SffiW
r
Wal een Wonderlijke Wereld Mei 01
t kSmmssPfcltl
Zoo gg SSem
Lrtchen maar
Onze eerste wedsinfd
Langs d
De Pers gaat draaien
ZE ZEGGEN wel eens: de laatste
loodjes wegen 't zwaarst en dat
is bij de krant ook het geval. Want
ik wil jullie wel vertellen, dat die
gebogen stukken lood, een pagina
groot, die jullie verleden week
Woensdag hebben afgebeeld gezien,
heel erg zwaar zijn. We verlaten nu
de gieterij en komen, met de gegoten
pagina's in de drukkerij, waai de
grote pers klaar staat om de krant
te gaan drukken. Die pers is een
gen) en zoo komt-ie in plaats van
naast nu boven de andere
papierbaan (ook te zien op fig. 2). De
op elkaar liggende papierbanen lopen
nu over een puntig toelopend metalen
vlak, waardoor het papier in het mid
den een vouw krijgt. Twee cylinders
Nu zijn er- nog messen, die de baan
papier telkens in stukjes kappen (elk
stukje is precies cén krant groot), de
zaak wordt nóg eens gevouwen eri
dan komt de krant de machine uit en
kun je 'rj\ gaan lezen.
Ik hoop, dat jullie nu zo ongeveer
weet, hoe een krant als de onze tot
Vltt« LODEN PAGINA
NAA<3t B LKAAR VAST<a6KL£rM>|
OP EEN r~T WT(jOL
CyLlNOBp1*^^^
LET Of OE.P\)L_CH(
ZO WIJZEN
AAN hoe 2 PAPi.
bAHEN - EER«JT"
AVAASI^ELLKAAR.
OPELIXR
kC/AEN Wy
A>Et>,5«ODT
lBPelot PAplER
0AAH DOOÏ^.
v o t a t i e-pers (roteren w-1 zeg
gen: draaien). De pagina's worden nu
vastgeklemd op een cylinder waar ze
precies op passen. Als nu alle loden
pagina's op hun plaats zijn gebracht,
kan de pers gaan draaien. De druk
ker diukt.... op een knop en daar
begint het lieve leven! Een oorverdo
vend kabaal! De pers draait en spuwt
aan een zijde de kranten in een on
onderbroken stroom uit de machine.
N( tjes gevouwen en afgesneden, zó
klaar om'te lezen. Hoe is dat nou mo
gelijk?
Juli e hebt wel begrepen, dat die
loden pagina's werken als stempels.
Aan de ene zijde van de cylinder
loopt er een „inktrol" tegenaan en
aan de andere zijde een lange baan
papier. Dus beurtelings worden die
loden pagina's natgemaakt met inkt
en afgedrukt op de papierbaan (zie
fig. 1). Jullie zult al hebben begre
pen, dat dat papier een „onderlegger-
tje" heeft, arders zou er doorheen
worden gedrukt. Als je met een stevig
potlood op een stuk papier wilt
schrijven, J.eg je onder dat papier
toch ook iets hards. Di „onderleg
ger'' van het papier is natuurlijk
weer een cylinder, met rubber of
kurk bekleed.
Zo zien jullie, alles draait hier,
alles is hier rond: de „stempel het
„inktkussen" en het „onderlegger-
tje". Jullie zult dus n et verwonderd
zijn wanneer ik vertel, dat óók het
mes, dat de brede papierbaan midden
door snijdt, rond is, een venijnig-
scherp cirkelvormig mes dat boven 'n
gleuf ronddraait en zo de passerende
papierbaan snijdt (zie fig. 2).
De ene - papierbaan wordt nu over
een paar schuin gestelde staven ge
leid (met een hoek van 45 graden zul
len de w skundigen onder jullie zeg-
£11* ^0/MeN OtTwEE SMALLE
APlEKBANCrs OP ELKAAR
aan de onderzijde nijpen die vouw
nog eens mooi schep (fig. 2)'en dan
is de zaak bijna gepiept,
stard is gekomen en dat, vóór je 'm
in de bus vindt, er héél veel werk is
verzet. Ook door de bodes en agen
ten, want onze lezers in Sluis weten
evengoed als die van Alphen of Waal
wijk, dat ze De Stem netjes thuis
krijgen op denzelfden dag dat ze
wordt gedrukt. Wat daar allemaal
voor komt kijken is nog een heel ver
haal op zichzelf, waar we maar riet
aan zullen beginnen!
n.et meer, daar moeten we nu maar
mee wachten tot het voorjaar. De
kroon van stamrozen heel voorzichtig
op de grond buigen en overdekken
met aarde. Wat de struikrozen be
treft, die dekken we aan de kanten af
met dennentakken en we brengen er
blad tussen, zoodat een vorstje geen
scha kan doen. Een ander werkje is.
het klaarmaken van een rotstuintje.
Maar plant er nog niets in, wacht
ook daar maar liever tot het voor
jaar mee.
Andre N. te Hoek. Andic, jij bent
•rijp voor je insigne speurder. Inder
daad, je hopman heeft gelijk en wat
jij zo stilletjes denkt is ook juist. In
dertijd heb ik in dat blad veel ge
schreven! Je vraag over die foto's zal
ik proberen, In het volgend nummer
te beantwoorden. Als je aan de wed
strijd meedoet, zul je alles zien wat
je gelezen hebl. Da's veel interessan
ter.
Geschiedenis-leraar: „Ik hoor dui
delijk, dat iemand jou zit voor te zeg
gen."
Leerling. „Dat was de geschiede
nis, die zich herhaalt, mijnheer."
.Voortrekker
vissen?"
Verkenner:
Voortrekker
Met wormen
Verkenner:
„Ben jij ook mee gaan
„Ja."
„Hoe deden jullie dat?
of met vliegen?"
„Met vliegen! We vis
ten met vliegen, aten met vliegen,
kampeerden met vliegen en sliepen
met vliegen!''
Heb je een tuintje
dan wordt het tijd, je rozen f _w_ f
goed te dekken als je 't nog n-iet deed. j uw verdere leven nooit meer zult ver-
Berggids: ,,U moet goed oppassen,
n et te vallen, 't Is hier erg gevaarlijk
Maai als u tóch valt, vergeet u dan
vooral niet na^ar links te kijken. Daar
krijgt li dan "een vergezicht, dat
Verplanten doen we ze maar liever geten."
S* Voor jongens en meisjes van 12 t. en m. 16 jaar
TTIJFTIEN jongens en meisjes zullen een dag in de Kerstvacantie
gasten van „De Stem" zfjn! ze zullen kunnen zien hoe een
krant wordt gemaakt, vanaf de redactie tot het blad van de pers
komt! Wie zou dat niet willen
We zullen jullie vertellen, wat je er voor doen moet, om in
aanmerking te komen voor een prys.
Maak een opstel, niet groter dan drie schrift-velletjes, aan één
zijde beschreven over een van de volgende onderwerpen:
Het griezeligste ogenblik van mijn leven.
De ontdekking.
Wat ik worden wil.
Kamperen.
Een interessante tocht (te voet, per fiets, per auto, te paard,
naar keuze).
Stuur dit opstel vóór of uiterlijk op 11 Dec. in aan de Redactie
van De Kleine Stem, Reigerstraat 16, Breda. Inzendingen, die na 12
Dec. 1946 In ons bezit kemen, kunnen niet voor mededinging in aan
merking komen. De opstellen worden, rekening houdend met de
leeftijden van inzenders, beoordeeld, dus: vermeldt naam en voor
naam (voluit), leeftijd, en adres.
In „De Kleine Stem" van 18 Dec. 1946 worden de namen van
de prijswinnaars bekend gemaakt. Over den uitslag gaan we geen
briefwisseling voeren, ook niet wanneer eventueel een (of meer) der
bekroonde inzendingen zou(den) worden afgedrukt.
Anti-Nazi-
Newyork
TN New York is men
een campagne begon
nen om Max Schmeling
oud-wereldkampioen
zwaargewicht-bokser,
uit de Ver. Staten te
houden. De sportjourna
list Jim Cannon schreef
dat iedereen, die een
bezoek van Schmeling
aan de States, hetzij als
bokser, hetzij als tou
rist, stimuleert, behoort
te worden doodgescho -
ten. Toch is Schmeling
pas gezuiverd en Men
gelberg, die wei in Ame
rika zit of zat, niet. Een
moeilijk iets die zuive
ring, ook voor Ameri
kanen blijkbaar.
Een trouwe
roofvogel
T^en reporter van de
Daily Telegraph
ontmoette in jeen Lon-
densch restaurant een
heer, die met een havik
op zijn schouders zat te
din-eeren. De eigenaar
van den vogel vertelde,
dat hij het beest in '42
op de kust van Norfolk
gewond had aangetrof
fen. Hij verpleegde den
vondeling, die, toen hij
genezen was, niet meer
van hem was weg te
slaan. De havik verge
zelde zijn, meester zelfs
toen deze tijdens den
oorlog naar het front in
Noord-Afrika vertrok.
Belden werden gewond
en door de Duitschers
gevangen genomen,
doch ook deze laatsten
scheidden den vogel
niet van- zijn meester.
Vrouw aan
het stuur
TN Tulsa (Óklahama.
U.S.A.) trok politie
agent Ted Fanning een
gezicht tegen een auto
mobiliste, die haar tong
tegen hem uitstak. Hij
trok zijn kaak uit het
gelid en werd boven
dien op een haar na ge
mist door een vracht
auto. Ted Fanning kan
nu geen chauffeuses
meer zien.
Fuifnummer
IN Orange (New Yer-
sey) kroop Thomas
Dowling, tot groote ver
wondering van ochtend
lijke wandelaars, uit het
mangat van een riool,
gekleed in avondcos-
tuum. Hoe ik er kwam,
weet ik niet. zei hij.
maar het was vannacht
in elk geval verduiveld
gezellig op de soos.
Amerikania
1%/T aakten we enkele
dagen geleden mel
ding van» conservenblik-
jes, die door middel van
een ruk aan een draadje
kunnen worden ge
opend, thans kunetin we
huismoeders en -vaders
weer een nieuw ge
makje uit de Vereenig-
de Staten aanbevelen
papieren lakens, die
men kan weggooien wan
neer ze vuil zijn.
OOOOOO00OOO0O0OO00O0O00OOOO0O0OOOO0OOOOOOOO0C
DE LELIJKSTE POSTZEGEL TER WERELD
Een bakkersjongen heeft
die gemaakt
EEN van de vreemdste en foei-
lelijkste postzegels die ooit zijn
verschenen was wel dat eerste exem
plaar van de Republiek Corrientes,
een kleine. Zuid-Amerikaanse staat,
die nu als provincie deel uitmaakt van
de'republiek Argentinië. Het land zat
verschrikkelijk krap met klein geld en
een van de ambtenaren had het lumi
neuze idéé ter opheffing van de moei
lijkheid postzegels te laten drukken.
Maar toen dit plan moest worden
uitgevoerd, stuitte hij op een moei
lijkheid, want er was in het hele
land geen graveur te vinden. Juist
was hij bezig hier
over zijn nood te
klagen bij den di
recteur van de
Landsdfukkerij, toen
de bakkersjongen
binnenkwam met de
besteli ng voor die
dag. In die dagen,
ging het er in Cor
rientes nogal gemoe
delijk aan toe en de
jongen stond een
tijdje mee te luiste
ren. Toen ?ei hij
plotseling: „Ik ge
loof, dat ik wel een
clichétje kan ma
ken." De ambtena
ren vroegen hoe dat mogelijk was en
'hij vertelde hun, dat hij Italiaan was
en, voor hij naar Amerika ging, in de
leer was geweest bij een graveur.
„All right," zei de directeur, „pro
beer het maar eens." Hij gaf hem een
Fransche postzegel om na te maken
en de jongen vertxok er mee. Een
paar dagen later kwam hij terug met
het clichétje. Nou, dat was waar
schijnlijk wel het grootste misbaksel,
Het werk van
den bakkers
jongen: de
Corrientes,
die 't^ 25 Jaar
uithield.
waar ooit een postzegel van gedrukt
Is, maar er was geen keus. Het was
was: dit of helemaal niks, dus werd
het tenslotte aanvaard en wel de le
lijkste postzegel ter wereld werd ge
drukt en uitgegeven. Maan toch hield
die 't vijfentwintig Jaar uit en wel tot
1880, toen de postzegels van de Ar-
gentijnsche Republiek zijn plaats gin
gen innemen. T.C.B.
Wal is een „têie-bêche"
Een voorbeeld van een paar
tête-béche postzegels. Kijk
eens, of Je een dergelijk paar
in Je verzameling hebt!
"P'EN paar „tête-bêche" postzegels is
een stel, waarvan er één recht
en één 'op z'n kop staat. Die fout
komt nogal eens voor, maar toch is
het bij de hier afgedrukte Vit penny
van Engeland een zeldzaamheid.
Hoe ontstaat deze afwijking? Door- 4
dat de postzegels bedoeld waren in de
vorm van boekjes te worden verkocht
(vóór de oorlog zag je die veel!) en
in plaats daarvan aan. vellen, los wer
den verkocht.
Het Js voorgekomen, dat de perfo
ratie (rijtje gaatjes om het afscheuren
te vergemakkelijken) bij vergissing
dwars door een postzegel liep, terwijl
eens een Spaanse postzegel door een
verkeerde perforatie in vieren werd
gedeeld!
ooooooooooocoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo -ooooooooooooooooooooovoooooooooooooooooooc oooooooooooooooooo
d'ocft
„Er is een ding waar ik toch wel
voer dien inham de beschikking
over zou willen hebben", zei bij.
toen hij en Rachel terugwandelden
naar het huis, „En dat is een boot.
Ais ik een boot had, waarmee ik
's nachts eens zou kunnen uitva
ren, dan zou me dat misschien goed
van pas kunnen komen."
„We hebben een boot." merkte ze
op. „Het Is een oude, maar ik ge
bruik haar soms. Ze ligt in den vij
ver. U kunt er eens naar kijken en
haar gebruiken, als u dat wilt."
Ze ging hem voor langs een hoek
van het oude huis naar een plaats
waar het water van den inham
door een nauwe geul, gevormd door
twee steenen muren, waarop het
wier van eeuwen '.eh scheen verza
meld te hebben, in een diepen vij
ver uitstroomde. een vijver die ge
deeltelijk omringd werd door uit
bouwsels van het kasteel. Hier en
daar werd de vijver overbrugd door
smalle vcetbruggetjes en voor een
deel aan het oog onttrokken door
vooruitsnringende muren. Op de
eerste daarvan wees Rachel.
„Als u daarhepn gaat. zult u de
boot. vinden, vetgemaakt aan een
paal", zei ze. ,Ik moet nu terug
naar huis, ik heb vader al te lang
alleen gelaten. Komt. u nog even
binnen, voor u naar Brychester te
rug gaat."
Zij snelde weg om door een zij
deur het oude gebouw binnen te
gaan en Blake ging naar het punt,
dat zij had aangewezen. Nadat hij
door een vervallen poortje den muur
was gepasseerd, bevond hij zich aan
den rand van een soort bassin dat
zich uitstrekte van de muren van
liet huis naar de weide er tegen
over. alsof de vijver bijwijlen bui
ten de oevers was getreden en een
miniatuur-meertje had gevormd, op
hetwelk thans wieren en kroos la
gen. waartusschen een paar zwa
nen zeilden. Aan het eind van deze
watervlakte vond hij de boot, vast
gebonden aan een staak en hij zag
onmiddellijk dat zij, hoewel oud en
plomp, zijn doeleinden best zou
kunnen dienen.
Practisch zooals altijd, besloot
Blake het oude vaartuig meteen
maar eens te probeeren, in het bij
zonder daar de riemen, ruw en se
dert lang verveloos, voor het ge
bruik gereed lagen. Maar toen hij
het touw dat de boot aan den oever
hield, begon los te maken, weer
klonk een hooge, ruzie-achtige stem
blijkbaar boos en diep-verontrust,
vanuit een uitbouw achter zijn
rug.
„Hela daar. wat ben je daar aan
het doen met die boot?" schreeuw
de de stem. „Blijf van dat touw af!
Je kunt hier maar niet doen wat je
Wilt zonder het gevraagd te hebben.
Zoo gauw als ik mijn rug heb om
gedraaid, komt er maar iemand die
denkt, dat hij hier maar zoo z'n
gang kan gaan. Vooruit! Opgehoe
peld!"
Blake, die langzaam den knoop
losmaakte, wierp een blik over zijn
schouder, waarbij hij zag hoe de
oude Jacob Elphick over het ter-
reintje tusschen hen beiden kwam
aanrennen. Het scheen hem toe,
dat de oude man sedert het oogen-
blik van hun eerste, kortelings
plaats gehad hebbende kennisma
king, was veranderd; hü scheen
meer gebogen te gaan, zijn gang
was weifelend en onzeker gewor
den. hij gebruikte nu een dikken
stok, en het was duidelijk dat zijn
gezichtsvermogen slecht was, want
in zijn toomigen blik, dien hij op
Blake wierp, terwijl hij aan kwam
hobbelen, was geen glimp van her
kenning. Toen hij dit opmerkte,
hield Blake op met zijn werk en
wendde hij zich geruststellend tot
den bewaker van de boot,
„All right, Jacob", zei hij sussend
„Je kent me toch wel, Blake. Juf
frouw Malvery zei dat ik de boot
eens mocht gebruiken, buiten, in
den inham en ik ga haar nu naar
bulten brengen.
Jacob bracht zijn trillende bee-
nen tot stilstand en bracht een
bevende hand boven zijn oogen om
de rijzige figuur voor hem te be
schouwen, terwijl hij op zijn stok
rustte. En Blake zag. dat hij hem
zelfs toen nog niet ten volle her
kende en hij haastte zich, den
ouden man verder gerust te stel
len.
„Herinner je me niet meer, Ja
cob?" zei hij. „Blake. weet je nog,
die naar mijnheer Richard kwam
informeeren. Juffrouw Rachel
bracht me hier naar de boot. Ik
mag die eens probeeren in den in
ham".
.Mijnheer Richard is al heel lang
niet meer thuis geweest. Ik weet
niet meer, wat er van hem gewor
den is", zei de oude man twistziek.
„Ik heb heelemaal niets met hem
te maken. En juffrouw Rachel ls
nog maar een jong meisje en ze
heeft geen recht, vreemde kerels
hier te laten rondloopen bij die
boot. We kunnen hier geen men-
schen gebruiken, die willen gaan va.
ren en dobberen op den vijver. De
zwanen daarginds zijn aan 't broe
den en u zou ze maar verstoren. U
kunt hier vandaag niet met boo
ten gaan varen, dat zeg ik u maar.
U moet weggaan we kunnen ons
hier niet bezig houden met men-
schen die hier maar vragen komen
stellen en de boel afneuzen, Gaat u
maar weg en laat ons met rust! Ik
heb genoeg andere dingen om op te
letten, mijn oude hoofd loopt er
van om."
Blake zag, dat de oude man echt
boos en verstoord was; bovendien
had Jacob het zoo aangelegd, dat
zijn gebogen figuur geplant stond
tusschen hem en de boot; daarom
richtte hij zijn schreden naar het
huis en ontmoette hij Rachel, lie
juist naar hem toe wilde komen.
„Die ouwe baas van u, Jacob,
zei hij, „loopt op zijn laatste bee-
nen. Hij zal er dezer dagen nog eens
plotseling tusschenult trekken. Hij
was heelemaal over stuur, toen ik
de boot wilde nemen. Hij schijnt ge
weldig bang te zijn dat iemand hier
bij 't huis eens poolshoogte neemt."
„Dat weet ik", antwoordde ze.
„Hij is ongemakkelijk en boos. Hij
gelooft, dat hij alle hoekjes en
gaatjes in het oog moet houden.
Zooals alles hier is ook hij in ver
val."
„Nou, dan kom ik hier een beetje
nieuw leven brengen", zei Blake
stoutmoedig. „U moet niet vergeten
dat, als u ooit in den nacht hulp
noodig hebt, ik van morgennacht af
da«r in dien ouden toren ben."
De rest van den dag bracht hij
door met het klaar maken van zijn
benoodigdheden voor zijn bivak, en
toen de duisternis was ingevallen,
bracht hij ze ongezien over naar
Malvery Hold, waar hij ze in den
wachttoren deponeerde. Den vol
genden dag beproefde hij zijn tim
mermansvaardigheid op het licht
dicht maken van het venster en
daarna begon hü zijn nachtwake.
Geen kustwachter die met zijn een
zame boot langs de kust zwierf,
hield deze scherper in het oog dan
Blake den rustigen inham en den
rand van het moerasgebied.
DE DREMPEL DES DOODS
fJET was een geluk voor Blake,
dat zijn Canadeesche ervarin
gen hem in tweeërlei opzichten
hadden gehard. Stilte en eenzaam
heid waren voor hem alledaagsche
omstandigheden hij wist wat t
beteekende dagen en nachten in
uitgestrekte verlaten gebieden dooi'
te brengen, weken te laten voorbij
gaan zonder iets te zien of te hoo-
ren van menschelijk leven. Desal
niettemin moest hij na twee of drie
nachtwaken in den wachttoren aan
den inham van Marshwyke toege
ven dat deze in zeker opzicht niet
onderdeed voor welke Canadeesche
verlaten vlakte ook. Want op de
eenzaamste afgelegenheden van t
Noord-Westen wist men, dat geen
menschelijk leven in de nabijheid
was en daarom verwachtte men t
ook niet; hier echter wist men, dat
menschelijk leven in de nabijheid
was, en toch was het verre, zeel'
verre. Daar, aan de overzijde van
den inham waren lichten die hem
spraken van mannen en vrouwen;
daar ginds op zee doemden af en
toe lichten op van een voorbijgaand
schip om weer onder den horizon
te verdwijnen.
(Wordt vervolg")
(Van een blz<
■VTAAST het
dat dage!
bestaat er h(
ning en aflei
ben we de E
gemeene onti
doel het is 01
te doen. Zij
door ecnige
materiaal, zo
spelen, kaart
ping-pong-ta:
zijn er wedst
gebied; wedst
geld zijn en
gemaakt door
een vreeselijk
drive, een KI
dam-rimultaa
Maar het bli
len; er wordt
seerd.
Zoo ontstol
zangkoor, da
aan avond c(
dellandsche
uitvoering va
sehe liederen.
Zoo is er
voorstelling
deelte, zoodat
beurt krijgt,
orkestje, bests
een viool en
tijd en wijlen
voor liefhebb
hoogtepunt,
deza (het ne
dat nu al ee
afwerkt met
succes. Er bil
ten onder d«l
die nu allen I
plano, achter I
de voordrage I
juffrouw Jarl
treedt iederes I
Het ouder]
in Etten al
gezellig dini
sche tijdper
kenmerken
Hjkheld, die
bussen 'wel
der geest d
Het bus
rijkdom.. d|
binnen ge
bekleeding
aan de- ant
moeder. He
waar af, i
aan en je i
In St. W
meisjes net,
ten. Ze zien
uit. De b
sommigen
strikje in
daal zullen
Dan word
rijden er
maar de je
zwaren.
Ze gaan
huis. Vier
uren loope
nen die
dragen.
Maar we
Roosendaal
Sprundel e
plotseling
—Heb
benzine
vraagt de
conducteur
benzine
dan. Recht
hei. Voor e
Een bus ij
willen gaai
zonder ben|
juffrouw o
achterop. I
Brabanter;
scljen die
de pel
•van den
oude busjd
sfeer van
verdraagza
mezzo pas|
Na twin
we weer v