CORSETTEN
J
RAPPORT VAN DE JURY
ANNE'S GEHEIM
dejchakel
Al G NIEUWS BLAD
ALG. NIEUWS BLAD
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
r~
ióe Jaargang - Nr. 884
Vrijdag 31 Aug. 1962
Verschijnt iedere rrijdag
A bonnementsprijs
t 1,25 p. kw.; franco p. post f1,50
Prijs der advertenties
10 ct. per m.m.; bij abonn. korting
Advertenties m. brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
Telefoon (01172) 429
DRUKKERS-UITGEVERS' F» SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL.*»» - GIRO 358296
bestaande uit de heren Van Poppel, Schellekens en Willemen,
betreffende de beoordeling van het bloemencorso ter gelegen
heid van de gehouden Visserijfeesten op 15, 16, 18 en 19 Aug.
1962 te Breskens.
Hieronder volgt dan hun verslag:
Bij aankomst in Breskens werd ons
medegedeeld, dat niet alle kleuren ver
krijgbaar waren geweest, die waren ge
pland. De factor „kleur", in een gebeu
ren als dit zo belangrijk, kon om die
reden niet aan die critiek worden on
derworpen als door de jury wenselijk
werd geacht. De nadruk zou daardoor
bij de beoordeling meer komen te lig
gen op idee, vormgeving en afwerking.
De stoet die wij te zien hebben ge
kregen als geheel genomen, viel op door
oorspronkelijkheid, durf, variatie, le
vendigheid en niet in 't minst ook door
de zeer verzorgde afwerking van de on
derdelen. Het was een fleurig en boeiend
schouwspel zoals men de praalwagens
op zich toe zag komen, waardoor terecht
spontaan applaus werd uitgelokt bij het
publiek. De bloemenpracht, de harmo
nie ën, de bevlagde straten, de welwil
lende medewerking van de zon en de
tegen de blauwe lucht zeilende wolken,
dat alles maakte het corso tot een fees-
lijk gebeuren; de organisatoren hebben
op deze dag veler dank verdiend.
Commentaar bij de afzonderlijke wa
gens, in de volgorde van het program
maboek
1. De garnalenkoningin:
Het is niet de taak van de jury een
oordeel uit te spreken over de koningin.
Maar misschien wilt U ons toestaan op
te merken, dat het gevolg van hare
majesteit tdch wel erg klein was. Is
het niet mogelijk de koningin te omrin
gen met notabelen uit de visserijwereld,
vertegenwoordigers uit het gemeente
bestuur, onderwijs, middenstand, ver
enigingsleven? Dus nog enkele luxe
sleeë n er achter met hoog gezelschap,
boeketten op de auto's. Nu was de ko
ningin wat eenzaam, dachten we, hoe
wel niet alleen.
2. Visfantasie:
De combinatie van de woorden „vis"
en „fantasie" is in een bloemencorso bij
een visserijfeest volkomen op z'n plaats.
De volgorde kon in dit geval misschien
ook worden omgekeerd: fantasie-vis.
Want de fantasie zat inderdaad in de
vis; deze was dan ook zeer geslaagd en
deed het prachtig. Voor dit werkstuk
had de jury veel lof. De vis was met
het overige deel van de wagen ver
bonden door de tuien en bovendien aan
weerskanten door een onversierd lat-
werkje. Het een of het ander had hier
van wel gemist kunnen worden. Ook
de bloemstukjes die verder op de wagen
waren aangebracht, hadden niet de ge
wenste uitwerking en speelden te wei
nig mee als accenten in het geheel. De
wagen kwam vooral door de fraaie vis
in aanmerking voor een le prijs.
3. Garnaal-fantasie:
Er is inderdaad fantasie én durf voor
nodig om een garnaal op de wijze zo
als hier was gebeurd als hoofdmotief
voor de wagen te nemen. Een prima
idee en de garnaal was knap uitge
werkt. Juist dit originele idee, echt een
gelukkige vondst, leverde voor deze wa
gen veel punten op. Nu is een garnaal,
zo bleek bij deze vergroting duidelijk,
een lang en slank geval; bovendien was
de wagen vrij laag. Hierdoor had de wa
gen als geheel te weinig volumehij had
te weinig ruimtelijk effect. Een andere
kleur als achtergrond ware beter ge
weest, maar zoals gemeld, dit moest de
jury buiten beschouwing laten. Een le
prijs.
4. Klaverblad:
Hebben we zojuist de garnaal als mo
tief een Vondst genoemd, over de keuze
van het klaverblad als motief was de
jury niet zo enthousiast. Het vooraan
zicht van de wagen deed het wel, maai
aan de zijkanten was weinig te beleven.
Het was een voortdurende en weinig
gevarieerde herhaling van hetzelfde ge
geven. Het thema gaf weinig kans tot
fantasie. Voor de afwerking kreeg de
wagen wel een vrij hoge notering. Maar
het is toch juist de verbeelding, de fan
tasie, die bij een bloemencorso aan z'n
trekken wil komen. Misschien zou het
zoeken naar- of het vinden van het ge-
luksklavertje, klavertje vier, meer stof
voor de verbeelding hebben kunnen op
leveren. Door de geringere taxatie van
het idee en de eenvormigheid in de
vormgeving kwam de wagen tot een 3e
prijs.
5. Neptunus:
Het gekozen onderwerp, de mytholo
gische figuur Neptunus met z'n drie
tand, past uitstekend in het kader van
de visserijfeesten. Niet Voor niets heeft
ook de stad Antwerpen voor Neptunus
een pompeus monument opgericht na
bij de haven. Maar voor de wijze, waar
op in deze wagen het motief gestalte
had gekregen, had de jury weinig waar
dering. Zag men de wagen in de .verte
aankomen, dan ontdekte men noch Nep
tunus noch de zeemeermin. Beiden ver
dronken, bij wijze van spreken, in de
totaliteit van de wagen, zij domineerden
niet en dit mocht men toch juist ver
wachten. Had de figuur van Neptunus
als sprekend silhouet tegen de lucht af
gestoken, ware de plaatsing en de hou
ding van de zeemeermin meer berekend
geweest, de uitslag ware anders ge
weest. Nu miste de wagen zijn uitwer
king. 3e prijs.
6. Breskens, poort van West Zeeuws-
Vlaanderen:
Eigenlijk geen gek idee. Maar als Bres
kens een poort is, die toegang geeft tot
een heel gebied, waarom dan zo'n onbe
duidend poortje op de wagen gezet, dat
bovendien nog tamelijk rommelig was
uitgewerkt. Dit was geen poort, dit was
een kruip-doorgang. Daarom kreeg de
wagen voor het idee een goede, maar
voor de vormgeving een veel geringere
waardering. Het wapen van Breskens
was goed, de zijkanten van de wagen
waren ook aardig. Maar in z'n totali
teit gaf de wagen geen duidelijke uit
beelding van de titel; eerder toonde hij
een verwarrend beeld. Het wapen, het
G
MEDISCHE
Surchtstraat 13
OOSTBURG
poortje, het figurantenpaar, dat waren
drie aparte dingen, die samen geen slui_
tend geheel vormden. 2e prijs.
7. Caranval van Venetië:
Hier stond de jury voor een zeer
mdeilijke beoordeling. De jury staat im
mers op het standpunt, dat er alles voor
te zeggen is om de onderwerpen zo te
kiezen, dat er sprake is van binding met
de plaats of streek. Toch moeten we
dit ook weer niet te eng zien. Het ging
in dit geval toch ook om een boot en om
varen. Voor het overige: niets dan
waardering. Een prachtige wagen, zo
wel van vorm als van plaatsing der fi
guranten als van afwerking. De jury
leden ontdekten eigenlijk tot hun eigen
verbazing, dat de wagen werd voorbij
gestreefd door de „garnaal", zij het dan
met neuslengte. De verklaring voor de
ze uitslag ligt in het feit van de hoge
notering voor het originele idee bij wa
gen 3 en in het niet meedoen van de
factor kleur. In elk geval, een prach
tige le prijs, met een apart compliment
voor de rand met de letters.
8. Mijn Nederland:
Zoals men deze wagen op zich toe zag
komen, maakte hij een uitstekende in
druk. De trapsgewijze opbouw en de fi
guratie, dat was met overleg gedaan.
Er waren mooie details te bewonderen
en vooral de achterwand van de wagen
vertoonde een zeer mooi staaltje bloe-
menkunst. Voor de afwerking een hoge
notering. Wat de opbouw betreft, hierbij
was de symmetrie nogal strak doorge
voerd en dit komt in het algemeen aan
de levendigheid van aanblik niet ten
goede. Bovendien is het onderwerp:
„Mijn Nederland" een uitgesproken
traditioneel gegeven, reeds veelvuldig in
optochten en corso's behandeld en
daardoor wat minder attractief gewor
den. Een 2e prijs.
9. Tonnen vis, bijdragen tot uw dis:
Het idee bood misschien wel mogelijk
heden, maar deze waren niet met vol
doende fantasie uitgebuit. De ene grote
ton met de visjes er tegenaan en de en
kele kleine tonnetjes leverden niet het
gewenste effect op. De vormgeving was
nogal nuchter, de plaatsing der verschil
lende delen niet erg overtuigend. De
jury is wel unaniem vol lof geweest voor
de prachtige randversiering met het vis"
motief. Dat was goed gedaan. Om dit
mooie stukje werk vooral vond de jury
het verantwoord een 2e prijs toe te ken
nen.
10. Spelevaren:
Een goed idee voor de Breskens-fees-
ten. Spelevaren, dat is: varen als spel.
Het spel-element. is een wezenlijk deel
van de cultuur. Bovendien een wagen
van zeer gelukkige vormgeving. Zó moet
het. Hebben we bij „Mijn Nederland"
de symmetrie wat al te strak gevonden,
bij „Spelevaren" werd het gevaar van
een al te symmetrische compositie om
zeild door de ongelijke plaatsing van
de beide zeepaardjes. Goed gezien. De
zeepaardjes deden het prachtig. Logisch
en direct vierden de leidsels de aan
dacht naar de schelp met het bijzon
der goed aangepaste figuurtje. Geen
storende bijkomstigheden, geen versnip
pering van de compositie, een prima
ruimtelijk effect, van alle kanten een
bevredigend aanzicht. Ware de schelp
van een afwijkende kleur geweest, de
wagen zou er nog door gewonnen heb
ben. De wagen kwam met een royale
meerderheid aan het hoogste aantal
punten. Er is geen moment twijfel ge
weest aan wie de Koninklijke medaille
moest worden toegekend.
11. Visventer anno 1900:
Ook weer een aardig idee. Eigenlijk
iets te gewoon en iets te klein uitge
werkt. Hier was een mooie kans geweest
om ook eens iets van humor te laten
meespelen. De wagen was mooi afge
werkt en het is een moeilijke opgave
geweest om de twee honden zo helemaal
van bloemen te maken. Dat beseft de
jury wel. Maar was het nu niet net
iets te veel een tweeling voor de kar ge
spannen? Is de fantasie niet teveel stief
kind geweest bij het uitwerken van dit
motief? En ook bij de behandeling van
de zijkanten? Een 2e prijs.
Slotopmerkingen
Het is een goede gewoonte, de optocht
van de praalwagens aan te vullen met
harmonieën, drumbands, groepen. De
optocht wordt er door verlevendigd,
maar tevens wordt tussen de bloemen
wagens enige afstand verkregen, waar
door ze meer afzonderlijke aandacht
krijgen. Het is als met de schilderijen
aan de wand van een museum: als ze
te dicht bij elkaar hangen, gaat 't ene
schilderij het an dere hinderen. Mede
werking van clubs en verenigingen moet
om die redenen welkom zijn.
Nogmaals wil de jury adviseren zo
veel mogelijk die motieven te kiezen,
welke passen in de sfeer van de plaats
en van de streek. We denken aan de
visserij met al wat daarbij hoort, aan
de haven, de Schelde, de zee, aan het
veer, de watersport. Verder aan het
aquarium, het strand, de scheepsbouw,
maar ook aan sprookjesvissen of won-
dervissen, zeemeerminnen, zeeslangen
en dolfijnen; desnoods nog aan kik
vorsmannen. Ook aan de geschiedenis
van Breskens. Al deze onderwerpen zijn,
zo dunkt ons. niet zo gauw uitgeput,
j Heeft niet de Amerikaanse schrijver He-
mingway wereldnaam gemaakt met z'n
I verhaal: The old man and the sea? Het
moet niet zo zijn. dat Breskens Zundert
of Aalsmeer nadoet in het klein. Juist
door de specifieke eigen onderwerpen,
geput uit leven en streven van de eigen
streek, moet en kan Breskens een corso
presenteren met een eigen gezicht en
een eigen stijl, zodat men na Zundert
en Aalsmeer ook Breskens gezien meet
hebben. Iets dergelijks doet immers ook
Goes met z'n fruitcorso.
Wij geven U in overweging dit speci
fieke eigen karakter ook uit te spelen
FEUILLETON
door TOM LODEWIJK
16
Wanneer ze nog niet geweten had
wat ze wist, zou ze eenvoudig gezegd
hebben: „Ik blijf liever bij jullie bij
jou". Maar zomin als Bert's opmerking
argeloos had geklonken, zo min kon zij
argeloos daarop antwoorden.
„Ben je me beu?" vroeg ze en tracht
te door een scheve glimlach de vraag
wat te verzachten.
Bert zag haar gezicht en voelde zich
diep ellendig. Dat hij Mathilde dit
moest aandoen! Mathilde, die zo spon
taan het offer had gebracht, Mathilde,
die hem in zijn moeilijkste tijd had bij
gestaan als de beste kameraad die een
man zich denken kan Mathilde, een
vrouw uit duizend en hij aou het als
een eer beschouwd hebben wanneer zii
zijn vrouw had willen worden, kort ge
leden nog, toen hij ernstig met net plan
rondliep haar dat te vragen. Maar nu
was er, opeens, iets in zijn leven geko
men dat alles had verandert. Opeens
zag hij weer de kamer van Annie Mar
cus, haar gezicht aandachtig naar hem
toegekeerd, hoorde hij haar stem. voel
de hij haar in zijn armen. Nee, het kon
niet. Hoe hard het ook was, hij moest
tegenover Mathilde eerlijk zijn.
~,Beu herhaalde hij schamper.
„Nee, Mathilde, zo moet je niet-praten.
Dat weet je net zo goed als ik. Maar
„Het wordt toch tijd dat ik verdwijn".
O. waarom was ze zo scherp. Ze hoorde
hoe totaal verkeerd ze dit aanpakte,
maar het leek of een duiveltje haar
aanporde.
„Hoe kom je daarbij?" vroeg hij ont
hutst. Het initiatief was hem uit de
handen geglipt. Hij zag geen kans het
moeilijke onderwerp geleidelijk en tact
vol op het tapijt te brengen.
„Waarcim zit je me te adviseren om
weer naar school te gaan?" vroeg ze
terug. „Je denkt misschien heel tactvol
te zijn, maar ik heb geen olifantenhuid.
Als jij dit dit niet langer wilt als
jij iets anders wilt. een ander wilt mis
schien Het hoge woord was er uit.
Bert probeerde zijn gedachten te or
denen. Zo moest dit niet gaan
„Thilde", begon hij, „wil je even naar
me luisteren?"
Ze knikte stom, zakte terug in haar
stoel. Hij durfde haar niet aanzien.
„Thilde, wat jij voor mij. voor ons ge-
weest bent al die tijd, dat kan ik niet
in woorden uitdrukken. Zonder iouwas
ik er onder door gegaan, ons gezin ook,
denk ik. Ik heb het meer gewaardeerd
dan ik ie zeggen kan, dat je je baan en
je studie opgaf voor ons. En ik meen het
ook als ik zeg, dat je dat offer niet kunt
blijven brengea".
„Het was geen offer", zei ze zacht.
Het sloeg hem uit zijn lood. Liever
zag hij haar scherp in de aanval, dan
zo zo terneergeslagen, gebroken bijna.
„Maar je hebt gelijk", ging hij moei
lijk verder, „het is niet alleen dat, wat
me zo even die opmerking over Lorié
liet maken. Het is voor mij heel moei
lijk je dit te zeggen, j-uist jou maar
ik ik heb iemand leren kennen
„De winkeljuffrouw uit de Mercuur".
Haar stem had weer de scherpe klank
van zo-even.
Hij kromp ineen.
„Wat weet jij daarvan?"
„Meer dan je denkt. Het is de hele
stad al door dat je achter haar aan
loopt".
Het was hem als kreeg hij een klap in
het gezicht. Een wilde woede steeg in
hem op. WaalburgenKletsnestWie
Maar hij kreeg geen tijd zich te her
stellen.
„Ik begrijp best", opeens stond ze
achter haar stoel, haar handen om de
leuning geklemd, haar knokkels wit, „ik
begrijp best. dat je niet altijd alleen
kunt blijven. En wanneer jij weer
weer een vrouw hier wilt brengen
dan is dat je goed recht. En dan stap
ik terug. Maar had het me dan gezegd,
had me gezegd wat je van plan was en
wie het was. Maar dat ik nu van een
stelletje roddelaarsters moet horen dat
mijn zwager Bannink achter een win
keljuffie uit de Mercuur aanloopt
je bent toch niet van plan dat sehep-
..Je kent haar niet eens", onderbrak
hij.
„Nee en ik voel ook helemaal geen
behoefte. Je bent met Lydia van We-
drighem getrouwd geweest, het zijn
haar kinderen hier in je huis. Als jij
meent te encannailleren mei zoiets
dan is dat jou zaak. dan ben je diep in
je hart toch altijd een proleet geble
ven, Albert Bannink!"
Hij sprong op uit zijn stoel. Het oude
zeer, zijn eenvoudige afkomst tegenover
de deftige, rijke Van Wedrighem's
schrijnde opeens heftig.
..Ze heeft misschien meer hart In d'r
pink dan jullie In je hele lichaam!"
schreeuwde hii.
..Je moet je natuurkunde van het men
selijk lichaam nog eens doornemen",
sneerde ze. Hij met een gezicht rood
van woede, zij lijkwit stonden ze tegen
over elkaar.
Opeens kreeg Bert oog voor de krank
zinnige situatie.
Hij liet zich terugvallen in zijn stoel.
„Thilde", zei hij en zijn stem klonk
pleitend, verzoenend, „toe, laten wij zo
niet tegenover elkaar staan. Fr. vergeef
me wat ik daarnet heb gezegd. Ik heb
niet het recht niet tegenover jou
na alles ik heb dit ook niet. zo gewild.
Ik kan het niet helpen dat de mensen
kletsen ik wou niet dat jij het zo
hoorde maar ik vond het zo moeilijk
