DE VROUW EN HAAR DOMEIN Een VROUW speelt met tijgers, want dat is haar beroep Alleen maar: zout Boeken de vrouw Werkgelegenheid voor de oudere vrouw een studie-object Kneepjes van het (edele) vak HORUS' OOG blijft waakzaam In rood en grijs Belgische vrouwen zoeken liet thuis Schoenen van deze winter „Queennies,, verdringen de Corresoondentie met strafgevangenen KORDAAT VAN BEGIN TOT HET EINDE Het onverwachte kan paniek veroorzaken Gesprek met een beroemde dompteuse Amsterdam nam het initiatief alle modellen Kleuters in een bedom pte kelder Wie het weet Vrouwen strijden voor de vrede mag het schrijven van voor Vrouwenoverschot in Paraquay De „rijpere jaren" zijn de beste Een heel oud teken DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 19 NOVEMBER 1954 JN EEN FRANSE TELEVISIE STUDIO flitsen de koolspitslam pen aan voor een zeer bijzondere opname. In de studio is een stevig traliewerk opgesteld Achter die tra lies bewegen de soepele lichamen van enkele tijgers. Midden in de kooi staat een jonge vrouw, gekleed in een kleurig uniform. Haar smalle doch sterke hand houdt een zweep vast. Ze steekt de hand op naar de man achter de monitor. „Klaar voor opname". Op hetzelfde mo ment baadt de kooi in een lichtzee, teweeggebracht door een enorme batterij schijnwerpers. De jonge vrouw heft de zweep op om de aan dacht van haar dieren te trekken. Maar vóór haar gebiedende stem en het klappen van de zweep tot de dieren doordringt, vaart er een schok door één van de reusachtige katten. Het dier, geschrokken door het felle licht en de vreemde omge ving, wil vluchten kan het niet en valt de dompteuse aan als zij hem tot kalmte wil manen, Een flinke wond en een mislukt op treden zijn de gevolgen. Nu zitten we tegenover dezelfde vrouw, wier naam in Nederland al bijna even be kend is als in haar eigen land, Frankrijk. Het is de gracieuze Marffa la Corse, bekend door haar optreden o.m. bij het circus Van Bever. „Bonjour monsieur, entrezzegt ze, na onze aarzelende klop op de deur van haar modern ingericht appartement. Het doet je even vreemd aan, te zitten in de nabijheid van een vrouw, die bijna dage lijks met vijf Bengaalse tijgers verkeert. Zo als zij daar zit verschilt ze haast niets van de honderden Parijse schonen, die men in het middaguur over de boulevards ziet wan delen. Of tocher is iets natuurlijk- schoons aan deze Parisienne. Haar gitzwarte ogen getuigen van een geweldig zelfver trouwen. „Laat ons naar de stallen gaan" zegt ze, „dat praat plezieriger". Eigen kunst Dan zitten we in de buurt van de tijger- kooien, tussen allerlei artisten-attributen. Hier spreekt Marffa gemakkelijker. Met een bijna bruuske beweging van het hoofd, werpt ze de lange, zwarte haarvlechten naar achter en begint: „In onze familie is de dierendressuur een heel eigen kunst ge worden. We hebben in Parijs b.v. een me nagerie, die mijn man Jean Vignole onder de naam „La Jungle" persoonlijk exploi teert. Mijn vader, Amedé, was tot ver over de Franse grenzen bekend als dompteur. Hij stierf helaas in 1926. Dat „dressuur" moet u ruim zien. We werken niet alleen met tijgers en leeuwen, maar ook met pan ters, slangen en andere dieren. Sinds 1946 reizen we ook. In de winter zoeken we de Zuidelijke streken, Spanje en Portugal bij voorbeeld en 's zomers hebben we engage menten in de meeste grote circussen, zoals bij Bouglione, dat ook in uw land tour- neert. „Wat vindt u zelf van uw beroep?" vraag ik. „Daarmee bedoelt u natuurlijk: is het riskant?" zegt Marffa. „Wel, een tijger blijft altijd onbetrouwbaar, maar er staat tegen over, dat deze dieren een zeldzame intel ligentie bezitten. Een tijger zal echter een gevecht „met open vizier" zoveel mogelijk ontwijken. Hij valt van opzij of van ach teren aan, tenzij hij in een hoek wordt ge dreven en er dus geen andere weg open blijft dan de frontale aanval. Dat tijger- dressuur opwindend en nerveusmakend werk is zou ik niet graag beweren. Je moet van het begin tot het eind kordaat zijn. De tijger is heel gevoelig voor angst bq zijn dompteur. Hij reageert op alles in zijn omgeving. Een plotselinge schrik kan hem razend maken, zoals toen hij die' televisie opname". Dan vertelt Marffa het relaas, dat ik hierboven weergaf. Boze tijger „Vooral in de kooien en in de loopgang van de piste naar de hokken, mag de tijgers niets in de weg komen. Iedere dompteur Dra Ariëtte Schippers te Amsterdam heeft een studie aangevangen over de werkgele genheid voor de oudere vrouw in Amster dam onder de drie groepen die tezamen het probleem van de oudere werkloze, werk zoekende en w kbehoevende vrouwen als het ware „insluiten", namelijk werkgevers, beroepsopleidingen en vrouwen zelf. Reeds werd een enquête over opleidingen verzonden en met meer dan bevredigend kwantitatief en kwalitatief resultaat terug ontvangen. Van de enquête onder werkge vers in Amsterdam komen reeds antwoor den binnen, terwijl de grote enquête onder vrouwen gedeeltelijk verzonden is, en het overige voor verzending gereed ligt. Het on derzoek onder vrouwen staat open voor alle vrouwen van 35 jaar en ouder, woonachtig in Amsterdam of door haar werk daar steeds op ingesteld (forensen), die zichzelf kan beamen, dat het optreden zelf weinig moeilijkheden behoeft te geven. Als het binnenkomen en het weggaan van de dieren maar vlot verloopt". Marffa vertelt dan als voorbeeld wat er bij de afscheidsvoorstel- ling van circus Van Bever in Breda ge beurde. Men had een piste-tapijt neergelegd op de loopgang van de tijgers. Toen Marffa's nummer begon en de tijgers in de loopgang verschenen, brak er plotseling een geweldig tumult los. De leider van de groep had zich op het tapijt gestort. Een tip ervan kon het dier juist te pakken krijgen. Er bleef maar weinig van het tapijt heel. De heer Vignole (toen leerde men de rasechte dompteur ken nen! redde de situatie. Hij riep „Allez-vous en tigre" en liet de andere dieren uit hun kooien. Zij sprongen over hun woedende makker heen en het incident was gesloten. Marffa La Corse behoort tot de groten op het gebied van dressuur. Eén van haar unieke staaltjes is de pose, waarin zij zelf als een biddende madonna neerknielt tussen de liggende tijgers, die zich dan schijnen te gedragen als snorrende poe zen- Van een dompteuze wordt onzettend veel geëist. Zij moet haar wil volledig onder controle hebben, alvorens zij hem aan de dieren kan opleggen. Na ieder optreden ziet Marffa er dan ook vermoeid uit. „Denkt u er nooit over, om met dit werk op te houden?" Muziek „Soms wel, maar ik kan dit beroep nu eenmaal niet loslaten. Bovendienhet is mijn broodwinning. Dan is er nog zoiets als de traditie: een verplichting, die het feit dat je uit een dompteurs-dynastie voort komt, je oplegt. En dan: ik hou veel van mijn dieren. Alles bij elkaar is er genoeg, dat je de moeilijkheden doet vergeten". „Hebt u nog andere aspiraties, behalve de dressuur". Marffa vertelt dan iets over haar liefde tot de klassieke muziek. Verder wordt zij steeds weer geboeid door haar werk voor het gezin. Zij heeft twee doch- In België is onlangs een opinie-onderzoek onder de vrouwen gehouden, waarhij de vraag werd gesteld of Eva's dochteren het eens waren met het streven om alle beroe pen voor de vrouw te ontsluiten. Zestig procent van de ondervraagden was van mening, dat het beter was huisvrouw te zijn, dan één of ander beroep te gaan beoefenen. Ook de mannen werd naar hun mening gevraagd. Van hen verklaarde 75%, dat zij hun vrouwen het liefst in de eigen familiekring zagen. TT^n\rrknrl in n a rrouoprr heeft en die toch sierlijk is; ook voor de JLiClxVUU-Li 111 lldi^OllUCll bakvis en de teenager. Het eerste resultaat tirae roorie +o 71 on tiidone oan +0 AmetarrlarYi (Van een medewerkster) De laatste twee jaar heeft de schoenmode weinig veranderingen ondergaan. Wel is er veel verbeterd wat de souplesse en de leer- bewerking betreft, maar de modellen bleven zoals ze waren. Er is nu eehter een omme zwaai op til. De schoenfabrikanten zUn van mening, dat er een goede harmonie moet zijn tussen kleding en schoeisel. Met deze ziens wijze zijn wij het roerend eens. Maar die harmonie is nu niet meer aanwezig. Bij de huidige mode past geen schoen met een platte hak. De fabrikanten zijn thans drukdoende een schoen te ontwerpen, die een klein hakje Een beschaafd modelletje, uitgevoerd in zwart en rood. was reeds te zien tijdens een te Amsterdam gehouden show van het Modecentrum voor de schoen- en lederbranche. De schoen, waarop alle verwachtingen gestemd zijn, is een pump met een eenvoudige voorschoen en een gebogen hak. Om die hak gaat het nu. Het idee is afkomstig van de poten van de Queen Anne-meubelen. Aangezien er echter ook pumps zijn met naaldhakken in deze stijl, noemde men de lagere modellen baby-queen Anne-hakken. Deze schoenen, kortweg „queennies" ge naamd, zijn reeds in de handel. De zware sportieve schoenen, bijvoorbeeld van yuch- ten leer, zijn in zeer geringe mate opgenomen in de collectie. De semi sportieve schoen, de moccasin, de flat en de ballerina zullen zich nooit geheel laten verdringen. Eén ding heb ben echter alle modellen gemeen. De uitvoe ring is eenvoudig. De ontwerpers hebben (gelukkig) afgezien van tierelantijntjes met koper en kettinkjes. De garnering bestaat nu uit stiksels in een afstekende tint voor de semi-sportieve schoenen, en tres en stik sels in dezelfde kleur voor pumps en mo lières. Vorig jaar had de schoenindustrie grote verwachtingen van nylon. Gebleken is echter dat dit materiaal voor schoenen niet aan de eisen voldoet. Het is wel te-ge bruiken ais garnering bij leer of suède. Van deze mogelijkheid heeft men dan ook gretig gebruik gemaakt, echter in hoofdzaak voor cocktailschocntjes. Eveneens een nieuw ma teriaal. dat hiervoor gebruikt wordt is het Amerikaanse plexi-glass. Deze garneringen zijn beslist niet elegant, aangezien het doorzichtige glas een te grote nadruk legt op de voet. En wie kan bogen op feilloos gevormde onderdanen? ters, 28 en 26 jaar oud, die ook het circus als werkterrein hebben gekozen. Voor het volgend jaar heeft Marffa grote plannen. Zij hoopt op tournee te gaan naar Joego-Slavië. „Of we daar welkom zijn? Cela ne fait rien!, circussen en artisten zien ze daar graag". Als ik afscheid neem, staat Marffa voor haar wagen.gekleed in haar fraaie, met goud afgezette galacostuum. Ze zwaait luchtig de hand en verdwijnt in de richting van de tent. Zij moet optreden. De hoeveelste keer? De honderdste, de duizendste? Het opschift op haar wagen geeft er een antwoord op- „Fluctuat nee Mergiter' lees ik en daarnaast staat haar naam. Het veelkleurige Parijse wapen, met de spreuk, die Marffa ook tot de hare heeft gemaakt „Hij dobbert doch zal nooit onder gaan" kijkt me zelfverzekerd aan. Onlangs keken 400 kinderen in een dan cing op Katendrecht in Rotterdam naar een sensationele kitsch-film met bloed en grie- zelpartijen. Het waren kinderen beneden de veertien. Zij sliepen 's nachts zo onrustig, dat hun ouders er ongerust over werden en politie waarschuwden. Het onderzoek wees uit, dat de sterk aansprekende film helemaal geen kost voor jonge kinderen was, het was een product met de bekende rarzan-figuur, avontuurlijk en hier en daar bloedeng en behoorlijk hard of vechtlustig. Het bleek (achteraf) dat de Centrale Film- Keuring het a.ng „voor veertien jaren" had toegelaten, maar de exploitant van de dan cing, die de film draaide, liet kinderen bin- ?en' Ale^nog- tlen moesten worden. Zij moes ten 0.20 of ƒ0.25 betalen. Waar de schuld lag, is minder belangrijk dan het feit op zichzelf: onbegrip en geknoei. Dit geval is niet het enige. Een paar weken later stapte de politie weer ergens In een bedompte kelder hokten 160 kinderen bijeen, peuters van twee tot kinderen van twaalf. Toe maar...., welke vader en moeder sturen hun kleuter van twee naar een filmvoorstelling?! De kelder was twee meter hoog en had een oppervlakte van dertig vierkante meter. De entree bedroeg vijftien cent. De man, die de film afdraaide, stond in een karton nen „cabine", met vlak bij zich een pri mus Wie deze filmvooi slling „voor alle leef tijden" organiseerde? Niet in de eerste plaats een meneer, die er beter van wilde worden, maar een.,., buurtvereniging, die werkt onder het motto „de jeugd van de straat". U kent ze misschien ook wel: buurt bewoners, die de handeh ineen geslagen hebben omdat „hun" kinderen waren over geleverd aan de straat. Het is dringend no dig, dat ouders en opvoeders uiterst voor zichtig zijn bij het bedenken van ontspan ning voor hun kinderen. beschouwen als werkloos, werkzoekend of werkbehoevend, of zich als zodanig hebben beschouwd op enig tijdstip sedert de be vrijding. De oorlogsweduwe die er van haar pen sioen niet kan komen, de ongehuwde, wer kende vrouw die om gezondheidsredenen moet omschakelen, de huismoeder die een spaarpotje wil maken voor de vacantie zij die zoeken aar een betrekking voor de hele dag, naar een voor halve dagen of naar los weik dat men thuis kan doen in zelf gekozen vrije ogenblikken, vormen met elkaar het beeld van de oudere, werk hoekende vrouw. Zij allen kunnen aan de- ze enquête, die een wetenschappelijk doel heeft, deelnemen. De „National Council of Woman", waar bij de meeste Amerikaanse vrouwenvereni gingen zijn aangesloten, heeft zich ingezet voor de vreedzame toepassing van atoom energie. De verbreiding van deze gedachte over de gehele wereld wordt nagestreefd. Heus, die S-lijn is niet zo onvrouwelijk, als sommigen denken. Zie wat H. Lom- barts Jr. uit Zundert er in enkele krab bels van maakte. En de H-lijn? Och u draait gewoon uw hoofd achterstevoren... Op dokters spreekuur Voor vele patiënten die erg op zout ge steld zijn, is het even moeilijk om het zon der zout te stellen als voor dronkaards om het zonder drank te doen. De keus is ech ter: geen zout of minder levenskans. De grootste moeilijkheid op dit gebied is uit de weg geruimd toen een stof ontdekt werd KATTIG SPEELKAMERAADJE Hebt U ook een tip, die van belang kan zijn voor andere lezeressen? Schrijf die dan even op een briefkaartje of waag er een brief aan. De redactie houdt zich warm aanbevolen. Een lezeres uit Geleen, mevrouw H. J. J. Graus uit de Antoniusstraat, zond ons een hele rits tips. Zij opent de rij van huis vrouwen. die laten blijken, dat zij haar huishouding met verstand en vernuft be stieren. Hier komen er enkele: Zoete aardappels Een vreselijk iets, nietwaar? En het is zo gauw gebeurd, want daarvoor is nog niet eens vorst nodig. Leg de aardappels een tjjdje in een ruimte met hoge temperatuur en ze worden weer prima eetbaar. Zoulstrooier Van de zoete aardappels naar het zout is maar één stapje. Is het zout in uw tafel strooier vochtig geworden, zodat de hele vernuftige installatie onbruikbaar is, doe dan de volgende keer wat rijstkorrels bij het zout. Het zal dan nooit vochtig worden. Vuil aquarium Als alle vissen in uw aquarium mopperen over de vuile ruiten, zodat ze niets meer in de kamer kunnen waarnemen, was het glas van het aquarium dan met azijn, waar aan enkele lepels zout zijn toegevoegd. Even smullen Mevrouw Graus deed ons ook een recept voor kaas-sandwiches aan de hand. Meng een kwart liter geslagen room met door een zeef gewreven Hollandse roomkaas. Smeer een laagje op toast of stukjes geroosterd brood en breng ze (op een gevouwen ser vetje) binnen; als de derde, borrel staat in geschonken. (Trouwens, ook zonder die bor rel smaakt het werkelijk uitstekend!). Voor Sinterklaas De ouderen zullen met Sint Nicolaas weieens iets anders willen dan chocola demelk. Zij zullen mevrouw Graus dank- Een oude bekende, maar dan één die je nog steeds graag ontmoet, is door de uit geverij J- J- Romen en Zn te Roermond in een nieuw gewaad gestoken. Het is „Het boek voor moeder en dochter", geschreven door de lerares H. Pijpers en geïllustreerd door Piet Camps. Dit boek kan men zien als een gezellig navertelde encyclopaedic. Men vindt er iets in over de inmaak, over woninginrichting, over opvoedkunde, over eerste hulp bij on gevallen thuis, de verzorging van planten en bloemen, verschillende kookvoorschrif- ten, wetenswaardigheden over de electri- sche apparaten in huis; kortom het is een vraagbaak, waarbij geen huisvrouw tever geefs om advies zal gaan. Uitvoering en materiaal van dit boek zijn zelfs voor ver wende mensen iets bijzonders. Een ideaal huwelijkscadeau. Het boek is in begrijpe lijke trant geschreven. baar zijn voor deze vondst: in een flinke pan laat men 1 glas citroensap, 2 glazen suiker, vier glazen cognac en 8 glazen water enige tijd trekken. Verhit het ge heel en dien het onder trotse kreten op, want dan is het onvervalste en heerlijke punch. Denk erom, dat het om GELIJKE glazen gaat. Dus niet stiekum een bier glas cognac bij 8 borrelglaasjes water Citroen Van die punch hebt u natuurlijk wel een halve citroen overgehouden. Die kunt u be waren. door hem met de aangesneden kant naar beneden op een schoteltje te leggen. Een glas er overheen en voor bederf hoeft u niet zo gauw te vrezen. Het is maar 'n weet. Als gevolg van de oorlog en de vele re voluties heerst op het ogenblik in Para quay nog een ontstellend vrouwenover schot. De mannen, zo schrijven de kran ten in dit Zuid-Amerikaanse land, hebben meer belangstelling voor de politiek dan voor het gezinsleven. De natuurlijke wens van de vrouw naar huwelijk en gezin wordt daardoor sterk beinvloed. Ruim de helft van alle geboorten is buitenechtelijk. De bevolking van Paraquay leeft voor het merendeel in zeer grote armoede. Karen Mulqueen - vier jaar oud - vindt het maar een pijnlijke geschiedenis: zó zit je rustig onder, de tafelen zó voel je opeens een paar scherpe nageltjes in je hoofd. Geen wonder, dat je dan lelijk kijkten terugdoen mag je óók niets, omdat het „kattenweek" is.... De mens brengt doorgaans zün beste werk voort op gebied van kunsten en wetenschap pen tussen de dertig en de veertig. Chemici, natuurkundigen, biologen en schaakspelers bereiken hun hoogtepunt even voorbij de dertig. Wiskundigen, filosofen en economen dichter bij de veertig. In de scheppende kunsten: schone kunsten, letterkunde en muziek, varieert het hoogte punt van de menselijke prestaties scherp tus- scn de 22 cn 44. Voor de schilderkunst voor namelijk tussen de 32 en 36, voor de ro- mankunst tussen de 40 en de 44 en voor componisten van symphonieën tussen de 30 en de 34. Zij die in onze samenleving de leiding voeren zijn echter meestal veel ouder. In de politiek, de godsdienst cn de krijgskunde gebieden waar maatschappelijke betrek kingen en levenservaring een grotere rol spelen is de gemiddelde leeftijd veel en veel hoger: grote leiders zijn meestal pas :ia de vijftig aan hun topprestaties toe. IEDER WEET WEL, dat de oude Egyp- tenaren een hoge graad van bes 'inving hebben bereikt. Eeuwen voor onze jaar telling kenden zij zelfs al de oogheel kunde en het bewijs daarvoor is het Picasso-achtige prentje, dat hierbij is afgedrukt. Het prentje wordt genoemd „het oog van Horus". Deze Horus was een zoon van Osi ris, die zich vooral onderscheidde door zijn dappere gevechten tegen Sith, een boosdoe ner van de ergste soort. In de strijd wordt Horus plotseling aan het oog getroffen en hij raakt het kwijt. Dank zij bemiddeling van de goden, wordt het oog hersteld. Sindsdien ziet dit oog de mensheid aan op de plaatsen waar uit de natuur voort komende gevaren dreigen, -j Dat is b.v. op de boeg van j schepen, van de voorkant van strijdwagens en... bo- ■~iz' ven bereidingsvoorschrif ten voor medicijnen. Lang voordat het Latijn, de taal waarin artsen en apothekers met elkaar correspon deren als het over zaken gaat, zo lezen wij in Elseviers Weekblad, hebben de Oosterse artsen dit maan- en beveiligingsteken boven hun recepten geschreven. Uw eigen huisdok-l ter doet het ook, alleen zal hij deze inge wikkelde tekening de gestalte geven van zo iets als onze letter R. Vaak wordt aange nomen, dat die letter R. is afgeleid van het Latijnse woordje „Recipe" (ontvang). Het is evenwel nog steeds het waarschuwende oog van Horus, dat de apotheker gadeslaat, als hij recepten bereidt. In Duitsland is een vereniging gesticht, die zich stelt onder 't teken van het zwarte kruis. Het doel van de vereniging is om eenzame en geestelijk lijdende strafgevangenen wat menselijk medeleven en begrip te bezorgen. In Celle heeft de vereniging haar hoofd kwartier. Zij „bedient" van hieruit 240 straf inrichtingen door het gehele land. De leden van de vereniging hebben zich verplicht, re gelmatig met strafgevangenen te correspon deren, die geen betrekkingen met de buiten wereld onderhouden. die aan zoutloos voedsel een zoute smaak geeft, een aangename wijze van zelfbedrog. Zout moet in de bloedstroom aanwezig zjjn tol regeling van de aldaar aanwezig» hoeveelheid vloeistof, en ook om het zuur- gehalte van het lichaam op peil te houden. Daar er door het lichaam voortdurend zout wordt afgescheiden moet het lichaam ooi regelmatig zout opnemen. Onder normal; omstandigheden komt dit neer op ongeven 10 gram per dag. Wanneer men lichamelijk werk verricht en vooral in warm weer, verliest het lichaam een belangrijke hoeveelheid zout door de poriën. Het uitgezwete zout moet zonder verwijl worden vervangen om spierkramp te voorkomen. In een bepaalde diepe mijn, waar de temperatuur normaal boven de 100° F. is, leed een aanzienlijk aantal mijn werkers aan felle hoofdpijn. Tot het hun behandelende geneesheer te binnen viel dat het misschien ging om een tekort aan zout Nadat hij hen de raad had gegeven dage lijks een glas zout water te drinken, ver dween de hoofdpijn als bij toverslag. Het spreekt vanzelf dat zout, dat voor onze levensfuncties zo belangrijk is, zo vaak een rol in het bijgeloof is gaan spelen.. Zout wordt reeds vermeld in een geschrift dat 2700 jaar voor onze jaartelling werd sa mengesteld. Ook de Bijbel heeft het over zout. De middeleeuwse ontdekkingsreiziger Marco Polo schreef erover. De oude Chi nezen wonnen bergzout, en verkregen even eens zout door het verdampen van zout zeewater. En nog steeds wordt van deze beide methoden gebruik gemaakt. Geloof echter niet dat alleen de beschaaf de mens zout kent. Waar ontdekkingsreizi gers ook zijn doorgedrongen, overal hebben ze waargenomen dat de primitieve mens het zout op prijs stelt. Vaak heeft de mens zout gevonden door het spoor te volgen van die ren op zoek naar zout. In de Oudheid wonnen de handeldrijven de en zeevarende Phoeniciërs zout door wa ter uit de Middellandse Zee te laten ver dampen. De oude Grieken kochten en ver kochten slaven en men prees een slaaf door te zeggen dat hij „zijn gewicht aan zout waard" was. De soldaten der Romeinse le gioenen ontvingen een deel van hun soldij in de vorm van zout. Het geld dat men hen gaf om zout te kopen noemde men hun salarium, vandaar ons woord „salaris". Naar mate de Romeinse beschaving zich om ld Middellandse Zee-bekken verspreidde, nam de vraag naar zout toe, zodat zich weidra productie- en transport-moeilijkheden voor deden. Bij hun opmars door Europa waren de Romeinen er dus steeds op uit om zout lagen te ontdekken. Menige zoutmijn is dan ook van Romeinse oorsprong. Ook in onzé manieren heeft het zout vaak een rol gespeeld. Na de Renaissance werd het zout oen symbool van waardigheid. De groten zaten aan tafel „boven het zout", dat in prachtige vaten binnen hun bereik stond. De lager geplaatsten zaten dan „onder het zout". In Onze eeuw is er voor ons allen volop zout. Gelukkig maar, want zonder zout zou den wij niet lang in leven blijven tenzij de dokter ons ongezouten de ongezoute waarheid mocht zeggen. Dit is een waardige vertegenwoordigd van de herfst collectie van de Italinen^ modehuizen Dit aardige jurkje is geh^ uit wol gebreid (machinaal). Het is don' kergrijs met een vlot rood kraagje. &e brede band in het voorpand is eveneens in rood uitgevoerd f

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1954 | | pagina 8