De kanalisering van de MOEZEL
X
Ontgoochelde Nehroe moest dier
bare droom prijsgeven
ees*e
Critische belichting door minister Larock
Vertrouwen.... maar niet wederzijds
PEKING heeft andere idealen
P-Dumklrke"ng h6t "et Thion"
Justin Duval
faalde
30 uur
AXEL: liet centrum 5e, buitenaf 4e klasse!
Sé °\ÏLnïhetU°,rTwegS Geen belangstelling voor ..neutrale blok"
nanas
i
Het raadsel der gemeente-classificatie
^Waarom lijden?
Reden tot waakzaamheid,
I ook voor Nederland
[Tegenstrijdige
belan
gen
lct wesse'
choven.
iger met
stofvrij f
een straat met tw ee levensstandaards
WITTE
KRUIS 1
I Voor Nederland en in het bijzonder voor Limburg en Noord-
Brabant, welke provincies aanspraak mogen maken op een be
hoorlijke behartiging harer binnenscheepvaart-verbindingen in 't
kader van de Gemeenschap voor Kolen en Staal, is het niet on
dienstig kennis te nemen van de gedachtengang der Belgische
regering ten aanzien van het plan der "Moezel-kanalisering, zo
als die thans door minister Larock is vertolkt.
STOPHOEST helpt èn...
'tis lekker!
DAGBLAD DE STEM VAN ZATERDAG 6 NOVEMBER 1954
2
z
ers vegen
:n en naar
Holland-
t frontaan-
aigkanalen
ie borstel-,
Het vuil
zuigkïnalen
uren! Daar-
ten en vlak
gen
ode
ïg'
jen, Theedoe-
n, Lepels of
naar bescherming of versterking van
de staalindustrie in Lotharingen zou
prijsgeven.
België handelt dan ook wijs door
met bekwame spoed de Maasvallei uit
te rusten voor de concurrentie met de
gekanaliseerde Moezel. Noodgedwon
gen moeten ook andere bij de K.S.G.
betrokken landen, en met name Neder
land, er op toezien, dat zij niet het
kind van de rekening worden. Een ge
waarschuwd man is er nog altijd twee
waard.
DE BEROEPSKEUZE-
VOORLICHTING
IN ZEELAND
Ged. Staten trillen subsidie
geven
Bij G.S. kwamen verzoeken binnen
van de stichting Katholiek paedago-
gisch beroepskeuzebureau en van de
Chr, stichting voor beroepskeuze in
Zeeland, om een jaarlijkse subsidie.
Naar aanleiding daarvan stellen G.S.
de Staten voor om van 1 Januari 1954
af over de jaren 1954 en 1955 aan in
Zeeland werkzame rechtspersoonlijk
heid bezittende instellingen, die zon
der het oogmerk winst te behalen,
zich het geven van beroepskeuzevoor
lichting ten doel stellen, desgevraagd
een subsidie toe te kennen in de kos
ten van het individueel onderzoek ton
behoeve van in Zeeland woonachtigs
personen, van ten hoogste f 2.per
geval, zulks onder bepaalde en even
tueel nog nader door Ged. Staten te
stellen voorwaarden.
Een der voorwaarden is, dat de in
stelling lid is van het centraal comité
van samenwerking inzake voorlichting
bij beroepskeuze.
Voorts moeten de instellingen een
academisch gevormd psycholoog in
dienst hebben.
pEHALVE ALLERLEI VERORDENINGEN scheppen ook vele wettelijke
regelingen grote raadselen. Wie uit het raadsel der gemeente-classificatie
wijs wil worden, raden wU aan naar Axel te gaan. Want daar ligt de oplos
sing, Zo maar voor het grijpen: op de lijn gevormd door de weg Westdorpe,
Axelse Sassing, Schapenbout. De gemeenteclassificatie is gemaakt (o.a.) om de
werknemer in zijn salaris te doen ervaren dat het leven in het dorp goed
koop, in de grotere plaatsen wat duurder en in nog grotere plaatsen, welke
men steden noemt, peperduur is. Welnu, ten Westen van de genoemde lijn
is het leven duurder. Daar leeft men in een 4e-klasse gemeente en alles wat
ten Oosten van die lijn ligt Is vijfde klasse, want daar zijn de boterhammen
goedkoper. TOCH ZWAAR OP DE MAAG?
Ook bij Rijksambtenaren
De merkwaardigheid dat Axel nu
gedeelteijk vierde en gedeeltelijk
vijfde klasse is. wat de gemeente-clas
sificatie betreft, is juist zo aardig
omdat deze plaats nu volop gelegen
heid biedt het verschijnsel te bestu-
duren en er achter te komen hoe het
allemaal in elkaar zit.
Axel, een gemeente van tegen de
8000 zielen heeft een bebouwde kom.
Verder heeft het een aantal ge
huchtjes. Die bebouwde kom, het
centrum is ingedeeld in de vierde
klasse. De gehuchtjes zijn vierde
klasse! Het centrum van Axel is, mag
men de gemeente-classificatie serieus
beschouwen, dus platteland waar het
leven goedkoop is en de gehuchten
horen thuis onder de al wat grotere
gemeenschappen waar de verleidingen
in winkel-étalages meer raffinement
krijgen en de inwoners dus enkele
centen per uur meer moeten verdie
nen om die daadwerkelijk in het da
gelijks leven te verdisconteren.
Sterker nog, door de straten waar
die grens loopt "is de rechterkant der
bebouwing ten opzichte van de buur
huizen aan de overkant wat duurder.
Wie dus in zo'n straat wil gaan wo
nen, moet de goede kant uitkiezen
want als men daar woont krijgt men
een hoger loon.
P)at ervoer de aannemer van de af-
gravingswerkzaamheden aan de
Armendjjk. Hij betaalde de eerste
Zaterdag zijn mensen het loon uit en
kreeg prompt een heel stel op zijn
kantoor. Ze voelden zich genomen.
Want ze kregen 2 cent per uur min
der dan hun collega's die toch het
zelfde werk deden.
Maar die beter-betaalden woonden
ten Westen van de classificatie-grens!
En de overigen, die in het centrum
van Axel woonden, hoorden in de vier
de klasse thuis omdat de warenhuizen
op Axelse Sassing natuurlijk veel
sterker tot kopen verlokken!
Hetzelfde ervaren de arbeiders op
de grote bedrijven; buren die collega's
zijn in dezelfde fabriek, dezelfde
afdeling werken en in dezelfde straat,
maar dan tegenover elkaar, wonen
krijgen een verschillend loon. Dat is
de wijsheid van de gemeente-classifi
catie.
In sommige industrieën van het land
heeft het College van Rjjksbemidde-
laars, om dezelfde redenen, toestem
ming gegeven een bepaald vastgesteld
loon uit te keren, waarin die classifi
catie-kronkel niet tot uitdrukking
komt. Maar waarom? Zit men dan
toch met die klassen-uitvinding in zijn
maag?
GEEN ANIMO.
Glassificeren is een aardige bezig
heid. Daar weten ook de rijks
ambtenaren van mee te praten. Er
bestaat een classificatie in de zin
van het bezoldigingsbesluit rijksamb
tenaren. Daarin zijn de Wadden
eilanden in de 2de klasse ingedeeld.
Axel, Hulst Oostburg, Sas van Gent
enz., zijn 3e klasse.
Nu is het natuurlijk handig de ge-
isoleerde eilanden voor de Noordkust
van het land, door ze in de 2e klasse
onder te brengen, wat aantrekkelijker
te maken. Maar waarom maakt men
dan een rijksfunctie in Zeeuwsch-
Vlaanderen ook niet wat attractiever"
Er is niet veel animo bij ambtenaren
uit het centrum van het land om
hierheen te komen. Andersom gaat
dat beter! En zo werkt ook deze clas
sificatie er toe mee dat er een ge
drang ontstaat om Zeeuwsch-Vlaan-
deren te verlaten....
Advertentie)
Waarom nog langer 0
hoofd- of kiespijn. dp
"zenuw- of rheumatische pijnen pp
verduren, terwijl er Witte pp
Kruispoeders zijn, die direct
en afdoende helpen Zorg pP
ervoor, dat U ze altijd m J|p
huis heeftZe zijn on- pp
schadelijk voor de maagI Jp
Ook in tablet-
en cachet-vorm.
I Vraagt Uw Apotheker
of Drogist! -
^■OOR het eerst heeft deze week een lid van de Belgische rege-
I ring openlijk enige critische gedachten losgelaten over het
grootscheepse Franse plan om de Moezel te kanaliseren van Metz
tot Coblenz. Dit is geschied door de minister van Buitenlandse
Hai: lel, V. Larock, en wel in de Kamercommissie van Buiten-
anrise Zaken.
I
TTIJ heeft het niet met evenveel woorden gc-
AA zegd, maar alles wijst er op, dat Nehroe's
bezoek aan communistisch-China op een teleur
stelling is uitgelopeji. Een teleurstelling voor
hemzelf en ook voor zijn volgelingen, die even
als hij vertrouwep hadden in de vredesbeloften
van Peking.
.......Nehroe begon zijn reis in de vaste overtui
ging, dat hij Mao Tse Toeng zou weten te win-
Verre van ons hiermede critiek te
willen oefenen op de uiteenzetting van'
de Belgische minister.
Wij signaleren haar enkel als neri voor zijn politiek van strikte neutraliteit.
een duidelijke aanwijzing dat i
Maar terwijl hij China bezocht, kwamen er
klachten uit Nepal over Chinese infiltraties in
het grensgebied. Birma vroeg dringend, dat de
communisten hun guerilla-activiteit in dit land
zouden staken en Indonesië, dat tegenover Mao
lang geen onvriendelijke houding aanneemt,
kreeg een verzoek uit Peking om de 3 millioen
Chinezen, die op Jhva en de andere eilanden
huizen, onder Chinese jurisdictie te plaatsen!
«yet°ev?n deze dan °°k eerst zo
nauwkeurig mogelijk weer.
njüL -oejGl' a*dus de Belgische mi-
3a pVi«S Ae emge grote bijrivier van
nfaaVi U"6 nlCt beVaarbaar is SG"
SdSs i ,^nrTan4V,°nderVindt de Staa]"
mnof V1 f Kotharingcn nadeel; zij
dit 20 tot 25V°er, per/p°°™eg doen,
staal uitmaakt, "sedert het'ïrf wlriring
voore Krien Gemeenschap
voor Kolen en Staal vrezen de staal-
Ruhr m^de ulthL?,thai''ngen door de
Kuhi op de eenheidsmarkt te worden
overvleugeld, en hebben zii wt™
kX'.datddAM0eZcl zou worfen ge
kanaliseerd (de werkzaamheden wn,-
"«liard Belgische Sk"™'-
sehat ofwel ongeveer een half millifrd
gulden) In Frankrijk zijn
£fcjdlge Slangen. De haven val
fn h? nr? vreest d00r de Rijnhavens
en de haven"-"£.K„n benadeeld
.J van Duinkerken heeft re
denen om te vrezen, dat de kanalise
ring van de Moezel de voliedile n™
Ml iVan L°thai'mgen via de Rijn
zalj omleiden. Daarom eist Duinkerken
strrlf 1 Duit,se kringe" bestond steeds
Rhl P=ng anting behalve in de
Ërnlmf Waar men hoopt, dat het
gnaliseren van de Moezel de induf
todiiuris gcbled zal ontwikkelen. De
O itse et Ruhrgebied, de
de Duitse nt^ v,8" en ln et algemeen
B™ gekant memng waren er
sc£iJnt 00k he£tiS
Ba Lhe^aan Luxemburgse
haa alt n 1 zou' om het peil van
nodig hlhh i8 behouden, zijkanalen
Woezel ,nntn' dle ln de gekanaliseerde
in een ,"ltkomen' Dergelijke werken
ronden »lh?°°r nl« geschikt terrein
,K 'echter geweldige kosten ver-
ftorkent Luxemburgers zouden de
fcmhn™ g8Ven aan een Belgisch-Lu-
BlficatiesLove.reenkomst. die de elee
ringen en Luxemburg. Kanalisering
van de Moezel bergt zelfs het gevaar
in zich, dat de ijzer- en staalexport
van Antwerpen gedeeltelijk naar Rot
terdam zou kunnen afglijden.
Daarom is dan ook sinds ongeveer
twee jaar in België een grote actie
ontstaan om de hele Maasvallei be
vaarbaar te maken voor schepen van
1300 ton en die bevaarbaar gemaakte
Maas op Frans gebied te verlengen
met een zijkanaal tot in het industrie
gebied van Luxemburg en Lotharin
gen. Voor de propagering hiervan heb
ben de indrukwekkende Maas-dagen te
Luik van eind-April-begin Mei en
twee weken geleden de even indruk
wekkende Internationale Havendagen
te Antwerpen gediend.
TACTIEK
een verscherpte nationaai-eco-
nomische politiek mag worden
verwacht, sinds Frankrijk door
het verstoten van de E.D.G. de
integratiegedachte in West-
Europa een duw achteruit heeft
gegeven.
De Permanente Ministeriële Confe
rentie heeft twee jaar geleden ook de
kanalisering van de Moezel naast een
tiental andere kanaalplannen op haar
waterwegenprogram geplaatst. Er be
staat geen plausibele reden, waarom
Frankrijk, waarvoor de kanalisering
van de Moezel vooral een aanzienlijk
goedkoper aanvoer van steenkool uit
het Ruhrgebied betekent, zijn streven
Nehroe bewonderde het vredesduifje van Mao. Maar zelfs de bladen in
India, die zich achter zijn politiek hebben gesteld, moeten nu toegeven dat
het een duifje van bordpapier is. Het kan niet vliegen. Het wordt alleen aan
den volke getoond, wanneer de propaganda daar baat bij heeft.
Nehroe wilde een bezoek brengen aan Noord-Vietnam. Maar toen hij in
Hanoi uit het vliegtuig stapte, merkte hij tot zijn verbazing, dat Ho Tsji
Minh niet de moeite had genomen, hem persoonlijk op het vliegveld te ver-
welkomen
(Advertentie)
ONTMOETING MET DE
DALAI LAMA
De Dakota van de premier landde in
Peking op een wat sombere dag. De
wolken hingen laag en er blies een
koude wind over het veld. In de stad
echter had men voor een feestelijke
sfeer gezorgd. De vlaggen hingen uit,
de kantoren en winkels waren gesloten
en bijna een millioen Chinezen ston-
van de spoorwegen en
een
zou
nia?!?g van de vervoerskosten
gsehjk maken.
Ii«f spreekt vanzelf, zo zei de mi.
gsier nog dat Qok dg Belgische be
fcirü: dle van de nijverheids-
lyKKens van de Samber en van de
naas. evenals die van de haven van
Uitwerpen, rechtstreeks bij dit plan
peirokken zijn. Daarom wijdt de Belgi-
C, reRering aan deze zaak de groot-
jte aandacht.
1 Die „grootste aandacht" van de Bel
li.?, regering zou nog juister zijn
vertolkt door de uitdrukking „bezorg-
Pe aandacht". Want sinds het ontstaan
pan het plan om de Moezel te kanali-
Peie'i is in België grote angst ontstaan
voor de positie van Antwerpen als uit-
yoerhaven van ijzer en staal uit Lotha-
Nu is het opvallend, dat minister
Larock, zelf op de Antwerpse manifes
tatie aanwezig, hierover niet rept.
Maar dit is niet minder begrijpelijk.
Want België kan het Maasplan niet
ten uitvoer brengen zonder medewer
king van Frankrijk. En Frankrijk zal
zeker geen steun aan België verlenen,
wanneer België zich openlijk verzet
tegen de kanalisering van de Moezel,
welke door een Franse wet van 10
April 1952 als voorwaarde is gesteld
tot bekrachtiging van de K.S.G, door
de Franse Nationale Vergadering. Die
wet van 10 April 1952 eist althans, dat
de Franse regering de nodige onder
handelingen zou voeren om tot kana
lisering van de Moezel te komen.
Het is dus een tactisch motief, waar
om minister Larock in zijn uiteenzet
ting niet gesproken heeft van Belgi
sche bezwaren, doch slechts van Duit
se, Luxemburgse en zelfs Franse. Om
diezelfde tactische redenen zijn de op
gesomde bezwaren dan ook lichtelijk
gekleurd, althans meer benadrukt dan
van zuiver objectief standpunt zou mo
gen worden verwacht. Hij spreekt met
name niet over de Franse wet van 10
April 1952, evenmin als over het stre
ven van de huidige Franse regering,
die onlangs nog na de Parijse accoor-
den te kennen heeft gegeven met
Duitsland binnen afzienbare tijd ook
over de kanalisering van de Moezel te
willen onderhandelen. Minister Larock
laat ook in de schaduw, dat Luxem
burg zich desnoods wel zal weten aan
Ie passen bij een eventuele Moezel
kanalisering, mogelijk door overplaat
sing van eon gedeelte zijner staalin
dustrie in de buurt van de Noordzee
havens, b.v. langs het kanaal van Gent
naar Terneuzen, naar het voorbeeld
van de hoogovens te IJmuiden. Ten
slotte verzwijgt minister Larock even
eons, dat kanselier Adenauer, van wie
genoegzaam bekend is, dat hij bereid
is tot verregaande tegemoetkomingen
aan Frankrijk, heeft toegezegd het
vraagstuk van de Moezel-kanalisering
grondig te zullen onderzoeken ondanks
de tegenstand van de belanghebbende
Duitse kringen, door minister Larock
aangeduid.
Alléén óchi i
c/e rol met hei agenijel
STOPHOEST dteli ook dit isuoon weer rijksdaalders ui!/
den langs de route, die de stoet nam.
Men juichte toen Nehroe voorbij reed
en kinderen wulfden met rode vlagge
tjes.
De premier van India hield een toe
spraak. Zijn stem klonk wat schor, om
dat hij keelpijn had. Tegen de zin van
zijn lijfarts was hij op reis gegaan. Hij
had koorts en zag er slecht uit.
„Uw land en het mijne", zei hij,
„hebben door de eeuwen heen broe
derlijk naast.elkaar geleefd. We moe
ten het wederzijdse begrip en vertrou
wen versterken en verdiepen...."
Dat was geheel in de geest var:
Nehroe's politiek. Wederzijds begrip
en vertrouwen. Wat de volgende da
gen gebeurde, maakte echter iedereen
duidelijk, dat de communisten alleen
maar begrip en vertrouwen eisten van
Nehroe en niet van zins waren, zelf
ook van dit vertrouwen te doen blij
ken.
Zij begonnen met een parade te or
ganiseren van zwaar bewapende infan
teristen. Onder de tonen van militante
muziek trokken die aan liet podium
voorbij, waarop de premier naast zijn
Chinese collega, Tsjou En Lai, had
plaats genomen. Vervolgens arrangeer
den zü een ontmoeting tussen Nehroe
en de Dalai Lama. wiens grondgebied
(Tibet) in 1930 onder protest van Neh
roe bij China was ingelijfd. En daarna
voerden zij de gewaardeerde gast naar
een zogenaamd „Instituut voor de Na
tionale Minderheden", waar 40 studen
ten werden opgeleid uit gebieden die
onmiddellijk aan China grenzen. Men
legde Nehroe uit, dat de jongens „po
litieke ideologie" studeerden en dat ze
later zoud enworden uitgezonden naar
de „neutrale" grensgebieden als „lera
ren en leiders van het nog onmondige
volk."
Nehroe trachtte waardering te vin
den voor zijn plan van een onpartijdig
blok, dat dan als vredelievende macht
zou staan tussen de landen van het
Zuid-Oost-Aziatische Verdedigingsver
drag en het communistische machtsge
bied. „Geen belangsteelling", zei Mao
Tse Toeng. Maar wel trachtte hij In-
dia's premier te interesseren voor een
gezamenlijke verklaring, waarin Azië's
rechten geproclameerd zouden worden
en met dit werelddeel „bescherming"
zou beloven tegen iedere Westerse in
menging.
Plichtsgetrouw bezocht Nehroe de
dingen, die als zijnde representatief
door PIET VAN VLISSINGEN
Eigenlijk was het een valstrik! Er waren al zo
veel diefstallen van kostbare sieraden gepleegd,
dat de chef van de Süreté daar nu eens een eind
aan gemaakt wilde zien, en van het feit, dat één
der bekendste sterren van de Musichall-wereld
een soiree te haren huize gaf, waarop „tout Paris"
aanwezig zou zijn, maakte hij gebruik. Het spreekt
vanzelf, dat Raymonde Paty zich op haar feest,
getooid met haar kostbare juwelen, zou laten zien,
en in overleg met de Musichall-ster werd daar in
de kranten de nodige ruchtbaarheid aan gegeven.
Met dikke headlines kondigde men de soirée aan
en een onderkopje vermeldde, dat Raymonde bij
die gelegenheid o.a. de zeldzame broche zou dra
gen, die de Maharadja van Jodphur haar eens ge
schonken had ter gelegenheid van één harer ju
bilea. Zoiets werd gelezen en het moest al heel
gek gaan, wilden de dieven daardoor niet aan
getrokken worden!
Justin Duval was de intelligentste en energiek
ste speurder van hot corps en aan hem was op
gedragen, een oogje in het zeil te houden. Een
legertje rechercheurs was op de been, en als de
dief het waagde, dan moest hij er nu toch wel in
lopen.
Het was erg, geanimeerd op Raymonde's soiree,
de stemming zat er in, Raymonde werd bewon
derd en verafgood, geen moment had ze rust, geen
dans kon ze overslaan. Justin Duval, die zich on
der de gasten bevond, had al enige malen met haar
gedanst en haar gevraagd, of ze nog niets ver
dachts bemerkt had, maar ze had slechts gelachen
met dat zelfverzekerde trekje om haar mooie
mond, dat scheen te zeggen: „Men steelt geen sie
raden van Raymonde Paty, een kunstenares van
mijn populariteit berooft men niet".
Het was lang na middernacht, toen er plotse
ling die stoornis met het electrisch licht was. Het
duurde maar vijftig seconden, maar in die vijftig
seconden was de zaal, waar het feest plaats vond,
dan ook in ondoordringbare duisternis gehuld, en
boven liet verwarde geroezemoes van stemmen en
het gegichel, dat hierdoor ontstaan was. klonk die
snerpende vrouwengil uit! Een gil, die de omstan
ders door merg en been ging
Justin Duval vloekte. Dit was een onvoorziene
omstandigheid, het was stom, dat hij hieraan niet
gedacht had. Zijn fluitje waarschuwde de recher
cheurs, even voordat het licht weer opging. Toen
dat weer aanflitste, warén alle zaaluitgangen en-
beneden alle uitgangen van het huis door re
chercheurs bezet. Justin Duval wist, dat geen muis
het huis zou kunnen verlaten, en hij herkreeg zijn
goed humeur. Het was zeker, dat hij vanavond de
dief zou betrappen, want er waren hoogstens vijf
tien seconden verlopen, sinds die vrouwengil had
weerklonken, en in die luttele ogenblikken zou
zeker niemand hebben kunnen ontsnappen!
De consternatie was groot in de zaal. Iedereen
verwachtte iets vreselijks te ontdekken, men riep
ontsteld, dat er een misdaad gepleegd was, maar
toen Justin Dusal's tentorstem eindelijk boven het
lawaai kon uitkomen, en hij er in geslaagd was,
de rust gedeeltelijk te doen weerkeren, bleek, dat
de gastvrouw van die avond, Raymonde Paty, was
flauwgevallen.
Men wist haar bij te brengen, en op Justin's drin
gende vragen vertelde ze, dat ze plotseling een
paar ijskoude, klauwende handen om haar hals
gevoeld had, en dat men haar iets had afgerukt.
In het donker had/haar dat zó aangegrepen, dat ze
was flauwgevallen. Geagiteerd zocht ze naar haar
beroemde broche: die was verdwenen! Raymonde
Paty maakte een hevige scène, maar Justin Duval
pakte de zaken energiek aan.
„Vooral rustig blijven", verzocht hij, „we waren
hier immers op voorbereid. Met de fouillering van
alle aanwezigen zal onmiddellijk begonnen wor
den. Mannen en vrouwen van het vak zijn daar
voor bij de hand. De broche kómt terecht!"
Justin Duval was bij de fouillering der mannen.
Het was een vervelend, maar noodzakelijk werkje.
En het kostte heel wat moeite, om het geduld te
bewaren bij de vele protesten en bezwaren, die
gemaakt werden. Maar Justin Duval had geduld.
Hij wist, dat zijn promotie vaststond, als hij de
dief te pakken kreeg, en hij zou hem krijgen. Na
een uur werd hem gemeld, dat alle dames waren
onderzocht, maar dat niets was gevonden. Hij
knikte onverschillig. Er moesten nog circa vijftien
mannen worden onderzocht, en het léék er op, dat
hij geen succes zou hebben. Maarbij de vijf-
NEHROE EN HO TSJI MINH
vervlogen illusie...,
voor de communistische inspanning op
sociaal en economisch gebied, de bui
tenlanders worden getoond. Hij zag dat
er geen bedelaars meer waren in het
rood-Chinese paradijs. Hij zag geluk
kige kinderen in ruime, lichte school
lokalen. Maar tijdens eep van de gala
diners, die te zijner ere werden gege
ven, merkte hij zichtbaar geïrriteerd
op, dat iedere poging van een natie om
haar wil aan een ander op te leggen,
de vrede in gevaar moest brengen....
„Ik hoop werkelijk," zei hij, „dat het
Chinese volk tot samenwerking bereid
is
Tsjou En Lai deed of hij het begreep.
„Maar natuurlijk", zei hij. En hij stelde
vpor, dat China vertegenwoordigd zou
zijn op de conferentie van Aziatische
en Afrikaanse landen, die binnenkort
in Djakarta gehouden wordt.
„Het spijt me", antwoordde Nehroe,
„ik heb de uitnodigingen niet verzon
den."
De kleine groep van Indische jour
nalisten. die de premier volgden op
zijn tocht, vroegen hem aan 't einde
van het bezoek, of hij van plan was, de
rest van de wereld te overtuigen van
China's goede bedoelingen. Het ant
woord was een verrassing. Nehroe zei:
„Nee, ik wil China overtuigen van de
goede bedoelingen van de rest van de
wereld." Ondanks alle hoffelijkheden
bij het afscheid, was het iedereen dui
delijk geworden, dat Nehroe geschrok
ken was van Pekings opvattingen om
trent de gang van zaken in de niet-
cnmmunistische landen. En dat hij de
overtuiging gekregen had. dat dit ver
wrongen beeld van de buitenwereld de
kiem zou kunnen bevatten van gevaar
lijke spanningen.
De pers in India, die elk verwijt aan
het adres van China een' maand gele
den als „Amerikaanse propaganda"
doodverfde, had het begrepen. ..Het is
niet waarschijnlijk", schreef de in
vloedrijke „India Times", „dat commu-
leerd werd! Toen ik klaar was, nam ik het ding nistisch China het oude ideaal van
terug. Vingervlugheid, beste kindje, mijn fort! Het expansie naar alle windstreken zal la-
enige gevaar was, dat hij me naar de fouilleringten varen
nóg eens zou laten onderzoeken. Maar dat risico Het was zoveel als het grafschrift
was gering en moest ik nemen...." 1 van een ij dele droom.
tien was Marcel de Thouars, een oude bekende van
de politie. Hij had vroeger al een drie jaar „opge
knapt", maar de laatste tijd was hij „gladder" ge
worden. Ditmaal zou hij er in lopen, dacht Justin
Duval grimmig.
Hallo, Justin", klopte Marcel de Thouars hem
vriendschappelijk op de schouder, „blij je weer
eens te zien". Duval glimlachte. Hij kénde die jo
vialiteit. Straks zou de stakker wel anders piepen.
„Bonjour, Marcel", zei hij opgewekt, „het genoe
gen is helemaal aan mijn kant, ouwe jongen. Wat
denk je er van, hoeveel jaartjes zou je dit op
leveren?"
„Hoe kan je dat van me denken, Justin", mop
perde hij verontwarrdigd, „zie je er mij voor aan,
zo'n arm klein meisje te beroven? Kom, je kent
me beter".
Men begon met de fouillering, en men deed het
extra-grondig. Maar de broche werd niet gevon
den! Justin Duval was bleek geworden. Er parel
den enkele zweetdroppeltjes op zijn voorhoofd. Hij
begon te vrezen, dat het verkeerd liep, al kon hij
dan ook onmogelijk begrijpen waarom. Alles was
zo goed voorbereid
„Trek het je niet zo aan, Justin", grijnsde de
Thouars en quasi vriendschappelijk legde hij een
arm om Duval's schouders, „trek het je niet zo
aan, beste kerel". Maar nü kon Duval geen grap
jes meer waarderen. Nijdig schudde hij de arm
af, en hij beet de Thouars xort toe: „D. .r op, ik
kan je hier niet meer gebruiken". „Ik vlieg al",
zei deze onderdanig, „adieu. Justin, en succes ver
der". Ook op de laatste gasten, die gefouilleerd
werden, werd de broche niet gevonden! Justin
Duval had gefaald....
Marcel de Thouars zat naast Marie-Louise in
een taxi. Hij rookte een sigaret en neuriede de
laatste schlager van Lucienne Boyer. Marie-Loui-
se's gezichtje stond somber. Ze pruilde. „Je had
me die broche beloofd", kwamen eindelijk haar
eerste woorden, kattig. „Je bent een opschepper,
Marcel, een ander heeft het ding voor je neus
weggekaapt".
In net zwakke licht van de taxi zag ze een glim
lach om Marcel's lippen krullen. Dan lachte hij
hardop. „Zo", zei hij, „dacht je?"
„Marcel!" Ze zat meteen rechtop, vol verwach
ting. „Heb je.heb jede broche?"
„Natuurlijk! 't Was kinderwerk. In het gedrang
heb ik het ding aar de binnenkant van Duval's
jaquet gespeld. Hij was de enige, die niet gefouil-
