Felicitaties
Aruba.
Het verlaten eiland
ROZENOORD
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
7e Jaargang Nummer 350
Vrijdag 5 OCT. 1S51
Drukkers-UitgeverijFirma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
10 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
Je hoeft niet persé een koning, een
president, een sportfavoriet, een bandiet
of een pechvogel te zijn, om je foto in
alle kranten van de wereld te krijgen.
Ziehier drie jongemannen, die elk
een verhaaltje instuurden bij een soort
internationale schrijvers wedstrijd voor
jongelui, (door de Verenigde Naties)
en daarmee samen de eerste prijs won
nen. Ze mochten gratis een bezoek
brengen aan het hoofdkantoor van de
V.N. in New-York, en werden harte
lijk begroet door de assistent van de
Secretaris-Generaal, Mr. B. Cohen
(rechts). Het onderwerp van hun op
stel was natuurlijk de verbetering van
de Internationale samenwerking, waar
de V.N. voor ijveren. Hoe het daar
mee staat in de praktijk, zal de toe
komst ons wel leren.
V.l.n.r.Amil Chilaty, medisch student
te Teheran (Perzië); George Bull, the
ologisch student te Oxford (Engeland);
Charles McGee, een jonge onderwijzer
uit Monrovia (Liberia). (J. P. d. K.)
Dezelfde Bressiaander, varende op de
wilde vaart, die ons enige tijd geleden
een vluchtige indruk van de stad
Palermo gaf, schrijft ons nu over Aruba,
hetwelk wij hier laten volgen
In deze tijd van technische vooruit
gang is het voor velen moeilijk om
mee te kunnen, maar s/t (tankschip)
„Lundys Lane," doet altijd haar best
om ook deze moderne tijd nog voorbij
te streven; alles gebeurd hier met de
grootste haast. Na veertien dagen op
zee te zijn geweest, dat hier aan boord
wordt beschouwd als een lange tijd,
zagen we dan langzaam de lichten van
de vele raffinaderijen te San-Nicholas
nader komen.
Het lijkt zo van een afstand op een
moderne Amerikaanse stad, vooral als
je 's avonds binnenloopt, maar het zijn
dan ook alleen Amerikaanse firma's die
hier hun raffinaderijen hebben. Esso
heeft hier de grootste werkzaamheden.
We varen nu met langzame kracht
vooruit tot de loodsboot langzij komt
FËUILLETG
26)
door P. DE VRIES
Een van de matrozen, die een eindje
verder over de verschansing stond te
turen, kwam nu op hem af.
„Morgen, mijnheer
Kees knikte vriendelijk en beant
woordde de groet.
„Zeldzaam mooi weertje, mijnheer.
Een licht briesje, maar overigens een
strakke lucht. Als we het zo houden
„Ja, zoals U zegt. Als we het zo
houden. Bent U bekend op deze zee?"
De man lachte. „Dat zou ik denken.
En ik verzeker U, dat het hier kan
spoken. Nou".
Op dit moment kwam er vanuit een
der trapopeningen een andere matroos
naar boven rennen. Hij stoof de beide
mannen aan de railing voorbij, onder
wijl roepende: „Een verstekeling aan
boord!" En weg was hij, naar de hut
van de kapitein.
en een loods bij ons aan boord zet.
Hij is Hollander, maar op Aruba wordt
er alleen Engels gesproken, dus ook
hij spreekt alleen maar Engels, al is
het dan met een Rotterdams accent.
Het vast maken van de trossen duurt
hier niet lang, San-Nicholas heeft een
uitstekende haven en alles is hier fijn
georganiseerd, iets dat van groot be
lang is, daar tientallen schepen dage
lijks hier in- en uitvaren.
Het is nu 8 uur 's avonds en het
schip is klaar om zijn 15800 ton olie
in te nemen, er is echter iets defect
met de pompen, dus kunnen ze niet
beginnen voor dat gerepareerd is, een
gelukje voor ons, want nu hebben we
tijd om de wal op te gaan en als alles
goed gaat kunnen we ook op een onge
stoorde nachtrust rekenen.
Het eerste wat we hier doen nadat
het schip is vastgemaakt, is het lezen
van onze brieven; niemand mag ge
stoord worden het eerste half uur, dat
is een ongeschreven wet hier aan
boord.
Nadat de brieven gelezen zijn, wor
den de eventuele wachten voor de nacht
HOOFDSTUK XIX.
Kees keek de man verwonderd en
licht geamuseerd na. Maar meteen be
trok zijn gezicht. Wat had hij geroe
pen Een verstekeling aan boord
Dat mankeerde er nog maar aan. Vlug
liep hij eveneens naar de kapiteinshut,
maar de deur was gesloten en beslui
teloos bleef hij er voor staan. Per slot
van rekening was hij wel zo lang in
militaire dienst geweest, dat hij iets
afwist van discipline en hij had wel
eens gelezen, dat de discipline aan
boord van een schip in de regel vrij
streng was. Wanneer hij dus de kapi
teinshut binnen ging, kon het wel eens
gebeuren, dat hij inbreuk maakte op
de gebruiken aan boord.
Aan de andere kant klonk een op
windende stem en Kees herkende die
als van de matroos, die zoeven geagi
teerd voorbij was gegaan Waarschijn
lijk lag de kapitein weer in z'n kooi.
Lang behoefde hij echter niet te
wachten, want na een paar minuten
kwam de matroos weer naar buiten,
in gezelschap van de kapitein, die
vastgesteld. Diegene die geen wacht
hebben kunnen dan hun opgevraagde
deviezen afhalen bij de marconist,
schertsend scheepsprivaatbank genoemd.
Nadat dat gedaan is kan je de wal
opgaan. Deze keer besluit ik alleen te
gaan, om een oude bekende, de Noorse
zeemansvader, op te zoeken. Hij is zelf
zeeman geweest, tot hij in de laatste
oorlog zijn rechterarm verloor, maar
toch nog de moed bezat om de leiding
van de Noorse zeemanskerk te Aruba
op zich te nemen.
Aan de poort staan twee Hollandse
politiemannen. Als ze mijn Hollands
pas zien wordt er niets meer gevraagd,
we maken een praatje, meestal over
de slechte tijd in Holland en het valt
me op dat alle Hollanders, die ik hier
ontmoet, graag terug willen naar Hol
land, als ze maar een baantje konden
krijgen; al verdienen ze hier nog zo
goed, ongeveer 1000 Hollandse guldens
per maand. Maar het is dan ook geen
pretje om hier hele dagen in de bran
dende zon te staan en je longen vol te
pompen met gaslucht.
Alles is hier erg duur, een flesje
Coca cola kost 50 cent, ongeveer f 1,-
in Hollands geld.
Langzaam wandel ik de stad in en
beschouw in mijn eentje de volkstypen
die ik hier zie, er zijn hier op het
eiland ongeveer 30 verschillende naties,
dus de mensen die men hier ziet, zien
er bijna allen verschillend uit.
Aan de rechterzijde liggen de meeste
café's. Luide samba's en rumba's dringen
door het geluid van de vele stemmen.
Hier is het dat de meeste zeelui de
smaak van het verkeerde te pakken
krijgen, hier is het waardoor ze
meestal te laat opdagen, zodat het be
ter was geweest om de linkerkant van
de straat te houden die naar de zee
manskerk leidt.
Het woord kerk bedoelt niet dat dit
een kerk is zoals je ze in Holland hebt,
nee, het is een plaats waar een zee
man rustig kan zitten om het laatste
nieuws te lezen dat gebeurd is, terwijl
hij op zee was. Hij kan op een rustige
plaats zijn brieven naar huis schrijven
of hij kan een partijtje biljard spelen
met de overige zeelui en elke avond
wordt er koffie met koek rondgebracht,
dit tijdspunt wordt populair koffiefeest
genoemd.
Soms gebeurt het, als er een schip
binnen is met muzikaal volk aan boord,
dat deze hun instrumenten meenemen
en dan is er dans, dikwijls tot in de kleine
uurtjes. De zeemansvader is altijd druk
in de weer, hij arrangeerd voetbalwed
strijden, helpt zeelui die aan de wal
blijven, ziekte, etc. Naast zijn baantje
als leider der zeemanskerk is hij ook
vice-consul.
blijkbaar gauw een broek had aange
trokken. Voor de rest was hij nog in
nachttenue. Althans, hij droeg een
overhemd zonder boord en zijn blote
voeten staken in leren pantoffels.
„Wat is er aan de hand, kapitein?"
vroeg Kees.
„Ga maar mee," antwoordde Bream
grimmig, „dan kunt U het zelf zien.
In ruim twee heeft men een versteke
ling ontdekt. Tussen de vaten diesel
olie. Nou, we zullen hem leren!"
Kees volgde de beide mannen op
de voet en de andere matroos, die
nog steeds bij de railing stond, ging
nieuwsgierig achter het drietal aan
Men daalde een ijzeren trap af en
kwam nu in een halfduistere ruimte.
Blijkbaar was men hier dicht bij de
machinekamer, want het geluid der
motoren maakte hier ieder gesprek na
genoeg onmogelijk. De matroos opende
een ijzeren deurtje en verdween, half
bukkend door de opening, gevolgd
door de kapitein. Kees bukte zich
eveneens en kwam nu weer in een
andere ruimte, die eveneens spaarzaam
werd verlicht. De drie mannen baan-
Maar deze avond had hij toch tijd
om een praatje met mij te maken, het
was ondertussen ook al laat geworden,
dus na een kop koffie gedronken te
hebben, bracht hij mij met zijn auto
weer terug naar de poort.
De Hollandse Politie stond nog steeds
aan de poort, zij zouden afgelost wor
den om 12 uur middernacht.
Als ik aan boord kom, beginnen ze
juist de olie in de tanks te pompen;
6 uur later worden we uitgepord, stand
bij voor en achter, ik neem mijn ge
woonlijke plaats in achter het roer, de
trossen worden ingehaald, de loods
geeft zijn orders, langzaam komen we
vrij van de kaai, stomen de pier uit,
en de loods verlaat ons.
De ouwe zet de telegraaf op volle
kracht, ik leg het roer hard bakboord
en langzaam zie ik de lichten van de
raffinaderijen, waar dag en nacht 7000
mensen werken, uit het oog verdwijnen.
In het oosten begint de lucht een
rode kleur aan te nemen, de zon komt
op, een warme dag ligt weer voor ons.
De boeg snijdt door het water heen
met 15 mijlsvaart, op weg naar New-
York, vlugger, sneller, dat is tankvaart.
Met genoegen constateer ik, dat ik
tot op heden mijn verantwoording van
giften kan blijven voortzetten, al is de
grote stroom er af, laten „we zeggen
al is die er voorlopig af. Want als ik
naga, dat in West Zeeuwsch-Vlaande-
ren ruim 26000 mensen wonen, waar
van naar schatting 14000 protestanten,
levend in ongeveer 4000 gezinnen, dan
is er aan bijdragen voor ons bij uitstek
protestantse werk nog wel iets te
wachten. Gezien de voortrekkers, voor
gangers en leidinggevende personen,
wier gaven ik nog niet mocht ontvangen,
heb ik goede moed, dat hier in de
meeste gevallen slechts sprake is van
de bekende „traagzaamheid", het uit
stellen van het volvoeren van goede
bedoelingen.
Want dat U een goed doel helpt
bevorderen staat voor mij vast. De be
reiking van ons doel hangt at van de
algemene steun. We stellen ons een
direct doel en een verder afgelegen
doel. Daar komen we nog wel op
terug. Maar laten de goedwillende
achterblijvers beginnen hun inertie af
te schudden. Er zijn tot heden 241
goede gaven binnen gekomen. Gezien
de bovengenoemde getallen kunnen er
daar nog vele bij verwacht worden,
wat we dan ook doen. Bij voorbaat
dank.
Vorige totaal f 3480,35
Ds. Fournier van N.N. te
Oostburg f 10,
I. J. van Hoofdplaat f 10,
W. S. van IJzendijke f 5>
Kerkeraad Ev. Luth. Gem.
te Groede f 5,
Totaal f 3510,35
Met hartelijke dank, vooral aan de
Luth. Gemeente voor haar taak als
wegwijzer in deze.
Namens het Bestuur,
M. Maas, Biervliet.
Giro 84634.
den zich een weg tussen de vaten
door en de voorste matroos bescheen
de openingen met een zaklamp, die
hij zoekend heen en weer bewoog.
Het zoeken duurde lang. Blijkbaar had
de verstekeling weer een andere schuil
plaats opgezocht. Maar opeens riep de
matroos: „Hier zit-ie, kapitein".
Bream, die blijkbaar ook een beetje
benauwd was geworden in de be
dompte ruimte, kuchte en riep: „Pak
hem maar in z'n lurven en breng hem
aan dek. Dan kunnen we eens kijken
wat voor een snuiter het is".
Meteen draaide hij zich om en liep
weer terug, zodat Kees en de andere
