BOBBE
Drie mannen in de sneeuw
tailleurkostuums,
Breskens komt met
ander zeeweringsplan
Wat waar is,
is waar!
Feuilleton
de Je ha
ALG. NIEUWS- EN AC
ADVERTENTIEBLAD
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
iie Jaargang - Nr. 586
Vrijdag 20 april 1956
Verschijnt iedere Vrijdag
A bonnementsprijs
f 1,10 p. kw.franco p. post 1,25
Prijs der advertenties
10 ct. p. mm.; bij abonn. korting
Advertenties met brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
DRUKKERS-UITGEVERS F4 SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT IO - BRESKENS - TEL. 27 - GIRO 358296
praktijken. Vooral tegenover de buiten
landers is men verplicht nauwkeurig
toe te zien, dat deze mensen niet het
vel over de oren wordt gehaald. Waar
nodig dient men onverwijld zijn beklag
in te dienen. Nederland is een toeris-
tenland bij uitstekmassa's vreemde
lingen komen jaarlijks genieten van het
mooie, dat Nederland biedt.
Grote sommen geld aan deviezen
stromen ons land binnen. Daarom zij
iedereen op zijn hoede: bescherm onze
oeroude gastvrijheid tegen de piraten
van onze toeristencentra!
De spreekwoordenman.
Burgerlijke Stand
GEMEENTE SCHOONDIJKE
over de maand maart 1956
GEBOORTEN: 29, Izaak Jan, zn. van
R. Joosse en van J. B. Matthijsse.
HUWELIJKEN: 29, I. J. Brugge, 28 j.
en M. E. de Brauwer, 33 j.
OVERLIJDEN: 14, J. A. du Burck, 81
j.; 21, J. E. Poissonnier, echtgenote van
A. J. Verhage, 72 j.; 24, W. A. Schille-
man, 77 j.
INGEKOMEN: 5, O. A. de Lijser en
echtgenote, van Nieuwvliet naar Prin
ses Beatrixstraat 104; 31, I. J. Brugge,
van IJzendijke naar Prinses Beatrix
straat 13.
VERTROKKEN: 7, J. van Melle en ge
zin, van Willemsweg 5 naar Curagao
(Ned. Antillen); 12, A. Brugge, van
Veldstraat 20 naar Breskens; 14, J. van
de Velde en echtgenote, van W 43 naar
N.O. Polder; 17, N. de Man-de Jong en
gezin, van v. d. Slikkestraat 19 naar
Rijswijk; 19, A. den Hollander, van
Dorpsstraat 90 naar Rotterdam.
Plan van Rijkswaterstaat zou
nekslag voor 't dorp betekenen.
Hoewel de beslissing (officieel al
thans) nog Altijd niet gevallen is - het
zal nu toch wel spoedig moeten gebeu
ren - rekent Breskens in 't geheel niet
meer op een voor het dorp gunstige uit
slag: dat de nieuwe veerhaven ten
westen van de gemeente komt, staat
wel voor 99 pCt. vast.
Achter deze slag voor neringdoend
Breskens ziet men thans echter alweer
een andere dreigen: de verzwaring van
de zeewering, welke ingrijpende wijzi
gingen nodig zal maken.
Om althans deze tweede slag te voor
komen, heeft het „Comité Havenbelan-
gen" te Breskens door een bekend wa
terstaatkundige een schetsplan laten
maken, dat de aanpassing van de ver
zwaarde zeewering aan de nieuwe eisen
zoveel mogelijk in overeenstemming
brengt met de belangen van Breskens.
Opdracht tot schetsplan.
Aangezien nog enkele zaken, met be
trekking tot dit plan, moeten worden
besproketn alvorens Breskens als ge
heel met deze vakkundige tegenhanger
van Rijkswaterstaat's plan voor de dag
kan komen, is het niet ingediend. Dit
kan echter spoedg gebeuren.
Het zeeweringsproject van Rijks
waterstaat omvat het aanleggen van
een duin vanaf de terreinen van de fa.
Cambier tot aan de plaats waar de
nieuwe (westelijke) veerhaven zal ko
men. Dit duin zal 11 meter hoog wor
den, een voet van 70 en een kruin van
30 meter krijgen.
Deze enorme omvang dupeert uiter
aard menigeen: verscheidene zaken
mensen zullen de nieuwe zeewering in
de weg staan en van hen zullen er ra
dicaal moeten verdwijnen. Voor een
caféhouder zal dit, op grond van art.
4 van de overeenkomst tussen Rijkswa
terstaat en de polder Oud en Jong
Breskens, zelfs zonder enige vergoe
ding moeten gebeuren!
Bovendien - en dat is als algemene
zaak van meer belang - loopt Breskens
het grote gevaar om de laatste kans
op een, op toerisme ingestelde wel
vaartsbron (ten dele) te behouden. De
recreatiemogelijkheid van zee en duin
wordt door dit plan van Rijkswaterstaat
in gevaar gebracht: hoewel deze instan
tie intussen juist de aantrekkelijkheid
van een duin aanprijst, om haar plan
voor Breskens aannemelijk te maken.
Men kijkt in Breskens echter verder:
vroeg of laat zal de nieuwe zeewering
in onderhoud worden gegeven aan
„Oud en Jong Breskens" en wie zou het
dit waterschap kwalijk kunnen nemen
als het alle badgasten de toezegging
ontzeggen zou? De heus niet zo rijke
polders en waterschappen moeten nu
eenmaal erg zuinig zijn!
Wandelplateau,
smallere voet.
Het op verzoek van het Comité Ha-
venbelang gemaakte schetsplan voor
ziet nu in een gecombineerde dijk-duin-
verdediging, die in de eerste plaats een
belangrijk smallere voet nodig heeft en
waarbij op de kruin een „wandelpla
teau", ook als rijbaan te gebruiken, is
geprojecteerd. Daarbij bij voorbaat re
kening houdend met de eisen welke de
Rijkswaterstaat te stellen heeft. Bij dit
plan is echter uitgegaan van de gedach
te, dat het nu toch al door het verlies
van de veerhaven in de kern, gedu
peerde Breskens een nieuwe kans ge
boden wordt. Het wandelplateau" bou
levard zegt men niet, niets groots ver
langt men) geeft tenslotte verbinding
met de toekomstige veerhaven, biedt
een uitermate fraai uitzicht op de
Scheldemond en zou de schakel zijn
tussen het dorp Breskens met zijn vis
sers- en handelshaven en de toekomsti
ge westhaven. De smallere dijk-duinvoet
is minder bezwaarlijk voor de in de weg
staande zaken.
Men heeft door de havenkwestie in
tussen veel geleerd in Breskens. Afwach
ten tot de nieuwe zeewering er is en dan
een wandelplateau e.d. vragen is te ge
vaarlijk. Het plan dient te voren geheel
gereed te zijn. En men rekent er op dat
Rijkswaterstaat er straks de aandacht
aan zal schenken welke het verdient.
Gewond been niet amputeren.
Het is Breskens' laatste kans. Men
Eén rotte appel in de mande,
maakt al het gave fruit te schande
Ergens in Nederland, met name in
de mooie plaats Velp bij Arnhem, zat
een oude dame aan een tafeltje in een
hotel.
Nu is dat niets geen bijzonders; er
zitten zoveel dames aan hoteltafels.
Dat deze dame van duitse afkomst was,
komt ook meer voor; deze omgeving is
vooral bij de duitsers zeer geliefd.
En dat tenslotte deze dame 'n kopje
koffie en 'n sneetje brood met marme
lade bestelde, is1 in 't geheel niet vreemd
te noemen.
Evenals de ooggetuige zou U echter
op z'n minst verbaasd hebben gestaan
als U hoorde, dat deze dame de niet ge
ringe som van twee gulden en vijftig
cent moest betalen.
Het hotelwezen is ingedeeld in klas
sen, zodat de prijzen van dranken en
etenswaren sterk uiteen kunnen lopen.
Maar laten we royaal zijn en voor de
koffie vijftig en voor het sneetje brood
zeventig cent rekenen. We komen dan
op één gulden en twintig cent.
Het grote voorrecht, dat U zich mag
laten bedienen door een kelner moet
U natuurlijk ook betalen. In doorsnee
rekent hij daarvoor 15 pCt. van de ge
kochte koopwaar.
(de winkeliers in levensmiddelen
bedienen U graag kosteloos; soms
krijgt U zelfs 10 pCt. korting).
In totaal bent U de kelner dan schul
dig de somma .van één gulden en veer
tig cent. Maar dat is altijd nog lang
geen twee gulden vijtig!
De ooggetuige kwam direct in actie
tegen deze schandalige afzetterij. Hij
bemoeide zich met het geval en vroeg
de gérant van het hotel te spreken.
En wat zei deze persoon? „Dat de mar
melade tegenwoordig zo duur was!"
Hieruit mogen wij aannemen, dat hij
de kelner tegenover derden in bescher
ming nam, maar achter de schermen
zal er wel een hartig woordje over zijn
ixesoroken.
Dat soort kelners moest onverbidde
lijk en op staande voet ontslag worden
gegeven.
Zij denken gebruik te kunnen maken
van de omstandigheid, dat vele buiten
landers niet direct de tegenwaarde in
hun munteenheid kunnen omrekenen.
Ook de taalkwestie zal hierbij een rol
spelen.
Maar later zullen deze toeristen tot
de conclusie komen, dat zij op een
schunnige wijze zijn opgelicht. In de
eerste plaats wordt de betreffende ho
telhouder de dupe hiervan, doch iets
verder gezien raakt dit geval het ge
hele hotelbedrijf, ja zelfs elke Neder
lander! Thuis gekomen zullen deze
vreemdelingen zeker niet nalaten, deze
afzetterij aan de grote klok te hangen,
als zou de mentaliteit van elke Neder
lander zo zijn!
Regelmatig verschijnen in de pers
berichten over deze minderwaardige
door
ERICH KASTNER
3
Toen Dr. Hagedorn thuiskwam, sche
merde het reeds. Hij was doodmoe en
verkleumd. „Goeden avond, werklustig
weeuwtje," zei hij en gaf haar een kus.
Zij stond voor de wastobbe, droogde
vlug haar handen af en gaf hem de
brief van de Poetsblankfabrieken.
„Mij reeds bekend," sprak hij. „Het
stond in de krant. Hoe vind je het? Is
het niet om uit je vel te springen?
Naar het baantje kan ik weer fluiten.
De man in kwestie gaat eerst over een
half jaar naar Brazilië. En een opvol
ger hebben ze ook al. Een neefje van de
bureauchef". De jongeman ging bij de
kachel zitten en warmde zijn verstijfde
vingers.
„Moed houden, m'n jongen!" zei de
moeder. „Nu maak je eerst een reisje
naar de wintersport. Dat is beter dan
helemaal niets".
Hij haalde de schouders op. „Ik was
vanmiddag naar de Poetsblank-fabrie-
ken, buiten de stad. Met de tram. Het
was meneer de directeur heel aange
naam de prijswinnaar persoonlijk te le
ren kennen. Hij wenste me geluk met
de rake slagzin, die ik voor hun was-
poeder en voor hun vlokkenzeep had
a e vonden. Men stelt er zich als propa
gandamiddel heel wat van voor. Een
betrekking was helaas niet vacant".
„Wat deed je daar ook?" vroeg zijn
moeder.
Hij zweeg een poos. Toen zei hij: „Ik
deed de directeur een voorstel: of zijn
firma mij, inplaats van een gratis reis,
een kleine vergoeding in baar geld zou
willen toekennen?"
De oude vrouw hield op met wassen.
„Het was de gebruikelijke comedie,"
gng hij voort. „Het was onmogelijk! De
voorwaarden waren bindend. Bovendien
was Bruckbeuren het betoverendste
plekje op deez' schone aarde. Ik trof
daar een uitmuntend internationaal ge
zelschapsleven aan. En ik moest hem
toch vooral een prentbriefkaart sturen.
Hij had nooit tijd om 's winters op reis
te gaan. Hij lag aan de ketting. En ik
was te benijden".
„Was het de gebruikelijke comedie?"
vroeg z'n moeder. „Heb je het dan al
vroeger geprobeerd?"
„Ik heb je d'r nooit over gesproken,"
zei hij. „Het is toch om razend te wor
den! Ik verdien al jaren niets. Jij breekt
je hoofd over een paar armzalige cen
ten. En ik gondel in één stuk dwars
over de landkaart. Gratis en franco
thuis bezorgd, noemt men zoiets. Ja
wel, kletskoek! Telkens, vóór dat ik ver
trek, wandelt de weduwe Hagedorn
naar de spaarbank en neemt vijftig
mark op. Omdat meneer haar zoon an
ders geen geld heeft om onderweg een
kop koffie of een biertje te betalen. Het
is meer dan belabberd!"
„Je moet de dingen nemen zoals ze
zijn, jongen".
„Niet werken en niet vertwijfelen,"
zei hij. „Een variant op een oud the
ma". Hij draaide het licht op. „De
Poetsblank-fabrieken behoren aan een
zekere Tobler, een der rijkste mannen
onder de zon. O, als ik dat oude ventje
eens te pakken kreeg!"
„Huil nu maar niet," suste de moeder.
„Of als jij tepminste maar eens op
m'n spoorkaartje kon reizen. Je bent je
hele leven niet verder geweest dan
Schildhorn en Werder".
„Je liegt alsof het gedrukt staat,"
sprak de moeder. „Je vader en ik wa
ren voor dertig jaar in Swinemünde.
En met jou was ik in 1910 naar de Harz.
Toen je kinkhoest had. Voor verande
ring van lucht. Verder deel ik je mede,
dat ik hedenavond naar de bioscoop
ga. D'r loopt een film, die zich in het
hooggebergte afspeelt. We nemen twee
"arket en dan verbeelden we ons, dat
we op de Matterhorn zitten".
„Ik neem de invitatie met dank aan.
En wanneer ik ooit Koning van Enge-
Mode met een grote JL
De modecentra's van Parijs
Londen en Rome geven het
tailleurkostnum het predikaat
van „hoog modern"
Wij brengen een collectie
zó apart en geielecteerd,
dat het ook voor U niet
moeilijk zal zijn Uw
keus te doen.
De prijs behoeft geen
bezwaar te zijn wij leveren
U zo'n apart kostuum,
van de beste kamgarens
vervaardigd
van 89,50tot 175,—
ook met plooi-of plissérok.
Voor Uw betere damesconfectie
eerst kijken bij
UW MODEHUIS
COOSJE BUSKENSTR. 63, VLISSINGEN
Ds bus van boot en trein stopt vooronze zaak
blijft er niet rancuneus namopperen
over de havenkwestie. Men is zelfs,
nuchter en zakelijk, bereid in te zien
dat het Breskense belang te wijken had
voor het algemeen. De tweede slag ech
ter wil men afwenden. Om het in de
treffende beeldspraak van een Bressi-
aander te zeggen: „Breskens is overre
den door Rijkswaterstaat. Nu kan men
de overredene het zwaar gewonde been
amputeren; men kan echter ook pro
beren het nog zoveel mogelijk bij te spij
keren om het slachtoffer een toekom
stige kans te geven op eigen benen te
blijven staan. Dat moge nu wellicht iets
duurder zijn, een invalide is op de duur
toch onvoordeliger in het onderhoud.".
Het ziet er dus wel naar uit dat men
zich in Breskens niet voor de tweede
maal zal laten „overrijden", het eigen
zeeweringsplan (vervaardigd door een
waterstaatkundige, wiens haam waar
borg is voor de deugdelijkheid ervan),
zal met hand en tand verdedigd worden.
Overgenomen uit „De Stem".
Plaatselijk Nieuws
Aardenburg
Weer „bij de tijd".
In de toren van de gerestaureerde
Sint Baafskerk te Aardenburg is thans
weer een uurwerk aangebracht. Sedert
de storm van 28 December 1945. toen de
toren gedeeltelijk instortte, moest men
land worden zal, benoem ik je tot Rid
der van de Kouseband. Dat zou m'n
eerste regeringsdaad zijn. Eventueel
verhef ik je in de erfelijke adelstand.
Dat hangt er alleen maar van af, wat
of we vanavond eten".
„Gebakken aardappels met zure zult,"
zei de moeder.
„Aha," riep Dr. Hagedorn. „Daar
maak ik je zelfs Hertogin van Cumber
land voor. Dat is een oude, gedistin
geerde familie. Eén hunner voorvade
ren heeft de Engelse saus uitgevonden".
„Hartelijk dank," sprak mevrouw Ha
gedorn. „Zal Uwe Majesteit het blauwe
pak meenemen?"
„Natuurlijk," sprak hij. „Het is een
costuum, zo vol glans, als men nog zel
den heeft aanschouwd".
Even later maakte de moeder een
lijntje van de raamgrendel naar het bo
venste deurscharnier en hing daar de
overhemden van de zevenvoudige prijs
winnaar over te drogen. Daarna aten
ze aan de keukentafel, in de schaduw
van de druipende hemden, gebakken
aardappels met zure zult. Na afloop
hiervan bracht de oude dame de leraar
Franke thee, een bord en bestek. En
ten lange leste gingen moeder en zoon
naar de bioscoop. Die lag in een be
sneeuwde zijstraat en droeg de weidse
naam van Victoria-Palast.
„Twee plaatsen in de diplomaten
loge".