Verovering van de brug bij Remagen: keerpunt in de 2e wereldoorlog „Steefc de Rijn over met droge voeten Alleen Dirk van den Brink verdient aan de Teyler-millioenen Vroom Oreesmann Hitiers wraak was vreselijk Duitsers boden hun hulp aan FANTASIE EN REALITEIT SPECIAAL VOOR DE VASTEN Duits uitstel bezorgde Amerikanen een succes Historisch is het leuk De Prins sneller dan geluid Zuivering Liberale Partij in Korea Publieke Tribune 4 DAGBLAD DE STEM VAN DINSDAG 16 MAART 1954 4 T TITLER schuimbekte van woede en -*■ krijste een uur lang niets anders dan „Sabotage, sabotage Eisenhower kon - toen hij het telefonische bericht in Reims doorkreeg - zijn oren niet geloven en be zwoer lachend, dat de oorlog in het Westen zes maanden korter ging duren. Zijn staf chef, Generaal Bedell Smith, herhaalde voortdurend met een peinzend gezicht „Die brug is haar gewicht in goud waard Oorzaak van al deze opwinding en vreugde was de simpele stalen Ludendorf-Brücke, die tussen Erpel en Remagen de beide Rijn oevers verbond, In de laatste weken van de Eerste Wereldoorlog was de brug nog juist gereed gekomen om de spoorwegaan- voer van munitie uit het reeds zieltogende Duitsland naar de ineenstortende fronten te Vergemakkelijken. Zeven en twintig jaar lang bleef het gevaarte een bescheiden be staan leiden als onbelangrijke spoorweg- brug-in-vredestijd. In de laatste weken van de Tweede Wereldoorlog rees deze Rijn brug echter weer in het nieuws. De Brug bij Remagen zal bekend blijven als een van de belangrijkste keerpunten in de afloop van de Laatste Wereldkrijg. „Vandaag of morgen schatrijk Geen versnippering ADVERTENTIEN EEN VERPLEEGSTER ENKELE LEERLING- VERPLEEGSTERS 1.50 98 68 55 55 53 ZONDAG 7 Maart was het pre cies negen jaar geleden, dat deze hernieuwde bekendheid startte. Het volledig relaas van 't ongelooflijk avontuur, dat zich rond de Rijnbrug van Re magen afspeelde, blijkt één grote aaneenschakeling van sterke verhalen. De Duitse auteur, Michael Soltikov, heeft eens beweerd dat de brug bij Remagen niet in de lucht ge vlogen is, om de Amerikanen in staat te stellen de opmars van de Russen naar Berlijn tegen te houden. Of dit gerucht waarheid bevat? Wij weten het niet; vast staat wel dat er in de officiële versie van het histo rische incident enkele duistere plaatsen zijn blijven bestaan. In de duistere ochtend van de 7e Maart 1945 werden in de Rijndorpen in de buurt van Erpel het stadje dat aan de rechteroever tegenover Re magen tussen blauwgroene wijnbergen geborgen ligt de leden van de Volkssturm opgeroepen om de bezet ting van de Ludendorf Brücke te gaan versterken. Van de zes honderd man gaven slechts een goede honderd aan de oproep gehoor. In burgerkleren met een armband om de jasmouw presen teerden deze veteranen en Hitlerjon- gens zich met hun aftandse geweren. Sommigen hadden een koppelriem om de buik, waarvan het slot uit de oor log van 1918 dateerde. De dienstdoende Truppenkommandant schrok zo van de droevige aanblik van deze reserves, dat hij de hele troep weer naar de haardsteden terugzond. Met dergelijke „strijdkrachten" was niets te beginnen. Hoe nodig de bezet ting van de brug ook aflossing nodig had: de mannen hadden met het oog op de naderende Amerikaanse ver kenningsdetachementen, die tot in het stadje Remagen hun voelhorens had den uitgestoken, in de laatste 24 uur geen oog meer toegedaan VLUCHT. T"\e situatie werd voor de verdedigers nog kritieker, toen het bericht de ronde deed, dat de Flak-artilleristen van de Luftwaffe-batterijen 's nachts hun kanonnen op de linkeroever in de steek hadden gelaten en over de brug naar de rechteroever waren terugge trokken. Generaal Piekert, die het commando over de luchtvaarttroepen in de sector voerde, was door het gerucht van deze paniekachtige vlucht zó gedemorali seerd, dat hij vergat een hergroepe ring van de nog aanwezige troepen in het bruggenhoofd Remagen te bevelen. Een ander staaltje van de verwar ring in de bevelvoering speelde zich reeds enige dagen af rond een batterij Nevelwerpers onder commando van Luitenant Peters. De kostbare batterij met haar uitgebreide munitiedepot be vond zich op de Vikoriaberg bij Re magen. Luitenant Peters had reeds contact gezocht met zijn superieuren over wat hem te doen stond, toen hij over 't hoofd van z'n onmiddellijke chefs heen 'n radiobevel kreeg van 't Opperbevel van het Luchtwapen, om met wapens en munitie op de rechter oever terug te trekken. Peters kon echter niet de beschikking krijgen over transportgelegenheid en besloot ten einde raad zijn toevlucht te ne men tot het vorderen van ossenspan- nen bij de boerenbevolking. RUZIE !VTen begon de Nevelwerpers reeds te demonteren, maar toen bleek, dat de nadering der Amerikaanse pantservoorhoede, evacuatie onmoge lijk maakte. Peters nam het besluit de bat terij in de lucht te laten vlie gen. Maar waarmee? De pio niers hadden geen springstof meer. Zij wachtten al drie we ken op drie honderd kilo Dono- rit. Ket was er nog steeds niet en als het komt zou men de hele voorraad broodnodig heb ben om de brug zelf in de lucht te laten springen. Er ontbrand de op de rand van de Duitse capitulatie nog een ruzie tus sen Peters (die zich op een or der van het Luftwaffe-Opper- bevel beriep) en de pioniers commandant (die zwoer bij het Opperbevel van 't -,HEER") Intussen is het licht geworden. En is de uiterste voorhoede van de Ne gende Pantser Divisie onder comman do van Eén Ster-Generaal William Hoge door het kronkelende dal van de Ahr zoetjes op mars naar Remagen. De Drie Musketiers, zoals zij in het vervolg in het hele Amerikaanse leger zullen heten, zijn van de partij: luite nant Hugh Mott, sergeant John Rey nolds en sergeant Eugene Dorland. Na dit beroemd geworden drietal dienen onimiddellijk namen genoemd te worden van de luitenants Carl Tim mermans en Emmelt Burrows, plus majoor Murray Devers. De Drie Mus ketiers hadden zich reeds tijdens de opmars dwars door West-Europa op enkele plaatsen onderscheiden bij het verrichten van dolle staaltjes om be langrijke rivierovergangen onbescha digd in Amerikaanse hand te doen vallen. Weliswaar waren het tot dusver geen al te grote bruggen geweest, maar zij hadden er een massa erva ring bij opgedaan. De Negende Pantserdivisie was in opperbeste stemming. Het Ameri kaanse Opperbevel had oorspronke lijk gerekend met vorst en koude, waardoor de opmarswegen naar de uitgangsstelling voor het definitieve offensief over de Rijn naar de USA-bevelhebbers dachten- bevro ren en dus goed berijdbaar zouden zijn. In tegenstelling met deze vermoe dens waren alle wegen zacht als boter en onder het dreunen der divisies tot modder gedraaid. Aan de troepen was daarom na het bereiken van de Rijn twee weken rust toegezegd. In dat vooruitzicht was de rit door het zo goed als onverdedigde Ahr-dal een plezierreis! DE ACTIE. 9.00 uur. Brugbezettingscomman- dant Bratge bemerkt dat zijn radiover binding met de sectorencommandant- generaal Bodsch in Koblenz is, twee dagen te voren plotseling vervangen door generaal Bothmer, wiens com mandopost zich in de buurt van Bonn bevinden moet verbroken is. Bratge wordt radeloos, hij heeft ieder over zicht over de komende operaties ver loren. 10.00 uur. De eerste zwarte pad denstoelenwolken der granaatexplosies stijgen achter het stadje Remagen om hoog. Ontploffingen uit de richting Sinzig klinken steeds dichterbij. Soms ziet men zelfs het oplichten van de mon dingsvuren der schietende tanks. Dan dondert een geweldige ontploffing waarvan alles schijnt te trillen. Er stijgt een roetzwarte rookwolk op de Viktoriaberg naar de grauwe hemel. Zelfs de meest geharde veteranen be kennen nog nimmer zulk een knal te hebben gehoord. Tweede luit. Schro der van de Fönnevelwerfcrbatterü heeft met één slag ruim duizend ra ketten in de lucht laten vliegen, toen bleek dat de ossenspannen niets kon den redden. Van de brugbezettings- troepen maakt zich een panische strik meester. Verschillende werpen hun wapens weg en rennen op de rechter oever naar de tunnel op enige afstand van de brug. Op datzelfde ogenblik exploderen de eeste Amerikaanse tankgranaten op de Duitse verdedigingstellingen aan de rechter-Rijnoever. Het vuur wordt niet beantwoord door de voor een deel naar hun schuttergaten teruggekeerde infanteristen. ONVERWACHTE GEBEURTENIS. 11.00 uur. Er doet zich een on verwachte gebeurtenis voor: de pio niers ontvangen driehonderd kilo springstof. Het is dynamiet van min dere kwaliteit, zoals men gebruikt in de kolenmijnen, maar het is beter dan niets! Onder het tamelijk zuiver lig gend vuur der Amerikaanse tanks on dernemen de pioniers een dappere po ging om de dynamietvoorraad te ver delen over de reeds op verschillende plaatsen onder de brug aangebrachte depots. Met levensgevaar voorzien zij alle zestig kistjes van hun lading. Zeshon derd kilo ware beter geweest, maar men hoopt ook met de driehonderd beschikbare kilogrammen de brug vol gens de berekeningen van haar pijlers te kunnen lichten en in de Rijn te kunnen laten ploffen. Als laatste voorziening wordt de electrische ontsteking uitgerold en aangesloten. De vijand kan komen! 11,15 uur. Bij brugcommandant kapitein Bratge, die zijn commando post op honderd meter van de Ooste lijke bruggetorens heeft betrokken, meldt zich een majoor Scheller, tot voor enkele uren eerste generale staf officier van 't 17e Legerkorps en deelt Bratge mede, dat hij, Scheller, door veldmaarschalk Model persoonlijk tot nieuwe brugcommandant is benoemd. Scheller wordt door Bratge en diens staf met wantrouwen ontvangen. Nie mand kent hem. Er is van hogerhand geen enkele mededeling binnengeko men over de nieuwe commandant. Scheller zegt, dat hij en Bratge samen moeten opbellen naar de veldmaar schalk, Model zal Bratge dan bevesti gen dat Scheller hem moet opvolgen. Alle telefoonverbindingen zijn echter verbroken en dus legt Bratge zich bij de situatie neer en verklaart aan Scheller de toestand van het ogenblik: geen anti-tankwapens, te weinig in fanterie, te weinig van alles., volgens Bratge bleef er geen andere mogelijk heid dan de brug de lucht in te laten vliegen, nu de dynamietlading ge plaatst is. Tot ieders verbazing verklaart Scheller, dat hij beslist tegen stander is van een onmiddel lijke dynamitering. Hij legt de verraste Bratge uit, dat volgens de laatste inlichtingen de Ame rikanen op de linker-Rijnoever naar het Noorden zullen trach ten door te stoten in de rich ting van Keulen en dat het dus nuttig kan zijn de brug intact te laten om een eventuele te genstoot in de flank van de ge allieerde legers uit te voeren. Scheller besluit het dispuut met: „Als ik de brug één secon de te vroeg laat springen, kom ik voor de Krijgsraad". De commandant van de pioniers, kapitein Friesenhahn^ komt de com mandopost binnen en vraagt Schel ler hem in Godsnaam opdracht te geven de brug in de luoht te laten vliegen. Maar Scheller weigert. Hij weigert nog steeds als verschil lende officieren blijven aandringen. Intussen schieten Amerikanse mitrail leurs en anti-tankkanonnen van uit het reeds bezette Remagen een sper vuur op de rechter-oprit van de brug. Het wordt 14.00 uur en nog steeds zegt Scheller: „Ik zie de noodzaak van een dynami tering nog steeds niet in.". CALL ME MAC. ■Vf/elke geheimzinnige machten zijn hier in het spel? 14.15 uur. Uit eefi. kelder van een gebombardeerd huis in Remagen duikt een man in burgerkleren op en roept twee Amerikaanse soldaten aan, die hem (van schrik) bijna doodschieten. In voortreffelijk Engels, zegt de man, dat hij onmiddellijk naar de Ameri kaanse commandant Hoge gebracht wil worden. De beide Yanks zijn zicht baar onder de indruk van het Engels van de vreemde burger en van het feit, dat hij blijkbaar de naam van hun generaal kent. Op dat ogenblik duikt uit dezelfde kelder een tweede figuur in nette burgergleren op en bevestigt, dat zij beiden generaal Hoge dringend moeten spreken De G. I.'s fouilleren de beide burgers en laten hen met de armen boven het hoofd voor zich uit marcheren naar een groep luid-lachende soldaten. Daar lijkt men korte metten met de beide civillisten te gaan maken. Zij worden tegen een muur gezet en enkele sol daten heffen reeds de machinepistolen. Een van hen heeft een filmster op jyjEN BEGRIJPT na de eerste woorden van Dirk van den Brink daar in het rustige dorpje Elshout in de Langstraat, dat men niet te doen heeft met iemand, die 's nachts niet slapen kan vanwege die fantastische erfeniskwes tie rond Pieter Teyler. Al weet hjj dan bijna zeker, dat deze merkwaardige Pieter Teyler een heel verre oom van hem is. „Ik ben ervan overtuigd, dat iedere poging om de Teyler-millioenen te pak ken te krijgen nutteloos is. Dat zeg ik uitdrukkelijk, omdat ik bij mijn fami lieleden volstrekt geen illusies wil gaan wekken door over deze vreemde his torie wat te gaan vertellen. Ik geloof, dat ik in de hele familie de enige ben, die tot dusver iets aan de Teyler-millioenen heb verdiend. Door erover te schr(jven en daarvoor te worden betaald." MEE, ik ben nu eenmaal niet zo fan tasie-rijk (in dit opzicht ten minste) als een oud-oom van me, die in Oosterhout woonde. Dat was rond 1900. Hij werkte bij de firma Smits Van Gils in de suikerwerkfabriek. Op een dag was hij bezig met het dicht spijkeren van kisten, die de dag daar op verzonden zouden moeten worden. Het liep tegen zessen, toen de baas te gen Verhulst (zo heette die oud-oom) zei: je mag wel wat opschieten, want ze moeten morgen vroeg de deur uit" Verhulst keek op, smeet de hamer te gen de grond en riep: „Als ge 't vlug ger kunt dan ik, dan doe het zelf. Van daag of morgen ben ik toch schatrijk". Maar hij is niet schatrijk geworden. En niemand van de familie. Maar een deel van mijn voorgeslacht is het in ge dachten wel geweest, al hebben ze al tijd hard moeten werken voor de kost. Ik kan er niet goed bij, dat zo pas weer een Vereniging ja er is een vereniging van erfgenamen opgericht, waar ik overigens geen lid van ben een proces is begonnen tegen de be heerders van de Teylerstichting. Het is volkomen nutteloos. De historie heeft de erfenis weggewist, zoals zoveel dingen. ils dat niet waar zou zijn zou Spanje nog wel een proces tegen de Nederlandse Staat kunnen beginnen. Maar ja, ik ge :f toe, het testament is zo eigenaardig, dat je er van alles achter kunt gaan zoeken. Mijn overgrootmoeder Maria Johan na Verhulst, die in 1811 in Oosterhcut werd geboren en er in 1855 stierf, heeft zich over de millioenen van Pieter Teyler van der Hulst erg druk ge maakt. Ik zal me niet te buiten gaan aan verhalen in de familie over ver valste actes. over bladzijden, die uit het doopregister in Dongen zouden zijn gescheurd, hetgeen zou zijn ont dekt. toen de stamboom nagespeurd werd. Die verhalen zijn niet te bewij zen, hoe interessant ze overigens ook zijn. Dus daar blijf ik buiten. WAAR BLEVEN DE KISTEN? \/OOR mij is altijd nog de meest in- teressante vraag, waar die vier ijzeren kisten zijn gebleven, waarover in het codicil, dat in 1776 aan het tes tament is toegevoegd, wordt gespro ken: „zoodra de vier .jzeren kisten, welke niet dan na honderd jaar na mijn dood geopend mogen worden die met mijn eige zegel zijn verze geld ,en bij het openmaken zoude ik zelfs tegenwoordig zijn, deze kis ten zullen bewaard blijven in mijn eige huis in de Damstraat, alwaar mijn eigen geslachtsnaam en af stamming wordt bewaard. Voor dem zen tijd moeten alle vrienden van Moeders zijde zich melden, daarna zal de inhoud gedeeld worden aan de naaste vrienden, waarover een ieder zich zal verblijden en eenie der de ontvangst op notariële acte moet quiteren...." U ziet het, het staat er met zoveel woorden. Maar het gekke is, dat de kisten nergens te vinden zijn. Nou kan ik me daar ook weer niet druk over maken. Weet U, ik vind het his torisch gezien erg leuk om het alle maal na te gaan en uit te vissen, om dan later tegen de kinderen te kun nen zeggen: jongens, we hebben een rijke oom in de familie gehad, maar het is falikant verkeerd uitgevallen! Dat er zoveel rond de Teyler-mil lioenen wordt gefantaseerd, is eigen lijk geen ender. Want als je het tes tament leest, dan zitten er zoveel ge heimzinnigheden in, dat je haast van zelf aan het fantaseren en dromen slaat. Maar men moet bij de feiten blijven. Bij het naspeuren van mijn stamboom van Moeders kant ben ik nooit verder kunnen komen dan Gijs- bert Verhulst, die in 1802 in Ooster hout is overleden. Er moet een boek je zijn, geschreven door T. H. Benraath en getiteld: Genealogische Gegevens der families Van der Hulst, Hulst, Van Hulst en Verhuist; maar ik kan het nergens te pakken krijgen. Als er mensen zijn, die weten waar het te krijgen is, houd ik me aanbevolen. Dit boekje kan misschien de oplossing geven wat de nakomelingschap be treft. LEGAAT IS UITGEKEERD FNE OPTIMISTEN in ue familie, de vereniging, waarover ik al sprak en die nu weer een proces wil begin nen, gaat het ook nu weer in de eerste plaats om het legaat van f 100.000, dat door de jaren aangegroeid zou moeten zijn tot zo'n honderd millioen gulden. Maar ik zou wel eens willen weten op welke grond die optimisten te werk gaan. Want uit de ocumenten blijkt zonneklaar, dat het legaat reeds lang geleden is uitgekeerd aan Catharina Olthof, een nichtje van Elisabeth van der Hulst. De acte van deze uitkering door Notaris Kok in Haarlem bestaat nota bene nog. Vervalst? Laten we nou in 's hemelsnaam nuchter blijven. Als we dat gaan veronderstellen is het eind ervan weg. Eerlijk, ik geloof niet in de millioe nen, die waar dan ook op verdeling zouden liggen te wachten. Waar zou den ze in 's hemelsnaam vandaan moeten komen?" Dirk van den Brink bergt kwartier staat, geboorte- en overlijdensactes, brieven van ooms en tantes weer in zijn dossier. „Het zal wel zo zijn en blijven, als oom Charles me destijds schreef: in gedachten zijn we rijk ge weest. maar we hebben altijd hard moeten werken!" zijn leren vest geschilderd en eronder: CALL ME MAC! Een van de beide mannen tegen de muur waagt een kalme laatste kans: „He Mac", zegt hij „laat generaal Hoge weten, dat hij onmiddellijk zijn elief, generaal Leo nard moet opbellen." Dat doet de KILLERS weer opkijken. Hoe weet die man de naam van Leonard? Vijf minuten later zitten de beide Duitsers tegenover generaal Hoges. „Generaal', zeggen zij, „wij moeten U melden dat de brug van Remagen niet eerder dan om precies 15.00 uur in de lucht zal vliegen. Generaal Hoge vreest dat hij door de Duitsers in een val wordt gelokt. Maar hij laat zich overtuigen en neemt de beide koeriers als gijzelaars. Hij belt generaal Leo nard op en samen besluiten zij de sprong te wagen. Drie minuten later zijn de Drie Musketiers in actie. Sergeant Dorland rent zo snel hij kon de brug over gedekt door het voortdurend vuur van zijn peletonskameraden en verbreekt een van de belangrijkste ontstekingsdraden. Intussen werkten luitenant Mott en sergeant Reynolds als dwazen om een onontwarbaar net van electrische dra den buiten werking te stellen. Geen van hen weet of de brug niet ieder ogenblik in hun gezicht open zal kun nen barsten. De brug springt niet. 15.00 Aan de rechteroever komt kapitein Friesenhahn nogmaals majoor Scheller om toestemming vragen de brug te mogen vernielden. Scheller kijkt op zijn armbandhorloge en zegt: ,,Ga je gang, Friesenhahn"! Enkele seconden later duwt Friesen hahn zélf het contact van de ontste kingsbatterij in. Niet gebeurt. Hij duwt nog eens en nog eens. Nog steeds geen ontploffing! Friesenhahn is razend maar hij weigert zijn pioniers bloot te stellen aan het vijandelijke vuur om op de brug zelf te gaan zien wat er mankeert. Hij vraagt vrijwilligers. DE BRUG SCHUDDE. V/ier man komen naar voren, rennen 1 de veilige tunnel uit naar de brug. Amerikaanse ooggetuigen ver halen hoe een van hen een der dyna- mietladingen bereikt en tot ontplof fing bracht vóór dat hij door mitrail leurkogels werd neergeknald. Een lichte exploisie ontstond. De brug schudde, maar bleef liggen. 15.20 uur. De kapiteins Bratge en Friesenhahn worden met hun man schappen in de tunnel gevangen ge nomen. Majoor Scheller is verdwe nen. Intussen rijden Amerikaanse tanks over de spoorbrug naar de rechteroever. Steeds meer materieel volgt. Allen passeren aan de oprit van de brug een bord: „Cross the Rhine with dry feet. Courtesy of the 9th Ar my. Div. Steek de Rijn over met droge voeten. Een vriendendienst van de Negende Pantserdivisie. 16.30 uur. Een heldhaftige poging van de Duitse onderofficier Kreuter- mann om met behulp van een locomo tief vol dynamiet de brug te laten springen mislukt, omdat de Ameri kanen reeds een bruggenhoofd op de rechteroever hebben ingericht en van op de omringende heuvels de spoorweg naar de brug geheel onder spervuur hebben liggen. DE WRAAK. We zien de Prins hier na de vlucht welke werd gemaakt in een TF-SS „Sabre", de nieuwe tweepersoonsstraaltrainer van de Amerikaanse lucht macht in gesprek met zijn begeleider, testpiloot Joe Lynch rje volgende dag reeds stelde Hitier een speciale vliegende krijgsraad in om de saboteurs te bestraffen. Toen majoor Scheller zich de 10e Maart bij zijn chef kwam terug mel den in Alt-Wied. was daar toevallig ook veldmaarschalk Model aanwezig Hij liet Scheller persoonlijk aresteren. Generaal Hübner presideerde de Krijgs raad. Scheller zat de laatste dagen van zijn leven gevangen bij de weduwe Bitzer. Na een comedie van een zitting veroordeelde de Krijgsraad Scheller tot de doodstraf. Hij beriep zich niet op een bevel van hogerhand en ieder een zweeg als het graf. Het tweede slachtoffer was de Luftwaffe-luite- nant Peters, aan wie men verweet, zonder bevel zjjn nevelwerpers te hebben geofferd. Het bevel had wel bestaan, maar was niet aan het Legerkorps doorge geven. De kommandanten van Bratge en Friesenhahn deze beiden waren in Amerikaanse gevangenschap onbe reikbaar voor Hitiers wraakgericht werden eveneens verantwoordelijk ge steld, hoewel geen van beide op de ongeluksdag in verbinding met de brugbezetting had kunnen treden. De 13de Maart werden zij alle vier als honden neergeschoten in een bos bij Rimbach. Scheller had de avond voor zijn terechtstelling in een brief geschreven: „IK HEB DE WACHT AM RHEIN BETROKKEN TEGEN DE RUSSEN". Nog geen vijf weken later weigerde veldmaarschalk Model die eigen handig Scheller had gearresteerd we gens desertie zelf gehoorzaamheid aan zijn opperbevelhebber Hitier: in- plaats van zich tot het uiterste te ver dedigen, gaf hij zich in het Roerge bied met heel zijn legerkorps over. In een bos bij Duisburg pleegde hij op 21 April zelfmoord. Intussen waren over de onbescha digde Ludendorf-brug drie Ameri kaanse divisies naar Centaal-Duits- land doorgestoten. De brug had haar diensten bewezen, toen zij precies tien dagen na de verassende verovering van de 7e Maart ineenstortte. Wellicht overbelast en onder invloed van de beschadigingen door Duitse luchtaan vallen. Honderd Amerikaanse genie soldaten raakten te water. Verschei dene tientallen verdronken. Dat was het tragisch einde van de tot een legende geworden Lu dendorf-Brücke: dodelijk voor en kele tientallen stervelingen, maar behoud van wellicht tienduizenden. pRESIDENT Syngman Ithee heeft op een nationaal congres van de Zuidkoreaanse Liberale Partij aange kondigd, dat de beweging opnieuw van twyfelachtige elementen zal worden gezuiverd. De president wees op de noodzaak om bij de parlementaire verkiezingen van 20 Mei slechts met candidaten te komen, die de „nationale zaak" zijn toegedaan. De liberale partij werd in 1949 door Rhee opgericht en zij telt thans on geveer drie millioen leden. Aan het einde van het vorig jaar zette Rhee de oud-premier generaal Lee Boem Soek en diens aanhangers uit het centrale partijcongres. Sindsdien ge niet de president de onbeperkte steun van dit orgaan. ALS de afdamming een feit is ge worden, zouden de nieuwe dam men in onderhoud en beheer moeten komen bij één enkele instantie, name lijk het Rijk. Het beheer en onderhoud van het huidige dijkenstelsel, in het Zuid- Westen van het land, is verdeeld over het Rijk, 3 provincies, 28 ge meenten, 13 hoogheemraadschappen, 64 waterschappen en 125 polders. De draagkracht van al deze organen loopt zeer 'uiteen. Een sterke verkorting van de zeekering geeft ook daarom veel groter veiligheid. OVER SOLISTENCON COURSEN EN NOG WAT Dezer dagen las ik in verschillende muzikale tijdschriften en maandbla den een artikel „Eindelijk" van de hand van de heer Elsenaar, hoofdre dacteur van „Musica", dat onze volle instemming heeft en waarin belicht werd de onhoudbare toestand bij so listen-concoursen. Het gaat met deze concoursen niet goed. Het syseem der vrije nummens blijkt funest, depri merend op de prestatie der solisten te werken dat het werkelijk zo niet lan ger mag. er moet een. eind komen aan een toestand, waarin onze muzikanten hun kracht en tijd verspillen aan wer ken die wat muzikale waarde betreft, weinig of niets om het lijf hebben en het smaakbederf in de hand werken. Nummers als „Air Varié van Mon- tagne" en meerdere succespaardjes, waarmee men zowel ln eerste als in derde afdeling uitkwam, moeten er uit Namen als wijlen, Professor D. Speets. Elsenaar e.a. hebben reeds ja ren geijverd dat ook voor solisten-con coursen „verplichte nummers" de eni ge juiste weg was tot verhoging der muzikaliteit van de solisten. Die kant moet het uit en het is verheugend te mogen constateren, det verschillende bonden in den lande over tuigd zijn van de juiste zienswijze van Bovengenoemde deskundigen en ver plichte nummers gaan voorschrijven. Een schuchtere poging in 1952 door „Kunst en cultuur" te Hulst in deze goede richting ondernomen, had on danks het „uit de boom kijken" van velen, toch succes. Het zal dus navol ging vinden, wat ook het doel was van het comité. Degelijke, goede muziek waar de so list werkelijk zijn kennis en kunnen in moet tonen, deskundig gekozen en aangepast aan iedere afdeling, moet in de plaats komen van die afge zaagde airs variées met hun acroba tische notenmakerij. Het staat vast dat men bij goede muziek tot hetere toon, vorming, ac centuatie enz. komt en alzo de vor ming van de muzikant in de juiste band geleid wordt, wat toch het hoofd doel van een concours moet zijn. Een solisten-concours is en mag toch niet zijn, een eerste prijzen fokkerij! AUG. EECKHOUT, Ere-directeur Kon. Steel. Harmonie Hulst. ST. JOSEPHZIEKENHUIS - VLISSINGEN vraagt: VOOR OPLEIDING OPERATIEKAMER, alsmede nog VOOR DE A.S. CURSUS. Schriftelijke sollicitaties worden gaarne in gewacht bij de Eerw. Moeder Overste. 137-0 MATTHaUS-PASSION HULST Zondag 28 Maart a.s., 14.30 uur precies: ROTTERDAMSCH PHILHARMONISCH ORKEST ROTTERDAMSCH PHILHARMONISCH KOOR Dirigent: Eduard Flipse Voorbespreekadressen: (6-24 Maart, daarna alleen aan het secretariaat): Middelburg: Boekhandel van Benthem en Jutting, Lange Delft 64, tel. 2630. Goes: A. Hoogesteger, Heernisseweg 173, tel. 3362. Tilburg: Muziekhandel A. A. Spiero, Stationsstraat 44. Tei. 4585. Breda: Pianohandel Schulte, Wilhelminastraat I, tel. 9289. Roosendaal: Antoon Maessen, Vugtstraat 1, tel. 2461 Bergen op Zoom: H. J. Schutte, Muziek- en Instru- mentenhandel, Lievevrouwestr. 31, tel. 934. Ossendrecht: Bolders' Autobedrijf, L 5, tel. 24. Noord-Beveland: Mej. J. F. M. Wolse, Molenweg 84, Kortgene, tel. 341, Kortgene. Oostburg: J. P. H. Ouwendijk. Opticien, Burchtstr. 13, (ingang achter nieuwbouw, 8.30-19 u.), tel. 123. I.Jzend(jke: J. Ch. Cornells, „Blang Raja", tel. 110. Terneuzen: A. Standaert, Noordstraat 32, tussen 9-12 en 14-18 uur. tel. 2215. Hulst: Hotel De Graanbeurs, alleen tussen 15-18 u. tel. 35. Schoondyke: mevr. M. Stroecken-Schelfhout. Secretariaat: Steensedijk 5, Hulst, tel. 34. Dr Huizingastraat 22. ROSEZALM Fancie pink per blik 93. als extra reclame 2 blikken SARDINES IN OLIJFOLIE, per stuk 38 2 blikjes 00 SARDINES IN TOMATENSAUS 3 blikjes HARING IN TOMATENSAUS hoog blik, inhoudende 450 gram HARING NATUREL GEKRUID een delicatesse, inhoud 400 gram SCHEL VIS LEVER inh. 155 gr. HARING IN TOMATENSAUS ovaal blik, inh. 225 gr PINDAKAAS per pot 79 GROTE ONTBIJTKOEK per stuk ^3 VRUCHTEN- en ANIJSHAGEL 200 gr. £5 CHOCOLADE-HAGEL le soort 200 gr. ^0 CHOCOLADE-HAGEL, MELK 200 gr. £0 MELKCHOCOLADEVLOKKEN 200 gr. ^0 BOTERHAMVLOKKEN 200 gr. 39 APPEL-KERSEN-JAM per pot ^0 2 potten S3 SPECULAAS 250 gr. 39 BREDA BERGEN OP ZOOM

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1954 | | pagina 4