BOBBE
winter
mantels
kostuums
fony en j
QPia^mant
ALG. NIEUWS BLAD
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
P.|f Brakman te Breskens viert a.s. zaterdag zijn 50-jarig muziekjubileum
Feuilleton
De zoon van de burgemeester
r~
ijg Jaargang - Nr. 838
Vrijdag 13 Okt. 1961
Verschynt iedere vrijdag
A bonnementsprij s
f i,iop. kw.; franco p. post f1,15
Prijs der advertenties
10 ct. per m.m.; bij abonn. korting
Advertenties m. brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
Telefoon 429
DRUKKERS-UITGEVERS: F' SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL.r»! - GiRO 358296
EEN LEVEN IN DIENST VAN DE DORPSMUZIEK.
is het typisch kenmerk van de
Wintermode 1961'62
Wij brengen een heel uitgebreide
collectie
en
MANTELS v.a. f 89,50
KOSTUUMS v. a. f 115, -
Voor uw betere damesconfectie
Uw Modehuis
in Vlissingen
eerst
kijken
bij
Burgerlijke Stand
GEMEENTE OOSTBURG
over de maand September 1961
GEBOORTEN: 2, Hans, zn. van M. C.
van Dongen en van J. T. den Hollander,
wonende te Oostburg; 5, Izaak Eliasar,
zn. van J. Siwalette en van D. Waisapy,
wonende te Groede; 9, Brigitta Rita
Francisca, d. van A. T. C. Jouret en
van E. Verreij, wonende te Sluis; 10,
Marcus Aloysius Petrus, zn. van W. A.
Pieters en van E. C. J. de Winter, wo
nende te IJzendijke; 12, Marion Mag-
dalena, d. van R. L. M. Thilleman en
van L. M. Boutens, wonende te Aarden
burg; 14, Margaretha Alice, d. van O.
Ch. Robesin en van M. M. de Roos, wo
nende te Oostburg; 19, Hendrik Lau
rent, zn. van J. van Hanegem en van
E. B. Verheije, wonende te Retranche-
ment; 25, Elisabeth Mechtilda Maria,
d. van H. S. J. Visser en van E. P. van
Schaick, wonende te Oostburg; 25, Mi-
ranka Lina Eugenia, d. van A. B. Corijn
en van O. F. Martens, wonende te Oost
burg; 27, Anita Agnes, d. van H. F. Ver-
straeten en van F. M. Sutin, wonende te
IJzendijke; 27, Karin Esther Maria, d.
van P. R. M. Van Maele en van C. A.
Daeninck, wonende te Aardenburg; 29,
Jos Bernard, zn. van E. R. Pollé en van
A. A. Rommers, wonende te Oostburg.
HUWELIJKENMarinus Abraham van
den Broecke, 25 j., wonende te Breskens
en Marie Louisa Germaine Schelstraete,
20 j., wonende te Oostburg; Comelis
van Liere, 20 j., wonende te Cadzand en
Tiny Anny Marie van den Bekke, 19 j.,
wonende te Oostburg; Jacobus Johan
nes Provoost, 26 j., wonende te Bres
kens en Elisabeth Katharina Boidin,
door TOM LODEWIJK.
HOOFDSTUK I.
Het gaat niet met Rob.
1)
Burgemeester Van Liempden van
Heerwaarden zat in zijn studeerkamer,
toen hij de klop op de deur vernam. Hij
wist wat dat bescheiden tikje beteken
de en zijn stem klonk hard, toen hij
het „binnen" liet horen.
Het was geen beste avond voor hem
geweest. Die middag had hij de raads
vergadering gepresideerd en maar moei
zaam de vrede kunnen handhaven. En
kele raadsleden, in openlijke oppositie
tegen de slimme en taaie wethouder
Vreede, hadden op allerlei manieren
obstructie gevoerd, met naarstige hand
zout gestrooid op allerlei slakjes en de
brutale typograaf Lijster, het best van
de tongriem gesneden maar nog altijd
niet geheel los van de oude barricaden-
geest, had geïnsinueerd, dat de voor
zitter en wethouder onder één deken
lagen. Toen had hij, de burgemeester,
een ogenblik zijn evenwichtigheid en
kalmte verloren. Dat zat hem geweldig
dwars, dat zo'n vent hem er toe kon
brengen zijn zelfbeheersing te verlie
zen. Hij was er door in zijn eigen ach
ting gedaald.
Na afloop van de raadsvergadering
had daar in de burgemeesterskamer de
brief gelegen, waarin Gedeputeerde
Staten hun goedkeuring weigerde op
een nieuwe salarisregeling, waaraan zijn
ambtenaren en de commissie voor ge
organiseerd overleg vele uren arbeid
hadden besteed. En als om de maat vol
te maken, had hij zijn vulpen op de
grond laten vallen en was de gouden
pen onherstelbaar verbogen.
Dat strootje brak de rug van de ka
meel en burgemeester Van Liempden
reed naar huis in een stemming, die het
kookpunt dicht benaderde.
De avondmaaltijd bracht weinig op
leving. Agnes, zijn vrouw, had aan één
blik op de barometer, die haar man's
gelaat vormde, genoeg om te weten dat
hoe minder ze zei, hoe beter dat was.
Robbert, zijn zoon, zat lusteloos voor
zich uit te staren en at automatisch.
De burgemeester wilde niet vragen wat
er was. Zeker weer moeilijkheden op
school. Alleen Vera, zijn achttienjarige
dochter, tenger en bleek, maar een en
al spirit en met een paar prachtige
staalgrijze ogen onder als gepenseelde
wenkbrauwen (maar helemaal echt,
verklaarde ze lachend), probeerde er
een beetje de stemming in te krijgen
met een vrolijk verhaal over een mid
dag vol avontuur in de stad, met room
soezen in een lunchroom tot slot. De
harde ogen van de burgemeester wer
den iets minder stuurs, toen ze rustten
op dat geestige gezichtje.
Vera was zijn zonnekind en hoewel
hij haar verwende, was ze niet bedor
ven. Hij liet zijn blik dwalen naar Ag
nes, aan de andere kant van de tafel,
trots en zwijgzaam, knap nog altijd. Als
ze maar eens een avond voor elkaar
alléén hadden, hij en Agnes, om eens
samen te praten, ronduit, over alle
zorgen en moeilijkheden. Maar er was
altijd wat. Vergaderingen, conferenties,
reizen naar de stad, feestavonden waar
hij moest bij zijn, bezoeken die moesten
worden gebracht of ontvangen. Kon
een mens dan nooit zijn eigen leven le
ven, zelfs niet als burgemeester van
deze toch niet al te grote gemeente?
Beerzoyen telde 1500 inwoners. Geen
wereldstad. Maar als je je werk goed
wilde doen, kwam je nooit klaar. En
dan waren er nog andere functies, in
het Streek-energiebedrijf, in het Hoog
heemraadschap, in Stad en Lande, in
de Vereniging van Nederlandse Ge
meenten het kostte allemaal tijd,
Directeur P. Brakman in actie r
Ook op de repetities ging het er ge
zellig toe. In Groede, aldus Brakman,
hadden we een touwslager in de muziek
die, als hij hard blies, alle lampen (pe
troleum) kon uitblazen. Dit natuurlijk
tot veel plezier van de andere muzi
kanten.
De oorlog bracht een harde slag toe
aan het muziekleven in Z.-Vlaanderen.
Heel wat instrumenten gingen verlo
ren. Het muziekpeil, dat door de con
coursen wat naar boven was gekomen,
zakte in enkele jaren tijds weer be
langrijk.
Opnieuw moest pionierswerk worden
gedaan. Brakman was toen zelf uitge
schakeld omdat hij niet in Z.-Vlaande
ren werkte. Wel was hij nog steeds ge
woon werkend lid van de Breskense
muziekvereniging waarbij hij zich, na
zijn vestiging in Breskens in 1938, had
aangesloten.
Direct na zijn terugkeer in het ge
west blies hij weer ijverig zijn toontje
in Breskens mee. Groede en Nieuwvliet
hadden inmiddels een andere directeur
gekregen. Als werkend lid nam Brak
man deel aan alle activiteiten.
Bij het eerste Breskense visserijfeest
was de toenmalige directeur van het
muziekgezelschap met vacantie. Men
vroeg Brakman te dirigeren, een ver
zoek waaraan hij graag voldeed. En ja,
zo werd hij weer directeur van een mu
ziekvereniging, een functie die hij nu
nog steeds vervult. Hij doet dit werk,
dat al zijn vrije tijd vraagt, erg graag.
Brakman beseft maar al te goed dat
de muziek, niet meer zoals vroeger, het
enige is waaraan de mensen zich wij
den. Wat fel stelt hij, dat er heus nog
wel belangstelling is voor muziek, doch
dat deze anders is gericht dan vroeger.
De concoursen bezoekt de heer Brak
man met zijn muziekvereniging erg
graag. Niet om de prijzen, die hij er wel
eens gewonnen heeft. Er is op een con
cours altijd zo veel te leren, 't Is jam
mer, maar de muzikanten oefenen stuk
et zijn leerlingen
voor stuk allemaal te weinig. Om een
goed muzikant te zijn moet men thuis
veel blazen. Ontspanning en liefde voor
de muziek, maar bovenal het dienen
van de dorpsgemeenschap, moet het
doel zijn van een muziekgezelschap in
een kleine gemeente. Muziek moet ook
voor de dirigent pure liefhebberij zijn
en geen winstbejag.
Toen de muziekschool ter sprake
kwam, zei de heer Brakman: „Nee, die
Zeeuwse muziekschool zie ik beslist niet
als een concurrent van de dorpsmuziek
juist door de muziekschool wordt de
belangstelling gewekt. Wel moest men
veel meer doen aan het opleiden van
amateur-dirigenten voor het dorpsmu
ziekleven. Ik ben met schade en ook
wel met schande wijs geworden. Be
roepsdirigenten ;zijn voor de dorpsmu
ziekgezelschappen onbetaalbaar".
Ons gesprek moest beëindigd worden.
In de kelder onder de grote woning
wachtten de leerlingen van de muziek
vereniging. Kinders nog, die opgeleid
worden om de Breskense muziekvereni
ging binnenkort aan te vullen. Wat
trots vertelt de 61-jarige heer Brak
man ons dat zijn kleindochter Willy,
acht jaar oud, ook een goede leerling
van hem is. Hoe kan het ook anders
met zo'n -grootvader, die bovendien nog
vlak naast Willy woont.
Als wij mevr. Brakman vragen of ze
het niet erg vervelend vindt dat haar
man door de muziek zo vaak uithuizig
is, trekt ze haar schouders op. Maar
haar ogen lachen. Zij vindt het best,
omdat ze zijn grote liefde voor de mu
ziek weet te waarderen.
De muziekvereniging „Uit het Volk -
Voor het Volk" te Breskens gaat Brak
man Zaterdag in de bloemetjes zetten.
Het zal deze sympathieke man, op wie
de muziek nooit tevergeefs een beroep
doet, morgen zeker niet aan de nodige
blangstelling ontbreken.
't Was als jongen van 11
jaar dat Piet Brakman uit
Groede voor de eerste maal
met „de muziek" mee ging.
Hij had een jaar geleerd
en was volleerd verklaard.
Voor hem was het een hele
belevenisvoor de eerste
maal met de muiekver.
„Eendracht Maakt Macht'
uit Groede op stap te gaan.
Met een grote camion, ge
trokken door twee struise
boerenpaarden, ging de ver
eniging, ter gelegenheid van
het 70-jarig bestaan van de
Biervlietse muziekvereni
ging, naar het festival al
daar. In die camion werd
nogal wat „leute" gemaakt
en ieder cafétje langs de
lange route naar Biervliet
was raak.
Muziek had de kleine Piet
Brakman met de paplepel
ingegoten gekregen. Zijn
grootvader immers was een
der medeoprichters van de
muziekvereniging in Groede
en ook zijn vader was er
jarenlang voorzitter van.
't Sprak vanzelf dat ook
zoon Piet in de muziek zou
gaan.
Niemand had echter in
1911 kunnen denken dat
dat kleine joch, dat par
mantig zijn instrument han
teerde, het in de muziek
wereld van West Z.-Vlaan-
deren ver zou schoppen.
Met zijn toch gebrekkige oplei
ding in een dorpsmuziek, dat volgens
zijn eigen zeggen toen wel erg hard,
maar beslist niet mooi kon blazen,
presteerde Piet Brakman het om al op
24-jarige leeftijd kapelmeester van „E.
M.M." te worden. Een functie, die voor
hem toen een zware taak was. De leden
van de muziekvereniging gingen graag
uit, ze pakten onderweg meestal een
stevige borrel en voor een kapelmeester,
die zijn taak zo goed mogelijk wilde
vervullen, viel het niet mee deze toen
wat ruwe, maar goedige kerels in het
gareel te houden. Het was allemaal wel
prettig en gezellig, constateerde Brak
man, maar het stond toch wel op een
erg laag peil.
Een jaar later, in 1925, werd een be
roep op hem gedaan om ook in Nieuw
vliet een muziekvereniging in het leven
te roepen. Met vereende krachten lukte
dit in deze kleine gemeenschap. Brak
man zwaaide ook hier de dirigeerstok,
die hij evenals in Groede bleef hante
ren tot 1941 toe.
Toen kreeg hij last met de cultuur
kamer, maar die lapte hij aan zijn
laars. Het ergste was dat hij geen
fietsbanden meer had om de afstand
tussen Breskens, waar hij zich inmid
dels had gevestigd, en Groede en Nieuw
vliet af te kunnen leggen.
't Is niet moeilijk om Brakman in zijn
gezellige woning aan de Kade aan het
praten te krijgen over het muziekleven
in Z.-Vlaanderen. Vooral de vele festi
vals, die hij met de korpsen van Nieuw
vliet en Groede bezocht, staan leven
dig in zijn herinnering gegrift. De tocht
naar de plaats waar een muziekfeest
gehouden werd, geschiedde, zoals reeds
vermeld, met een camion. Was men
's avonds niet op tijd aanwezig bij het
vertrek, door b.v. een afspraak met een
meisje of het feit dat het ergens ge
zellig was, dan kwamen de muzikanten
doodleuk naar huis gewandeld.
