CANADA: EEN LAND MET RIJKE
MOGELIJKHEDEN
POLITIEKE ERIEVEN
provincie tot Den Haag
van
Goldy
en
Peter" zwerven met
hun jacht door Europa
Doorzetten en hard werken
MEXICO EN
I OHIO
Maar de emigranten moeten het niet
vereenzelvigen met Luilekkerland.
Indrukwekkende
pla
nnen
Beste Eduard
Pieter
Amice Pieter,
Eduard.
Prins Rainier
naar de US
Primeur voor de
Belgische telefoon
r'
Ontmoetingen
op de
Maasdam
,De ouwe
taaieis niet dood; hij leeft!
Twee Nederlanders vestigden
een naam in Duitsland
De oudjes doen
het nog best....
U bent in de
wolken met
een Dakota
DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 13 DECEMBER 1955
ktje»
(Van onze redacteui
De landbouw in Canada heeft de laatste jaren zijn proble
men gekend. Eerst enkele mislukte oogsten, nu geweldige tar-
we-voorraden, die de wereldmarkt niet aan kan. De Nederlan
ders, die met de Maasdam" naar huis zijn gekomen, in het
vooruitzicht van een Kerst en Nieuwjaar in de familiekring,
weten ervan mee te praten.
James Wijnen uit Zevenbergschen Hoek heeft in Canada vijf
jaar lang aan zijn toekomst gewerkt, kennelijk met de opti
male werklust en het doorzettingsvermogen van de Brabant
se boer. Zijn handen staan naar de ploeg en zijn gezicht is ge
taand door het harde Canadese klimaat. James Wijnen heet hij
nu. En die aanpassing van zijn voornaam aan de taal van
zijn nieuwe woonstreek, mag men zien als een tribuut aan
Canada. „Voor tienduizend dollar tarwe zit er in mijn schuren,
maar daar vinden we wel een oplossing voor."
Deze jonge Brabander, die met zyn vrouw en zijn zoontje daarginds een
goed bestaan heeft gevonden en samen met een Amsterdammer een bedrijf
voert, is het prototype van wat we in een vorig stuk de goede emigrant
noemden. Niet bang voor moeilijkheden, een gigantisch aanpassingsvermo
gen en een bijna koppig optimisme, dat bergen schijnt te kunnen verzetten.
James Wijnen heeft zich een Canadese hoed aangeschaft met brede rand,
een leren vest en wat daar verder nog bijhoort. Met zijn zoontje aan de
hand kan men hem over het schip zien stappen. Hij gaat eens in Neder
land kijken, maar hij zal niet in de verleiding komen, zegt hij, om er te
blijven.
klagen over werkloosheid, waarvan
ze de dupe zijn geworden, maar ze
geven ook toe, dat ze niet overal
hebben gezocht.
De derde heeft in de mijnen van
Klondike gewerkt, ver in het Noor
den, tegen de grens van Alaska. Hij
is er electricien geweest en heeft
goed verdiend. Maar hij gaat even
als zijn vrienden op de boot, toch
niet meer terug. Canada, zegt hij,
is geen land voor ons Oostenrijkers,
niet „gemütlich" genoeg. Men heeft
er heimwee naar de dichtbegroeide
Alpenweiden en naar het altijd zorge
loze Wenen.
Nu kan men natuurlijk de arbeids
mogelijkheden in Klondike niet aan
voeren als een argument tegen de
genen, die over werkloosheid in Ca
nada klagen. Maar andere gesprek
ken maken duidelijk, dat men het zo
hoog ook niet hoeft te zoeken. De
helft van de Nederlandse emigranten
heeft werk gevonden in het Zuidelijke
Ontario en wie daar niet terecht kan,
heeft het, blijkens de verhalen, in de
prairieprovincies geprobeerd.
Daar liggen steden van middelma
tige grootte, die voor veel vakmen
sen een bestaansmogelijkheid bieden.
Voor vakmensen! Uiteraard. Want
Een indrukwekkende luchtfoto van
Ottawa, de Canadese hoofdstad. Het
grote gebouw aan de Ottawa Rivier,
is het parlementsgebouw. Op de ach
tergrond de ,,City of Hull". Op de
rechteroever van het Rideauanaal
op de voorgrond, het Union Station,
en daarachter staat het Chateau Lau
rier, het beste hotel in de stad. De
brug, die Huil en Ottawa verbindt
is de Interprovincial Bridge.
Niet alleen „Canadese Neder-
landers" troffen we op de Maas- j
dam. Twee waren er, die ons S
van hun ervaringen konden
vertellen in de Verenigde Sta.-
ten en Mexico. Mevrouw' Nellie j
Stasse r-Steijns, d"naar haar
familie in het Limburgse Leen-
hof-Schaesberg ging, kwam re- j
gelrecht uit Sandushy in Ohio.
Haar man heeft daar een sla-
gerij. Anderhalf jaar heeft ze j
in de States gewoond en haar
huis zegt ze, voldoet aan alle
eisen die de Amerikaanse huis-
vrouw er aan kan stellen. „We j
wonen vlak bij het Eric-meer
en in het begin heb ik heimwee j
gehad. Nu zou ik niet meer te- j
rug willenevenmin als mijn
man..."
Harry Goedmakers uit Venlo,
24 jaar en blakend van gezond-
heid, heeft een jaar of wat in
Mexico-City vertoefd. Als licht- j
druk-technicus heeft hij daar
voor een firma gewerkt, waar-
van de vice-president Neder-
lander is. Hij is van oordeel dat j
Mexico-City een indrukwek-
kende stad is, maar dat men j
er op het gebied van sociale J
rechtvaardigheid nog wat heeft
te leren. „Zeventig procent van
de bevolking leidt een armoe- j
dig bestaan en de Indianen j
worden er uitgezogen." Overi-
gens vindt hij de Mexicanen
prettige mensen. 1
Harryfr heeft uit Mexico een
souvenir meegebracht, dat de
naijver wekt van de Canadese
Nederlanders aan boord. Een i
hoed, zoals die door de Mexi-
canen wordt gedragen. Die uit
Canada hebben ook hun hoe
den, magr de randen van die j
hoofddeksels zinken in het niet
bij de galerij van die Mexi
caanse dop. Ruw geschat heeft
ze een omtrek van een meter
of twee.
„En schrijft u maar," zegt Har
ry Goedmakers, dat de men
sen die naar Mexico gaan, hun
arbeidscontract moeten laten
opmaken in Amerikaanse dol
lars. Dat is wel zo veilig...."
een onverantwoorde trek naar de gro
te stad werd verstoord. Of ook door
dat de landbouw in de afgelopen ja
ren met mislukte oogsten zat.
Mogelijkheden
Men moet hem ook niet aan het
hoofd zeuren met vragen over de
moeilijkheden in Canada. „Moeilijk
heden? Onzin. Wie werken wil, kan
een baan vinden en wie bang is voor
vuile vingers of wat klieven in zijn
handen, wel, die moet thuisblijven."
En Cor Dirven uit Geertruidenberg,
zijn tafelbuur, valt hem bij.
Doorzetten is voor James Wijnen
de oplossing van alle problemen. En
als we tegenwerpen, dat er toch werk
loosheid is geweest en dat we jon
gens hebben gesproken, die nog met
de stempelkaarten op zak liepen,
haalt hij ongeduldig de schouders op.
„In de steden is er werkloosheid
geweest, inderdaad. Maar daar zijn
de rustige baantjes te vinden. Re
gelmatige werktijden, met daarna de
ontspanning van bioscoop en een dans
avond. Liefhebbers genoeg natuur
lijk. Maar wie het alleen in de vol
groeide" centra heeft gezocht en daar
door een maand of wat zonder werk
kwam, moet zich niet beklagen. In
de minder bevolkte streken, waar de
pioniers aan de slag zijn, is werk ge
noeg
Wijnen stelt het misschien wat sim
pel, maar in wat hij betoogt, ligt
toch voor een deel de oplossing van
het probleem. Er zijn mensen, die
naar Canada gaan met de gedachte
aan spoedige rijkdom en veel ver
wachtingen van de luxe, die het le
ven aan de overkant heeft te biedeni
Canada heeft immers arbeiders
nodij. Welnu, ze zullen zich in Toron
to of Vancouver neerlaten en het
zich daar zo gemakkelijk mogelijk
maken.
Maar Canada is groter dan die
twee steden tesaimnCanada is
Saskatchewan en Alberta en Brits-
Columbia en de woeste gronden he
lemaal in het Noorden. Een land
waar Nederland vele tientallen ke
ren in kan wentelen en dat juist
zijn bijzondere karakter dankt aan
de uiterst gevarieerde hoedanighe
den van zijn provincies.
Canada heeft mensen nodig. Niet
op de eerste plaats in de grote ste
den. Daar wonen genoeg Canadezen.
Het heeft zo nodig in die gebieden,
waar de steden klein zijn gebleven
en waar nieuwe rijkdommen aan de
bodem worden onttrokken. Het heeft
ook mensen tekort in die streken,
waar de vruchtbare bodem grenst aan
oijna ongenaakbare bossen en waar
nieuwe grond voor de landbouw ver
overd moet worden.
Moeilijkheden
Kort nadat we James Wijnen ge
sproken hebben, treffen we drie Oos
tenrijkers. Ze zien er niet uit alsof
ze Canada hebben gekocht. Ze gaan
naar hun vaderland terug. Het is
hun daarginds niet bevallen.
Hun relaas is een bevestiging van
wat de man uit Zevenbergsche Hoek
heeft betoogt. Dat men het, als ar
beider, niet op de eerste plaats in
de grootste steden moe zoeken. Twee
Dit alles, zeggen degenen die hebben
doorgezet, betekent niet veel. Ze ge
ven hoog op van de grenzeloze mo
gelijkheden in dit land. De regering
heeft gigantische plannen en voor de
uitvoering daarvan zijn mensen no
dig. In 1954 werd de emigratie wat
afgeremd, omdat de economische
machine begon te knarsen. Dit jaar
grijpen de raderen weer perfect in
elkaar en de emigranten kunnen weer
onbeperkt terecht.
Canada is een land, dat in verre
toekomst ziet. Het heeft niet op de
eerste plaats mankracht nodig in
de fabrieken en op de boerderijen
van het ogenblik, maar voor de be
drijven en akkers van straks. Er
moet gebouwd en ontgonnen wor
den. Hierin ligt ook voor een deel
de verklaring van het gebrek aan
organisatie dat vaak aan de dag
treedt en van de soms minder ide
ale spreiding van arbeidskrachten.
Het is echter ook zo, dat de in-
Proficiat met je 150 Kamerleden.
Dat is vlot gegaan en van het ge
brom van oude heren als ik, heeft
men zich maar niets aangetrokken.
Ik zie er ook best de zonzijde van.
Er valt nu bijvoorbeeld veel ge
makkelijker te manoeuvreren bij
de candidaatsstelling. Zo mag ik nu
toch zeker verwachten, dat Zeeuwse
gewest minstens één KVP-afge-
vaardigde in de Tweede Kamer
krijgt. Ik spreek nogal eens men
sen vandaar en de tevredenheid
over de hoge politiek van Den Haag
is er een zeldzaam gewas. Het zou
daarom zo goed zijn, als er in de
fractie weer eens iemand komt, die
de mensen en de problemen daar
door en door kent. Dat was zo
sympathiek van het oude districten
stelsel, dat je een afgevaardigde
had, die zo helemaal van jezelf was,
die ook werd aangeduid als de „ge
achte afgevaardigde van Middel
burg of Breda of Enschede". Nu wil
ik geen debat gaan ontketenen over
districtenstelsel en E.V. We hebben
de E.V. en we houden die, dat zie ik
heel best in. Ik ken ook het schone
verhaal over de Kamerleden, die
er niet zitten voor groeps- en regi
onale belangen, maar voor hetal
gemeen belang. Toch zou ik de kie
zers van bepaalde groepen en stre
ken het plezier willen blijven gun
nen, om te spreken over „mijn af
gevaardigde". Het is trouwens toch
ook zo, dat binnen het kader van
het algemeen belang groeps- en re
gionale belangen eveneens behar
tigd moeten worden door onze
volksvertegenwoordiging. Dat we
dus ook mensen moeten hebben, die
in een bepaalde groep of streek
goed thuis zijn, die met de daar le
vende wensen en noden volkomen
vertrouwd zijn.
Nu is Zeeland een gewest, dat aan
de vooravond van revolutionaire
veranderingen staat door het Del
taplan. Het zal bijzonder zorg ver
eisen, om bij de grote verbeterin
gen ook de noodzakelijke schade
voor bepaalde belangen tot het
uiterste te beperken, om ook aan
dacht te schenken aan een gebied
als Zeeuwsch-Vlaanderen, dat er
zo'n beetje naast dreigt te komen
liggen. Hier r.u kan een man het
mag voor mijn part ook een vrouw
zijn die met de neus op deze
drukwekkende ontwikkelingsplannen
niet naar Sovjet-model worden ge
maakt. De mensen zijn vrij, werk en
woonplaats zelf te kiezen en dan kan
het gebeuren dat het aanbod hier
te groot en daar te klein is.
Dan komen de klachten en onpret
tige ervaringen. Dan volgt ook het
herstel, omdat de mensen nu een
maal eten moeten en een baan zoe
ken in andere omgeving, als ze in de
plaats, die hun voorkeur had, niet ge
slaagd zijn. Mevrouw G. Scheijen uit
Spekholzerheide is een van de laat-
sten die we spreken, voordat de
„Maasdam" bij de Hoek arriveert.
Ze heeft haar man en twee kinderen
in London (Ontario) achtergelaten
en gaat voor een verlof van krap
twee maanden naar haar ouders. De
heer Scheijen is bedrijfsleider in een
meubelfabriek en het bevalt hem best.
Ook geen makkelijke tijd gehad in
het begin, maar nu geen klachten
meer. Integendeel.
,,Ik neem mijn zus mee terug naar
Canada", zegt deze Limburgse. En
dat mag dan het wettige en overtui
gende bewijs heten van het feit, dat
haar optimisme niet is geveinsd.
Buitengewesten óók een
zetel. „Mijn afgevaar
digde". - Revolutionaire
veranderingen door het
Deltaplan.Sterkte voor
de Verkiezingsraad en
wijsheid voor de Partij.
problemen gedrukt zit, gewichtig
voorlichtend werk verrichten. In
de fractie en in de Kamer. Zo zie
ik het.
Dat is het dan weer voor van
daag. Hou je taai en veel groeten,
De eerste beslissing over de Ka
meruitbreiding is dus overeenkom
stig ons beider verwachtingen met
grote meerderheid genomen. Merk
waardig, dat de VVD bezwaren had,
terwijl juist een fractie van haar
grootte best enige uitbreiding kon
gebruiken. Overigens zijn met de
uitbreiding tot 150 niet al'e pro
blemen voor een goede taakvervul
ling der Tweede Kamer opgelost.
We hebben het daar wel eens over
gehad. Om één ding te noemen: zal
de controlerende taak van het par
lement veel efficiënter kunnen
worden? Hier spelen immers
ook heel andere factoren dan de
getalsterkte der Kamer een rol.
Maar hoe dan ook, ik stem met
je in, dat de verschillende partijen
meer speling krijgen bij de candi-
daatstelling. Want er is steeds een
meer of minder ernstig gedrang van
candidaten. De „opluchting" is ech
ter maar eenmalig.
Deze „opluchting" biedt inder
daad met name ook voor de KVP
meer mogelijkheden voor de re
gionale vertegenwoordiging van ge
bieden, waar tot dusverre geen vol
doende stemmental voor het bezit
ten van een zetel werd bereikt. Ik
denk hier natuurlijk aan Zeeland,
evenzeer echter aan de drie Noor
delijke provincies: Groningen,
Friesland en Drente. Het is rede
lijk en daarom ook te verwachten,
dat èn Zeeland èn het Noorden in
de katholieke fractie vertegenwoor
digd zullen worden. Je schijft over
minstens één vertegenwoordiger; ik
zou dat „minstens" willen wegla
ten. Katholiek Zeeland kan bij 150
leden één zetel verwerven, zo ook
het Noorden. Omwille der regio
nale belangen dienen zij die ook te
bezitten. Dan zullen de overige
rijkskieskringen voor de z.g. aan
gewezen zetels van de KVP moeten
zorgen. Hoofdzaak voor de genoem
de regionen is echter, dat zij een
goede vertegenwoordiger zullen
krijgen, zoals Dr. Mes dat vroeger
voor Zeeland geweest is.
Ik ben het met je eens, dat voor
al voor Zeeland (maar ook voor
Brabant en Z.-Holland) grote con
sequenties aan het Deltaplan ver
bonden zijn. De Zeeuwse vertegen
woordiger zal door een veelvuldig
contact in alle kringen, door advie
zen van regionale deskundigen in
derdaad een belangrijke stem ver
krijgen bij de beoordeling van die
consequenties.
En nu denk ik niet op de eerste
plaats aan technische questies,
maar wel aan de gevolgen van het
Deltaplan met betrekking tot de
ontsluiting van deze provincie en
het nauwer contact met „het Wes
ten" op sociaal en sociologisch
terrein, op economisch en financieel
terrein. Ik ben het met je eens dat
zich hier revolutionaire wijzigingen
zullen voordoen. En nu spreek ik
nog niet eens over de positie van
Zeeuwsch-Vlaanderen, waar naast
bestaande inpolderingsvraagstukken
ongetwijfeld ook de verbindingen
opnieuw en sterker dan ooit aan
de orde gebracht zullen worden.
Enfin, jij wijst daar ook al op.
Tot Slot: ik heb zo'n idee, dat het
ondanks de uitbreiding van de KVP
nog een hele „toer" zal zijn om tot
verantwoorde candidatenlijsten te
komen, dus tot een fractie die in
haar geheel een allround-deskun
digheid zal bezitten en die de maat
schappelijke en regionale samen
stelling der partij op redelijke wij
ze zal weerspiegelen. Ik wens de
verkiezingsraad straks sterkte toe
en de leden der partij wijsheid bij
de groslijststemming in Maart van
het volgende jaar.
Pieter, ik eindig. Met hartelijke
groet als steeds t.t.
Prins Rainier van Monaco vertrok
gisteren naar de Verenigde Staten
voor een bezoek van twee maanden.
Voor de inwoners van het kleine
vorstendom aan de Riviera is deze
reis van groot belang in verband met
mogelijke huwelijksplannen van hun
vorst. De toekomstige status van het
vorstendom hangt namelijk van zulk
een huwelijk af omdat Monaco op
basis van een in 1918 getekend ver
drag een deel van Frankrijk zal wor
den indien Prins Rainier komt te ster
ven zonder dat er een troonopvolger
is.
Hierdoor zouden de inwoners van
het vorstendom voor het eerst sinds
de middeleeuwen Franse belastingen
moeten gaan betalen en in het Franse
leger hun dienstplicht moeten ver
vullen.
De prins zal twee Amerikaanse
vrouwen ontmoeten, die hen enige tijd
geleden in Monaco hebben bezocht.
Een van deze vrouwen is de 20-jarige
studente Jo Ann Stork, die in het
begin van dit jaar een bezoek aan
Monaco bracht. De tweede is de film
actrice Grace Kelly, die de prins be
zocht toen zij onlangs voor het op
nemen van een film in Monaco was.
(Advertentie)
België zal het volgende jaar als
eerste land ter wereld automatische
telefoonverbindingen met het bui
tenland krijgen. In April wordt de
eerste verbinding tussen Brussel en.
Parijs geopend.
ook dit is een factor waar men mee
moet rekenen. Op de onderste sport
van de maatschappelijke ladder is
nu eenmaal meer gedrang dan ho
gerop. De ongeschoolden vooral mo
gen alleminst verwachten dat het bed
voor hen gespreid ligt. Ze zullen vaak
harde jaren moeten doorworstelen om
zich een plaats in de gemeenschap
van het nieuwe Canada te verwerven.
Eerder ook zal er plaats voor hun
zijn in de nog byna ongecultiveerde
gebieden, dan in die streken, waar
de beschaving ten dele drijft op de
verworvenheden van de moderne
techniek.
Canada heeft iedere emigrant iets te
bieden, maar men staat er niet klaar
met een baan en een arbeidscontract,
die in alle opzichten aan de per
soonlijke wensen en de individuele ge
aardheid zijn aangepast. In het be
gin is het vaak een kwestie van ne
men wat men kan krijgen. Daarna
kan men gaan werken aan een toe
komst, zoals men zich die tevoren
heeft gedacht. Kees van Hooydonk uit
Nieuw-Ginneken had verschillende be
roepen voor hij zich een tuinderijtje
kon kopen. Franssen uit Terwinselen
was stratenmaker voor hij een aan
stelling kreeg als monteur en Jan
Koot uit Breda moest zich het ge
zelschap van 5000 kc ien laten welge
vallen voor hij in het timmervak
kwam. En soms hebben ze misschien
wel even zonder werk gezeten. Niet
doordat Canada teveel mensen heeft,
(Van onze speciale verslaggever)
Als u in een stad woont waar veel water is, kan het op een dag best
gebeuren, dat er in één van de grachten of vaarten een aardig, klein jacht
wordt gesignaleerd, dat zomaar uit de lucht schijnt te zyn gevallen. Als ge
nieuwsgierig naderbij komt en een blik in het roefje van dat vaartuig werpt,
zult ge misschien schrikken, want wat moet ge ervan denken, als ge aan
een kapstok twee cowboy-hoeden ziet hangen! Als ge dan arglistig als ge
zyt toegang tot het bootje eist, zult ge ondersteboven gaan van ontstel
tenis. Op uw kloppen wordt het lage deurtje opengeworpen en in het half
duister ziet ge twee jonge mensen een man en een vrouw die beiden
met een guitaar in de aanslag, u toezingen „Haste tone, jippie jippie jee!"
Alla ge hebt dan kennis gemaakt met Goldy en Peter de Vries, het Ne
derlandse echtpaar, dat met zyn Jachtje „Goldy" in heel West-Europa
bekend is geworden.
van hen hehhen riS lw£e maar doordat er plaatselijk iets mis
n dat wel gedaan. Zq ging, of het arbeidsevenwicht door
Peter de Vries verwierf deze be
kendheid niet door zijn stuurmans
kunst, maar door het lied. Hebt u
in Nederland nooit van Goldy en
Peter de Vries gehoord? Vraag dan
in Duitsland eens aan een willekeu
rige jongeman naar die twee Neder
landers. Ik maak me sterk, dat hij
u zonder meer een liedje uit het re
pertoire van Goldy en Peter zal
voorzingen. Misschien hoort u dan
wel voor het eerst van uw leven:
Haste tone, jippie jippie jee". En
dan zult ge verbaasd uitroepen:
„Maar dat is ónze „Ouwe Taaie"!
Inderdaad, hij is het. Goldy en Pe
ter hebben de Ouwe Taaie, die hier
onderhand zijn naam eer is gaan
aandoen, een verjongingskuur gege
ven. Zo schijnt hem tegenwoordig de
zon niet meer in de nek, maar Goldy
en Peter zingen inconsequent als al
le liedjeszangers: „Und er hing sich
am Sockenhalter auf". Voor de Duit
se radio kan men dagelijks minstens
éénmaal luisteren naar het lted
„Cowboy-Jimmi'e", een eigen liedje
van Goldy en Peter de Vries.
Maar ook de intussen vergrijsde Sa
rina en Kronjo uit de dessa, die el
kaar zo teder beminden, werden
door Goldy en Peter voor 't Duitse
publiek tot nieuw leven gewekt. Zij
komen steeds even droevig aan hun
eind als in de jaren 1942-1943, toen
dit vers ontstond. Zij worden na
melijk door een tijger opgevreten.
En wie herinnert zich niet uit de
oorlogsjaren dat lied „Hei hei meis
jelief"? Welnu, Goldy en Peter heb
ben een nieuw ■■•erfje over dit oude
ding gesmeerd en het wordt in Duits
land voor nieuw verkocht. En grif.
Hoe populair deze liedjes zijn blijkt
wel uit het feit, dat van één liedje
van Goldy en Peter (Cowboy-Jimmy)
in één maand tijds 280.000 grammo
foonplaten werden verkocht. En niet
zonder reden heeft het echtpaar zijn
twee zwarte poedels de namen „Sa
rina" en „Kronjo" gegeven Voor
Goldy en Peter geen Indonesia-ma
laise
HET „KALME GENRE'
Goldy en Peter-mevrouw fie Vries
is een Deense van huis uit- zyn echte
ambassadeurs voor Nederland. Zy
waren, de eersten, die in West-Duits-
land het cowboy-liedje introduceer
den. Ze deden dat met een goede
kijk op het karakter van de Duitser,
die voor de nieuwe Amerikaanse
songs nu eenmaal niet witgloeiend
was, na de oorlog. Goldy en Peter
brachten daarom, wat ze noemen,
„het kalme genre". Dat „wheepie"-
gedoe ligt onze Oosterburen niet erg.
„En toch", zo vertelt Peter, „hebben
de Amerikanen in Duitsland weleen.s
een weddenschap afgesloten op de
echtheid van ons.
Een zoon uit het land van Uncle
Sam verloor zelfs eens vijf dollar,
toen hij beweerd had, dat Peter een
gedroste Amerikaanse soldaat uit
Texas was.
Peter en Goldy doen dit werk nu
al verscheidene jaren en het legt hun
geen windeieren. Eerst trad Peter
op voor de Amerikaanse bezettings
troepen in Duitsland, later voor de
„special service" en tenslotte voor
het Duitse publiek. 'De populariteit
van het tweetal is heel groot, in
Duitsland. Er is zelfs een tijd ge
weest, dat zij officieel bovenaan de
ranglijst van artisten stonden. Het
was in die tijd, dat het echtpaar
zich een tweedehands auto aanschaf
te, die echter weer werd opgedoekt,
toen er een kleine Peter de Vries
bij kwam. Zo werd besloten het
jachtje te kopen. Voor Kronjo de
poedel, was het een hele overgang,
maar Goldy en Peter zelf vinden het
heerlijk, om in een eigen „huisje"
te zitten en toch vrij te kunnen zwer
ven.
We hebben Peter de Vries ge
vraagd, waarom hij het persé
buiten de grenzen zoekt. (Toen
wij hem praaiden was hij van
plan spoedig naar Frankrijk te
vertrekken). Peter zei daar niet
veel op, maar hij uitte een
klacht, die wij meer hebben ge
hoord uit de mond van Neder
landse kleinkunstenaars: „We
worden hier met een grijpstui-
ver afgescheept, want de vette
hapjes blijven bewaard voor 'n
beperkt select kringetje. Een
soort kartel. Nee, wie succes
wil hebben, moet het gaan zóe-
J j ken. En daarom gaan wij
'J| buitengaats!"
Nu kunt u dan eindelijk 'n
echte- „Amerikaan" roken
voor gewone Nederland e
prijs! D \KOTA heet die
nieuwe sigaret. Een milde»
maar tegelijk pittige Ameri
kaan van de meest uitge
lezen tabakken. Róók die
eens! Van zo'n sigaret kikker
je op! Een Dakota ont-spant
de zenuwen en maakt u
rustigerkalmer
85 ct per pakje
thans in geheel
Nederland ver
krijgbaar.