Volksdemocratie in conflict met het volk
OOST-BERLIJN: EEN JAAR GELEDEN
Studiebezoek aan Zeeland
GELEERD EN
ONBETAALBAAR
JONGENSSTAD IN INDIA
„Zenuwachtige" arbeiders maakten een
regering belachelijk
RODE VLAG GING AAN FLARDEN
V1
7
DAGBLAD DE STEM VAN WOENSDAG 16 JUNI 1954
De taak van de wapens
W aarschuwing
Zwakheid
Vrijheid
ay umm 8 m?mmm m
BRYLCREEM
GESCHIKT OBJECT
VOORAL DAAR
EEN NOODZAKELIJK IETS
VJEMAND kan zeggen hoe het begon. Ook bg
- een brand is de vuurhaard vaak onnaspeur
baar. Zeker is, dat op 16 Juni van het vorige
jaar de Berlijnse bouwvakarbeiders hun onte
vredenheid toonden en dat een etmaal nadien
de Sovjet-tanks moesten oprukken tegen mui
tende mensenmenigten.
Wie het eerst zijn stem verhief? Wie de eer
ste steen gooide? Niemand kon dat vertellen.
Het was alsof de opgekropte haat van millioe-
nen, tegen een regiem van terreur en leugen,
ineens de dam van angst en berusting doorbrak
en zich als een vloedgolf op de stad wierp.
Brandende warenhuizen. Vernielde propagan-
da-kiosken. Opengebroken straten. Schreeu
wende en tierende arbeiders, samen met hun
kameraden uit het Westen optrekkend tegen de
willekeur van een marionettenregering, die bidt
en smeekt om „bezinning", laf haar bekentenis
sen doet tegenover het volk en in stilte hoopt
dat de Sovjet-tanks nog onbarmhartiger door
de straten zullen jagen, opdat althans de „volks
wil" niet de gelegenheid zal krijgen, haar woede
op de partijbonzen zelf te uiten.
QPSTAND van het volk in een
volksdemocratie. Naar haar re
sultaten gemeten niet zo belangrijk,
maar zwaar van betekenis voor wie
bedenkt, dat nooit een volk het heeft
gewaagd, binnen bereik van Moskous
lange arm zijn verachting voor sik
kel en hamer te uiten. De wanhoop
en de verbittering van de arbeiders,
die Sovjet-tanks met stenen bekogel
den en onder het oog van een hon-
Vrije verkiezingen.,
LIET was te voorzien, dat de
de Sovjetmachthebbers alles
zouden doen om de zeventiende
Juni stilzwijgend voorbij te la
ten gaan. Weinigen in de Sovjet-
zóne weten zo goed, dat de situ
atie nog zo op die van het vorig
jaar lijkt, als juist de bestuur
ders van de communistische par
tij.
Een van de belangrijkste eisen
van de bevolking der Sovjetzöne
tijdens de opstand was het ver
langen naar vrije en geheime
verkiezingen. Om tegenover de
wereld een bewijs te produceren
van de legitimatie van het Sov
jetbewind is nu door de commu
nistische regeerders een soort
referendum georganiseerd, dat
reeds in de opzet duidelijk alle
sporen van een groots volksbe
drog inhoudt. Met veel tam-tam
worden de bewoners van de
Sovjetzöne opgeroepen om zich
per stembiljet uit te spreken
over de volgende twee vragen:
1. „Bent U voor een vredes
verdrag en vertrek van de bezet
tingstroepen?
2. „Bent U voor het E.D.G.-
verdrag en het handhaven van
de bezettingstroepen voor de tijd
van 50 jaar"
Over de geldigheid van een
stembiljet beslist het stembureau
bij meerderheid van stemmen!
De uitslag zal natuurlijk de
vrije wereld worden opgedist als
een bewijs van de populariteit
van het Sovjetbewind. Dat
neemt echter niets weg van de
voorzorgen, door de Volkspolitie
genomen, om op 17 Juni in
alarmtoestand te liggen en spe
ciaal bewapende jeugdtroepen
door de Sowjetzóne te laten pa
trouilleren
Advertentie)
derdtal Russen de rode vlag van de
Brandenburger Tor scheurden, moet
groot geweest zijn. Men waagt zijn
leven niet in een strijd, waarvan men
bijna tevoren kan zeggen dat hij doel
loos is.
„Het werk van Westerse provoca
teurs", schreeuwde de Oost-Berlijn-
se radio. Maar de honderden, samen
geschoold op straten en pleinen, lach
ten daar om. Niet alleen omdat die
woorden zo dwaas klonken, maar ook
omdat de omroeper zich over
schreeuwde, zoals de meesten doen
die zelf niet geloven wat ze vertel
len.
Het nieuws van de opstand deed de
wereld huiveren En glimlachen. Een
glimlach van triest leedvermaak.
Want het is een lachwekkend beeld,
woedende arbeiders te zien optrek
ken tegen mensen, die zich de be
schermers van het proletariaat noe
men. UIbricht en Grotewohl lieten
zich eerst zien, toen de orde hersteld
was; Otto Nuschke, een ietwat zielig
man, werd door betogers naar West-
Berlijn gesleurd en een minister,
wiens naam we al vergeten zijn, zag
zich door een breedgeschouderde
bouwvakarbeider van een kist ge
duwd op het moment dat hij de wer
kers ging toespreken.
Een spel van kat en muis was het,
die eerste uren. En zelfs de Volkspo-
lizisten, door hun meesters terdege
bewapend, kozen de zijde van de op
standelingen. Totdat de Russische
tanks kwamen.
0P 16 Juni begon het. Een dag later
was Oost-Berlijn in rep en roer.
Terwijl in het Westen van de stad het
leven zijn gewone gang ging, heerste
er achter de B-andenburger Tor een
sfeer van nerveuze opwinding. Het
verkeer lag zo goed als stil en dat
maakte de verschijning van die logge
oorlogsmonsters, door Russische sol
daten bestuurd, nog dreigender. Tanks
in lege straten doen altijd denken
aan voorhistorische monsters in een
dood landschap. De Russen hadden
liever niet ingegrepen. Zij wilden
graag hun masker van vriendelijk
heid blijven dragen. Vooral tegenover
het Westen, waar de Kominform niet
met de propaganda der tanks is ge
diend.
Liever was het de Sovjets ge
weest, dat de Volkspolizei de
zaak in handen gehouden had.
Men had dan, óók tegenover de
buitenwereld, kunnen spreken
van een opstand, die door het
volk zelf onderdrukt was. Nu
kon dat niet. De politiemannen
keerden hun meesters de rug
toe en de Sovjet-commandant
van Berlijn had geen keuze. Het
proletariaat, dat de rode vlag
in stukken scheurde en zich te
gen de Russische soldaten keer
de, beantwoordde niet aan
Marx' en Lenins visie op de ar
beiders. De mitrailleurs werden
gericht.
FNE bezetter ging met geweld van
wapens optreden. Maar hij richt
te geen bloedbad aan. Hij gaf enkele
harde „waarschuwingen".
De eerste dode viel op de Alexan-
derplatz. Een jonge arbeider werd
verpletterd door malende rupsban
den. De menigte stoof uiteen. En
overal verschenen de tanks. Op de
Potsdamerplatz, op Unter den Linden,
in de Friedrichstrasze en bij de Bran
denburger Tor. Een enkele keer scho
ten ze Maar een tank hoeft niet te
schieten om tenslotte respect af te
dwingen.
Bij duizenden vluchtten de beto
gers over de sectorgrenzen. Met wil
de uitroepen, de woede nog opge
zweept, trachtten sommigen de stryd
aan te binden met het rijdende ge
weld. Balken, losgetrokken van ba
rakken of halfvernielde huizen, wer
den tussen de wentelende rupsbanden
gestoken. Het staal knapte af en hier
en daar bleef een tank als hulpeloos
op het wegdek staan.
Men trachtte de stalen monsters te
ontlopen. Waar de tanks nog niet wa
ren, laaide het verzet opnieuw op. In
het Ulbrichtstadion ging het portret
van UIbricht geen klein portret na
tuurlijk tegen de grond en tege
lijk deed het gerucht de ronde, dat
UIbricht zelf verdwenen was. Dat was
niet waar. UIbricht had zich alleen
verborgen. Hij wachtte even, tot het
voorbij was. Het zou niet goed ge
weest zijn, de arbeiders toe te spre
ken, nu ze zo „zenuwachtig" waren.
Het was geen woede, die de Oost-
Duitsers tot rebellie aanzette. Het
was nervositeit. Dat zei de regering
tenminste.
IWïAAR in eens komen er berichten
iV uit Maagdenburg en Leipzig en
andere steden in Oost-Duitsland. Ook
daar zijn de arbeiders nerveus ge
worden. Merkwaardige besmetting
Maar minder merkwaardig voor de
West-Berlijners, die van achter de
zónegrenzen de situatie in ogen
schouw nemen. Zij weten wat ei
gaande is. Ze weten ook, dat de on-
Woedende stakers haalden de vlag
op de Brandenburger Tor omlaag.
Aan de andere kant van de zone-
grens keek West-Berlijn zwijgend
toe.
rust in andere steden al even lang
broeide als in Berlijn en dat de arbei
ders (en niet alleen zij!) slechts
wachtten op een geschikt moment om
het gehate juk aan kant te gooien.
De logge tanks, hoe zwaar en dege
lijk ook, kunnen het niet aan. Mos
kou wringt zich de handen. Geen
bloedbad op de grens van het Wes
ten. Dat kan niet. Hoe zou men zich,
ondanks een goedgevuld arsenaal van
uitvluchten en propaganda-gemeen-
plaatsen tegen de arbeiders in het
Westen moeten rechtvaardigen?
Er gaan telefoontjes van Berlijn
naar Moskou en omgekeerd. De op
lossing is er: er zal een „provocateur"
gefusilleerd worden. Dat brengt er
de schrik in. Zijn naam moet openlijk
bekend worden gemaakt, met naam
en adres.
OOR het eerst sinds
1917 raakte vorig
jaar het Kremlin in con
flict met hen die het zegt
te beschermen. Arbeiders
in Oost-Berlijn demon
streerden legen hun re
gering en binnen 24 uur
nam de opstand zulke
afmetingen aan, dat Gro
tewohl zich gedwongen
zag, de hulp in te roepen
van het rode leger. De
opstand werd onder
drukt, maar de haat en
verbittering in Oost-
Duitsland werden natuur
lijk niet bedwongen. He
viger dan voorheen smeu
len die voort achter de
uiterlijke rustOost
Duitsland hoopt. En
wacht....
Een West-Berlijner, Willy Goett-
ling, komt toevallig in Oost-Berlijn.
Hij moet zijn werklozensteun halen.
Zijn weg loopt door de Sovjet-sector
en hij wordt gearresteerd, 's Avonds
hoort zijn vrouw, in de Westelijke
sector, dat haar man is gefusilleerd.
Hij heeft zich nooit met politiek be
moeid. Maar de Oost-Berlijnse radio
zegt: „Wat met hem is gebeurd, zal
met alle provocateurs geschieden
P)E relletjes houden aan, ofschoon de
opstand in hevigheid afneemt. En
de regering klopt zich op de borst. Zij
geeft toe, dat haar bevel van „pres
tatieverhoging" misplaatst was en dat
het besluit zal worden ingetrokken.
De rebellen zullen niet worden ge
straft, als zij zich opnieuw loyaal to
nen tegenover de regering. „Alleen de
leiders zullen hun gerechte straf niet
ontgaan
Natuurlijk niet. De zwakheid
en machteloze afhankelijkheid
van het Kremlin mag niet tot
het uiterste worden gedemon
streerd. Dreigend blijven de
Russische vuurmonden gericht.
In hun zwijgende kracht zijn de
tanks in elk geval imposanter
dan de brallende onmacht van
de regeringsbonzen. De Sovjets
weten althans wat zij willen
Regeren en de macht van het
Kremlin verdedigen tegen elke
aanranding, ook van het prole
tariaat.
Men kan met stenen en balken
geen revolutie meer maken. Zelfs in
1917 had men de wapens van het Tsa
ristische leger nodig om de republiek
der socialistische sovjet-republieken
te grondvesten. En de Russen in Ber
lijn geven hun wapens niet af.
Er is geen contact tussen de rood-
gardisten uit Moskou en Charkov en
de stakende Oost-Berlijners. Ondanks
de geheimzinnige verbondenheid van
het wereldproletariaat, grondslag van
de communistische leer, is er een on
overbrugbare kloof. Aan deze kant de
stakers, aan de overkant de goedmoe
dige. maar door hun willoosheid ge
vaarlijke robots van het Kremlin. Als
een geweldige arm van staal kan het
leger alles neerslaan wat zich in Ber
lijn tegen Moskou's wil durft verzet
ten.
Die slag is niet nodig. De tanks pa
trouilleren alleen. Slechts hier en
daar valt een dode; bij wijze van
waarschuwing! Geleidelijk aan wordt
het weer rustig in Berlijn. Er komen
tanks uit het Oosten om het leger in
de andere delen van Oost-Duitsland
te versterken. In Maagdenburg en
Leipzig vloeit bloed. En na een week
kan Grotewohl trots verkondigen, dat
het volk van Oost-Duitsland de pro
vocateurs en Westerse agenten van
repliek heeft gediend. „Sterker dan
voorheen zal het land naast de Sov
jets opmarcheren voor vrede, vrij
heid en welvaart".
TN West-Berlijn worden de doden ge-
eerd. De eerste slachtoffers van het
rode regiem. Verbitterd gaat Oost-
Berlijn weer aan het werk.
De mensen zyn teneergeslagen.
Wanneer zullen zij van de grote vrij
heid mogen proeven? De vrijheid van
West-Berlijn. Niet de vrijheid om
voor levensgrote portretten met rode
vlaggen te wuiven en strijdliederen
te zingen, maar de kleine, goede vrij
heid van de mannen op het terras,
vlak achter de Brandenburger Tor,
van de Schupo, de West-Berlijnse
agent, die in het openbaar naar een
politieke grap durft luisteren en van
de arbeiders, die niet door een Sta-
chanov-systeem tot steeds maar ho
gere prestaties worden opgejaagd
Vandaag zullen de Oost-Berlijners
hun blik naar het Westen richten. Zij
zullen zich de zestiende Juni van vo
rig jaar herinneren en aan het werk
gaan. Het zal, waarschijnlijk, rustig
zijn in Berlijn. Even rustig als in Ne
derland tijdens de bezetting.
w/s m siwi if
-jmm -m?m m
os?- mmc nm
mm mmw s mwmm
mmmicb MMMUsus»**
Knuppels en stenen tegen Russisch
staal. De strijd was tevoren al
beslist....
Als protest tegen de isolatie-politiek der regering, verwijderen demon
stranten de wegversperringen op de Zdnegrens tussen Oost en West.
(Advertentie)
mannen die „gezien" zijn, preiereren
Wat een verschilhaar dat mooi en soepel zit of
die nare „geplakte" haren. Laat Uw haar wel
verzorgd zijn - gebruik Brylcreem, de volmaakte
hairdressing. Met Brylcreem nooit overdadige
vettigheid de oliën zijn geëmulgeerd. De heilzame
bestanddelen verkwikken de hoofdhuid, bestrijden
roosvorming, maken droog haar weer vitaal.
voor mooi, gezond baar
County Laboratories Ltd., Stanmore, England - Joeg. Mot N.V., Amsterdam
Gasten uit India, Pakistan en Suriname
p\EZE week vortoeft een gezelschap
buitenlanders in Zeeland, waar
van de bevolking niet veel zal merken.
Het zijn één dame en zes heren, die
een cursus volgen aan het Institute of
Social Studies in Den Haag en die
hier oen onderdeel van hun practische
studie willen voltooien. Drie komen er
uit Ir dia, drie uit Pakistan en één uit
Suriname. Zij hebben elk een ver
schillende studierichting en zijn hier
niet om de schoonheid van Zeeland te
bekijken (dat natuurlijk ook w^l),
maar vooral om te werken.
Het gezelschap was erg te spreken
Oost-Rozebeke, Revolutiemaand.
0NZE POL vroeg: „Vader, 'nne stu-
dent, wad ies da voor 'n ding?"
Ik zeg: „Manneke, dad ies 'n ding. dat
heel geleerd en verstandig wil wor-
ren, en dat bijkans niemeer te betalen
is."
„Lijk de kaffee?"
„Lijk de kaffee, want 't is nog al
es dikkels aangebrand."
„Allee, allee" zegde m'n vrouw,
„leert da kind toch geen zotte din
gen."
Is 't mijn fout, dat 'n vrouw nie 't
verband begrijpt tussen student en
aangebrand? Of noemt ge de revolu
tie die de studenten in 't Ter Kame
renbosch in Brussel gemaakt hebben,
nie aangebrand? Eerst hebben ze
jnnen eigen Keunink gemaakt, dan
'nnen eigen Gazet (de Libre Bel-
giquo) en nou 'n eigen revolutie. Vijf
van die onbetaalbare, die geleerd en
verstandig willen worren zijn over dc
vijver gezwommen.
Ze maakten dan alle bootjes die daar
lagen los en gingen daarmee meer as
honderd kameraden halen, die aan de
kant te wachten stonden, 't Ging alles
heel stil, geleerd en verstandig, maar,
as ze met de hele bende op 't eiland
Robinson, midden in de vijver waren
gearriveerd, hebben ze dat eiland tot
Republique uitgeroepen, 't Ging alle
maal zonder bloedvergieten, maar
dan hebben ze 'n nachtelijk kabaal
gemaakt, dat ze het tot in het Palais
de Justice konden horen. Ze wilden
't café-restaurant van dat eiland atta
queren, maar de generaal van diejen
Brusselsen Dien Pien Phoe barrica
deerde d'n entree cn de vensters en
telefoneerde de Rijkswacht. De po
litieauto's zijn aangestormd. Ze zaten
vol Rijkswachters, en de Republikei
nen werden gesommeerd zich over te
geven. Ge ziet da van ier. Studenten
èn overgeven! Ik zal nie zeggen, dat
ze da nooit gedaan hebben, maar al-
lenig in de clublokalen van de Vrije
Universiteit en dc Hoge School in
Leuven. De bezetting van 't eiland
was Donderdag in de vroeg-nacht be
gonnen cn dieje nacht om drei uur
waren alle verdedigingswerken nog
in handen van de geleerde revolu-
tionnairen. die seffes 'n uitval deden
op de politie die heel 't meer had
omsingeld. Als symbolique verdedi
gingsmiddel gebruikten de republi
keinen voetzoekers, die vanuit de bo
ten naar de aanvallers werden afge
vuurd. Sissend floepten de voetzoe
kers door de prachtige meinacht en
dan ging de roeiboten-vloot tot den
aanval over. De stoottroepen nader
den zo dicht den oever, dat hun rotte
groente- en tomatenbatterijen de Na
tionalistische Rijkswacht troepen in
't gezicht en de ogen konden schieten.
Brussel heeft twee wereldoorlogen
door gemaakt, maar nooit is er fu
rieuzer gevochten als in dieje nacht
van Donderdag op Vrijdag. Een van
de aanvoerders heeft met de Griekse
vlag gezwaaid cn geroepen: „Wij hou
den stand tot Vrijdag 12 uur! Slechts
over al onze lijken zult gij dit eiland
heroveren, dat wij „Plato" hebben
herdoopt!" Maar om zes uur 's mor
gens hadden de Nationalen dertig Re
publikeinen in de kraag gepakt en in
't kot gestoken. En da waren geen lij
ken. De Parlementair met de Griekse
vlag en nog 'n koppel geleerde en
verstandige „dingen" zijn vast ge-
houen. En zo is Brussel aan 'n se
rieuze overrompeling ontsnapt, 'n
Leuvense student zegde: ,,'t Is zekers
zo heet toe gegaan as bij jullie in 't
Bredase Spanjaardsgat. Allenig: 't
was geen bloed dat er vloeide maar
tomatensap.... om de Rijkswacht 'n
bietje meer vitaminen te geven!" En
wie zal de boete betalen, die ze aan
hun broek krijgen?
Natuurlijk „hers papa et maman".
Hal ik gelijk toen ik zegde, dat ze bij
kans niemeer te betalen zijn, lijk de
kaffee? Maar, waarom ze da Terka-
meren-eilandje as Republique bij
Griekenland wilden inlijven, waarom
ze da Plato gedoopt hebben, dad ies
voor mijn lang Grieks gebleven. Ik
vroeg aan onzen Onderpaster „dieje
Plato, wad ies dad eigenlijk voor 'nne
vent? Wad ies 'm van z'nne stiel?"
„Plato Sus, die is in 't jaar 420 voor
Christus geboren en in 't jaar 347
gestorven." Maar ik liet me nie voor
d'n aap houen. Wie sterft er nou 82
jaar voor z'n geboorte? En hij doceer
de verder: „Naar Plato is de Plato
nische liefde genoemd omdat hij de
liefde schilderde tot het edele en hel
goede, de deugd, waarheid en schoon
heid."
„Wilt ge daar mee zeggen, dat die
studenten op dat eiland een Repu
blique van deugd, waarheid en
schoonheid wilden vestigen?"
„Wie weet, Sus, wie weet?"
„Da weet i(c nog wel met mijne
stomme kop. Of is 't deugd en schoon
heid as ge de vitrines van 'n restau
rant kapot slaat als ze weigeren U
binnen te laten en druppels te tap
pen?"
„Er zit pertang wel 'n bietje sym
bolique in dat uitroepen van de Re
publique Plato. Luistert: er bestaat
ook nog 'n Platonisch ideaal. Het ide
aal van deStaat, waarin elk denk
beeld van eigendom wordt opgehe
ven".
„Aha, nou zijn ik er achter. Die
mannen hebben gepeisd: op dat
eiland zit maar ene vent, 'nne stam-
menee-baas. en 's nachts mag daar
geen kiek komen om 'nne pint te
pakken. Dad ies schand. Eigendom
betsa nie. Vraag 't maar aan Plato.
Wij maken er 'n studenten-kroeg
van!"
Ziet ge: tot zulke zotte dingen ge
raakt ge, als ge geleerd en verstandig
wilt worren en bijkans nie te betalen
zijt. Want, ik lioor de „Chers Papas
et Mamans" al sakkeren: „Ge betaalt
'n duur pension voor uwen zoon en
as ge pcist dat 'm te bedde ligt, staat
'm 's nachts met rotte tomatgn te
schieten!"
SUSKE VAN TESTELT.
oveir onze provincie, vooral ook over
de ontvangst, die het hier ten deel was
gevallen Zeeland bleek voor hun ver
dere studie een heel geschikt object
met vele aanknopingspunten.
Drs. M.C. Verburg heeft het één en
ander verteld van het Ontwikkelings
plan Zeeland en daarna werd over ae
herverkaveling van Walcheren gespro
ken. Een trip naar Kruiningen besloot
de ie dag. Dinsdag ging men de eigen
studie opnemen. De dame zal enkele
dagen practisch werken bij de Voog
dijraad, twee heren gaan onderzoeken
hoe het in Zeeland met de landbouw
voorlichting is gesteld, een derde be
studeert speciaal het cooperatiewezen.
terwijl de vierde gaat uitkienen hoe
het administratief met de gemeenten,
de provincie en het Rijk in elkaar zit.
De beide andere heren maken studie
van de industriële structuur of van
wat met een moeilijk vertaalbare term
public relations wordt genoemd, waar
bij ook personeelsvraagstukken aan de
orde komen.
Eind deze week komt men weer bij
elkaar om gedane indrukken uit te
wisselen, waarna een rapport wordt op
gesteld, dat volgende maand met en
kele Zeeuwse figuren zal worden be
sproken.
GROTE INTERESSE
ITIT gesprekken met de heren is ons
wel duidelijk geworden, dat zij
grote interesse voor Zeeland hadden
en dat bii alle verschil tal van
problemen gelijk liggen. Een der Pa-
kistanen heeft iets verteld over de
enorme vraagstukken, waarvoor zijn
land is gesteld. De bevolking van 100
millioen zielen leeft voor 80 procent
van de landbouw, die op vele plaatsen
nog primitief wordt beoefend. De re
gering durft momentee de mechanisa
tie niet aanmoedigen, omdat dan het
werkloosheidsprobleem nog veel ern
stiger zal worden. Pas wanneer de in
dustrialisatie voldoende is voortge
schreden. zodat grote aantallen arbei
ders werk kan worden verschaft, is er
meer toekomst. Wat de heren tiidens
hun verblijf in Nederland was opge
vallen was de grote religieuze ver
scheidenheid. Maar ook de volledige
persvrijheid!
Pok India heeft zijn Jongensstad,
gelegen in Cochin. Het doel van ,b ze
jongensstad is .jonge jongens gelegen
heid te geven in de sfeer van huise
lijkheid op te groeien cn goede bur
gers vari de maatschappij te laten
worden door ben op het leven voor
te bereiden en te zorgen dat ze z;oh
daarin zelf kunnen redden.
In India groeien zeer vele kinderen
niet in gezinsverband op.
Naar anz'ogie van de „jongensstad"
van father Flanagan in Nebraska, die
voor de tweede wereldoorlog o a.
grote bekendheid kreeg door de j -rt-
film met Spencer Tracy als fatner
Flanagan, is met steun van de Pesia-
lozzi stichting in Amerika in Ccam
eei jongensstad opgericht. De capa-
citei. is nog te klein om de vele ge-
gaaivden op te kunnen nemen, n aar
men heeft goede hoop dat door schen
kingen binnen niet al te lange bid
enige honderden jongens kunnen wor
den ondergebracht. Op het door de
regering van Travencore-Cochin ge
schonken land in Munnar zuilen
kleine huizen worden gebouwd die
ieder tien jongens onderdak kunnen
verschaffen Verder komen er een
handelsschool, een kapel, een boer
derij om in de behoefen aan levens
middelen van jongensstad te Kunnen
vcoizien, een bibliotheek, enz.
De Unesco heeft de toezegging ge
daan. dat „jongensstad van India"
huip zal ooivangen door middel ven
het internationale postzegelplan E"
zal ook een film van jongensstad in
l o-liin worden opgenomen, die ciaa:-
na zai gedistribueerd worden door de
filmafd. van de Unesco. Van vele en
velerlei zijden is al hulp ontvangen.
