Esso BOBBE BOBBE Hel is opruimingsfeesl bij i 19,93 .J eMuxAüiyen Hanneke's verleden PETROLEUM voor OLIEHAARDEN I WIM FENIJN - oliehandel - Breskens TèlïJfoSïsoI Nieuwe koopjes Nieuwe prijzen Extra aanbieding in onze confectie-afdeling Uw modehuis in VLISSINGEN de fchakel ALG. NIEUWS BLAD ALG. NIEUWS VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN 13e Jaar %an% - Nr. 674. Vrijdag 1 augustus 1958 Verschijnt iedere vrijdag Abonnementsprijs f 1,10 p. kw.franco p. post f 1,25 Prijs der advertenties 10 ct. p. mm.bij abonn. korting Advertenties met brieven onder nr. of bij ons te bevragen 10 ct. extra Telefoon 429 DRUKKERS-UITGEVERS F» SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL-SÉ* - GIRO 358296 Als een machtige magneet trekt de wereldtentoonstelling de volkeren tot zich. Op aller tongen is zij. Ontelbaren hebben haar bewonderd voor zover ze zich in korte tijd bewonderen laat. Want er is zoveel te zien - te veel! Ook uit de omgeving gingen tal lozen er heen met eigen wagen of in de comfortabele S.B.M.-bussen, kwamen voldaan en tevreden terug, zij het met benen wegende als lood vanwege de vermoeidheid en denken er over spoedig nogeens Brussel-waarts te trek ken. Dat doet 'm de kracht van de mag neet. Voor sommigen ja voor velen trekt deze wel een beetje te krachtig. Zo denkt men er veelal over in de belgische kuststreek. Zo praat er de han deldrijvende, de man van het restau rant, de chauffeur. .,Ha madam, ziet ge nogal eens een expobezoeker in Uw winkel?" ,,'tEn doet meneere, 't kommen d'r wel een bitje naar de kust, maar de meeste verdoen ulder franken in Brus sel". En de meneer van het restaurant: „Ha, ielken dag gaan d'r wel duzend auto's uut de contrei naar den Expo. Me voelen wieder da goed; alle aagkes schulen wind". En na een vraag aan de chauffeur of hij nogal eens een naar Brussel heeft: „Neent, me bollen wieder maar een bitje langs de kust of naar Brugge of temet naar Olland. Ge ziet 't zelfs meneere as ge over de boe- levaar kijkt, veel minder mensen of ge passeerde jaar". Men ziet, elke zaak heeft twee kan ten. Niet ieder vult zich de buidel door de Expo, waarbij nog komt, dat men daar stevig er in bijt met de prijzen. En toch zullen we ons nogmaals in de druk te storten ginds, zoals op voorbije dagen. Reeds bij de ingang begon die drukte. Drommen van mensen wrongen er zich door de controleposten, waar de beamb ten aan de verschillende toegangen de handen vol hadden met het nazien der toegangsbewijzen. Een van hen ondanks zijn topprestaties de storm niet kun nende bezweren stiet een zacht vloekje uit en zette de zaak voor een paar se conden stop, smakte wat papieren op zijde, schikte zijn klak, zette zich weer schrap, mompelde: „Ze willen d'r ook ammaal geliek deur" en de stroom golf de weer voort. Al spoedig werden wij verwelkomd door de lollige tonen van het nederlandse klokkenspel, dat een tikje nationale trots in ons gaande maakte. Naast ons schoten uit het onderaardse onophou delijk de cabines van de kabelbaan te voorschijn (ons engels logeetje noemt ze terecht: chair-lifts) alsof een ver borgen reus de grappige dingetjes voor zijn genoegen de ruimte inslingerde recht op het atomium, aan zou men zeg gen. Doch rakelings suisden zij aan de grote zilveren bollen voorbij. Even werd de menigte gestuit door een grote bestelauto waarop in kranige Feuilleton door JOKE DE VALK 38. Het duurt lange tijd voor Hanneke tot bedaren komt. Josien veegt af en toe de tranen weg en knikt haar vriendelijk toe. „Zo, dat lucht op, hè? En, hoe gaat het? Nog koud? Wil ik nog een kruik maken?" De vrouw in het bed schudt haar hoofd. „Nee, de soep heeft me goed ge daan en ik heb het niet meer zo koud. Ik „Stil maar. Ik begrijp alles wel. Weet je wat jij nu moet doen? Probeer een poosje te slapen. En als je wakker wordt, is er een verrassing". Hanneke kijkt de ander verwonderd aan. „Een verrassing?" Ze schudt haar hoofd opnieuw. „Nee niet Jan Je hebt hem toch niet gewaarschuwd?" „Hanneke, hij is toch je man Hij moet toch weten, dat je weer terecht bent De vrouw in bed wil overeind komen, maar Josien houdt haar tegen. „Nee, ik wil hem niet meer zien het wordt toch niets meer ik pas niet bij hem Jo- De haardolie met het hoogste rendement zuinig, geen roet, meer warmte letters en zo internationaal mogelijk te lezen stond: „le Self-service". Iets voor een ij vera ar voor de Vlaamse taal. Iets verder stortten honderden wa terstralen in sierlijke bogen hun over vloed uit boven een reusachtig water reservoir. Het is als een paleis van schit terende waterzuilen, wier pracht in het heldere zonlicht tot uitbundigheid uit slaat. Parmantig geüniformeerde dametjes doen zich als onze gastvrouwen kennen en geven over alles en nog wat inlich ting. In de middag zien wij ze niet meer flaneren. Zij schijnen de „zware" dienst dan over te laten aan andere beambten en politie, wier grote bereidwilligheid en hulpvaardigheid zo waar een pluimpje verdienen. We stonden voor de machtigste blik vanger der tentoonstelling: het ato mium. Men wordt er zo'n beetje door overdonderd doch, het mooi vinden - neen. Men moge eerbied hebben voorde technische bekwaamheid met de op richting ongetwijfeld gepaard gegaan, doch men1 mag het tevens lelijk vinden. Des avonds wordt de indruk heel an ders, wanneer op de bollen duizende lichtpunten dooreen wentelen in kort stondige felle schittering en een be koorlijk effect teweeg brengen. Vanzelfsprekend koerst men als ne- derl ander allereerst naar het eigen pa viljoen. Het zijn de zware bonzen van de kunstmatige branding, die men reeds in de radio heeft kunnen horen tijdens het bezoek van Koningin Juliana aan ons paviljoen, die ons zeggen, dat we dit stukje vaderland naderen, „waar wij de vloeden keren van het pas gewonnen erf'. En hier worden die vloeden aan gegaapt door duizenden en duizenden bezoekers, door Velen in niet-begrijpen. Die hollanders toch!? En dan die glun dere hollandse koeien, waarbij er en kele zijn met blare koppen en een met een „blinde" kop. En al die vreemden die hier langs ze gaan kan haar geen zier schelen, nu ze tot de buik in lekker fris stro staan, fijn voer krijgen, ja ste riel gereinigd worden, telkens als zij zich naar de wijze der hoorndragers ter plaatse van iets ontlast hebben. Een dame uit India ging langs de koeienrij juist op zulk een hachelijk ogenblik, doch geen spatje bereikte haar helrode sari. Bij de biggetjes zagen enkele chine zen en twee japanners in gespannen aandacht hoe de kleine gulzigaards zich zo ongeveer permanent de maag vulden uit het welgedane lijf der honderd en vijftig kilo wegende moederzeug. Men kan niet ter plaatse komen, of deze zwelgpartij in volle melk is gaande, waaraan zelfs een minister Vondeling' geen halt kan toeroepen in dit stukje Nederland. Uit een allervreemdst bouwsel, dat zo een beetje het midden houdt tussen een sien, hij mag niet hier komen, hoor je? Je moogt hem niet hier laten komen". Josien sust haar, maar er is misschien iets gestrengheid in haar stem, als ze antwoordt: „Jan is al die maanden in ongerustheid geweest, Hanneke. Je man heeft in een hel geleefd omdat hij niet wist of je nog leefde of niet. Hij is al onderweg en Met een ruk wringt Hanneke zich los. Er ligt plotseling een haast waanzinnige trek over haar bleke gelaat. „Josien, als je hem hier laat komen, spring ik uit het raam En gelijktijdig maakt ze aanstalten om het bed uit te gaan. Josien begrijpt nu, dat ze met deze Hanneke anders zal moeten omgaan. Ze is nog helemaal overstuur. „Stil maar, Hanneke, als je het liever niet wilt, dan zal ik het hem zeggen „Ik wil hem nooit meer zien na al les, wat er gebeurd is „Maar hij is toch je man". „O ja?" Hanneke grijpt haar vroegere vriendin wild bij de schouders. „Wie is daaraan schuldig? Wie heeft ons bij el kaar gebracht door een list? Wie heeft ons tweeën aan elkaar gekoppeld? Wie? Dat heb jij gedaan! En ons huwelijk was de grootste stommiteit die ooit uitge haald is Langzaam maakt Josien zich los uit de knellende greep en zacht drukt ze de vrouw weer neer in bed. „Maak je geen zorgen, Hanneke, ik zal er voor waken Nu moeten al onze stoffen er uit. Niet enkele dessins, maar onze gehele voorraad moet weg Een greep uit de honderden spotkoopjes; de mooiste zomerstoffen, waaronder soorten en kwaliteiten van f 4,75 en f 5,75 per meter. Nu voor slechts f 1.79, f 1.89 en f 1.98 per nieter, alles 90 cm. breed Japonnen met jasjes, voor de grotere maten f nn ()C 44, 46, 48, 50, 52, nu slechts I 93 Japonnen met jasjes voor de kleinere maten 38, 40, 42, 44, nu slechts en nog honderden andere koopjes. Het is opruimingsfeest bij De bus van boot en trein stopt voor onze zaakl voorhistorische kamhagedis en een kir- gieizentent, komen enige mensen. Het rare bouwsel is de schepping van de fransman le Corbusier aan wiens zin voor „iets anders" ons wieireldbekend concern Philips het ontwerp heeft toe vertrouwd, dat naar verluidt geenszins strookt met de opvattingen van ver schillende leden van de technische staf van Philips. Naar de bescheiden mening van een leek, zoals schrijver ten deze is, heeft het ding niets te maken met schoonheid. En het daarbinnen te aan schouwen gegevene nauwelijks iets met gording". Als bjet waarlijk ontstaan en groei van mensheid en beschaving mocht demonstreren, mogen wij, men selijke schepselen, nog tevreden wezen te zijn wat we zijn. De wording is niet gegaan met horten en stoten, die het z.g. electronisch gedicht wil suggereren in zijn vele staccato's, die onwillekeurig doen denken aan een troep boven uw hoofd fladderende vleermuizen. Drie belgiese vrouwtjes naast mij sche nen eveneens weinig onder de indruk van het gedicht. Telkens als die scherpe dat hij niet hier komt. En ga jij nu rus tig slapen en denk nergens anders aan dan aan jezelf en je kindje, dat je ver wacht „Hoe weet jij dat?" „De dokter ontdekte het, Hanneke. Blijf dus kalm en ga nu slapen, dan ben je morgen een stuk beter en dan kun nen we wel eens wat rustiger praten, hé? Je mag hier net zo lang blijven als je zelf wilt". „Heus, Josien? Zul je Jan hier niet laten komen?" „Hier, mijn hand er op. Nou meid, ik kom straks nog wel eens naar je kijken. En als je wat nodig hebt roep je maar. Flip en ik slapen in de kamer hiernaast, dus we horen je direct". Beneden ijsbeert Grobbe door de gang en hij kijkt zijn vrouw vragend aan als zij beneden komt. Zij haakt zijn arm in en neemt hem mee naar de kamer, waar ze de deur zacht achter zich sluit. „Flip, als Dubois komt, dan mag hij haar niet zien, hoor!" „Maar, Josien „Hanneke is totaal overspannen. Ze heeft gedreigd het raam uit te springen als hij op haar kamer komt. Ze is op het ogenblik zichjzelf niet en er moet ook een baby komen. We moeten haar ont zien. Ik heb haar gerustgesteld en ik hoop, dat ze nu zal gaan slapen. Ze is volkomen uit haar doen". „Maar hoe komt dat allemaal? Waar gierende geluiden losbraken en de „vleermuizen" rondkletterden, proest ten die vrouwtjes het uit van de lach, nog wel met de hoofden bijeen. De kort stondige lichtflikkeringen toonden mij het groepje. De seance duurde 8 minu ten, m.i. 480 seconden teveel. Neen me neer le Corbusier! U hadt dit onze Phi lips niet mogen aandoen. Zonde! Ver wonderen doet het dan ook niet, dat veel belgische kranten vol lof over de nederlandse inzending er aangaande Philips een hoffelijk zwijgen toe doen. Uitgestrekt moge het tentoonstellings terrein zijn, toch vallen de afstanden de wandelaar mede. Van het Ameri kaanse paviljoen dwingt de opbouw be wondering af. De inhoud zal naar te vrezen is de toeschouwer minder bevre digen. Het cinerama trekt begrijpelij kerwijs veel bezoekers. Jammer dat enige der beelden welke de toeschouwer soms het idee bijbrengen dat hij in werke lijkheid dwars door de Verenigde Sta ten snelt, minder scherp zijn. Toch ontkomt de bezoeker in dit pa viljoen niet aan de indruk van leegte. is ze al die maanden geweest?" Josien haalt haar schouders op. „Dat zullen we te zijner tijd wel horen. Het belangrijkste is op dit ogenblik, dat ze vannacht rustig slaapt en dat haarman beneden blijft, als hij komt". Grobbe fronst zijn wenkbrauwen. „Als jij het hem dan maar aan zijn verstand probeert te brengen Josien knikt. „Dat zal ik dan ook wel doen, lieveling". Het is ruim middernacht als een zwaar door de sneeuw bestoven auto voor de deur stopt. Josien is een keer naar bo ven gegaan en heeft geconstateerd dat Hanneke als een roos slaapt. En nog vöór Dubois heeft kunnen bellen, wordt de deur al geopend. Zwijgend worden handen gedrukt en daarna is het eerste wat Dubois vraagt: „Waar is ze?" „Ga eerst mee naar binnen," nodigt Grobbe uit „en drink wat". Maar Dubois is koppig en wil naar zijn vrouw. Josien heeft al haar overredingskracht nodig om Dubois, die al met één voet op de trap staat, beneden te houden. „Jan, luister nu eerst eens rustig. Als je toch naar boven gaat sta ik niet voor de gevolgen in. Ze heeft gedreigd het raam uit te springen en als je Hanneke kent, weet je, dat ze er toe in staat zal zijn". Josien heeft hem bij de arm vast en kijkt hem vastberaden aan. „Je weigert me dus tot m'n eigen vrouw toe te laten?"

Krantenbank Zeeland

De Schakel | 1958 | | pagina 1