DE VROUW EN HAAR DOMEIN ANNA JARVIS Moeder van Moederdag nken nken >es Eén mottenlarf lust een aardig knotje wol! MIJN DOCHTER I Wat de a.s. moeder moet weten LANG EN SLANK" ZEGT LONDEN en de wereld van ldatereoud Haar idealen waren zuiver Voor ons communicantje abricage Eén dag per jaar om moeder te eren Schoonheid DAGBLAD DE STEM VAN VRIJDAG 7 MEI 1954 De mot is weer op het oorlogspad De wetenschap helpt de huisvrouw alageglas GEEF ZE GEEN KANS,....! 6P Een man als paedagoog maar geen vreugde „Mevrouw Amerika" gekozen ie ra re IES van r GEVEN ststraat 39 «I ZEKER gulden J-JET monster „mot" is weer tot de aan val overgegaan. Ge luidloos, maar niet minder energiek is hij weer aan zijn grote zomertaak begonnen: het leggen van heel kleine eitjes in onze wollen spullen, die we met het naderen van de lente hebben opge borgen.... Die kleine eitjes, die zich heer lijk koesteren tussen de zachte en warme wolvezels, worden lar ven een soort rup sen dus en deze zijn het, die u alle ergernis gaan geven van een verwoest vestje, een beschadigde deken, of een bontmantel met van die opvallende ka le plekken. Als het al volop zomert, zien we ze opeens rond onze lamp fladderen; de mottenen het hele ge zin krijst grauw van angst: „sla dood die mot!" En als het ge lukt is en het motten- lijf op tafel ligt als een schamel hoopje stof, zuchten we vol daan en denken aan al dat kostbare wollen goed, dat nu gespadid gebleven is.... IQP EEN show vande federatie van modevakschool-bonden die in I Utrecht werd gegeven, zagen we deze kleine mannequin. „Wat een lief bruidsmeisje", hoorden we enkele dames zeggen. Maar wij dachten li„Wat een schattig model, om door een communicantje gedragen te 1 morden." Och, en dan denk je weer aan vroeger, hoe je moeder je communie- I j'irk maakte uit de prachtige stof van haar trouwjapon en hoe je zelf uit die communie-jurk een doopjurkje maakte voor je eigen dochtertje... Een traditie, die verdient om bewaard te blijven. Inspireert dit model- ^letjeu misschiefi, moeders? GOES £0 togen we dan ter kermis.... Vervulling van een lang ge koesterde wens. Want wat geeft een ondermeer voldoening dan z'n jong- stein kennis te kunnen brengen met hit klatergouden wereldje van mu ziek, lichtjes, rose bazuinengeltjes en trots op de menigte neerblik kende mallemolenpaarden? Weken tevoren, hadden we ons daarover verheugd. „We nemen ze mee naar ie kermis", had mijn vrouw gezegd, ie haar voornemen gesteund door ie overweging, dat ha'ar dochter ifee dingen boven alles betaon- dirt: auto's en paarden. „Autootje," zegt ze, als er een fteti-tonstrucfc voorbijdavert en het paard van de groenteboer zou on- getwijfeld gedoemd zijn, staartloos door zijn verder leven te gaan, als toe Dymphy niet telkens weer terug hielden van wat zij beschouwt al# een nadere kennismaking met het dier. Op de kermis, bij draaimolen en outobaat». zouden we haar bran dend verlangen naar ongedwongen t-'erkeer met auto's en paarden kun nen benrediyen. Ze is nu goed an- i öerhalf jaar. Oud genoeg, vonden fe, jm met de onschuldige luid- fichtigjieden van het kermisver- I ttittolt te worden geconfronteerd. ,n het begon veelbelovend. Met o'V ontzag stapte mijn dochter, ge flankeerd door haar ouders, de ker- ntis op. Ze riep „kindjes", toen ze een portie jeugd in de fietsjesbaan ontwaarde, wild grijpend naar de "Pen neer dansende kwast, met O zijn belofte van een gratis ritje. Ze trok een pruillip bij het aan schouwen van de .clown op het the aterforum en keek ietwat onthutst naar de menigte, die schouder aan schouder en met voorzichtige pas voortschuifelde over het kermister rein. Toen stonden we bij de autobaan, Niet bijdie van de scooters, maar van de miniatuur-autootjes, die klei ne kistjes op wielen, die hun ron- Am op de eerste koude dag van het jaar te bemerken, dat er tóch vele gaten in zittenOnbegrijpelijk, want in uw huis Inet als in het mijne) was toch geen mot veilig Telkens sloegen we die „veelvraten" dood en de kast leek wel een knikker-berg- plaats, zoveel mottenballen lagen er in. r\at komt ervan, als je niet weet, dat de vliegende mot eigenlijk een vrij onschadelijk dier is. Die witte fladderaar heelt zijn werk al gedaan. Maar de larven, die deze motten zo netjes in uw kleerkast onderdak heb ben gebracht, zijn er daarentegen dol op. Die larven zijn het grote gevaar voor de huisvrouw! Wol is duur tegenwoordig en daar om moeten we er zuinig op zijn. Nu zegt iedereen natuurlijk: „Maar als ik nou de eerste de beste mot zie fladderen, dan gaat mijn hele kleren kast de buitenlucht in en dan klop ik en dan sla ik en dan werk ik met mottenballen. Uw geestdrift zal dan gauw omslaan in grote verontwaardi ging, want als u de eerste mot ziet vliegen, dan zult u in uw wollen goederen reeds de eerste gaten vinden. Want de larf, die deze vliegende mot eens is ge weest, heeft daar heerlijk van gegeten! Nee, er is maar één middel om de motten effectief te bestrijden en dat is: „Geef ze de kans niet." Zodra uw wollen spulletjes de kast ingaan, moe ten ze volkomen „onbewoonbaar" wor den voor de larven. P)at weten we niet „zomaar", want geleerden hebben al jarenlang de gedragingen van de mot nauwlettend gadegeslagen en met hetgeen zij ont dekten, kunnen wij ons voordeel doen. De wetenschap zegt er dit van: wol is pas afdoend beschermd tijdens de i.overzomering in de kast", als elke vezel een dunnen film van een insec- tendodende stof draagt. Er werden proeven genomen met zo'n stof die hier onder de naam „Trix-W." in de handel is en inderdaad gaven de fei ten het antwoord. „Trix-W." werd toegepast door de wollen stof, na de gebruikelijke was beurt, te spoelen in water, waarin wat van de insectendodende stof was opgelost. Na proeven bleek, dat geen mottenlarf het leven in een behandeld lapje wol aandurfde. Een geheel jaar lang bleef de wol volkomen be schermd. Hoeveel larven men er ook op plaatste, zelfs de meest vraatzuch tige moest het onderspit delven. Zo helpt de wetenschap de huis vrouw in haar nooit aflatende strijd tegen de schrik van de zomermaan den: de mot. Hoe gevaarlijk de mot is, bewijzen enkele cijfers. Eén moeder-mot, met haar gehele nakomelingschap, kan in één jaar zo'n veertig kilogram wol verorberen. Dit wordt wel duidelijk als men weet, dat een mottenlarf tot het 300-voudige van zijn geboorte- gewicht aan wol tot zich kan nemen! (Dat is op zichzelf al een heel stuk Uit uw wollen jumper of truitje! ENIGE jaren geleden stierf in Amerika Anna Jarvis, de „Moeder van Moedei dag haar stamt het idéé één dasr Der iaar te bestemmen om speciaal de Moedei ue e Van haar stamt het idéé één dag per jaar te bestemmen om speciaal de Moedei ue ei en. Anna Jarvis was een merkwaardige vrouw, die vooral de laatste jaren van haai leven beslist „zonderling" te noemen was. Ze was toen bezeten van 't idéé fixe, dat men haar mooie plan misbruiken wilde voor commer ciële doeleinden. den draaien bij de gratie van de vloer, waarop ze staan gemonteerd, „papa, auto", zei Dymphy. En mijn vrouw knikte verrast. „Ze ziet het toch wel," zei ze. Natuurlijk bleven we staan. En toen de molen stilstond, hielp ik mijn dochter op het cirkelvormige plateau, met vlakbij een lichtgroen autootje, dat juist een aanzienlijk deel van een groot gezin uitspuwde. Dymphy kreeg de plaats achter het Stuur en met 'enige moeite borg ik mezelf op de achterbank, bij welke manoeuvre een dame met lederen geldtas me met onverholen misnoe gen gadesloeg. Niettemin liet ze me begaan. On der aanzwellende orgelmuziek zet te de molen zich in beweging. Mijn dochter, die totdantoe geanimeerd aan het namaakstuur had gedraaid, lijden zo en krijgen zo weinig dank", zei Anna Jarvis, kort na de dood van haar eigen moeder; „We waardel-en hen pas, als ze van ons heengegaan zijn". De Amerikaanse Anna Jarvis was een aantrekke lijke en intelligente jonge- vrouw Aan aanbidders had ze geen gebrek, maar ze wees hen allen af. Er was voor haar een andere taak in het leven, name* lijk de verzorging van haar blinde zuster Elsinore. Van Anna's Moeder is weinig meer bekend dan dat zij de dochter was van een dominee, die veel van bloemen hield en wel spe ciaal, van anjelieren. Omstreeks 1900 verhuis de de familie van Grafton i West-Virginia) naar Phi ladelphia, waar Anna's broer Claude woonde- Claude was ziek en stierf na enkele jaren. Anna en Elsinore kregen een erfe nis, die op papier fantas tisch leek, maar waarvan, na aftrek van de schulden. niet zo erg veel meer over bleef. In 1905 stierf ook Mevr. Jarvin. Anna was ontroost baar. Maar het duurde toch nog twee jaar, voordat ze met haar plannen voor een kruistocht tegen „de verontachtzaming van alle moeders in de wereld" voor de dag kwam. ..Moe ders lijden zo veel en krijgen zo weinig liefde terug". Vanuit Philadelphia schreef ze aan koningin en gou verneurs, aan onderwijzers en dominees, gevangenis sen. legerkampen, het Wit te Huis en leden van het Congres. „Hoewel we iedere dag onze moeders zouden moe ten eren, is het misschien toch goed per jaar een speciale dag aan te wij zen, waarop we onze moe ders bewijzen..hoe zeer wij hen eren en liefhebben." Haar brieven sloegen in. Al direct kwam er van velen antwoord, o.a. van niemand minder dan Theo dore Roosevelt en John D. Rockefeller. keek verschrikt op. „Papa, uit", zei ze. En ze zei het met overtuiging. Ze herhaalde het bovendien. En of ik. al betoogde, dat de andere kindjes ook zoet waren en helemaal niet bang, even later konden tientallen geïnteresseerde toeschouwers getuige zijn van wat sommigen aan kinderontvoering moet hebben doen denken. Handen en benen had ik nodig, om die dochter van mij op haar plaats te houden. „Kinderbeul", zei een vrouw op de eerste rij langs het lijntje. En die molen draaide maar. Een 'klein uurtje, dacht ik, maar mijn vrouw zei, dat het maar nauwe lijks vijf minuten waren geweest. In elk geval verliet ik het ding onder de geamuseerde blik van een aan zienlijke menigte, aangegroeid naar mate de kreten van Dymphy de muziek waren gaan overstemmen. Om de middag te redden, hebben we nog een poging met de paarden gewaagd. Het resultaat daarvan be schrijven zou overbodig werk zijn. Zie boven, zou ik zeggen, en ver menigvuldig dat met twee. Maar de poffertjes smaakten uit stekend. J. V. Q, ER WAS VEEL MOOIS te zien op de modeshow, die het be roemde huis van Jacques Fath on langs op kasteel Oud-Wassenaar gaf. Een weelde aan tinten cn stof fen, een nooit-geziene flonkering van edelstenen en een overvloed aan „beschaving...." Binnen toonde Fath het nieuwe gamma van de modekleuren, maar buiten bloeide de lente open in bloe men en struiken. Door het gehele kasteel hing dé" flauwe geur van de duurste parfums. Buiten verspreid den de eerste narcissen hun geuren. Vogels bouwden hun nesten tussen het jonge groen. Binnen was alle natuur, alle eigenlijke schoonheid verborgen achter make-up en alle vreugde achter de deftig-verveelde uitdrukking op zo menig gezicht.... Bijna alle gezichten waren gete kend door twee vermoeide lijnen en in de ogen zag je als enig teken van leven en béleven, de gespannen blik. ■^/AT langer vóór het uur van de aanvang, bracht een grote wa gen enkele verwaaide, wasbleke en dodelijk vermoeide mannequins aan. Zij droegen onze eerste bloemen in slingers naar binnen, maar haar uitgedoofde ogen lachten daarbij niet. En de slingers leken te zwaar voor haar slepende voetjes. Dit wa ren de beroemde mannequins van Jacques Fath... Zij brachten de mo de en zij gaven later een féést van de mode. Maar hoe vreugdeloos...! Een uur later gingen haar voet jes vederlicht over de lopers. On aangedaan zweefden de blikken, nauwelijks door een glimlach ver licht, over de bezoeksters. £)E volgende dag schreven de mo deredactrices over de schoon heid van de Faths collectie en over de gratie van zijn mannequins en de geestdrift van de bezoeksters.... Maar voor wie onbevooroordeeld deze show zag, was zij gelijk aan een smartelijke schreeuw en niet „een lied", zoals de modekenners schreven. Een trieste vertoning van mooie dingen, zonder enig geluk. Wat zijn wij eigenlijk arm gewor den door onze rijkdom.... \/ADER CATS schijnt op t 1gegeven ogenblik "''geroepen, dat hinderen zijn. vkunnen we dat wel nhm,en' Maar wanneer 'n »jnwL.w,ereldburger zich 'oth 's de vreugde «root,mtestal wel heel de°™stVanstai Dlirh+j^ de aanstaande moe- Püchf de de aangename dingen ,vele voorberei- bekkden ''effen. Met het bel vervaa'? de wleg en J°ze sokie. gen van tal" er niet ZH matoor he"1" s!ndje «ME steric gezond en wereld /1 'ntreden in deze is de te doen' En hierbij bondegertmg haar beste Is een goede voeding altijd riisunj0nder alle omstan- tiiHa j van groot belang Jü.ns de zwangerschap is jean e's, omdat niet al- wen het verloop van de zwangerschap en de beval ling er gunstig door be-. Si» ?e? worden, maar ook bet kind™1^'1' welz^n van Een goede voeding bete kent voor de aanstaande moeder niet, dat zij dub bele porties moet verstou wen. Het betekent, dat zij er met verstand voor n»oet zorgen, dat te eten, wat medewerkt aan de bouw en de groei van haar kindje en het vermeerderen van zijn weerstand tegen ziek ten en andere kwade in vloeden. De voedingsstoffen, die hiervoor onontbeerlijk zijn, kunnen we naar hun spe ciale functie verdelen in 'n tweetal groepen: bouw stoffen en beschermende stoffen. 7oals de naam behoort het al zegt, mogelijk maken van de bouw, het vormen van beenderen, spieren en gebit dus, tot de taak van de bouwstof fen. Voor de groei zijn ook de beschermende stoffen, o.a. de vitamines, van es sentieel belang. Het zijn ook de vitamines, die de weerstand tegen infecties en ziekten vergroten. Bouwstoffen en bescher mende stoffen dienen in de voeding van iedereen voor te komen. De aan staande moeder heeft er echter een grotere hoeveel heid van nodig, wil de groei van haar kindje niet ten koste van haar eigen lichaam gaan. Een voldoend grote hoe veelheid van deze voe dingsstoffen zal zij in haar voeding vinden, indien deze dagelijks bestaat uit: tenminste 1 liter melk (4 a 5 bekers), eventueel gedeeltelijk in gerechten verwerkt of vervangen door yoghurt of karne melk); 35 g kaas (2 a 3 flinke plakken); 50-100 g vlees, desge wenst te vervangen door een gelijke hoeveelheid vis of een ei; tenminste 250 g groente, liefst bladgroente en dan bij voorkeur ook eens rauw verwerkt tot een slaatje; 100 g vitamine C-rijk fruit, dus citroenvruchten, aardbeien, bessen, enz. Ook boter of gevitami - neerde margarine is een onmisbaar bestanddeel van de dagelijkse voeding. Evenals de lepel levertraan of het vitamine D prepa raat. De hoeveelheden brood - bij voorkeur bruin - en aardappelen worden door de behoefte bepaald. J—Jet komt nogal eens voor dat de aanstaande moeder een groot verlam gen heeft naar bepaalde spijzen, of lekkernijen, die zij anders niet aan zou ra ken. Laat zij gerust eten. wat haar bekoort. Mocht echter de voorliefde uit sluitend naar grote hoe veelheden zoetigheid uit gaan, dan moet ze zich hierin toch wel enigszins beperken, vooral als het snoepen ten koste drei[, te gaan van het eten van de werkelijk nodige voe dingsmiddelen. Verder is het beter, dat de aanstaande moeder geen sterk gekruide of „zwaar op de maag lig gende" gerechten eet. Het gebruik van sterk-alcoho lische dranken en overda dige hoeveelheden keu kenzout moet zeker in deze tijd worden afgeraden. Wanneer zij deze raad gevingen opvolgt, heeft de aanstaande moeder zich op uitstekende wijze ge kweten van haar verant woordelijke taak. TN 1908 richtte de Presbyteriaanse Synode in Seattle een boodschap tot haar predikanten met het verzoek de tweede Zondag in Mei speciaal tot de Moeders te preken. De gemeenteleden werd verzocht op deze dag brieven aan hun moeders te schrijven als deze nog in leven waren en zo ze gestor ven mochten zijn, witte anjers te dragen. In 1910 bestemde Gouverneur M. E. Hay van Washington de tweede Zondag in Mei tot een dag „om eer te bewijzen aan hen, die voor ons in het dal der schaduwen des doods zijn gegaan." In 1912 riep Gouverneur Lee Cruce van Oklahama zijn burgers op „spe ciaal hen te gedenken, wier liefde bo ven het verstandelijk denken uitging". Op de 7e Mei 1914 stelde Thomas J. Heflin het Huis van Afgevaardigden voor, de tweede Zondag in Mei te bestemmen tot „Moederdag", een dag om speciaal de Moeders te eren. Bij de discussies werd ook Anna Jarvis' naam genoemd. Op 9 Mei proclameerde President Wilson de twgede Zondag in Mei tot een dag voor „openlijke uiting van liefde en eerbied voor Moeders". „Zoek Uw ouders op, draag een anjer en steek de vlag uit" was de boodschap van een dankbare Anna Jarvin. „SNOEPGOED EET U ZELF OP" 1Y/1AAR al spoedig kwam de teleur- 1V1 stelling. Enkele jaren na de officiële erken ning van haar idee zei Anna tegen een reporter: ..Moederdag wordt in discrediet gebracht door hen, die winst uit dit idee willen slaan. Het telegraafkantoor met zijn groeten-op- maat, de bloemisten, de chocoladefa brieken, de fabrikanten van speciale ansichtkaarten hebben grote winsten gemaakt en misbruiken de zuivere bedoeling. Zelfs een kapper in de straat, waar ik woon. heeft zijn kans waargenomen en heeft een bordje in zijn étalage gezet: „Laat U hier scheren en biedt Uw Moeder vandaag een gladgeschoren wang aan." Een gedrukte kaart lieeft niets te betekenen. Of alleen dit, dat U te lui bent om aan de vrouw te schrij ven, die meer voor U heeft gedaan dan wie ook ter wereld. Snoepgoed? U neemt een doos bon bons voor Uw Moeder mee en- eet ze zelf op. Geef haar iets wat ze graag wil hebben en nodig heeft. Dat ideaal had ik voor ogen toen het idee voor Moederdag in mijn geest geboren werd." Anna werd eenzelvig en sloot zich af van de buitenwereld. Niemand werd zonder toestemming in haar huis toegelaten en moest dan nog een geheim klopsignaal geven, voordat de deur werkelijk open ging. Ze ging zelden vroeger naar bed dan één uur 's nachts en was meestal 's morgens om vijf uur weer op. Als een soort ochtendgymnastiek liep ze dan twee maal rond het huizenblok, waarin ze woonde. Overal in haar huis stonden wekkers, die op verschillende tijden afliepen als er iets gedaan moest worden.... belangrijke dingen, maar ook het lezen van een hoofdstuk uit een detective-roman. Een groot olieverfschilderij van haar moeder hing in de zitkamer. Er stond altijd een vaas verse rozen voor het portret en naast de stoel van haar Moeder stond een urn met palm takken van de begrafenis. Kort nadat Anna „The Mothers Day International Association" had opgericht, schafte zij het dragen van anjers op Moederdag af en gaf daarvoor in de plaats speciale Moe derdag-insignes uit. Ze leidde zelf de verkoop en verkocht de insignes met opzet beneden de kostprijs. ARRESTATIE TN DE twintiger jaren deed ze niets anders dan optreden tegen lieden, die volgens haar 't Moederdag-ideaal misbruikten. In 1923 wist ze te ver hinderen, dat door een aantal philan- tropen een „Moederdag-rally" gehou den werd. ..Ze willen 't commerciële aan het ideële verbinden", zei ze. In October van 't zelfde jaar stuur de ze een vergadering van de Asso ciated Retail Confectioners in de war door de vergadering binnen te komen en uit te roepen: ..Jullie gebruiken 'n prachtig streven om er profijt van te trekken. Als stichter van Moederdag, vraag ik*U, daarmee op- te houden". In 1925 stormde ze hefzelfde hotel binnen, waar nu de American War Mothers vergaderden. Zij beschuldig de de organisatie ervan,- dat zij bloe- m enliet dragen (inplaats van de door haar. Anna, gelanceerde insig nes) om de bloemisten de zak te spekken. Met schrille stem schreeuw de ze haar beschuldigingen door de zaal. Maar de vrouwen, ook niet op haar mondje gevallen, schreeuwden terug. Het slot van het lied was, dat Anna gearresteerd werd wegens or deverstoring. Zo langzamerhand was Anna Jar vis bezeten van het denkbeeld, dat iedereen haar Moederdag-idee wilde uitbuiten. Als in 1931 de Golde Rule Foun dation wordt opgericht, die behoef tige moeders wil ondersteunen en hiervoor het geld wil verzamelen door contributies te vragen van hen, wier moeder gestorven is, weigert Anna haar medewerking. Ondanks 't feit, dat Eleanor Roosev.elt en de gouver neurs van vier Staten de organisatie steunen! En ondanks het feit, dat in de statuten staat, dat niemand enig geldelijk voordeel mag hebben van de Stichting. onderhield op scherpe toon de auto riteit, die toestemming gegeven had voor de uitgifte van speciale Moeder- dag-postzegels. DE GEHOONDE ZAKEN TN 1945 moest Anna Jarvis (die in- a middels al over de tachtig was] opgenomen worden in het zieken huis. Ze was broodmager en bijna blind en geld had ze niet meer. Ze werd naar een sanatorium overge bracht en verschillende inwoners van Philadelphia vormden een co mité om geld voor haar bijeen te brengen. A NNA'S ZUSTER, Elsinore weigerde haar koude, vervallen huis te verlaten. In Januari 1944 vond een politie-agent Elsinore dood op de vloer voor de gaskachel. De regen was door het lekke dag gesiepeld en op de vloer bevroren. In de dagen, dat Anna's geest in de war was, beschuldigde ze haar wel doeners ervan, dat ze haar opsloten in een donkere kamer om haar te folteren. Ze weigerde te erkennen, dat ze blind was. Anna is in de laatste dagen van haar leven goed verzorgd. Dat kon omdat de zakenmensen, die ze zo gehoond had, grote giften geschonken aan het Anna Jarvis Fonds. Hoe zonderling Anna Jarvis ook was, haar idealen waren zuiver. En haar vrees, dat Moederdag voor com merciële doeleinden zou worden mis bruikt, was niet helemaal ongegrond. grote, 28-iarige Blondine met blauwe ogen Wanda Jenning, is te Ormond-Beach, in de Amerikaanse staat Califor- nië, uitgeroenen tot „mevrouw Amerika 1954". Mevrouw Jenning krijst een prijs van 15.000 dollar. Bovendien mag zij met haar echtgenoot, een apotheker, een reis naar Europa maken, waar van de kosten door de organisatoren van de bijeenkomst tot het aanwij zen van de „kampioen-huisvrouw der Verenigde Staten", waarbij niet slechts op uiterlijk voorkomen, doch ook op huishoudelijke kwaliteiten gelet wordt, worden gedragen. Het echtpaar Jennings is thans ne- gehuwd, het heeft gen jaar genuwa, net neeit een In 1934 ging ze naar Washington en Zoontje van acht jaar. TN Londen heeft de laatste tijd de zelfde spanning geheerst als in Parijs. Wat zal de Engelse vrouw moeten dragen of ver-dragen om de hedendaagse Engelse mode te kunnen volgen? Nu, zij mag zich niet beklagen: de Engelse haute couture is alweer met een ontwerper verrijkt, Ronald Patterson, waardoor wij in het vervolg moeten spreken van de ..Big Twelf" (i.p.v. de „Big Eleven"). De „Grote Twaalf" dan, hebben niet stil gezeten. De successen van het Kroningsjaar zijn de heren niet naar het hoofd gestegen. De Engelse mode lijn is soepel, practise!» en elegant. Alle modellen zijn er op berekend de vrouw lang en slank te doen lijken, ook al is zij dit niet. De nieuwe (wol len) stoffen dragen hun steentje daar toe bij. De nieuwe kleuren zijn ver rassend en wedijveren met de tinten van bloeiende tulpenvelden, pike ontwerper heeft een andei'e naam verzonnen voor zijn „sil houette". Norman Hartnell noemt zijn lijn de „long-legged look". Cavanagh heeft het over de „Pacific Palm Tree Line". Allen hebben de rokken iets verkort. Hardy Amies en Herbert Si- don houden zich aan de Diorlengte. De anderen zijn wat gematigder. Zij houden een roklengte aan van 6 a 37 cm van de grond. "HARTNELL: De modellen van deze ontwerper hebben een matige wijdte, die wordt vei-kregen door niet al te kokei-nauwe rokken aan één zijde te voorzien van een draperie, plooien of een „schort" (overrok). Dit geldt spe ciaal voor zijn geklede namiddagja ponnen van flanel, tweed en laken. JOHN CAVANAGH: brengt wijde ballonmouwen, die naar de polsen toe (zeer) smal worden. Zijn modellen zijn dikwijls ceintuurloos en geven de indruk van zo smal te zijn als een palmboom. RONALD PATTERSON: tracht zijn mannequins slanker te laten lijken dan de spreekwoordelijke slanke den. MICHAEL SHERARD: laat de „body line" door zijn gehele collectie sterk uitkomen. Zijn tweed japonnen vallen soepel om het lichaam. Taille en heupen komen bij zijn modellen wel zeer goed tot uiting. Was tweed deze winter reeds zeer in trek: deze zomer zal het een min stens even gi-ote plaats innemen. Alle Engelse ontwerpers brengen een groot aantal mantels, japonnen en costuums ve»-vaardigd van tweed, flanel of een lakense stof. De tweeds zijn licht van kleur; mimosa, rose, bleu, wit en beige. Enkele ontwerpers brengen rog losvallende jasjes, die eigenlijk alleen maar zijn bedoeld voor heel jonge meisjes. DIGBY MORTON: vegwerkt heel veel Schotse tweeds in alle grijze nuances. Van parelgrijze tot bijna zwart anthraciet. Opvallend zijn de „cut-away" halzen die door Patterson ook woi-den toegepast op de klassieke costuums van laken of tweed. Hart nell brengt een aantal mantels van wollen zomer-velours. Deze voert hij met imprimé's. De Engelse velours wordt „kitten-paw" genoemd. Een der nieuwe Engelse modetinten is „washed navy", letterlijk vertaald „gewassen marine", oftewel een lichte kleur marineblauw. Deze tint is vooral bijzonder gewild voor mantels van zomer-ratiné. De mantels ver vaardigd van deze stof. worden afge biesd met taffetas in dezelfde tint. HARDY AMIES: is tesamen met Hartnell één der ontwerpers die voor Koningin Elisabeth ontwerpen. Zijn schouderlijnen vallen wel bijzonder soepel. Hij brengt overal zakken aan in mantelcostuum-jasjes en brengt te vens vesten met zakken, die kunnen worden gedragen onder het mantel- costuum. Zijn tweedcostuums verto nen een klassieke lijn, die hij door de hierboven genoemde zakken weet te onderbreken. Van het strakke en za kelijke Engelse tailormade wist hij een bijzonder elegant geheel te maken.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1954 | | pagina 9