mm
Zonöacj 4 Juli 1915
De moderne oorlog - oen fiasco.
Oorlogsnieuws.
ffo.
O^g^ain voor Leger en Vloot.
Onder redactie van D, MANASSEN.
IN DE VAL.
4E.000 exemplaren.
DE SOLDATENCOURAN
ADRES DER REDACTIE EN ADMINISTRATIE PALESTRINASTRAAT 10,
AMSTERDAM, TELEFOON Z.-J96& DIT BLAD VERSCHIJNT, DRIEMAAL PERi
WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR MILITAIREN! CENT; VOOR-NIET-MILITAI-
REN 3 CENT, ABONNEMENT 1.50 PER DRIE MAANDEN.
Voor Advert*ntiPn wend© men rich tot het Alg. Advortcntio-Burwiu KOUMA&Co.
Heerengracbt 228 Amsterdam, totde Drokkery Jacob van Campen" N. Z. Voorburgwal
234-240 (Keizerrijk !)j Amsterdam of tot onze Administratie, Palestrinostraat 10
Amsterdam. Prijs der AdvertentiCn per regel 30 cent. Eg abonnement rtrJuc.ie
Vela daden van zelfverloochening zonder ophef worden in eiken oorlog gedaan,
ook in dezen natuurlijk. We zien boven een afbeelding van een Engelschen
matroos, die met eigen levensgevaar een gewonden makker redt. Het was op de
„Inflexible" in de Dardanellen; de projectielen der Turksche kanonnen, door de
Duitsohers bestuurd, naar men zegt, wisten het schip te treffen en vernielden o.a.
een deel van den nitkijktoren in den grooten mast; een aantal matrozen werden
daarbij gewond. Hoe ze naar beneden te krijgen van de kleine ruimte, waar't steeds
gevaarlijker werd? Daar boden zich fluks eenige kameraden aan voor het levens
gevaarlijk werk, dat we hierboven zien, levensgevaarlijk niet alleen door de rond-
iuitende granaten maar ook door de moeilijke afdaling met een gewonden man op
den rug en langs een touwladder, waarvan de sporten glad en glibberig zijn door
den smook der schoorsteen en.
S'
fl<
IVSEDEDEEUNG.
Losse exemplaren van „De Soldatencourant",
ter aanvulling van verzamelingen, worden door
ons dadelijk na éanvrage toegezonden. Bij de
aanvraag moet voor elk verlangd exemplaar
1 cent aan postzegels worden Ingesloten.
De exemplaren met den geheelen Esporanto-
eursus verzenden wij na ontvangst van 15 cent
postwissel of postzegels.
De CEHEELE tot nu toe verschenen oplaag
der „Soldatencourant" verzenden wij na ont
vangst van f 1postwissel of postzegels.
Deze prijzen gelden UITSLUITEND voor
militairen bij verzending aan hun militaire
adressen.
Koopt bij onze Adverteerders I
De advertentiën in „De Soldatencourant"
geven een noodzakelijke bron van inkomsten
om de uitgave van ons blad te kunnen volhou
den. Onze lezers kunnen derhalve do belangen
van hun eigen orgaan bevorderen door hun be-
Btolllngen zooveel mogelijk bij adverteerders in
„De Soldatencourant" te doen.
DE ADMINISTRATIE.
(Van den bijz. mil. medewerker der ,,N. Ct
Terwijl mon omtrent do 'bedoeling van de
Duitsclio legeraanvoering althans niet in twij
fel behoeft te verkeeron, dragen die der En
gelschen, Fransc'ken en Italianen geen duide
lijk uitgesproken karakter. De strategie der
Russen xs er een van zoolang mogelijk stand
houden en, kan het niet anders, dan terug
trekken, zooals dat ook in den oorlog met
Japan het geval was. Him, der Russen, stra
tegie leeft niet of is althans zoowel toen als nu
ten doode opgeschreven, omdat zij oijna steeds
passief isdie der Engelschen en Franschen
■wil graag leven, maar kan zich niet uiten,
Een geschiedenis uit den oorlog van '70.
Plotseling deed. een vreemd geluid allen
opvliegen het was het hijgen van een
dier, diep en snorkend, aan do deur.
De soldaten wilden hunne geweren grij
pen. De vrouw zeide echter glimlachende:
„Het zijn de wolven, die, evenals gij voor
eenige oogenblikken, hongerig door het
bosch dwalen."
Een van hen kon het niet gelooven, hij
wilde het zelf zienen zoodra hij met veel
geraas de deur geopend had, zag hij twee
groote grijze dieren snel wegloopen.
"Hij kwam naar zijn plaats terug en mom
pelde:
„Ik zou het niet geloofd hebben, als ik
het niet zalf gezien had."
Hij ging weer zitten wachten op het eten.
Toen Berth ine het eindelijk voor hen neer
zette, verslonden zij het; hunne monden
gingen zoo wijd mogelijk open, om groote
happen te kunnen nemen. Hun geheele ge
laat deeldo in de beweging der kaken en
zij slikten alles in, als een afvoerpijp het
regenwater,.
Do twee zwijgende vrouwen keken naar
'do snelle beweging der blonde en rossige
baarden,; de aardappelen schenen in hun
mond te smelten.
Toen zjj zeiden dat zij dorst hadden, ging
(Berthine naar den kelder, om hiep voor
L fe^jte'halen.^ Zijdxléef. lang. .weg^hot-waa
omdat zij omsloten wordt door 'het ijzeren
keurslijf dei4 Düilsohe bü'eg'èiings-lmïö, waar
op zij als* razenden doch tevergeefs beuken om
haar lucht te verschaffen. Die der Italianen
liep vlug van stapel en deed naar 'buiten groot,
doch innerlijk was zij voos in haar uitingen, en
ondanks den langen tijd van voorbereiding die
zij zich kon gunnen, nockthans overijld zoodat
zij na luttel weken aan de Isonzo en in Trente
bleef steken.
Is dan de Duitecho strategie zóó prachtig?
van de Oostenrijksche spreek ik niet eens,
omdat deze zonder haar mets, met haar veel
vermag.
In Galicië zeer zeker; in Oost-Pruisen en
Pelen hij vlagen óók; in het Westen na den
eersten grooten opmarsch door België en
Noord-Frankrijk, uio inderdaad schitterend
was, al niet veel gelukkiger dan die der te
genpartij. Want de Duirscahere mogen ganscli
Frankrijk als het ware belegeren, zij evengoed
als hun tegenstanders zijn daardoor „im gros
sen Ganzen'' als geïmmobiliseerd.
Het is al meer gezegd, maar nu mag het
onder de huidige omstandigheden nog wel eens
worden herhaald: deze wereldkrijg wa3 tot
dusverre een oorlog van mislukkingendeze
bloedige schaakpartij zal naar het rich thans
laat. aanzien vermoedelijk als „une partie
remise" eindigen.
Het machtige Duitsche offensief, strategische
overrompeling van onvoldoend voorbereide
tegenstanders als hert was, aanvankelijk een
overweldigend succes, is in de lijn ParijsVer
dun doodgeloopen en was, toen het van daar
naar de Aisue werd teruggeworpen, mislukt.
Maar ook het strategische retour-offensief
der Franschen en Engelschen, dat na een week
van voorspoed aan diezelfde rivier voorgoed
werd gestuit, is mislukking geworden.
En dat het groote voorjaars-offensief van
Joffre dit is, ziet men neg dagelijks.
De inval der Russen in Oost-Pruisen mis
lukt. doch de geniale tegenstoot en van Von
Hindenburg, wat him eindsucees betreft dood
geloopen als die zijn op Njemen, Bohr, Na-
oen kleine gewelfde kelder, die tot gevan
genis en tevens schuilplaats, gedurende de
revolutie gediend had. De weg naar be
neden was een nauwe trap, gesloten döor
een luik in den vloer van de keuken.
Toen Berthine terugkwam, lachte zijzij
lachte zachtjes in zich zelve. Zij gaf aan
de Duitschers ieder een glas bier, toen
ging ook zij met haar moeder in het andere
einde der keuken eten.
De soldaten waren met het eten en drin
ken gereed en zaten alle zee rondom de
groote tafel te knikkebollen. "Van tijd tot
tijd zakte een hoofd op de borst, totdat
do bezitter, plotseling wakker schrikkende,
weer rechtop zat, om eenige oogenblikken
later weer in te slapen.
Berthine zeide daarom tot den officier:
„Gij kunt daar wel voor het vuur gaan
liggen slapen. Daar is ruimte gene eg voor
zes. Ik ga met mijn moeder naar onze
kamer boven."
De twee vrouwen gingen naar een hoo-
gere verdieping. Do officier hoorde dat zo
de deur sloten, en een weinig rondliepen.
Toen hoorde hij niets meer. De Pruisen
strekten zich op den grond uit, met do
voeten naar het vuur gekeerd, hunne hoof
den op do opgerolde mantels en spoedig
snorkten zij allen zeer luid.
Zij hadden zeker reeds lang geslapen,
toen plotseling een schot klonk en zoo luid,
dat het bepaald vlak bij den muur der wo
ning moest zijn afgevuurd. De soldaten
sprongen dadelijk op. Daar klonken nog
twee schoten en toen weer drié.
De trapdeur werd haastig geopend en do
yvrcmwTvan-den 'boschwachter .verscheen, met
raw, Broer», Rafka en WecchseL, eveneens.
De inval in Galicië, op Doenajeta en de
Karpathen vastgekopen en eindigend met het
voriiee dezer provincie, zoodat do Russen
thans nagenoeg evenver zijn als wol eer is der
halve één groote mislukking.
Daarvóór: do eenige zelfstandige opmarsch
der Oostenrijkers in Zuid-Polen (Krasnik, Lu
blin) mislukt; hij eindigde -met het verlies van
Galicië.
En 'boven dat alles uit: de totale mislukking
van het breed opgezette Duitsche operatie
plan: vernietiging van de Franschen en En
gelschen eerst, vervolgens van do Russen, door
dat de verwachting, dat doze laatsten tenge
volge van hun trage mobilisatie en concentra
tie zooveel later dan de westelijke mogendhe
den in het veld zouden kunnen verschijnen,
ten eenenmale werd teleurgesteld.
De operatie der Franschen en Engelschen
tegen do Dardanellen, eerst met de vloot, daar
na met een landingsleger en de vloot: één
treurig échec.
De operation in Kaukasië, Armenië en Me
sopotamia van zóó geringen invloed op het ge
heel, dat men haast vergeet, dat ook C3ar
wordt gestredende opmarsch der Turken
naar het Suez-kanaal mislukt; de duikbooten
actie, die, al laat zij ook voorreinreftri van zich
sproken, het doel: een blokkade van Enge-
lands handel, in geenen deele bereikte; een
mislukking; maar ook de uithongering van
Duitecliland door Engelands optreden ter zee:
een fiascohet optreden van luchtschepen van
geen beteekeuis en van vliegtuigen alleen in
tactisch opzicht, als middel ter verkenning
van belang.
Jal wat is in dezen oorlog nu eigenlijk geen
mislukking geweest? Is 'het misschien voorba
rig reeds thans van. het fiasco der Italiaansche
operation in Trente, Karinthië en aan de
Isonzo te spreken? Ik voor mij vind dit niet.
Want nauwelijks is Italië zijn oorlog begon
nen of de eerst zoo lange zegepralende tele
grammen van het Zuidelijke operatietooneel
versmolten tot enkele regelen, die de voortzet
ting van een artillerie-beschieting of het af
slaan van tegenaanvallen vermelden.
De operatiën in Galicië dan Die vormen
dan toch maar één voortgezet strategische suc
ces van vèr strekkende beteokenisdaar worden
dan toch wèl resultaten behaald en mag van
misluking zelfs niet worden gerept. Toch niet
in dio mate. als men wellicht uit de telegram
men en uit de besprekingen der in zegeloon
gestemde Duitsche bladen geneigd is op te
maken.
Want als de Russen nu geheel en al uit het
veroverde gebied zijn verdreven, wat dan? Zijn
de Russen vernietigd? Neen immers. Ook nu
weder hebben zij zich meester getoond in den
terugtocht. Het is wel een compliment van
een twijfelachtig gehalte, doch die eigenschap
heeft toch in zóóverre haar waarde, dat hij
den gelukkigen bezitters een totale vernieti-
.giqg. een debacle, van zijn, legers bespaart.^
En zoolang dit niet het geval is, moeten de
Duitschers en Oostenrijkers, dio toch ook ver
liezen lijden, meer wellicht dan do tegenstan
der, omdat zij aldoor aanvallen, hetzelfde spel
opnieuw beginnen. Zij kunnen den steeds wij
kenden tegenstanders toch niet tot in Siberië
nalcopen.
Wat het op dit manier worden moot. ka:
niemand voorzien, doch dat het geen afdoend
resultaat op zal leveren, kan men nfi reeds
zoggen, daar dit alleen door de vernietiging
van al 'svijands strijdkrachten wordt bereikt.
Doch evenmin snijdt het argument hout,
waarmede de Westelijke mogendheden zich
zolven. hun bondgenootcn en de gansche we
reld van hun eindsucces willen ovetuigen.
Door de Düitschers overal aan te vallen,
hun verliezen toe te brengen op gansch het
front, zooals ook thans weer het geval is, want
niet aUeen tnsschen At recht en La Bnssce.
maar ook in de Champagne, tusschen Moezel
en Maas en in den Elzas wordt weder verwoed
gevochten, passen zij hun „afknabhelingstheo-
rio" toe. Maar men vergeet dan, dat door al
dat „afknabbelen" de tanden afstompen en
eindelijk uitvallen of, beeldspraak ter zijde
zion do voorstanders dier thoorie dan geheel
over het hoofd, dat die voortdurende aanval
len op alle punten der uitgestrekte Duitsche
belegeringslinie niet alleen don tegenstander,
maar ook den eigen troepen schromelijke ver
liezen kost?
„Wij vallen den vijand dagelijks aan en be
rokkenen hem eiken dag, zeg, in het totaal
10.000 man aan verliezenop dio manier moet
hij, ten slotte uitgeput raken, terwijl wij het
nog lang kunnen volhouden. Wij houden zoo
de zaken gaande, als het moet tot hot volgend
voorjaar, en dan beginnen wij met nieuwe mil-
lioenen opnieuw", zoo redeneeren zij.
Kunnen de Duitschers dit dan niet-: groeit
in Duitschland ook niet een nieuw geslacht
van weerbare mannen op, en lijden de bondge
nootcn, die den laatsten tijd bijna overal de
tactische aanvallers waren, dan niet even
groote, zoo niet «waardes» verliezen Ia bon
menoehanvfoorraad onmtputtehjk Maar, zij
gelooven die theorie zelf niet; het ia maar
een leuze, om zich een houding te geven nu
meer en moer blijkt, d3t zij in geenen deelo
en dat vooral Engeland niet, dat zich ook
thans nog niet ten volle geven wiladrcc aan
de weigering tot algomoenen dienstplicht, ge
reed waren, om het wel voorbereide Duitsch
land met enocco te bestrijden, laat staan dan
te overweldigen.
Maar Duitschland kan dit, gegeven het
steeds en onvoorziene aangroeiend aantal zij
ner tegenstanders, ondanks zijn voorbeeldige
oorlogsvoorbereiding, zijn vijanden oveamin.
En zoo :s het al één groote, één treorige cot-
logmmslnklcing, waarvan gansch do men?c::hcid
de dupe is.
Met die wetenschap en dat vooruitzicht,
gaan wij thans do laatst© maand in, welke
ons van het nieuwe oorlogsjaar scheidt. Waar
lijk het wordt tijd, dat men eens ernstig
over vrede gaat denken.
bloote voeten en met een mantel over haar
nachtjapon geslagen, een kaars in de liand
en met een angstig gelaat.
Zij fluisterde: „Daar zijn do Franschen
ten minste twee honderd. Als zij n hier
vinden, zijt gij des doods en dan branden, zij
ons huis af. Gaat spoedig naar "beneden, in
den kelder en maakt geen geraas-als gij ge
l-aas maakt, zijn wij allen verloren!"
Da vorsclmkta officier antwoordde
„Goed, goed, wijs mij den weg maar!"j
D© jonge vrouw liep haastig naar het eind
der keuken, lichtte bet zware dikke luik
op en de mannen verdwenen een voor een in
de opening. Zij liepen achteruit de trap af
om met de voeten naar do treden te voe
len. Doch toen de punt van den laatsten
helm en de tromp van het laatste geweer
verdreven was, sloot Berthine het luik, dat
zoo dik was als een muur en zoo hard als
staal en dat bevestigd was door sterke
scharnieren en een hangslot, draaide den
sleutel tweemaal om en lachte in zichzelf.
Bijna had zij boven de hoofden van haar ge
vangenen een wilden dans uitgevoerd. Deze
maakten geen geraas, daar zij als 't ware in
een steen en doos waren opgesloten en alleen
lucht kregen door een tralievenster.
Berthine maakte dadelijk het vuur weer
aaai, hing den ketel nog eens hoven, en
maakte op nieuw soep gereed, mompelende:
„V-ader zal wel vermoeid en hongerig te
huis komen vanavond."
Toen ging -zij- zitten wachten.
Niets- dan 'het regelmatig getik- der hang
klok-verbrak de-stilte, van tijd tot'tijd wierp
sjonge -vro^,-eem-hlik--.op/de-wi32>3rpj3atj
Os toestand in dsn
Het is moeilijk een overzicht over don toe
stand to schrijven in deze dagen, zonder tel
kens weer no beginnen over den strijd in het
Oosten. Daar toch worden reeds sedert weken
in werkelijkheid slagen geleverd en worden
overwinningen behaald. Natuurlijk worden die
overwinningen van verschillend standpunt ook
verschillend beschouwd. Lees de beschrijvin
gen in Duitsche en Oostenrijksche telegrammen
en ge krijgt een denkbeeld, alsof er zoo iets
als een paniek hoerscht bij de Russen. Heel
anders beschouwen natuurlijk de Russen zelf
de zaak, maar ook hun bondgenootcnde En
gelschen en Franschen. Zij kunnen niet ont
kennen, dat hun vrienden in het Oosten terug
trekken, al maar terugtrekken, doch zij vin
den dat zoo erg niet. Terugtrekken is van
cuds een speciale eigenschap der Russische
legers, in Napoleon's tijd zoowel a2s in den
krijg met Japan en zij doen daarmee inderdaad
kwaad aan den vijand. Het is niet de vraag,
heet het, om do Duitschers en Oostenrijkers to
verslaan, Rusland doet ook reeds zijn plicht,
wanneer bet den centralen staten zooveel mo
gelijk schade toebrengt en dat kan evengoed
gebeuren door een wolberekenenden aftocht
als door oen victorie. Daar is iets van aan en
een meesterlijke terugtocht, zooals onze De
Ruyter op zeo menigmaal wist te doen, kan
©en zegepraal van den vijand te niet maken,
maar 'bij is ©n blijft toch in zekeren zin een
neerlaag, en zoo de verbonden troepen ontzet
tende verliezen 'ijden in Galicië, de Russische
insgelijks.
Men mogo zich dan ook groot houden in En
geland en in Franrkijk, dat de Russische neer
lagen van niet zoo groote beteekenis zijn, het
blijkt toch dat men, in Frankrijk vooral, zich
er wel wat bezorgd voor maakt. Men werpt
daar in verschillende bladen ©en balletje, dat
Japan nu maar eens moet toon en, dat het ook
meedoet. Japan houdt zich in de laatste maan
den merkwaardig stil of bemoeit zich alleen
met China, maar het wordt nu wel eens tijd,
dat bet ook san zijn bondgenoot-en denkt en
Rusland te hulp snelt. De Japanners moeten
nu maar eens komen, zegt de „Libre Parole",
om aan den oorlog in Europa ©en einde t« ma
ken Wij twijfelen er wel eenigszins aan, of
Japan aan dien oproep spoedig gehoor zal ge
ren, maar teekenendis wel voor de Westersohe
mogendheden lxet verlangen naar hna hulp,
nu t© Londen ©n Parijs telkens opnieuw be
loofd wordt, dat het Duiteche militarisme zal
worden geknakt en vernietigd.
Zoonls het totnogtoe gaat, komt men zeker
niet tot. een beslissing. Ook waarschijnlijk niet
in het Oosten, want den Russen werkelijk ©en
beslissende nederlaag toe te brengen, lijkt voor
de verbonden mogendheden onmogelijk, al trek
ken hun vijanden aan Dnjester, Boeg, Weich-
sel steeds meer terug. Hoe verder de Duitschers
en Oostenrijkers doordringen, hoe moeilijker
voor hen de toestand wordt, vooral nn zij in
het vreemde land, met slechter verbindingen,
gedeeltelijk verwoest en leeggegeten, komen.
Aan het eind van hun strijd tegen de Russen
zijn zij nog lang niet.
En in het westen is in 't geheel geen kans
op een spoedige beslissing, 't Is den Franschen
mislukt door to breken, bij Atrecht zoowel als
in den Elzas, en als ijzeren muren liggen de
lange linies der vijanden tegenover elkander.
Yan Italië verwacht men weinig meer d© Itali
anen vatten, met opzet of gedwongen, den
oorlog heel kalm op en van overwinningen
hooren we niets, zelfs niet van hevig© gevech
ten. "Wel moet er nu zwaar gestreden zijn aan
©en ongeduldigen blik, die scheen te zeg
gen: „Wat gaat het- langzaam!"
Op ©ens meende zij stemmen te hooren
onduidelijk bereikten eenige woorden haar
oor, door het gewelfde metselwerk van den
kelder.
De Duitschers begonnen haar list te be
grijpen en spoedig kwam de officier te trap
op, stompte met zijn vuist tegen het lnik en
irep: Doe toch open!"
Zij stond op, kwam dichterbij en zijn
acoent nabootsende, vroeg zij „Wat wenscht
ge?"
„Doe open!" luidde het antwoord.
„Neen, ik doe niet open!"
De mand werd woedend. „Open het luik,
of wij gullen het openbreken!"
Zij lachte luid.
„Ga je gang maar; breek maar open, als
je kunt."
Toen begon hij met de kolf van een ge
weer op het eikenhouten luik boven zijn
hoofd te beuken, doch het zon aan een
stormram weerstand gebeden hebben.
De vrouw hoorde hem de trap afg3an.
Daarna kwamen zij allen om de benrt de
trap op om hun kracht te beproeven en de
scharnieren te onderzoeken. Doch toon zij
bemerkten dat alle pogingen vruchteloos
waren, hielden zij op met beuken en begon
nen weer te praten.
De jonge vrouw luisterde naar hen toen
ging zij de buitendeur openen ©n spande
hare ooren in, om ieder gelnid op te-vangen.
Een ver verwijderd geblaf bereikte hare
ooren.
Zij begon te fluiten evenals een jager en
bijna-, pnnEjddeBjk kwamen -èwoe ontzagge
de Is cm zo, maar de uitslag ia nog niet duide
lijk. En in de Dardanellen komt el evenmin
eenige verandering, de berichten worden steeds
soberder, maar in die soberheid vertellen zij
niet van behaalde zegepralen aan den eencm
noch aan den anderen kant.
Van de Balkanstaton bobben do geallieerden
ook weinig te verwachten, Berrie en Mont©-
negro staan aan hun zijde, maar zij gedragen
zich zoo, dat zo eigenlijk in do kaart dor
vijanden spelen. Zij wonden zich, in plaats van
tegen Oostenrijk, tegen Albanië, cn beharti
gen daar hun eigen belangenServië heeft er
Elbasan en Tirana, Montenegro Slcoc-tari be
zet, maar dit moest. lien in conflict brengen
met Italië, hun bondgenoot, dat bet oog op
Albanië heeft gevestigd en daar geen concur
renten duldt. Zoo ontstaan or tnsschen de go
allieerden licht botsingen, die ©en samenwer
king, in 't Zuiden althars. niet bevoordeelen.
Aan alle kanten is de strijd, die nn elf
maanden heeft geduurd, nog onbeslist en er ia
nog steeds niet in te zien ho© en vrarmeer de
beslissing zal komen, wio haar zal brengen en
den palm der overwinning wegdragen. Een on
beslist einde 3ijkt het waarschijnlijkst, en dit
kan komen door een spoedigen vrede, die
honderdduizenden levens redt, of door een
jarenlangen strijd, die alle landen uitput.
BELGIË.
Een Vorstenwedsirfjd in weldoen.
Een correspondent schrijft aan de „N. Ct.":
Toen ik dezer dagon na het gevecht t© St.-
Joris mij t© X.... -bevond, om er na afgifte van
een transport gewonden aan iiet veldhospitaal,
met de auto verder te rijden, was ik getuig©
van een treffende ontmoeting. Het was nog in
J den voormiddag, ©n de koningin van België
was op ©en barer tochten terecht gekomen in
een der zalen, waar pas aangebracht© gewon
den, de verpleegsters handen vol werk gaven.
Aan een der bedden etend de Koningin, die
juist hielp ©en verschoven verband opnieuw t©
bovestigen. Haar tengere gestalte etak achter
in de zaal sterk af tegen den naar. waartegen
©en nog leeg© krib, met heldere witte lakens,
wachtte op ©en nieuwen patiënt. Plots ging
de deur open en kwam een als officier gekleede
figuur een korporaal ondersteunend de zaal
binnen. Ieder keek naar de door. Slechts do
Koningin bemerkte niets, voordat de gewonde
met zijn geleider aan het ledig© bed, ter rech
terzijde van de Koningin, waren aangekomen.
Toen wendde de Koningin 't hoofd om en ont
moette zij den Koning. Een glimlach verhel
derde beider ernstig gelaat. Ze hadden zonder
vooraf te -weten elkander ontmoet, daar waar
na den slag het meest t© helpen en te troosten
is. Na een rondtocht door de verschillende
zalen, verliet hot koninklijk echtpaar bet veld
hospitaal. Per auto reden ze naar hun woon-
Men kan wel denken, hoe allerlei vriendelijk©
commentaren op di© ontmoeting werden go-
maakt. Ik vorsta zoo good de aanhankelijkheid
die er uit die woorden sprak„Ewel, zie de
nu, meaner, da ze ons allebei xrie 'n vergeten",
aldus een jongen, wiens bedde armen deerlijk
gewond "waren door ©en granaat.
FRANKRIJK.
Van het Westelijk Oorfogfiterrein.
Duitssh6 aanvallen in de Argaonen.
PARIJS. De Duitsche levendigheid
in den Argonn© schijnt te duiden op
een poging om den spoorweg Chal-
lonsVerdun te naderen bij Saint-
Menehould, en Verdun te bedreigen
uit het westen; maar het is moeilijk denk
baar dat dit met hoop op succes zal kan
nen plaats hebben. De Duitschers deden
eenigen tijd geleden verschillende vruchte-
looze pogingen om zuidelijk door te drin
gen door het dal van de Biesme, waar
wederom zeer hevig gevochten werd, in de.
hoop in staat te zijn Saint-Menehordd
te bedreigen.
Gedurende een bezoek, onlangs aan dit
deel van het oorlogsterrein gebracht, had
Renter's correspondent gelegenheid om den
aard der gevechten in die streek te zien.
Do uitmuntende verdedigingsmaatregelen
der Franschen, in verband met. de buiten
gewone moeilijkheden van het woeste ter
rein, overtuigden hem dat een voorwaart-
sche beweging van den vijand zelfs nog on
mogelijker was dan an ander» cedeelten_yan
do linie.
Een vooruitgang van slechte eenige meters
kan slechts verkregen worden met gewel
dige offers en het is niet te verwachten, dat
do Duitocheo die kunnen brengen, om den
tegenstand van het leger onder generaal
Sarrail te breken-
Do gevechten bi] Les Eparges op 20—27 Juni.
Over do gevechten bij Des Eparges meldt
het Duitsclio groot© hoofdkwartier:
Nadat hot ons tegen 't elndo van April
en in do eorsle dagen van Mei was gelukt,
ook on zo stellingen op de Maaahoogb:i li;
schcn het dorp Des Eparges on de O ran do
Tranchée do O.lonn© een aanzienlijk ttuk
vooruit to schuiven, moest er rekening mee
gehouden -worden, dat do Franschen het
herwinnen van den rand van dezo bolaug-
rijko plek met allo maeht weder ter hand
zouden nemen. Voorloopig echter bloei het
er tamelijk rustig. 'Toen echter het 2©
Fransche leger, dat bij Maïzeran en March©-
ville een bloedige nederlaag had opgeloopcn,
weer gereed was tot hot gevechtwerd cit
leger bestemd om ons onze nieuw© stollin
gen ©f te nemen bij do Grand© Tranchée.
I Sedert middon-Juni kondigde een versterkt
Fransch artillerievuur van allo kalibersoor-
ten het voorgenomen plan aan. Wij hadden
ons niet bedrogen. Toen de vijand de wer
king van zijn artaHcrievoorbóroiding vol
doende achtto, liet hij Zondag den 20ctcr.
Juni des namiddags zijn vorsche troepen
voor den aanval op onze stellingen gereed
maken.
Do Franschen hielden daarbij de door
hen meestal gebruikte taktiek in hot oog,
om tegen enkele punten sterke krachten
uit verschillende richtingen na elkaar te
doen optrekken. Het gelukt© hun ten slotte
in een gedeelte van onzo voorat© loopgraven,
in de verbindingsloopgraaf naar achteren
en zelfs in con Idein deel van do tweede
stellingen binnen te dringen. Nog in den
nacht van Maandag ondernam liet regi
ment van het voorste front ©en tegenaanval.
Het gelukte de Franschen oit do twee
laatstgenoemde stellingen te verdriivcn.
Den 21sien hernieuwde hij echter m©t
vorsche krachten de aanvallen over do go-
heel e linie. Eet rapport deelt dan verder
mede, hoe de Franschen dagenlang de
Duitsche stellingen beschoten met zware
artillerie en stankprojectielen cn hoe groot
de moreele uitwerking van do vccblmüide- 1
len die gebruikt worden bij do gevechten
van man tegen znan is.
Wat die gevechten, waarin do Fransche
artillerie meesprak, betreft, zoo wordt in hot
rapport van Let groote hoofdkwartier de
bewondering daarvoor uitgesproken.
Steeds stormden de Fransche versche
troepen over hmme gevallen voorgangers
heen, op den vijand I03, ja, zij gebruikten
do lijken hunner wapenbroeders als dekking i
tegen het Duitsche vuur. Toen in den avond
van 24 Juni de Dnftechors weer alle naar
de voorat© linie voerende loopgraven in hun i
bezit hadden vonden zij die tot boven toe
met Fransche lijken opgevuld. Yoor het
over een lengte van ©en kleine 300 meter
1 nog in vijandelijk bezit zijnde looppraven-
gedeelto, kwam den 2oston de Duitecho can-
val tot stand. Den 26sten gingen do Duit- i
scheis oostelijker tot den aanval op Lt-i
Eparges over. Het «doel was niet het dorp,
maar den daarheen dalenden bergrug waar
op de Franschen sedert geruimen tijd ver
sterkingen haddei aangelegd. De vijand
scheen zoo iets daar ter plaat» niet ver
wacht te hebben.
In betrekkelijk korten tijd gelukt© het de
eerste vijandelijke stellingen t© nemen en
waf. aan ons vuur zoo zegt het rapport
cn aan onze bajonetten niet onTrwam,
vluchtte de steile hellingen naar Lea Epar-
ges af om zich beneden weer te verzamelen.
Onze opmerkzame artillerie verzuimde
dio gunstige gelegenheid niet om het ge
noemde dorp onder vuur to nemen en de
wegen dio er heen leidden en waarlangs
de vijand versterkingen kreeg, door goed-
gemikt vuur te versperren. Na korten'tijd
ging Les Eparges in vlammen op.
Amusementen eclrter het front.
Een correspondent schrijft:
Het reizend en trekkend volk moet ook
in oorlogstijd aan den keet komen en ook
de soldaat heeft wel eens behoeft© aan een i
verzetje. In Frankrijk, waar de bevolking
de zangera die op de bnmenplaateen met
lijk groote honden uit de duisternis te
voorschijn en sprongen met duidelijke blij
ken van vreugde tegen haar op. Zij hield ze
bij den nek vast, opdat zij niet weg.konden
loopen en riep zoo hard zij kon: Hallo,
vader!" Een verwijderde stem antwoordde:
Hallo, Berthino!"
De boschwachters vrouw riep weer terug:
_,ga niet langs het tralievenster. Er zijn
Pruisen in den kelder!"
Plotseling vertoondo zich de gedaante
van een man links, waar hij tusschen twee
boomen gestaan had. Hij vroeg verwon
derd: „Pruisen in den kelder? Wat moeten
die daar?" De jonge yronw begon te
lachen.
„Het zijn dezelfden di© hier gisteren ge
weest zijn. Zij hebben den geheelen dag in
het bosch rondgedwaald; ik heb ze in den
kelder gezet om ze koel te houden."
Zij vertelde de geheele geschiedenis: hoe
zij hen met revolverschoten verschrikt en
hen in den kelder bad opgesloten.
De oude man vroeg nog steeds ernstig
„En wat w3t ge nu vu un acht met ze
doen
Zij antwoordde: „Ga nn mijnheer La-
vigne met rijn manschappen halen. Hij zal
ze gevangen nemen; wat zal hij in rijn
schik zijn
Zijn dochter vervolgde: „Ik heb een beet
je soep voor u gekookt eet-het nu gauw op
en gaat n dan maar heen."
De oude boschwachter ging zitten, en,at
zijn soep op, na twee borden vol'woor zijne
houden op den grondjtodiebben gezet. De
Pruisen waren, toen zij stemmen hoorden,
stil geworden.
Een- twartier~<|s$MgrngrtPichos syasspw
heen, Berthine wachtte, met hot hoofd op
de handen gesteund.
De gevangenen begonnen zich weer -te
bewegen. Zij riepen en schreeuwden 'en
sloegen onophoudelijk met do kolven hun
ner geweren dcor het luik van den ):e'.der.
Toen begonnen zij hunne geweren door het
tralievenster af te vuren, zonder twijfel in
de hoop, gehoord te worden door de een of
andere Duitsche afdeeling, die voorbij
mocht komen.
De boschwachtexsvrouw bleef stil ritten,
doch al dat geraas werkte op haar zenu
wen en verbitterde haar. Een groote angst
overviel haar, zij zou gaarne de soldaten
vermoord hebben, om rust om zich heen te
hebben.
Toen haar ongeduld toenam, begon zij
op de klok te kijken en de minuten te tei
len. Eindelijk gaven de wiizers den tijd
aan, waarop volgens hare berekening, do
hulp komen zou.
Zij deed de deur open en luisterde. Z:i
schrok, totdat rij eindelijk zag dat het haar
vader was.
„Zij hebben mij gestuurd om te zien ef
i alles nog in orde is", zeide hij.
„Ja, alles is in orde."
I Toen floot hij lang en sterk op oen bo-
paalde wijze, en spoedig kwamen eenige
donkere gedaanten langzaam turechen da
I boomen uit' het was de voorhoede.
De oude man riep herhaaldelijk: ..Gaat
n iet. jlaDgS'-ihet'-traüevenster!
De eersten-wezen'sket'-venster aan hen,
■die'volgden.
(SMjxdt} t.)