klein maar springlevend
Maar
Water, land en 'n kerkje
gaven een dorp zijn naam
In 1945: oase temidden
der puinhopen
LIEVEN VERSPRILLE, slechts ééns geboren
Ge
Moord op de preekstoel
het kerkje doet nu dominee'sj
ogen zorg'lijk staren....
Burgemeester Verbruggen verdeelt zn tijd
Om kort te gaan....
Zij
f. 20 per inwoner!
Stori
Wij
DAGBLAD DE STEM
FEBRUARI 1953
Hitler s verscheiden werd met
trompetgeschal „uitgebeld"
Dorp verdubbeld
Tussen gemeentebelangen en zijnKanonhof"
jn naam staat vele malen
in het geboorte-register
Geboorte-actewaarin
een pond suiker kan
jyiAAR de
le omva
bij de Wee
oorlog door
ren werd ve.
bosch ging
naar zolder
is het nog e
pendule op
er op half
situatie. Ma:
beradenheid
aan te pakk
het dan nie
ringman zeg
YVTATERLANDKERKJE is een van de kleinste gemeenten
van ons land, maar wat het aan veelheid van inwoners
mist (als U van iedere gemeentenaar een cent kreeg, werd "U
er maar ruim vijf en een halve gulden rijker van) wordt het
vergoed in zijn naam.
Want een gemeentenaam van vijftien letters is iets, waarop
maar weinig plaatsen kunnen bogen. Die naam is dan ook wei
nig in gebruik in Westelijk Zeeuwsch-Vlaanderen. ,,'t Kerkje"
noemt daar het kleine dorp in het hartje van „het vierde".
Hoe de gemeente aan die vreemde lange naam, die uit allerlei
stukken bestaat, welke alle een apart begrip vormen, gekomen
is..... dat is een heel verhaal, waar een verplaatste kerk en een
op de preekstoel vermoorde dominee aan te pas komen.
rjE streek waarin het dorp ligt, werd
vroeger „Waterland" genoemd en
ze is op dezelfde wijze aan die naam
gekomen als de provincie Zeeland
zelf. Het in vergleden eeuwen door
zee-armen en kreken doorsneden
West Zeeuwsch-Vlaanderen zag er op
meer plaatsen uit als een waar wa
terland.
Van Waterlandkerkje was toen nog
in het geheel geen sprake. Dichter bij
de grens was een gehucht dat Oude
man heette en daar was een kerkje,
waarin de Hervormden naar de pre
ken van hun dominee kwamen luis
teren. Het waren roerige tijden, toen
de reformatie alles op zijn kop zette
en er soms harde klappen klonken
die wellicht van beide zijden niet zo
gemeend waren.
Op een rustige Zondagmorgen stond
dominee Stuirbout op de preekstoel
van zijn kerkje in Waterland-Oude
man, toen de kerkdeur werd open
gesmeten en er een bende tierende
bandieten de kerk binnendrong. Ze
vermoordden de dominee op de
preekstoel.
Hoe vreemd het ook klinkt: dat
werd de aanleiding voor het ontstaan
van Waterlandkerkje. De mensen in
de Oudemanspolder vonden het niet
veilig om daar te blijven kerken en.
ze braken het gebouwtje af.
De stenen en andere materialen na
men ze zo veel mogelijk mee en ze
trokken verder Staatse bodem op. Op
een plaats, waar het veiliger leek,
herbouwden ze de kerk weer en die
kerk staat er nu nog. Het kerkje
waaraan Waterlandkerkje zijn naam
te danken heeft.
De streek Waterland kreeg daar
door twee gehuchten: Oudeman en de
wijk bij het kerkje en het laatste
groeide al gauw meer uit. Toen in
1796 de streek Waterland tot burger
lijke gemeente werd verheven, was 't
nodig dat er op poststukken en in do
cumenten een andere aanduiding
voorkwam. In Waterland '-on je n.l.
zowel in de Oudemanspolder als bij 't
kerkje wonen. En zo kwam er in het
spraakgebruik en ook officieel, ter
onderscheiding hier en daar te staan
Waterland (kerkje). In oude gemeen
te-archieven hebben we enkele ma
len „Waterland-K" geschreven zien
staan. In 1819 kreeg de gemeente van
de hoge raad van adel een gemeente
wapen en daarop staat voluit Water
landkerkje, zij het nog met een
streepje er tussen.
Min of meer in de knoop
(~WER dat wapen gesproken: daarop
is een zeemeermin afgebeeld, die
natuurlijk wel enigszins recht van be
staan heeft r'ank zij het „water", maar
verder zit men met die meermin toch
min of meer in de knoop. Vanwaar
die jongedame met een vissenlijf
komt, is iedereen een raadsel. Natuur
lijk zijn er in de loop van de tijd al
vele fantasierijke verhalen omheen
geweven, maar het zuivere weet men
er toch niet van.
Restauratie kost geld
lyiIDDEN in het rustige dorpje staat
nu nog steeds die kerk. Het is 'n
klein gebouwtje, geen monument van
architectuur, maar een vriendelijk be
dehuisje, even vriendelijk als Water
landkerkje zelf. Het heeft een par
mantig. stevig torentje dat het ge
meentebestuur pas heeft laten op
knappen. De dominee, die na enig
peuteren de klemmende deur heeft
open gekregen, kijkt met een zorglijk
gezicht rond. Er is alleszins reden om
aan een restauratie te denken en de
dominee denkt daar dan ook bijzon
der vaak aan. Maar het kost zo
s,,t,rend veei geld. Het dak is lek
en het oude eikenhout biedt zelfs aan
de houtwormen weinig aantrekkelijks
meer. Een vorige generatie heeft er
twee (met permissie: lelijke) electri-
sche lampen in gehangen. Alleen de
arduinen vloertegels, nog afkomstig
van de kerk in de Oudemanspolder,
zijn mooi en na een zorgvuldige res
tauratie zou men dat ook van de
preekstoel kunnen zeggen.
Om het kerkje te behouden is het
waarlijk hard nodig dat er gerestau
reerd wordt. We wensen het de naza
ten van een geslacht dat een kerk ge
woon enkele kilometers versleepte,
van harte toe.
CR is nergens wat te doen, maar in Waterlandkerkje is het alle dagen
feest!" zeiden de mensen in het pas bevrijde West Zeeuwsch-Vlaande
ren tegen elkaar.
Het was 1945 en de puinhopen rookten nog. Alleen 't Kerkje was er goed
van af gekomen: er waren wel wat granaten op het dorp afgevuurd, maar
practisch alleen de rand had er wat van gemerkt. „Het was natuurlijk te
klein om het te kunnen raken", zeiden de mensen.
Omdat vele buurgemeenten niet heelhuids de bevrijding hadden doorstaan,
kreeg Waterlandkerkje een grote vloed van evacué's te verwerken. De men
sen werden gul en gastvrij onthaald en ondanks alle narigheid werd het
een gezellige boel in het kleine dorp.
ptP het gemeentehuis wist men ook
niet hoe men 't had. De gemeente
was ineens bijna verdubbeld. Zowat
duizend mensen woonden er in die
vreemde na-oorlogse dagen in 't dorp.
Nu houden de mensen van 't Kerkje
veel van plezier en toen ze zo'n „ver
sterking" kregen, waren de gezellige
avonden en uitvoeringen niet meer te
tellen. Iedere dag was er wel wat te
doen en het verenigingsleven bloeide
als nooit te voren.
De oude school (nu het Dorpshuis)
had vele avonden in de week verlich
te vensters en vaak konden alle gega
digden er niet eens in. Op een avond
zou er een uitvoering worden gege
ven en daarna zou er nog gedanst
worden. Toen de zaal stampvol zat,
stond er nog een lange rij mensen
butien. „Hoe moet dat nu?" vroeg
men zich af. De zaak was gauw be
klonken. „Dan gaan we maar ineens
bal houden ook!". „Zijn er in de zaal,
die liever meteen gaan dansen!" werd
er gebruld, en een heel stel jongeren
ruimde de plaatsen voor de wachten
den buiten die niet meer zulke vlugge
voeten hadden.
ALSMAAR SERENADES
T JIT Oostburg was een zekere heer
Vernooys naar 't Kerkje gekomen
en de meesten in het dorp zullen hem
nog wel kennen. Hij was directeur
van twee muziekgezelschappen, die
VR DWARRELDE eens een brief
binnen, in het gemeentehuis
van Waterlandkerkje. Op de
enveloppe stond geschreven: Aan
de burgemeester van Klein-Brabant.
te Waterlandkerkje. Klein-Brabant
is een gehucht, dat onder de ge
meente hoort.
\m
Op EEN andere brief was vermeld
dat ze bestemd mus itoor de bur
gemeester van Waterkerklandje.
Maar je zou er ook wel van in de
war raken.
11*11
7JE POSTBODE moet nog wel eens
vaker vreemde ëpistels bezor
gen. „Aan de F. C. Waterland-
kerke" stond er op die andere brief.
Uit Londen. Natuurlijk kwam ook
die op het gemeentehuis terecht.
Of de voetbalclub „Waterlandker-
ke" soms zin had om een wedstrijd
te spelen tegen een Engelse club..?
Nu, zin hebben de bewoners van 't
Kerkje er misschien wel in. Alleen
hebben ze geen voetbalclubgéén
„F. C. Waterlandkerke". Wel een
gemeentelijk sportterrein, dat nu
trouwens weer gewoon weide is.
11*11
DAS IN 1938 piel Waterlandkerkje
datgene ten deel, waarop iedere
jemeente recht
gemeente-admin istratie
in de gemeente zelf ge
voerd. Voordien ge
beurde dat in Schoon-
dijke.
(~\VER DAT gemeentehuis gespro-
ken: dat was vroeger het huis
van het hoofd der school. En
de school was, wat nu het Dorps
huis is. De gemeenteraad vergader
de in de Communekamer, in het
café „In den Koning", hetgeen best
gezellig zal zijn geweest. Als B. en
W. wilden vergaderen, deden ze dat
■in. Oostburg, ma afloop van de
markt. Wat óók wel gezellig zal zijn
geweest. En wanneer 't college van
burgemeester en zoethouders zitdao
hield voor de gemeentenaren? Wel,
dan gebruikten ze daarvoor even de
achterkamer nan het huis van hei
schoolhoofd.
pVEN buiten Waterlandkerkje, aan de méér dan slechte weg naar
IJzendijke, staat een welvarend uitziende hoeve. „Kanonhof", staat
er op de palen van het hek aan het begin van de oprijlaan.
Daar woont de heer M. J. Verbruggen, landbouwer en burgemeester van
de gemeente. Hij verdeelt zijn tijd tussen zijn vele bunders puike klei
en de belangen van Waterlandkerkje op zo'n manier, dat ze er geen
van beide aan te kort komen.
Zowel zijn gewassen als zijn gemeente ziet hij het liefst groeien en
bloeien en opdat ze het allebei zullen doen, werkt hij zonder dat het
hem ooit te veel is.
voor elkaar gekomen en aan het begin
van de bolle keiweg, met zijn slechte
bermen een kilometers lange misère,
staat nu een bord dat ieder vehikel
kort en goed de toegang ontzegt
Draglines wroeten in de modder en
de bolle keien gaan er uit. Er komt 'n
nieuw wegbed en over niet te lange
tijd loopt er vanaf IJzendijke even
eens een pracht van een betonweg
naar Waterlandkerkje.
Die nieuwe weg is op het ogenblik
's burgemeesters grootste vreugde.
Het verkeer vanuit de richting Ijzen
dijke naar Oostbnrg en verder zal
straks, als de nieuwe weg gereed is.
over Waterlandkerkje komen en al
zal dat geen schatten opbrengen;
komt toch licht wat meer levendig
heid in het dorp. De automobilist, die
naar Oostburg rijdt, kan over de
nieuwe weg straks drie kilometer uit
sparen en daarvan zal zeker een druk
gebruik worden gemaakt. Als het zo
ver is, zullen er heel wat mensen
voor het eerst van hun leven in Wa
terlandkerkje komen!
BEVOLKING DEED HET
ZELF
,,met zulke gemeentewaren..
Durgemeester Verbruggen is een
D vriendelijk man, die graag over
zijn Waterlandkerkje praat. Het dorp
ligt er zo verscholen achter zware
boomgroepen, dat men het vanuit de
verte bijna niet kan zien en wie er
middenin staat, zou misschien ver
wachten dat het wel en wee van de
ze kleine nederzetting in de polder in
enkele woorden is samen te vatten.
Het eerste dat burgemeester Ver
bruggen aansnijdt, is vanzelfsprekend
„de weg". Van Waterlandkerkje tot
Oostburg ligt sinds kort al een prach
tige baan, die zich bevallig door het
landschap kronkelt. Overigens zonder
lastige bochten: een verademing voor
de automobilist die door de polders
heeft gehost.
Al heel lang sjouwde Waterland
kerkje en niet in het minst de bur
gemeester zelf voor het verkrijgen
van het tweede stuk weg, dat de
kroon op het werk zou worden en dat
de gemeente voorgoed uit zijn isole
ment zou verlossen. Het is tenslotte
JAH5VEN VERSPRILLE is een man met een ge
zicht, dat in zijn lange ieven nog al wat
rimpels en groeven heeft opgelopen, maar
twee plooien bij de mondhoeken wijzen er op,
dat hij graag lacht. Versprille heeft vele jaren
het café ,In den Koning" te Waterlandkerkje be
heerd en leeft nu rustig, omdat een mens niet
kan blijven werken. Hij kent heel Waterland
kerkje op zijn duim en hij houdt er onder zijn
pet een geheugen op na als een klok, waarin hij
onder het roken van vele sigaretten met genoe
gen aan het delven gaat, als men hem erom
vraagt.
....'f is weer zo
VJIJ IS AL in de zeventig, dus hij heeft heel
wat meegemaakt. En daarbij waren heel
wat aardige belevenissen. Toen hij zijn café
dreef (nu schenkt er een nieuwe, jonge herber
gier de pinten) had hij een post, waar hij alles
hoorde en alles zag. Zijn herinnering gaat terug
tot zijn kinderjaren hij weet nog van het
opgraven en weer begraven van de kermis, al
heeft hij er nooit aan mee kunnen doen en
wat daarvoor gebeurd is, weet hij van zijn
vader. Hij kan dat precies oververtellen.
Want in 1770 was er van Lieven Versprille
nog geen sprake, maar dat Waterlandkerkje
toen maar een paar huizen en één café telde: hij
weet het alsof hij het gezien heeft. Dat café
heette „In den Prins van Oranje" en dat het
later „In den Koning" werd genoemd .moet te
danken zijn aan een bezoek van koning Willem
III, die het café bezocht heeft. Zeker weet Ver
sprille dat niet, maar het zal wel zo zijn.
Wat hij wel zeker weet, is. dat de oude kamer
naast het cafélokaal vroeger het domein van het
gemeentebestuur was. Daar vergaderde de raad
en zo is die kamer aan de naam „Commune
kamer" gekomen. Vroeger zat er ook een deur
in die toegang naar de stal gaf. Daar stonden
in slechter tijden de armen van het dorp met
pot en pan in de hand te wachten op de soep
uitdeling.
„Vroeger", zo vertelt Versprille verder, „wa
ren er in het dorp zes café's en nu nog maar
twee. Er zijn nog zeven vergunningen en hoe
dat mogelijk is snap ik niet. Toen hadden ze
die inspecteurs op de drankwet nog niet uit
gevonden, zeker!"
Over de gehele gemeente gerekend waren er
in vroeger dagen zelfs 14 café's, terwijl dat aan
tal nu gereduceerd is tot drie. Toch moeten de
mannen van ,,'t kerkje" vroeger niet zulke
drinkers geweest zijn. „Tegenwoordig kaarten
ze om het bier", zegt Lieven. ,,en na ieder spel
letje moet de verliezer een rondje geven. Maar
vroeger gingen ze op een avond één potje bier
drinken en als er betaald moest worden, wees
het toevallig aan bod zijnde spel de betaler aan".
Veldwachter achter slot
■y/ROEGERdat magisch woord. Dat de
veldwachter van Waterlandkerkje door de
maréchaussée werd gearresteerd, omdat hij
op zijn eigen houtje een (mondelinge) dansver-
gunning had verleendook dat moet wel
vroeger geweest zijn, want zoiets gebeurt niet
meer. Het is al meer dan vijftig jaar geleden,
maar Lieven Versprille ziet de gezagsdrager als
het ware nog lopen, tussen de paarden van de
maréebaussées in.
Als er een nieuwe inwoner in de gemeente
geboren werd, had men in Waterlandkerkje
Lieven Versprille ook nodig. Het kind moest
aangegeven worden en daar moesten twee ge
tuigen bij zijn. De verheugde vader ging dan
om de veldwachter en om Versprille en dan
was het „daar ben ik weer, 't is weer zo", want
ze waren allemaal vaste klant.
Nu ging dat er nog al gemoedelijk naar toe,
in die tijd. Ambtenaar van de Burgerlijke Stand
was de bakker of iemand anders. De gemeente
administratie werd in Schoondijke verricht.
Meestal wist de „ambtenaar" meer van brood
bakken of hoefijzers smeden dan van geboorte-
actes. Om blunders te voorkomen, werd daarom
't hele verhaal maar in 'n schoolschrift geschre
ven en de handtekeningen kwamen op een
blanco bladzijde in het officiële geboorte-regis
ter. Toen de bakker het gewichtige ambt waar
nam, gaf hij zelfs ijskoud kinderen op een pa
pieren winkelzak aan.
't Zal niet veel schelen
/O KWAM ER EEN", vertelt Versprille ver-
der, „om een zoon aan te geven. De ambte
naar vraagt "en hoe gaat dat kind he
ten?"
"Wel, Roger!" zegt de vader.
"Hoe schrijfde dat?" informeert de ambtenaar.
'k Wete 'k ik dat ook niet, hoor!" wijst de
vader af.
"Dan zal ik het maar R.o..z..j..é spellen,
't Zal zoveel niet schelen. In Schoondijke moe
ten ze het maar goed in d'n officiëlen boek
schrijven!"
Zo ging dat daar vroeger. Er is natuurlijk een
eind aan gekomen, want de mensen voelden er
niet veel voor om soms twee keer naar het ge
meentehuis te lopen om één kind aan te geven
en vooral toen er eens een nieuwe wereldburger
bij een verkeerde familie werd ingeschreven,
was het gauw gedaan. Vanaf 1931 konden er
geen fouten meer gemaakt worden.
Het gaat nu allemaal echt en formeel en dat
is maar goed ook. Maar tochhet zou wel
aardig zijn te kunnen zeggen, dat je in het be
volkingsregister bent ingeschreven door middel
van een winkelzak. Dat kan nu niet meer. Dat
kon alleen „vroeger", de tijd, die aangeduid
wordt met dat ene woord dat men maar be
hoeft uit te spreken om die gezellige oude
mensen op hun praatstoe] te krijgen.
(~)OK over de school, die in April
1951 gereed kwam en waar nu
Waterlandkerkje's hoop der toekomst
in gezellige, moderne klaslokalen de
beginselen der wijsheid leert, kan
burgemeester Verbruggen met trots
vertellen. Met trots, omdat het tot
stand komen van die school de men
sen van ,,'t Kerkje" tekent! Het was
in 1946, dat de gemeentenaren de
zaak eens bekeken en die op hun ma
nier aanpakten. De oude school was
oud en slecht en hoop op een nieuwe
was er voorlopig niet. Toen is er uit
de bevolking een „vereniging" opge
richt, die de nodige dubbeltjes bij el
kaar wilde brengen, omdat het er an
ders voorlopig toch niet van kon ko-
|men. De vereniging kréég 't geld bij
elkaar; er werd een bazar gehouden,
er werden uitvoeringen gegeven. Zo
kwam er ongeveer f 3500 binnen,
Waarvoor de nodige schoolmeubelen
\verden gekocht.
Het doel was bereikt, maar de ver
eniging bleef bestaan omdat men nu
toch bezig was. Er werd nog eens een
bazar gehouden en zo kreeg men ook
voor het kleuteronderwijs de meube
len bijeen. Daardoor is mede het kleu
teronderwijs in Waterlandkerkje op
gang gekomen.
Zoiets is nog in geen enkel ander
dorp voorgekomen. Zo doet men dat
op ,,'t Kerkje". Met z'n allen!
EEN PLAN
„E'EN van onze taken is het verbete-
ren van het woningpeil", zo ver
telt de burgemeester verder. Op veel
nieuwe huizen heeft de gemeente nu
eenmaal geen kans. Er zijn er sinds
de bevrijding 9 gebouwd en dit jaar
krijgen we er nog twee".
„Waterlandkerkje is een agrarische
gemeente en in de landbouw heerst
gelukkig nogal welstand. We zitten
hier midden in goede zeeklei en on
der de gemeente behoren ongeveer
dertig landbouwbedrijven".
„Maar is er nu geen gevaar dat het
dorp, dat in 1952 toch ook al weer in
woners verloren heeft, nog meer zal
inkrimpen?"
Daarvoor is de burgemeester niet
bang. „We zitten nu zowat op het mi
nimum. Een sterkere teruggang zul
len we waarschijnlijk niet beleven. De
vaste kern die er nu is, voorziet in de
behoefte van de agrarische bedrijvig
heid in de gemeente".
Nu denkt burgemeester Verbruggen er
aan, om in de toekomst op een of an
dere manier de landarbeidersjeugd
een goede scholing te geven.
„Het is nog een vaag plan", zegt hij,
„maar als het kon doorgaan, zouden
we de jongens, die later als landar
beider hun brood zullen verdienen,
vast wat liefde voor de landbouw
kunnen bijbrengen".
De heer Verbruggen heef een
gr t geluk. Hij is burgemeester van
Waterlandkerkje, een dorp vol men
sen met pit. Dat „vage plan" zal waar
schijnlijk zo lang niet vaag blijven.
Als de mensen van 't Kerkje dat wil
len, kunnen ze het. ia, met zulke ge
meentenaren is burgemeester Ver
bruggen een benijdenswaardig man..
Voor Rampenfonds
als u van iedere gemeente
naar een cent kreeg, werd u er
maar vijf-en-een-halve gulden
rijker van...." schrijft onze re
porter, wanneer hij begint aan
zijn pagina over Waterlandkerkje.
Maar wanneer u nu eens 20 gul
den per inwoner krijgt? Het Na
tionaal Kampenfonds is in ieder
geval alleen al van Waterland
kerkje 11.402 gulden rijker ge
worden.
Op de lijst van de huis-aam-huls-
collecte werd ingetekend met een
bedrag van 11.102 gulden, de
schoolkinderen brachten het res
pectabele bedrag van f 75.- bijeen
en een kerkcollecte bracht 225
gulden op. Bravo!
van Aardenburg en St. Kruis. Om een
een beetje in oefening te blijven,
trommelde hij in Waterlandkerkje ra
zend snel een volledige fanfare bij el
kaar en daarmee maakte hij de boel
nog wat vrolijker. Er kon bij wijze
van spreken geen kip een ei gelegd
hebben, of de fanfare rukte uit om er
een serenade bij te gaan geven. Druk,
dat de muzikanten het hadden! leder
ogenblik schetterde het door het dorp
en toen het nodig bleek om af en toe
het een of ander officieel bekend te
maken, vond de heer Vernooys het
niet genoeg om dat in de gemeentelij
ke aanplakkast te doen.
Neen, hij organiseerde snel een
„signaal-afdeling" uit zijn fanfare die
het „hele" dorp rondtrok om het
nieuws bekend te maken. Toen in
April 1945, aan de vooravond van de
bevrijding van de rest van 't land, de
mare zicli verspreidde dat Hitier dood
was, trok hij met vier hoornblazers
door 't Kerkje en na een artistiek en
oorverdovend „tetteretet" op alle
hoeken, brulde hij rond: „Hitier is
dood! Hitler is dood!"
VREUGDE-LIEVEND EN
GASTVRIJ
MOG nooit is er zoveel leut in het
dorp gemaakt als toen, of het
moest dan zijn in de vervlogen jaren
van het begraven van de kermis. Om
geen gevaar te lopen van al dat mu
ziek maken, bekendmakingen rond-
schreeuwen en lachen, schor te wor
den, werden er vele pinten door de
kelen gegoten.
Toen alles weer zo'n beetje nor
maal was, trokken de evacué's, met de
herinnering aan gezellige dagen in
een vreugde-lievend en gastvrij dorp
in het hart, terug naar hun woonste
den. Het werd aanmerkelijk stiller op
't Kerkje. Maar het leven is er toch
lang niet uit. Als het moet, kunnen de
mensen van Waterlandkerkje een fiks
feest op touw zetten.
T/AN D E oude school Hebben de
bewoners van 't Kerkje, toen de
nieuwe school klaar was, een
Dorpshuis gemaakt. De gemeente
betaalde de spullen, de gemeente
naren deden het werk. En allemaal
„pro Deo". Het Dorpshuis biedt nu
onderdak aan de toneelvereniging
en „het muziek". Met de uitvoerin
gen loopt het storm. Alleen: als bij
voorbeeld Concordiaeen halve win
ter op een stuk gestudeerd heeft en
het geeft één opvoering, is de pret
weer uit, want dan is practisch
iedereen uit het dorp aanwezig ge
weest.
11*11
JA, WATERLANDKERKJE is niet
groot. Maar toch heeft Nut en
Genoegen, het muziek-gezei-
schap. eens een beste dag gemaakt.
In 1945 bestond het veertig jaar. Het
feest werd vastgesteldtoevallig
juist op de laatste dag van geldig
heid van het door zekere Piet zo
doeltreffend gesaneerde geld. En de
mensen gaven tientjes voor een toe
gangsbewijs voor liet feest, met de
toevoeging: houd de rest maar! Nut
en Genoegen denkt daardoor altijd
nog met piëteit aan de heer Lief-
tinck. Al is men dan natuurlijk wel
blij, dat hij in Turkije en niet in
Turkeye woont. Want dat laatste
zou wel wat TE dichtbij zijn....
11*11
U/ATERLANDKERKJE ligt dicht
bij de grens en toeh heerst er
niet de Vlaamse geest, zoals in
vele andere grensdorpen. Het is al
tijd meer Zeeuws dan Vlaams ge
bleven.
f)E LIC
Rijksri
ben, het I
ren, burd
ambtenaa
meer mo|
danks all]
ders, waa
die ramp
zelfs eenl
een pionj
niE pid
krachtl
deze triest)
van de c|
Biesbosch
in de monl
gemeentenl
deze of g|
stoere kra
laat door
vrijwel op|
derij en
de indruk.I
het water I
een vijand!
door kennf
eigenschap
het daarid
danken is.l
bosch geel
zijn en sl^
verdronke
het water 1
ze tuin bij
burgemeest|
Maar de
dat de Bie
Zaterdag
doodsangst!
Groenevf
weet je daf
moesten
toen de po
sen hebb
op de dijk
zeten. Twt)
een teil
kens,
pen. Van
de punt no
zijn er mu
In een
„huisraad"
een chaotb
waar te
begin moei|
ter van
en dat is
den het wd
niets nodigl
of bedden?
Er zijn in
sen, die
dan wij".
Burgemei
aandringen!
kunt gebru|
pen je gra
wat dekens I
we redden
gaan ze he
af aan
Als de pold|
En gauw.
de Petrus.
\Y/E voerei
W der zv
van de Zui
wat regen c
te Annapol
pachter Ke
te verduren
is met de
F 50.000 sc
gaten in d
verdween,
schadigd. I
boer en zi.t
kou op de
gen over h
heen. ..Wat
„Zilvermeeu
jacht van
wiik. komei
Bi.i Jan
valt het m<
„Als het
mer nog ii
brakke wat
Jan Saarlot
vallen. Zo
in de Biesb
Met wat
de ravage,
aangericht
Lent. Het
maar daar
gezegd. Er
geslagen, m
huis wiegde
we zatei
vierkante m
we het er
is een wond
gelopen",
ook mee Dt
op. Ze zuil:
Hof polder,
een nieuw
want die is
Het huis
zweeft zowa
Het lijkt va
zijn door <k
hier een gr
boven het v
troosteloos h
tol' Drie f li
Twee keten
van de Malt
huis kan hi
bovendien
Maar: „Als
weer droog
ge. Dan redt
Op de G
ook al gatp
ter. zit bi.i
Maar hij
dag of wat.
redden het
deken en 7,0
maken. Klo
bard nodig.
„Dat de act
"pK is dal
Gteruni M<
Wel.
