnen wor
den, terwijl er ook uitgesproken „stu-
diebollen" onder de Ambonezen zijn.
Dit doet het beste verwachten voor
de toekomst. Toch blijft het een enor
me taak, om van dit natuurvolk in
enkele jaren tijds gewone burgers te
maken. De jongere generatie ziet
moeder slechts zelden in de huishou
ding bezig. Zij haalt haar eten b.v.
uit de kampkeuken. Momenteel zijn
er keukens in aanbouw (over heel
Nederland berekend, is dit een mil
joenenproject die tegen de koppen
der barakken aanliggen. Hierover
bestaat ontstemming. Men wil een
keuken, naast de woonkamer hebben.
Of dit uitvoerbaar is, wordt niet ge
vraagd. In „Lunetten" kan het een
voudig niet.
De Ambonezenzorg vergt onvoor
stelbare bedragen, omdat dit voor
het merendeel louter „Logé's" zijn,
voor wie alles en alles uit de be-
lastingpot wordt betaald. Woningzoe
kenden klagen al, dat zij worden ach
tergesteld.
ERFENIS.
Het wachten is op zekerheid. Wordt
hen de terugweg naar Indonesië de
finitief afgesneden, dan kan hun as
similatie worden bevorderd. Kunnen
zij terug, dan zal de regering de
overtocht betalen. Maar men wéét het
niet! Zolang de kaarten liggen als nu,
is het probleem 'onoplosbaar en zelfs
uniek in de droevige, na-oorlogse his
torie van de „displaced persons".
Tot men zekerheid heeft,
moet het blijven bij een „lo
geerpartij"". Doch zomin als
een gezin, dat over twee ka
mers beschikt twaalf gasten
kan herbergen, zomin kan het
overbevolkte Nederland met
zijn woningnood zestiendui
zend Ambonezen huisvesten
zoals het behoort, althans in
de korte tijd die men beschik
baar heeft. De ontwikkelde
Ambonees begrijpt dit zelf
trouwens ook, zoals ik heb mo
gen ervaren. Maar ook deze
ontwikkelde Ambonees kan
geen antwoord geven op de
vraag: hoe lossen wij het pro
bleem tot aller tevredenheid
op?
De boeren tobben met een groot probleem. Hun bedrijven
oefenen op de landarbeidersstand niet meer de aantrekkings
kracht uit van de vooroorlogse jaren. Het aantal landarbeiders
daalt. Door de invoering van rationele werkmethoden neemt de
hoeveelheid arbeid af, die op de bedrijven verricht moet worden,
maar op dit moment liggen de kaarten zo, dat het aantal arbei
ders sneller daalt dan de werkgelegenheid. Er ontstaat dus een
tekort aan arbeiders, dat niet gemakkelijk valt weg te nemen.
Vandaar dat de moderne boer probeert de arbeidskern, die hij
eenmaal op zijn bedrijf heeft, aan te houden. Hij laat geen mid
del onbeproefd om de sociale positie van de landarbeiders te ver
stevigen. Hij bestrijdt de seizoenswerkloosheid. Hij betaalt meer
dan het CAO hem toestaat en hij riskeert er een dagvaarding voor
van de Economische Rechter. Hij ondervangt echter zijn moei
lijkheden nog niet volkomen, immers de arbeider blijft de arbei
der. Hij voeit er geen syllabe voor zijn kinderen voor seizoens
arbeid groot te brengen. Hij et onvoldoende promotiekansen.
Z Het vraagstuk van de land- 5
arbeider in de landbouw heeft
een zeer actuele inslag. De boe-
ren streven er naar vernieu- Z
Z wing in hun bedrijven tot stand
te brengenmaar dat gaat zo
maar niet in een paar maan-
den. In het verslag van de
rijkslandbouwconsulenten west-
Z Noord-Brabant en de Zeeuwse
eilanden wordt gewag gemaakt
van één bedrijf in west-BrabantZ
Z dat de arbeiders laat meedelen
Z in de winst. Het systeem, zo
zegt het verslag, blijkt goed te
werken. S
Hiernaast treft men een repor- S
Z tage aan, die de lezers nader
kennis laat maken met het
j systeem van de winstdeling in i
dat bedrijf, de oorzaken en ge-
Z volgen.
(Advertentie)
BIJ HOEST EN KEELPIJN
PASTI LLE S
ONTSMETTEND-VERZACHTEND
Men kan niet ontkennen, dat het
Ambonezenvraagstuk, vooral op het
punt van de huisvesting, smartelijk is
De regering geeft het ook volmondig
toe. Dit probleem is de verschrik
kelijke erfenis van de rondetafelcon
ferentie. Wat moest men echter an
ders? Het totale verraad van de
groep door te weigeren hen naar
Nederland te halen?
Een voorstel van de „North Ame
rican Airlines" om een transatlanti
sche dienst voor het halve tarief te
openen, is woensdag door de Ame
rikaanse raad voor de burgerlucht
vaart afgewezen.
De maatschappij wilde met toestel
len voor honderd personen tweemaal
daags gaan vliegen op het traject New
York-Londen-Parijs-Frankfort-Rome.
Het tarief zou 4 dollarcents per pas
sagiersmijl bedragen, waardoor de
passageprijs van 290 tot 140 dollar
zou dalen.
Toch schijnen er mogelijkheden te
liggen de arbeider meer aan het
bedrijf te binden. Enkele dagen ge
leden verzamelden zich in hotel ..De
Draak" te Bergen op Zoom enkele
landbouwdeskundigen, die zicli op de
hoogte wilden stellen van een metho
de die sinds één jaar door de land
bouwer Harrie Hack uit de Konings
oordpolder te Dinteloord wordt toe
gepast. Ook hij kwam op zijn vijf
tig hectaren grote landbouwbedrijf in
moeilijke omstandigheden. Ook hij
zocht naar een manier om de land
arbeider te binden aan zijn bedrijf
en het bleek, dat de aanvankelijk
gevolgde methode van een paar maai
per jaar een gratificatie onvoldoende
was. In ov-erleg met zijn accountant
besloot de heer Hack daarop een
proef te nemen. Hij was genegen zijn
zeven vaste arbeiders volkomen op de
hoogte te brengen van de gang van
zaken op zijn bedrijf. Hij wilde de
boeken openen, de in- en uitgaven la
ten zien en hij verklaarde zich bereid
de arbeiders te laten delen in de
winst van het bedrijf.
De arbeiders stonden daar een
beetje vreemd van te kijken. Zoiets
hadden zij niet durven dromen, maar
op een goede dag verscheen de ac
countant, die de arbiter zou worden
tussen hen en de boer. Hij stelde een
systeem voor, dat in grote lijnen
hierop neer komt:
De arbeiders genieten een uurloon
op een gelijk niveau liggend met dat
van andere bedrijven. Zij maken met
de boer het bouwplan op en gaan
dan na welke gewassen geteeld kun -
nen worden, die zij, bijzondere om
standigheden voorbehouden, met hun
zevenen geheel kunnen verzorgen.
De eerste 10.000 gulden winst zijn
voor de landbouwer en het bedrijf
van alle winst, die echter daarboven
wordt gemaakt delen de arbeiders
vijftien procent.
Bestaat er dus een winst op het
bedrijf van f. 17.000,— dan delen de
arbeiders onder elkaar vijftien pro
cent van f. 7.000,—. Hoe groter dus
de winst is des te meer verdienen
de arbeiders.
Landbouwer Hack was genegen en
kele opmerkingen te maken, aanto
nende, dat het in grove trekken hier
boven omschreven systeem voordelen
biedt.
Doordat de arbeiders een normaal
uurloon genieten komen zij in de loop
van het jaar niets tekort. Doordat
zij mede het bouwplan bepalen voe
len zij zich deelgenoot van het be
drijf. Niet alleen het initiatief van de
We hebben al geschetst, dat mensen
die zo'n onzekere toekomst hebben
en letterlijk zijn overgeplant, aan
grote psychische spanningen bloot
staan. Daar komt bij, dat de Ambo
nezen in politiek en godsdienstig op
zicht zeer verdeeld zijn en dat zij
hun veetcn als echt natuurvolk ge
makkelijk op de vuist (of erger) be
slechten. Alle gesprekken in het kamp
draaien om die toekomst. De oorzaak
van veel ontevredenheid is de onze
kerheid. Door gelijkgezinden bij el
kaar te plaatsen, heeft men veel ten
goede kunnen keren, maar geen mens
en zeker dit trotse, vrije volk niet,
kan durende onzekerheid de baas
blijven.
Wat wordt het met ons? vragen zij
zich af. De Ambonezen waren het
slachtoffer van een politiek spel. dat
achteraf gemakkelijker te veroordelen
dan te begrijpen is. Er leeft nog
wrok, dat Nederland regering van
boer bestaat, zij kunnen ook zelf ini
tiatieven nemen.
Doordat de arbeiders delen in de
winst en mede door de opstelling van
het bouwplan proberen zij de winst zo
hoog mogelijk op te voeren met deze
gevolgen: dat zij er naar streven, dat
geen losse arbeidskrachten in het
drukke seizoen behoeven te worden
ingeschakeld en dat zoveel mo
gelijk intensieve gewassen worden ge
teeld.
De landbouwer Hack beweert be
reikt te hebben, dat hij op zijn be
drijf voor meer dan vijftig procent
intensieve gewassen, zoals uien, aard
appelen en bieten, aan de grond kan
toevertrouwen. De meeste Westbra
bantse bedrijven komen niet boven
de vijfendertig procent uit.
GOED WERK
„Ik probeer", zo zegt de boer:
„mijn arbeiders aan het bedrijf te
binden door ze meer te laten ver
dienen, maar ik vaar bij dit systeem
zelf ook niet slechter, want het
spreekt vanzelf, dat de arbeiders hun
werk zo goed mogelijk proberen te
doen, dat zij met liefde omgaan met
het materiaal, dat het bedrijf hen ter
hand stelt. Het spreekt ook vanzelf,
dat ik door het feit dat intensieve
teelt kan worden bedreven de mensen
ook in de wintermaanden op het be
drijf houd. Ik maak hen deelgenoot
van alles. Natuurlijk bezoek ik de
beurs, maar steeds zijn de arbeiders
op de hoogte van de handelstrans
acties, die door mij worden verricht.
Het is misschien kras, maar het is
nog niet zo lang geleden, dat ik een
aanbod kreeg om uien te sorteren
bestemd voor de export. Ik overleg
de met mijn mensen wat ik moest
doen. Samen bedongen we een prijs
waarvoor we het werk konden uit
voeren. Nu is er niets vervelenders
dan uien sorteren voor de export. Dat
is bijna nooit goed. We behoefden
echter niet voor een tweede maal te
sorteren.
Waarom niet? Omdat de arbeiders
hun werk goed willen doen. Immers
hoe sneller dit karwei was gebeurd
des te beter. Het bedrijf won er de
uitbetaling mee van een week werk
loon aan de zeven personeelsleden.
De winst van het bedrijf moest op
deze wijze weer wat hoger komen te
liggen. De arbeiders weten, dat zij
daaraan verdienen".
Aart Strootman, de voorman van
het bedrijf bevestigde dit. Hij zei:
„Ik geloof, dat dit systeem niet
gek is. Voor geen van de beide par
tijen. We werken in dit bedrijf nu
ook voor onszelf. Er is een vertrou
wen tussen de boer en de arbeider.
Wij hebben alle zeven de indruk, dat
bet zo tenminste goed gaat".
De landbouwdeskundigen zijn het
niet op alle punten met deze moder
ne bedrijfsvoering eens, ofschoon zij
hun bewondering zeker niet onder
stoelen of banken steken voor de op
zet. Zij geloven wel, dat de arbeider
meer aan het bedrijf wordt gebon
den, dat er beter, doelmatiger wordt
gewerkt.
Zij hebben daarvan zelfs zekerheid,
want vast staat, dat de landbouwer
van de Koningsoordpolder de kost
prijs van zijn produkten heeft gedrukt
Hee1 veel faktoren spelen een rol in
de landbouw. De heer Hack draagt
echter de overtuiging met zich mee
iets goeds voor zijn bedrijf tot stand
te hebben gebracht.
„Ik wil mijn systeem niet ideali
seren", vertelt hij: „maar ik geloof
er niet slecht aan gedaan te hebben
momenteel zo te handelen. U ziet en
hoort het, mijn arbeiders hebben 2
Boeren hebben in de buurt van
Cerveteri, een stad ten noordwes
ten van Rome, voor tienduizenden
guldens aan kunstschatten uit oude
Etruskische graven geroofd. Een
politieman, die zich onder vermom
ming voordeed als een Amerikaanse
archeoloog die de buit wel wilde
kopen, heeft de bende ontmaskerd.
Tien personen zijn aangehouden.
In een villa in een buitenwijk van
Rome is een grote hoeveelheid ge
roofde voorwerpen aangetroffen.
De boeren gebruikten springstof
om de graven te openen.
Dr. Otto John moet ingevolge een
beslissing van het Westduitse federa
le hof gevangen blijven hangende het
onderzoek in de beschuldiging van
verraad. John had om vrijlating op
borgtocht veraocht.
Het hof heeft verklaard dat er ster
ke verdenking tegen Dr. John bestaat
dat hij zich niet slechts heeft schuldig
gemaakt aan het „onderhouden van
verraderlijke betrekkingen", doch dat
hij ook Westduitse staatsgeheimen
heeft verraden.
Het nieuwe Franse kabinet is voor
gesteld op Palais Elysée. In het
midden president Coty, links min.-
pres. Guy Mollet en rechts P. Men
dis France, min. van staat.
HARRIE HACK
„zeven tevreden mensen..
radio's in de schuur staan. Ik rede
neer, waarom in een fabriek wel en
op 'n landbouwbedrijf geen radio. Het
is raar, ik weet het. maar ook de
boer zal met zijn tijd mee moeten
gaan".
(Advertentie)
Naak zo'n pakje Roxy
eens helemaal open
en snuif die heerlijke geur
van zon-doortrokken
volrijpe tabakken op.
Steek dan op en U weet
waarom steeds meer
mensen zeggen
schoner wat
e Uwe
>A fabrieken.
roept Presto
vannacht Uw
i en de paar-
rand gebracht,
gt Aram reeds
,Wijs mij het
beveel hij z'n
e hebben geen
iezen.'
tde week -
Ie wasmachine
