mm Zonöacj 4 Juli 1915 De moderne oorlog - oen fiasco. Oorlogsnieuws. ffo. O^g^ain voor Leger en Vloot. Onder redactie van D, MANASSEN. IN DE VAL. 4E.000 exemplaren. DE SOLDATENCOURAN ADRES DER REDACTIE EN ADMINISTRATIE PALESTRINASTRAAT 10, AMSTERDAM, TELEFOON Z.-J96& DIT BLAD VERSCHIJNT, DRIEMAAL PERi WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR MILITAIREN! CENT; VOOR-NIET-MILITAI- REN 3 CENT, ABONNEMENT 1.50 PER DRIE MAANDEN. Voor Advert*ntiPn wend© men rich tot het Alg. Advortcntio-Burwiu KOUMA&Co. Heerengracbt 228 Amsterdam, totde Drokkery Jacob van Campen" N. Z. Voorburgwal 234-240 (Keizerrijk !)j Amsterdam of tot onze Administratie, Palestrinostraat 10 Amsterdam. Prijs der AdvertentiCn per regel 30 cent. Eg abonnement rtrJuc.ie Vela daden van zelfverloochening zonder ophef worden in eiken oorlog gedaan, ook in dezen natuurlijk. We zien boven een afbeelding van een Engelschen matroos, die met eigen levensgevaar een gewonden makker redt. Het was op de „Inflexible" in de Dardanellen; de projectielen der Turksche kanonnen, door de Duitsohers bestuurd, naar men zegt, wisten het schip te treffen en vernielden o.a. een deel van den nitkijktoren in den grooten mast; een aantal matrozen werden daarbij gewond. Hoe ze naar beneden te krijgen van de kleine ruimte, waar't steeds gevaarlijker werd? Daar boden zich fluks eenige kameraden aan voor het levens gevaarlijk werk, dat we hierboven zien, levensgevaarlijk niet alleen door de rond- iuitende granaten maar ook door de moeilijke afdaling met een gewonden man op den rug en langs een touwladder, waarvan de sporten glad en glibberig zijn door den smook der schoorsteen en. S' fl< IVSEDEDEEUNG. Losse exemplaren van „De Soldatencourant", ter aanvulling van verzamelingen, worden door ons dadelijk na éanvrage toegezonden. Bij de aanvraag moet voor elk verlangd exemplaar 1 cent aan postzegels worden Ingesloten. De exemplaren met den geheelen Esporanto- eursus verzenden wij na ontvangst van 15 cent postwissel of postzegels. De CEHEELE tot nu toe verschenen oplaag der „Soldatencourant" verzenden wij na ont vangst van f 1postwissel of postzegels. Deze prijzen gelden UITSLUITEND voor militairen bij verzending aan hun militaire adressen. Koopt bij onze Adverteerders I De advertentiën in „De Soldatencourant" geven een noodzakelijke bron van inkomsten om de uitgave van ons blad te kunnen volhou den. Onze lezers kunnen derhalve do belangen van hun eigen orgaan bevorderen door hun be- Btolllngen zooveel mogelijk bij adverteerders in „De Soldatencourant" te doen. DE ADMINISTRATIE. (Van den bijz. mil. medewerker der ,,N. Ct Terwijl mon omtrent do 'bedoeling van de Duitsclio legeraanvoering althans niet in twij fel behoeft te verkeeron, dragen die der En gelschen, Fransc'ken en Italianen geen duide lijk uitgesproken karakter. De strategie der Russen xs er een van zoolang mogelijk stand houden en, kan het niet anders, dan terug trekken, zooals dat ook in den oorlog met Japan het geval was. Him, der Russen, stra tegie leeft niet of is althans zoowel toen als nu ten doode opgeschreven, omdat zij oijna steeds passief isdie der Engelschen en Franschen ■wil graag leven, maar kan zich niet uiten, Een geschiedenis uit den oorlog van '70. Plotseling deed. een vreemd geluid allen opvliegen het was het hijgen van een dier, diep en snorkend, aan do deur. De soldaten wilden hunne geweren grij pen. De vrouw zeide echter glimlachende: „Het zijn de wolven, die, evenals gij voor eenige oogenblikken, hongerig door het bosch dwalen." Een van hen kon het niet gelooven, hij wilde het zelf zienen zoodra hij met veel geraas de deur geopend had, zag hij twee groote grijze dieren snel wegloopen. "Hij kwam naar zijn plaats terug en mom pelde: „Ik zou het niet geloofd hebben, als ik het niet zalf gezien had." Hij ging weer zitten wachten op het eten. Toen Berth ine het eindelijk voor hen neer zette, verslonden zij het; hunne monden gingen zoo wijd mogelijk open, om groote happen te kunnen nemen. Hun geheele ge laat deeldo in de beweging der kaken en zij slikten alles in, als een afvoerpijp het regenwater,. Do twee zwijgende vrouwen keken naar 'do snelle beweging der blonde en rossige baarden,; de aardappelen schenen in hun mond te smelten. Toen zjj zeiden dat zij dorst hadden, ging (Berthine naar den kelder, om hiep voor L fe^jte'halen.^ Zijdxléef. lang. .weg^hot-waa omdat zij omsloten wordt door 'het ijzeren keurslijf dei4 Düilsohe bü'eg'èiings-lmïö, waar op zij als* razenden doch tevergeefs beuken om haar lucht te verschaffen. Die der Italianen liep vlug van stapel en deed naar 'buiten groot, doch innerlijk was zij voos in haar uitingen, en ondanks den langen tijd van voorbereiding die zij zich kon gunnen, nockthans overijld zoodat zij na luttel weken aan de Isonzo en in Trente bleef steken. Is dan de Duitecho strategie zóó prachtig? van de Oostenrijksche spreek ik niet eens, omdat deze zonder haar mets, met haar veel vermag. In Galicië zeer zeker; in Oost-Pruisen en Pelen hij vlagen óók; in het Westen na den eersten grooten opmarsch door België en Noord-Frankrijk, uio inderdaad schitterend was, al niet veel gelukkiger dan die der te genpartij. Want de Duirscahere mogen ganscli Frankrijk als het ware belegeren, zij evengoed als hun tegenstanders zijn daardoor „im gros sen Ganzen'' als geïmmobiliseerd. Het is al meer gezegd, maar nu mag het onder de huidige omstandigheden nog wel eens worden herhaald: deze wereldkrijg wa3 tot dusverre een oorlog van mislukkingendeze bloedige schaakpartij zal naar het rich thans laat. aanzien vermoedelijk als „une partie remise" eindigen. Het machtige Duitsche offensief, strategische overrompeling van onvoldoend voorbereide tegenstanders als hert was, aanvankelijk een overweldigend succes, is in de lijn ParijsVer dun doodgeloopen en was, toen het van daar naar de Aisue werd teruggeworpen, mislukt. Maar ook het strategische retour-offensief der Franschen en Engelschen, dat na een week van voorspoed aan diezelfde rivier voorgoed werd gestuit, is mislukking geworden. En dat het groote voorjaars-offensief van Joffre dit is, ziet men neg dagelijks. De inval der Russen in Oost-Pruisen mis lukt. doch de geniale tegenstoot en van Von Hindenburg, wat him eindsucees betreft dood geloopen als die zijn op Njemen, Bohr, Na- oen kleine gewelfde kelder, die tot gevan genis en tevens schuilplaats, gedurende de revolutie gediend had. De weg naar be neden was een nauwe trap, gesloten döor een luik in den vloer van de keuken. Toen Berthine terugkwam, lachte zijzij lachte zachtjes in zich zelve. Zij gaf aan de Duitschers ieder een glas bier, toen ging ook zij met haar moeder in het andere einde der keuken eten. De soldaten waren met het eten en drin ken gereed en zaten alle zee rondom de groote tafel te knikkebollen. "Van tijd tot tijd zakte een hoofd op de borst, totdat do bezitter, plotseling wakker schrikkende, weer rechtop zat, om eenige oogenblikken later weer in te slapen. Berthine zeide daarom tot den officier: „Gij kunt daar wel voor het vuur gaan liggen slapen. Daar is ruimte gene eg voor zes. Ik ga met mijn moeder naar onze kamer boven." De twee vrouwen gingen naar een hoo- gere verdieping. Do officier hoorde dat zo de deur sloten, en een weinig rondliepen. Toen hoorde hij niets meer. De Pruisen strekten zich op den grond uit, met do voeten naar het vuur gekeerd, hunne hoof den op do opgerolde mantels en spoedig snorkten zij allen zeer luid. Zij hadden zeker reeds lang geslapen, toen plotseling een schot klonk en zoo luid, dat het bepaald vlak bij den muur der wo ning moest zijn afgevuurd. De soldaten sprongen dadelijk op. Daar klonken nog twee schoten en toen weer drié. De trapdeur werd haastig geopend en do yvrcmwTvan-den 'boschwachter .verscheen, met raw, Broer», Rafka en WecchseL, eveneens. De inval in Galicië, op Doenajeta en de Karpathen vastgekopen en eindigend met het voriiee dezer provincie, zoodat do Russen thans nagenoeg evenver zijn als wol eer is der halve één groote mislukking. Daarvóór: do eenige zelfstandige opmarsch der Oostenrijkers in Zuid-Polen (Krasnik, Lu blin) mislukt; hij eindigde -met het verlies van Galicië. En 'boven dat alles uit: de totale mislukking van het breed opgezette Duitsche operatie plan: vernietiging van de Franschen en En gelschen eerst, vervolgens van do Russen, door dat de verwachting, dat doze laatsten tenge volge van hun trage mobilisatie en concentra tie zooveel later dan de westelijke mogendhe den in het veld zouden kunnen verschijnen, ten eenenmale werd teleurgesteld. De operatie der Franschen en Engelschen tegen do Dardanellen, eerst met de vloot, daar na met een landingsleger en de vloot: één treurig échec. De operation in Kaukasië, Armenië en Me sopotamia van zóó geringen invloed op het ge heel, dat men haast vergeet, dat ook C3ar wordt gestredende opmarsch der Turken naar het Suez-kanaal mislukt; de duikbooten actie, die, al laat zij ook voorreinreftri van zich sproken, het doel: een blokkade van Enge- lands handel, in geenen deele bereikte; een mislukking; maar ook de uithongering van Duitecliland door Engelands optreden ter zee: een fiascohet optreden van luchtschepen van geen beteekeuis en van vliegtuigen alleen in tactisch opzicht, als middel ter verkenning van belang. Jal wat is in dezen oorlog nu eigenlijk geen mislukking geweest? Is 'het misschien voorba rig reeds thans van. het fiasco der Italiaansche operation in Trente, Karinthië en aan de Isonzo te spreken? Ik voor mij vind dit niet. Want nauwelijks is Italië zijn oorlog begon nen of de eerst zoo lange zegepralende tele grammen van het Zuidelijke operatietooneel versmolten tot enkele regelen, die de voortzet ting van een artillerie-beschieting of het af slaan van tegenaanvallen vermelden. De operatiën in Galicië dan Die vormen dan toch maar één voortgezet strategische suc ces van vèr strekkende beteokenisdaar worden dan toch wèl resultaten behaald en mag van misluking zelfs niet worden gerept. Toch niet in dio mate. als men wellicht uit de telegram men en uit de besprekingen der in zegeloon gestemde Duitsche bladen geneigd is op te maken. Want als de Russen nu geheel en al uit het veroverde gebied zijn verdreven, wat dan? Zijn de Russen vernietigd? Neen immers. Ook nu weder hebben zij zich meester getoond in den terugtocht. Het is wel een compliment van een twijfelachtig gehalte, doch die eigenschap heeft toch in zóóverre haar waarde, dat hij den gelukkigen bezitters een totale vernieti- .giqg. een debacle, van zijn, legers bespaart.^ En zoolang dit niet het geval is, moeten de Duitschers en Oostenrijkers, dio toch ook ver liezen lijden, meer wellicht dan do tegenstan der, omdat zij aldoor aanvallen, hetzelfde spel opnieuw beginnen. Zij kunnen den steeds wij kenden tegenstanders toch niet tot in Siberië nalcopen. Wat het op dit manier worden moot. ka: niemand voorzien, doch dat het geen afdoend resultaat op zal leveren, kan men nfi reeds zoggen, daar dit alleen door de vernietiging van al 'svijands strijdkrachten wordt bereikt. Doch evenmin snijdt het argument hout, waarmede de Westelijke mogendheden zich zolven. hun bondgenootcn en de gansche we reld van hun eindsucces willen ovetuigen. Door de Düitschers overal aan te vallen, hun verliezen toe te brengen op gansch het front, zooals ook thans weer het geval is, want niet aUeen tnsschen At recht en La Bnssce. maar ook in de Champagne, tusschen Moezel en Maas en in den Elzas wordt weder verwoed gevochten, passen zij hun „afknabhelingstheo- rio" toe. Maar men vergeet dan, dat door al dat „afknabbelen" de tanden afstompen en eindelijk uitvallen of, beeldspraak ter zijde zion do voorstanders dier thoorie dan geheel over het hoofd, dat die voortdurende aanval len op alle punten der uitgestrekte Duitsche belegeringslinie niet alleen don tegenstander, maar ook den eigen troepen schromelijke ver liezen kost? „Wij vallen den vijand dagelijks aan en be rokkenen hem eiken dag, zeg, in het totaal 10.000 man aan verliezenop dio manier moet hij, ten slotte uitgeput raken, terwijl wij het nog lang kunnen volhouden. Wij houden zoo de zaken gaande, als het moet tot hot volgend voorjaar, en dan beginnen wij met nieuwe mil- lioenen opnieuw", zoo redeneeren zij. Kunnen de Duitschers dit dan niet-: groeit in Duitschland ook niet een nieuw geslacht van weerbare mannen op, en lijden de bondge nootcn, die den laatsten tijd bijna overal de tactische aanvallers waren, dan niet even groote, zoo niet «waardes» verliezen Ia bon menoehanvfoorraad onmtputtehjk Maar, zij gelooven die theorie zelf niet; het ia maar een leuze, om zich een houding te geven nu meer en moer blijkt, d3t zij in geenen deelo en dat vooral Engeland niet, dat zich ook thans nog niet ten volle geven wiladrcc aan de weigering tot algomoenen dienstplicht, ge reed waren, om het wel voorbereide Duitsch land met enocco te bestrijden, laat staan dan te overweldigen. Maar Duitschland kan dit, gegeven het steeds en onvoorziene aangroeiend aantal zij ner tegenstanders, ondanks zijn voorbeeldige oorlogsvoorbereiding, zijn vijanden oveamin. En zoo :s het al één groote, één treorige cot- logmmslnklcing, waarvan gansch do men?c::hcid de dupe is. Met die wetenschap en dat vooruitzicht, gaan wij thans do laatst© maand in, welke ons van het nieuwe oorlogsjaar scheidt. Waar lijk het wordt tijd, dat men eens ernstig over vrede gaat denken. bloote voeten en met een mantel over haar nachtjapon geslagen, een kaars in de liand en met een angstig gelaat. Zij fluisterde: „Daar zijn do Franschen ten minste twee honderd. Als zij n hier vinden, zijt gij des doods en dan branden, zij ons huis af. Gaat spoedig naar "beneden, in den kelder en maakt geen geraas-als gij ge l-aas maakt, zijn wij allen verloren!" Da vorsclmkta officier antwoordde „Goed, goed, wijs mij den weg maar!"j D© jonge vrouw liep haastig naar het eind der keuken, lichtte bet zware dikke luik op en de mannen verdwenen een voor een in de opening. Zij liepen achteruit de trap af om met de voeten naar do treden te voe len. Doch toen de punt van den laatsten helm en de tromp van het laatste geweer verdreven was, sloot Berthine het luik, dat zoo dik was als een muur en zoo hard als staal en dat bevestigd was door sterke scharnieren en een hangslot, draaide den sleutel tweemaal om en lachte in zichzelf. Bijna had zij boven de hoofden van haar ge vangenen een wilden dans uitgevoerd. Deze maakten geen geraas, daar zij als 't ware in een steen en doos waren opgesloten en alleen lucht kregen door een tralievenster. Berthine maakte dadelijk het vuur weer aaai, hing den ketel nog eens hoven, en maakte op nieuw soep gereed, mompelende: „V-ader zal wel vermoeid en hongerig te huis komen vanavond." Toen ging -zij- zitten wachten. Niets- dan 'het regelmatig getik- der hang klok-verbrak de-stilte, van tijd tot'tijd wierp sjonge -vro^,-eem-hlik--.op/de-wi32>3rpj3atj Os toestand in dsn Het is moeilijk een overzicht over don toe stand to schrijven in deze dagen, zonder tel kens weer no beginnen over den strijd in het Oosten. Daar toch worden reeds sedert weken in werkelijkheid slagen geleverd en worden overwinningen behaald. Natuurlijk worden die overwinningen van verschillend standpunt ook verschillend beschouwd. Lees de beschrijvin gen in Duitsche en Oostenrijksche telegrammen en ge krijgt een denkbeeld, alsof er zoo iets als een paniek hoerscht bij de Russen. Heel anders beschouwen natuurlijk de Russen zelf de zaak, maar ook hun bondgenootcnde En gelschen en Franschen. Zij kunnen niet ont kennen, dat hun vrienden in het Oosten terug trekken, al maar terugtrekken, doch zij vin den dat zoo erg niet. Terugtrekken is van cuds een speciale eigenschap der Russische legers, in Napoleon's tijd zoowel a2s in den krijg met Japan en zij doen daarmee inderdaad kwaad aan den vijand. Het is niet de vraag, heet het, om do Duitschers en Oostenrijkers to verslaan, Rusland doet ook reeds zijn plicht, wanneer bet den centralen staten zooveel mo gelijk schade toebrengt en dat kan evengoed gebeuren door een wolberekenenden aftocht als door oen victorie. Daar is iets van aan en een meesterlijke terugtocht, zooals onze De Ruyter op zeo menigmaal wist te doen, kan ©en zegepraal van den vijand te niet maken, maar 'bij is ©n blijft toch in zekeren zin een neerlaag, en zoo de verbonden troepen ontzet tende verliezen 'ijden in Galicië, de Russische insgelijks. Men mogo zich dan ook groot houden in En geland en in Franrkijk, dat de Russische neer lagen van niet zoo groote beteekenis zijn, het blijkt toch dat men, in Frankrijk vooral, zich er wel wat bezorgd voor maakt. Men werpt daar in verschillende bladen ©en balletje, dat Japan nu maar eens moet toon en, dat het ook meedoet. Japan houdt zich in de laatste maan den merkwaardig stil of bemoeit zich alleen met China, maar het wordt nu wel eens tijd, dat bet ook san zijn bondgenoot-en denkt en Rusland te hulp snelt. De Japanners moeten nu maar eens komen, zegt de „Libre Parole", om aan den oorlog in Europa ©en einde t« ma ken Wij twijfelen er wel eenigszins aan, of Japan aan dien oproep spoedig gehoor zal ge ren, maar teekenendis wel voor de Westersohe mogendheden lxet verlangen naar hna hulp, nu t© Londen ©n Parijs telkens opnieuw be loofd wordt, dat het Duiteche militarisme zal worden geknakt en vernietigd. Zoonls het totnogtoe gaat, komt men zeker niet tot. een beslissing. Ook waarschijnlijk niet in het Oosten, want den Russen werkelijk ©en beslissende nederlaag toe te brengen, lijkt voor de verbonden mogendheden onmogelijk, al trek ken hun vijanden aan Dnjester, Boeg, Weich- sel steeds meer terug. Hoe verder de Duitschers en Oostenrijkers doordringen, hoe moeilijker voor hen de toestand wordt, vooral nn zij in het vreemde land, met slechter verbindingen, gedeeltelijk verwoest en leeggegeten, komen. Aan het eind van hun strijd tegen de Russen zijn zij nog lang niet. En in het westen is in 't geheel geen kans op een spoedige beslissing, 't Is den Franschen mislukt door to breken, bij Atrecht zoowel als in den Elzas, en als ijzeren muren liggen de lange linies der vijanden tegenover elkander. Yan Italië verwacht men weinig meer d© Itali anen vatten, met opzet of gedwongen, den oorlog heel kalm op en van overwinningen hooren we niets, zelfs niet van hevig© gevech ten. "Wel moet er nu zwaar gestreden zijn aan ©en ongeduldigen blik, die scheen te zeg gen: „Wat gaat het- langzaam!" Op ©ens meende zij stemmen te hooren onduidelijk bereikten eenige woorden haar oor, door het gewelfde metselwerk van den kelder. De Duitschers begonnen haar list te be grijpen en spoedig kwam de officier te trap op, stompte met zijn vuist tegen het lnik en irep: Doe toch open!" Zij stond op, kwam dichterbij en zijn acoent nabootsende, vroeg zij „Wat wenscht ge?" „Doe open!" luidde het antwoord. „Neen, ik doe niet open!" De mand werd woedend. „Open het luik, of wij gullen het openbreken!" Zij lachte luid. „Ga je gang maar; breek maar open, als je kunt." Toen begon hij met de kolf van een ge weer op het eikenhouten luik boven zijn hoofd te beuken, doch het zon aan een stormram weerstand gebeden hebben. De vrouw hoorde hem de trap afg3an. Daarna kwamen zij allen om de benrt de trap op om hun kracht te beproeven en de scharnieren te onderzoeken. Doch toon zij bemerkten dat alle pogingen vruchteloos waren, hielden zij op met beuken en begon nen weer te praten. De jonge vrouw luisterde naar hen toen ging zij de buitendeur openen ©n spande hare ooren in, om ieder gelnid op te-vangen. Een ver verwijderd geblaf bereikte hare ooren. Zij begon te fluiten evenals een jager en bijna-, pnnEjddeBjk kwamen -èwoe ontzagge de Is cm zo, maar de uitslag ia nog niet duide lijk. En in de Dardanellen komt el evenmin eenige verandering, de berichten worden steeds soberder, maar in die soberheid vertellen zij niet van behaalde zegepralen aan den eencm noch aan den anderen kant. Van de Balkanstaton bobben do geallieerden ook weinig te verwachten, Berrie en Mont©- negro staan aan hun zijde, maar zij gedragen zich zoo, dat zo eigenlijk in do kaart dor vijanden spelen. Zij wonden zich, in plaats van tegen Oostenrijk, tegen Albanië, cn beharti gen daar hun eigen belangenServië heeft er Elbasan en Tirana, Montenegro Slcoc-tari be zet, maar dit moest. lien in conflict brengen met Italië, hun bondgenoot, dat bet oog op Albanië heeft gevestigd en daar geen concur renten duldt. Zoo ontstaan or tnsschen de go allieerden licht botsingen, die ©en samenwer king, in 't Zuiden althars. niet bevoordeelen. Aan alle kanten is de strijd, die nn elf maanden heeft geduurd, nog onbeslist en er ia nog steeds niet in te zien ho© en vrarmeer de beslissing zal komen, wio haar zal brengen en den palm der overwinning wegdragen. Een on beslist einde 3ijkt het waarschijnlijkst, en dit kan komen door een spoedigen vrede, die honderdduizenden levens redt, of door een jarenlangen strijd, die alle landen uitput. BELGIË. Een Vorstenwedsirfjd in weldoen. Een correspondent schrijft aan de „N. Ct.": Toen ik dezer dagon na het gevecht t© St.- Joris mij t© X.... -bevond, om er na afgifte van een transport gewonden aan iiet veldhospitaal, met de auto verder te rijden, was ik getuig© van een treffende ontmoeting. Het was nog in J den voormiddag, ©n de koningin van België was op ©en barer tochten terecht gekomen in een der zalen, waar pas aangebracht© gewon den, de verpleegsters handen vol werk gaven. Aan een der bedden etend de Koningin, die juist hielp ©en verschoven verband opnieuw t© bovestigen. Haar tengere gestalte etak achter in de zaal sterk af tegen den naar. waartegen ©en nog leeg© krib, met heldere witte lakens, wachtte op ©en nieuwen patiënt. Plots ging de deur open en kwam een als officier gekleede figuur een korporaal ondersteunend de zaal binnen. Ieder keek naar de door. Slechts do Koningin bemerkte niets, voordat de gewonde met zijn geleider aan het ledig© bed, ter rech terzijde van de Koningin, waren aangekomen. Toen wendde de Koningin 't hoofd om en ont moette zij den Koning. Een glimlach verhel derde beider ernstig gelaat. Ze hadden zonder vooraf te -weten elkander ontmoet, daar waar na den slag het meest t© helpen en te troosten is. Na een rondtocht door de verschillende zalen, verliet hot koninklijk echtpaar bet veld hospitaal. Per auto reden ze naar hun woon- Men kan wel denken, hoe allerlei vriendelijk© commentaren op di© ontmoeting werden go- maakt. Ik vorsta zoo good de aanhankelijkheid die er uit die woorden sprak„Ewel, zie de nu, meaner, da ze ons allebei xrie 'n vergeten", aldus een jongen, wiens bedde armen deerlijk gewond "waren door ©en granaat. FRANKRIJK. Van het Westelijk Oorfogfiterrein. Duitssh6 aanvallen in de Argaonen. PARIJS. De Duitsche levendigheid in den Argonn© schijnt te duiden op een poging om den spoorweg Chal- lonsVerdun te naderen bij Saint- Menehould, en Verdun te bedreigen uit het westen; maar het is moeilijk denk baar dat dit met hoop op succes zal kan nen plaats hebben. De Duitschers deden eenigen tijd geleden verschillende vruchte- looze pogingen om zuidelijk door te drin gen door het dal van de Biesme, waar wederom zeer hevig gevochten werd, in de. hoop in staat te zijn Saint-Menehordd te bedreigen. Gedurende een bezoek, onlangs aan dit deel van het oorlogsterrein gebracht, had Renter's correspondent gelegenheid om den aard der gevechten in die streek te zien. Do uitmuntende verdedigingsmaatregelen der Franschen, in verband met. de buiten gewone moeilijkheden van het woeste ter rein, overtuigden hem dat een voorwaart- sche beweging van den vijand zelfs nog on mogelijker was dan an ander» cedeelten_yan do linie. Een vooruitgang van slechte eenige meters kan slechts verkregen worden met gewel dige offers en het is niet te verwachten, dat do Duitocheo die kunnen brengen, om den tegenstand van het leger onder generaal Sarrail te breken- Do gevechten bi] Les Eparges op 20—27 Juni. Over do gevechten bij Des Eparges meldt het Duitsclio groot© hoofdkwartier: Nadat hot ons tegen 't elndo van April en in do eorsle dagen van Mei was gelukt, ook on zo stellingen op de Maaahoogb:i li; schcn het dorp Des Eparges on de O ran do Tranchée do O.lonn© een aanzienlijk ttuk vooruit to schuiven, moest er rekening mee gehouden -worden, dat do Franschen het herwinnen van den rand van dezo bolaug- rijko plek met allo maeht weder ter hand zouden nemen. Voorloopig echter bloei het er tamelijk rustig. 'Toen echter het 2© Fransche leger, dat bij Maïzeran en March©- ville een bloedige nederlaag had opgeloopcn, weer gereed was tot hot gevechtwerd cit leger bestemd om ons onze nieuw© stollin gen ©f te nemen bij do Grand© Tranchée. I Sedert middon-Juni kondigde een versterkt Fransch artillerievuur van allo kalibersoor- ten het voorgenomen plan aan. Wij hadden ons niet bedrogen. Toen de vijand de wer king van zijn artaHcrievoorbóroiding vol doende achtto, liet hij Zondag den 20ctcr. Juni des namiddags zijn vorsche troepen voor den aanval op onze stellingen gereed maken. Do Franschen hielden daarbij de door hen meestal gebruikte taktiek in hot oog, om tegen enkele punten sterke krachten uit verschillende richtingen na elkaar te doen optrekken. Het gelukt© hun ten slotte in een gedeelte van onzo voorat© loopgraven, in de verbindingsloopgraaf naar achteren en zelfs in con Idein deel van do tweede stellingen binnen te dringen. Nog in den nacht van Maandag ondernam liet regi ment van het voorste front ©en tegenaanval. Het gelukte de Franschen oit do twee laatstgenoemde stellingen te verdriivcn. Den 21sien hernieuwde hij echter m©t vorsche krachten de aanvallen over do go- heel e linie. Eet rapport deelt dan verder mede, hoe de Franschen dagenlang de Duitsche stellingen beschoten met zware artillerie en stankprojectielen cn hoe groot de moreele uitwerking van do vccblmüide- 1 len die gebruikt worden bij do gevechten van man tegen znan is. Wat die gevechten, waarin do Fransche artillerie meesprak, betreft, zoo wordt in hot rapport van Let groote hoofdkwartier de bewondering daarvoor uitgesproken. Steeds stormden de Fransche versche troepen over hmme gevallen voorgangers heen, op den vijand I03, ja, zij gebruikten do lijken hunner wapenbroeders als dekking i tegen het Duitsche vuur. Toen in den avond van 24 Juni de Dnftechors weer alle naar de voorat© linie voerende loopgraven in hun i bezit hadden vonden zij die tot boven toe met Fransche lijken opgevuld. Yoor het over een lengte van ©en kleine 300 meter 1 nog in vijandelijk bezit zijnde looppraven- gedeelto, kwam den 2oston de Duitecho can- val tot stand. Den 26sten gingen do Duit- i scheis oostelijker tot den aanval op Lt-i Eparges over. Het «doel was niet het dorp, maar den daarheen dalenden bergrug waar op de Franschen sedert geruimen tijd ver sterkingen haddei aangelegd. De vijand scheen zoo iets daar ter plaat» niet ver wacht te hebben. In betrekkelijk korten tijd gelukt© het de eerste vijandelijke stellingen t© nemen en waf. aan ons vuur zoo zegt het rapport cn aan onze bajonetten niet onTrwam, vluchtte de steile hellingen naar Lea Epar- ges af om zich beneden weer te verzamelen. Onze opmerkzame artillerie verzuimde dio gunstige gelegenheid niet om het ge noemde dorp onder vuur to nemen en de wegen dio er heen leidden en waarlangs de vijand versterkingen kreeg, door goed- gemikt vuur te versperren. Na korten'tijd ging Les Eparges in vlammen op. Amusementen eclrter het front. Een correspondent schrijft: Het reizend en trekkend volk moet ook in oorlogstijd aan den keet komen en ook de soldaat heeft wel eens behoeft© aan een i verzetje. In Frankrijk, waar de bevolking de zangera die op de bnmenplaateen met lijk groote honden uit de duisternis te voorschijn en sprongen met duidelijke blij ken van vreugde tegen haar op. Zij hield ze bij den nek vast, opdat zij niet weg.konden loopen en riep zoo hard zij kon: Hallo, vader!" Een verwijderde stem antwoordde: Hallo, Berthino!" De boschwachters vrouw riep weer terug: _,ga niet langs het tralievenster. Er zijn Pruisen in den kelder!" Plotseling vertoondo zich de gedaante van een man links, waar hij tusschen twee boomen gestaan had. Hij vroeg verwon derd: „Pruisen in den kelder? Wat moeten die daar?" De jonge yronw begon te lachen. „Het zijn dezelfden di© hier gisteren ge weest zijn. Zij hebben den geheelen dag in het bosch rondgedwaald; ik heb ze in den kelder gezet om ze koel te houden." Zij vertelde de geheele geschiedenis: hoe zij hen met revolverschoten verschrikt en hen in den kelder bad opgesloten. De oude man vroeg nog steeds ernstig „En wat w3t ge nu vu un acht met ze doen Zij antwoordde: „Ga nn mijnheer La- vigne met rijn manschappen halen. Hij zal ze gevangen nemen; wat zal hij in rijn schik zijn Zijn dochter vervolgde: „Ik heb een beet je soep voor u gekookt eet-het nu gauw op en gaat n dan maar heen." De oude boschwachter ging zitten, en,at zijn soep op, na twee borden vol'woor zijne houden op den grondjtodiebben gezet. De Pruisen waren, toen zij stemmen hoorden, stil geworden. Een- twartier~<|s$MgrngrtPichos syasspw heen, Berthine wachtte, met hot hoofd op de handen gesteund. De gevangenen begonnen zich weer -te bewegen. Zij riepen en schreeuwden 'en sloegen onophoudelijk met do kolven hun ner geweren dcor het luik van den ):e'.der. Toen begonnen zij hunne geweren door het tralievenster af te vuren, zonder twijfel in de hoop, gehoord te worden door de een of andere Duitsche afdeeling, die voorbij mocht komen. De boschwachtexsvrouw bleef stil ritten, doch al dat geraas werkte op haar zenu wen en verbitterde haar. Een groote angst overviel haar, zij zou gaarne de soldaten vermoord hebben, om rust om zich heen te hebben. Toen haar ongeduld toenam, begon zij op de klok te kijken en de minuten te tei len. Eindelijk gaven de wiizers den tijd aan, waarop volgens hare berekening, do hulp komen zou. Zij deed de deur open en luisterde. Z:i schrok, totdat rij eindelijk zag dat het haar vader was. „Zij hebben mij gestuurd om te zien ef i alles nog in orde is", zeide hij. „Ja, alles is in orde." I Toen floot hij lang en sterk op oen bo- paalde wijze, en spoedig kwamen eenige donkere gedaanten langzaam turechen da I boomen uit' het was de voorhoede. De oude man riep herhaaldelijk: ..Gaat n iet. jlaDgS'-ihet'-traüevenster! De eersten-wezen'sket'-venster aan hen, ■die'volgden. (SMjxdt} t.)

Krantenbank Zeeland

De Soldatencourant. Orgaan voor Leger en Vloot | 1915 | | pagina 1