CORSETTENoó'
ALG. NIEUWS- EN AD
ADVERTENTIEBLAD
VOOR WEST ZEEUWS-VLAANDEREN
CJtetcL*
Feuilleton
DE OUDE STRIJD
STBUR G
Oude j aarsid ylle
Plaatselijk Nieuws
de Jcha kei
ioe Jaargang - Nr. 570
VRIJDAG 30 DEC.1955
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,10 p. kw.franco p. post 1,25
Prijs der advertenties
10 ct. p. mm.; bij abonn. korting
Advertenties met brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
DRUKKERS-UITGEVERS F4 SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL. 27 - GIRO 358296
efctcce
Oudejaarsdag! Een dag van overden
ken, van terugzien. Een dag van balans-
opmaken, van zich richten naar het
nieuwe jaar.
In velerlei opzicht was het jaar 1955
voor onze streek goed te noemen. Met
op de achtergrond de deerlijk geha
vende West Zeeuws-Vlaamse gemeen
ten, hebben tien jaar inspannende we
deropbouwwerkzaamheden bevredigen
de uitkomsten gegeven, al verliezen wij
niet uit het oog, dat velen nog in nood
woningen gehuisvest zijn.
Nieuwbouw, beplanting, bestratingen,
recreatie, zij hebben de West Zeeuws-
Vlaamse gemeenten een ander aanzien
gegeven.
Opleving van het culturele leven, ge
stimuleerd door gemeentebesturen en
plaatselijke verenigingen (schilderijen
en andere kunsttentoonstellingen; po-
pulair-wetenschappelijke lezingen en
jeugdsamenkomsten, o.a. op Hedenesse).
Opbloei van het muziekleven met
gunstige resultaten op het solistencon
cours te Roosendaal en het muziekcon
cours te Watervliet. Van het toneel
concours der West Zeeuws-Vlaamse to
neelverenigingen, dat op zulk een hoog
peil staat.
Bewustwording van onze plicht je
gens de minst draagkrachtigen en hulp
behoevenden, de Ouden van Dagen. Zij
kwam in elke gemeente in allerlei vorm
tot uitdrukking; zij zal tot resultaat
hebben het vormen van Stichtingen
voor Bejaardenzorg.
Lichamelijke opvoeding van de jeugd,
in menige gemeente bevorderd door het
aanleggen van sportterreinen en ten
nisbanen, door het bouwen van gym
nastieklokalen.
Goede huisvesting, culturele- en
sociale zorg, bevordering van de mu
ziek, het toneel, de sport, het zijn facto
ren, die in 1955 onze streek in gunstige
zin beïnvloed hebben.
De drang om de streek als geheel
naar voren te brengen, heeft verenigin
gen en belangengroeperingen uit de
verscheidene gemeenten tot elkaar ge
bracht om gemeenschappelijk te berei
ken waartoe men als eenling niet in
staat zou zijn.
In economisch opzicht was 1955 voor
onze streek goed te noemen. Land
bouw, industrie, visserij, handel; zij
allen kunnen op gunstige resultaten
terugzien.
Goede verbindingen, verbetering en
modernisering van het wegennet, het
aanleggen van rijwielpaden, het bad
leven met zijn goede hotel-accomodatie,
jaarlijks terugkerende festiviteiten (vis-
serijdagen: sportevenementen) maak
ten onze streek tot een centrum van
Een verhaal van de water
vloed op een Z.-H. eiland,
door HENK VAN HEESWIJK
21
Van Idadorp naar het volgende dorp
was een afstand van negen kilometer.
Hiertussen lagen drie polders en de
mensen konden overal gewaarschuwd
worden. In het dorp gaf Klaas aan de
burgemeester zijn waarschuwing en de
ze gaf onmiddellijk opdracht alarm te
maken. Daarna reden de twee jonge
lieden weer terug naar Idadorp. Klaas
zei: „We kunnen nu toch niets meer
doen, Douwe. Laten we maar naar de
Idapolder rijden om te proberen wat
mensen mee te nemen. Want het staat
wel vast, dat die één der eerste polders
is, die vol zal lopen".
0
Joke van Vliet ging tegen midder
nacht naar bed. Doch de zware storm-
O
O
MEDISCHE
Burchtstraat 13
vreemdelingenverkeer.
Het zijn allen winstpunten op de ba
lans van oude-jaar 1955.
Dat ook het jaar 1956 voor onze
streek voorspoedig moge.zijn is de wens
van de
Redactie van „de Schakel".
Het gebeurde in de engelse Midlands,
in Herefordshire, waar wij op een dicht
begroeide rots woonden. Geboomte
overal om ons heen. Diep beneden ons
was de weg uitgehouwen in het ge
steente. Daar vandaan liep een tuin
pad opwaarts tot onze deur aan de
westzijde van Rock Cottage, ons huis,
dat eigenlijk een tweewoonst was. De
deur van het andere gedeelte was aan
de oostzijde. Door een flinke heg wa
ren beide gedeelten gescheiden van
elkaar.
Heerlijk eenzaam was het er; |een
lichtje te zien in de avond, behalve op
Vrijdag, wanneer de eierkoopman met
zijn lantaarntje de eieren zat te tellen
bij de nabij wonende boer. Als dat
lichtje voortdurend uit en aanpinkte,
wisten wij, dat onze vriend Christopher,
een kleuter van 3 jaar er heen en weer
scharrelde en op „zijn" manier de eier
boer behulpzaam was. Ter verdere
illustratie van ons eenzaam-wonen
diene, dat wij eens per week op een
kilometer afstands een bus konden
snappen, de marktbus naar Leominster.
Maar wij hadden onze eekhorens die
over de bomen tippelden en des nachts
de uilen. Wie zegt, dat uilen krassen?
Wij moeten nog de eerste krassende
uil treffen. Onze uilen ginds hadden
een welluidende om niet te zeggen een
liefelijke roep, bijna gelijk aan die van
de woudduif. Dan hadden wij eens per
dag de postman, die ons zo waarlijk
in de wildernis opgespoord had. En drie
maal per week zagen wij de bakker.
Dat was alles.
Neen, toch niet. Er was meer.
Hij heette Finch (wat bij ons Vink
zou zijn) en zij Mistress Murphy, een
ierse weduwe van om en bij de veertig.
Finch was een stevige zestiger, een aar
dige eenvoudige werker met een ver
wonderlijk mooie baritonstem. Het was
een lust om zijn trillers te horen jube
len langs de heuvelhelling. Maar
Finch was verliefd op de ierse weduwe,
die het andere stuk bewoonde van onze
tweewoonst.
Bij Finch stonden.wij klaarblijkelijk
op een goed blaadje. Hoe vaak vonden
wij niet bij het thuiskomen een tros
bloemen op or.ze stoep wachtend op
ons. En het nam tijd aleer wij wisten,
dat de goede Finch ons daarmede be
dacht.
Maar als gezegd, Finch was verliefd
op Murphy en zij was verre van afke
rig van Finch' gunsten, zolang er
geen Camillo verscheen, de italiaanse
krijgsgevangene, als werker aan de na-
bijwonende boer toegevoegd. Toen volg
den kwade dagen voor Finch. Was het
omdat de herinnering aan zijn gestor-
wind loeide door de schoorsteen en de
kieren van ramen en deuren, rukte aan
de vensters en smeet pannen van het
dak. Het meisje dacht aan Klaas, die
daar misschien in dit barre weer met
man en macht bezig zou zijn op de dijk.
Zo'n zware storm had ze nog nimmer
meegemaakt. Kom, ze zou maar gaan
Tapen, het gaf toch niets of' ze wak
ker bleef. Ze kon er toch niets aan
doen.
Misschien had ze een poosje gesoesd,
doch opeens was ze klaar wakker. Ze
keek op het wekkerklokje, dat naast
haar bed stond: half drie. En nog steeds
raasde de storm over het eiland.
Joke draaide zich om en probeerde
opnieuw te gaan slapen. Doch ze moest
maar steeds aan haar verloofde den
ken. Wat had hij deze avond ook weer
gezegd? Het kon wel eens misgaan van
nacht. Wat had hij daar eigenlijk mee
bedoeld?
Ze wendde zich om en om in bed,
doch kon de slaap niet pakken. De to
renklok van het dorp sloeg drie slagen.
Ze kon het goed horen, want de storm
wind woei het geluid juist in deze rich
ting. En ook hoorde ze nog half vier
ven vrouw levendig werd? Of wilde hij
tonen, dat de ierse sedert haar relatie
met de italiaan hem - Finch - niets ge
worden was, ja hem nauwelijks de bot
ten raakte? Want zingend ging hij aan
onze rots voorbij. Dan schalde zijn
fraaie bariton over de heuvels:
I only loved three women
In whole my weary life
My mother dear, my sister fair
And then my darling-wife.
Och wij voelden het aan. Wij begre
pen de pijn van de vrij bejaarde soli
tair, nu die knappe italiaan zijn liefde
wegpalmde. Nog kwam Finch nu en dan
mrs. Murphy bezoeken. En had hij een
klein geschenk voor haar, het werd
liefdevol aanvaard! Maar voor de oude
was het niet meer je dat. Alle vertrouw
de dingen in het kamertje leken an
ders. Koud waren ze. Maar in Finch'
binnenste kookte het, als hij bedacht
hoe die stinker uit zijn verre „bella
Roma" hier op zijn domme manier zat
te spelen op Murphy's piano, spelen
zo met zijn éne vinger. Ja, dat de vent
soms de horrel in zijn kop scheen te
krijgen en dan met alle vingers tegelijk
in 't wilde weg op de piano zat te ran
selen. Hoe hield Murphy het uit!? Zij
zelve bespeelde de piano aardig goed
Zo was het. De ierse wist wat piano
spelen was. Slechts was ze verknocht
aan de Wacht am Rhein, waarschijnlijk
uit antipathie jegens de engelsen. En
zo beroerd kon het Hitler ten laatste
niet gaan, of zij hield het hardnekkig
op de Wacht aan de Rijn. Het was alles
Donnerschall en Schwertgeklirr dat de
klok sloeg.
Het kwam tot een treffen tussen
Finch en Camillo. Het viel de oude niet
mede. Stevige porren gaf hij weliswaar,
doch tegen de lenige soldaat kon hij
het niet al te best bolwerken.
Een tijdlang zagen wij Finch niet.
Wel hoorden wij hem in de avond voor
bijgaan, grommend als een boos dier.
In een langzaam crescendo steeg dan
het geluid tot een woeste roep, een ge
brul van machteloze woede. Tot wij het
ver over de heuvels hoorden wegster
ven. Het was de kreet van het roofdier
- van de oermens wien zijn wijfje was
geroofd. De oude kon over zijn smart
niet heen. Het moest weldra brokken
geven.
Het liep tegen het jaareinde. Op een
avond klom Finch opwaarts naar mrs.
Murphy tegen het uur dat Camillo kon
gewacht worden. Finch had zijn ge
weer bij zich en zijn hond, al was het
hem volgens zijn zeggen maar om een
paar lastige kraaien te doen geweest.
Harde woorden vielen er in de cot
tage. Finch vertrok. Toch deed de ierse
hem nog uitgeleide tot het eind van de
heg.
Plotseling naderden schreden. Finch
greep het geweer van schouder endeed
er twee patronen in glijden. Met een
gil rende de ierse deurwaarts, een gil,
die de oude geheel uit de koers bracht.
Hij keerde zich om, een schot viel en
toen zag de oude, dat hij zijn hond
morsdood had geschoten. Het bracht
hem tot bezinning, dermate, dat hij in
de naderende niet Camillo herkende
doch diens baas - de boer.
slaan.
Weer soesde ze en in haar waak- en
droomtoestand dacht ze aan de dijken.
Als het mis ging, konden ze doorbreken.
Zoals dat gebeurd was in de oorlogs
jaren op Walcheren. Dan liep alles on
der water. Alle polders en misschien
ook wel de lagere delen van de dorpen.
Met een schok kwam Joke overeind.
De polders! Dan liep ook de Idapolder
onder, want dat was er een, die onmid
dellijk tegen de zeedijk aan lag, zonder
binnendijk. En vader en Harm en
Jannie
Ze keek opnieuw op het klokje: bijna
vier uur. Ze hield liet niet meer uit.
Vlug trok ze het licht aan en stapte uit
bed. Automatisch begon ze zich aan te
kleden. Op de een of andere manier
moest ze naar de Idapolder. Gelukkig
was het op de fiets niet zo ver
Toen ze zich gekleed had, trok ze nog
een dikke wintermantel aan en liep
naar beneden. Tot haar verwondering
zag ze licht branden in het achterhuis.
Kees Bakker was ook op en trok zijn
leren jas aan. Hij keek verwonderd toen
hij het meisje in de deuropening zag.
„Wat is er, Joke?" (Wordt vervolgd)
Als een gebroken man en boordevol
berouw kwam de oude de volgende dag
tot zijn geliefde en zijn eerste woorden
waren: „Wat zeiden de hollanders er
van?" -
Murphy schonk thee, heel gewoon,
de kalme gelatenheid zelve
30 December. Avond en pikdonker.
Gestommel buiten, luide stemmen bij
Murphy. Even later een harde bons
op ons venster. Ik vloog op - woedend.
Wc wilden, we zouden buiten de rel blij
ven. Ik zou het voor de duivel die oude
nu toch eens even Ik rukte het gor
dijn weg en staarde in het glundere
gezicht van een jonge grondeigenaar,
die twee mijlen verder woonde op een
hoeve behorend bij een oud klooster.
Het was onze vriend Park.
„O, kom in kerelJe bent aan de ver
keerde kant verzeild!"
„Ja in het donker kon ik het niet
wel vinden. Ben toen maar tegen de
rots opgeklauterd. Zeg komen jullie
morgenavond Oud en Nieuw vieren -
fijn dineetje!"
0
Het is een beste oudejaarsavond ge
worden, voor ons en voor Finch.
Want we vernamen, dat door de leger -
autoriteiten spoedig alle italianen aan
Herefordshire zouden onttrokken wor
den!
Aldus is geschied.
Oude liefde hernam haar rechten.
Als een echte Helena van Troje gleed
de ierse weer in de armen van oude
Finch.
Op een heerlijk zachte avond in April
weerklonk een lustig lied over de heu
vels:
I only loved three women
In whole my weary life
Het was de bariton van Finch. Alleen
- de oude was mis in de tel. Drie werd
vier!
En de eerste vroege bloemen die hij
bijeen kon scharrelen waren: voor
de hollanders!
L. B.
Retranchement
Ouderavond van de Zondagsschool.
Op de ouderavond van de Herv. Zon
dagsschool sprak mejf H. Heeren uit
Aalsmeer over: Het kerstfeest thuis en
op de Zondagsschool.
Er bestond gelegenheid tot het stel
len van vragen, waarbij een geanimeerd
gesprek werd gevoerd over de aard van
de tractaties op het kerstfeest.
Kerstspel.
Onder leiding van vicaris H. D.
Hendriks voerde de Herv. Jeugdclub
het kerstspel „Een kind werd ons ge
boren" op. Het kerkkoor verleende hier
bij zijn medewerking.
Voor de zieken.
Bij wijze van groet ontvingen de zie
ken uit Retranchement vanwege de
N.H. Kerk met Kerstmis een fruit-
surprise.
Groede
Toneeluitvoering
Op de 2e en 3e Kerstdag gaf de to
neelvereniging „Groede" haar tradi
tionele toneeluitvoering in de zaal van
dhr. Beun. Opgevoerd werd het toneel
spel: „Jong zijn we maar eenmaal".
Het stuk werd over het algemeen
goed vertolkt. De belangstelling was
vooral de 3e Kerstdag groot.
Een gezellig bal besloot beide ge
slaagde avonden.
Biervliet
Duivententoonstelling.
Door de P.V. „Hoop" te Biervliet werd
in het lokaal van café de Baerdemaeker
op Zaterdag en le Kerstdag een club
tentoonstelling georganiseerd, waar
voor 214 duiven werden ingeschreven.
De heer A. A. M. Bonaerts uit Uden
verrichtte de keuringen.
Dhr. Th. de Boevere behaalde het
kampioenschap doffers en Gebr. v. d.
Linde het kampioenschap duivinnen.
De verdere uitslagen waren:
OUDE DOFFERS: 1 Th. de Boevere,
2 Gelir. v. d. Linde, 3 C. Timmerman.
JONGE DOFFERS: 1 Gebr. v. d. Lin
de, 2 A. Jansen, 3 idem.
OUDE DUIVINNEN: 1 Gebr. v. d. Lin
de, 2 Gebr. Weeda, 3 I. Ardonne.
JONGE DUIVINNEN: 1 Gebr. Weeda,
2 Cl. de Pré, 3 P. van Rattingen.
JARIGE DOFFERS: 1 G. V. Poucke,
2 idem, 3 M. Deveneijns.
JARIGE DUIVINNEN: 1 Cl. de Pré,
2 J. Boeye, 3 M. Deveneijns.
