BRILLEN
Een ezel enjen meisje
Hoe de Finnen heljewonnen hebben.
Het verlaten eiland
,/&z ^cüïeraacfteu"
Ophalen der zeyeitrladen van liet
sioenfonds voor do
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
7 e Jaargang Nummer 351
Vrijdag 12 OCT. 1951
Drukkers-UitgeverijFirma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
10 cent per m.m.;
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
Deze ezel is reeds zo zwaarbeladen,
dat de kleine rakker er bovenop, niet
veel meer voor hem uitmaakt. Hij
poseert geduldig en welwillend - tot
het meisje roept: „Ort, sa sa!" Dan
zetten z'n oude botten zich in bewe
ging en, naarmate hij dichter bij huis
komt, gaat hij harder lopen, tot hij ten
slotte in een sukkeldrafje de boerderij
van z'n kleine bazin heeft bereikt. Daar
wacht hem z'n ruif en een gemakkelijk
hoekje, om voor een flinke tijd in te
dutten
Elke week gaat deze ezel uit het
Griekse dorpje Skafi, in Macedonië,
naar de stad, om tegelijk met honder
den collega's uit andere plaatsen, voed
sel te halen, dat beschikbaar is gesteld
door de Unicef. Laatstgenoemde is een
hulporganisatie van de Verenigde Na
ties, die speciaal voor ondervoede of
verwaarloosde kinderen zorgt. Melk,
voedsel-in-blik, medicijnen, kleding, ja
weet-niet-al, wordt regelmatig aange
voerd. Bij het verder transporteren
wordt wel gezorgd, dat zelfs de meest
onherbergzame streken hun portie krij
gen.
Zoals men weet, heeft Griekenland
jaren achtereen, te lijden gehad onder
de meedogenloze haat en vernielzucht
van communistische groepen, uit het
Balkangebergte. Gelukkig waren die
uiteindelijk niet opgewassen tegen de
krachtige zuiveringsacties van het
Griekse leger. Enige duizenden gezin
nen waren echter uiteengerukt en hele
landstreken gebrandschat, zodat het
geen wonder was, dat de voedselvoor
ziening alles te wensen overliet. Daar
van werden vooral de kinderen het
slachtoffer. Het is de verdienste van
Unicef, dat zij jong Griekenland snel
en doeltreffend te hulp is gekomen.
(J. P. de Klerk.)
De Amerikaanse journalist, Henry
Taylor, die onlangs Europa doorkruiste,
bezocht het hedendaagse Finland. Hij
kreeg er het kostelijke verhaal te ho
ren van die Russische Ambassadeur,
Luitenant-Generaal Savonènkov, die ze
het leven zó zuur gemaakt hebben,
dat hij in arren moede om z'n terug
roeping verzocht! De Finnen hadden
een intense hekel aan deze, in Moskou
FEUILLETON
*7)
door P. DE VRIES.
Van schrik liet hij de vuile zakdoek
uit zijn hand vallen, „josien!" riep hij
ontzet uit.
Ze lachte en liet twee rijen parel
witte tanden zien, die des te meer af
staken tegen het nog groezelige ge
zicht. „In levende lijve," antwoordde
ze in het Nederlands. „En neem me
niet kwalijk, dat ik me, op deze iet
wat gedwongen wijze, weer aan je
voorstel. Overigens, je ziet ik heb
woord gehouden. Ik ga mee naar Saint
George I"
„Maar mompelde Kees, nog
helemaal ontdaan, „dat
De kapitein greep Kees ruw bij de
arm. „Kent U die vrouw?" vroeg hij,
de Hollander woedend aankijkend.
Kees draaide zich naar Bream en
knikte toestemmend, terwijl hij zijn
lippen bevochtigde. „Ze is ook een
met onderscheidingen behangen verte
genwoordiger van het communistendom.
Én dat merkte hij, vanaf het eerste
ogenblik, zo vertelte Taylor in „Your
Land and Mine".
Savonènkov wenste kip voor het
diner en de kok belde een vooraan
staand poelier op, in het hartje van
Helsinki. De bestelling werd heel laat
bezorgd; bij vergissing was het een
eend! Toen echter kort daarop eend
gevraagd werd, bleek het „tot de grote
spijt van de poelier" niet goed te zijn
Hollandse
„Dan hebt U haar zeker aan boord
gesmokkeld, hè?" raasde de kapitein,
die rood aanliep. „Zeker een liefje,
niet?"
Kees' Hollandse temperament liet
zich nu gelden. En vooral na het woord
„liefje" keek hij Bream driftig aan en
beet hem toe: „Wel, dat mankeert er
nog maar aan! Wat denkt U wel van
me? Ik
Een zachte druk op zijn arm bracht
hem tot bedaren. Josien duwde hem
zacht, maar beslist terug en plaatste
zich tussen Kees en de kapitein en in
zuiver Engels wendde ze zich nu tot
de gezagvoerder en zei„Kapitein,
niemand wist er van, dat ik aan boord
van dit schip ben gegaan. En wat de
reden daarvan is, zal ik U vertellen
als U mij eerst wilt toestaan, dat ik
me een beetje opknap, want die twee
dagen tussen die stinkende vaten wa
ren nu niet bepaald een pretje
„Niemand heeft U anders gevraagd
om mee te gaan," mopperde de kapi
tein nog, na een giftige blik op Kees
geworpen te hebben. En toen, zich
OOSTBURG
verstaan, door de telefoon - het was
dus kip!
Toen Savonènkov een loodgieter liet
roepen, omdat de afvoerpijp van het
bad stuk was, werd hij vriendelijk en
vlug geholpen. Een paar uur later bleek,
dat er per ongeluk een buis bij stuk
gestoten was. De sousterrains liepen
onder water!
Natuurlijk had Savonènkov een
prachtige grote auto. Tot zijn ergenis
moest hij weldra vaststellen, dat de
wegen in Finland vol kopspijkertjes
liggen.... Tenslotte werd het zó erg,
dat hij al een lekke band had, vóór
dat de Ambassadeur was ingestapt!
Savonènkov bleek erg van opera te
houden. Jammer voor hem, dat de
ouvreuses nooit de bestelde plaatsen
konden vinden. Zij paradeerden door
het hele theater heen - tot iedereen de
situatie „door" had en er aan alle kan
ten gelachen werd - waarop Zijne
Excellentie zijn heil in een snelle af
tocht zocht.
Op een goede morgen zou Savonèn
kov te voet de stad gaan bekijken.
De stad scheen hem echter te „ver
wachten" - de stoep voor zijn deur
was met zeep ingesmeerd en de grote
Sowjetpion brak bijna z'n nek!
Van lieverlee overkwamen Savonèn
kov krassere dingen. Zo is er zelfs een
paar keer een revolveraanslag op hem
gepleegd; doch de „nasporingen" van
de Finse politie leverden daarbij na
tuurlijk geen enkel resultaat op
Toen kwam het ogenblik, dat de
grote Ambassadeur vertrok, en er - tot
verbazing en genoegen van heel Hel
sinki - een bescheiden, schichtig oud
heertje voor in de plaats verscheen,
met de naam Viktor Lebedev. Die is
er nu nog. Hij tracht ongezien door
het leven te gaan en loopt op z'n te
nen; hij gaat zelfs opzij, als hij op
smalle trottoirs Finnen tegenkomt -
wendend tot een der matrozen; „Laat
haar zich in de kombuis wassen en
breng haar dan bij me". En toen tot
Kees: „En U waarschuwt mijnheer
Whiteheaven en zeg hem dat ik van
plan ben om terug te varen naar
Townsville. Ik wil geen verstekeling,
aan boord houden en zeker geen
vrouw!" Daarna beende hij met ste
vige passen naar zijn hut terug, waar
hij de deur met een knal achter zich
dicht wierp.
De matrozen grepen Josien beet en
wilden haar meenemen naar het voor
onder, maar Kees zei kort en bondig,
dat hij zich wel zou belasten met de
zorg voor het meisje. „Ze kan toch
niet ontsnappen," voegde hij er aan
toe, toen hij bemerkte, dat een der
matrozen nog aarzelde. Ten slotte
haalden de mannen hun schouders op
en lieten hem gaan. Kees ging met
haar naar beneden en klopte eerst aan
de hut van de ingenieur. Deze bleek
door al het lawaai heengeslapen te zijn,
maar Whiteheaven was meteen klaar
wakker toen Kees, nadat hij Josien
verzocht had even in het gangetje te
dit is meermalen gezien. De Finnen
kijken hem dan na, met een triomfale
glimlach op hun gezichtze hebben
't weer 'ns van Moskou gewonnen!
(J. P. de Klerk).
Koffiebon aangewezen.
Bon 508 algemeen (A- en B-kaarten)
en bon 516 algemeen (D-kaart) zijn
aangewezen voor het kopen van 125
gram koffie. Deze bonnen kunnen met
ingang van heden worden gebruikt en
blijven geldig voor het kopen van kof
fie bij de detaillist tot en met 27
October 1951
Het rantsoen moet dienen voor zes
weken. De eerstvolgende bonaanwijzing
zal op 22 November 1951 geschieden.
In de loop van dit kwartaal zullen de
werkgevers wederom door de Districts
agenten worden bezocht, ditmaal voor
het innemen van de zegelbladen over
het 3e kwartaal 1951 (Juli t/m Sept).
Zoals gebruikelijk zal hieraan door
middel van een berichtkaartje nog eens
extra worden herinnerd.
Omdat tot dusver nog altijd vele
werkgevers de zegelbladen bij het eerste
bezoek niet gereed bleken te hebben,
zulks mogelijk als gevolg van het feit,
dat het juiste tijdstip van het bezoek
niet bekend was, zal in het vervolg op
de kaartjes de datum worden vermeld
waarop, of kort waarna, de Districts
agent kan worden verwacht.
Teneinde te voorkomen, dat de
Districtsagenten vergeefse bezoeken af
leggen, wordt op de werkgevers een
dringend beroep gedaan om te zorgen,
dat de zegelbladen op de op het kaartje
genoemde datum gereed zijn.
Bedacht dient te worden, dat de me
dewerking van de werkgevers in deze
een noodzakelijke voorwaarde is voor
het bereiken van een vlotte en efficiente
uitvoering van de sociale verzekeringen
in de landbouw.
Voorts wordt de aandacht van de
werkgevers er op gevestigd, dat ook
voor de losse arbeiders, die in accoord
of aangenomen werk arbeid voor hen
hebben verricht, pensioenzegels moeten
worden geplakt. Met het oog op het
overnemen van de registratienummers
wachten, hem vertelde, dat er een ver-
stekelinge aan boord was aangetroffen
en nog wel een vrouw.
Met een ruk kwam de ingenieur
overeind, maar had er geen erg in,
dat er nog een krib boven zijn hoofd
was en zodoende kwam dit lichaams
deel in onzachte aanraking met het
ijzer van de bovenste kooi. Hij wreef
pijnlijk zijn voorhoofd en keek Kees
stomverbaasd aan. „Een vrouw?" her
haalde hij. „Een vrouw? Wat heeft
dat te betekenen?"
Kees haalde zijn schouders op. „Dat
zal straks wel allemaal uit de doeken
gedaan worden. Ze moet zich wat op
knappen en dan bij de kapitein komen.
Bream wil terug varen naar Towns
ville om haar aan land te zetten".
Whiteheaven stapte uit zijn bed en
krabde zich achter het oor. „Een
vrouw," herhaalde hij voor de derde
maal. „Wat ter wereld bezielt haar om
hier aan boord te komen?"
„Ze is een Hollandse," verklaarde
Kees „en ik ken haar en
Meteen kwam er een wantrouwende
blik in de ogen van de ingenieur.
