Winter-
Mantels
Kostuums
BOBBE
tri
GPiabmani
ALG. NIEUWS BLAD
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
Breskens vierde jubileum van Burgemeester
J. A. Eekhout
De zoon van de burgemeester
Feuilleton
Het was van ons.
ije Jaargang - AV. 837
Vrijdag 6 Okt. 1961
Verschijnt iedere vrijdag
A bonnementsprij s
f 1,10 p. kw.; franco p. post f 1,25
Prijs der advertenties
10 ct. per m.m.; bij abonn. korting
Advertenties m. brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
Telefoon 429
DRUKKERS-UITGEVERS: F* SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS
Aubade Schoolkinderen voor hei gebouw De Uitkomst"
Zaterdag werd in Breskens gevlagd.
De reden van deze vlaggen, 's middags
de muziek door het dorp en een grote
stoet schoolkinderen die feestelijk met
kleine vlaggetjes zwaaiden, was, dat
burgemeester J. A. Eekhout die dag 40
jaar in dienst was van de gemeente
Breskens.
Omdat het oude gemeentehuis te
klein was voor een grote ontvangst,
was de keuze voor deze huldiging ge
vallen op het jeugdhuis „De Uitkomst".
Hier werd te ca. half drie als een der
voornaamste gasten van de feestelijke
bijeenkomst verwelkomd de Commis
saris der Koningin In de provincie Zee
land, jhr. mr. A. F. C. de Casembroot.
Even later arriveerde in de stromende
regen de burgemeester met zijn echtge
note en dochter Marian.
Het jeugdgebouw was ondertussen
herschapen in een bloementuin. Prach
tige grote bloemstukken van organisa
ties, bedrijfsleven en verenigingen met
daar naast mooi opgemaakte kleine
sierlijke bakjes van gemeentenaren.
Bij de binnenkomst van de familie
Eekhout kregen mevrouw Eekhout en
dochter Marian fraaie anjers aangebo
den door Nelleke Niermans en Magda
Cambier, dochtertjes van raadsleden.
Weth. W. C. van der Hooft presi
deerde de buitengewone openbare raads
vergadering, waarvoor veel belangstel
ling was. Hij begroette in de allereerste
plaats de burgemeester en zijn gezin
en de Commissaris der Koningin, die de
wens te kennen had gegeven dit bijzon
der jubileum te willen bijwonen. Weth.
van der Hooft sprak hierover de blijd
schap uit van geheel Breskens.
Voor het enige punt van de buiten
gewone raadsvergadering verkreeg de
Commissaris der Koningin als eerste
het woord.
Deze zeide dat hij niet wist of het
Staatsrechterlijk nu wel juist was, dat
de Commissaris van de Koningin het
woord voerde in een vergadering van
de raad en de presentielijst van de
raadsleden mede had getekend. De
Staatsrechterlijke kant liet de Commis
saris verder maar rusten, omdat, zoals
hij stelde, het de eerste maal in zijn
loopbaan was dat een burgemeester 40
jaar als ambtenaar in dienst was van
één en dezelfde gemeente. Toen, aldus
de Commissaris, het jonge 17-jarige
broekje Jan Eekhout zijn loopbaan be
gon, kreeg men als leerling meestal geen
salaris, maar moest men geld toegeven
om de wijsheid, nodig om een goed
ambtenaar te worden, te kunnen ver
garen. De burgemeester is sinds zijn
eerste benoeming Breskens trouw ge
bleven. Met grote toewijding en ijver
heeft hij gewerkt aan de ontwikkeling
van Breskens. Kabbelde voor de oorlog
het leven rustig en zachtjes verder, na
de oorlog, die Breskens zo enorm zwaar
trof, vroeg de wederopbouw van Bres
kens van de toen in 1946 tot burge
meester benoemde heer Eekhout alle
aandacht. Breskens werd op fraaie
wijze herbouwd en was lange tijd voor
vele andere zwaar getroffen gemeen
ten een prachtig voorbeeld.
Nieuwe klappen kreeg Breskens te in
casseren, toen er plannen waren om de
Prov. veerboot te verleggen. Moedig
heeft burgemeester Eekhout, aldus de
Commissaris, ook deze storm, die ook
in de gemeente zelf heel wat beroering
teweeg bracht, het hoofd geboden. Hij
heeft er voor gevochten om het leed
en het verlies van deze verplaatsing zo
veel mogelijk te verzachten.
Ook de visserij gaat de heer Eekhout
zeer ter harte. De Commissaris prees
het gemeentebestuur van Breskens, dat
als eerste in Nederland een regeling
ontwierp en uitvoerde om de visserij te
saneren en het mogelijk te maken dat
de vissers hun ouderwetse schepen
konden vernieuwen.
De nieuwe groots opgezette plannen
om te komen tot een zeer groot uitbrei
dingsplan, zijn door G.S. met veel zorg
bekeken. Was dit nu wel helemaal no
dig en voor Breskens niet veel te groots
opgezet? De Commissaris roemde de
eerlijke en charmante manier, waarop
Breskens burgemeester dit plan heeft
verdedigd en zei, dat als er geen bouw-
stop geweest zou zijn, die plan al volge
bouwd zou zijn. De grote waslijst van
functies die de burgemeester heeft,
vooral ook op het terrein van de visse
rij, moet ons medelijden doen hebben
met mevr. Eekhout. Op sympathieke
wijze betrok de Commissaris mevrouw
Eekhout in de hulde van haar echtge
noot, vooral voor de wijze waarop zij
haar man steeds heeft bijgestaan.
Vervolgens deelde de Commissaris der
Koningin mede, dat H.M. de Koningin
Breskens' burgemeester benoemd had
tot Ridder in de Orde van Oranje-Nas-
sau. Zichtbaar onder de indruk stond
burgemeester Eekhout op om de Com
missaris der Koningin de gelegenheid
te geven de versierselen op te spelden.
Wethouder W. C. van der Hooft feli
citeerde de burgemeester met de hoge
Koninklijke onderscheiding, die hij
noemde „een Koninklijke erkenning
voor Uw levenswerk". Ook mevr. Eek
hout en dochter Marian betrok hij in
deze huldiging.
Op een aardige wijze gaf de heer
van der Hooft vervolgens een schets van
de loopbaan van de burgemeester, die
op 26 Sept. 1921 door B. en W. van Bres
kens werd benoemd, met ingang van
1 Oct. 1921. Als jong broekje kwam de
heer J. Eekhout voor een „salaris" van
f 15,- per maand in gemeentedienst als
tijdelijk ambtenaar. Mei 1922 volgde
zijn benoeming in vaste dienst van de
gemeente. 27 Mei 1927 volgde zijn be
noeming als gemeente-ontvanger en
werd hem, omdat hij net buiten de ge
meentegrens van Breskens woonde, ver
gunning verleend om daar te blijven
wonen. In 1929 werd dit stukje door
Breskens geannexeerd.
23 Nov. 1937 werd de heer Eekhout
benoemd tot secretaris der gemeente
Breskens, per 1 Dec. 1937. Dit belette
hem echter niet om al op 26 Nov. 1937
alle uitgaande post te tekenen met J.
A. Eekhout, secretaris. „Foei, burge
meester", zei de heer van der Hooft
lachend.
Kort da'arna echter kwamen de moei
lijkheden: oorlogsdreiging, mobilisatie,
oorlog. De veer- en geestkracht was uit
de bevolking. Nog moeilijker werd het
toen Breskens een n.s.b.-burgemeester
kreeg en de heer Eekhout tijdens de in
stallatie hem vroeg het gemeentebe
lang te laten praeveleren boven het
partijbelang.
Toen volgde de bevrijding met de
voor Breskens zo vreselijke gevolgen.
Er kwam een nood-gemeentebestuur.
Later, in 1946, toen de toestand enigs
zins was geconsolideerd, volgde de be
noeming van de heer Eekhout tot bur
gemeester van Breskens.
Sinds die tijd, aldus de heer v. d.
Hooft, heeft U niet getracht een popu
laire burgemeester te worden. U heeft
uw eigen levensstijl behouden en bent
een goede ambassadeur voor Breskens.
Eb en vloed, dood- en springtij hebt U
getrotseerd. Boven alles was U eerlijk
en had een onverzettelijke wilskracht.
Met de wens uit te spreken dat de
burgemeester, gesteund door zijn echt
genote, nog lang, in ieder geval tot het
pensioen, in Breskens zou mogen blij
ven en in goede gezondheid op de hem
eigen wijze zijn gemeente besturen zou,
besloot de heer v. d. Hooft zijn huldi-
gingstoespraak, echter niet nadat hij
mevr. Eekhout een enorme bos chry
santen had overhandigd en de burge
meester een bedrag onder couvert be
schikbaar had gesteld. De burgemeester
had n.l. geen geschenk voor zichzelf ge
wenst, doch de wens te kennen gegeven
dat het gemeentebestuur een bedrag
beschikbaar stelde voor een gezellige
avond voor de raadsleden en het ge-
meentepersoneel. Een reeds lang ge
koesterde perso'onlijke wens van hem
zelf. Met dit cadeau te vragen, aldus de
wethouder, heeft U uw persoonlijke in
stelling geheel naar voren gebracht.
De heer M. de Boer sprak hartelijke
woorden van gelukwens namens de le
den van de raad en stelde, dat het wei-
Onze nieuwe feuilleton
door Tom Lodewijk.
Dit zeer mooie verhaal over de zoon
van een burgemeester, die de gave
mist om te studeren, en daarom als
auto-monteur zijn brood gaat verdie
nen, kunnen wij onze lezers ten zeerste
aanbevelen om het te lezen. Het zal
U boeien van begin tot eind.
De Redactie
is het typisch kenmerk van de
Wintermode 1961-'62
Wij brengen een heel uitgebreide
collectie
en
MANTELS v.a. f 89,50
KOSTUUMS v.a. f115-
Voor uw betere damesconfectie
eerst
kijken
bij
Uw Modehuis
in Vlissingen I
nigen gegeven is om zo'n mooie car
rière te maken, in dienst van één en de
zelfde gemeente. Als burgemeester staat
men altijd in de schijnwerpers; het
feit dat de burgemeester deze schijn
werpers zonder brandwonden heeft
doorstaan, noemde hij voor Breskens
bijzonder gelukkig. Bovenal belangrijk
noemde de heer de Boer het, dat de
burgemeester 'n eenvoudig mens geble
ven was met de gewone menselijke fou
ten. Hij wenste de burgemeester na
mens alle raadsleden geluk met de
hoge Koninklijke onderscheiding.
De heer P. Woittiez voerde tenslotte
het woord namens het gemeenteperso-
STREEKROMAN
door HANOL SPOOR.
34)
Sternhout had Yvonne herkend en
begreep dat de oude mensen haar
ouders waren. Yvonne was mooier ge
worden, misschien kwam het door het
zachte, rose licht van de schemerlamp,
maar hij kon niet nalaten met bewon
dering naar haar te kijken.
Haar gezicht was voller. De scherpe
trekken waren er uit verdwenen. Haar
mondhoeken, die de laatste jaren nei
ging hadden ontevreden naar beneden
te buigen, schenen nu steeds gereed
voor een glimlach. Het drong tot Stern
hout door dat hij, die zo velen naar
zijn wil gedwongen had, hier stond als
een bedelaar. Maar als hij zijn oude,
behaaglijke leven in de stad weer wilde
opvatten, moest Yv.onne er bij zijn. Zij
had altijd alle wensen uit z'n ogen ge
lezen. Zij was de volmaakste huisvrouw
als hij wenste thuis te blijven. Zij was
met de haar bescheiden toegestane
middelen de moderne, elegante vrouw,
als hij wenste uit te gaan. Nu stond
hij hier in de kille herfstavond en'keek
in het huis waar Yvonne nu de scep
ter zwaaide. Wat was ze veelzijdig en
bezat ze vele gaven. Hij was een idioot
geweest om haar op te geven. Maar hij
twijfelde er niet aan - als hij zich zou
vernederen en haar zijn excuus zou
aanbieden - dat zij weer van ganser
harte met zijn wensen zou instemmen.
In uiterste noodzaak zou hij haar des
noods huwen; in dit opzicht had hij
toch geen eerzuchtige plannen.
Nog steeds aarzelde hij. Nog nooit
had hij geweten dat een gunst vragen
zo zwaar kon wegen. Kom, het was vol
doende als hij haar vertelde weer naar
de stad te vertrekken. Zij zou hem on
middellijk begrijpen en hem verdere
uitleg besparen.
Een driftige ruk aan de bel deed in
huis een verwoed geblaf ontstaan. Dat
is Rocky, dacht hij. Natuurlijk had hij
de hond niet gezien, omdat die scha
vuit wel weer het mooiste plekje bij de
haard zou hebben ingenomen.
De deur ging open. Nog voor er een
woord gewisseld was, sprong Rocky uit
gelaten tegen hem op. Het gaf Stern
hout toch even een raar gevoel in de
keel en hij streelde gevleid het hondje.
Toen richtte hij zich op en keek Yvon
ne onderzoekend aan.
Vreemd genoeg toonde zij geen en
kele emotie. Zij nodigde hem uit om
binnen te komen, doch hij weigerde
verder te gaan dan de hal, daar hij iets
persoonlijks had mede te delen. Haar
grote, bruine ogen, die nog niets van
hun schoonheid verloren hadden, ke
ken hem ondoorgrondelijk aan. Hii
meende er wel kleine spotlichtjes in te
zien vonken en dat maakte de situatie
voor hem nog moeilijker.
Van onverwachte zijde ontstond er
een intermezzo, dat hem voor een ogen
blik enige verademing bracht. Op de
grote trap verscheen een figuurtje van
een kind in een pyamaaatje, dat hal
verwege afdaalde. „Tante Von", zei een
fijn stemmetje, „komt U even boven?
Jaap je huilt en vraagt naar U".
Stomverbaasd keek Sternhout naar
boven en daarna naar Yvonne.
Zij keerde zich naar het kind en met
verwondering en een gevoel van jalou-
zie zag hij haar met innige zachtheid
het kind opnemen.
„Ga vlug naar boven, lieverd, ik
kom zo," zei ze vriendelijk, 't Leek wel
of ze Sternhout vergeten was.
Deze kuchte wat en hakte toen in
eens de knoop door. „Yvonne, ik ga
weer naar de stad; mocht je je hier
gaan vervelen, je weet het adres".
Een donkere blos overdekte haar ge
zicht en Sternhout voelde onmiddellijk
dat hij nu in ieder geval misgeschoten
had. Een beetje haastig liet hij er op
volgen: „Begrijp me niet verkeerd,
Yvonne eh het is hier niet zo de
plaats er voor, maar ik zou je willen
vragen om mijn vrouw te worden".
Ze keek hem met schitterende ogen
aan. maar antwoordde niet.
Sternhout vond dat hij nu genoeg
toenadering getoond had; hij behoefde
toch zeker niet aan haar voeten te
gaan liggen? Waarom nu dat gezicht
als van 'n sphinx? Zij kon zich best wat
meer vereerd tonen. Op dat moment
kwam de kleine peuter boven aan de
trap weer terug.
„Tonte Von", klonk het zangerig, „de
anderen willen ook zo graag dat U
komt".
„Binnen een minuut, schat; toe, ga
nu in bed, je zult kou vatten", zei ze.
Sternhout kon zijn ergernis niet be
dwingen. „Hoeveel van dat grut heb je
in hemelsnaam in huis?" vroeg hij ge
voelloos.
„Acht", zei Yvonne met niet weinig
trots „en er komen er nog vier bij".
Met leedvermaak keek ze naar zijn ont
stelde gezicht.
„Eh ik had willen voorstellen om
mij zo lang als gast te beschouwen,
voor de tijd welke je nodig zult hebben
om hier je zaken af te wikkelen
maar nu
„Ik wens hier mijn zaken niet aan de
kant te doen. Het bevalt mij best. De
dankbaarheid voor mijn werk wordt
niet alleen in geld uitgedrkt; ik zou ook
de aanhankelijkheid van de kinderen
niet meer kunnen missen".
„En je ouders? Ze zijn niet zo jong
