m.
Vnfjag 25 km 1915
Orgaan voor Leger en VEoot.
Oorlogsnieuws.
Het Hiswelijl van Hemance
Opssg?2$5<(X>0 ©xempiaft-ien.
Onder redactie van D. MANASSEN.
Lemberg.
Ds toeslauii in den reuzenstrijd;
De val van Lemberg.
GEBRS. DOBBELMARH. Zeepfabriksnten.
DE SOLDATENCOURANT
ADRES DER REDACTIE EX ADMINISTRATIE PALESTRINASTRAAT 10.
AMSTERDAM, TELEFOON Z.496S. DIT BLAD VERSCHIJNT DRIEMAAL PER~
WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR MILITAIREN 1 CENT, VOOR NIET-MILITAI-
REN 3 CENT, ABONNEMENT 1.50 PER DRIE MAANDEN.
Ad verten» >»?n 1
nen zich tot het Alg. Advertentt^-Bnman ROJjMA&Co,
He<Tengra<-bt 226 Amsterdam, tot de Drukkerij „Jacob van Cam pen" N. Z. Voorburgwal
234-240 (Koizerriik Ani-'vn!;i:ii of Adininistm*.:'-. P:.!. :trêna*inja' 10
Amsterdam. Prijs der Advertentüïn p.-r regel 30 Cent. Bjj abonnement redhefto
Lémberg, de hoofdstad van Galicië, is weer in handen van de Oostenrijkers ge
vallen; na een liardnekkigen, zwaren strijd, schrijven de telegrammen. Ds oude stad,
die voor enkele maanden van landsbestuur verwisselde, Russisch werd, hoort nu weer
aan de Habshurgers. Zij kan haar naam weer dragen, die hierboven staat en moet
afstand doen van haar ouden Slavischen, Lvow, dien de Russen haar hadden terug
gegeven. Nadere bijzonderheden omtrent de inneming zullen wel volgen en ook
beschrijvingen, hoe de stad er nu uitziet. Ons plaatje hierboven geeft er een kijkje op.
ABONNEMENT SOLDATENCOURANT.
Onder aparten kruisband steeds rechtstreeks
door onze Administratie aan den geadresseerde
toegezonden, kost „De Soldatencourant" voor
militairen 75 cent per kwartaal.
Wie ens thans 75 cent toezendt in postzegels
of per postwissel ontyangt ons blad als apart9
abonné tot 1 October. Op het einde van elk
kwartaal moet dan telkens 75 cent worden toe
gestuurd. Men geve op do postwisselstrock of
in den brief zijn verlangen te kennen onder
bijvoeging van duidelijk militair adres.
De Administratie.
Er is weer nieuws, weer een Duitieh-
Oostenrijksche overwinning. Lemberg is ge
vallen; beter is het te zeggen: hernomen.
De Russen hebben de hoofdstad van Galicië
weer in de handen van hun vijanden moe
ten laten. Dit is een voorval van beteekenis,
grooter nog dan de val van Przemysl, het
is voor de Russen een neerlaag in Galicië,
waaruit zij nu misschien spoedig geheel ver
jaagd zullen zijn.
Zal dit nieuwe wapenfeit eenige uitwer
king .hebben op den algemeenen toestand?
Zal het aanleiding geven tot een spoedigen
vrede of tot een verlenging van den strijd?
Spoedig vrede of niet spoedig vrede?
't Is wel eigenaardig, dat terwijl er een ge
weldige worsteling van millioenen en mil-
lioenen aan den gang is op vijf of zes oor
logsvelden in ons werelddeel, de telegram
men toch telkens nog gelegenheid hebben,
die quaestie aan te roeren. Yan verschillen
de kanten wordt weer het blijde woord
„vrede" gehoord. Zelfs keizer Wilhelm zou
liet hebben uitgesproken in een brief, zooals
een telegram uit Parijs meldt, en wij lezen
thans in de Parijsche Matin" dit keizer
lijk epistel. Daarin laat Wilhelm II de hoop
doorschemeren, dat de vrede er misschien
spoediger zai zijn dan mem wel denkt. Een
vrede wellicht, die niet het resultaat ople
vert, dat Duitschland zich heeft gedacht,
maar uitstel is geen afstel, zoo kan men
ongeveer dat woord -van den keizer weer
geven.
Het is zeer de vraag, of deze brief wel
echt is, wij gelooven het niet dadelijk. Maar
wat er uit de aanhaling blijkt, is, dat men
hier ui'spreekt, wat men hoopt, wat men
wenscht. Men moge zeggen, wat men wil,
maar allengs, en hoe kan het anders
is de wensch naar vrede algemeen gewor
den. Men leze maar eens van de massa doo-
den op de verschillende slagvelden, en men
kan het verlangen naar het einde van al
dit bloed, deze dooden en gewonden, van al
deze tranen, niet anders dan natuurlijk vin
den. Zelfs uit Frankrijk, waar de regee-
ringsgezinde bladen nog geen vredesneigin-
gen toonen, evenmin als in Engeland, komt
nu toch een vredesgerucht, dat de vermel
ding waard is. 't Is Jules Guèsde, de be
kende leider der socialisten en tevens mi
nister zonder portefeuille, dus lid der re-
gcering, die een hoopvol woord over den
vrede zou hebben gesproken. Maar eigen
aardig, terwijl keizer Wilhelm's brief in de
Matin" staat, werden Guèsde's woorden
uit Havre aan den Berlijnschen „Lokal-
Anzeiger" geseind. Hij zou verklaard heb
ben, dat hij en zijn vrienden Sembat, Ma'l-
vy, Thomas, het sluiten van een spoedigen
vrede overwegen. Een vrede, natuurlijk, die
eervol is voor Frankrijk en een nieuwen
oorlog onmogelijk maakt. In dit opzicht
komt hij dus in strijd met des keizers brief.
Volgens Guèsde dan, zou binnen drie maan
den het lot van Europa worden beslist. Op
zijn laatst einde September zouden we 't
zien gebeuren...
Dit zijn vreugdevolle woorden voor de
geheele wereld, maar kunnen wij er aan
gelooven? Volgens de Engelsck.n niet. Hie
maken alle toeberc' leelen zelfs voor een
oorlog, die 't jaar 1916 nog niet zal geëin
digd zijn. Aanmaak v^n munitie, regelin
gen voor den oogst van 't volgende jaar,
DOOR
ALBERT cara.
Vooral nadat haar moeder gestorven was.
voelde Hermance Desrigny sterker dan ooit
den wensch in zich opkomen om te trouwen
en zij zwoer, dat ze niet als oude jongejuf
frouw sterven zou. Zij was al negen en
twintig jaar, en als haar vader, oud-dis-
trictswegopzichter en al sinds zeven of acht
jaar overleden, als mevrouw Desrigny met
al haar zorgzaamheid en teederheid, er,
niettegenstaande hun bescheiden fortuintje
en den bruidsschat, dien zij Hermance wü-
den geven, niet in hadden kuuuen slagen
om haar geluk te verzekeren, dan kwam
dat doordat het arme kind niet gebouwd
was als anderen; om kort te gaan: zij had
een bochel. Maar dat lichaamsgebrek be
lette haar niet om een hartje vol edelmoe
dige verlangens te hebben. Zij was geestig.
Zij voelde, dat ze in staat zou zijn om een
diepe, warme liefde te koesteren. En waar
moest ze met al deze schatten blijven, wie
wilde ze ontvangen?
Alleen in het aardige, rustige huisje in
de Rue des Remparts in de schaduw van
de St. Alban, de mooie Romaansche kerk,
die de voornaamste of liever de eenige be
zienswaardigheid is van Chatillon sur
Meurtke, dacht ze droevig aan de toekomst,
die haar wachtte, bang voor de eeuwigdu
rende eenzaamheid.
Sind3 den dood van mevrouw Desrigny,
had ze een huishoudster bij zich genomen,
die vroeger iederen ochtend het ruwe werk
in het huis kwam doen. maar hoe voorko
mend, hoe eerlijk en trouw zij ook was, toch
kon moeder Toinette met haar zes en zestig
jaar, niettegenstaande haar fijn snorretje,
niet de plaats van echtgenoot vervullen en
evenmin als chaperonne dienen.
Waar moest dan die heimelijk, maar vu
rig begeerde levensgezel gevonden worden?
Waar was hulp te krijgen, tot wien kon zij
zich wenden?
Hermance wist wel, dat ze geen
Diana-, noch statige Juno-gestalte had, maar
daarmede gaf ze nog niet toe, dat ze mis
vormd was. dat ze een bochel had. Ze er
kende, dat ze wat te klein was, innerlijk
vond ze dat overfijne wel teer en lief
met een schouder, de rechter, die een
beetje... een beetje anders was dan de an
dere: daar kon ze niet aan twijfelenen
anders hadden achter haar rug gefluisterde
woorden het haar wel geleerd een beetje
te hoog en te... hoekig. Dat kwam er nu
van, als men niet op de houding van zijn
kinderen lette, in de wieg en aan den lei
band, als men ze maar krom en scheef liet
zittenEn bovendien Venus-figuren, vrou
wen als reuzinnen waren nu uit den tijd.
Op een avond, dat zij haar courantje
doorvloog, „Le petit Lorrain", blad voor
de Meiirthe-en-Meuse, vond Hermance on
deraan een kolom op het derde blad de vol
gende aankondiging
„Huwelijksbureau voor Frankrijk, opge
richt door Madame de St. Elme, om tus-
schen familie's uit den eersten stand ver
bintenissen tot stand te brengen, die uit
een zielkundig, zoowel als maatschappelijk
oogpunt, wenschelijk zijn. Bruidschatten
vanaf 10,000 francs tot verscheiden mil
lioenen. Rue de la Chaussée d'Antin, 65,
Parijs. Van 15 uur. Ook schriftelijk."
Den volgenden ochtend zag Hermance
die advertentie weer en den daarop volgen
den nog eens... „Als ik die dame eens
schreef?" zeide juffrouw Desrigny bij zich
zelf.
En zij schreef.
Per omgaande ontving zij een schitteren
den prospectus, op roze papier gedrukt en
dienende om het „.zedelijke standpunt",
van het ..Huwelijksbureau van Frankrijk"
toe te lichten en te verheerlijken.
„Het Huwelijksbureau van Frankrijk is
geen bemiddelingsbureau", verklaarde Ma
dame de Saint-Elme, fier, in het begin van
haar inleiding.
„Toen ik het oprichtte, stelde ik mij
voor om aan verschillende families mijn
moederlijke zorgen te wijden; voor hen meer
te zijn dan eenvoudig een bemiddelaarster,
een moeder... een waakzame, zorgende moe
der, die een goed inzicht, een groote erva
ring, een oneindige tact en voor alles een
rLeuwe recruteeriugen. alles wjjst er op,
dai> men in Engeland een spoedig einde der
worsteling nog niet verwacht. M^ar ook
deze Engelsche uitlatingen behoeft men
niet geheel te gelooven, Engeland staat
niet alleen, en zij ju bondgenooten, Rudland
vooral, lijken langzamerhand genoeg te
krijgen van den strijdt die voor de Russen
een steeds slechter aanzien krijgt. De Duit-
scliers en Oostenrijkers in Galicië dringen
verder door naar 't Oosten, ze zitte nu reeds,
we meldden liet, in Lemberg. Thans schijnt
er geen helpen meer aan, of de Russen wor
den teruggeslagen over hun grens en dan
vechten de bondgenooten, in 't Westen als in
't Oosten, alleen in het land "der vijanden.
We gelooven niet., dat. zelfs na nog grooter
nederlagen, Rusland zich zou laten over
halen tot een afzonderlijken vrede, zooals
gemompeld wordt, maar iets anders is, of
zijn bondgenooten door z ij n nederlagen
niet iets van hun halsstarig volhouden laten
varen. En als men in Engeland en Frank
rijk weet, dat Rusland's tegenstand voor
goed is verslapt en de Oostenrijkers meer
troepen tegen Italië, de Duitschers nieuwe
legerkorpsen naar 't Westen kunnen en zul
len zenden, zal de vredessteuming ook hij
de bondgenoobeH''in 't Westen grooter wor
den, vooral als men weet, dat ook Duitsch
land wel tot toegeven zal geneigd
zijn. En Duitschland, het moge zich
gereed maken voor nog een winterveld-
tocht, het moge dien ook best vol kunnen
houden, liet schijnt zich wel bewust, dat
het er niet veel bij zal winnen. Verder
doordringen in Rusland, vooral in den
winter, "kan eerder tot een echec dan een
overwinning leidenRusland is nog altijd
het land met de slechte verbindingen, de
eindelooze sneeuwvelden, zooals Napoleon
ze leerde kennen. En wat het westelijk
front betreft, daar kan de toestand nog
best maanden en maanden, een jaar, zoo
blijven, de vijanden aan beide kanten heb
ben er zich zoo versterkt en ingegraven, dat
van een doorbreken geen sprake schijnt.
En noch aan de Italiaansche grens, noch
in de Dardanellen, lijkt voorloopig een be
slissing te zullen worden verkregen, terwijl
de gevechten in de Bukowina en in den Kau-
kasus toch reeds maar van plaatselijk belang
zijn. De Duitsch-Oostenrijksch-Hongaarscke
overwinningen in het oosten daargelaten,
is er geen verandering van belang in den
toestand, der laatste zeven a acht maan
den. Dat de Fransehen er eenige successen
hebben behaald in Noord-Frankrijk en ook
in den Elzas,, staat vast, maar die bren
gen geen wijziging van belang in den reu
zenstrijd. Eigenlijk nieuws valt vandaar
niet te melden, evenmin aan de Dardanellen
of op zee.
't Belangrijkste gebeurt of is te verwach
ten op het Oosterfront. Duinkerken i6 weer
beschoten, maar welke beteekenis hebben
de veertien projectielen, die daar zijn neer
gevallen"?
DUITSCHLAND,
Erwtensoep met granaten.
Een officier van gezondheid vertelt in den
„Berl. Lokalanzeiger" hoe zijn middagmaal ge
stoord werd, ergens aan het front in Russisch
Polen, op het oogenblik, dat hij met een
majoor en een luitenant in een blokhuis zijn
geeuwhonger met erwtensoep zou stillen.
„Het was halfeen geworden, toen de Rus
sen begonnen te schieten. Steeds sneller. Ver
achter ons, links en rechts sloegen de granaten
in. Allengs kwamen zij naderbij. Het kleine
venster van ons blokhuis rinkelde voortdurend.
En het vuren werd voortdurend sterker, zoo
absolute discretie moet hebben en die geen
ander verlangen en geen andere zorg kent,
dan het. geluk van haar kinderen verzeke
ren. Ik geloof hiermede een zending te
vervullen, een plicht, die in dezen droeven
tijd van verval enz. enz."
Ten slotte verzocht madame de Saint-
Elme haar cliënten om haar de bescheiden
som van twintig francs over te maken, als
abonnementsprijs op ,,De bruidsluier,"
correspondentieblad van het Huwelijks
bureau van Frankrijk, waarin iedere maand
een lange lijst van schitterende partijen
voorkwam, ter keuze van de lezers on leze
ressen. Om bij deze keurbende gevoegd te
worden, was het voldoende om nog eens
vijftig francs bij den abonnementsprijs te
voegen.
Iiermance voldeed aan deze dubbele aan
vraag en zond buitendien aan Madame de
Saint-Elme een portret, zooals in den
prospectus was aanbevolen, een klein
photograpkietje, waarop alleen haar uit
drukkingsvol gezichtje stond en haar hals
tot. waar de schouders begonnen.
Maar hoe moeat ze nu uit die lange lijst
van korte aankondigingen, die den
„Bruidsluier" geheel vulden, een keus
doen?
Hermance raakte heelemaal in de war.
Zij koos eerst twintig van die aanbiedin
gen uit, daaruit weer vijftien, toen tien,
toen acht en kwam per slot tot het be
sluit, dat het maar beter was om het lot
te laten beslissen en strijdensmoe besliste zij
eindelijk ten voordeele van No 12818,
waarvan de bijzonderheden aldus luidden
„Heer, administratieve betrekking, bui
ten wonende, inkomen 3.500, leeftijd 38
jaar, goede gezondheid, eenvoudige leef
wijze, zou gaarne in het huwelijk treden
met jonge dochter of weduwe, eenigszins
;efortuneerd, met ernstig karakter."
„Eenvoudige leefwijze." Het is niet
onmogelijk, 'dat die twee woordjes Her
mance in haar onzekerheid deden beslissen.
Ze berichtte aan de moederlijke direc
trice van het Huwelijksbureau, op wien
haar keuze was gevallen en door middel
van een nieuwe storting van vijftig francs,
kreeg zij het portret van No. 12818, be
nevens een register, vermeldende naam„
dat wij er langzamerhand meer aandacht aan
begonnen t© schenken. Er moesten verschil
lende batterijen aan het werk zijn. Dit was te
hooren aan liet gedreun.
Boemdaar sloeg zoo'n ding op honderd
vijftig meter van ons in het veld. Een zandwolk
sloeg omhoog.
Boem.! weer één. iets meer naar links, op
Tijftig meter afstand Het huis trilde.
„Dat is zware artillerie", zeide de majoor.
„Ik geloof, dat zij zich inschieten op ons
j kwartier".
Schot op schot. De meeste ontploften. Slechts
enkele niet.
Intusschen had de oppasser van den majoor
een pan met heerlijke erwtensoep gebracht. De
borden werdc-n gevuld en wij begonnen te
eten. Ik weet niet waarom, maar erg hongerig
was ik niet meer. En toch had ik mij zoo op de
erwtensoep verhougd. Mij lepelden langzaam
de heerlijke, maar gloeiend heete soep. Spre
ken met elkaar kon men niet. Het donderde
onophoudelijk door.
Toen opeens een knalWij sprongen allen
tegelijkertijd op. Er vloog ons iets in het ge
zicht. Het werd een oogenblik donker in de
fkamer. Een granaat was voor het raam van
pms blokhuis ingeslagen. Toen eindelijk de
stof- en vuilwolken opgetrokken waren, zagen
wij wat er gebeurd was. In den grond was een
groote trechter gewoeld. Ons venster was in
scherven. De geheele kamer lag vol vuil en
steencn. De borden met erwtensoep eveneens.
'Wij zelf zagen er ook niet heel smakelijk uit.
'J'oen weer een knal. Vlammen, rook. Een
granaat was in do schnur terecht gekomen.
Twintig pas van ons huis.
"„Ik geloof, dat wij verstandig doen met te
verhuizen", zeide de majoor. Wij pakten ons
boeltje op en gingen weg. Het kraakt© en
knetterde zonder ophouden. Rondom ons sloe
gen de granaten overal in.
Mijn vertrouwen in het nieuwe kwartier was
niet bijzonder groot. Want wanneer de Russen
eenmaal bezig zijn een gebied te bestrooien dan
vergeten ze niets.
In den beginnen ging liet. De treffers kwa
men bijna alle op ons oude kwartier. Wat wil
den de Russen toch In de verte zagen wij
'hun ballon captif. Maar van daar uit
Blen zij ons, een paar monschen, toch niet
en hebben. En indien dit wel het geval
ht zijn, dan was het toch onzin, zooveel
ammunitie aan ons te verspelen.
Onze artillerie antwoordde in matig tempo.
Het nieuwe kwartier scheen werkelijk beter
te zijn. De oppasser kwam met nieuwe erwten
soep. Hij vertelde ons, dat er in de kwartieren
achter ons geen granaat gevallen was. De Rus
sen schenen het dus werkelijk op ons gemunt
te hebben.
j Wij namen wederom plaats om te eten.
Plotseling weer een slag, zoo hevig als ik nooit
te voren hoorde, vergezeld door een sissend en
suizend geluid. Niemand van ons wist wat er
aan de hand was. Het. regende van hoven hout
splinters, stroo, kalk. Een dichte stofwolk
vulde de kamer. Wij renden naar de deur.
„Dat nas een granaat, die niet ontploft is",
zei do majoor. „Wanneer dit wel het geval was
geweest, dan hadden wij allen er aan moeten
geloovenDe granaat was door het dak in de
kamer geslagen, en in den vloer blijven steken.
.Verder, mannen, een nieuw kwartier!"
Nu gingen wij toch een heel eind terug.
Daar was het werkelijk veel rustiger. Maar
•e hadden geen trek meer in soep.
We staken een sigaar op, praatten wat na,
toen de artillerie-kapitein binnenkwam. „Nu,
hoe hebben wij dat geleverd?"
„Wat?"
„De Russen zijn er toch ingeloopen!"
„Waar ingeloopen?"
„Hebben jullie dan niet gemerkt, dat wij
daarvoor twee prachtige schijnstellingen ge
bouwd hebben, waarop zij als bezetenen schie
ten?"
Nu ging ons een licht op. Wij hadden het
schieten wel gemerkt, maar waarom er zoo ge
schoten werd, begrepen wij nu eerst. Kon de
goede man ons dat niet een uur vroeger ver
teld hebben?
Erwtensoep zonder granaten is mij wel zoo
lief."
familienaam, woonplaats, beroep enz. van
den candidaat.
Hij heette Adrien Bastide en was registra
tieontvanger, ergens achter in Bretagne,
in het dorpje Kernowen. Op zijn portret
stond hij tsu voeten uit, en niettegen
staande zijn dikken haard, die zich waaier
vormig op zijn breed© borst uitspreidde,
had hij toch niets dat vrees inboezemde;
integendeel hij glimlachte goedig. Maar
wat een figuur, hemel, wat een reuzen
figuur Men zou haast zeggen, dat hij een
tamboer-majoor in politiek was of een
huzaar zonder berenmuts. Wat een tegen-
stellirg met die nietige Hermance!
„Och, die man is veel te mooi voor mij,"
zuchtte ze.
Maar ze kon nu niet meer terug. Ter
zelfder tijd, dat Madame de Saint-Elme,
die altijd er op uit was de belangen van
haar cliënten te behartigen en altijd beide
partijen tegelijk bewerkte, dat portret aan
Hermance had gestuurd, had zij aan
No, 12818 medegedeeld, welke eer hem te
beurt was gevallen en hem de bijzonder
heden en het portret van Mademoiselle
Desrigny gezonden. En deze laatste ont
ving nu reeds den volgenden ochtend een
brief van dezen inhoud
„Mejuffrouw,
Hoewel ik niet de eer heb door u
gekend te worden, durf ik toch de
vrijheid nemen deze regelen tot u te
richtenik kau geen weerstand bieden
aan de behoefte om u te zeggen; welk
een diepe ontroering zich van mij
heeft meester gemaakt bij het zien van
uw beeltenis en welk een alles over-
hoerschende genegenheid ik voor u heb
opgevat. Ja, het schijnt mij toe, dat
ik slechts aan een stem des hemels,
aan een bovenaardsche ingeving ge
hoorzaam.... Het is onmogelijk, dat
gij met uw open, reinen blik, met uw
van geest-tintelende en toch zoo zacht
moedige oogen vol goedheid, niet een
ede] en liefderijk karakter bezit.
Mejuffrouw, stemt gij toe, eer ik de
noodige stappen doe om persoonlijk ken
nis met u to maken, in een woderaijd-
6che correspondentie Dat schijnt mij
Wat reeds eenige dagen kon worden ver
wacht, is geschied. Lemberg is door de Oos
tenrijkers en Duitechers weer aan de Rus
sen ontnomen.
De verwachting, dat de Russen zouden
stand houden achter de 69 mijlen lange
linie, die zich van de Tanef tot aan de me
ren van Grodek en <de moerassen van den
Dniester uitstrekt, is niet verwezenlijkt.
In deze linie werd Zaterdag de slag bij
MagierofGrodek geleverd, die, volgens de
berichten uit Weenen, leidde tot een vol
slagen zegepraal van de verbonden lege_:.
De Russische troepen, die de stellingen aan
de Wereszytsja en achter de meren van
Ododelc hadden ingenomen, werden door
Von Mackensen aangevallenen na een he-
vigen strijd, die den geheelen ochtend duur
de, begonnen do Russen den terugtocht op
Rawaroeska en ZolkiefSlechts aan de We
reszytsja bleef de Russische legermacht
krachtigen tegenstand bieden. Doch hier
drong het Oostenrijksch© leger van Von
Bohm-Ermolli door de Russische stollingen
langs do bedde zijden van den weg naar
Lemberg, en tegelijk werd de vijandelijke
hoofdstelling door de overige deelen van dit
leger op verschillende plaateen teruggesla
gen. Het gevolg daarvan was, dat do Rus
sen over de geheele linie, zoowel in de rich
ting van Lemberg, als ten noorden en. ten
zuiden daarvan moesten terugtrekken.
Daardoor werd de positie der Ruszen in
Lemberg onhoudbaar. Nog steeds weten v o
niet precies hoe de herovering der stad in
zijn werk is gegaan, maar waarschijnlijk zijn
do Russen, overtuigd, dat zij de vesting niet
konden houden, teruggetrokken en heeft het
garnizoen zich gered, evenals uit Przemyri.
Toch moet er zeer zwaar bij en om Lemberg
gestreden zijn.
ENGELAND.
De zeppeün-aanva!.
Aan den „Berl. Lok. Anz." wordt uit
Chri6tiania geseind:
Het stoomschip „Jotun", dat Dinsdag te
Stavanger arriveerde, bracht nadere bijzon
derheden mede omtrent het bombardement
van South Shields door Zeppelins Woens
dagnacht j.l. De equipage werd plotseling
door groot rumoer in de stad gewekt en toen
ze aan dek was gekomen zag zij, dat een
bom op de kade viel. De granaatsplinters
vloden op het dek. Een tweede bom volgde
al spoedig. De inwoners liepen opgewon
den op straatsoldaten vuurden op de Zep
pelins die echter door den mist niet te zien
waren zelfs zoeklichten konden den mist
niet doordringen.
Te Shields werd niemand gedood of ge
wond, doch de Zeppelins hadden kort te
voren d© fabrieken van Armstrong een be
zoek gebracht, waar 14 bommen op werk
plaatsen en arsenaal waren geworpen. Ilior
werden 17 personen gedood en 40 gewond.
Van boord kon men zien dat te wShields
verscheidene gebouwen in brand stonden.
De aangericht© schade bij Armstrong is
buitengewoon groot, zoodat de arbeid sterk
beperkt moest worden.
Ontploffing in canada.
WINDSOR. De fabriek van de Peabody
Company in de voorstad Walkervüle is he-
©en eenvoudig middel om elkander voor
loopig te loeren kennen.
Ik smeek u, uit het diepst van mijn
ziel, mij deze gunst te willen toestaan.
U zult mij mij 1 bede niet weigeren,
niet waar? Neen, gij zijt goed, ik zie
het in uw oogen, ik ben er zeker van,
en het is in afwachting van het geluk
eenige regelen van uw hand te mogen
ontvangen, dat ik mij durf teekenen,
I7w onderdanige en zeer
eerbiedige dienaar
Adrien Bastide.
Registratie-ontvanger t© Kernowen
(Finisterre).
Juffrouw Desrigny, die zeer goed was op
gevoed, achtte het nu raadzaam en fatsoen
lijk om, eer zij op dit voorstel inging, eerst
nader© inlichtingen, buiten die van Madam©
de St. Elme om, an te winnen en ze vond,
dat ze niet beter kon doon, dan zich te
wenden tot den pastoor te Kernowen.
BehaKe één zinsnede, was het antwoord
dat haar bereikte volkomen geruststellend.
De heer Adrien Bastide genoot in het ge
heele district een uitstekende reputatie hij
was matig, solide, voorkomend en nauw
gezet in het uitoefenen van zijn ambt; zijn
zedelijkheid was boven elke verdenking ver
heven. Hij ging weinig uit, vooral sinds
den dood van zijn moeder, die het vorige
jaar was overleden en zag eigenlijk niemand
buiten zijn kantooruren; zijn genoegens be
stonden in tuinieren en visschen.
„De eenige bedenking, die ik tegen
hem heb, voegde de pastoor cr nauw
gezet aan toe, is, dat hij zijn godsdienst
plichten niet met voldoenden ijver
waarneemt. De heer Bastide woont
zelden moer dan drie, vier keer per jaar
de heilige mis bij en dat alleen op bui
tengewone feestdagen, en nooit nog
heb ik hem zien communieeren.'"
Die laatste restrictie verontrustte Her
mance niet buitengewoon. „Nu ja, als wij
maar eerst getrouwd zijn, zal ik hem wel
bekeeren," peinsde zijen zij deelde den
heer Adrien Bastide mede, dat zij gaarne
inging op zijn voorstel om samen te corres-
pondeeren, om in afwachting van een per
soonlijke kennismaking, elkaar op een af-
stand t© bestudeeren- en. zich aan elkaar to
den verwoest door ontploffing van een bom.
Kort na de ontploffing werden 27 stuk
ken dynamiet gevonden dicht bij het ar
senaal, waar den vorigen nacht 200 solda
ten hadden geslapen.
De tijdlont was gesteld op 3 uur 15,
maar was niet doorgebrand. De directeur
van de fabriek van Peabody gaf als zijn
meening te kennen, dat de ontplofbar©
stoffen daar neergelegd waren door vrien
den van Duitschland te Detroit aan de
overzijde der rivier.
WINDSOR. Er wordt door de militaire
autoriteiten van Ontario en den attorney-
general een ernstig onderzoek ingesteld in
zak© de dynamiet-orrtploffingen t© Windsor
en WalkervilL
D© firma's, die muniti©3 vervaardigen,
MEN LETTE
bij het koopen van onze KARNEMELKZEEP
vooral op ons gedeponeerd Fabrieksmerk
„HET ANKER" en weigere onvoorwaar
delijk alle andere soorten. Een geregeld
gebruik dezer Zeep maakt de handen
blank als sneeuw, het gelaat zacht sis
fluweel.
ALOM VERKRIJGBAAR.
openbaren; en bet leek haar daarom t©
moer verkieselijk, omdat zij geen kind©ren
meer waren en beiden tot de jaren des on
derscheids waren gekomen.
Een steeds levendiger wordende brief wis -
seiing ontstond nu tusschen hen. Zij vertel
den elkaar, iederen dag uitvoeriger en met
meer intieme bijzonderheden, wat ze tót nu
toe hadden gedaan, hoe hun jeugd was
geweest, welk© toekomstdroomen ze hadden
en waarom zij beiden de bemiddeling van
Maclame de St. Elme hadden ingeroepen.
Beider beweegredenen was dezelfde ge
weest: gebrek aan bloedverwanten en de
groote afzondering, waarin beiden leefden.
Zoo langzamerhand gaven ze elkaar hun
geheele vertrouwen. Spoedig kocht Adrien
©en ring, dien hij aan Hermance stuurde,
als verlovingsgeschenk; Hermance haastte
zioh daarop om een sierlijken cigarettenke-
ker t© borduren voor zijn verjaardag, den
vijfden Maart.
Een ontmoeting van de twee gelieven zou
nu ook weldra plaats hebben. Adrien
Bastide had zijn voornemen kenbaar ge
maakt om te profiteeren van de Paasch-
weok en aan zijn chef verlof te vragen, om
zich naar Chatillon t© kunnen begeven.
Kortom, hun karretje scheen zóó langs
een zandweg te rijden en alles schoen zóó
goed van stapel te loopen, dat juffrouw
Desrigny den tijd gekomen achtte om twea
oud© vrienden van haar vader, den heer de
Ma uoourt, den apotheker, en den gepen-
sionneerden kapitein Larsonnier te waar
schuwen en te vragen, of zij getuigen bij
het huwelijk wilden zijnen toen zij na
eenig nadenken dit plan opgaf, was het
aleen uit overmatige gereserveerdheid. Zij
waagde er immers niets mee, als zij wachtte
tot d© komst van haar verloofde! O, wat
een heerlijk woord om uit t© 3preken, hoe
hoopvol klopte haar hart. Dan zou zij ook
niet alleen naar die heeren gaanhaar
Adrien zou haar vergezellen; en hoe zaHg
met hem gearmd te gaanwat esn triomf
zich met hem te vertoonen.
(8&>f volgt:)
