m
Het verlaten eiland
ESCHAKEL
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
7e Jaargang Nummer 336
Vrijdag 22 JUNI 1951
Drukkers-Uitgeverij: Firma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
10 cent per m.m.;
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
(J. P. d. K.)
Nadat generaal Mac Arthur terug was
gekomen, kwam ook de boemerang
weer op z'n basis aan. M.a.w., nadat
President Truman, Mac. in z'n wiek
had geschoten; deed de openbare me
ning met Truman hetzelfde! Truman
mompelde enige motieven ter veront
schuldiging, doch hij werd ronduit ge
wantrouwd. MacArthur had de ver
standigheid van zijn baas overschat, en
Truman had de belangrijkheid van de
Pacific-expert onderschat. De republi
keinen in de Senaat, waren erdoor in
een gemoedstoestand gebracht, boven
het kookpunt, en het minste dat ze
eisten, was een commissie van onder
zoek. Truman kon niet anders, dan
toestemmen. Zelfs kopstukken in zijn
eigen partij hadden 'zich tegen hem
gekeerd. Het Amerikaanse volk wenste
de volle waarheid te weten.
Dus, de commissie werd ingesteld.
Als eerste verscheen MacArthur, Wat
hij zei, was duidelijk, overzichtelijk.
Andere militairen volgden. Truman
werkte aan het zoveel mogelijk het
zwijgen opleggen. Aarzelend gaf gene
raal Omar Bradley een paar dingen toe,
die de regering tegen MacArthur had
ingebracht. Marshall, gewend aan de
leiband van de president te lopen (men
herinnere zich zijn politiek t.a.v. China),
was kneedbaarder, doch paste ervoor,
onwaarheden te vertellen. Ten slotte
wordt een generaal nooit helemaal een
politicus....! Toen is Dean Acheson,
de Minister van Buitenlandse Zaken,
gekomen. Het voorbeeld van een man,
die als burgemeester een succes kan
worden, of als Staatssecretaris voor
Binnenlandse aangelegenheden, maar
die in Washington een positie bekleedt,
die hem van het eerste moment af
niet „gelegen" heeft. Door een bepaalde
uitleg te geven, en daarop een mening
te baseren, waarvan hij uitgaat om zijn
verslag te geven, heeft deze Acheson
welbewust getracht, door de mazen
der commissie te slippen. Speculerend
op de nieuwsgierigheid van de leden,
heeft hij zich daarbij zelfs uitgeput in
het geven van talloze kinderachtige
détails. De commissie, ingesteld om de
waarheid te vinden, werd een rad voor
de ogen gedraaid. Datgene, waar het
om ging, de eigengereidheid van Tru
man, werd brutaalweg van discussie
uitgesloten, doordat de president
Acheson verbood, er dieper op in te
gaan! De bejaarde voorzitter, Senator
Brewster, verklaarde na afloop in het
Congres, dat hij nooit tevoren een
onbeschaamder verdraaiing van feiten
had gehoord, dan Acheson over de
Amerikaanse politiek in China had
gegeven Het is geen kleinigheid,
op zoek naar de waarheid te gaan!
Er kunnen hoofden, baantjes en beur
zen mee gemoeid zijn Niet alleen
in Amerika overigens
Menigeen vraagt zich af, welk nut
het heeft, al die vuile was buiten te
hangen. De kwestie MacArthur is im
mers helemaal geen zaak van inter-
Sf JHH
Maar de oorlog in Korea gaat voort, en „de zegen van het communisme" wordt door enige
millioenen mensen aan den lijve gevoeld - niet alleen door grote mensen, doch ook door
kleine Kinderen, die uit het puin van Seoul gehaald zijn en hun ouders hebben verloren
Weeskindertjes, uit het puin van Seoul gehaald. De mannen van het Kremlin stellen geen
belang in hen. De verenigde Naties, waarvan het Kremlin zelf lid is, mag de zorg verder
op zich nemen voor hun opvoeding
FEUILLETON
door P. DE VRIES.
Kees lachte even voor hij antwoord
gaf en hoewel hij wist, dat zijn ver
trek de beide oudjes pijn zou doen,
vermandde hij zich en antwoordde op
rustige toon: „Nee, vadertje, dat was
me bittere ernst. Kom, kom Zo ver
is Australië tegenwoordig niet en ik
blijf niet zolang weg. Gun me dit
avontuurtje nu maar, dan ga ik, als ik
terug kom, als een brave zoon op de
kantoorkruk zitten. Goed?"
Op het bezorgde gezicht van zijn
moeder kwam even een korte glim
lach. Maar Van Bergen zuchtte slechts.
„Ik kan het je natuurlijk wel verbie-
den, maar je bent utt een Fries ge
slacht en ik veronderstel, dat het me
weinig zal baten, als ik zeg: ik wil het
niet hebben. Ga je gang dan maar.
Misschien is het wel goed, dat je ook
nog eens iets anders van de wereld
ziet dan alleen Indië".
„Vader, je bent een bovenste beste,"
antwoordde Kees warm. „Er doe me
een genoegen en laat me straks even
een luchtpostbrief tikken op je kan
toor. Vanmorgen schoot me te binnen,
dat ik nog een kennis in Australië heb.
Die wil ik eerst even schrijven. Voor
mijn pas en de overige noodzakelijke
papieren in orde zijn voor de reis,
gaan er wel een paar dagen overheen.
En in die tijd kan ik net bericht terug
hebben".
Mevrouw Van Bergen zej niets,
maar ze keek haar zoon even aan en
de blikken van moeder en zoon ont
moetten elkaar. Kees stond op en ging
naar haar 1 toe, waar hij op de rand
van haar stoel ging zitten.
„Kom, moedertje, zucht nu maar
niet over je oudste zoon. Ik ben er in
Indonesië goed doorgerold, in Austra
lië en verder zal me ook niets gebeu
ren. Met een paar maanden ben ik
misschien weer terug en dan blijf ik
voorgoed. Afgesproken?"
Ze legde even haar welgevormde
hand op zijn arm, maar antwoordde
niet. Doch de blik in haar ogen, waar
De afgevaardigde van (nationalistisch) China
in de Veiligheidsraad, staat bekend als de
knapste jurist bij de Verenigde Naties,
nationaal beleid. Leiders van de bin
nenlandse politiek der U.S.A., hadden
hem als deurmat nodig, om hun be-
modderde voeten op af te vegen. De
bekendste radio-commentator van Ame
rika, Henry J. Taylor, zij hierover tot
zijn landgenoten
„Wij allen hier in de Verenigde
Staten, hebben onze rechten als inwo
ners. Recht op wijs regeringsbeleid,
recht op het weten van de waarheid.
Bij ons heeft ook de president precies
die zelfde rechten, onverschillig hoe
zijn naam is. Wij zijn medeburgers
van hem, altijd. In Rusland zou dat
niet mogelijk zijn; daar zijn de mensen
de slaven van Stalin. Zij zijn zijn mede
burgers niet. Zij zijn ondergeschikt aan
hem, aan zijn volgelingen, zijn bureau
craten, zijn leger, zijn politie.
Een essentieel verschil tussen Amerika
en Rusland.
Wij weten dat wel.
Maar, beseffen wij, dat dit verschil
wegvalt, als wij gaan beweren dat het
schadelijk is voor een land, de waar
heid te weten? Russen hebben niet
minder vuile was dan wij, doch zij krij
gen niets te zien! In Amerika kijken
we de mannen op de vingers, die over
ons leven en bestaan laten regeren. We
willen weten, of ze het goed doen, of
ze zich van hun verantwoordelijkheid
bewust zijn, of ze de bekwaamheid
bezitten, hun beloften waar te maken.
Wij wensen geen fouten of tekort
komingen verstopt te laten."
Henry Taylor heeft in de afgelopen
maanden vele redevoeringen gehouden,
via de 300 Amerikaanse radio-stations
en de verhoren voor de Senaatscom
missie heeft hij alle in zijn commen
mee ze naar hem keek, sprak genoeg.
Een poosje later zat Kees in het
privékantoor achter een koffermachine
en schreef naar zijn vroegere vriend
Tom. Uitvoerig verhaalde hij zijn plan
nen, tikte het krantenberichtje er bij
en vroeg, of Tom misschien iemand
kende, die een dergelijke reis geheel
of gedeeltelijk zou willen financieren.
En terwijl hij even aan Josien Klein
Leugemors dacht, voegde hij er aan
toe: Misschien is er wel een of an
dere krant, die er copy in ziet. Des
noods nemen we een journalist mee.
Toen hij klaar was, belde hij het
postkantoor op en vroeg het lucht
posttarief naar Australië. Dat kreeg hij,
maar tevens werd hem medegedeeld,
dat de eerstvolgende postverzending
naar Australië eerst Donderdag a s.
plaats zou vinden. „U bent net even
te laat, want om half twee vanmiddag
vertrekt er een vliegtuig naar Djakarta,
dat ook post meeneemt voor Australië".
„Is dat een K.L.M.-vliegtuig?" in
formeerde Kees.
„Ja, het vertrekt op die tijd van
Schiphol".
taar besproken, doch het zou te ver
voeren, dat aan te halen. Hij wijst
echter op iets, dat steeds duidelijker
wordt in de gedachtengang van Mac.
Arthur en die van vele van zijn col
lega's die inmiddels ontslag namen,
n.m., dat zij van een andere visie op
Rusland uitgaan, dan de politici. Be
richten, zoals gevluchte officieren en
professoren die meenemen, uit de
Sowjet-Unie, onderschrijven trouwens
die visie.
Immers, steeds wordt verondersteld,
dat men Rusland niet teveel moet
prikkelen, want dat daar een derde
wereldoorlog van zal komen. Is dat
wel zo Is het waar, dat men zo moet
oppassen en voorzichtig zijn, bij al die
z.g. „kwetsbare plekken," Korea, Per-
zië, Berlijn, Joegoslavië, Wenen,
Triest, Formosa, enz. Of maken we
ons daar maar druk voor niets, ja,
doen we juist, wat Moskou zo graag
wil - ons bezig houden met honder
den nietigheden, en maar steeds kleine
beetjes hoop wekken, en kleine con
cessies verkrijgen (langzaam aan, dan
breekt het lijntje niet), zodat er vonk
jes blijven gloeien t.a.v. een betere
toekomst, onnodige bewapening en zo
verder, (de opleving van het wereld-
federalisme en de oppositie-affaire in
de Britse Labour-Party) Als dat de
opzet is van Moskou, zie dan even
rond en constateer, hoe schitterend het
Kremlin over de domme massa in het
Westelijke kamp triumfeert
De visie, die Mac.Arthur heeft, en
waaraan al zijn voorstellen en maat
regelen in de Pacific ontsproten (klaar
blijkelijk met onovertrefbare bekwaam
heid) is, dat Rusland de mond ge
snoerd kan worden met flinke maat
regelen en onbevreesd optreden. Niet
de slappe defensie, maar het flikkerende,
ontblote zwaardOmdat Rusland, zo
als de zaken nu staan, zich niet aan
een handgemeen waagt, omdat een
derde wereldoorlog (die er, tengevolge
van de gesloten overeenkomsten, on
middellijk uit voortvloeit) niet de ze
kerheid van een overwinning herbergt.
Het Kremlin moet een datum vastge
steld hebben, waarop zij veronderstelt,
dat dit wel het geval zal zijn. Dus,
concluderen Mac.Arthur, Taylor en
andere Amerikanen, is er geen reden,
de Russen te ontzien
GESLAAGD.
Woensdag j.l. slaagden te Utrecht
voor de cursus Landbouwwerktuigen
de volgende heren A. P. Leenhouts,
Breskens; P. Hoste, Driewegen; A.
Legrand, Zuidzande; P. Groosman,
Hoofdplaat; C. Groosman, Hoofdplaat;
P. Veraert, Driewegen.
Afgewezen 1
„Wel, als ik zelf de post met een
wagen naar Schiphol breng, nemen ze
de brief dan nog mee?"
„Als het er op tijd is, ja".
„Wat is de 'uiterste lijd?"
„Ja, precies weet ik dat niet, maar
ik neem aan: een half uur voor het
vertrek van het vliegtuig".
„Dan zal ik er voor zorgdragen, dat
het er voor énen is," besloot Kees.
„Dank U wel voor de inlichtingen".
Hij legde de microfoon op het toe
stel en wendde zich toen tot zijn va
der. „Mag ik de wagen even, vader?"
Van Bergen had het gesprek half en
half gevolgd en begreep onmiddellijk,
dat zijn zoon de brief naar Schiphol
wilde brengen.
„Ja, ga je gang maar; als je ten
minste niet al te wild rijd".
Kees keek op zijn polshorloge. „Het
is nu ruim half tien," zei hij. „Naar
Schiphol zal zo ongeveer een kleine
honderd kilometer zijn. Dat rijd ik
toch best in twee, twee en een half
uur? Dan ben ik er al om twaalf uur".
„Goed, doe het dan maar".
Vijf minuten later startte Kees de
