No. 55.
Woensdag 23 December 1914.
Orgaan voor Leger en Vloot.
Oorlogsnieuws.
Onder redactie van D. MANASSEN.
Een trompetsignaal vcor kt iel feit.
Voor '4 goede doel.
Da toestand in den reuzenstrijd.
Oplaag 50,000 exemplaren.
ADRES DER REDACTIE PAJLESTRIN ASTRAAT 10, AMSTERDAM, TELE
FOON Z. '1968. DIT BLAD ZAL DRIEMAAL PER WEEK VERSCHIJNEN.
LOSSE NUMMERS VOOR MILITAIREN 1 CENT, VOOR NEET-MILITAIREN
3 CENT, ABONNEMENT f 1.50 PER DRIE MAANDEN.
Voor Adverfcenti6n wende weD «chonze Administratie Drukkerjj „Jacob van Cam pen"
N.Z. Voorburgwal 234-240 fKeizerryk9) Amst-nlam, Tc!. Noord 1775. of tut ie advertentie
bureaux. Prijs der Advertenti5n per regel 25 cent.
Wit, die niet zoo zwak, zelfzuchtig, onna-
j denkend waren, maar bijtijds aantraden om
i hun land te verdedigen.
Een mooi beeld van de opstijging van een Duitschen ballon in de nabijheid van het
Poolsche tslagveld. Deze ballon wordt aan sterke kabels vastgebonden. Deze
luchtvaarders, van krachtige kijkers voorzien, trachten waarnemingen te doen
van vijandelijke troepenbewegingen. Zij blijven in telefonische verbinding
met de aarde en worden op verzoek weer neergehaald.
Geen audiëntie.
Blijkens bericht in de „Staatscourant"
wordt Donderdag, a.s. door den Minister van
Oorlog geen audiëntie verleend.
De Vereeniging Volksweerbaarheid
verd opgericht kort na den Boerenoorlog.
Die oorlog had ons geleerd, dat er een
oogenblik kan komen, dat geheel eei volk
zijn vrijheid, zijn onafhankelijkheid, heeft
te verdedigen tegen een overmachtigen vij
and. De oprichting had plaats in het besef
van de destijds zoo onvolledige ontwikke
ling van de weerbaarheid van het Neder-
landsche volk. Sedert is de weerbaarheid
van ons volk vooruitgegaan. Maar is ze,
wat zo moet wezen- Neen. En wij beleven
nu weer ernstige tijden, ernstiger dan ooit.
In het besef van dien zware n ernst van
onzen tijd, heeft de vereeniging „Volks
weerbaarheid" een oproep gericht tot het
Ncderlandscho volk, welke oproep wij in
zijn geheel in de rubriek Leger en Vloot
plaatsen.
De bekende „Van Dag tot Dag"-schrijver
in het „Hbld." hamert op hetzelfde aam
beeld. Herinnerend aan een toespraak van
een voortreffelijk Engelsch krijgsman,
maarschalk .Sir Evelyn Wood, die de En-
golsche jonge mannen woes op hun plicht
cm voor 't vaderland te strijden, vervolgt
de schrijver
DOOU
LBLY A. LC5KG.
Weston was blijven staan, eerst uit
nieuwsgierigheid, en toen, omdat de stem
van het meisje hem aantrok. Hij was bij
zonder gevoelig voor kiankeu, en haar stem
had een klank, die tot. zijn hart doordrong.
Haar gezichtje (voor zoover hij het zien kon
oi.der deu grooten Leger des Heils-hoed)
was lief genoeg, nrnar in die eenvoudige lijst
zou ieder vrouwengelaat aardig lijken. Het
was haar stem, niet haar uiterlijk, dat hem
gc-boeid hield. Toen nu de agent hem vra
gend aankeek, kwam hij opeens tot- bezin
ning en wilde heengaan, doch het meisje
hield hem terug, door zacht te zeggen
„Wacht even."
De politieagent aarzelde nog.
„Hoelang blijft u nog hier, juffrouw?"
„Over een half uur komt majoor Herriot
mij aflossen."
„Best. Ik ken hem wel. En dien jongen
krijg ik wel."
Hij vertrok en het meisje wendde zich
vlug tot Weston.
„Het is alleen gekomen door het goud
stuk, dat u er in deedb", zeide zij opgewon
den.
,,Hefc spijt mij het was werkelijk mijne
bedoeling niet." zeide Weston, meer
waar, dan duidelijk.
„Hoe zou een straatjongen aan zulk een
geweldige verzoeking weerstand kunnen
bieden, wanneer volwassenen gelieele spoor
wegen en zulke dingen stelen."
„Dat zou ik ook niet verwachten. Maar
„Wij zij.i geen eiland-bewoners. Geen
tijd van uitstel zouden wij hébben, als wij
nog getrokken werden in dezen ooTlog. Moer
dan waarschijnlijk zal hij lang duren. Hoe
veel onverwachte gebeurtenissen zijn moge
lijk, die ons in gevaar kunnen brengen!
Daarom is het plicht van alle vrijgelote
of niet opgeroepen jongelingen om zich te
oefenen. Laat hen niet uit schaamtegevoel
verdriet krijgen in het leven, als zij bij
plotselingen oorlog de taak van allo ge
zonde, krachtige mannen moeten overlaten
aan een minderheid. Dan zouden zij moeten
toezien hoe anderen een overzware taak ver
vullen, terwijl zij weerloos en moedeloos hun
duimen draaiden, nietsdoende en wetende
dat zij meer kwaad dan goed zouden doen,
door op het laatste oogenblik naar een
wapen te grijpen. Daarvoor zou het te laat
zijn.
Te laat!
Ik spreek niet van mannen die onmisbaar
werk in de maatschappij vervullen en even
nuttig zijn als militairen voor de handha
ving der volkskracht. Ik spreek'van de dui
zenden, die nalieten bij den 'vrijwilligen
landstorm zich aan te sluiten, ofschoon ze
zeker tot landsverdediging evenzeer zijn
aangewezen als zij die nu dienon.
Zeker, een opoffering van hen wordt'ge
vraagd. Niet gedwongen door de wet,
maar gedwongen door hun geweten en hun
eergevoel, zouden zij «enige uren per week
moeten geven voor oefening.
Maar, kwam het gevaar, dan konden ze
zich mannen toonen, jongens van Jan de
daar de jongen, die het wegnam verdwenen
is
Zij zeide niets, maar haar zwijgen bracht
liom op het spoor.
„Ik begrijp het. Het was de knaap. En
toch liet u hem loopen."
„Het was zoo'n ongelukkig, klein wurm.
En het is Kerstavond."
„Die bewering kan althans niemand be
twisten."
„Houdt u mij voor den gek?"
„Volstrekt niet. Ik stol meer belang in
de zaak, dan ik u kan zegden."
„Nu, wat zullen wij dan doen
Er klonk iets als ongeduld in haar lievo
stem.
„Doen? Er valt niets te doen! Ik bedoel,
het is, wat de diplomaten zouden noemen
een afgedane zaak."
- Zij lachte een luchtig, vroolijk lachje,
dat hem op dezelfde wijze aandeed als de
kleine rozenknopjes van daar straks. Het
deed hem denken aan de bloemen, die hij
aan mevrouw Cottle gestuurd had.
„Nog niet geheel en al. Dat vilde ik u
juist zeggen daarom verzocht ik u, te
wachten. Dat geld
„Ja," zeide hij aanmoedigend, toen zij
aarzelde.
„Heb behoorde aan het Leger."
„Ja," zeide hij lachend.
„Waarom lacht u?" vroeg zij achter
dochtig.
„Om iets waaraan ik dacht .iets dat
mij cenigen tijd geleden is overkomen," zei
de hij haastig. „Ga voort, dat geld, zeide u,
behoorde aan het leger
„En door mijn schuld is het verloren ge
gaan
„Omdat u weigerde den knaap te herken
nen, jawel. Ja, in zooverre is u medeplich-
Zij, die weerloos blijven en zich vergenoe-
j gen met toe te zien, dat andere jonge man-
j nen ook voor hun verdediging de grens be-
j waken, moeten, zoo ze niet willen exer-
ceeren, dadelijk leeren kousenbreien. Dan
kunnen ze ten minste sokken en gezond-
heidjes maken voor 's lands weerbare, man
nelijke zonen als dezen, zoo wij in oorlog ge
raken, voor de onschendbaarheid, de vrij
heid, de eer, de toekomst van het vader
land strijden."-
Volgens verschillende berichten van den
kant der geallieerden, Frankrijk en Enge
land, komt er verandering in den toestand
op het Westelijk oorlogsterrein. De legers
der geallieerden, die tot nog toe verdedi
gend optraden, zullen nu aanvallen. De
rollen zouden dus worden omgekeerd. De
Duitschers, die tot nog toe steeds pogingen
doden om door te dringen in Frankrijk,
Duinkerken en Calais te bereiken, en daar
toe al hun pogingen inspanden aan de
Yser, bij Dixmuiden en Nieuwpoort, de
Duitschers zouden nu een aanval hebben af
te wachten. Wat natuurlijk niet weg
neemt, dat zij zelf ook aanvallend kunnen
optreden, en dus een verscherping van den
strijd daar t« verwachten is.
In elk geval ex is in de laatste dagen
weer hevig kanongebulder gehoord in de
streek van Yperen en langs de Yser. Ge
ruchten liepen zelfs, dat de geallieerden
reeds vooruit zouden zijn gekomen en dat
zij meester waren van Dixmuiden. Ook in
do buurt van Nieuwpoort zouden zij gevor
derd zijn. Doch uit de officieele berichten
van verschillende kanten blijkt alleen, dat
er zeer hardnekkig gevochten is, diet
slechts in Bolgië, maar langs het gelieele
Wester-front. Loopgraven worden geno
men en hernomen, kleine vorderingen wor
den hier gemaakt om elders weer een hon
derd meter achteruit te wijken. Veel wij-
ziging is er dus nog niet, alleen krijgen
wij het idee, dat over het geheel de geal-
liëerden niet ongelukkig zijn op het Wes
telijk oorlogstooneel.
Eu in het Oosten? Daar hadden zij, d. i.
dus Rusland, in den laatsten tijd harde
slagen te verduren. Uit Oostelijk Pruisen
verdreven, .werden de Russische legers door
Von Hindenburg in Polen nagezet en ver
slagen Lodz viel wederom in Duitsche han
dende weg naar Warschau scheen weer
open te liggen voor de Duitschers. Boven
dien leden de Russen nederlagen in Galicië.
In de Karpathen, waar zij waren doorge
drongen, werden zij zeer hard bestookt
door de Oostenrijksch-Hongaarsche troe-
pen uit Servië waren zelfs afdeelingon te- i
ruggcroepen om tegen de Russen te strij
den en deze laatsten werden dan ook langs
de hellingen der Karpathen verdreven. Het
leek er op, dat het Russische leger, 't welk
reeds een eind op weg was naar Krakau, in
don rug zou worden gevallen en afgesneden, j
tenzij het snel terugtrok. Van zoo'n terug-
tocht kwamen reeds berichten. j
Doch gisteren is niet heden en de krijgs
kans in het Oosten is zeer wisselvallig. De
Oostenrijkscbe berichten, in de laatste da
gen zoo hoopvol, zijn nu minder optimis
tisch. In Galicië hebben de Russen met
sterke legermachten opnieuw front gemaakt,
heet het in telegrammen uit Weenen. Dat
wil zeggen, dat de Russen daar versterking 1
hebben gekregen en dat do strijd opnieuw
een aanvang kan nemen, dat er van een
overwinning van belang der Oostenrijkers
nog geen sprake is. En niet alleen uit Gali
cië, ook uit Polen komen boriehten, die min
der gunstig zijnuit Duitsche bron wordt
gemeld, dat daar wel belangrijke zegepralen
zijn behaald, maar dat er verdere, nog
grootere inspanning noodig zal zijn, voor
dat het doel geheel is bereikt. Een beslis
sing is dus ook in het Oosten nog geenszins
bereikt en het is mogelijk, dat nu de Rus
sen weer voorwaarts dringen.
Overigens is er betrekkelijk weinig be
langrijk nieuws, en op het oogenblik is de
toestand nog dezelfde. De aanval der Duit
sche oorlogsschepen op de Engelsclie Oost
kust heeft geen andere uitwerking gehad,
buiten de dooden en gewonden, dan dat
er strenger tegen de Duitschers woxdtr- op
getreden en de recruteering van vrijwilli
gers weer is toegenomen. In Italië heeft de
politie het druk gehad met, grootendeels
republikeinsche, betoogingen, die een anti-
Oostenrijksch karakter aannamen.
België.
De toestand in Vlaanderen.
In verband met de berichten aan de
Engelsclie bladen over een blijkbaar ingezet
offensief door do geallieerden, is van be
lang wat een bijzondere medewerker van
het „Berl. Tageblatt" op het Westelijk
oorlogstooneel aan zijn blad seint over zijn"
bevindingen in Vlaanderen.
Wie den toestand aan het Yserkanaal
heeft gezien, zoo meldt hij, weet, dat het
voor onze troepen aan den uitersten rech
tervleugel vrijwel onmogelijk is terrein te
winnen om de eenvoudige reden, dat er
geen terrein meer is; het is slechts een ein
deloos meer van grauwe modder.
Onze stellingen reiken in het noorden
van de kust tot den mond van de Yser bij
Nieuwpoort. Daar strekken zich twee hou
ten pieren in zee uit, waarvan de oostelijke
in ons bezit, de westelijke in 's vijands han
den is. De Yser is daar ter plaatse 60 tot
70 Meter en bij vloed wel 150 Meter breed.
Het Belgische draadlooze telegraaftoestel
op de oostelijke pier is door ons stukge
schoten.
De weg naar onze voorste stellingen loopt
door het inundatiegebied, cn is haast on
begaanbaar- Bij het graven stooten de sol
daten reeds bij 30 c.M. diepte op grond
water de voren in do akkers staan alle
blank. De wegen zijn zoo doorweekt, dat
kanonnen en wagens in de modder blijven
steken. Ik zag in de nabijheid van het ka
naal paarden bijna tot den buik wegzakken,
'~'<2 arme dieren konden zich slechte met de
1 witerstc •krachtsinspanning vooruitwerken
Het Yserkanaal vormt de natuurlijke
scheiding tusscher. de woderzijdsche stel
lingen (volgens de laatste berichten heeft
het offensief der bondgenooten daarin ver
andering gebracht). Op vele plaatsen heeft
men de oevers van het kanaal als loopgraaf
gebezigd, zoodat, zooals bij Dixmuiden, de
vijandelijke loopgraven soms slechts 120 M.
van elkaar verwijderd zijn. De brug bij dit
plaatsje, hetwelk op deu rechteroever van
het kanaal ligt, is nog gedeeltelijk intact.
Natuurlijk wordt, wat er nog van over is,
van beide zijden scherp bewaakt de
vooruitgeschoven posten liggen nauwelijks
40 meter van elkaar (thans is geheel Dix
muiden in bezit van de bondgenooten).
Elke poging het kanaal over t-e steken,
wordt onmiddellijk door een scherp artil
lerievuur belet.
Op verschillende plaatsen is de terreins
gesteldheid in het voordeel van den vijand.
De oever van het kanaal is n.l. van zijn
zijde hooger, zoodat zijn loopgraven droog
liggen, terwijl in de onze een voet water
staat, dat voortdurend moet worden uitge-
pompt en uitgehoost, daar steeds water op
welt.
Ik bezocht een der voorste loopgraven
bij Dixmuiden, de bodem was tot een dikte
van 50 c.M. belegd met hout en takkebos
sen, maar niettemin stond men op een
drassige modderlaag.
De journalist geeft aan allen, die daar
in het vaderland mopperen, dat er zoo
weinig schot in do actie is, den raad eens
tig aan het feit."
„Dat ben ik. En daar u de aanleidende
oorzaak waart, mocht u mij wel helpen,
zonder mij nog elechter in mij» eigen oogen
te maken."
„Mijn lieve jonge dame, ik zou alles ter
wereld willen doen, om te beletten, dat u
zich ongelukkig gevoelt."
„Wil u mij die twintig dollars leenen
„Dat is mij een groote eer."
..Een goudstuk, als het u blieft."
„Het spijt mij, maar ik heb er geeu meer.
Zou een cheque niet even goed zijn?"
„Het zal wel moeten. Maak ze als het u
blieft betaalbaar aan toonder
„Ik zou ze liever op uw naam willen
schrijven."
Zij schudde haar zedigen hoed op een al
les behalve kalme manier.
„Neen, liever niet."
„Zooals u wilt", 6temde hij haastig tc-e,
uit vrees dat zij, als hij moeilijkheden maak
te, haar verzoek zou intrekken. Hij liet zijn
chequeboek tegen haar driepoot rusten en
schreef de cheque met zijn vulpen.
„Dank u," zeide zij. Eu toen, alsof het
haar toevallig te binnen schoot, vroeg zij:
„Waar kan ik u het geld terugzenden?"
„Mag ik die cboque niet in ruil goven
voor mijn gift, die onderweg verloren ging?"
Zij stak hem het papier toe en wendde
baar hoofd af, alsof zij een lastige bede
laar wegstuurde.
„Als n op dien toon spreekt, kan ik het
in het geheel niet aannemen," zeide zij.
„Dan doe ik het niet," zeide hij haastig.
„Doe zooals u verkiest. Den een of anderen
tijd kom ik het gedd wel eens halen."
„Halen? Waar?"
„1265, Lafondstreet. Vergeef mij ik
hoorde het bij ongeluk."
„Ik heb liever niet, dat u komt," zeide
zij koel. „Ik zal het aan uw bank sturen."
„Maar ik zou heel graag willen komen,"
hield hij vol.
Er was iets in zijn stem, dat hemzelf ver
baasde. Misschien was het meisje eveneens
verrast, want zij zag hem opmerkzaam en
vragend aan.
„Waarom V' vroeg zij droog.
„Omdat ik niet gaarno zou willen, dat
dit de laatste keer was stotterde hij.
„Bedoelt u, dat wij vriendschap zouden
kunnen sluiten?" vroeg zij op den man af.
„Waarom, niet?"
Zij wees op haar uniform.
„Dat is, dunkt mij, nogal duidelijk. U
is een heer."
„O, maar protesteerde hij.
„En uw bezoeken zouden niet vleiend of
gunstig zijn voor een dienstmeisje."
Het scheen Weston toe, dat zij hem het
eenige ontnam, wat hij in de wereld be
geerde. Zijn geheele leven had hij naar iets
gezocht, en nu hij een tipje daarvan be
speurde, deed zij hem de deur voor den
neus dicht.
„Maar ik kan u zóó niet verlaten", drong
hij aan. „Ik ik kan niet"
„Ik had waarlijk de zaak nog niet van
uw standpunt bekeken", zeide zij op grap-
pigen toon. „Maar ik vrees, dat u het toch
zult moeten."
„O! U bedoelt, dat u er niet op gesteld
is, kennis met mij te maken", zeide hij.
„Hoe ongelooflijk het u moge toeschij
nen", liet zij zich ontvallen.
„Het is natuurlijk niet mijn bedoeling,
mij op te dringen", zeide hij met ha
perende stem.
Zij zag hem aan en hij voelde meer dan
hij zag, dat de luifel van haar hoed een
glimlach verborg. Doch zij gaf niet toe.
een dag in deze modder te komen door
brengen.
Naar mijn overtuiging, schrijft hij ten
slotte, kunnen wij bij dezen toestand van
den bodem onmogelij"k vooruit komen.
Maar onze tegenpartij kan ook niets doen,
zoodat die strijd in Vlaanderen is vastgc-
loopen. Er hebben over de geheele linie
telken6 gevechten en schermutselingen
plaats; maar dagenlang zwijgt vaak de
artillerie van den vijand. Onze troepen be
antwoorden gewoonlijk niet het vijandelijke
vuur, waarbij over het algemeen zeer ver
kwistend niet de munitie wordt omgespron
gen.
Onze laatste algemeer.e stormaanvallen
hebben plaats gehad tusschen 6 en 11 No
vember, waarbij wij erin slaagden deu
vijand over de Yser terug te werpen.
Een hulde voor koning Albert.
Te Parijs wordt een Japansehe missie
verwacht, die belast is met de overhandi
ging aan koning Albert van een prachtige,
oud-Japansche eeresabel uit het jaar 1577.
Duitschland.
Hommen in Saarburg geworden. i
In den nacht van 17 op 18 Dec. werden
uit twee vijandelijke vliegmachines boven
Saarburg in Lotharingen tien bommen naar
boneden geworpen. Twee ulancn, een on
derofficier en een mindere, werden op straat
gedood en een diensincisje werd zoo ernstig
gekwetst, dat men voer haar leven vreest.
Ook werd zeer groote materieel© schade 1
aangericht. i
Een soldatenbrief.
De vele brieven van Duitsche soldaten,
die ons in den een of anderen vorm worden
gezonden, kunnen wij niet plaatsen. Voor
een enkelen maken wij, op verzoek, een
uitzondering. Het is oen brief van een
officier. Hij luidt:
„Beste Vader!
Nadat ik er lang naar had qitgezien, kwutn
heden eindelijk do post en met een pakje ook
een groet van u. Ik heb mij hartelijk daarover
verheugd en wil de paar uren rust, die ik
thans heb, niet laten voorbijgaan zonder uwen
groet te beantwoorden Wie weet waar wij
hedenavond reeds zitten. Aan de voorhoede
schijnt een gevecht aan den gang te zijn en
dan komen wij niet spoedig weer tot rust. Op
het oogenblik ziet het er hier in het half plat
geschoten dorp heel vroolijk uit. De zon schijnt
vriendelijk door do ruiten, onze regiments
kapel 25 man nog speelt het regiments-
lied' :,,Fiinfer vor". De monsehnppen '«an op
straat in groepen bij elkander en"ook de enkele i
bewoners, die nog hier zijn, komen nieuwsgie-
rig uit hun meestal halfrernieldo huizen naar
buiten: In den zonneschijn ziet men de ver
schrikkelijke ellende niet zoo ze is er ech
ter niettemin toch. De oorlog is vreeselijk.
Iemand, die hem niet medegemaakt heeft, kan
er zich geen denkbeeld van maken hoe ver
schrikkelijk hij is. De oorlog van 70/71 was
slechts kinderspel, bij dezc-n vergeleken.
Het moet heerlijk zijn den oorlog ie over
leven en terug te komen zonder aan werk
kracht te hebben verloren, de kansen daarop
zijn echter gering. Maar wat doet dat ten
slotte ertoe? Het volk zal den oorlog overleven
en voor ons volk zal hij zeker niot nutteloos
zijn geweest.
Men zegt, dat de mensch ruw wordt in den
oorlog. Dat is onjuist. Ik bob bij onzo
manschappen gevoelen* ontdekt, dio ik niet bij
hen zou liebben vermoed. Mollen, muiz. n <-u
andere dieren mogen het ons nog zoo lastig
maken, niemand denkt er aan ze te dooden. Do
noodzakelijkheid om ruw op te treden wekt het
verlangen naar zachtheid en tecderbeid. Mcn-
schen leeren kennen en menscben leeren lief
hebben is het mooiste geschenk, dat do oorlog
velen in den schoot werpt.
Roerende bewijzen van zelfopoffering heb ik
zelf reeds bij mijn tweeden oppasser I'lc eerste
is zwaar gewond) kunnen opmerken. Het moet
werkelijk schoon zijn terug te koeren en te
kunn-n vertellen hoe zoo'n Duitackor zich
menschlievend betoont.
Maar ook zonder dat verheug ik mij toch,
dat ik den oorlog modemuak op con leeftijd,
dat ik rijp genoeg ben do waards van dezen
tijd te b' "-effen en anderen ook to loeren lx—
sofuTi. Menig nachtelijk our heb ik reeds met
enkele mijner vrijwilligers in do loopgraven
babbelend doorgebracht en ik geloof, dat zij.
als ik heden mocht sneuvelen, langer aan mij
zullen denken dan aan menig ander kameraad.
Zoo kan men ook hier een taak vervullen,
dio belangrijker is dan die om zich dood to
laten schieten en dat ik reeds tijd heb gevon
den om in kleinen kring op mijn wijze, nuttig
werkzaam te zijn, verzoent mij met de gedachte
aan do mogelijkheid van een spoedig einde.
Wanneer ik zoo terugblik, komt het mij voor,
dat alles door een goede bestiering wijselijk is
geregeld en schijnt alles voor 't groote doel goes!
en nuttig te zijn on ik denk dat het met 11 ook
zoo za! zijn. In die overtuiging groet ik u
met bijzondere hartelijkheid en daril; ik 11 voor
al hetgeen gij mij hebt gegeven, vcor al hetgeen
gij voor mij zijt geweest."
Engeland.
De werving in Canada.
TORONTO. De aanval der Duitschers
op de oostkust van Engeland heeft het
merkwaardig gevolg gehad, dat zich in Ca
nada weder voel meer personen voor den
actieven dienst opgeven.
Frankrijk.
Op het Westelijk oorlogstc-rrein.
De Belgische oorlogscorrespondent van
,.De Tijd" bericht onder dagteekeniug van
19 Dec.
Hot offensief der geallieerden wordt met
groote kracht voortgezet van Nieuwpoort
tot de Vogezen en dezer dagen kan men be
langrijke gebeurtenissen tegemoet zien.
Engelsche en Belgische troepen, door
Franscbe marine-troepen versterkt, zijn, na
de aankomst van koloniale en Indische troe
pen over het geheele front te hebben afge
wacht. verwoede aanvallen begonnen ook in
West-Vlaanderen. Te voren waren de Duit
sche posities flink door vliegers verkend,
ondanks het afschuwelijke weder.
De geestdrift der verbonden troepen is
onweerstaanbaar. Loopgraven, eenige K.M.
vóór Roesselaere, werden stormenderhand
genomen, en de Vlamingen liepen de Duit
sche infanterie onder den voet, onder het
zingen van „De Loeuw van Vlaanderen".
Ook de bruggenhoofden van Dixmuiden zijn
bij oen bajonet-aanval, door artillerie ge
steund, na bloedige gevechten genomen,
waarna onmiddellijk noordwaarts, van Dix
muiden vooruit werd gerukt.
Uit de sterk verschanste loopgraven bij
Een breede kijk op het geïnundeerde terrein bij Yperen. De troepen zijn juist in op-
maisch naar hun loopgraven, omdat een aanval over het kanaal van Yperen werd
verwacht. Zooals men weet, werd hier de opmarsch der Duitschers gestuit,
„Vaarwel", zeide zij, en wendde zich af,
om hard tegen haar ijzeren pot t© tikken,
ter waarschuwing van de voorbijgangers.
Weston vervolgde zijn weg met een zon
derlinge gewaarwording, alsof er iets ge
weldigs gebeurd was. Zou hij haar ooit we
derzien Wel, hij had haar gelaat nauwe
lijks duidelijk genoeg gezien om haar te
kunnen herkennen. Hij vroeg zich af, of hij
nu verliefd ging worden op een stem en
meer niet, en dan weer hield hij zich voor,
dat hij wel een dwaas moest wezen, als hij
niet wilde erkennen, dat in de stem het
karakter zich openbaarde.
Verder vroeg hij zich af, of nu een meer
ontwikkeld dienstmeisje zijn hoofd op hol
zou brengen, en dan bedacht hij weer, dat
de verdeeling in klassen kunstmatig was,
en dat een verstandig mensch een echten
schat herkende, waar hij hem ook vond.
Hij erkende echter, dat dit slechts een af
getrokken denkbeeld was. Zou hij sterk ge
noeg zijn om de wereldsche vooroordeelen
te bestrijden, al waren zij dan ook kunst
matig gekweekt?
De Kerst-zon scheen den volgenden dag
zoo vroolijk op de sneeuw, dat de stad ver
sierd scheen voor een bruilofsfeest. Weston
was nc geheel vervuld van de ontmoeting
van den vorigen avond, en zag in den zon
neschijn een goed voorteeken.
Hij liep alle bloemenwinkels af, totdat
"hij rozenknoppen vond van de soort, waar
van hij zooveel hield kleine, vroolijke
knopjes, als haar lach. Hij liet er een
mandje mee vullen en begaf zich op weg
naar Lafondstreet. En tusschen de bloemen
zat een briefje. Daar had hij in geschreven,
wat er in zijn hoofd zong, toen hij dien
morgen ontwaakte. Het schenen hem nau
welijks zijn eigen woorden toe.
Een forscbe vrouw opende de deur van
no. 1265 een vrouw met een breed,
goedhartig gezicht, met mouwen, tot boven
de ellebogen opgeslagen, en overal sporen
van meel, waaruit bleek, dat zij nog niet
gereed was met het Kerstgebak.
„Woont hier juffrouw Katie Lane?"
„Ja, zeker," antwoordde de vrouw.
„Zou u haar deze bloemen willen geven?"
stotterde hij.
„Wel, dat is vriendelijk van u, dat zal
Katie pleizder doen. Ik zou u wel vragen
binnen te komen, maar Katie ligt ziek te
bed bij die collecte voor het Heilsleger
hoeft zij koude gevat, en de andere kin
deren ik heb er negen in het geheel -
hebben het geheoele huis het onderste boven
gehaald. De influenza heerscht erg, en dat
staan, dag en nacht, aan de hoeken van de
straten en nu vandaag het Kerstmaal
te moeten missen er bij Maar met dio
bloemen zal zij blij wezen, dat is zeker, en
u hartelijk bedanken. Welken naam moet
ik zeggen, mijnheer?"
„Er is een een briefje bij de bloemen,"
stamelde hij en liep hard weg.
Ja, het briefje zat tusschen de bloemen,
en zijn nachtelijke visioenen waren niet
verdwenen. Indien zij iets flauwer schenen
te zijn, dan was dit een ©ogenblikkelijke
zwakheid. Die zou voorbijgaan, z.odra hij
de stem weer hoorde zij moest voorbij
gaan. Het moest! En hij maakte zich zoo
warm hierover, dat hij bijna te laat kwam
bij de familie Cottle.
(Slot volgt.)
