DE VROUW EN HAAR DOMEIN
ANNA JARVIS
Moeder van Moederdag
nken
nken
>es
Eén mottenlarf lust een
aardig knotje wol!
MIJN DOCHTER
I
Wat de a.s. moeder moet weten
LANG EN SLANK"
ZEGT LONDEN
en de wereld van ldatereoud
Haar idealen waren zuiver
Voor ons communicantje
abricage
Eén dag per jaar om moeder te eren
Schoonheid
DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 7 MEI 1954
De mot is weer op het oorlogspad
De wetenschap helpt de huisvrouw
alageglas
GEEF ZE GEEN
KANS,....!
6P
Een man
als paedagoog
maar
geen vreugde
„Mevrouw Amerika"
gekozen
ie
ra
re
IES
van
r GEVEN
ststraat 39
«I ZEKER
gulden
J-JET monster „mot"
is weer tot de aan
val overgegaan. Ge
luidloos, maar niet
minder energiek is hij
weer aan zijn grote
zomertaak begonnen:
het leggen van heel
kleine eitjes in onze
wollen spullen, die we
met het naderen van
de lente hebben opge
borgen.... Die kleine
eitjes, die zich heer
lijk koesteren tussen
de zachte en warme
wolvezels, worden lar
ven een soort rup
sen dus en deze zijn
het, die u alle ergernis
gaan geven van een
verwoest vestje, een
beschadigde deken, of
een bontmantel met
van die opvallende ka
le plekken. Als het al
volop zomert, zien we
ze opeens rond onze
lamp fladderen; de
mottenen het hele ge
zin krijst grauw van
angst: „sla dood die
mot!" En als het ge
lukt is en het motten-
lijf op tafel ligt als
een schamel hoopje
stof, zuchten we vol
daan en denken aan al
dat kostbare wollen
goed, dat nu gespadid
gebleven is....
IQP EEN show vande federatie van modevakschool-bonden die in
I Utrecht werd gegeven, zagen we deze kleine mannequin. „Wat een
lief bruidsmeisje", hoorden we enkele dames zeggen. Maar wij dachten
li„Wat een schattig model, om door een communicantje gedragen te
1 morden."
Och, en dan denk je weer aan vroeger, hoe je moeder je communie-
I j'irk maakte uit de prachtige stof van haar trouwjapon en hoe je zelf
uit die communie-jurk een doopjurkje maakte voor je eigen dochtertje...
Een traditie, die verdient om bewaard te blijven. Inspireert dit model-
^letjeu misschiefi, moeders?
GOES
£0 togen we dan ter kermis....
Vervulling van een lang ge
koesterde wens. Want wat geeft een
ondermeer voldoening dan z'n jong-
stein kennis te kunnen brengen met
hit klatergouden wereldje van mu
ziek, lichtjes, rose bazuinengeltjes
en trots op de menigte neerblik
kende mallemolenpaarden? Weken
tevoren, hadden we ons daarover
verheugd. „We nemen ze mee naar
ie kermis", had mijn vrouw gezegd,
ie haar voornemen gesteund door
ie overweging, dat ha'ar dochter
ifee dingen boven alles betaon-
dirt: auto's en paarden.
„Autootje," zegt ze, als er een
fteti-tonstrucfc voorbijdavert en het
paard van de groenteboer zou on-
getwijfeld gedoemd zijn, staartloos
door zijn verder leven te gaan, als
toe Dymphy niet telkens weer terug
hielden van wat zij beschouwt al#
een nadere kennismaking met het
dier.
Op de kermis, bij draaimolen en
outobaat». zouden we haar bran
dend verlangen naar ongedwongen
t-'erkeer met auto's en paarden kun
nen benrediyen. Ze is nu goed an-
i öerhalf jaar. Oud genoeg, vonden
fe, jm met de onschuldige luid-
fichtigjieden van het kermisver-
I ttittolt te worden geconfronteerd.
,n het begon veelbelovend. Met
o'V ontzag stapte mijn dochter, ge
flankeerd door haar ouders, de ker-
ntis op. Ze riep „kindjes", toen ze
een portie jeugd in de fietsjesbaan
ontwaarde, wild grijpend naar de
"Pen neer dansende kwast, met
O
zijn belofte van een gratis ritje.
Ze trok een pruillip bij het aan
schouwen van de .clown op het the
aterforum en keek ietwat onthutst
naar de menigte, die schouder aan
schouder en met voorzichtige pas
voortschuifelde over het kermister
rein.
Toen stonden we bij de autobaan,
Niet bijdie van de scooters, maar
van de miniatuur-autootjes, die klei
ne kistjes op wielen, die hun ron-
Am op de eerste koude dag van het
jaar te bemerken, dat er tóch vele
gaten in zittenOnbegrijpelijk,
want in uw huis Inet als in het mijne)
was toch geen mot veilig Telkens
sloegen we die „veelvraten" dood en
de kast leek wel een knikker-berg-
plaats, zoveel mottenballen lagen er
in.
r\at komt ervan, als je niet weet, dat
de vliegende mot eigenlijk een
vrij onschadelijk dier is. Die witte
fladderaar heelt zijn werk al gedaan.
Maar de larven, die deze motten zo
netjes in uw kleerkast onderdak heb
ben gebracht, zijn er daarentegen dol
op. Die larven zijn het grote gevaar
voor de huisvrouw!
Wol is duur tegenwoordig en daar
om moeten we er zuinig op zijn.
Nu zegt iedereen natuurlijk: „Maar
als ik nou de eerste de beste mot zie
fladderen, dan gaat mijn hele kleren
kast de buitenlucht in en dan klop
ik en dan sla ik en dan werk ik met
mottenballen.
Uw geestdrift zal dan gauw
omslaan in grote verontwaardi
ging, want als u de eerste mot
ziet vliegen, dan zult u in uw
wollen goederen reeds de eerste
gaten vinden. Want de larf, die
deze vliegende mot eens is ge
weest, heeft daar heerlijk van
gegeten!
Nee, er is maar één middel om de
motten effectief te bestrijden en dat
is: „Geef ze de kans niet." Zodra uw
wollen spulletjes de kast ingaan, moe
ten ze volkomen „onbewoonbaar" wor
den voor de larven.
P)at weten we niet „zomaar", want
geleerden hebben al jarenlang de
gedragingen van de mot nauwlettend
gadegeslagen en met hetgeen zij ont
dekten, kunnen wij ons voordeel doen.
De wetenschap zegt er dit van: wol
is pas afdoend beschermd tijdens de
i.overzomering in de kast", als elke
vezel een dunnen film van een insec-
tendodende stof draagt. Er werden
proeven genomen met zo'n stof die
hier onder de naam „Trix-W." in de
handel is en inderdaad gaven de fei
ten het antwoord.
„Trix-W." werd toegepast door de
wollen stof, na de gebruikelijke was
beurt, te spoelen in water, waarin
wat van de insectendodende stof was
opgelost. Na proeven bleek, dat geen
mottenlarf het leven in een behandeld
lapje wol aandurfde. Een geheel jaar
lang bleef de wol volkomen be
schermd. Hoeveel larven men er ook
op plaatste, zelfs de meest vraatzuch
tige moest het onderspit delven.
Zo helpt de wetenschap de huis
vrouw in haar nooit aflatende strijd
tegen de schrik van de zomermaan
den: de mot.
Hoe gevaarlijk de mot is, bewijzen
enkele cijfers. Eén moeder-mot, met
haar gehele nakomelingschap, kan in
één jaar zo'n veertig kilogram wol
verorberen. Dit wordt wel duidelijk
als men weet, dat een mottenlarf tot
het 300-voudige van zijn geboorte-
gewicht aan wol tot zich kan nemen!
(Dat is op zichzelf al een heel stuk
Uit uw wollen jumper of truitje!
ENIGE jaren geleden stierf in Amerika Anna Jarvis, de „Moeder van Moedei dag
haar stamt het idéé één dasr Der iaar te bestemmen om speciaal de Moedei ue e
Van
haar stamt het idéé één dag per jaar te bestemmen om speciaal de Moedei ue ei en.
Anna Jarvis was een merkwaardige vrouw, die vooral de laatste jaren van haai leven
beslist „zonderling" te noemen was. Ze was toen bezeten van 't idéé fixe, dat men haar
mooie plan misbruiken wilde voor commer ciële doeleinden.
den draaien bij de gratie van de
vloer, waarop ze staan gemonteerd,
„papa, auto", zei Dymphy. En mijn
vrouw knikte verrast. „Ze ziet
het toch wel," zei ze.
Natuurlijk bleven we staan. En
toen de molen stilstond, hielp ik
mijn dochter op het cirkelvormige
plateau, met vlakbij een lichtgroen
autootje, dat juist een aanzienlijk
deel van een groot gezin uitspuwde.
Dymphy kreeg de plaats achter het
Stuur en met 'enige moeite borg ik
mezelf op de achterbank, bij welke
manoeuvre een dame met lederen
geldtas me met onverholen misnoe
gen gadesloeg.
Niettemin liet ze me begaan. On
der aanzwellende orgelmuziek zet
te de molen zich in beweging. Mijn
dochter, die totdantoe geanimeerd
aan het namaakstuur had gedraaid,
lijden zo
en krijgen zo
weinig dank", zei Anna
Jarvis, kort na de dood van
haar eigen moeder; „We
waardel-en hen pas, als ze
van ons heengegaan zijn".
De Amerikaanse Anna
Jarvis was een aantrekke
lijke en intelligente jonge-
vrouw Aan aanbidders
had ze geen gebrek, maar
ze wees hen allen af. Er
was voor haar een andere
taak in het leven, name*
lijk de verzorging van haar
blinde zuster Elsinore.
Van Anna's Moeder is
weinig meer bekend dan
dat zij de dochter was van
een dominee, die veel van
bloemen hield en wel spe
ciaal, van anjelieren.
Omstreeks 1900 verhuis
de de familie van Grafton
i West-Virginia) naar Phi
ladelphia, waar Anna's
broer Claude woonde-
Claude was ziek en stierf
na enkele jaren. Anna en
Elsinore kregen een erfe
nis, die op papier fantas
tisch leek, maar waarvan,
na aftrek van de schulden.
niet zo erg veel meer
over bleef.
In 1905 stierf ook Mevr.
Jarvin. Anna was ontroost
baar. Maar het duurde
toch nog twee jaar, voordat
ze met haar plannen voor
een kruistocht tegen „de
verontachtzaming van alle
moeders in de wereld"
voor de dag kwam. ..Moe
ders lijden zo veel en
krijgen zo weinig liefde
terug".
Vanuit Philadelphia schreef
ze aan koningin en gou
verneurs, aan onderwijzers
en dominees, gevangenis
sen. legerkampen, het Wit
te Huis en leden van het
Congres.
„Hoewel we iedere dag
onze moeders zouden moe
ten eren, is het misschien
toch goed per jaar een
speciale dag aan te wij
zen, waarop we onze moe
ders bewijzen..hoe zeer wij
hen eren en liefhebben."
Haar brieven sloegen in.
Al direct kwam er van
velen antwoord, o.a. van
niemand minder dan Theo
dore Roosevelt en John D.
Rockefeller.
keek verschrikt op.
„Papa, uit", zei ze. En ze zei het
met overtuiging. Ze herhaalde het
bovendien. En of ik. al betoogde, dat
de andere kindjes ook zoet waren
en helemaal niet bang, even later
konden tientallen geïnteresseerde
toeschouwers getuige zijn van wat
sommigen aan kinderontvoering
moet hebben doen denken. Handen
en benen had ik nodig, om die
dochter van mij op haar plaats te
houden.
„Kinderbeul", zei een vrouw op
de eerste rij langs het lijntje.
En die molen draaide maar. Een
'klein uurtje, dacht ik, maar mijn
vrouw zei, dat het maar nauwe
lijks vijf minuten waren geweest. In
elk geval verliet ik het ding onder
de geamuseerde blik van een aan
zienlijke menigte, aangegroeid naar
mate de kreten van Dymphy de
muziek waren gaan overstemmen.
Om de middag te redden, hebben
we nog een poging met de paarden
gewaagd. Het resultaat daarvan be
schrijven zou overbodig werk zijn.
Zie boven, zou ik zeggen, en ver
menigvuldig dat met twee.
Maar de poffertjes smaakten uit
stekend.
J. V.
Q, ER WAS VEEL MOOIS te zien
op de modeshow, die het be
roemde huis van Jacques Fath on
langs op kasteel Oud-Wassenaar
gaf. Een weelde aan tinten cn stof
fen, een nooit-geziene flonkering
van edelstenen en een overvloed
aan „beschaving...."
Binnen toonde Fath het nieuwe
gamma van de modekleuren, maar
buiten bloeide de lente open in bloe
men en struiken. Door het gehele
kasteel hing dé" flauwe geur van de
duurste parfums. Buiten verspreid
den de eerste narcissen hun geuren.
Vogels bouwden hun nesten tussen
het jonge groen. Binnen was alle
natuur, alle eigenlijke schoonheid
verborgen achter make-up en alle
vreugde achter de deftig-verveelde
uitdrukking op zo menig gezicht....
Bijna alle gezichten waren gete
kend door twee vermoeide lijnen en
in de ogen zag je als enig teken van
leven en béleven, de gespannen
blik.
■^/AT langer vóór het uur van de
aanvang, bracht een grote wa
gen enkele verwaaide, wasbleke en
dodelijk vermoeide mannequins aan.
Zij droegen onze eerste bloemen in
slingers naar binnen, maar haar
uitgedoofde ogen lachten daarbij
niet. En de slingers leken te zwaar
voor haar slepende voetjes. Dit wa
ren de beroemde mannequins van
Jacques Fath... Zij brachten de mo
de en zij gaven later een féést van
de mode. Maar hoe vreugdeloos...!
Een uur later gingen haar voet
jes vederlicht over de lopers. On
aangedaan zweefden de blikken,
nauwelijks door een glimlach ver
licht, over de bezoeksters.
£)E volgende dag schreven de mo
deredactrices over de schoon
heid van de Faths collectie en over
de gratie van zijn mannequins en
de geestdrift van de bezoeksters....
Maar voor wie onbevooroordeeld
deze show zag, was zij gelijk aan
een smartelijke schreeuw en niet
„een lied", zoals de modekenners
schreven. Een trieste vertoning van
mooie dingen, zonder enig geluk.
Wat zijn wij eigenlijk arm gewor
den door onze rijkdom....
\/ADER CATS schijnt op
t 1gegeven ogenblik
"''geroepen, dat
hinderen zijn.
vkunnen we dat wel
nhm,en' Maar wanneer 'n
»jnwL.w,ereldburger zich
'oth 's de vreugde
«root,mtestal wel heel
de°™stVanstai
Dlirh+j^ de
aanstaande moe-
Püchf de de aangename
dingen ,vele voorberei-
bekkden ''effen. Met het
bel vervaa'? de wleg en
J°ze sokie. gen van tal"
er niet ZH matoor
he"1" s!ndje «ME
steric gezond en
wereld /1 'ntreden in deze
is de te doen' En hierbij
bondegertmg haar beste
Is een goede voeding altijd
riisunj0nder alle omstan-
tiiHa j van groot belang
Jü.ns de zwangerschap is
jean e's, omdat niet al-
wen het verloop van de
zwangerschap en de beval
ling er gunstig door be-.
Si» ?e? worden, maar ook
bet kind™1^'1' welz^n van
Een goede voeding bete
kent voor de aanstaande
moeder niet, dat zij dub
bele porties moet verstou
wen. Het betekent, dat zij
er met verstand voor n»oet
zorgen, dat te eten, wat
medewerkt aan de bouw
en de groei van haar kindje
en het vermeerderen van
zijn weerstand tegen ziek
ten en andere kwade in
vloeden.
De voedingsstoffen, die
hiervoor onontbeerlijk zijn,
kunnen we naar hun spe
ciale functie verdelen in
'n tweetal groepen: bouw
stoffen en beschermende
stoffen.
7oals de naam
behoort het
al zegt,
mogelijk
maken van de bouw, het
vormen van beenderen,
spieren en gebit dus, tot
de taak van de bouwstof
fen. Voor de groei zijn ook
de beschermende stoffen,
o.a. de vitamines, van es
sentieel belang. Het zijn
ook de vitamines, die de
weerstand tegen infecties
en ziekten vergroten.
Bouwstoffen en bescher
mende stoffen dienen in
de voeding van iedereen
voor te komen. De aan
staande moeder heeft er
echter een grotere hoeveel
heid van nodig, wil de
groei van haar kindje niet
ten koste van haar eigen
lichaam gaan.
Een voldoend grote hoe
veelheid van deze voe
dingsstoffen zal zij in haar
voeding vinden, indien
deze dagelijks bestaat uit:
tenminste 1 liter melk
(4 a 5 bekers), eventueel
gedeeltelijk in gerechten
verwerkt of vervangen
door yoghurt of karne
melk);
35 g kaas (2 a 3 flinke
plakken);
50-100 g vlees, desge
wenst te vervangen door
een gelijke hoeveelheid vis
of een ei;
tenminste 250 g groente,
liefst bladgroente en dan
bij voorkeur ook eens
rauw verwerkt tot een
slaatje;
100 g vitamine C-rijk
fruit, dus citroenvruchten,
aardbeien, bessen, enz.
Ook boter of gevitami -
neerde margarine is een
onmisbaar bestanddeel van
de dagelijkse voeding.
Evenals de lepel levertraan
of het vitamine D prepa
raat.
De hoeveelheden brood -
bij voorkeur bruin - en
aardappelen worden door
de behoefte bepaald.
J—Jet komt nogal eens voor
dat de aanstaande
moeder een groot verlam
gen heeft naar bepaalde
spijzen, of lekkernijen, die
zij anders niet aan zou ra
ken. Laat zij gerust eten.
wat haar bekoort. Mocht
echter de voorliefde uit
sluitend naar grote hoe
veelheden zoetigheid uit
gaan, dan moet ze zich
hierin toch wel enigszins
beperken, vooral als het
snoepen ten koste drei[,
te gaan van het eten van
de werkelijk nodige voe
dingsmiddelen.
Verder is het beter, dat
de aanstaande moeder
geen sterk gekruide of
„zwaar op de maag lig
gende" gerechten eet. Het
gebruik van sterk-alcoho
lische dranken en overda
dige hoeveelheden keu
kenzout moet zeker in deze
tijd worden afgeraden.
Wanneer zij deze raad
gevingen opvolgt, heeft de
aanstaande moeder zich
op uitstekende wijze ge
kweten van haar verant
woordelijke taak.
TN 1908 richtte de Presbyteriaanse
Synode in Seattle een boodschap tot
haar predikanten met het verzoek de
tweede Zondag in Mei speciaal tot de
Moeders te preken. De gemeenteleden
werd verzocht op deze dag brieven
aan hun moeders te schrijven als deze
nog in leven waren en zo ze gestor
ven mochten zijn, witte anjers te
dragen.
In 1910 bestemde Gouverneur M.
E. Hay van Washington de tweede
Zondag in Mei tot een dag „om eer
te bewijzen aan hen, die voor ons in
het dal der schaduwen des doods zijn
gegaan."
In 1912 riep Gouverneur Lee Cruce
van Oklahama zijn burgers op „spe
ciaal hen te gedenken, wier liefde bo
ven het verstandelijk denken uitging".
Op de 7e Mei 1914 stelde Thomas J.
Heflin het Huis van Afgevaardigden
voor, de tweede Zondag in Mei te
bestemmen tot „Moederdag", een dag
om speciaal de Moeders te eren. Bij
de discussies werd ook Anna Jarvis'
naam genoemd.
Op 9 Mei proclameerde President
Wilson de twgede Zondag in Mei tot
een dag voor „openlijke uiting van
liefde en eerbied voor Moeders".
„Zoek Uw ouders op, draag een
anjer en steek de vlag uit" was de
boodschap van een dankbare Anna
Jarvin.
„SNOEPGOED EET U ZELF OP"
1Y/1AAR al spoedig kwam de teleur-
1V1 stelling.
Enkele jaren na de officiële erken
ning van haar idee zei Anna tegen
een reporter: ..Moederdag wordt in
discrediet gebracht door hen, die
winst uit dit idee willen slaan. Het
telegraafkantoor met zijn groeten-op-
maat, de bloemisten, de chocoladefa
brieken, de fabrikanten van speciale
ansichtkaarten hebben grote winsten
gemaakt en misbruiken de zuivere
bedoeling. Zelfs een kapper in de
straat, waar ik woon. heeft zijn kans
waargenomen en heeft een bordje in
zijn étalage gezet: „Laat U hier
scheren en biedt Uw Moeder vandaag
een gladgeschoren wang aan."
Een gedrukte kaart lieeft niets te
betekenen. Of alleen dit, dat U te
lui bent om aan de vrouw te schrij
ven, die meer voor U heeft gedaan
dan wie ook ter wereld.
Snoepgoed? U neemt een doos bon
bons voor Uw Moeder mee en-
eet ze zelf op. Geef haar iets wat
ze graag wil hebben en nodig heeft.
Dat ideaal had ik voor ogen toen
het idee voor Moederdag in mijn
geest geboren werd."
Anna werd eenzelvig en sloot zich
af van de buitenwereld. Niemand
werd zonder toestemming in haar
huis toegelaten en moest dan nog een
geheim klopsignaal geven, voordat de
deur werkelijk open ging. Ze ging
zelden vroeger naar bed dan één uur
's nachts en was meestal 's morgens
om vijf uur weer op. Als een soort
ochtendgymnastiek liep ze dan twee
maal rond het huizenblok, waarin ze
woonde. Overal in haar huis stonden
wekkers, die op verschillende tijden
afliepen als er iets gedaan moest
worden.... belangrijke dingen, maar
ook het lezen van een hoofdstuk uit
een detective-roman.
Een groot olieverfschilderij van
haar moeder hing in de zitkamer. Er
stond altijd een vaas verse rozen voor
het portret en naast de stoel van
haar Moeder stond een urn met palm
takken van de begrafenis.
Kort nadat Anna „The Mothers
Day International Association" had
opgericht, schafte zij het dragen
van anjers op Moederdag af en gaf
daarvoor in de plaats speciale Moe
derdag-insignes uit. Ze leidde zelf
de verkoop en verkocht de insignes
met opzet beneden de kostprijs.
ARRESTATIE
TN DE twintiger jaren deed ze niets
anders dan optreden tegen lieden,
die volgens haar 't Moederdag-ideaal
misbruikten. In 1923 wist ze te ver
hinderen, dat door een aantal philan-
tropen een „Moederdag-rally" gehou
den werd. ..Ze willen 't commerciële
aan het ideële verbinden", zei ze.
In October van 't zelfde jaar stuur
de ze een vergadering van de Asso
ciated Retail Confectioners in de war
door de vergadering binnen te komen
en uit te roepen: ..Jullie gebruiken 'n
prachtig streven om er profijt van te
trekken. Als stichter van Moederdag,
vraag ik*U, daarmee op- te houden".
In 1925 stormde ze hefzelfde hotel
binnen, waar nu de American War
Mothers vergaderden. Zij beschuldig
de de organisatie ervan,- dat zij bloe-
m enliet dragen (inplaats van de
door haar. Anna, gelanceerde insig
nes) om de bloemisten de zak te
spekken. Met schrille stem schreeuw
de ze haar beschuldigingen door de
zaal. Maar de vrouwen, ook niet op
haar mondje gevallen, schreeuwden
terug. Het slot van het lied was, dat
Anna gearresteerd werd wegens or
deverstoring.
Zo langzamerhand was Anna Jar
vis bezeten van het denkbeeld, dat
iedereen haar Moederdag-idee wilde
uitbuiten.
Als in 1931 de Golde Rule Foun
dation wordt opgericht, die behoef
tige moeders wil ondersteunen en
hiervoor het geld wil verzamelen door
contributies te vragen van hen, wier
moeder gestorven is, weigert Anna
haar medewerking. Ondanks 't feit,
dat Eleanor Roosev.elt en de gouver
neurs van vier Staten de organisatie
steunen! En ondanks het feit, dat in
de statuten staat, dat niemand enig
geldelijk voordeel mag hebben van
de Stichting.
onderhield op scherpe toon de auto
riteit, die toestemming gegeven had
voor de uitgifte van speciale Moeder-
dag-postzegels.
DE GEHOONDE ZAKEN
TN 1945 moest Anna Jarvis (die in-
a middels al over de tachtig was]
opgenomen worden in het zieken
huis. Ze was broodmager en bijna
blind en geld had ze niet meer. Ze
werd naar een sanatorium overge
bracht en verschillende inwoners
van Philadelphia vormden een co
mité om geld voor haar bijeen te
brengen.
A NNA'S ZUSTER, Elsinore weigerde
haar koude, vervallen huis te
verlaten. In Januari 1944 vond een
politie-agent Elsinore dood op de
vloer voor de gaskachel. De regen was
door het lekke dag gesiepeld en op
de vloer bevroren.
In de dagen, dat Anna's geest in de
war was, beschuldigde ze haar wel
doeners ervan, dat ze haar opsloten
in een donkere kamer om haar te
folteren. Ze weigerde te erkennen,
dat ze blind was.
Anna is in de laatste dagen van haar
leven goed verzorgd. Dat kon omdat
de zakenmensen, die ze zo gehoond
had, grote giften geschonken aan het
Anna Jarvis Fonds.
Hoe zonderling Anna Jarvis ook
was, haar idealen waren zuiver. En
haar vrees, dat Moederdag voor com
merciële doeleinden zou worden mis
bruikt, was niet helemaal ongegrond.
grote, 28-iarige Blondine
met blauwe ogen Wanda
Jenning, is te Ormond-Beach, in
de Amerikaanse staat Califor-
nië, uitgeroenen tot „mevrouw
Amerika 1954".
Mevrouw Jenning krijst een prijs
van 15.000 dollar. Bovendien mag zij
met haar echtgenoot, een apotheker,
een reis naar Europa maken, waar
van de kosten door de organisatoren
van de bijeenkomst tot het aanwij
zen van de „kampioen-huisvrouw
der Verenigde Staten", waarbij niet
slechts op uiterlijk voorkomen, doch
ook op huishoudelijke kwaliteiten
gelet wordt, worden gedragen.
Het echtpaar Jennings is thans ne-
gehuwd, het heeft
gen jaar genuwa, net neeit een
In 1934 ging ze naar Washington en Zoontje van acht jaar.
TN Londen heeft de laatste tijd de
zelfde spanning geheerst als in
Parijs. Wat zal de Engelse vrouw
moeten dragen of ver-dragen
om de hedendaagse Engelse mode te
kunnen volgen? Nu, zij mag zich niet
beklagen: de Engelse haute couture is
alweer met een ontwerper verrijkt,
Ronald Patterson, waardoor wij in
het vervolg moeten spreken van de
..Big Twelf" (i.p.v. de „Big Eleven").
De „Grote Twaalf" dan, hebben niet
stil gezeten. De successen van het
Kroningsjaar zijn de heren niet naar
het hoofd gestegen. De Engelse mode
lijn is soepel, practise!» en elegant.
Alle modellen zijn er op berekend de
vrouw lang en slank te doen lijken,
ook al is zij dit niet. De nieuwe (wol
len) stoffen dragen hun steentje daar
toe bij. De nieuwe kleuren zijn ver
rassend en wedijveren met de tinten
van bloeiende tulpenvelden,
pike ontwerper heeft een andei'e
naam verzonnen voor zijn „sil
houette". Norman Hartnell noemt zijn
lijn de „long-legged look". Cavanagh
heeft het over de „Pacific Palm Tree
Line". Allen hebben de rokken iets
verkort. Hardy Amies en Herbert Si-
don houden zich aan de Diorlengte.
De anderen zijn wat gematigder. Zij
houden een roklengte aan van 6 a 37
cm van de grond.
"HARTNELL: De modellen van deze
ontwerper hebben een matige wijdte,
die wordt vei-kregen door niet al te
kokei-nauwe rokken aan één zijde te
voorzien van een draperie, plooien of
een „schort" (overrok). Dit geldt spe
ciaal voor zijn geklede namiddagja
ponnen van flanel, tweed en laken.
JOHN CAVANAGH: brengt wijde
ballonmouwen, die naar de polsen toe
(zeer) smal worden. Zijn modellen
zijn dikwijls ceintuurloos en geven de
indruk van zo smal te zijn als een
palmboom.
RONALD PATTERSON: tracht zijn
mannequins slanker te laten lijken
dan de spreekwoordelijke slanke den.
MICHAEL SHERARD: laat de
„body line" door zijn gehele collectie
sterk uitkomen. Zijn tweed japonnen
vallen soepel om het lichaam. Taille
en heupen komen bij zijn modellen
wel zeer goed tot uiting.
Was tweed deze winter reeds zeer
in trek: deze zomer zal het een min
stens even gi-ote plaats innemen. Alle
Engelse ontwerpers brengen een groot
aantal mantels, japonnen en costuums
ve»-vaardigd van tweed, flanel of een
lakense stof. De tweeds zijn licht van
kleur; mimosa, rose, bleu, wit en
beige. Enkele ontwerpers brengen
rog losvallende jasjes, die eigenlijk
alleen maar zijn bedoeld voor heel
jonge meisjes.
DIGBY MORTON: vegwerkt heel
veel Schotse tweeds in alle grijze
nuances. Van parelgrijze tot bijna
zwart anthraciet. Opvallend zijn de
„cut-away" halzen die door Patterson
ook woi-den toegepast op de klassieke
costuums van laken of tweed. Hart
nell brengt een aantal mantels van
wollen zomer-velours. Deze voert hij
met imprimé's. De Engelse velours
wordt „kitten-paw" genoemd. Een
der nieuwe Engelse modetinten is
„washed navy", letterlijk vertaald
„gewassen marine", oftewel een lichte
kleur marineblauw. Deze tint is
vooral bijzonder gewild voor mantels
van zomer-ratiné. De mantels ver
vaardigd van deze stof. worden afge
biesd met taffetas in dezelfde tint.
HARDY AMIES: is tesamen met
Hartnell één der ontwerpers die voor
Koningin Elisabeth ontwerpen. Zijn
schouderlijnen vallen wel bijzonder
soepel. Hij brengt overal zakken aan
in mantelcostuum-jasjes en brengt te
vens vesten met zakken, die kunnen
worden gedragen onder het mantel-
costuum. Zijn tweedcostuums verto
nen een klassieke lijn, die hij door de
hierboven genoemde zakken weet te
onderbreken. Van het strakke en za
kelijke Engelse tailormade wist hij een
bijzonder elegant geheel te maken.