ARGENTINIË, sterker
buiten, zwakker van binnen
DE ZONDEN DER VADEREN.
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
7e Jaargang Nummer 316
Vrijdag 2 FEBR. 1951
Drukkers-Uitgeverij; Firma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.;
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
VJ
(Nadruk verboden)
door Jack P. de Klerk.
In deze levenslustige en toonaan
gevende Zuid-Amerikaanse staat, Ar
gentinië, is sport een grote plaats gaan
innemen. Niet direct uit een oogpunt
van lichaamsontwikkeling, maar om
den volke wedstrijden te geven, die
minder, bloedig verlopen dan stieren-
of hanengevechten. Vandaaruit komt
men evengoed tot het begrip, sporti
viteit, en modernisering van publieke
vermakelijkheden. Speciaal onder de
jeugd heeft de regering succes gehad
met deze opzet. Het is slechts een
kwestie van tijd, om, ook buiten de
grote steden, iedereen hiermee ver
trouwd te maken.
Argentinië heeft thans sportkam-
pioenen, sterren van eerste grootte,
die menige lauwerkrans mee naar huis
brachten, uit internationale ontmoetin
gen. De regering - met name president
Perön en zijn vrouw - weten van hun
waardering voor zulke „helden" blijk
te geven. Een aantrekkelijk voorbeeld
hiervan is de wereldberoemde Argen
tijnse autorenner Fangio, die in de
snelste Alfa-Romeo van onze dagen
over de racebaan suist. Twee jaar ge
leden was Fangio nog een onbekende
hulpmonteur van 19 lentes. In het
voorjaar van 1948 reed hij voor de
aardigheid mee in kleine wedstrijden,
in de buurt van zijn geboorteplaats en
daarna een keer in Buenos Aires.
President Perön had echter gebrek aan
technici voor het uitzenden van onder
zoekscommissies naar het buitenland,
en Fangio werd gekozen in een groep,
die naar Italië ging. De jonge Argen
tijn nam de kans waar, reed mee in
een wedstrijd te Rome, doch werd ver
slagen. Hij was echter niet onopge
merkt gebleven, en terwijl hij nog in
zak en as zat, bood de vader van een
juist verongelukte Italiaanse kampioen
rijder, hem diens hele uitrusting aan.
Zo werd het voorjaar 1949, en de
Argentijnse radio zegde toe, alle wed
strijden waaraan hij mee deed, recht
streeks naar Buenos Aires te zullen
uitzenden. Fransen en Italianen bleven
hem de baas en Fangio verkocht al
z'n bezit, ook z'n laatste meubels thuis,
om nog één kansje te wagen. Hij ver
loor. Toen de radio-reporter hem aan
het eind de microfoon voorhield zei
hij „Nu ga ik terug, zonder geld,
zonder wagen. Ik dank president Perön
en mevrouw Perön, voor het vele, dat
zij steeds voor mij hebben gedaan. Ik
FEUILLETON
80)
door PEDLER.
Misschien vermoedde Herrick de
lieve beweegreden die achter dat zo
onschuldig voorgestelde plannetje stak,
doch ze ging er in ieder geval gretig
op in. Hier in St. Heriot had ze te
veel tijd om te denken, waren er te
veel plaatsen vol heerlijke en bittere
herinneringen aan Mac. Hier in St.
Heriot met de lange, rustige dagen had
ze geen kans om de man die ze lief
had, uit haar hoofd te zetten, terwijl
ze het in Londen te druk zou hebben
om te denken.
Er werd dus spoedig besloten tot
het uitstapje naar Londen en eenmaal
daar, gaf Herrick zich over aan een
roes van vrolijkheid, die haar adem
loos maakte en zo moe, dat ze's avonds
sliep van louter physieke afmatting.
Mim en Billy schenen samen afgespro
ken te hebben dat elke minuut van de
dag gevuld zou worden en hun po
heb gefaald. Mijn laatste kans ver
speeld." Nog vóórdat Fangio zijn hotel
verlaten had, kreeg hij een telegram
van Perón, dat luidde „Blijf in Europa.
Nieuwe wagens tot Uw beschikking".
Vanaf dat ogenblik waren de tegen
slagen voorbij en Fangio was in heel
1950 de grootste mededinger, op alle
race-banen van Europa.
President Truman bij zijn bezoek aan Argen
tinië, een paar jaar geleden, bij een officiële
plechtigheid in de hoofdstad. Naast hem een
aide-de-camp van Presideut Perón.
BEVOLKING.
Wie Argentinië een bezoek brengt,
vraagt zich meteen af, wat voor soort
mensen er toch wel woont. Zuidelijk
temperament, dat verwacht men, en
veel luchthartige types, maar hoe zijn
ze in het gewone leven van alledag?
Ga maar eens wat reisjes maken, met
de ondergrondse in het hartje van de
hoofdstad, of met een treintje naar de
voorsteden, of met een expresse de
provincies in. Dat is beslist amusant.
De ondergrondse is modern en geriefe
lijk, met luchtverversing, doch altijd
stoffig. In de spitsuren net een grote
leeszaal, vol Argentijnen met keurig
gekamde, gladde en welriekende haar
dossen, achter geweldige dagbladen
van 40 tot 60 pagina's! Daartussen de
kleurige, smakelijk geklede figuurtjes
van blanke blondines, en zwartharigen
met getinte huidskleur. De locaal-
treintjes naar de voorsteden zijn geen
overbodige luxe - de stad heeft een
doorsnee van 43 kilometer. En dan,
aan de stations, staan de expresses,
die naar de uitgestrekte provincies
voeren, waarin een reis van 1000 kilo
meter heel gewoon is, a raison van
ongeveer vijftig gulden. In de zomer
maanden (dan is 't in Nederland win
ter), doet zich een bizondere moeilijk
heid voor - treinen te weinig en pas
sagiers teveel - een vacantie-euvel. Men
gingen werden nog versterkt door die
van Gair Severn.
Hij verscheen voor het eerst op het
toneel twee dagen na Herricks komst
in de stad en Lady Bridget merkte
een beetje spijtig geamuseerd tegen
Billy op: „Natuurlijk! Gair voelt bij
instinct het psychologische moment
waarop zijn eigen kansen het beste
staan".
Bij deze bijzondere gelegenheid had
hij Herrick op een avond in Savoy
ontmoet, waar Billy met haar dineerde
en ging dansen. Hijzelf had in de
grill-room gedineerd met een nieuwe
kennis en plotseling ontdekte Gair
Billy en Herrick, die samen een fox-
trott dansten en zijn onwillekeurige
uitroep van verrassing had de man
naast hem een geamuseerde vraag ont
lokt.
„O, ik zag daar een paar lui, die ik
ken," zei hij, op Herrick en haar part
ner wijzend. „Ik zal naar beneden
gaan en de jonge Rivington een paar
dansen afzetten, zodra deze afgelopen
is".
De beide mannen bleven staan pra
krijgt daarom de raad, een paar weken
tevoren kaartjes te kopen! Bij het ver
trek speelt zich een, voor onze begrip
pen, vermakelijke serie scènes af, waar
bij men moeite heeft de lachspieren in
bedwang te houden. Stel U de pas
sagiers voor, klaar om in te stappen,
uitgeleide gedaan door familie of vrien
den, die hen op de schouders kloppen,
elkaar omhelzen, afzoenen en zelfs
traantjes plengen, als gold het een
emigrantenafscheid. Ten slotte is men
zover zijn ontroering teboven, dat aan
werkelijk instappen en vertrekken kan
worden gedacht. Deftige families wor
den zelfs door hun personeel aanmin
nig vaarwel gekust... Verbaast U
niet, als een kwartiertje na vertrek,
enige passagiers de inwendige mens
gaan versterken, door een belangrijk
aantal sappige kippenbouten op te
peuzelen, met toebehoren. Duik maar
liever weg in de moderne pullmanstoe-
len, en vergeet hoeveel uur daarin
nog moet worden doorgebracht
Met de jeugd van tegen de twintig
jaar is het minder goed gesteld, en dat
is niet alleen zo in Argentinië. Reeds
jaren geleden begon het in 't klein.
Groepjes jongens, dikwijls uit keurige
gezinnen afkomstig, doch zonder enige
leiding t.a v. morele opvattingen, dool
den rond in stille uithoeken van steden
en dorpen, met oneerbare bedoelingen.
Dit kwaad nam in Argentinië snel toe
en het leek er tot voor kort veel op,
of geen meisje of jonge vrouw zich
's avonds meer buiten kon wagen, zelfs
al werd ze door haar man of verloofde
vergezeld. De regering liet dit kwaad
lange tijd begaan, blijkbaar in de hoop,
dat het vanzelf zou ophouden t.g.v.
betere levensvoorwaarden en opvoering
van het aantal ontspanningsgelegen
heden. Zij heeft echter toch moeten
ingrijpen. Een paar honderd jongeman
nen werden gearresteerd, op heterdaad
betrapt, en tegelijk werd een wet uitge
vaardigd, die strenge straffen stelde op
„deze misdrijven tegen de openbare
rust en orde". Merkwaardig is, dat er
een protestschrijven verscheen van een
aantal moeders, die van mening" waren,
dat hun zoontjes zich moesten kunnen
„uitleven"
HANDEL.
Evenals elk ander Zuid-Amerikaans
land, heeft Argentinië zich gespeciali
seerd op een bepaald uitvoerproduct,
waarvan het nu grote overschotten
heeft: graan. In Brazilië hetzelfde
geval met koffie, in Cuba met suiker,
enz. De U.S.A. is verzadigd en Europa
heeft geen geld, met als gevolg, dat
Argentinië met producten zitten blijft
en geen schulden meer kan afbetalen.
Het is een toestand die tot binnen
ten tot de dans uit was, toen nam
Severn afscheid en ging naar het ta
feltje, waaraan Billy en Herrick zaten.
Er was een triomfantelijk licht in zijn
ogen toen hij hen begroette op een
manier, alsof hij er volkomen zeker
van was welkom te zijn en een paar
minuten later danste hij met Herrick,
terwijl Billy was overgelaten aan het
twijfelachtig genoegen van een sigaret.
„Ik had er geen idee van dat je in
de stad was," zei Gair. „Ik heb nog
een appeltje te schillen met Barbara,
dat ze dat voor me verzv/egen heeft,
dat was niet aardig van haar," zei hij
lachend.
„Het plan om naar Londen te gaan
kwam nogal gauw op," antwoordde ze,
„Mim en ik kregen ineens „klerenhon-
ger". En" zo gebeurde het".
„En wat zei Kenyon er wel van,
dat je zo opeens wegvloog? Ik zou
het niet hebben goed gevonden als ik
hem was".
Herricks houding werd iets stijver,
doch Severn moest toch vandaag of
morgen van haar verbroken engage
ment horen, dus ze kon het hem net
landse onrust leidt en in landen als
Paraguay, Venezuela en Bolivia, bloe
dige revoluties heeft opgeleverd. Som
mige Argentijnse dagbladen geven uit
drukking aan hun misnoegen, door
Péron en zijn vrouw, te diskwalificeren,
doch bepaald sterk is hun argumenta
tie niet. Bovendien heeft vooral me
vrouw Péron zich verzekerd van de
sympathie der „kleine luyden," die
haar inderdaad onvermoeide ijver tot
verbetering van sociale toestanden,
hogelijk waarderen. Het is jammer,
dat slechts weinig arbeiders begrijpen
willen, dat het land in moeilijkheden
verkeert en dat zij, die reeds zoveel
faciliteiten hebben verkregen en her
haaldelijk loonsverhogingen genoten,
van ophouden moeten weten. Onder
omstandigheden, die de U.S.A. doen
aarzelen meer geld te beleggen, ter
wijl een devaluatie van de peso voor
de deur staat, en de buitenlandse han
del voortdurend afneemt, moet men
z'n plaats weten. Dit geldt overigens
voor alle landen.
Argentinië is rijk, in de onuitputte
lijke vruchtbaarheid van de uitgestrekte
landerijen - 25 millioen hectare in cul
tuur gebrachte grond. Maar het schiet
er niets mee op, als de afzet er niet
meer mee in overeenstemming is. Ar
gentinië heeft een pracht van een vee
stapel, 150 millioen koeien, paarden en
schapen, plus 8 millioen varkens, maar
wat geeft dat, als zelfs de handelsbe
sprekingen met Engeland mislukken en
de overschotten zich opstapelen. Ne
derland heeft een veel omvangrijker
handel met Argentinië dan vóór de
oorlog - doch is eveneens afhankelijk
van de betalingsbalans, die erg be
zwaarlijk door leveranties van onze
kant recht te krijgen is, omdat Ar
gentinië haar eigen (jonge) industrie
wenst te beschermen, door bepaalde
artikelen voor invoer te weren.
Nederland heeft in Argentinië kan
sen gemist, die het in de eerstvolgende
dertig jaren zal moeten inhalen, of
onze leveranciers krijgen er nimmer
vaste voet. Men bedenke, dat Neder
land zich speciaal in de jaren 1900
1940 heeft geconcentreerd op Zuid-
Oost-Azie, met name het in 't leven
roepen van monumentale handelsonder
nemingen, cultures en banken, in de
Indische Archipel. Het schijnt nimmer
tot ons volk te zijn doorgedrongen,
hoe geweldig dit werk was en welk
een toekomst op de jongere generatie
wachtte. Zo zullen wij, als er eenmaal
betrouwbare posten gevestigd zijn, van
de grond af moeten proberen er nog
iets van te maken.
IMMIGRATIE.
Argentinië heeft ongetwijfeld grote
behoefte aan emigranten, ook uit Ne-
zo goed nu vertellen.
„Mijn doen en laten gaan Mac niets
meer aan," zei ze.
Ze voelde dat zijn lichaam een schok
kreeg, hij hield even op met dansen,
toen gleed hij weer luchtig verder.
„Wat bedoel je daarmee?" vroeg hij
bedaard.
„Ik bedoel, dat onze verloving uit is".
„Gekibbeld? Maar goed ook, het zal
mij de onaangename noodzaak van
optreden besparen". Hij glimlachte haar
uitdagend toe. „Je schijnt te vergeten
wat ik je eens gezegd heb - dat ik
nooit iets opgeef. Nooit".
Ze antwoordde niet, haalde minach
tend haar schouders op en toen ze
zich afwendde om weg te gaan keek
hij haar van terzijde met een flauwe,
raadselachtige glimlach aan, terwijl hij
naast haar voortliep.
Doch ditmaal scheen de arrogante
toon van zijn stem in dove oren ge
klonken te hebben. Haar breuk met
Mac had haar althans bevrijd van Se-
verns overmacht. Ze had zoveel gele
den dat het haar voorkwam, dat niets
anders haar meer kon doen lijden. Er
