DE VROUW EN HAAR DOMEIN
Een VROUW speelt met tijgers,
want dat is haar beroep
Alleen maar: zout
Boeken
de vrouw
Werkgelegenheid voor de oudere
vrouw een studie-object
Kneepjes van het (edele) vak
HORUS' OOG blijft waakzaam
In rood en grijs
Belgische vrouwen
zoeken liet thuis
Schoenen van deze winter
„Queennies,, verdringen de
Corresoondentie met
strafgevangenen
KORDAAT VAN BEGIN
TOT HET EINDE
Het onverwachte kan
paniek veroorzaken
Gesprek met
een
beroemde
dompteuse
Amsterdam nam het
initiatief
alle modellen
Kleuters in een
bedom pte kelder
Wie het weet
Vrouwen strijden
voor de vrede
mag het
schrijven
van
voor
Vrouwenoverschot in
Paraquay
De „rijpere jaren"
zijn de beste
Een heel oud teken
DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 19 NOVEMBER 1954
JN EEN FRANSE TELEVISIE
STUDIO flitsen de koolspitslam
pen aan voor een zeer bijzondere
opname. In de studio is een stevig
traliewerk opgesteld Achter die tra
lies bewegen de soepele lichamen
van enkele tijgers. Midden in de
kooi staat een jonge vrouw, gekleed
in een kleurig uniform. Haar smalle
doch sterke hand houdt een zweep
vast. Ze steekt de hand op naar de
man achter de monitor. „Klaar
voor opname". Op hetzelfde mo
ment baadt de kooi in een lichtzee,
teweeggebracht door een enorme
batterij schijnwerpers. De jonge
vrouw heft de zweep op om de aan
dacht van haar dieren te trekken.
Maar vóór haar gebiedende stem en
het klappen van de zweep tot de
dieren doordringt, vaart er een
schok door één van de reusachtige
katten. Het dier, geschrokken door
het felle licht en de vreemde omge
ving, wil vluchten kan het niet
en valt de dompteuse aan als
zij hem tot kalmte wil manen,
Een flinke wond en een mislukt op
treden zijn de gevolgen.
Nu zitten we tegenover dezelfde vrouw,
wier naam in Nederland al bijna even be
kend is als in haar eigen land, Frankrijk.
Het is de gracieuze Marffa la Corse, bekend
door haar optreden o.m. bij het circus Van
Bever. „Bonjour monsieur, entrezzegt
ze, na onze aarzelende klop op de deur van
haar modern ingericht appartement. Het
doet je even vreemd aan, te zitten in de
nabijheid van een vrouw, die bijna dage
lijks met vijf Bengaalse tijgers verkeert. Zo
als zij daar zit verschilt ze haast niets van
de honderden Parijse schonen, die men in
het middaguur over de boulevards ziet wan
delen. Of tocher is iets natuurlijk-
schoons aan deze Parisienne. Haar gitzwarte
ogen getuigen van een geweldig zelfver
trouwen. „Laat ons naar de stallen gaan"
zegt ze, „dat praat plezieriger".
Eigen kunst
Dan zitten we in de buurt van de tijger-
kooien, tussen allerlei artisten-attributen.
Hier spreekt Marffa gemakkelijker. Met een
bijna bruuske beweging van het hoofd,
werpt ze de lange, zwarte haarvlechten naar
achter en begint: „In onze familie is de
dierendressuur een heel eigen kunst ge
worden. We hebben in Parijs b.v. een me
nagerie, die mijn man Jean Vignole onder
de naam „La Jungle" persoonlijk exploi
teert. Mijn vader, Amedé, was tot ver over
de Franse grenzen bekend als dompteur.
Hij stierf helaas in 1926. Dat „dressuur"
moet u ruim zien. We werken niet alleen
met tijgers en leeuwen, maar ook met pan
ters, slangen en andere dieren. Sinds 1946
reizen we ook. In de winter zoeken we de
Zuidelijke streken, Spanje en Portugal bij
voorbeeld en 's zomers hebben we engage
menten in de meeste grote circussen, zoals
bij Bouglione, dat ook in uw land tour-
neert.
„Wat vindt u zelf van uw beroep?" vraag
ik. „Daarmee bedoelt u natuurlijk: is het
riskant?" zegt Marffa. „Wel, een tijger blijft
altijd onbetrouwbaar, maar er staat tegen
over, dat deze dieren een zeldzame intel
ligentie bezitten. Een tijger zal echter een
gevecht „met open vizier" zoveel mogelijk
ontwijken. Hij valt van opzij of van ach
teren aan, tenzij hij in een hoek wordt ge
dreven en er dus geen andere weg open
blijft dan de frontale aanval. Dat tijger-
dressuur opwindend en nerveusmakend werk
is zou ik niet graag beweren. Je moet van
het begin tot het eind kordaat zijn.
De tijger is heel gevoelig voor angst bq
zijn dompteur. Hij reageert op alles in zijn
omgeving. Een plotselinge schrik kan hem
razend maken, zoals toen hij die' televisie
opname". Dan vertelt Marffa het relaas, dat
ik hierboven weergaf.
Boze tijger
„Vooral in de kooien en in de loopgang
van de piste naar de hokken, mag de tijgers
niets in de weg komen. Iedere dompteur
Dra Ariëtte Schippers te Amsterdam heeft
een studie aangevangen over de werkgele
genheid voor de oudere vrouw in Amster
dam onder de drie groepen die tezamen het
probleem van de oudere werkloze, werk
zoekende en w kbehoevende vrouwen als
het ware „insluiten", namelijk werkgevers,
beroepsopleidingen en vrouwen zelf.
Reeds werd een enquête over opleidingen
verzonden en met meer dan bevredigend
kwantitatief en kwalitatief resultaat terug
ontvangen. Van de enquête onder werkge
vers in Amsterdam komen reeds antwoor
den binnen, terwijl de grote enquête onder
vrouwen gedeeltelijk verzonden is, en het
overige voor verzending gereed ligt. Het on
derzoek onder vrouwen staat open voor alle
vrouwen van 35 jaar en ouder, woonachtig
in Amsterdam of door haar werk daar
steeds op ingesteld (forensen), die zichzelf
kan beamen, dat het optreden zelf weinig
moeilijkheden behoeft te geven. Als het
binnenkomen en het weggaan van de dieren
maar vlot verloopt". Marffa vertelt dan als
voorbeeld wat er bij de afscheidsvoorstel-
ling van circus Van Bever in Breda ge
beurde.
Men had een piste-tapijt neergelegd op
de loopgang van de tijgers. Toen Marffa's
nummer begon en de tijgers in de loopgang
verschenen, brak er plotseling een geweldig
tumult los. De leider van de groep had zich
op het tapijt gestort. Een tip ervan kon het
dier juist te pakken krijgen. Er bleef maar
weinig van het tapijt heel. De heer Vignole
(toen leerde men de rasechte dompteur ken
nen! redde de situatie. Hij riep „Allez-vous
en tigre" en liet de andere dieren uit hun
kooien. Zij sprongen over hun woedende
makker heen en het incident was gesloten.
Marffa La Corse behoort tot de groten
op het gebied van dressuur. Eén van haar
unieke staaltjes is de pose, waarin zij
zelf als een biddende madonna neerknielt
tussen de liggende tijgers, die zich dan
schijnen te gedragen als snorrende poe
zen-
Van een dompteuze wordt onzettend veel
geëist. Zij moet haar wil volledig onder
controle hebben, alvorens zij hem aan de
dieren kan opleggen. Na ieder optreden ziet
Marffa er dan ook vermoeid uit.
„Denkt u er nooit over, om met dit werk
op te houden?"
Muziek
„Soms wel, maar ik kan dit beroep nu
eenmaal niet loslaten. Bovendienhet is
mijn broodwinning. Dan is er nog zoiets
als de traditie: een verplichting, die het feit
dat je uit een dompteurs-dynastie voort
komt, je oplegt. En dan: ik hou veel van
mijn dieren. Alles bij elkaar is er genoeg,
dat je de moeilijkheden doet vergeten".
„Hebt u nog andere aspiraties, behalve
de dressuur". Marffa vertelt dan iets over
haar liefde tot de klassieke muziek. Verder
wordt zij steeds weer geboeid door haar
werk voor het gezin. Zij heeft twee doch-
In België is onlangs een opinie-onderzoek
onder de vrouwen gehouden, waarhij de
vraag werd gesteld of Eva's dochteren het
eens waren met het streven om alle beroe
pen voor de vrouw te ontsluiten.
Zestig procent van de ondervraagden was
van mening, dat het beter was huisvrouw
te zijn, dan één of ander beroep te gaan
beoefenen. Ook de mannen werd naar hun
mening gevraagd. Van hen verklaarde 75%,
dat zij hun vrouwen het liefst in de eigen
familiekring zagen.
TT^n\rrknrl in n a rrouoprr heeft en die toch sierlijk is; ook voor de
JLiClxVUU-Li 111 lldi^OllUCll bakvis en de teenager. Het eerste resultaat
tirae roorie +o 71 on tiidone oan +0 AmetarrlarYi
(Van een medewerkster)
De laatste twee jaar heeft de schoenmode
weinig veranderingen ondergaan. Wel is er
veel verbeterd wat de souplesse en de leer-
bewerking betreft, maar de modellen bleven
zoals ze waren. Er is nu eehter een omme
zwaai op til. De schoenfabrikanten zUn van
mening, dat er een goede harmonie moet zijn
tussen kleding en schoeisel. Met deze ziens
wijze zijn wij het roerend eens. Maar die
harmonie is nu niet meer aanwezig. Bij de
huidige mode past geen schoen met een
platte hak.
De fabrikanten zijn thans drukdoende een
schoen te ontwerpen, die een klein hakje
Een beschaafd modelletje, uitgevoerd in
zwart en rood.
was reeds te zien tijdens een te Amsterdam
gehouden show van het Modecentrum voor
de schoen- en lederbranche. De schoen,
waarop alle verwachtingen gestemd zijn, is
een pump met een eenvoudige voorschoen
en een gebogen hak. Om die hak gaat het
nu. Het idee is afkomstig van de poten van
de Queen Anne-meubelen.
Aangezien er echter ook pumps zijn met
naaldhakken in deze stijl, noemde men de
lagere modellen baby-queen Anne-hakken.
Deze schoenen, kortweg „queennies" ge
naamd, zijn reeds in de handel. De zware
sportieve schoenen, bijvoorbeeld van yuch-
ten leer, zijn in zeer geringe mate opgenomen
in de collectie. De semi sportieve schoen, de
moccasin, de flat en de ballerina zullen zich
nooit geheel laten verdringen. Eén ding heb
ben echter alle modellen gemeen. De uitvoe
ring is eenvoudig. De ontwerpers hebben
(gelukkig) afgezien van tierelantijntjes met
koper en kettinkjes. De garnering bestaat
nu uit stiksels in een afstekende tint voor
de semi-sportieve schoenen, en tres en stik
sels in dezelfde kleur voor pumps en mo
lières. Vorig jaar had de schoenindustrie
grote verwachtingen van nylon. Gebleken
is echter dat dit materiaal voor schoenen
niet aan de eisen voldoet. Het is wel te-ge
bruiken ais garnering bij leer of suède. Van
deze mogelijkheid heeft men dan ook gretig
gebruik gemaakt, echter in hoofdzaak voor
cocktailschocntjes. Eveneens een nieuw ma
teriaal. dat hiervoor gebruikt wordt is het
Amerikaanse plexi-glass.
Deze garneringen zijn beslist niet elegant,
aangezien het doorzichtige glas een te grote
nadruk legt op de voet. En wie kan bogen
op feilloos gevormde onderdanen?
ters, 28 en 26 jaar oud, die ook het circus
als werkterrein hebben gekozen.
Voor het volgend jaar heeft Marffa grote
plannen. Zij hoopt op tournee te gaan naar
Joego-Slavië. „Of we daar welkom zijn?
Cela ne fait rien!, circussen en artisten zien
ze daar graag".
Als ik afscheid neem, staat Marffa voor
haar wagen.gekleed in haar fraaie, met goud
afgezette galacostuum. Ze zwaait luchtig de
hand en verdwijnt in de richting van de
tent. Zij moet optreden. De hoeveelste keer?
De honderdste, de duizendste?
Het opschift op haar wagen geeft
er een antwoord op- „Fluctuat nee
Mergiter' lees ik en daarnaast staat
haar naam. Het veelkleurige Parijse
wapen, met de spreuk, die Marffa
ook tot de hare heeft gemaakt
„Hij dobbert doch zal nooit onder
gaan" kijkt me zelfverzekerd aan.
Onlangs keken 400 kinderen in een dan
cing op Katendrecht in Rotterdam naar een
sensationele kitsch-film met bloed en grie-
zelpartijen. Het waren kinderen beneden de
veertien. Zij sliepen 's nachts zo onrustig,
dat hun ouders er ongerust over werden
en politie waarschuwden. Het onderzoek
wees uit, dat de sterk aansprekende film
helemaal geen kost voor jonge kinderen
was, het was een product met de bekende
rarzan-figuur, avontuurlijk en hier en daar
bloedeng en behoorlijk hard of vechtlustig.
Het bleek (achteraf) dat de Centrale Film-
Keuring het a.ng „voor veertien jaren" had
toegelaten, maar de exploitant van de dan
cing, die de film draaide, liet kinderen bin-
?en' Ale^nog- tlen moesten worden. Zij moes
ten 0.20 of ƒ0.25 betalen. Waar de schuld
lag, is minder belangrijk dan het feit op
zichzelf: onbegrip en geknoei.
Dit geval is niet het enige. Een paar
weken later stapte de politie weer ergens
In een bedompte kelder hokten
160 kinderen bijeen, peuters van twee tot
kinderen van twaalf. Toe maar...., welke
vader en moeder sturen hun kleuter van
twee naar een filmvoorstelling?!
De kelder was twee meter hoog en had
een oppervlakte van dertig vierkante meter.
De entree bedroeg vijftien cent. De man,
die de film afdraaide, stond in een karton
nen „cabine", met vlak bij zich een pri
mus
Wie deze filmvooi slling „voor alle leef
tijden" organiseerde? Niet in de eerste
plaats een meneer, die er beter van wilde
worden, maar een.,., buurtvereniging, die
werkt onder het motto „de jeugd van de
straat". U kent ze misschien ook wel: buurt
bewoners, die de handeh ineen geslagen
hebben omdat „hun" kinderen waren over
geleverd aan de straat. Het is dringend no
dig, dat ouders en opvoeders uiterst voor
zichtig zijn bij het bedenken van ontspan
ning voor hun kinderen.
beschouwen als werkloos, werkzoekend of
werkbehoevend, of zich als zodanig hebben
beschouwd op enig tijdstip sedert de be
vrijding.
De oorlogsweduwe die er van haar pen
sioen niet kan komen, de ongehuwde, wer
kende vrouw die om gezondheidsredenen
moet omschakelen, de huismoeder die een
spaarpotje wil maken voor de vacantie
zij die zoeken aar een betrekking voor
de hele dag, naar een voor halve dagen
of naar los weik dat men thuis kan doen
in zelf gekozen vrije ogenblikken, vormen
met elkaar het beeld van de oudere, werk
hoekende vrouw. Zij allen kunnen aan de-
ze enquête, die een wetenschappelijk doel
heeft, deelnemen.
De „National Council of Woman", waar
bij de meeste Amerikaanse vrouwenvereni
gingen zijn aangesloten, heeft zich ingezet
voor de vreedzame toepassing van atoom
energie. De verbreiding van deze gedachte
over de gehele wereld wordt nagestreefd.
Heus, die S-lijn is niet zo onvrouwelijk,
als sommigen denken. Zie wat H. Lom-
barts Jr. uit Zundert er in enkele krab
bels van maakte. En de H-lijn? Och u
draait gewoon uw hoofd achterstevoren...
Op dokters
spreekuur
Voor vele patiënten die erg op zout ge
steld zijn, is het even moeilijk om het zon
der zout te stellen als voor dronkaards om
het zonder drank te doen. De keus is ech
ter: geen zout of minder levenskans. De
grootste moeilijkheid op dit gebied is uit
de weg geruimd toen een stof ontdekt werd
KATTIG
SPEELKAMERAADJE
Hebt U ook een tip, die van belang kan
zijn voor andere lezeressen? Schrijf die
dan even op een briefkaartje of waag er
een brief aan. De redactie houdt zich
warm aanbevolen.
Een lezeres uit Geleen, mevrouw H. J. J.
Graus uit de Antoniusstraat, zond ons een
hele rits tips. Zij opent de rij van huis
vrouwen. die laten blijken, dat zij haar
huishouding met verstand en vernuft be
stieren. Hier komen er enkele:
Zoete aardappels
Een vreselijk iets, nietwaar? En het is zo
gauw gebeurd, want daarvoor is nog niet
eens vorst nodig. Leg de aardappels een
tjjdje in een ruimte met hoge temperatuur
en ze worden weer prima eetbaar.
Zoulstrooier
Van de zoete aardappels naar het zout is
maar één stapje. Is het zout in uw tafel
strooier vochtig geworden, zodat de hele
vernuftige installatie onbruikbaar is, doe
dan de volgende keer wat rijstkorrels bij
het zout. Het zal dan nooit vochtig worden.
Vuil aquarium
Als alle vissen in uw aquarium mopperen
over de vuile ruiten, zodat ze niets meer
in de kamer kunnen waarnemen, was het
glas van het aquarium dan met azijn, waar
aan enkele lepels zout zijn toegevoegd.
Even smullen
Mevrouw Graus deed ons ook een recept
voor kaas-sandwiches aan de hand. Meng
een kwart liter geslagen room met door een
zeef gewreven Hollandse roomkaas. Smeer
een laagje op toast of stukjes geroosterd
brood en breng ze (op een gevouwen ser
vetje) binnen; als de derde, borrel staat in
geschonken. (Trouwens, ook zonder die bor
rel smaakt het werkelijk uitstekend!).
Voor Sinterklaas
De ouderen zullen met Sint Nicolaas
weieens iets anders willen dan chocola
demelk. Zij zullen mevrouw Graus dank-
Een oude bekende, maar dan één die je
nog steeds graag ontmoet, is door de uit
geverij J- J- Romen en Zn te Roermond in
een nieuw gewaad gestoken. Het is „Het
boek voor moeder en dochter", geschreven
door de lerares H. Pijpers en geïllustreerd
door Piet Camps.
Dit boek kan men zien als een gezellig
navertelde encyclopaedic. Men vindt er iets
in over de inmaak, over woninginrichting,
over opvoedkunde, over eerste hulp bij on
gevallen thuis, de verzorging van planten
en bloemen, verschillende kookvoorschrif-
ten, wetenswaardigheden over de electri-
sche apparaten in huis; kortom het is een
vraagbaak, waarbij geen huisvrouw tever
geefs om advies zal gaan. Uitvoering en
materiaal van dit boek zijn zelfs voor ver
wende mensen iets bijzonders. Een ideaal
huwelijkscadeau. Het boek is in begrijpe
lijke trant geschreven.
baar zijn voor deze vondst: in een flinke
pan laat men 1 glas citroensap, 2 glazen
suiker, vier glazen cognac en 8 glazen
water enige tijd trekken. Verhit het ge
heel en dien het onder trotse kreten op,
want dan is het onvervalste en heerlijke
punch. Denk erom, dat het om GELIJKE
glazen gaat. Dus niet stiekum een bier
glas cognac bij 8 borrelglaasjes water
Citroen
Van die punch hebt u natuurlijk wel een
halve citroen overgehouden. Die kunt u be
waren. door hem met de aangesneden kant
naar beneden op een schoteltje te leggen.
Een glas er overheen en voor bederf hoeft
u niet zo gauw te vrezen. Het is maar 'n
weet.
Als gevolg van de oorlog en de vele re
voluties heerst op het ogenblik in Para
quay nog een ontstellend vrouwenover
schot. De mannen, zo schrijven de kran
ten in dit Zuid-Amerikaanse land, hebben
meer belangstelling voor de politiek dan
voor het gezinsleven. De natuurlijke wens
van de vrouw naar huwelijk en gezin
wordt daardoor sterk beinvloed. Ruim de
helft van alle geboorten is buitenechtelijk.
De bevolking van Paraquay leeft voor het
merendeel in zeer grote armoede.
Karen Mulqueen - vier jaar oud - vindt
het maar een pijnlijke geschiedenis: zó
zit je rustig onder, de tafelen zó voel
je opeens een paar scherpe nageltjes in
je hoofd. Geen wonder, dat je dan lelijk
kijkten terugdoen mag je óók niets,
omdat het „kattenweek" is....
De mens brengt doorgaans zün beste werk
voort op gebied van kunsten en wetenschap
pen tussen de dertig en de veertig. Chemici,
natuurkundigen, biologen en schaakspelers
bereiken hun hoogtepunt even voorbij de
dertig. Wiskundigen, filosofen en economen
dichter bij de veertig.
In de scheppende kunsten: schone kunsten,
letterkunde en muziek, varieert het hoogte
punt van de menselijke prestaties scherp tus-
scn de 22 cn 44. Voor de schilderkunst voor
namelijk tussen de 32 en 36, voor de ro-
mankunst tussen de 40 en de 44 en voor
componisten van symphonieën tussen de
30 en de 34.
Zij die in onze samenleving de leiding
voeren zijn echter meestal veel ouder. In
de politiek, de godsdienst cn de krijgskunde
gebieden waar maatschappelijke betrek
kingen en levenservaring een grotere rol
spelen is de gemiddelde leeftijd veel en
veel hoger: grote leiders zijn meestal pas
:ia de vijftig aan hun topprestaties toe.
IEDER WEET WEL, dat de oude Egyp-
tenaren een hoge graad van bes 'inving
hebben bereikt. Eeuwen voor onze jaar
telling kenden zij zelfs al de oogheel
kunde en het bewijs daarvoor is het
Picasso-achtige prentje, dat hierbij is
afgedrukt.
Het prentje wordt genoemd „het oog van
Horus". Deze Horus was een zoon van Osi
ris, die zich vooral onderscheidde door zijn
dappere gevechten tegen Sith, een boosdoe
ner van de ergste soort. In de strijd wordt
Horus plotseling aan het oog getroffen en
hij raakt het kwijt. Dank zij bemiddeling
van de goden, wordt het oog hersteld.
Sindsdien ziet dit oog de
mensheid aan op de plaatsen
waar uit de natuur voort
komende gevaren dreigen,
-j Dat is b.v. op de boeg van
j schepen, van de voorkant
van strijdwagens en... bo-
■~iz' ven bereidingsvoorschrif
ten voor medicijnen.
Lang voordat het Latijn, de taal waarin
artsen en apothekers met elkaar correspon
deren als het over zaken gaat, zo lezen wij
in Elseviers Weekblad, hebben de Oosterse
artsen dit maan- en beveiligingsteken boven
hun recepten geschreven. Uw eigen huisdok-l
ter doet het ook, alleen zal hij deze inge
wikkelde tekening de gestalte geven van zo
iets als onze letter R. Vaak wordt aange
nomen, dat die letter R. is afgeleid van het
Latijnse woordje „Recipe" (ontvang). Het
is evenwel nog steeds het waarschuwende
oog van Horus, dat de apotheker gadeslaat,
als hij recepten bereidt.
In Duitsland is een vereniging
gesticht, die zich stelt onder 't teken
van het zwarte kruis. Het doel van
de vereniging is om eenzame en
geestelijk lijdende strafgevangenen
wat menselijk medeleven en begrip
te bezorgen.
In Celle heeft de vereniging haar hoofd
kwartier. Zij „bedient" van hieruit 240 straf
inrichtingen door het gehele land. De leden
van de vereniging hebben zich verplicht, re
gelmatig met strafgevangenen te correspon
deren, die geen betrekkingen met de buiten
wereld onderhouden.
die aan zoutloos voedsel een zoute smaak
geeft, een aangename wijze van zelfbedrog.
Zout moet in de bloedstroom aanwezig
zjjn tol regeling van de aldaar aanwezig»
hoeveelheid vloeistof, en ook om het zuur-
gehalte van het lichaam op peil te houden.
Daar er door het lichaam voortdurend zout
wordt afgescheiden moet het lichaam ooi
regelmatig zout opnemen. Onder normal;
omstandigheden komt dit neer op ongeven
10 gram per dag.
Wanneer men lichamelijk werk verricht
en vooral in warm weer, verliest het lichaam
een belangrijke hoeveelheid zout door de
poriën. Het uitgezwete zout moet zonder
verwijl worden vervangen om spierkramp
te voorkomen. In een bepaalde diepe mijn,
waar de temperatuur normaal boven de
100° F. is, leed een aanzienlijk aantal mijn
werkers aan felle hoofdpijn. Tot het hun
behandelende geneesheer te binnen viel dat
het misschien ging om een tekort aan zout
Nadat hij hen de raad had gegeven dage
lijks een glas zout water te drinken, ver
dween de hoofdpijn als bij toverslag.
Het spreekt vanzelf dat zout, dat voor
onze levensfuncties zo belangrijk is, zo vaak
een rol in het bijgeloof is gaan spelen.. Zout
wordt reeds vermeld in een geschrift dat
2700 jaar voor onze jaartelling werd sa
mengesteld. Ook de Bijbel heeft het over
zout. De middeleeuwse ontdekkingsreiziger
Marco Polo schreef erover. De oude Chi
nezen wonnen bergzout, en verkregen even
eens zout door het verdampen van zout
zeewater. En nog steeds wordt van deze
beide methoden gebruik gemaakt.
Geloof echter niet dat alleen de beschaaf
de mens zout kent. Waar ontdekkingsreizi
gers ook zijn doorgedrongen, overal hebben
ze waargenomen dat de primitieve mens het
zout op prijs stelt. Vaak heeft de mens zout
gevonden door het spoor te volgen van die
ren op zoek naar zout.
In de Oudheid wonnen de handeldrijven
de en zeevarende Phoeniciërs zout door wa
ter uit de Middellandse Zee te laten ver
dampen. De oude Grieken kochten en ver
kochten slaven en men prees een slaaf door
te zeggen dat hij „zijn gewicht aan zout
waard" was. De soldaten der Romeinse le
gioenen ontvingen een deel van hun soldij
in de vorm van zout. Het geld dat men
hen gaf om zout te kopen noemde men hun
salarium, vandaar ons woord „salaris". Naar
mate de Romeinse beschaving zich om ld
Middellandse Zee-bekken verspreidde, nam
de vraag naar zout toe, zodat zich weidra
productie- en transport-moeilijkheden voor
deden. Bij hun opmars door Europa waren
de Romeinen er dus steeds op uit om zout
lagen te ontdekken. Menige zoutmijn is dan
ook van Romeinse oorsprong.
Ook in onzé manieren heeft het zout vaak
een rol gespeeld. Na de Renaissance werd
het zout oen symbool van waardigheid. De
groten zaten aan tafel „boven het zout", dat
in prachtige vaten binnen hun bereik stond.
De lager geplaatsten zaten dan „onder het
zout".
In Onze eeuw is er voor ons allen volop
zout. Gelukkig maar, want zonder zout zou
den wij niet lang in leven blijven tenzij
de dokter ons ongezouten de ongezoute
waarheid mocht zeggen.
Dit is een waardige vertegenwoordigd
van de herfst collectie van de Italinen^
modehuizen Dit aardige jurkje is geh^
uit wol gebreid (machinaal). Het is don'
kergrijs met een vlot rood kraagje. &e
brede band in het voorpand is eveneens
in rood uitgevoerd
f