Esso
BOBBE
BOBBE
Hel is opruimingsfeesl bij
i 19,93
.J
eMuxAüiyen
Hanneke's verleden
PETROLEUM voor OLIEHAARDEN
I
WIM FENIJN - oliehandel - Breskens TèlïJfoSïsoI
Nieuwe koopjes Nieuwe prijzen
Extra aanbieding in onze confectie-afdeling
Uw modehuis in VLISSINGEN
de fchakel
ALG. NIEUWS BLAD
ALG. NIEUWS
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
13e Jaar %an% - Nr. 674.
Vrijdag 1 augustus 1958
Verschijnt iedere vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,10 p. kw.franco p. post f 1,25
Prijs der advertenties
10 ct. p. mm.bij abonn. korting
Advertenties met brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
Telefoon 429
DRUKKERS-UITGEVERS F» SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL-SÉ* - GIRO 358296
Als een machtige magneet trekt de
wereldtentoonstelling de volkeren tot
zich. Op aller tongen is zij. Ontelbaren
hebben haar bewonderd voor zover ze
zich in korte tijd bewonderen laat. Want
er is zoveel te zien - te veel!
Ook uit de omgeving gingen tal
lozen er heen met eigen wagen of in
de comfortabele S.B.M.-bussen, kwamen
voldaan en tevreden terug, zij het met
benen wegende als lood vanwege de
vermoeidheid en denken er over
spoedig nogeens Brussel-waarts te trek
ken. Dat doet 'm de kracht van de mag
neet. Voor sommigen ja voor velen trekt
deze wel een beetje te krachtig.
Zo denkt men er veelal over in de
belgische kuststreek. Zo praat er de han
deldrijvende, de man van het restau
rant, de chauffeur.
.,Ha madam, ziet ge nogal eens een
expobezoeker in Uw winkel?"
,,'tEn doet meneere, 't kommen d'r
wel een bitje naar de kust, maar de
meeste verdoen ulder franken in Brus
sel".
En de meneer van het restaurant:
„Ha, ielken dag gaan d'r wel duzend
auto's uut de contrei naar den Expo.
Me voelen wieder da goed; alle aagkes
schulen wind". En na een vraag aan de
chauffeur of hij nogal eens een
naar Brussel heeft: „Neent, me bollen
wieder maar een bitje langs de kust of
naar Brugge of temet naar Olland. Ge
ziet 't zelfs meneere as ge over de boe-
levaar kijkt, veel minder mensen of ge
passeerde jaar".
Men ziet, elke zaak heeft twee kan
ten. Niet ieder vult zich de buidel door
de Expo, waarbij nog komt, dat men
daar stevig er in bijt met de prijzen. En
toch zullen we ons nogmaals in de druk
te storten ginds, zoals op voorbije dagen.
Reeds bij de ingang begon die drukte.
Drommen van mensen wrongen er zich
door de controleposten, waar de beamb
ten aan de verschillende toegangen de
handen vol hadden met het nazien der
toegangsbewijzen. Een van hen ondanks
zijn topprestaties de storm niet kun
nende bezweren stiet een zacht vloekje
uit en zette de zaak voor een paar se
conden stop, smakte wat papieren op
zijde, schikte zijn klak, zette zich weer
schrap, mompelde: „Ze willen d'r ook
ammaal geliek deur" en de stroom golf
de weer voort.
Al spoedig werden wij verwelkomd door
de lollige tonen van het nederlandse
klokkenspel, dat een tikje nationale
trots in ons gaande maakte. Naast ons
schoten uit het onderaardse onophou
delijk de cabines van de kabelbaan te
voorschijn (ons engels logeetje noemt
ze terecht: chair-lifts) alsof een ver
borgen reus de grappige dingetjes voor
zijn genoegen de ruimte inslingerde
recht op het atomium, aan zou men zeg
gen. Doch rakelings suisden zij aan de
grote zilveren bollen voorbij.
Even werd de menigte gestuit door
een grote bestelauto waarop in kranige
Feuilleton
door
JOKE DE VALK
38.
Het duurt lange tijd voor Hanneke tot
bedaren komt. Josien veegt af en toe
de tranen weg en knikt haar vriendelijk
toe.
„Zo, dat lucht op, hè? En, hoe gaat
het? Nog koud? Wil ik nog een kruik
maken?"
De vrouw in het bed schudt haar
hoofd. „Nee, de soep heeft me goed ge
daan en ik heb het niet meer zo koud.
Ik
„Stil maar. Ik begrijp alles wel. Weet
je wat jij nu moet doen? Probeer een
poosje te slapen. En als je wakker
wordt, is er een verrassing".
Hanneke kijkt de ander verwonderd
aan. „Een verrassing?" Ze schudt haar
hoofd opnieuw. „Nee niet Jan Je
hebt hem toch niet gewaarschuwd?"
„Hanneke, hij is toch je man Hij
moet toch weten, dat je weer terecht
bent
De vrouw in bed wil overeind komen,
maar Josien houdt haar tegen. „Nee, ik
wil hem niet meer zien het wordt toch
niets meer ik pas niet bij hem Jo-
De haardolie
met het hoogste rendement
zuinig,
geen roet, meer warmte
letters en zo internationaal mogelijk te
lezen stond: „le Self-service". Iets voor
een ij vera ar voor de Vlaamse taal.
Iets verder stortten honderden wa
terstralen in sierlijke bogen hun over
vloed uit boven een reusachtig water
reservoir. Het is als een paleis van schit
terende waterzuilen, wier pracht in het
heldere zonlicht tot uitbundigheid uit
slaat.
Parmantig geüniformeerde dametjes
doen zich als onze gastvrouwen kennen
en geven over alles en nog wat inlich
ting. In de middag zien wij ze niet meer
flaneren. Zij schijnen de „zware" dienst
dan over te laten aan andere beambten
en politie, wier grote bereidwilligheid
en hulpvaardigheid zo waar een
pluimpje verdienen.
We stonden voor de machtigste blik
vanger der tentoonstelling: het ato
mium. Men wordt er zo'n beetje door
overdonderd doch, het mooi vinden -
neen. Men moge eerbied hebben voorde
technische bekwaamheid met de op
richting ongetwijfeld gepaard gegaan,
doch men1 mag het tevens lelijk vinden.
Des avonds wordt de indruk heel an
ders, wanneer op de bollen duizende
lichtpunten dooreen wentelen in kort
stondige felle schittering en een be
koorlijk effect teweeg brengen.
Vanzelfsprekend koerst men als ne-
derl ander allereerst naar het eigen pa
viljoen. Het zijn de zware bonzen van
de kunstmatige branding, die men reeds
in de radio heeft kunnen horen tijdens
het bezoek van Koningin Juliana aan
ons paviljoen, die ons zeggen, dat we dit
stukje vaderland naderen, „waar wij de
vloeden keren van het pas gewonnen
erf'. En hier worden die vloeden aan
gegaapt door duizenden en duizenden
bezoekers, door Velen in niet-begrijpen.
Die hollanders toch!? En dan die glun
dere hollandse koeien, waarbij er en
kele zijn met blare koppen en een met
een „blinde" kop. En al die vreemden
die hier langs ze gaan kan haar geen
zier schelen, nu ze tot de buik in lekker
fris stro staan, fijn voer krijgen, ja ste
riel gereinigd worden, telkens als zij
zich naar de wijze der hoorndragers ter
plaatse van iets ontlast hebben. Een
dame uit India ging langs de koeienrij
juist op zulk een hachelijk ogenblik,
doch geen spatje bereikte haar helrode
sari.
Bij de biggetjes zagen enkele chine
zen en twee japanners in gespannen
aandacht hoe de kleine gulzigaards zich
zo ongeveer permanent de maag vulden
uit het welgedane lijf der honderd en
vijftig kilo wegende moederzeug. Men
kan niet ter plaatse komen, of deze
zwelgpartij in volle melk is gaande,
waaraan zelfs een minister Vondeling'
geen halt kan toeroepen in dit stukje
Nederland.
Uit een allervreemdst bouwsel, dat zo
een beetje het midden houdt tussen een
sien, hij mag niet hier komen, hoor je?
Je moogt hem niet hier laten komen".
Josien sust haar, maar er is misschien
iets gestrengheid in haar stem, als ze
antwoordt: „Jan is al die maanden in
ongerustheid geweest, Hanneke. Je man
heeft in een hel geleefd omdat hij niet
wist of je nog leefde of niet. Hij is al
onderweg en
Met een ruk wringt Hanneke zich los.
Er ligt plotseling een haast waanzinnige
trek over haar bleke gelaat. „Josien,
als je hem hier laat komen, spring ik
uit het raam En gelijktijdig maakt
ze aanstalten om het bed uit te gaan.
Josien begrijpt nu, dat ze met deze
Hanneke anders zal moeten omgaan.
Ze is nog helemaal overstuur. „Stil
maar, Hanneke, als je het liever niet
wilt, dan zal ik het hem zeggen
„Ik wil hem nooit meer zien na al
les, wat er gebeurd is
„Maar hij is toch je man".
„O ja?" Hanneke grijpt haar vroegere
vriendin wild bij de schouders. „Wie is
daaraan schuldig? Wie heeft ons bij el
kaar gebracht door een list? Wie heeft
ons tweeën aan elkaar gekoppeld? Wie?
Dat heb jij gedaan! En ons huwelijk was
de grootste stommiteit die ooit uitge
haald is
Langzaam maakt Josien zich los uit
de knellende greep en zacht drukt ze de
vrouw weer neer in bed. „Maak je geen
zorgen, Hanneke, ik zal er voor waken
Nu moeten al onze stoffen er uit.
Niet enkele dessins, maar onze gehele voorraad moet weg
Een greep uit de honderden spotkoopjes; de mooiste
zomerstoffen, waaronder soorten en kwaliteiten van f 4,75
en f 5,75 per meter. Nu voor slechts
f 1.79, f 1.89 en f 1.98 per nieter, alles 90 cm. breed
Japonnen met jasjes, voor de grotere maten f nn ()C
44, 46, 48, 50, 52, nu slechts I 93
Japonnen met jasjes voor de kleinere maten
38, 40, 42, 44, nu slechts
en nog honderden andere koopjes.
Het is opruimingsfeest bij
De bus van boot en trein stopt voor onze zaakl
voorhistorische kamhagedis en een kir-
gieizentent, komen enige mensen. Het
rare bouwsel is de schepping van de
fransman le Corbusier aan wiens zin
voor „iets anders" ons wieireldbekend
concern Philips het ontwerp heeft toe
vertrouwd, dat naar verluidt geenszins
strookt met de opvattingen van ver
schillende leden van de technische staf
van Philips. Naar de bescheiden mening
van een leek, zoals schrijver ten deze is,
heeft het ding niets te maken met
schoonheid. En het daarbinnen te aan
schouwen gegevene nauwelijks iets met
gording". Als bjet waarlijk ontstaan
en groei van mensheid en beschaving
mocht demonstreren, mogen wij, men
selijke schepselen, nog tevreden wezen
te zijn wat we zijn. De wording is niet
gegaan met horten en stoten, die het
z.g. electronisch gedicht wil suggereren
in zijn vele staccato's, die onwillekeurig
doen denken aan een troep boven uw
hoofd fladderende vleermuizen.
Drie belgiese vrouwtjes naast mij sche
nen eveneens weinig onder de indruk
van het gedicht. Telkens als die scherpe
dat hij niet hier komt. En ga jij nu rus
tig slapen en denk nergens anders aan
dan aan jezelf en je kindje, dat je ver
wacht
„Hoe weet jij dat?"
„De dokter ontdekte het, Hanneke.
Blijf dus kalm en ga nu slapen, dan ben
je morgen een stuk beter en dan kun
nen we wel eens wat rustiger praten,
hé? Je mag hier net zo lang blijven als
je zelf wilt".
„Heus, Josien? Zul je Jan hier niet
laten komen?"
„Hier, mijn hand er op. Nou meid, ik
kom straks nog wel eens naar je kijken.
En als je wat nodig hebt roep je
maar. Flip en ik slapen in de kamer
hiernaast, dus we horen je direct".
Beneden ijsbeert Grobbe door de gang
en hij kijkt zijn vrouw vragend aan als
zij beneden komt. Zij haakt zijn arm in
en neemt hem mee naar de kamer, waar
ze de deur zacht achter zich sluit.
„Flip, als Dubois komt, dan mag hij
haar niet zien, hoor!"
„Maar, Josien
„Hanneke is totaal overspannen. Ze
heeft gedreigd het raam uit te springen
als hij op haar kamer komt. Ze is op het
ogenblik zichjzelf niet en er moet ook
een baby komen. We moeten haar ont
zien. Ik heb haar gerustgesteld en ik
hoop, dat ze nu zal gaan slapen. Ze is
volkomen uit haar doen".
„Maar hoe komt dat allemaal? Waar
gierende geluiden losbraken en de
„vleermuizen" rondkletterden, proest
ten die vrouwtjes het uit van de lach,
nog wel met de hoofden bijeen. De kort
stondige lichtflikkeringen toonden mij
het groepje. De seance duurde 8 minu
ten, m.i. 480 seconden teveel. Neen me
neer le Corbusier! U hadt dit onze Phi
lips niet mogen aandoen. Zonde! Ver
wonderen doet het dan ook niet, dat
veel belgische kranten vol lof over de
nederlandse inzending er aangaande
Philips een hoffelijk zwijgen toe doen.
Uitgestrekt moge het tentoonstellings
terrein zijn, toch vallen de afstanden
de wandelaar mede. Van het Ameri
kaanse paviljoen dwingt de opbouw be
wondering af. De inhoud zal naar te
vrezen is de toeschouwer minder bevre
digen. Het cinerama trekt begrijpelij
kerwijs veel bezoekers. Jammer dat enige
der beelden welke de toeschouwer soms
het idee bijbrengen dat hij in werke
lijkheid dwars door de Verenigde Sta
ten snelt, minder scherp zijn.
Toch ontkomt de bezoeker in dit pa
viljoen niet aan de indruk van leegte.
is ze al die maanden geweest?"
Josien haalt haar schouders op. „Dat
zullen we te zijner tijd wel horen. Het
belangrijkste is op dit ogenblik, dat ze
vannacht rustig slaapt en dat haarman
beneden blijft, als hij komt".
Grobbe fronst zijn wenkbrauwen. „Als
jij het hem dan maar aan zijn verstand
probeert te brengen
Josien knikt. „Dat zal ik dan ook wel
doen, lieveling".
Het is ruim middernacht als een zwaar
door de sneeuw bestoven auto voor de
deur stopt. Josien is een keer naar bo
ven gegaan en heeft geconstateerd dat
Hanneke als een roos slaapt. En nog
vöór Dubois heeft kunnen bellen, wordt
de deur al geopend. Zwijgend worden
handen gedrukt en daarna is het eerste
wat Dubois vraagt: „Waar is ze?"
„Ga eerst mee naar binnen," nodigt
Grobbe uit „en drink wat". Maar Dubois
is koppig en wil naar zijn vrouw. Josien
heeft al haar overredingskracht nodig
om Dubois, die al met één voet op de
trap staat, beneden te houden.
„Jan, luister nu eerst eens rustig. Als
je toch naar boven gaat sta ik niet voor
de gevolgen in. Ze heeft gedreigd het
raam uit te springen en als je Hanneke
kent, weet je, dat ze er toe in staat zal
zijn". Josien heeft hem bij de arm vast
en kijkt hem vastberaden aan.
„Je weigert me dus tot m'n eigen
vrouw toe te laten?"