CANADA: EEN LAND MET RIJKE MOGELIJKHEDEN POLITIEKE ERIEVEN provincie tot Den Haag van Goldy en Peter" zwerven met hun jacht door Europa Doorzetten en hard werken MEXICO EN I OHIO Maar de emigranten moeten het niet vereenzelvigen met Luilekkerland. Indrukwekkende pla nnen Beste Eduard Pieter Amice Pieter, Eduard. Prins Rainier naar de US Primeur voor de Belgische telefoon r' Ontmoetingen op de Maasdam ,De ouwe taaieis niet dood; hij leeft! Twee Nederlanders vestigden een naam in Duitsland De oudjes doen het nog best.... U bent in de wolken met een Dakota DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 13 DECEMBER 1955 ktje» (Van onze redacteui De landbouw in Canada heeft de laatste jaren zijn proble men gekend. Eerst enkele mislukte oogsten, nu geweldige tar- we-voorraden, die de wereldmarkt niet aan kan. De Nederlan ders, die met de Maasdam" naar huis zijn gekomen, in het vooruitzicht van een Kerst en Nieuwjaar in de familiekring, weten ervan mee te praten. James Wijnen uit Zevenbergschen Hoek heeft in Canada vijf jaar lang aan zijn toekomst gewerkt, kennelijk met de opti male werklust en het doorzettingsvermogen van de Brabant se boer. Zijn handen staan naar de ploeg en zijn gezicht is ge taand door het harde Canadese klimaat. James Wijnen heet hij nu. En die aanpassing van zijn voornaam aan de taal van zijn nieuwe woonstreek, mag men zien als een tribuut aan Canada. „Voor tienduizend dollar tarwe zit er in mijn schuren, maar daar vinden we wel een oplossing voor." Deze jonge Brabander, die met zyn vrouw en zijn zoontje daarginds een goed bestaan heeft gevonden en samen met een Amsterdammer een bedrijf voert, is het prototype van wat we in een vorig stuk de goede emigrant noemden. Niet bang voor moeilijkheden, een gigantisch aanpassingsvermo gen en een bijna koppig optimisme, dat bergen schijnt te kunnen verzetten. James Wijnen heeft zich een Canadese hoed aangeschaft met brede rand, een leren vest en wat daar verder nog bijhoort. Met zijn zoontje aan de hand kan men hem over het schip zien stappen. Hij gaat eens in Neder land kijken, maar hij zal niet in de verleiding komen, zegt hij, om er te blijven. klagen over werkloosheid, waarvan ze de dupe zijn geworden, maar ze geven ook toe, dat ze niet overal hebben gezocht. De derde heeft in de mijnen van Klondike gewerkt, ver in het Noor den, tegen de grens van Alaska. Hij is er electricien geweest en heeft goed verdiend. Maar hij gaat even als zijn vrienden op de boot, toch niet meer terug. Canada, zegt hij, is geen land voor ons Oostenrijkers, niet „gemütlich" genoeg. Men heeft er heimwee naar de dichtbegroeide Alpenweiden en naar het altijd zorge loze Wenen. Nu kan men natuurlijk de arbeids mogelijkheden in Klondike niet aan voeren als een argument tegen de genen, die over werkloosheid in Ca nada klagen. Maar andere gesprek ken maken duidelijk, dat men het zo hoog ook niet hoeft te zoeken. De helft van de Nederlandse emigranten heeft werk gevonden in het Zuidelijke Ontario en wie daar niet terecht kan, heeft het, blijkens de verhalen, in de prairieprovincies geprobeerd. Daar liggen steden van middelma tige grootte, die voor veel vakmen sen een bestaansmogelijkheid bieden. Voor vakmensen! Uiteraard. Want Een indrukwekkende luchtfoto van Ottawa, de Canadese hoofdstad. Het grote gebouw aan de Ottawa Rivier, is het parlementsgebouw. Op de ach tergrond de ,,City of Hull". Op de rechteroever van het Rideauanaal op de voorgrond, het Union Station, en daarachter staat het Chateau Lau rier, het beste hotel in de stad. De brug, die Huil en Ottawa verbindt is de Interprovincial Bridge. Niet alleen „Canadese Neder- landers" troffen we op de Maas- j dam. Twee waren er, die ons S van hun ervaringen konden vertellen in de Verenigde Sta.- ten en Mexico. Mevrouw' Nellie j Stasse r-Steijns, d"naar haar familie in het Limburgse Leen- hof-Schaesberg ging, kwam re- j gelrecht uit Sandushy in Ohio. Haar man heeft daar een sla- gerij. Anderhalf jaar heeft ze j in de States gewoond en haar huis zegt ze, voldoet aan alle eisen die de Amerikaanse huis- vrouw er aan kan stellen. „We j wonen vlak bij het Eric-meer en in het begin heb ik heimwee j gehad. Nu zou ik niet meer te- j rug willenevenmin als mijn man..." Harry Goedmakers uit Venlo, 24 jaar en blakend van gezond- heid, heeft een jaar of wat in Mexico-City vertoefd. Als licht- j druk-technicus heeft hij daar voor een firma gewerkt, waar- van de vice-president Neder- lander is. Hij is van oordeel dat j Mexico-City een indrukwek- kende stad is, maar dat men j er op het gebied van sociale J rechtvaardigheid nog wat heeft te leren. „Zeventig procent van de bevolking leidt een armoe- j dig bestaan en de Indianen j worden er uitgezogen." Overi- gens vindt hij de Mexicanen prettige mensen. 1 Harryfr heeft uit Mexico een souvenir meegebracht, dat de naijver wekt van de Canadese Nederlanders aan boord. Een i hoed, zoals die door de Mexi- canen wordt gedragen. Die uit Canada hebben ook hun hoe den, magr de randen van die j hoofddeksels zinken in het niet bij de galerij van die Mexi caanse dop. Ruw geschat heeft ze een omtrek van een meter of twee. „En schrijft u maar," zegt Har ry Goedmakers, dat de men sen die naar Mexico gaan, hun arbeidscontract moeten laten opmaken in Amerikaanse dol lars. Dat is wel zo veilig...." een onverantwoorde trek naar de gro te stad werd verstoord. Of ook door dat de landbouw in de afgelopen ja ren met mislukte oogsten zat. Mogelijkheden Men moet hem ook niet aan het hoofd zeuren met vragen over de moeilijkheden in Canada. „Moeilijk heden? Onzin. Wie werken wil, kan een baan vinden en wie bang is voor vuile vingers of wat klieven in zijn handen, wel, die moet thuisblijven." En Cor Dirven uit Geertruidenberg, zijn tafelbuur, valt hem bij. Doorzetten is voor James Wijnen de oplossing van alle problemen. En als we tegenwerpen, dat er toch werk loosheid is geweest en dat we jon gens hebben gesproken, die nog met de stempelkaarten op zak liepen, haalt hij ongeduldig de schouders op. „In de steden is er werkloosheid geweest, inderdaad. Maar daar zijn de rustige baantjes te vinden. Re gelmatige werktijden, met daarna de ontspanning van bioscoop en een dans avond. Liefhebbers genoeg natuur lijk. Maar wie het alleen in de vol groeide" centra heeft gezocht en daar door een maand of wat zonder werk kwam, moet zich niet beklagen. In de minder bevolkte streken, waar de pioniers aan de slag zijn, is werk ge noeg Wijnen stelt het misschien wat sim pel, maar in wat hij betoogt, ligt toch voor een deel de oplossing van het probleem. Er zijn mensen, die naar Canada gaan met de gedachte aan spoedige rijkdom en veel ver wachtingen van de luxe, die het le ven aan de overkant heeft te biedeni Canada heeft immers arbeiders nodij. Welnu, ze zullen zich in Toron to of Vancouver neerlaten en het zich daar zo gemakkelijk mogelijk maken. Maar Canada is groter dan die twee steden tesaimnCanada is Saskatchewan en Alberta en Brits- Columbia en de woeste gronden he lemaal in het Noorden. Een land waar Nederland vele tientallen ke ren in kan wentelen en dat juist zijn bijzondere karakter dankt aan de uiterst gevarieerde hoedanighe den van zijn provincies. Canada heeft mensen nodig. Niet op de eerste plaats in de grote ste den. Daar wonen genoeg Canadezen. Het heeft zo nodig in die gebieden, waar de steden klein zijn gebleven en waar nieuwe rijkdommen aan de bodem worden onttrokken. Het heeft ook mensen tekort in die streken, waar de vruchtbare bodem grenst aan oijna ongenaakbare bossen en waar nieuwe grond voor de landbouw ver overd moet worden. Moeilijkheden Kort nadat we James Wijnen ge sproken hebben, treffen we drie Oos tenrijkers. Ze zien er niet uit alsof ze Canada hebben gekocht. Ze gaan naar hun vaderland terug. Het is hun daarginds niet bevallen. Hun relaas is een bevestiging van wat de man uit Zevenbergsche Hoek heeft betoogt. Dat men het, als ar beider, niet op de eerste plaats in de grootste steden moe zoeken. Twee Dit alles, zeggen degenen die hebben doorgezet, betekent niet veel. Ze ge ven hoog op van de grenzeloze mo gelijkheden in dit land. De regering heeft gigantische plannen en voor de uitvoering daarvan zijn mensen no dig. In 1954 werd de emigratie wat afgeremd, omdat de economische machine begon te knarsen. Dit jaar grijpen de raderen weer perfect in elkaar en de emigranten kunnen weer onbeperkt terecht. Canada is een land, dat in verre toekomst ziet. Het heeft niet op de eerste plaats mankracht nodig in de fabrieken en op de boerderijen van het ogenblik, maar voor de be drijven en akkers van straks. Er moet gebouwd en ontgonnen wor den. Hierin ligt ook voor een deel de verklaring van het gebrek aan organisatie dat vaak aan de dag treedt en van de soms minder ide ale spreiding van arbeidskrachten. Het is echter ook zo, dat de in- Proficiat met je 150 Kamerleden. Dat is vlot gegaan en van het ge brom van oude heren als ik, heeft men zich maar niets aangetrokken. Ik zie er ook best de zonzijde van. Er valt nu bijvoorbeeld veel ge makkelijker te manoeuvreren bij de candidaatsstelling. Zo mag ik nu toch zeker verwachten, dat Zeeuwse gewest minstens één KVP-afge- vaardigde in de Tweede Kamer krijgt. Ik spreek nogal eens men sen vandaar en de tevredenheid over de hoge politiek van Den Haag is er een zeldzaam gewas. Het zou daarom zo goed zijn, als er in de fractie weer eens iemand komt, die de mensen en de problemen daar door en door kent. Dat was zo sympathiek van het oude districten stelsel, dat je een afgevaardigde had, die zo helemaal van jezelf was, die ook werd aangeduid als de „ge achte afgevaardigde van Middel burg of Breda of Enschede". Nu wil ik geen debat gaan ontketenen over districtenstelsel en E.V. We hebben de E.V. en we houden die, dat zie ik heel best in. Ik ken ook het schone verhaal over de Kamerleden, die er niet zitten voor groeps- en regi onale belangen, maar voor hetal gemeen belang. Toch zou ik de kie zers van bepaalde groepen en stre ken het plezier willen blijven gun nen, om te spreken over „mijn af gevaardigde". Het is trouwens toch ook zo, dat binnen het kader van het algemeen belang groeps- en re gionale belangen eveneens behar tigd moeten worden door onze volksvertegenwoordiging. Dat we dus ook mensen moeten hebben, die in een bepaalde groep of streek goed thuis zijn, die met de daar le vende wensen en noden volkomen vertrouwd zijn. Nu is Zeeland een gewest, dat aan de vooravond van revolutionaire veranderingen staat door het Del taplan. Het zal bijzonder zorg ver eisen, om bij de grote verbeterin gen ook de noodzakelijke schade voor bepaalde belangen tot het uiterste te beperken, om ook aan dacht te schenken aan een gebied als Zeeuwsch-Vlaanderen, dat er zo'n beetje naast dreigt te komen liggen. Hier r.u kan een man het mag voor mijn part ook een vrouw zijn die met de neus op deze drukwekkende ontwikkelingsplannen niet naar Sovjet-model worden ge maakt. De mensen zijn vrij, werk en woonplaats zelf te kiezen en dan kan het gebeuren dat het aanbod hier te groot en daar te klein is. Dan komen de klachten en onpret tige ervaringen. Dan volgt ook het herstel, omdat de mensen nu een maal eten moeten en een baan zoe ken in andere omgeving, als ze in de plaats, die hun voorkeur had, niet ge slaagd zijn. Mevrouw G. Scheijen uit Spekholzerheide is een van de laat- sten die we spreken, voordat de „Maasdam" bij de Hoek arriveert. Ze heeft haar man en twee kinderen in London (Ontario) achtergelaten en gaat voor een verlof van krap twee maanden naar haar ouders. De heer Scheijen is bedrijfsleider in een meubelfabriek en het bevalt hem best. Ook geen makkelijke tijd gehad in het begin, maar nu geen klachten meer. Integendeel. ,,Ik neem mijn zus mee terug naar Canada", zegt deze Limburgse. En dat mag dan het wettige en overtui gende bewijs heten van het feit, dat haar optimisme niet is geveinsd. Buitengewesten óók een zetel. „Mijn afgevaar digde". - Revolutionaire veranderingen door het Deltaplan.Sterkte voor de Verkiezingsraad en wijsheid voor de Partij. problemen gedrukt zit, gewichtig voorlichtend werk verrichten. In de fractie en in de Kamer. Zo zie ik het. Dat is het dan weer voor van daag. Hou je taai en veel groeten, De eerste beslissing over de Ka meruitbreiding is dus overeenkom stig ons beider verwachtingen met grote meerderheid genomen. Merk waardig, dat de VVD bezwaren had, terwijl juist een fractie van haar grootte best enige uitbreiding kon gebruiken. Overigens zijn met de uitbreiding tot 150 niet al'e pro blemen voor een goede taakvervul ling der Tweede Kamer opgelost. We hebben het daar wel eens over gehad. Om één ding te noemen: zal de controlerende taak van het par lement veel efficiënter kunnen worden? Hier spelen immers ook heel andere factoren dan de getalsterkte der Kamer een rol. Maar hoe dan ook, ik stem met je in, dat de verschillende partijen meer speling krijgen bij de candi- daatstelling. Want er is steeds een meer of minder ernstig gedrang van candidaten. De „opluchting" is ech ter maar eenmalig. Deze „opluchting" biedt inder daad met name ook voor de KVP meer mogelijkheden voor de re gionale vertegenwoordiging van ge bieden, waar tot dusverre geen vol doende stemmental voor het bezit ten van een zetel werd bereikt. Ik denk hier natuurlijk aan Zeeland, evenzeer echter aan de drie Noor delijke provincies: Groningen, Friesland en Drente. Het is rede lijk en daarom ook te verwachten, dat èn Zeeland èn het Noorden in de katholieke fractie vertegenwoor digd zullen worden. Je schijft over minstens één vertegenwoordiger; ik zou dat „minstens" willen wegla ten. Katholiek Zeeland kan bij 150 leden één zetel verwerven, zo ook het Noorden. Omwille der regio nale belangen dienen zij die ook te bezitten. Dan zullen de overige rijkskieskringen voor de z.g. aan gewezen zetels van de KVP moeten zorgen. Hoofdzaak voor de genoem de regionen is echter, dat zij een goede vertegenwoordiger zullen krijgen, zoals Dr. Mes dat vroeger voor Zeeland geweest is. Ik ben het met je eens, dat voor al voor Zeeland (maar ook voor Brabant en Z.-Holland) grote con sequenties aan het Deltaplan ver bonden zijn. De Zeeuwse vertegen woordiger zal door een veelvuldig contact in alle kringen, door advie zen van regionale deskundigen in derdaad een belangrijke stem ver krijgen bij de beoordeling van die consequenties. En nu denk ik niet op de eerste plaats aan technische questies, maar wel aan de gevolgen van het Deltaplan met betrekking tot de ontsluiting van deze provincie en het nauwer contact met „het Wes ten" op sociaal en sociologisch terrein, op economisch en financieel terrein. Ik ben het met je eens dat zich hier revolutionaire wijzigingen zullen voordoen. En nu spreek ik nog niet eens over de positie van Zeeuwsch-Vlaanderen, waar naast bestaande inpolderingsvraagstukken ongetwijfeld ook de verbindingen opnieuw en sterker dan ooit aan de orde gebracht zullen worden. Enfin, jij wijst daar ook al op. Tot Slot: ik heb zo'n idee, dat het ondanks de uitbreiding van de KVP nog een hele „toer" zal zijn om tot verantwoorde candidatenlijsten te komen, dus tot een fractie die in haar geheel een allround-deskun digheid zal bezitten en die de maat schappelijke en regionale samen stelling der partij op redelijke wij ze zal weerspiegelen. Ik wens de verkiezingsraad straks sterkte toe en de leden der partij wijsheid bij de groslijststemming in Maart van het volgende jaar. Pieter, ik eindig. Met hartelijke groet als steeds t.t. Prins Rainier van Monaco vertrok gisteren naar de Verenigde Staten voor een bezoek van twee maanden. Voor de inwoners van het kleine vorstendom aan de Riviera is deze reis van groot belang in verband met mogelijke huwelijksplannen van hun vorst. De toekomstige status van het vorstendom hangt namelijk van zulk een huwelijk af omdat Monaco op basis van een in 1918 getekend ver drag een deel van Frankrijk zal wor den indien Prins Rainier komt te ster ven zonder dat er een troonopvolger is. Hierdoor zouden de inwoners van het vorstendom voor het eerst sinds de middeleeuwen Franse belastingen moeten gaan betalen en in het Franse leger hun dienstplicht moeten ver vullen. De prins zal twee Amerikaanse vrouwen ontmoeten, die hen enige tijd geleden in Monaco hebben bezocht. Een van deze vrouwen is de 20-jarige studente Jo Ann Stork, die in het begin van dit jaar een bezoek aan Monaco bracht. De tweede is de film actrice Grace Kelly, die de prins be zocht toen zij onlangs voor het op nemen van een film in Monaco was. (Advertentie) België zal het volgende jaar als eerste land ter wereld automatische telefoonverbindingen met het bui tenland krijgen. In April wordt de eerste verbinding tussen Brussel en. Parijs geopend. ook dit is een factor waar men mee moet rekenen. Op de onderste sport van de maatschappelijke ladder is nu eenmaal meer gedrang dan ho gerop. De ongeschoolden vooral mo gen alleminst verwachten dat het bed voor hen gespreid ligt. Ze zullen vaak harde jaren moeten doorworstelen om zich een plaats in de gemeenschap van het nieuwe Canada te verwerven. Eerder ook zal er plaats voor hun zijn in de nog byna ongecultiveerde gebieden, dan in die streken, waar de beschaving ten dele drijft op de verworvenheden van de moderne techniek. Canada heeft iedere emigrant iets te bieden, maar men staat er niet klaar met een baan en een arbeidscontract, die in alle opzichten aan de per soonlijke wensen en de individuele ge aardheid zijn aangepast. In het be gin is het vaak een kwestie van ne men wat men kan krijgen. Daarna kan men gaan werken aan een toe komst, zoals men zich die tevoren heeft gedacht. Kees van Hooydonk uit Nieuw-Ginneken had verschillende be roepen voor hij zich een tuinderijtje kon kopen. Franssen uit Terwinselen was stratenmaker voor hij een aan stelling kreeg als monteur en Jan Koot uit Breda moest zich het ge zelschap van 5000 kc ien laten welge vallen voor hij in het timmervak kwam. En soms hebben ze misschien wel even zonder werk gezeten. Niet doordat Canada teveel mensen heeft, (Van onze speciale verslaggever) Als u in een stad woont waar veel water is, kan het op een dag best gebeuren, dat er in één van de grachten of vaarten een aardig, klein jacht wordt gesignaleerd, dat zomaar uit de lucht schijnt te zyn gevallen. Als ge nieuwsgierig naderbij komt en een blik in het roefje van dat vaartuig werpt, zult ge misschien schrikken, want wat moet ge ervan denken, als ge aan een kapstok twee cowboy-hoeden ziet hangen! Als ge dan arglistig als ge zyt toegang tot het bootje eist, zult ge ondersteboven gaan van ontstel tenis. Op uw kloppen wordt het lage deurtje opengeworpen en in het half duister ziet ge twee jonge mensen een man en een vrouw die beiden met een guitaar in de aanslag, u toezingen „Haste tone, jippie jippie jee!" Alla ge hebt dan kennis gemaakt met Goldy en Peter de Vries, het Ne derlandse echtpaar, dat met zyn Jachtje „Goldy" in heel West-Europa bekend is geworden. van hen hehhen riS lw£e maar doordat er plaatselijk iets mis n dat wel gedaan. Zq ging, of het arbeidsevenwicht door Peter de Vries verwierf deze be kendheid niet door zijn stuurmans kunst, maar door het lied. Hebt u in Nederland nooit van Goldy en Peter de Vries gehoord? Vraag dan in Duitsland eens aan een willekeu rige jongeman naar die twee Neder landers. Ik maak me sterk, dat hij u zonder meer een liedje uit het re pertoire van Goldy en Peter zal voorzingen. Misschien hoort u dan wel voor het eerst van uw leven: Haste tone, jippie jippie jee". En dan zult ge verbaasd uitroepen: „Maar dat is ónze „Ouwe Taaie"! Inderdaad, hij is het. Goldy en Pe ter hebben de Ouwe Taaie, die hier onderhand zijn naam eer is gaan aandoen, een verjongingskuur gege ven. Zo schijnt hem tegenwoordig de zon niet meer in de nek, maar Goldy en Peter zingen inconsequent als al le liedjeszangers: „Und er hing sich am Sockenhalter auf". Voor de Duit se radio kan men dagelijks minstens éénmaal luisteren naar het lted „Cowboy-Jimmi'e", een eigen liedje van Goldy en Peter de Vries. Maar ook de intussen vergrijsde Sa rina en Kronjo uit de dessa, die el kaar zo teder beminden, werden door Goldy en Peter voor 't Duitse publiek tot nieuw leven gewekt. Zij komen steeds even droevig aan hun eind als in de jaren 1942-1943, toen dit vers ontstond. Zij worden na melijk door een tijger opgevreten. En wie herinnert zich niet uit de oorlogsjaren dat lied „Hei hei meis jelief"? Welnu, Goldy en Peter heb ben een nieuw ■■•erfje over dit oude ding gesmeerd en het wordt in Duits land voor nieuw verkocht. En grif. Hoe populair deze liedjes zijn blijkt wel uit het feit, dat van één liedje van Goldy en Peter (Cowboy-Jimmy) in één maand tijds 280.000 grammo foonplaten werden verkocht. En niet zonder reden heeft het echtpaar zijn twee zwarte poedels de namen „Sa rina" en „Kronjo" gegeven Voor Goldy en Peter geen Indonesia-ma laise HET „KALME GENRE' Goldy en Peter-mevrouw fie Vries is een Deense van huis uit- zyn echte ambassadeurs voor Nederland. Zy waren, de eersten, die in West-Duits- land het cowboy-liedje introduceer den. Ze deden dat met een goede kijk op het karakter van de Duitser, die voor de nieuwe Amerikaanse songs nu eenmaal niet witgloeiend was, na de oorlog. Goldy en Peter brachten daarom, wat ze noemen, „het kalme genre". Dat „wheepie"- gedoe ligt onze Oosterburen niet erg. „En toch", zo vertelt Peter, „hebben de Amerikanen in Duitsland weleen.s een weddenschap afgesloten op de echtheid van ons. Een zoon uit het land van Uncle Sam verloor zelfs eens vijf dollar, toen hij beweerd had, dat Peter een gedroste Amerikaanse soldaat uit Texas was. Peter en Goldy doen dit werk nu al verscheidene jaren en het legt hun geen windeieren. Eerst trad Peter op voor de Amerikaanse bezettings troepen in Duitsland, later voor de „special service" en tenslotte voor het Duitse publiek. 'De populariteit van het tweetal is heel groot, in Duitsland. Er is zelfs een tijd ge weest, dat zij officieel bovenaan de ranglijst van artisten stonden. Het was in die tijd, dat het echtpaar zich een tweedehands auto aanschaf te, die echter weer werd opgedoekt, toen er een kleine Peter de Vries bij kwam. Zo werd besloten het jachtje te kopen. Voor Kronjo de poedel, was het een hele overgang, maar Goldy en Peter zelf vinden het heerlijk, om in een eigen „huisje" te zitten en toch vrij te kunnen zwer ven. We hebben Peter de Vries ge vraagd, waarom hij het persé buiten de grenzen zoekt. (Toen wij hem praaiden was hij van plan spoedig naar Frankrijk te vertrekken). Peter zei daar niet veel op, maar hij uitte een klacht, die wij meer hebben ge hoord uit de mond van Neder landse kleinkunstenaars: „We worden hier met een grijpstui- ver afgescheept, want de vette hapjes blijven bewaard voor 'n beperkt select kringetje. Een soort kartel. Nee, wie succes wil hebben, moet het gaan zóe- J j ken. En daarom gaan wij 'J| buitengaats!" Nu kunt u dan eindelijk 'n echte- „Amerikaan" roken voor gewone Nederland e prijs! D \KOTA heet die nieuwe sigaret. Een milde» maar tegelijk pittige Ameri kaan van de meest uitge lezen tabakken. Róók die eens! Van zo'n sigaret kikker je op! Een Dakota ont-spant de zenuwen en maakt u rustigerkalmer 85 ct per pakje thans in geheel Nederland ver krijgbaar.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1955 | | pagina 5