Orgaan voor Leger en Vloot-
Onder redactie van D. MANASSEN.
De Sèvi°es-¥aas.
Ho. 210.
TWEEDE JAARGANG.
zondag ra uecemoer ms
DE SOLDATENCOÜRANT
ADRES DER REDACTIE ÉN ADMINISTRATIE FALESTRLNASTRAAT 10,
AMSTERDAM. DIT BLAD VERSCHIJNT DRIEMAAL PER WEEK. LOSSE
NUMMERS VOOR MILITAIREN 1 GENT, VOORBURGERS 3 CENT. ABONNE
MENT VOOR MILITAIREN 0.75, VOOR BURGERS ƒ1.50 P. DRIE MAANDEN
Voor Advertentiea wende men rioh tot onze Administratie, P«iestrinastraal 10,
Amsterdam. Prfo's dor AdvertenUHn per regel 30 cent. Voor Ingezonden >i«ue-
dedingen op de tweede, derde en vierde pagina dubbel tarief. B(j abounemant
reductie.
In Mesopotamlë.
Ook in Azië wordt ge
vochten, reeds maanden lang,
en niet bet minst in het ge
bied genaamd Mesopotamia
(Tweestroomenland) zoo ge-
heeten naar de beide groote
rivieren Euphraat en Tigris.
Daar wonen vooral de Irak-
Arabieren, en het gevechts
terrein daar wordt dan ook
gewoonlijk het Irakfront ge
noemd. In den regel werd
aan den strijd daar niet veel
beteekenis gehecht, doch in
den laatsten tijd zijn de ge-
Vechten er van grooter be
lang geworden.
In de eerste plaats, omdat
dit strijdterrein in de nabij-
ligt van, en zich aansluit bij
Perzië aan den een en, bij
Arabië aan den anderen kaut
en tot deze beide streken
heeft de groote wereldstrijd
zich nn ook nitgebreid. De
Russen dringen verder door
in Perzië, de Turken in Ara
bië, waar zij zelfs de Engél-
sche stad Aden naderen, die
den Bab el Mandeb, den toe
gang tot de Roode Zee be
schermt. In de tweede plaats
echter zijn de gevechten aan
het Irakfront in den laatsten tijd heviger geweest dan ooit en hebben de Turken er
een overwinning behaald op de Engelsche troepen. Zij hebben de stellingen van
den vijand bij Amara. bezet en dezen teruggeworpen met zware verliezen. In
Mesopotamia kunnen zich betrekkelijk belangrijke gebeurtenissen afspelen en ons
kaartje van dit gebied zal dus niet te onpas komen.
BERICHT.
De nummers 213 en 21© van De Soldaten-
eourant zullen met hat oog op den 1en Kerst
dag en den Nieuwjaarsdag een dag vroeger
dan gewoonlijk verschijnen.
Onze Advertentie-pagina.
fn verband met ons tekort aan plaatsruimte,
door overstelping met nieuws èn als gevolg
van de toenemende medewerking uit Leger en
Vloot, wordt niet 1 Januari a.s. onze adver
tentiepagina in acht kolommen verdeeld, zoa
dat dan de advertentie-kolom eon breedte van
ongeveer B o.M. bedraagt en eenlge zeer boo-
dige ruimte gewonnen wordt.
Oorlogsnieuws.
Ce toestand ie den reuzenstrijd.
Voor ©en paar dagen.lcwa- er berich
ten, dat de Bulgaren reedt-. de Griek-
sche grens de troepen der g.. ...enden ach
terna waren gerukt, thans wordt dit weer
tegengesproken. Er zou nog geen enkel man
dar centrale mogendheden of' hun bondge-
nooten in Griekenland zijn. Weliko betee
kenis men daara-an moet hechten, is nog
niet volkomen duidelijk- Wij behoeven niet
te golooven, dat de centrakm hun vijanden
in het rustig bezit va.u Salonika zullen laten,
hem aldaar als 't ware op den loer zullen
laten liggen.
Als een verklaring »s gegeven, dat de
Bulgaren niet van plan. zouden zijn Grie
kenland binnen te dringen. Zij hebben
Servië verslagen, zij hebben zich meester ge
maakt van Macedonië, het doel, dat ze
zioh stelden, is bereikt. Men zal denkelijk
echter goed doen, dit niet geheel als belan
geloosheid of als vriendschap voor d© Grie
ken te beschouwen. Er kan ook een belang
rijke politieke reden voor bestaanindien
het Bu'.gaarsche leger zegevierend in Grie
kenland verscheen, zou dit zeker een zeer
diepen indruk daar maken en' waarschijn
lijk Griekenland drijven in de armen der ge-
al lieerden. Daarom zullen echter deze laat
sten nog niet ongemoeid worden gelaten te
Salc-niki, beter is het dezen te laten ach
tervolgen, te laten beoorlogen door de
Buitschers en Oostenrijkers. Dien is het
niet te doen om verovering van Grieksch
gebied, iets, waarvan men d© Bulgaren zou
verdenken. Do Duiteöhers en Oostenrijkers
zullen, meent men, terugtrekken, wanneer
de geallieerden verdreven zijn uit Saloniki.
Waarom zou men zich de Grieken tot vijan
den, tot tegenstanders maken, als het daar
zonder kan '1
Het is in elk geval zeker, dat er in de
laatste dagen in Servië, of^gAJbvdten, zoo
goed als geen gevechten hébben plaats ge
had- Slechts aan de Mou tenegrij naak© grens
j souden de Oostenrijkers de troepen van. ko-
I ning Nikito, die bijgestaan werden door.
Ailibansezwn, '•'hebben teruggeworpen. De
stilstand in Zuid-Servië, ook van de aan-
I vallen der Duditsokers en Oostenrijkers, wordt
ook hieraan, toegeschreven, dat dezen met
de Bulgaren zouden overeengeKomen zijn
om geen vijandelijkheden te beginnen voor
de volgende week, wanneer de verkiezingen
in Griekenland voor de Kamer hebben plaate
gehad. Mén wil afwachten, welken uitslag,
vóór of tegen Yenizelos, vóór of tegen 'de
geallieerden due, deze verkiezingen zullen
hebben.
Roemenië blijkt zijn neutraliteit te wil
len handhaven. Het denkt er niot aan, om
Russische troepen door zijn gebied te laten
trekken naar Bulgarije. En de Russen zou
den daar niet andere kunnen komen dan door
Roemenië of langs den Donau. Maar voor
den Donau hébben de Roemeniërs ook ge
zorgd, zij hebben zooveal mijnen in de
groote rivier laten zinken, dat er geen
sprake kan zijn voor de Russenom haar te
passeeren. Het Russische legerbestuur
schijnt dit te hebben ingezien, de troepen,
die in Bessarabië, aan de Roemeensche
grens stouden, zijn blijkbaar teruggetrok
ken, elders heengezonden, Als dat zoo as,
heeft Rusland er van afgezien om zich met
geweld een doortocht door Roemenië te
banen. Op het westelijk en oostelijk front
gebeurt niets van belang, in den Balkan, wij
vernamen het reeds, al evenmin. Een ba-
richt, dat echter nog niet i,s loevestigd, dient
hier vermeld te wordende Bu-gaarsche
troepen souden reeds ver ia. Albanië zijn
doorgedrongen en tot op 15 mijlen van
Durazzo staan. Men kent deze plaats aan de
Adriabische Zee. Ze was uitverkoren voor de
hoofdstad van het nieuwe vorsbendom
Albanië, de nieuwe vorst, de Mbret -
prins Willem van Vied, had ot zijn
residentie gevestigd, Hollandsche officieren
waren er indertijd werkzaam om er de gen
darmerie te instrueeren, onze ma joor Thom
'Uit heb Fransch van Eughic, Fourrier.
Be Gemeenteraad van Busigny vierde
feest. Hij had een wedstrijd van herders
honden georganiseerd en op dien dag wer
den de prijzen aan de bekroonden uitge
reikt. Te dien einde was een tribune op
gelicht op het eenige dorpsplein. Op die
tribune waren notabiliteiten uitgenoodigd
plaats, te nemende notaris en zijn vrouw,
de ontvanger en zijn vrouw, madame Pou
lard, de brievengaartleber, en haar dochter
tjes, de kleine Poulardes" (kuikentjes),
Hooals men ze noemde, de vrouw van hen
brigadier der gendarmerie, enz., enz.
Men wachtte mijnheer den prefect, die de
plechtigheid moest presideer en. Met den
burgemeester aan het hoofd en begeleid dol
de brandweer, was de raad hem. aan het
station gaan afhalen. Weldra verscheen zijn
gewichtige figuur. links van hem loopend,
geleidde de burgemeester hem uaar zijn
plaats- Achter hem volgden de raad, de
brigadier der gendarmerie, de leden der
jury en eindelijk de brandweermannen, met
slaande team. Vóór de tribune gekomen,
fldhaarden de spuitgasten rich in gelief de
rpenagte nieirwagierigen op een afstand
hpudend. In rijn mooiste gegaJoneerd© uni-
eerezetelde burgemeester, met zijn sjerp
om, nam aan zijn zijde plaats en op den
achtergrond verzamelden rich de notabili
teiten en de jury-leden.
De prefect stond op, haalde een papier
uit zijn zak, rijn redevoering, en las die met
langzame, eentonige stem.
Barnes en heeren.
.Met diepe ontroering neem ik het woord
voor een zoo uitgelezen gehoor als mij
hier omringt (goedkeurend gemompel). Ik
kan u niet zeggen, hoe gelukkig ik mij go-
voel, geroepen te zijn, dit feest der
schranderheid te presideeren. De Grieken
en Romeinen reikten prijzen uit aan de
zwaardvechters, die in de arena streden
aldus de barbaarschheid eerendwij. mijne
hoeren, die een volk van vooruitgang zijn,
wij kennen palmen toe aan de overwinnaars
in de vredelievende worstelingen. Ik wensch
de winnaars van Busigny en hun allerwaar-
digsten burgemeester levendig geluk, het
initiatief te hebben genomen voor eon
nieuwen als belangwékkenden wedstrijd,
een wedstrijd van herdershonden.
„Ik keu geen sympathieker figuur dan
die van dit schrandere dier, waakzame hoe
der van het openbaar vermogen, van dien
even verknechten als onbaatzuchtige» die
naar/3
In dien verheven stijl ging mijnheer de
prefect een paar uren door, beurtelings bo
son is er gevallen in den strijd tegen de op
standelingen. Indien de Buigaren werkelijk
zoo dicht bij Durazzo zijn, komen ze gauw
aan de zee en dan zal Italië leed ijk op zijn
neus kijken en moet het wel ingrijpen. Het
kan geen Bulgarije, geen bondgenoot van
Oostenrijk, duldéft aan de overzijde zijner
eigen kusten aan de Adriatische Zee.
Een belangrijk bericht komt uit Enge
land Sir John French, de bekende En gal-
soke veldmaarschalk van het Westerfront,
zou zijn ontslag hebben genome* en vervan
gen zijn door Sir Douglas Haig, een jong
Engelsoh generaal, die in een ondergeschikt
commando dikwijls zou zijn uitgeblonken.
Waarom French heengaat, weet men niet
precieshij is altijd zeer geroemd. Denke
lijk ia hij ontevreden, dat men hem geen
zitting heeft gegeven in den oorlogsraad te
Parijs. Hij wordt nu opperbevelhebber van
het Engelsche leger in Groot-Brittanje
zélf, en om' te doen uitkomen, dat hij niet
in ongenade is gevallen vhoeft de koning
hem benoemd tot viscount, hij is nu
Lord French.
DUrTSCHLAND
De Duïtsche Keizer aan het Oostelijk front.
BERLIJN. De „Berh Zeat." ontving
van haren oorlogscorrespondent Rudolf von
Koschüteki een uitvoerig bericht uit Wilna
over het bezoek des Keizers.
Met spanning had de bevolking hem ver
wacht.
De Keizer droeg een grijzen mantel met
kap en een grijzen hoofdbeschermer onder
den helm.
Op het plein voor de kathedraal was een
dichte menigte van grootendeels Polen en
Littauers verzameld, die, toen de Keizer
langs den geelgrauwen kerkmuur schreed,
iu ecu duizendstemmig „Vivat" en „Niech-
zyjo" uitbarstte en die kreten telkens her
haalde tot de Keizer de zuilenhal van de
keik had betreden.
Bij zijn aankomst in de kerk gaf hij aan
de beide, geestelijken een hand en sprak een
oogenblik met hen.
In de kerk zaten naast den Keizer Prins
"--r en generaal-veldmaarschalk Hinden
burg.
veldgeestelijkc- vergeleek in zijn preek
den twijfel van Johannes aan de zending
van Jezus met den twijfel van menig tijdge
noot aan de zending van. het Christendons
dat na 19 eeuwen dezen vreeselijken oorlog
tussch en christelijke volleen niet heeft kun
nen verhinderen. „Het is echter alleen de
korte levenstijd, die ons toegemeten is. die
on3 doet gelcovcn, dat wij aan do wilde zee
van den natuurlijken toestand, waarin ner
gens en nooit vrede is, in een paar eeuwen
kunnen ontkomen.
De Heiland heeft ons ongeduld voorzien en
eeuwen geleden reeds uitgeroepen Zalig
is hij, die aan mij niet zal geërgerd wor
den". De weg der liefde blijft toch de
rechte en dien zullen wij zoeken, wanneer
dezo storm voorbij is."
Gedurende de gehoele preek hield de Kei
zer den blik onafgewend op den priester ge
vestigd en op rijn gelaat was te lezen, dat
hij diens woorden scherp overdacht.
Voordat de Keizer de kerk verliet, sprak
hij nog een oogenblik met den veldgeesté-
lijke.
Onmiddellijk na afloop van den dienst
werd een parade gehouden. De veldmaar
schalk marcheerde zelf aan het hoofd, maar
voegde zich bij den Keizer, terwijl de
compagnieën, het een© gelid na het andere,
in strammen paradepas voorbijtrokken.
Alle soldaten zagen den Keizer aan met
schitterende oogen en een uitdrukkijyn»van
vastberadenheid op het gelaat.
Vervolgens ging de Keizer naar dé
burcht. E'genhandig reikte hij aan een aan
tal manschappen en officieren het IJzeren
Kruis eerste en tweede klasse uit.
Daarbjj^voerde hij een kort gesprek met
eiken gedecoreerde. De geheele handeling
had iets absoluut persoonlijks.
Vredes-bemiddeling.
De „Vossische Zsitung" bevat een radio-
telegram uit New-York d.d. 15 Dec., waar
in medegedeeld wordt, dat de „New York
American" in een hoofdartikel een krach-
tigen oproep tot het Amerikaansche volk
richt om thans de gelegenheid tot beeindi-
meester, de dorpelingen, de honden, de
schapen, het pluimgedierte.
Nadat hij had. uitgesproken, werden de
namen der bekroonden afgeroepen.
Da eerste prijs was toegekend aan Pas-
triot ThéoduJe, schaapherder op de hoeve
der „Trois Crapauds" (Drie Padden).
„Pastriot Théodule", riep de burge
meester.
Verlegen trad Pastriot vooruit. Hij droeg
een blauwen kiel, die tot aan rijn enkels
reikte, hield in rijn handen een zwart-zij-
den pet, en was vergezeld van zijn hond.
„Kom hier mijn vriend", voegde de •bur
gemeester hem toe.
Pastriot klom op de estrade-
De prefect nam uit eon klein doosje een
decoratie.
„Mijnheer de burgemeester", sprak bij,
„ik heb het genoegen u kennis te geven,
dat het gouvernement u tot ridder in de
Orde van Landbouwverdiensten benoemd
heeft".
Alsdan spelde de prefect de decoratie op
de jas van den eersten burger van Busigny.
Ontroerd danikte de burgemeester: 't. Is
te veel eer", stamelde hij, dat had ik niet
verwacht... ik verdien het niet..."
De prefect, deelde voorts ook decoraties
aan alle juryleden uit. Br. Filaire, de pre-
«Efcs
ging van den oorlog to gebruiken, nu uit do
officieel© verklaringen van den Éngelsohen
premier, zoowel als uit die van den Duit-
aohen rijlcskanselier is gebleken, dat zij be
reid zijn, vredesvoorstellen in overweging
te nemen. Het blad zegt, dat de militaire
meerderheid der centrale mogendheden en
'/an Turkije en evenzeer de maritieme supe
rioriteit van Engeland duidelijk gebleken
rijn. Het is daarom redelijkerwijze niet te
verwachten, dat Engeland of Duitechland
den eersten stap tot inleiding der vredes
onderhandelingen kan doen. Maar even
min kan men toestaan, dat het lot van mil-
lioenen van belachelijke formaliteiten af
hankelijk gemaakt.zou worden. Hier iseene
schitterende gelegenheid voor het,, Ameri
kaansche volk, om de rol van vredestichter
op zich te nemen. Het is dus Amerika'©
plicht, om zonder op de uitingen der ver
bitterde oorlogvoerenden, te letten, eene
vereenigïng der neutrale mogendheden door
te voeren, welke tob taak zou hebben, eene
formule voor een wapenstilstand te vinden»
met het einddoel, een vasten grondslag voor
een dnurzamen vrede te leggen. Het arti
kel verzekert, dat de ongematigde taal van
een groot doel der Amerikaansche pers en de
duidelijk zichtbare partijdigheid van vele
openbare personen in Amerika, onder wie
zelfs ministers rijn, den haat tegen de Teu-
tonische volken, die altijd met Amerika in
vrede geleefd hebben, in het leven geroe
pen hebben, maar tegelijkertijd, hoe para
dosaal het ook klinken moge, aanleiding
gaven dat in Engeland een misnoegen ont
stond, omdat de Amerikaansche regeering
juist was blijven stilstaan op het oogenblik,
waarop daadwerkelijke militaire hulp van
haar werd verwacht. Zulk een hulp zou
echter noch waardig en mannelijk, noch
verstandig zijn, omdat het land niet eens in
staat zou zijn, zijne Atlantische kust te be
schermen- Het is daarom noodig, een ein
de aan deze perscampagne te maken en de
plechtige verplichtingen jegens God en de
menschheid na te komen.
De „Vossische Ztg" drukt bovenstaand
telegram met vette letters op de eerste
pagina van haar nummer van 16 dezer af
en hecht dus blijkbaar groot gewicht aan
deze uiting van d© New-York American".
Een Zeppelin vergaan?
„Reuter" seint uit Kopenhagen:
..Het blad „Kolding Avis" bevat ©en
bericht uit Husum (westelijk Sleeswijk)
dat de Zeppelin L 22 ongeveer twee weken
geleden bij het veriaten der hal, ten gevolge
van de onverwachte ontploffing van een
bom werd vernield- Bijna de geheele be
manning word gedood of gewond, terwijl
de hal gedeeltelijk uiteengeslagen werd.
De L 22 was slechts eenige weken in
dienst geweest- Het was een zusterschip van
de L 18, die onlangs te Tondem ontplofs
is en behoorde tot de super ^Zeppelinsdie
van al de nieuwst© verbeteringen rijn voor
zien.
ENGELAND.
Generaal French ontheven van het opperbevel.
LONDEN. Heb ministerie van oorlog
maakt bekend, dat Douglas Haig benoemd
is tot opvolger van veldmaarschalk French
als opperbevelhebber van het leger in
Frankrijk en Vlaanderen.
French wordt op eigen verzoek ontheven
van zijn functie en benoemd tot veldmaar
schalk 'en commandant van de troepen in
het Vereenigd Koninkrijk-
De Koning verhief hem tot viscount.
De beproevingen van een recruut.
De „Daily Mail" bevat, het volgende ver
makelijke verhaa.tje over de „mals and
triumpiis of am armieteer"
„Jij, het allereerst natuurlijk!" lacht© mijn
vrouw spottend.
„Veriaaar je nader", zeide ik. „Ren ik an
ders aan nauere mannen Heb ia eèn kwaal
Ben ia Kreupel? Ben ik......"
Zij viel me m de reue, mijn verontwaardiging
naapend. „Is hij rheiunauscs als hes nas tig
weer is O, beelehiaal niet. Moet hij dieet hou
den? Nooit. Js hij 's avonds vermoeid. In 't
geheel niet. Hij siaapt alleen maar in zijn
avrnsto©! voor de aardigheid". „Veertig" zeg
ik ernstig, „is de mooiste leeftijd voor een
ae onderwijzer-secretaris werd officier van
openbaar onderwijs. Terwijl de gedecoreer
den elkander wedei'keerig feliciteerden,
stond Pastriot, dien men heelemaal had
vergeten, daar nog op de estrade,
blootshoofd en zijn èusschen zijn vin
gers verfrommelend. Eindelijk dacht dé
burgemeester, van rijn „ontroering" beko
men, weer aan hem-
„Welnu, mijn beste, zijb ge tevreden?"
vroeg hij den herder.
„O 'ja, mijnheer de lyurgemeestermijr
!,ond heeft, den prijs* gewennen, en u deco
reeren ze".
„Ja, vriend, men eert u in mijn persoon,
evenals alle ingezetenen der gemeente
maar het gouvernement heeft- u niet verge
ten. Wees blijde. Tte president der republiek
heeft u een der vleiendste onderscheidingen
willen tor kennen; hij zal u zenden
„Geld?" vroeg Pastriot.
„Geld V' foeiBeter dan dat"Mijnheer
de prefect heeft me doen weten, dat de pre
sident u eon ..vase de Sëvree" zal sturen."
Pastriot kiilct den burgemeester suf, met
open mond aan-
„Ja, een „vase de Sèvres"gij zegt
niet,... o, ik begrijpt-, dat is de aandoening,
de vreugde
„Een „vase" van wat?" vraagt Pastriot,
,een vase de ohèvrea" fgeaten vaas
„Neen, neen.
man. het hoogtepunt" (..van sommige man-
nen", verbetert ze me.) „Hij ia gehard, taaier"
(vooral in de beenen zegt ze). „Hij heeft ge
leerd zich te behelpen en vol te houden. Als
hij een plaats heelt ingenomcfi laat hij zich
niet makkelijk verdringen" (vooral niet na
tafel voegt zo erbijj.
„Moet ik aan lord Derby schrijven", vraag
ik, ,.en hem zeggen dat ik mijn plicht niet kan
dc*en, omdat mijn vrouw* me niet wil laten
gaan
„Moet ik aan lord Derby schrijven", vroeg
zij en zeggen: James Mcntwc'J, mijn man, is in
Juni veertig geworden. Ik ken hem beter dan
eenig officier van gezondheid. Hij is zoo ge-,
schikt voer de loopgraven, dat hij het vorige
jaar voor zijn rhoumatiok naar Droitwidi
moest. Hij zal zoo goed het rumoer van den
elag kunnen verdragen, dat hij al zijn ooren
dicht houdt als do haan van zijn buurman
kraait. James Mentwell heeft een kachel in
zijn slaapkamer, een wryfmiddeltje op ziju
waschtafel, hij beeft, eiken winter een aanval
van bronchitis en hij heeft een vrouw die bij
geen week kan verlaten zonder heimwee te
krijgen. Laat astnblioffc Jam^s vry, mylord."
Mijn vrouw eindigde haar aanval onder dek
king van de witte vlag. Zij viel in pen stoel en
drukte de witte vlag. tegen baar oogen.
„Ik noem het wreed en zelfzuchtig. Je doet
het alleen om den tnensohen wij6 te maken
dat je jonger bent dan je werkelijk bent. Jij
wilt „Tipperary" zingen met een troep jon
gens, die je zoons konden -sijn. Je wil in een
uniform rondloopen en de meisjes naar je
laten kijken."
Die toespelingen op mijn leoftïjd en mijn
physiek hinderden me en ik wa6 verontwaar
digd over haar opmerkingen over de populari
teit van de militairen bij haar eigen sekse. Den
volgenden dag kwam ik thuis met mijn 2 shil-
lingen en negen pence.
„Zoo, hebben ze jou genomen!" riep mijn
vrouw uit. „Nu aan kan ik alleen zeggen, dat
ze iedereen zullen nemen."
Ik was van plan haar mijn premie aan te
bieden, maar ik was zoo in mijn wiek gescho
ten, dat ik zo zelf maar'heb opgemaakt aan
een hartig slokje
Voor ik mijn kennissen ontmoette was de
„armlet Sunday" de meest troteche dag van
mijn leven. Gewoonlijk kom ik om kwart voor
tien aan het ontbijt. Maar op dien Zondag
begon ik mijn militaire oefening en om negen
uur was ik al gebaad, geschoren en gekleed
beneden. De eerste» kennis dien we zagen was
de dominee, toen hij ons op weg naar de kerk
voorbijkwam. Ik mocht hem tot dusver wel.
Ik heb altijd wel een extraatje voor zijn fond
sen over gehad. Maar al zon ik nn ook ooit
veldmaarschalk worden, hij krijgt geen cent
meer van me. Wat zei hij? „Waarde, waarde
Mentwell. Gij hebt het toch niet gedaan. Een
man van uw gestel." „Zeker heb ik het ge
daan", antwoorde ik noeltjos. „Hoe denkt ge
dat ik dat heb gekj-egen?" en ik lichtte mijn
arm op met het lint? „Men had het u niet
moeten geven," was het antwoord. „Mijn
goeie oude vriend. Het is zeer vaderlandslie
vend. maar hoe zult gij de militaire oefening
kunnen meemaken?"...
De volgende kennis was onze dokter. Hij is
een goed patriot en hij zon me toch zeker wel
gclukwenschen. Hij zag mijn armlint en hield
zijn auto stil. „Wat, riep hij, „wat, hebben
ze u genomen? Wel, ik benPardon, mevr.
Mentwell, maar het is belachelijk." „Wat is
belachelijk vroeg ik op ijskouden toon.
„Dat een beste oude kerel als gij, Mentwell,
meent, dat ge soldaat kunt rijn." De dokter
mompelde ook nog een paar gemeenplaatsen
ever mijn vaderlandsliefde, fluisterde mijn
vrouw toe: „Maak u niet bezorgd mevrouw,
een tijdje in de wei is goed voor oude post
paarden" en liet ons sprakeloos sts-an.
Ik was toen juist in mijn humeur gekomen
om de Fergusons te ontmoeten. Do Fergusons
hooren tot die aangename soort van menschen,
die altijd iemand riek bunnen maken. De -F«r-
gusons zullen je nooit ontmoeten of ze vinden
dat je er blosk uitziet, wat betrokken. Als ze
Hercules hadden gekend zouden ze gezegd
hebben, da:t hij wat leertjes was en Falstaff
zou zeker den raad krijgen wat meer te eten.
Aio ik de Fergusons heb ontmoet, ga ik altijd
naar huis en maak een nieuw testament. Me
vrouw Ferguson zag het armlint. greep de
handen van mijn vrouw en condoleerde haar
alsof ze al weduwe was. Ferguson hield mijn
hand vast en bezwoer me om me los te koopen.
..Schrijf dadelijk aan het ministerie van oor
log". smeekte hij me. „Bied al het geld aan
dat je bij mekaar leunt krijgen. Zeg. dat je
bet alleen deed om do jonge mannen een voor
beeld te geven. Ik bewonder je dat je het ge
daan hebt, Mentwell. maar je moest- het niet
doorzetten." Toen we de Fergusons kwijt wa
ren, zag ik nog meer kennissen naderen. Ik
deed stilletjes mijn armlint af en ik had niet
den moed bet. weer om te doen voor des Maan
dags morgens.
Ten slotte, heeft men alleen zijn kennissen
te vreezeh. Mijn beproevingen waren nu ge
ëindigd en mijn triomfen al» recruut' waren
dion d3g groot.- Do kruicre aan h- t i,t; 'Jon za
gen met bewonderende, goedkeurende blikken
naar me. Do conducteur opende het portier
met oen beweging alsof ik Joffro zelf wm.
Mijn medepassagiers oudcro inanncu van
over de vijftig, arm© kerels keken mo mét
afgunst cn toch ook weer goedkeurend aan.
De vrouwelijk© coutroleurs aan het eindstation
glimlachten tegen me, zooals Uc ander.-; nog
maar alleen op het tooneol had gezien. En ik
moet nu nog een teodcre bekentenis doen. Se
dert jaren reeds had ik de pijnlijk© overtui-
ging gekregen, dat do jongo aardige exempla
ren der ander© sekse m-* la^schouwdon met den-
zelfden blik waarmee ik gewoon ben de geolo
gisch© merkwaardigheden jn het museum to
zien. Op do „Armlet Monday" verkeerde ik in
oen meawc wereld. Tweemalen in Holborn,
eens in Cheapside...... Ik zal niet meer er van
zeggen.
En des avonds triomf der triomfen, mijn
vrouw! De Fergusons bleken een «are zegen
te zijn geweest. De dominee, zal een guinea
krijgen voor-rijn cursus „tot onderricht dor
Belgische vluchtelingen in het eten van spiegel
eieren met bam" Do Ferguson* en de apdvro
monschen hadden mijn vrouw tof heel endéfe
denkbeelden gebracht. Zij was gekwetst iu haar
bezitters-trots. Ik beb ni<*t alleen mijn
vrouw getoond dat ik nog jong ben, maar ik
heb haar ook getoond, dat zij. zijzelf, nog jong
Ls Maandagavond toen ik thuis kwam en mijn
overjas ophing (het lint naar buiten, want
di meiden moeten toch weten bij wie ze "eigen
lijk dienen) sloeg mijn vrouw baar armen om
mijn bals. „Ik bón zoo blij en zoo trotsch,"
fluisterde ze, ..mijn soldaat-echtgenoot!"
Mi.in soldaat-echtgenoot!" Zo zal or eon bont
mantel voor hebben.
De vaart om Kaap dc Goede Hoop.
De „Times" zegt omtrent den maatregel
der „Nederland" en van de „Rotlerdani-
sche Lloyd", om hunne schepen van 1 Ja
nuari af niet meer door het Suez-kanaal,
maar om de Kaap de Goede Jloop te doen
varen, dat hiervoor een andere roaon
•meet bestaan dan „de toenemende onzeker
heid om op de daarvoor in aanmerking ko
mende steenkolenstations eene voldoende
hoeveelheid steenkolen te kannen ver
krijgen"
De Londensche steenkolenhandel aren zeg
gen, dat er kolen genoeg te krijgen zijn in
Port-Said en aan de stations in de Mickicl-
landsche Zee^ ofschoon de prijzen hoog zijn.
De volgende maand zal de prijs te Port/Said
85 of 95 sh. per ton bedragen, tegen 25 en
26 sh. vóór den oorlog, maar de voorraden
zijn zeer groot, omdat vele schepen door de
Engelacbe regoering gerequireord zijn en cr
natuurlijk geen Dultsebe schepen door het
Kanaal komen. Bovendien nemen de Ne-
derlandsche schepen in den regel te Saban^
kolen uit Sumatra of Eug.-Iud'ë in en
hebben zij slechte kleine hoeveelheden in
Port-Said en in de Middellandsche-Zee-ha-
vens te bunkeren. De besparing, die de Ne-
derlandsche maatschappijen zouden kunnen
bereiken door bij de reis om do Kaap te
Natal betrekkelijk goedkoooe bunkerkool
te koopen, zal slechts zeer gering zijn, om
dat de reis daardoor 12 .of 14 dagon langer
duurt.
Men is daarom geneigd aan te nemen,
dat het besluit misschien verband houdt
met de aanvallen van Duitsche onderzeeërs
in de Middellandsche Zee, waaraan zoo
wel neutrale als Engelsche schepen hebben
blootgestaan en dat de directeuren hunne
passagiers en hun eigendom liever niet
blootstellen aan ..vergissingen" van Duit
sche en Oostenrijksche onderzeeërs. Het- ge
val met de „Ancona", waarbij non-combat
tanten het leven verloren, was een aandui
ding wat men in dit opzicht nog verwach
ten kan.
De ontvangsten van het Suez-kanaal zul
len door de wijziging der route van de Ne-
derlandsche schepen belangrijk dalen. In
1914 nam Nederland in het verkeer door
het Suez-kanaal de derde plaats in, zoowel
wat het aantal schepen als wat de tonnen-
maat betreft. Groot-Britannië stond boven
aan met 3078 schepen en 12,910,278 ton;
dan volgde Duitschland met 481 schepen en
2,118,946 ton en vervolgens Nederland a?et
347 schepen en 1,389,390 ton.
Tot zoover de „Times". Echter wordt
gemeld, dat ook de Engelsche stoom
vaartmaatschappijen, die het Suez-kanaal
gebruiken, voortaan de reis om de Kaap
zullen doen.
„Wat is dab voor 'n ding?"
„Wel..., een „vase de Sèvres", een vaas
uit de fabrieken van Sèvres... Begrijp je
het nu?"
„Is dat een „vase de nuit?" (een onont
beerlijk slaapkamer-artikel).
„Waar denkt gij aan, vriend; de pre
sident der republiek zou zioh er niet toe
vemederen u een voorwerp te geven van zoo
ordinair gebruik".
„Waar dient het dan voor?" vroeg Pas
triot.
„Dat drinst voor niets", antwoordde de
burgemeester, ,,'t Is alle©» voor de eer...
Bedenk eens, 't ia een vorstelijk geschenk."
De adjunct stiet den burgemeester aan
>n zei mét gedempte stem.
„Wij hebben geen vorsten meer."
„Neen", zei de president, „het is een
konink... enfin, 't is een cadeau, dat de
president- der republiek pleegt te schenken
aan de gekroonde hoofden, aan de ambas
sadeurs; u, een eenvoudig herder, heeft
hij wel met. gelijke zending willen vereeren.
0c hoop, dat gij voldaan zult wezen?"
„Kan men ©r soep uit eten?" vroeg weer
Pastriot, die van het nut van het presiden
tieel geschenk nog hoegenaamd niets be-
„Neen, mijn vrien^", zeide burgemees
ter/'
„Maar wat doet men er'dan meê 1"
„Men bewaart het» m©tt zet- eten
„Dien heb ik niet-"
„Dat doet niets; men laat het met trota
aan zijn vrienden en kennissen zien. Zie
je, als de president der republiek me de
e>or aandeed, mij een „vase de Sèvres" te
schenken, zou ik ze innig aan mij hart
drukken, ze zou me niet meer v- vlateu."
„Ha, ha, ha!" barstte Pastriot los.
„Waarom lacht gij V'
„Omdat mijnheer de burgemeester zegt,
dat hij een „vase de nuft" aan zijn hart
zoo drukken.
„Gij begrijpt er niets van- Nog eens een
,,vace de Sèvres" is niet wat gij meent; 't
't is een voorwerp van kunst.
Pastriot bad nog altijd rijn idee fixe.
De burgemeester gaf het op, den koppigen
herder rede to doen verstaan zacht duwde
hij hem van de tribune met de woorden:
„Ga naar uw huis terug, vriend; zoodra
de vaas zal zijn aangekomen, zal ik ze n
in tegenwoordigheid van alle brandweer
mannen ter hand stellen."
Pastriot ging met zijn hond heen er
voegde zich bij zijn dochter, een have'oo:
gekleed meisje, mefbloote voeten.
„Kom mee naar de boerderij", zei hi;
,,de president der republiek zal me een
„vase de Sèvres" storen; ik had liever ©es
paar klompen gehaddie lreb je het mee&t*
noodig".
