iJaoblafl QeStera SPIONNEN IN PEKING PERSPECTIEF HUMANISME LIFTVERBOÜ AT EEN ONDERLIJKE ERELD RADIO TWEEDE BLAD WOENSDAG 22 DECEMBER 1954 Bij aanrijding gedood Beetje verzacht McAuliffe krijgt oppercommando Irmgard Schmidt krijgt 5 jaar Betogingsverbod zet kwaad bloed Geschenken waarmede U iedereen verrast Schoonheid en bruikbaarheid zijn „kalendarische" eisen Tijdwijzers van allerlei slag naar liet Amerikaans van J. P. MARQUAND Shock £TR is, naar we in „De Maasbode" lezen, een socialistisch maand blad verschenen onder de veelbe lovende naam „Perspectief". Het blad wil een bijdrage leveren tot versterking van de socialistische beweging in ons land. Het acht een dergelijke versterking in de hui dige politieke situatie hoogst ge wenst. Na de verschijning van het Bisschoppelijke Mandement is het voor niemand meer een geheim, al dus de redactie, dat de voornaamste politieke tegenstelling in deze pe riode gevormd wordt door de con troverse van de KVP en de „verbo den" of „ongewenst" verklaarde socialistische en arbeidersorganisa ties. Dit is naar haar mening éen van de vormen, die de klassenstrijd in Nederland in de practijk thans gekregen heeft. „Perspectief" wil in deze strijd de stem vertolken van die leden van de PvdA, die de militaire poli tiek van de partijleiding verwerpen, die de strijd van de koloniale vol- ktren voor hun emancipatie met kracht willen steunen en die in Ne derland aan de brede socialistische beweging 'n dieper socialistisch be wustzijn willen geven. De socialisten van het SDAP- stempel, die blijkbaar geen toestem ming hebben gekregen om een eigen werkgemeenschap te vormen, hebben dus blijkbaar toch een me thode van groepsvorming gevonden en wel rondom een eigen maand blad. Het bewijst weer eens, hoe er in de PvdA onder het gedisciplineerde partij-oppervlak toch veel meer woelt en wringt dan in de officiële organen tot uiting komt. Men geeft wel hoog op van de eenheid in po litiek denken en willen, welke de levensbeschouwelijk federatieve partijvorm zou mogelijk maken, maar we behoeven niet eens naar het buitenland te gaan, om vast te stellen, dat het zo mooi niet is Horen we hier geen vleugel- geklapper? ^/AN een lezer (Eduard Sadee uit Breda) ontvingen we het vol gende schrijven: In uw editie van Zaterdag 18 December j.l. werd onder boven staande titel o.m. het volgende ge steld: „Omwille van de gewetensvrij heid kan het niettemin geraden „zijn, humanistisch werk toe te „laten en zelfs te subsidiëren, „mits dit verantwoord wordt door „het feit, dat er een aanzienlijke „groep humanistische verzorging „ook positief verlangt." Welnu, het tweede gedeelte van deze stelling, n.l. dat het omwille van de gewetensvrijheid geraden kan zijn, humanistisch werk te sub sidiëren, mits een aanzienlijke groep humanistische verzorging verlangt, moet ik ontkennen. Immers op grond van de gestelde noodzake lijke voorwaarde (dat een aanzien- liike groep humanistische verzor ging verlangt) kan men terecht te genwerpen, dat een aanzienlijke groep niet méér aanspraken op de door de wet gegarandeerde gewe tensvrijheid kan doen gelden dan een onaanzienlijke groep. Indien het de overheid nochtans geraden kan zijn, sommige groepen wel en andere geen subsidie te ver strekken, moet er bijgevolg een andere titel dan de gewetensvrij heid zijn, waarop subsidie wordt gegeven. Naar mijn mening wordt deze rechtsgrond gevormd door het algemeen welzijn. Uit het oogpunt van het bevorderen van het alge meen welzijn maakt het inderdaad verschil of een aanzienlijke groep subsidie verkrijgt voor maatschap pelijk werk dan wel een onaanzien lijke. Gaat men echter uit van de gewetensvrijheid, dan mag zoals reeds betoogd geen onderscheid worden gemaakt tussen belangrijke en onbelangrijke groepen, op straf fe van zich schuldig te maken aan willekeur. Tot zover de inzender. We willen hem grif toegeven, dat de beknopte formulering van ons stukje de kwes tie niet geheel uit de doeken deed. Men kan natuurlijk stellen, dat het eerbiedigen van de gewetensvrijheid tot de componenten van „het alge meen welzijn" behoort, doch ook wij achter het inderdaad jnister als men zó redeneert: Bij subsidië ringen dient de Overheid uit te gaan van de concrete eisen van het algemeen welzijn in Nederland. Dit brengt o.a. mee ontzien van de ge wetensvrijheid, maar ook waak zaamheid ten opzichte van gods dienstondermijning. De eis der ge wetensvrijheid zal de Overheid be letten het humanistisch werk tegen te gaan. De tweede eis zal echter reserve opleggen en verbiedt gelijk stelling van godsdienst en levens beschouwing. Echter kan het alge meen welzijn wel vergen hier komen we dan in het schuitje van Inzender dat, zodra een belang rijke groep inderdaad positief hu manistische verzorging verlangt, de mogelijkheid van subsidiëring onder het oog zou kunnen worden gezien. jy[INISTER Staf heeft geen al te beste beurt gemaakt met zijn liftverbod voor militairen. De eer ste fout was al, dat dit verbod waaryoor de militaire overheid haar goede redenen kan hebben niet vergezeld ging van een ver ruiming van mogelijkheden van vrij vervoer of van enige verhoging van soldij. De tweede fout was, dat de minister in de Tweede Kamer het advies van Prins Bernhard in het geding bracht. De derde fout was, dat het verbod werd uitge vaardigd zonder de nadere precise ring: Liften op zich is niet verbo den, slechts het bedelen om een lift. Dit alles heeft de publieke opinie sterk geprikkeld. Zulke maatrege len kunnen slechts bij een goede psychologische aanpak tot rumoer- loze aanvaarding gebracht worden. Die geprikkelde publieke opinie kreeg nu een geluidsversterker in de Tweede Kamer en het werd een debat, dat wel een loze motie, maar niets positiefs opleverde behalve dan wellicht het besef bij de mi nister, dat handhaving van de krijgstucht met tact en psycholo gisch inzicht gepaard dient te gaan. Het heeft verder niet veel zin over het geval na te kaarten. Beter is het nu uit te zien naar een me thode, om de bereidheid bij de bur gers om militairen mee te nemen te mobiliseren en organiseren, zo dat de ordeloze bende wordt ver meden. Dat is wel echt iets voor de Thuisfro ten. Het zou ons niet ver wonderen, als ze de koppen reeds spoedig bij elkaar steken. De 14-jarige wielrijder H. N. uit Den Haag is op het Schenkviaduct door een truck overreden en kort daarna aan zijn verwondingen over leden. Wet op cadeaustelsel In hel ontwerp van wet op het cadeaustelsel, is een bepaling opgeno men, die bedrijven de vrijheid laat, reclame-artikelen ten geschenke te geven, die „consumptie-verwant" zijn aan de hoofdprestatie van het bedrijf. Op veler verzoek zijn de minister en staatssecretaris van Economische Za ken nu bereid gebleken, deze uitzon deringsbepaling te verruimen. In 't algemeen zullen ook reclame- artikelen van geringe waarde aan de klant ten geschenke mogen worden gegeven. Dit „van geringe waarde" in absolute zin te verstaan. Eerst zeven maanden na afkondi ging zal de wet in werking treden, zodat men ruimschoots gelegenheid krijgt, de lopende cadeau-actie's af te wikkelen. (Advertentie) V. S.-leger in Europa Luitenant-generaal Anthony C. Mc Auliffe, bevelhebber van de Ameri kaanse parachutisten tijdens het Duitse Ardennenoffensief in 1944, zal generaal William M. Hoge opvolgen als bevelhebber van het Amerikaanse leger in Europa. Generaal Hoge gaat aan het einde van de volgende maand met pensioen. McAuliffe was tot nu to° bevelheb ber van het zevende Amerikaanse leger in Europa. Spionnage voor de Russen Een gerechtshof van de Ameri kaanse Hoge Commissie te Berlijn heeft de 24-jarige Oostduitse Irm gard Schmidt, die begin December werd gearresteerd, tot een gevan genisstraf van vijf jaar veroordeeld. Zij werd er van beschuldigd, inlich tingen voor de Russen te hebben in gewonnen en doorgegeven. Ook zou zij getracht hebben de Russen bij zonderheden mee te delen over per soonlijke gegevens, diensttijden en opleiding van de ..American Mili tary Intelligence Department", een afdeling die zich bezig houdt met inlichtingen over de sterkte en de opstelling van de Russische troepen. Zij zou bovendien in November j. 1. getracht hebben gegevens te krijgen over de geheime dienst van het Ame rikaanse leger. Suriname Tien samenwerkende politieke orga nisaties, die van de Surinaamse re gering geen toestemming kregen tot het houden van een betoging, hebben gezegd, dat dit verbod indruist tegen het rechtsgvoel. Zij vinden hierin aan leiding, zich te verklaren tegen de voorgenomen feestelijkheden ter ge legenheid van de afkondiging van het statuut te Paramaribo op 29 Dec. (Advertentie) De fraaiste kalender, die we dit' jaar ontvingen is de „Vaderlandsche Kalender", ditmaal reproducties ge vend van de schoonste werken uit het oeuvre van Pieter de Hoogh, de ty pische Nederlandse schilder, die leef de van 1629 tot (naar men aanneemt) 1684. De werken van Pieter de Hoogh zijn over de gehele wereld verspreid, maar in deze kalender, welke wordt uitgegeven door de drukinkt- en verf- fabriek ..Arnhemia" in Arnhem, zijn zij voor eenmaal als op een expositie samengebracht. In de nuchtere druk inkten heeft men de gloed en de weelde van De Hooghs werk uitste kend weten weer te vinden. Typo grafisch juweel, deze kalender. Het internationale wol-secretariaat geeft een warmgekleurde kalender die iets van een wapenschouw heeft. Het blad van elke maand geeft een militair te zien in gala-uniform. Het spreekt vanzelf, dat dit uniform steeds van wol is gemaakt. Het korps Rijkspolitie belicht zijn eigen werk in een speciale vlotte ka lender. „De Nederlanden" van 1845 brengt een echte kantoorkalender, zonder veel opschik, maar duidelijk. Zoals een kalender hoort te zijn. De kalender van „De Zeven Provinciën", ook 'n assurantiemaatschappij, draagt boven het bloc een fraaie afbeelding van De Ruyters schip, dat de „Zeven Provinciën" heette. „Nillmij en Arn hem" gaan ditmaal met behulp van gouaches van Jan Korthals het jaar door. Evenals vorig jaar is de kalen der van de Kuyper een vrolijk geval letje, met humoristische plaatjes van dieren, die.... natuurlijk „De Kuyper" drinken. Evenzo is hiet de DAF, die in haar kalender de. producten van het eigen bedrijf en hun prestaties toont. Een royale, fraai uitgevoerde kalender. Duidelijke kantoorkalenders ont vingen we van de KLM (aardig ge- illustreerd)van de Eerste Holland- sche en van J. A. van Oosterum uit Breda. De Vereeniging voor den Ef fectenhandel in Amsterdam voorzag hoofdstuk i De gebeurtenissen van die middag en hun gevolgen, welke ik hier zal trachten te beschrijven, zij even zove- le bewijzen voor de juistheid van een van mijn vroegere theorieën. Het was namelijk mijn overtuiging dat de mens, ook al behoort hij tot het bedroevend geringe aantal van dege nen die boven hun tijdgenoten uit steken. meestal wordt meegesleept door de loop der omstandigheden. Hij kan deze niet naar willekeur re gelen. De Julius Caesars, de Dsjen- gis Khans, de dictators zijn indivi- duën, die door half-begrepen, onder grondse historische machten naar de oppervlakte gestuwd worden en zich in de stroom bewegen als rijstkor rels in kokend water. Ik geloofde toen dat geen sterveling ooit de loop der gebeurtenissen had kunnen wijzigen. ik althans deed die middag geen en kele poging daartoe. Zelfs als ik ge meend had ook maar het geringste iu ïnuuveranderen' zou ik geen S ril ft gedaan. Lange jaren tl -en geteerd, dat el- mnpnull Ie lr?sP?Lnning meestal tot ïlbriuk rin!? dt. en in elk ®eval aftreuk doet aan iemands waardig- Ik voltooide de bladzijde, welke ik bezig was te schrijven en sloot die met de rest van mijn manuscript m de lade van mijn roodgelakt schrijf bureau; in het tevreden besef, dat ik het vermoedelijk nooit zou vol tooien en dat het er niet op aankwam of ik dit al of niet deed. Het gedeuk te zilveren reisklokje op mijn bureau, een van de weinige herinneringen aan een vorig bestaan, wees kwart over zes, hetgeen in Peking betekent dat de middag juist begonnen is. De eeuwigdurende kalender gaf een dag in midden Juli aan. Ik droeg een blauw Chinees kleed naar de laatste mode, waarin ik mij zeer behagelijk voelde, zodat het mij ergerde dat ik dit costuum niet kon blijven dragen bij het voorgenomen bezoek. Ik liet me achterover vallen in mijn stoel en verhief mijn stem, doch niet al te luid, aangezien ik wist dat er altijd een bediende in de buurt was. Mijn stem vermengde zich met het sjilpen van de krekels in de struiken buiten de tuinmuren. „Yao", zei ik. Mijn hoofdjongen duwde zachtjes de mat voor de deur opzij en nader de over de grijze vloertegels met whiskey en soda. Wij onderhielden ons in de beknopte termen der Chi nese taal. „Leg een schoon wit pak klaar", zei ik. „Ik ga naar een feestje bij mr. Montgomery." Het was eigenlijk overbodig hem te zeggen, waarheen ik ging, want even als alle bedienden in Peking kende Yao zijn meesters afspraken even goed als de meester zelf. „Zorg, dat mijn diner om negen uur klaar is", liet ik er op volgen. „Ik weet nog niet of ik thuis kom eten. Ik weet ook nog niet of ik in dat geval gasten meebreng, maal ais ik thuiskom, wil ik een goed di ner hebben." Mijn vaagheid verontrustte htm geenszins. Ik betwijfel, of er een plaats ter wereld is, waar men zo vaag kan zijn en tevens zo zeker van een onberispelijke bediening als in Peking. Ik wist, dat mijn witte pak en mijn witte schoenen smetteloos zouden zijn, en dat waren ze. Yao was me behulpzaam met het aantrek ken van mijn jas en knielde neer, om de omslagen van mijn pantalon te schikken. „Geef me een schone zakdoek", vroeg ik, „en ik heb geen geld op zak." „Gisterenavond hebt u al uw geld opgemaakt", zei Yao. „Goed, leen me dan tien dollar." Van tijd tot tijd was Yao ook mijn bankier en hij was eerlijker dan ver schillende financiers, die ik gekend heb. Ik liep over de voorhof, waar de tuinkoelie bezig was een border van blauwe en witte bloemen te be de geesten moet buitenhouden, naar de rode deur in de grijze buitenmuur. Automatisch werd de deur geopend door de portier die, naar ik wist, op elk uur van de dag of de nacnt ge reed zou staan mij deze dienst te bewijzen. Mijn ricksja met de loper, in schone witte kleren, stond voor de pocfrt gereed. Een ogenblik later had den wij de smalle straat verlaten en rolden langs een brede weg naar de Gezantenwijk. Mijn jongen liep gelijk matig en onvermoeid, zoals een goe de ricksja-jongen betaamt. De gezien- ten en geluiden van Peking in de zo mer schenen aan weerszijden voorbij ii fill,den als een film, wisselend aan elke straathoek en toch altijd het zelfde. Zelfs met gesloten ogen kon ik aan de geluiden weten, wat er te zien was. Een diepere klank in het geklepper der pantoffels zei mij, dat we langs de rooskleurige muren der Verboden Stad liepen, waarboven de gele tegeldaken zich verhieven, zijde achtig glanzend tegen de blauwe he mel, die zich dieper kleurde bij het zinken van de zon. Daar had je he* piepen van de kruiwagen van een ezel, het gefladder van afgerichte duiven, het geschetter van de radio en het toeteren van een auto; doch al deze geluiden schenen de vredige rust niet te kunnen verstoren. Ik hoorde de koperen castagnetten van de suikergoedverkoper, het belletje van de waaierhandelaar en de kreten van een meloenenventer. Deze gelui den vei-smolten tot een eindeloze me lodie. liefelijk en kamerend. de stem van China, waar men geboren wordt en sterft volgens vaste gebruiken en waar niets erg belangrijk is, behalve dan kalmte. Ik voor mij voelde mij kalm genoeg en verheugde mij hier over. Ik verdiepte mij in het aan genaam besef, dat de stad nooit veel zou veranderen en dat ik in zekere zin deel ervan uitmaakte, voor zover dit voor een buitenlander mogelijk was. Ik haalde een waaier uit mijn zak; een waaier, waarop een gedicht stond over kraanvogels en lotosbloe- men, welke mijn Mandsjoevriend, Prins Toeng, mij geschonken had. Er stonden al verscheidene rick- sjas onder de wilgen voor Montgo- merys hek. De ricksjas-koelies hurk ten onder de bomen en bespraken de eigenschappen en aangelegenheden van hun meesters en meesteressen. Zij zouden zonder klagen desnoods tot twee uur in de nacht daar wach ten. Een strijkje speelde op het ter ras voor Montgomerys huis. Het was een Europese woning van twee ver diepingen, doch rondom bewoog zich het wonderlijk cosmopolitische leven van Peking. Men wist er alles van elkaar. De Engelse, Russische, Duit se, Italiaanse, Japanese en Chinese autoriteiten waren aanwezig. Iedereen was er. In het wit geklede bedien den dienden colktails en zoutjes rond. Mr. Montgomery, gezet en transpi rerend in zijn witzijden pak, drukte mij de hand. „Blij je te zien, Tom", zei hij. Er was iets in Joe Montgomery, dat herinneringen wekte aan vroeger, aan Amerika, en dat maakte me meestal nerveus. Mijn gastvrouw, j Bij legermanoeuvres, die in de buurt van Zuid-Jutland S J werden gehouden, liepen de kippen van een boer een shock op. Zij konden niet te- J gen het heftige artillerie-vuur J dat enkele dagen achtereen S daverde. De gevolgen van de shock waren goed merkbaar. De eierproductie van de i beestjes verminderde onder andere met de helft. De eige- naar heeft daarom schadever- goeding aangevraagd. Hij heeft die gekregen ook. V aart Een patrouilleboot van de Duitse rivierpolitie is dezer dagen het uit varende Nederlandse tankschip „Mercurius" in de Elbe-monding achterna gevaren om de scheeps hond, die door de politie in de ha ven werd gevonden terug te bezor gen. De hond had drie agenten ge beten. Oud In de Sovjet-Unie leven 717 men sen, die ouder zijn dan 110 jaar. (Zeggen de Russen). De oudsten zijn twee vrouwen van 145 jaar. 4.425 Mensen zijn tussen de 100 en 110 jaar en 40.000 zijn ouder dan 90. In deze leeftijdsgroepen treft men drie vrouwen aan tegen één man. Kerstkaart 1 Een ontsnapte gevangene uit het Amerikaanse St Paul heeft de politie van Everett, die volop naar hem aan hetzoeken is, alvast een kerstkaart gestuurd. Hij schreef: ..Blijf nog een tijdje weg. Heb het goed". De knaap had levenslang gekregen wegens cheque-verval sing Om te tonen, dat hij zijn vak nog niet was verleerd stuur de hij met gelijke post een valse cheque mee. Deze was voorzien van de handtekening van inspec teur Morris Stevens. Stevens is chef van de afdeling chequever valsingen. Student Een 70-jarige inwoner van Co lombo heeft toelatingsexamen ge daan voor de hogere accademische en beroepsstudie. In de meeste ge vallen is dat een bezigheid voor jon gelieden tussen de 12 en 20 jaar. „Ik ben nooit te oud om te leren", heeft de grijsaard gezegd. Hij wil advo caat worden. Mode „Wanneer Dior of een andere Pa- rijse mode-koning eens een goede beurt wil maken, moeten ze maar eens naar de wildernissen van Bor neo gaan", heeft dr. Iwan Poloenon verklaard. Deze man kan het we ten, want hij heeft geruime tijd in die wildernissen rond gescharreld. Volgens hem zijn de dames daar zeer mode-bewust en de kleding die ze dragen is soms heel wat mooier dan die van Dior en zijn collega's. Middeltje £)e hoofdpijn gaat duurder worden in de Verenigde Sta ten. De prijs van de meest ge bruikte middeltjes tegen deze ziekte zal namelijk 5 tot 10 procent worden verhoogd. Dat loopt aardig in de papieren, wanneer men weet, dat Ame rika jaarlijks 4.400.000 kilo van dat spul inneemt. Waarsehuiving Prof. Max Born de 73-jarige No- bel-prijswinnaar 1954 voor natuur kunde. heeft de jonge geleerden ge waarschuwd geen atoom-geleerde te worden. ..Dat is geen wetenschap meer", verklaarde hij op een pers conferentie. „Het is oorlog voeren". Volgens de professor werden de meeste jonge geleerden atoom-zoe ker om in de krant te komen. Oordeel Een mode-ontwerper te Holly wood, zekere heer Day Driscoll, heeft zijn Parijse collega Christian Dior de slechts geklede man van het jaar 1954 genoemd. „Hij ziet er uit als een verouderde, decadente figuur, die naar kamferballetjes ruikt", luidde zijn weinig vleiend oordeel. Op zijn lijstje slecht ge klede mannen staan ook Malenkof en senator McCarthy. „Het zijn net clowns", zegt hij. E re-lid Wegens zijn „vurig en onvermoei baar ijveren voor het melk-drinken" heeft de Kamer van Koophandel in de kleine Amerikaanse plaats Lvn- den de Franse premier Mendés- France het ere-lidmaatsehap aange boden. Lynden is een centrum van de zuivelindustrie. ons van een beurskalender, welke de activiteit in de Amsterdamse beurs in beeld brengt. Het kalendarium vermeldt allerlei wetenswaardighe den voor degeen, die met het kapi taalverkeer te maken heeft. Calvé- Delft zocht het meer in het geven van voorlichting omtrent de voeding van vee. Twee reproducties van wer ken van Paulus Potter geven deze uitgave enige sfeer. De fa Hoosemans-Oomen te Breda, off. dealer van Giilder Diesel tracto ren verspreidt een tijdwijzer van Duitse komaf met mooie foto's, die betrekking hebben op het product. De wijnkalender 1955 zoekt het hoe kan het ook anders in Frank rijk. Er zijn heel fraaie aquarellen van F. J. D. Boers. De rij wordt ge sloten door een heel duidelijke en bovendien fraaie kalender van de B.P. Ook hier zeskleurige illustraties op een fond van grijs. DONDERDAG 23 DECEMBER HILVERSUM I 402 m. KRO: 7.00 •Nws 7.15 Gram. 7.45 Morgengebed en lit. kal. 8 00 Nws, weerber. en kath nws 8.20 Gram. 9.00 V. d. huisvr. 9.35 Waterst. 9.40 Gram. NCRV: 10.00 Gram. 10.30 Morgen dienst. KRO: 11.00 V. d. zieken 11.45 Kamerkoor en orgel 12.00 Angelus 12.03 Lunchconc. (12.30-12.33 Land- en tuinb. meded. 12.33-12.40 V. d. boeren) 12.55 Zonnewijzer 13.00 Nws en kath. nws 13.20 Alt en piano 13.50 Gram. NCRV: 14.00 Gram. 14.45 V. d. vrouw 15.15 Twee vio len en piano 15.50 Gram. 16.00 Kerstwij- dingsdienst v. d. mil. 17.00 V. d. jeugd 17.30 Vocaal ens. 18.00 Pianospel 18.15 Kerstwijding Zuid-Molukse Christen Jongeren 18.45 Kerstboodschap v. h. Le ger des Heils. 19.00 Nws en weerber. 19.10 Gram. 19 20 Sociaal gesprek 19.35 Verz. progr. 20.00 Radiokrant 20.20 Pro menade ork. 20.45 Amus. muz. 21.15 De .ieugd vliegt uit. hoorsp. 21.45 Kamerork. 22.10 Periodiekenparade 22.20 Orgelconc. Elsa Montgomery, nam mij terzijde. „Tom ,voel jij je niet ongerust?", vroeg ze. „Hoezo?", zei ik. „Omdat het leger de stad verlaten heeft. Sinds gisteren is het een feit. Alleen de politie is er nog. Je kunt alles verwachten. Een bediende kwam langs met een blad cocktails en ik nam er een. „Je weet heel goed, Elsa. dat er nooit iets gebeurt." „Maar stel je er geen belang in?" „Niet in Chinese politiek. Het loont de moeite niet, omdat die te vaak verwisselt." „Je moet er toch heel wat van we ten", meende zij. „Je gaat zoveel met Chinezen om, maar je zegt nooit iets." „Bedoel je, dat mijn inlandse vrien den je goedkeuring niet kunnen weg dragen?", antwoordde ik. „Maar er is niets te vertellen. Alles gaat zijn gang. Ik ben bezig, een boek daar over te schrijven." „Gunst, Tom! Ik wist niet. dat je bezig was een boek te schrijven. Ik wist helemaal niet, dat je iets uit voerde." ..Eerlijk gezegd", antwoordde ik „wist ik de vorige week zelf nog niet, dat ik een boek schreef. Het is hier beter in China, te zeggen dat je iéts doet. dan dat je niéts doet, hé? Men zou anders een verkeerde indruk wek ken." Zij keerde zich half om en zei: „Gunst, hoe maakt u het, mr. Moto. Je kent mr. Moto toch, nietwaar Tom?" 22.45 Avondoverd. 23.00 Nws 23.15-24.00 Gram. HILVERSUM II 298 m. AVRO: 7.00 Nws 7.10 Gram. 7.15 Gym. 7.30 Gram. VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00 Nws 8.15 Gram. 9.00 Idem 9.30 V. d. vrouw 9.35 Gram. 9.40 Morgenwijding 10.00 Gr. 10.50 V. d. kleuters 11.00 De Antwoord man 11.15 Lichte muz. 11.45 Voordr. 12.00 Zang en piano 12.25 In 't spionnetje 12.30 Land- en tuinb. meded. 12.33 Gram. 12.50 Uit het bedrijfsleven 13.00 Nws 13.15 Me ded. of gram. 13.00 Metropole ork. 13.55 Koersen 14.00 Christoforo Colombo, hoor spel 14.45 V. d. zieken 15.30 Alt-mezzo en piano 16.00 Gram. 16.15 Voordr. 16.30 Promenade ork. 17.00 V. d. jeugd 17.45 Regeringsuitz.: Rijksdelen Overzee: Ont wikkeling van de aardolie-industrie op Nieuw-Guinea door ir W. Reimerink 18.00 Nws 18.15 Sportproblemen 18.25 V. d. jeugd 18.40 Cabaret 19.00 V. d. kind. 19.05 Gesproken brief uit Londen 19.10 Rep. 19.15 Amus. muz. 19 45 Kerstgroet 20.00 Nws 20.05 Die Kindheit Jesu, ora torium 20.45 Nu zijt wellecome, kerst hoorspel 21.15 Pianorecital 21.55 Kerst- progr. 22.10 Orgel, viool en trompet 22.45 Buitenl. overz. 23.00 Nws 23.15 Sportact. 23.30-24.00 Het eenzame Kerstfeest. BRUSSEL 324 m: 11.45 Gram. 12.00 Omr. ork. 12.30 Weerber. 12.34 Gram. 13.00 Nws 13.15 Orgelsp. 14.00 Engelse les 14.15 Knapenkoor 14.30 Franse les 14.45 Knapenkoor 15.15 Jeugdconc. 16.16 Gram. 17.00 Nws 17.10 Kinderkoor 18.15 Gram. 18.30 V. d. sold. 19.00 Nws 19.40 Gram. 19.50 Voordr. 20.00 Verz. progr. 21.15 Omr. ork. 22.00 Nws 22.15 Sopr. en piano Sopr. en piano 22.55-23.00 Nws. BRUSSEL 484 m: 12.00 Gram. 13.00 Nws 13.15 Gram. 14.15 Idem 14.30 Zangrecital 16.05 Lichte muz. 17.00 Nws 17.15 Gram. 18.30 en 19.15 Idem 19.30 Nws 20.00 Hoor spel 22.00 Nws 22.15 Gevar. muz. 22.55 Nws. (Advertentie) KOU GEVAT... Bedek keel en borst met de pijn stillende Thermogène; de welda dige warmte verjaagtverkoudheid. Moto en ik hadden elkaar meer malen ontmoet. Hij was een kleine, vry forse Japanner in goedzittende Europese kleding, die van tijd tot tijd misschien driemaal per jaar in Peking verscheen, op het consu laat logeerde en onverwacht weer verdween. Mr. Moto schudde warm mijn hand en zoog beleefd de adem in. „O ja", verzekerde hij, „o ]a. Mijnheer Nelson en ik zijn oude vrien den. O ja." Zijn enigszins uitpuilende ogen na men mij onderzoekend op. Zijn glim lach was nerveus en gedwongen. „U schrijft dus een boek!", zei hij. „Dat wist ik niet." Ik beantwoordde zijn blik en wij glimlachten vastbesloten en hartelijk, als om strijd. „Het zou interessant zijn als u er ook een schreef", zei ik. „Laat mij het uwe lezen, dan mag u het mijne lezen." Mr. Moto lachte gemaakt. „Ha! ha!, dat zou erg grappig zijn. U bent zulk een schrander man en ik ben zo erg dom." Ik heb een fijn gevoel voor stem mingen en ofschoon hij lachte ont dekte ik in mr. Moto's houding tegen over mij een ongewone belangstelling. Hij was niet langer onverschillig; ter wijl hij lachte, namen zijn spleet ogen mij scherp op. Ik begreep, dat hij mij in zijn gedachten poogde te rangschikken en ik giste de reden van die belangstelling. Het was de half in scherts gemaaktee opmerking dat ik een boek schreef. (wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1954 | | pagina 3