iJaoblafl QeStera
SPIONNEN IN PEKING
PERSPECTIEF
HUMANISME
LIFTVERBOÜ
AT EEN
ONDERLIJKE
ERELD
RADIO
TWEEDE BLAD
WOENSDAG 22 DECEMBER 1954
Bij aanrijding gedood
Beetje verzacht
McAuliffe krijgt
oppercommando
Irmgard Schmidt
krijgt 5 jaar
Betogingsverbod zet
kwaad bloed
Geschenken waarmede U iedereen verrast
Schoonheid en bruikbaarheid
zijn „kalendarische" eisen
Tijdwijzers van allerlei
slag
naar liet Amerikaans van J. P. MARQUAND
Shock
£TR is, naar we in „De Maasbode"
lezen, een socialistisch maand
blad verschenen onder de veelbe
lovende naam „Perspectief".
Het blad wil een bijdrage leveren
tot versterking van de socialistische
beweging in ons land. Het acht een
dergelijke versterking in de hui
dige politieke situatie hoogst ge
wenst. Na de verschijning van het
Bisschoppelijke Mandement is het
voor niemand meer een geheim, al
dus de redactie, dat de voornaamste
politieke tegenstelling in deze pe
riode gevormd wordt door de con
troverse van de KVP en de „verbo
den" of „ongewenst" verklaarde
socialistische en arbeidersorganisa
ties. Dit is naar haar mening éen
van de vormen, die de klassenstrijd
in Nederland in de practijk thans
gekregen heeft.
„Perspectief" wil in deze strijd
de stem vertolken van die leden
van de PvdA, die de militaire poli
tiek van de partijleiding verwerpen,
die de strijd van de koloniale vol-
ktren voor hun emancipatie met
kracht willen steunen en die in Ne
derland aan de brede socialistische
beweging 'n dieper socialistisch be
wustzijn willen geven.
De socialisten van het SDAP-
stempel, die blijkbaar geen toestem
ming hebben gekregen om een
eigen werkgemeenschap te vormen,
hebben dus blijkbaar toch een me
thode van groepsvorming gevonden
en wel rondom een eigen maand
blad.
Het bewijst weer eens, hoe er in
de PvdA onder het gedisciplineerde
partij-oppervlak toch veel meer
woelt en wringt dan in de officiële
organen tot uiting komt. Men geeft
wel hoog op van de eenheid in po
litiek denken en willen, welke de
levensbeschouwelijk federatieve
partijvorm zou mogelijk maken,
maar we behoeven niet eens naar
het buitenland te gaan, om vast te
stellen, dat het zo mooi niet is
Horen we hier geen vleugel-
geklapper?
^/AN een lezer (Eduard Sadee uit
Breda) ontvingen we het vol
gende schrijven:
In uw editie van Zaterdag 18
December j.l. werd onder boven
staande titel o.m. het volgende ge
steld:
„Omwille van de gewetensvrij
heid kan het niettemin geraden
„zijn, humanistisch werk toe te
„laten en zelfs te subsidiëren,
„mits dit verantwoord wordt door
„het feit, dat er een aanzienlijke
„groep humanistische verzorging
„ook positief verlangt."
Welnu, het tweede gedeelte van
deze stelling, n.l. dat het omwille
van de gewetensvrijheid geraden
kan zijn, humanistisch werk te sub
sidiëren, mits een aanzienlijke groep
humanistische verzorging verlangt,
moet ik ontkennen. Immers op
grond van de gestelde noodzake
lijke voorwaarde (dat een aanzien-
liike groep humanistische verzor
ging verlangt) kan men terecht te
genwerpen, dat een aanzienlijke
groep niet méér aanspraken op de
door de wet gegarandeerde gewe
tensvrijheid kan doen gelden dan
een onaanzienlijke groep.
Indien het de overheid nochtans
geraden kan zijn, sommige groepen
wel en andere geen subsidie te ver
strekken, moet er bijgevolg een
andere titel dan de gewetensvrij
heid zijn, waarop subsidie wordt
gegeven. Naar mijn mening wordt
deze rechtsgrond gevormd door het
algemeen welzijn. Uit het oogpunt
van het bevorderen van het alge
meen welzijn maakt het inderdaad
verschil of een aanzienlijke groep
subsidie verkrijgt voor maatschap
pelijk werk dan wel een onaanzien
lijke. Gaat men echter uit van de
gewetensvrijheid, dan mag zoals
reeds betoogd geen onderscheid
worden gemaakt tussen belangrijke
en onbelangrijke groepen, op straf
fe van zich schuldig te maken aan
willekeur.
Tot zover de inzender. We willen
hem grif toegeven, dat de beknopte
formulering van ons stukje de kwes
tie niet geheel uit de doeken deed.
Men kan natuurlijk stellen, dat het
eerbiedigen van de gewetensvrijheid
tot de componenten van „het alge
meen welzijn" behoort, doch ook
wij achter het inderdaad jnister
als men zó redeneert: Bij subsidië
ringen dient de Overheid uit te
gaan van de concrete eisen van het
algemeen welzijn in Nederland. Dit
brengt o.a. mee ontzien van de ge
wetensvrijheid, maar ook waak
zaamheid ten opzichte van gods
dienstondermijning. De eis der ge
wetensvrijheid zal de Overheid be
letten het humanistisch werk tegen
te gaan. De tweede eis zal echter
reserve opleggen en verbiedt gelijk
stelling van godsdienst en levens
beschouwing. Echter kan het alge
meen welzijn wel vergen hier
komen we dan in het schuitje van
Inzender dat, zodra een belang
rijke groep inderdaad positief hu
manistische verzorging verlangt, de
mogelijkheid van subsidiëring onder
het oog zou kunnen worden gezien.
jy[INISTER Staf heeft geen al te
beste beurt gemaakt met zijn
liftverbod voor militairen. De eer
ste fout was al, dat dit verbod
waaryoor de militaire overheid
haar goede redenen kan hebben
niet vergezeld ging van een ver
ruiming van mogelijkheden van vrij
vervoer of van enige verhoging
van soldij. De tweede fout was, dat
de minister in de Tweede Kamer
het advies van Prins Bernhard in
het geding bracht. De derde fout
was, dat het verbod werd uitge
vaardigd zonder de nadere precise
ring: Liften op zich is niet verbo
den, slechts het bedelen om een
lift.
Dit alles heeft de publieke opinie
sterk geprikkeld. Zulke maatrege
len kunnen slechts bij een goede
psychologische aanpak tot rumoer-
loze aanvaarding gebracht worden.
Die geprikkelde publieke opinie
kreeg nu een geluidsversterker in
de Tweede Kamer en het werd een
debat, dat wel een loze motie, maar
niets positiefs opleverde behalve
dan wellicht het besef bij de mi
nister, dat handhaving van de
krijgstucht met tact en psycholo
gisch inzicht gepaard dient te gaan.
Het heeft verder niet veel zin
over het geval na te kaarten. Beter
is het nu uit te zien naar een me
thode, om de bereidheid bij de bur
gers om militairen mee te nemen
te mobiliseren en organiseren, zo
dat de ordeloze bende wordt ver
meden. Dat is wel echt iets voor de
Thuisfro ten. Het zou ons niet ver
wonderen, als ze de koppen reeds
spoedig bij elkaar steken.
De 14-jarige wielrijder H. N. uit
Den Haag is op het Schenkviaduct
door een truck overreden en kort
daarna aan zijn verwondingen over
leden.
Wet op cadeaustelsel
In hel ontwerp van wet op het
cadeaustelsel, is een bepaling opgeno
men, die bedrijven de vrijheid laat,
reclame-artikelen ten geschenke te
geven, die „consumptie-verwant" zijn
aan de hoofdprestatie van het bedrijf.
Op veler verzoek zijn de minister en
staatssecretaris van Economische Za
ken nu bereid gebleken, deze uitzon
deringsbepaling te verruimen.
In 't algemeen zullen ook reclame-
artikelen van geringe waarde aan de
klant ten geschenke mogen worden
gegeven. Dit „van geringe waarde" in
absolute zin te verstaan.
Eerst zeven maanden na afkondi
ging zal de wet in werking treden,
zodat men ruimschoots gelegenheid
krijgt, de lopende cadeau-actie's af te
wikkelen.
(Advertentie)
V. S.-leger in Europa
Luitenant-generaal Anthony C. Mc
Auliffe, bevelhebber van de Ameri
kaanse parachutisten tijdens het
Duitse Ardennenoffensief in 1944, zal
generaal William M. Hoge opvolgen
als bevelhebber van het Amerikaanse
leger in Europa.
Generaal Hoge gaat aan het einde
van de volgende maand met pensioen.
McAuliffe was tot nu to° bevelheb
ber van het zevende Amerikaanse
leger in Europa.
Spionnage voor de Russen
Een gerechtshof van de Ameri
kaanse Hoge Commissie te Berlijn
heeft de 24-jarige Oostduitse Irm
gard Schmidt, die begin December
werd gearresteerd, tot een gevan
genisstraf van vijf jaar veroordeeld.
Zij werd er van beschuldigd, inlich
tingen voor de Russen te hebben in
gewonnen en doorgegeven. Ook zou
zij getracht hebben de Russen bij
zonderheden mee te delen over per
soonlijke gegevens, diensttijden en
opleiding van de ..American Mili
tary Intelligence Department", een
afdeling die zich bezig houdt met
inlichtingen over de sterkte en de
opstelling van de Russische troepen.
Zij zou bovendien in November j. 1.
getracht hebben gegevens te krijgen
over de geheime dienst van het Ame
rikaanse leger.
Suriname
Tien samenwerkende politieke orga
nisaties, die van de Surinaamse re
gering geen toestemming kregen tot
het houden van een betoging, hebben
gezegd, dat dit verbod indruist tegen
het rechtsgvoel. Zij vinden hierin aan
leiding, zich te verklaren tegen de
voorgenomen feestelijkheden ter ge
legenheid van de afkondiging van het
statuut te Paramaribo op 29 Dec.
(Advertentie)
De fraaiste kalender, die we dit'
jaar ontvingen is de „Vaderlandsche
Kalender", ditmaal reproducties ge
vend van de schoonste werken uit het
oeuvre van Pieter de Hoogh, de ty
pische Nederlandse schilder, die leef
de van 1629 tot (naar men aanneemt)
1684.
De werken van Pieter de Hoogh
zijn over de gehele wereld verspreid,
maar in deze kalender, welke wordt
uitgegeven door de drukinkt- en verf-
fabriek ..Arnhemia" in Arnhem, zijn
zij voor eenmaal als op een expositie
samengebracht. In de nuchtere druk
inkten heeft men de gloed en de
weelde van De Hooghs werk uitste
kend weten weer te vinden. Typo
grafisch juweel, deze kalender.
Het internationale wol-secretariaat
geeft een warmgekleurde kalender
die iets van een wapenschouw heeft.
Het blad van elke maand geeft een
militair te zien in gala-uniform. Het
spreekt vanzelf, dat dit uniform steeds
van wol is gemaakt.
Het korps Rijkspolitie belicht zijn
eigen werk in een speciale vlotte ka
lender. „De Nederlanden" van 1845
brengt een echte kantoorkalender,
zonder veel opschik, maar duidelijk.
Zoals een kalender hoort te zijn. De
kalender van „De Zeven Provinciën",
ook 'n assurantiemaatschappij, draagt
boven het bloc een fraaie afbeelding
van De Ruyters schip, dat de „Zeven
Provinciën" heette. „Nillmij en Arn
hem" gaan ditmaal met behulp van
gouaches van Jan Korthals het jaar
door. Evenals vorig jaar is de kalen
der van de Kuyper een vrolijk geval
letje, met humoristische plaatjes van
dieren, die.... natuurlijk „De Kuyper"
drinken. Evenzo is hiet de DAF, die
in haar kalender de. producten van
het eigen bedrijf en hun prestaties
toont. Een royale, fraai uitgevoerde
kalender.
Duidelijke kantoorkalenders ont
vingen we van de KLM (aardig ge-
illustreerd)van de Eerste Holland-
sche en van J. A. van Oosterum uit
Breda. De Vereeniging voor den Ef
fectenhandel in Amsterdam voorzag
hoofdstuk i
De gebeurtenissen van die middag
en hun gevolgen, welke ik hier zal
trachten te beschrijven, zij even zove-
le bewijzen voor de juistheid van een
van mijn vroegere theorieën. Het
was namelijk mijn overtuiging dat
de mens, ook al behoort hij tot het
bedroevend geringe aantal van dege
nen die boven hun tijdgenoten uit
steken. meestal wordt meegesleept
door de loop der omstandigheden.
Hij kan deze niet naar willekeur re
gelen. De Julius Caesars, de Dsjen-
gis Khans, de dictators zijn indivi-
duën, die door half-begrepen, onder
grondse historische machten naar de
oppervlakte gestuwd worden en zich
in de stroom bewegen als rijstkor
rels in kokend water. Ik geloofde toen
dat geen sterveling ooit de loop der
gebeurtenissen had kunnen wijzigen.
ik althans deed die middag geen en
kele poging daartoe. Zelfs als ik ge
meend had ook maar het geringste
iu ïnuuveranderen' zou ik geen
S ril ft gedaan. Lange jaren
tl -en geteerd, dat el-
mnpnull Ie lr?sP?Lnning meestal tot
ïlbriuk rin!? dt. en in elk ®eval
aftreuk doet aan iemands waardig-
Ik voltooide de bladzijde, welke ik
bezig was te schrijven en sloot die
met de rest van mijn manuscript m
de lade van mijn roodgelakt schrijf
bureau; in het tevreden besef, dat
ik het vermoedelijk nooit zou vol
tooien en dat het er niet op aankwam
of ik dit al of niet deed. Het gedeuk
te zilveren reisklokje op mijn bureau,
een van de weinige herinneringen
aan een vorig bestaan, wees kwart
over zes, hetgeen in Peking betekent
dat de middag juist begonnen is. De
eeuwigdurende kalender gaf een dag
in midden Juli aan.
Ik droeg een blauw Chinees kleed
naar de laatste mode, waarin ik mij
zeer behagelijk voelde, zodat het mij
ergerde dat ik dit costuum niet kon
blijven dragen bij het voorgenomen
bezoek. Ik liet me achterover vallen
in mijn stoel en verhief mijn stem,
doch niet al te luid, aangezien ik
wist dat er altijd een bediende in de
buurt was. Mijn stem vermengde
zich met het sjilpen van de krekels
in de struiken buiten de tuinmuren.
„Yao", zei ik.
Mijn hoofdjongen duwde zachtjes
de mat voor de deur opzij en nader
de over de grijze vloertegels met
whiskey en soda. Wij onderhielden
ons in de beknopte termen der Chi
nese taal.
„Leg een schoon wit pak klaar",
zei ik. „Ik ga naar een feestje bij
mr. Montgomery."
Het was eigenlijk overbodig hem te
zeggen, waarheen ik ging, want even
als alle bedienden in Peking kende
Yao zijn meesters afspraken even
goed als de meester zelf.
„Zorg, dat mijn diner om negen
uur klaar is", liet ik er op volgen.
„Ik weet nog niet of ik thuis kom
eten. Ik weet ook nog niet of ik in
dat geval gasten meebreng, maal
ais ik thuiskom, wil ik een goed di
ner hebben."
Mijn vaagheid verontrustte htm
geenszins. Ik betwijfel, of er een
plaats ter wereld is, waar men zo
vaag kan zijn en tevens zo zeker van
een onberispelijke bediening als in
Peking. Ik wist, dat mijn witte pak
en mijn witte schoenen smetteloos
zouden zijn, en dat waren ze. Yao
was me behulpzaam met het aantrek
ken van mijn jas en knielde neer, om
de omslagen van mijn pantalon te
schikken.
„Geef me een schone zakdoek",
vroeg ik, „en ik heb geen geld op
zak."
„Gisterenavond hebt u al uw geld
opgemaakt", zei Yao.
„Goed, leen me dan tien dollar."
Van tijd tot tijd was Yao ook mijn
bankier en hij was eerlijker dan ver
schillende financiers, die ik gekend
heb. Ik liep over de voorhof, waar
de tuinkoelie bezig was een border
van blauwe en witte bloemen te be
de geesten moet buitenhouden, naar
de rode deur in de grijze buitenmuur.
Automatisch werd de deur geopend
door de portier die, naar ik wist, op
elk uur van de dag of de nacnt ge
reed zou staan mij deze dienst te
bewijzen. Mijn ricksja met de loper,
in schone witte kleren, stond voor de
pocfrt gereed. Een ogenblik later had
den wij de smalle straat verlaten en
rolden langs een brede weg naar de
Gezantenwijk. Mijn jongen liep gelijk
matig en onvermoeid, zoals een goe
de ricksja-jongen betaamt. De gezien-
ten en geluiden van Peking in de zo
mer schenen aan weerszijden voorbij
ii fill,den als een film, wisselend aan
elke straathoek en toch altijd het
zelfde. Zelfs met gesloten ogen kon
ik aan de geluiden weten, wat er te
zien was. Een diepere klank in het
geklepper der pantoffels zei mij, dat
we langs de rooskleurige muren der
Verboden Stad liepen, waarboven de
gele tegeldaken zich verhieven, zijde
achtig glanzend tegen de blauwe he
mel, die zich dieper kleurde bij het
zinken van de zon. Daar had je he*
piepen van de kruiwagen van een
ezel, het gefladder van afgerichte
duiven, het geschetter van de radio
en het toeteren van een auto; doch
al deze geluiden schenen de vredige
rust niet te kunnen verstoren. Ik
hoorde de koperen castagnetten van
de suikergoedverkoper, het belletje
van de waaierhandelaar en de kreten
van een meloenenventer. Deze gelui
den vei-smolten tot een eindeloze me
lodie. liefelijk en kamerend. de stem
van China, waar men geboren wordt
en sterft volgens vaste gebruiken en
waar niets erg belangrijk is, behalve
dan kalmte. Ik voor mij voelde mij
kalm genoeg en verheugde mij hier
over. Ik verdiepte mij in het aan
genaam besef, dat de stad nooit veel
zou veranderen en dat ik in zekere
zin deel ervan uitmaakte, voor zover
dit voor een buitenlander mogelijk
was. Ik haalde een waaier uit mijn
zak; een waaier, waarop een gedicht
stond over kraanvogels en lotosbloe-
men, welke mijn Mandsjoevriend,
Prins Toeng, mij geschonken had.
Er stonden al verscheidene rick-
sjas onder de wilgen voor Montgo-
merys hek. De ricksjas-koelies hurk
ten onder de bomen en bespraken de
eigenschappen en aangelegenheden
van hun meesters en meesteressen.
Zij zouden zonder klagen desnoods
tot twee uur in de nacht daar wach
ten. Een strijkje speelde op het ter
ras voor Montgomerys huis. Het was
een Europese woning van twee ver
diepingen, doch rondom bewoog zich
het wonderlijk cosmopolitische leven
van Peking. Men wist er alles van
elkaar. De Engelse, Russische, Duit
se, Italiaanse, Japanese en Chinese
autoriteiten waren aanwezig. Iedereen
was er. In het wit geklede bedien
den dienden colktails en zoutjes rond.
Mr. Montgomery, gezet en transpi
rerend in zijn witzijden pak, drukte
mij de hand.
„Blij je te zien, Tom", zei hij.
Er was iets in Joe Montgomery,
dat herinneringen wekte aan vroeger,
aan Amerika, en dat maakte me
meestal nerveus. Mijn gastvrouw,
j
Bij legermanoeuvres, die in
de buurt van Zuid-Jutland S
J werden gehouden, liepen de
kippen van een boer een
shock op. Zij konden niet te- J
gen het heftige artillerie-vuur
J dat enkele dagen achtereen
S daverde. De gevolgen van de
shock waren goed merkbaar.
De eierproductie van de i
beestjes verminderde onder
andere met de helft. De eige-
naar heeft daarom schadever-
goeding aangevraagd. Hij
heeft die gekregen ook.
V aart
Een patrouilleboot van de Duitse
rivierpolitie is dezer dagen het uit
varende Nederlandse tankschip
„Mercurius" in de Elbe-monding
achterna gevaren om de scheeps
hond, die door de politie in de ha
ven werd gevonden terug te bezor
gen. De hond had drie agenten ge
beten.
Oud
In de Sovjet-Unie leven 717 men
sen, die ouder zijn dan 110 jaar.
(Zeggen de Russen). De oudsten zijn
twee vrouwen van 145 jaar. 4.425
Mensen zijn tussen de 100 en 110
jaar en 40.000 zijn ouder dan 90. In
deze leeftijdsgroepen treft men drie
vrouwen aan tegen één man.
Kerstkaart
1 Een ontsnapte gevangene uit
het Amerikaanse St Paul heeft de
politie van Everett, die volop naar
hem aan hetzoeken is, alvast een
kerstkaart gestuurd. Hij schreef:
..Blijf nog een tijdje weg. Heb het
goed". De knaap had levenslang
gekregen wegens cheque-verval
sing Om te tonen, dat hij zijn
vak nog niet was verleerd stuur
de hij met gelijke post een valse
cheque mee. Deze was voorzien
van de handtekening van inspec
teur Morris Stevens. Stevens is
chef van de afdeling chequever
valsingen.
Student
Een 70-jarige inwoner van Co
lombo heeft toelatingsexamen ge
daan voor de hogere accademische
en beroepsstudie. In de meeste ge
vallen is dat een bezigheid voor jon
gelieden tussen de 12 en 20 jaar. „Ik
ben nooit te oud om te leren", heeft
de grijsaard gezegd. Hij wil advo
caat worden.
Mode
„Wanneer Dior of een andere Pa-
rijse mode-koning eens een goede
beurt wil maken, moeten ze maar
eens naar de wildernissen van Bor
neo gaan", heeft dr. Iwan Poloenon
verklaard. Deze man kan het we
ten, want hij heeft geruime tijd in
die wildernissen rond gescharreld.
Volgens hem zijn de dames daar
zeer mode-bewust en de kleding die
ze dragen is soms heel wat mooier
dan die van Dior en zijn collega's.
Middeltje
£)e hoofdpijn gaat duurder
worden in de Verenigde Sta
ten. De prijs van de meest ge
bruikte middeltjes tegen deze
ziekte zal namelijk 5 tot 10
procent worden verhoogd. Dat
loopt aardig in de papieren,
wanneer men weet, dat Ame
rika jaarlijks 4.400.000 kilo
van dat spul inneemt.
Waarsehuiving
Prof. Max Born de 73-jarige No-
bel-prijswinnaar 1954 voor natuur
kunde. heeft de jonge geleerden ge
waarschuwd geen atoom-geleerde
te worden. ..Dat is geen wetenschap
meer", verklaarde hij op een pers
conferentie. „Het is oorlog voeren".
Volgens de professor werden de
meeste jonge geleerden atoom-zoe
ker om in de krant te komen.
Oordeel
Een mode-ontwerper te Holly
wood, zekere heer Day Driscoll,
heeft zijn Parijse collega Christian
Dior de slechts geklede man van
het jaar 1954 genoemd. „Hij ziet er
uit als een verouderde, decadente
figuur, die naar kamferballetjes
ruikt", luidde zijn weinig vleiend
oordeel. Op zijn lijstje slecht ge
klede mannen staan ook Malenkof
en senator McCarthy. „Het zijn net
clowns", zegt hij.
E re-lid
Wegens zijn „vurig en onvermoei
baar ijveren voor het melk-drinken"
heeft de Kamer van Koophandel in
de kleine Amerikaanse plaats Lvn-
den de Franse premier Mendés-
France het ere-lidmaatsehap aange
boden. Lynden is een centrum van
de zuivelindustrie.
ons van een beurskalender, welke de
activiteit in de Amsterdamse beurs
in beeld brengt. Het kalendarium
vermeldt allerlei wetenswaardighe
den voor degeen, die met het kapi
taalverkeer te maken heeft. Calvé-
Delft zocht het meer in het geven
van voorlichting omtrent de voeding
van vee. Twee reproducties van wer
ken van Paulus Potter geven deze
uitgave enige sfeer.
De fa Hoosemans-Oomen te Breda,
off. dealer van Giilder Diesel tracto
ren verspreidt een tijdwijzer van
Duitse komaf met mooie foto's, die
betrekking hebben op het product.
De wijnkalender 1955 zoekt het
hoe kan het ook anders in Frank
rijk. Er zijn heel fraaie aquarellen
van F. J. D. Boers. De rij wordt ge
sloten door een heel duidelijke en
bovendien fraaie kalender van de
B.P. Ook hier zeskleurige illustraties
op een fond van grijs.
DONDERDAG 23 DECEMBER
HILVERSUM I 402 m. KRO: 7.00
•Nws 7.15 Gram. 7.45 Morgengebed en lit.
kal. 8 00 Nws, weerber. en kath nws 8.20
Gram. 9.00 V. d. huisvr. 9.35 Waterst. 9.40
Gram. NCRV: 10.00 Gram. 10.30 Morgen
dienst. KRO: 11.00 V. d. zieken 11.45
Kamerkoor en orgel 12.00 Angelus 12.03
Lunchconc. (12.30-12.33 Land- en tuinb.
meded. 12.33-12.40 V. d. boeren) 12.55
Zonnewijzer 13.00 Nws en kath. nws 13.20
Alt en piano 13.50 Gram. NCRV: 14.00
Gram. 14.45 V. d. vrouw 15.15 Twee vio
len en piano 15.50 Gram. 16.00 Kerstwij-
dingsdienst v. d. mil. 17.00 V. d. jeugd
17.30 Vocaal ens. 18.00 Pianospel 18.15
Kerstwijding Zuid-Molukse Christen
Jongeren 18.45 Kerstboodschap v. h. Le
ger des Heils. 19.00 Nws en weerber.
19.10 Gram. 19 20 Sociaal gesprek 19.35
Verz. progr. 20.00 Radiokrant 20.20 Pro
menade ork. 20.45 Amus. muz. 21.15 De
.ieugd vliegt uit. hoorsp. 21.45 Kamerork.
22.10 Periodiekenparade 22.20 Orgelconc.
Elsa Montgomery, nam mij terzijde.
„Tom ,voel jij je niet ongerust?",
vroeg ze.
„Hoezo?", zei ik.
„Omdat het leger de stad verlaten
heeft. Sinds gisteren is het een feit.
Alleen de politie is er nog. Je kunt
alles verwachten.
Een bediende kwam langs met een
blad cocktails en ik nam er een.
„Je weet heel goed, Elsa. dat er
nooit iets gebeurt."
„Maar stel je er geen belang in?"
„Niet in Chinese politiek. Het loont
de moeite niet, omdat die te vaak
verwisselt."
„Je moet er toch heel wat van we
ten", meende zij. „Je gaat zoveel
met Chinezen om, maar je zegt nooit
iets."
„Bedoel je, dat mijn inlandse vrien
den je goedkeuring niet kunnen weg
dragen?", antwoordde ik. „Maar er
is niets te vertellen. Alles gaat zijn
gang. Ik ben bezig, een boek daar
over te schrijven."
„Gunst, Tom! Ik wist niet. dat je
bezig was een boek te schrijven. Ik
wist helemaal niet, dat je iets uit
voerde."
..Eerlijk gezegd", antwoordde ik
„wist ik de vorige week zelf nog niet,
dat ik een boek schreef. Het is hier
beter in China, te zeggen dat je iéts
doet. dan dat je niéts doet, hé? Men
zou anders een verkeerde indruk wek
ken."
Zij keerde zich half om en zei:
„Gunst, hoe maakt u het, mr. Moto.
Je kent mr. Moto toch, nietwaar
Tom?"
22.45 Avondoverd. 23.00 Nws 23.15-24.00
Gram.
HILVERSUM II 298 m. AVRO: 7.00
Nws 7.10 Gram. 7.15 Gym. 7.30 Gram.
VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00 Nws
8.15 Gram. 9.00 Idem 9.30 V. d. vrouw
9.35 Gram. 9.40 Morgenwijding 10.00 Gr.
10.50 V. d. kleuters 11.00 De Antwoord
man 11.15 Lichte muz. 11.45 Voordr. 12.00
Zang en piano 12.25 In 't spionnetje 12.30
Land- en tuinb. meded. 12.33 Gram. 12.50
Uit het bedrijfsleven 13.00 Nws 13.15 Me
ded. of gram. 13.00 Metropole ork. 13.55
Koersen 14.00 Christoforo Colombo, hoor
spel 14.45 V. d. zieken 15.30 Alt-mezzo
en piano 16.00 Gram. 16.15 Voordr. 16.30
Promenade ork. 17.00 V. d. jeugd 17.45
Regeringsuitz.: Rijksdelen Overzee: Ont
wikkeling van de aardolie-industrie op
Nieuw-Guinea door ir W. Reimerink
18.00 Nws 18.15 Sportproblemen 18.25 V.
d. jeugd 18.40 Cabaret 19.00 V. d. kind.
19.05 Gesproken brief uit Londen 19.10
Rep. 19.15 Amus. muz. 19 45 Kerstgroet
20.00 Nws 20.05 Die Kindheit Jesu, ora
torium 20.45 Nu zijt wellecome, kerst
hoorspel 21.15 Pianorecital 21.55 Kerst-
progr. 22.10 Orgel, viool en trompet 22.45
Buitenl. overz. 23.00 Nws 23.15 Sportact.
23.30-24.00 Het eenzame Kerstfeest.
BRUSSEL 324 m: 11.45 Gram. 12.00
Omr. ork. 12.30 Weerber. 12.34 Gram.
13.00 Nws 13.15 Orgelsp. 14.00 Engelse les
14.15 Knapenkoor 14.30 Franse les 14.45
Knapenkoor 15.15 Jeugdconc. 16.16 Gram.
17.00 Nws 17.10 Kinderkoor 18.15 Gram.
18.30 V. d. sold. 19.00 Nws 19.40 Gram.
19.50 Voordr. 20.00 Verz. progr. 21.15
Omr. ork. 22.00 Nws 22.15 Sopr. en piano
Sopr. en piano 22.55-23.00 Nws.
BRUSSEL 484 m: 12.00 Gram. 13.00 Nws
13.15 Gram. 14.15 Idem 14.30 Zangrecital
16.05 Lichte muz. 17.00 Nws 17.15 Gram.
18.30 en 19.15 Idem 19.30 Nws 20.00 Hoor
spel 22.00 Nws 22.15 Gevar. muz. 22.55
Nws.
(Advertentie)
KOU GEVAT...
Bedek keel en borst met de pijn
stillende Thermogène; de welda
dige warmte verjaagtverkoudheid.
Moto en ik hadden elkaar meer
malen ontmoet. Hij was een kleine,
vry forse Japanner in goedzittende
Europese kleding, die van tijd tot tijd
misschien driemaal per jaar
in Peking verscheen, op het consu
laat logeerde en onverwacht weer
verdween. Mr. Moto schudde warm
mijn hand en zoog beleefd de adem
in.
„O ja", verzekerde hij, „o ]a.
Mijnheer Nelson en ik zijn oude vrien
den. O ja."
Zijn enigszins uitpuilende ogen na
men mij onderzoekend op. Zijn glim
lach was nerveus en gedwongen. „U
schrijft dus een boek!", zei hij. „Dat
wist ik niet."
Ik beantwoordde zijn blik en wij
glimlachten vastbesloten en hartelijk,
als om strijd.
„Het zou interessant zijn als u er
ook een schreef", zei ik. „Laat mij
het uwe lezen, dan mag u het mijne
lezen."
Mr. Moto lachte gemaakt. „Ha!
ha!, dat zou erg grappig zijn. U bent
zulk een schrander man en ik ben
zo erg dom."
Ik heb een fijn gevoel voor stem
mingen en ofschoon hij lachte ont
dekte ik in mr. Moto's houding tegen
over mij een ongewone belangstelling.
Hij was niet langer onverschillig; ter
wijl hij lachte, namen zijn spleet
ogen mij scherp op. Ik begreep, dat
hij mij in zijn gedachten poogde te
rangschikken en ik giste de reden
van die belangstelling. Het was de
half in scherts gemaaktee opmerking
dat ik een boek schreef.
(wordt vervolgd)