r lami van Bails DE ZONDEN DER VADEREN. Met een handdruk. Zeeuws-Vlqamse folklore. E SCHAKEL ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN 6e Jaargang Nummer 303 Vrijdag 3 NOV. 1950 Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296 Verschijnt iedere Vrijdag Abonnementsprijs i 1,— per kwartaal; franco per post f 1,15 Prijs der advertentiën 7 cent per m.m. bij abonnement korting Advertenties met „brieven onder nr. of bij ons te bevragen", 10 cent extra Aan het vluchten is een einde ge komen. Ze hebben weer een doel ge kregen in hun geprangde leven van eindeloze droefheid en eindeloze hunkering. Werken, hard werken wil len deze mensen, met graagte, maar er verliepen maanden, zonder kansen, zonder uitzicht. Het was zo het lot van millioenen, het tragische probleem waarin zij deelden, als vluchtelingen, refugees uit Oost-Europesë landen, D.P.'s Er waren er van Joodsen bloede. Daarvan verzamelde men spoedig nadere gegevens, want zij konden merendeels naar het jonge Israël. Er waren moegevochten mannen en vrou wen, uit Wit-Rusland, of de Ukraine, maar ook uit Letland en Litauen, mensen die zich niet konden neerleg gen bij de knoet van Moskou, en vluchtten, steeds verder, over bergen en dalen, rivieren, grenzen eri zie, daar in een IRO-kamp van de Verenigde Naties komt hun nieuwe bestaan, nieuw levensdoel, nieuw vaderland Uraguay, in Zuid-Amerika. Zo werd, en wordt nog, voor ieder iets gezocht. In Neder land werden een aantal gestudeerden FEUILLETON 68) door PEDLER. geplaatst, dokters, landbouwdeskundi gen, specialisten. Ook enige invaliden, werkzaam in de juweliersbranche. Maar dat alles was een druppel op de gloeiende plaat, en het aantal refugees in de ontzaglijke kampen in Duitsland, neemt nog altijd toe. Oostenrijk dat zelf maar 6V2 millioen inwoners telt, nam er reeds een half millioen van over. De Verenigde Staten van Amerika hebben er twee millioen voor hun rekening genomen. Maar, het is nog niet voldoende. Meer landen moeten deelnemen in deze grote hulpactie. Zo staan in de Duitse havenstad Bremen, op een nog niet te kille herfst morgen, 150 refugees gepakt en gezakt klaar, om naar Ethiopië te gaan. Keizer Haile Selasse IXde kan wel wat hulp gebruiken in zijn land. De IRO-autoriteiten hebben er 150 voor hem geschikte mensen uitgezocht. Ze zijn zielsgelukkig, ze hadden de moed bijna verloren, hadden niet dur ven hopen nog een nieuw, eigen be staan, te mogen opbouwen. Wij wensen hen „wel thuis" toe, in Addis Abeba (J. P. de Klerk). „Ik geloof, dat het toch gebeurd zou zijn," zei ze zachtjes, denkend aan het licht in Macs ogen toen hij gezegd had: „Liefste, zo kan het niet door gaan, het is ondragelijk". „Enfin, het is beroerd, dat het ge beurd is," antwoordde Severn grimmig. „Het maakt het voor mij zoveel moei lijker om de zaak weer in orde te brengen". Herrick wierp een vluchtige blik op zijn gezicht. Het vernis van beleefd heid was nu totaal gebarsten en er was een roekeloos licht in zijn ogen, hetzelfde licht dat ze er al vroeger in gezien had en dat haar angstig maakte. Toch was ze niet van plan hem te laten merken, dat ze bang van hem was. „Je bent nogal moeilijk te begrijpen," zei ze, zich dwingend om luchtig te spreken. „Moet ik dit als jou bijzon dere manier om iemand te feliciteren opvatten?" „Nee, dat moet je niet," antwoordde hij kortaf. Ze waren intussen in een klein bos gekomen en hij bleef plotseling onder de bomen stilstaan. Onwillekeu rig bleef ook zij staan. „Ik ben hele maal niet van plan je te feliciteren," ging hij voort. „Het zou louter tijd verknoeien zijn". Hij keek half spot tend, half teder glimlachend op haar neer. „Jou dwaze lieveling. Denk je nu werkelijk één ogenblik dat ik Kenyon de vrouw zal laten wegkapen die ik zelf wil hebben?" Herrick gooide haar hoofdje uitda gend in de nek. „Ik zou niet weten, hoe je dat zou kunnen verhinderen," zeide ze. „Je kunt gelukkig in de tegenwoordige tijd iemand niet meer dwingen om te trouwen". „O niet? Daar ben ik nog zo zeker niet van". Severns ogen stonden na denkend. „Er zijn middelen genoeg - als je er maar eens over nadenkt. Maar ik wil je niet dwingen. Herrick, wees geen gansje. Wordt de mijne - jij bent de enige vrouw in de wereld, die er op aankomt, althans voor mij. De enige vrouw," met een korte lach, „die ik ooit heb willen trouwen". Een snelle, verontwaardigde blos verfde haar wangen vuurrood. Terwijl hij sprak was haar slanke lichaam strak geworden als van iemand, wiens spieren zich spannen voor een storm Ze keek hem recht aan. „En jij bent de laatste man in de wereld, die ik ooit zou willen trou wen," zei ze kalm en ijskoud, met een koudheid, die hem harder, veel harder Commentaar van Jack P. de Klerk. Men kan daarover denken wat men wil. Een handdruk is toch wel het minste, waartoe diplomaten verplicht zijn. De begroeting vóór het betreden van de arena! Zo ook tijdens de Ver gadering van de Verenigde Naties, tussen Andrei Vishinsky en Dean Acheson - respectievelijk Minister van Buitenlandse Zaken van de Sowjet- Unie en Staatssecretaris van de U.S.A. Weet U echter, hoe Amerika's knappe radio-commentator, Henry J. Taylor, op het zien hiervan, vorige week, heeft gereageerd? Ziehier: „Men heeft mij vanavond gevraagd, hoe de U.S.A. er nu bij staat in de vergadering van de Verenigde Naties. U moet mij niet kwalijk vinden, als ik zeg 't ronduit belabberd te vinden. Naar mijn mening moeten we daar ook spoedig wat aan doen. We kijken als vanouds te veel naar onze ogen schijnlijke successen, en zien over onze stommiteiten heen. Gelukkig maar, dat ons vermogen om fouten te maken beperkt is. Enfin, ik heb tot dusver alle vergaderingen van de Veiligheids raad en zo meegemaakt, en ik heb me er menigmaal groen geërgerd. U moet daar zo'n Malik bij voorbeeld zien zitten, als voorzitter, spelend met z'n potlood, stukjes papier van z'n notitie blok versnipperend, streepjes trekkend met z'n nagels - alles onder het scherpe licht van de enorme magnesiumlampen - en onderwijl de V.N. opknopend, net als Molotov en Vishinsky. U moet hen zien wegduiken in hun meer dan weel derige limousines, omzwermd dooreen heel bataljon Russische recherche (tegelijk als spionnen) Zie ze spre ken, vanaf het platvorm der Verenigde Naties, hoor hun opgeblazen leugens, in alle talen der wereld overgebracht. Bij de behandeling van Korea heette de U.S.A. de buitenlandse aanvaller, de vijand van de Koreaanse bevolking, keer op keer, iedere vergadering op nieuw, uur op uur en minuut op minuut hetzelfde. Nog steeds verdragen wij hen, nog steeds spreken wij van een Sovjet-Unie inplaats van een bandie tenbende. Nóg hebben wij Rusland niet eerlijk de agressor genoemd - maar iedereen weet toch, dat het zo is. Herinner U en bedenk steeds, dat Malik en Visjinski niet voor of tegen trof, dan een heftig protest zou heb- ben gedaan. Het scheen een schakel van zelf beheersing in de man naast haar te doen knappen. Met een plotselinge, vlugge beweging - zo vlug, dat ze hem niet kon ontwijken - boog hij zich voorover en trok haar in zijn armen. Een ogenblik voelde ze zijn ogen op haar neer branden, voelde ze zich ra deloos, afschuwelijk alleen met hem, in de beschutting van het bos, toen zocht zijn mond de hare en bedekte haar lippen met kussen, die pijn de den terwijl de vlam van zijn hartstocht als een verschroeiende wind uit de woestijn over haar heen woei. Toen hij eindelijk haar mond losliet, wan kelde ze: „Begrijp je nu wat ik bedoel?" zei hij hees. Zijn gezicht was bleek, het leek plotseling ingevallen en iets wilds en onbeteugelds sprak er uit. „Zo heb ik je lief - zo begeer ik je. Geloof je nu nog, dat ik je ooit aan een andere man zal afstaan?" Ze worstelde om los te komen, doch zijn armen hielden haar vast. „Laat me los, iaat me los, Gair' zei ze ademloos, wringende en draaien de om zich zelf te bevrijden. „Jou laten gaan - naar Mac Ke nyon?" antwoordde hij spottend. „Zweer dat je met mij zult trouwen en niet met Kenyon - en ik zal je los laten ons spreken, maar dat zij de Aziaten en een deel der Europeanen vanuit de V.N. wat zeggen. Wij beseffen niet, dat zulke woorden werkelijk paden effenen en gebeurtenissen voorbereiden. Heden ten dage zijn woorden even be langrijk als een heel leger, in het ge vecht tussen twee werelden, de Rus sische én de onze, het i s niet anders. Het in Amerika gemaakte geweer aan de schouder van een Chinees, een Koreaan of een Philippijn heeft geen waarde, zo lang die man niet is ver teld waaróm hij vechten moet, dus waarom het zelfs beter is te sterven dan te leven onder een communistisch bewind. Wie dat saboteert, is onze vijand, maar we schijnen te laf te zijn, om dat hardop te zeggen. Wij hebben het zo druk gehad over het mooie verschil, dat er toch is, tus sen het ingrijpen van de Veiligheids raad in Korea, en het rustig toelaten van de bezetting van Ethiopië door de Volkenbond, in 1936. Maar, zij we dan vergeten, dat Rusland uit de vol kenbond is gezet, i4December 1 9 3 9» toen het dat kleine, dap pere Fin land op zo schande- lijke wijze binnenviel? Als Korea belangrijk genoeg was om door 53 leden een daad van agressie te worden genoemd, waarom gaan we dan niet 1 stap verder?'. (Nadruk verboden.) Dat is een woord, waar je tegenwoor dig ieder ogenblik tegenaan loopt. In kranten, tijdschriften, boeken, overal kun je voor en na iets over folklore lezen. Het is dan ook geen wonder, dat het woord in betrekkelijk korte tijd algemeen bekend geworden is, burger recht verkregen heeft. Wat er nu precies mee bedoeld wordt? Och, het woord dient eigenlijk om alle bijzondere gebruiken en ge woonten samen te vatten, waarin een provincie, een landstreek, soms een dorp zelfs, zich van andere provinciën, landstreken, enz. onderscheidt. Of mis schien is het beter te zeggen „onder scheidde," want zo heel veel is er, helaas, niet meer van over. Sedert de verbeterde verkeersmiddelen een veel drukker contact tussen verschillende landstreken mogelijk gemaakt hebben, zijn tal van folkloristische eigenaardig heden geleidelijk verdwenen. De men- anders niet". Plotseling bij het noemen van Macs naam, scheen dat verschrikkelijke, angstige gevoel van alleen met Severn te zijn, haar te verlaten. Ze zou nooit meer alleen zijn in de wereld, nooit meer alleen behoeven te vechten. Voortaan zouden zij en Mac altijd sa men zijn. Haar moed keerde terug en ze worstelde niet meer. Zonder tegen stand staande blijvende in Severns omarming boog ze haar hoofd achter over, zodat ze koel uitdagend in zijn ogen kon zien. „Dan vrees ik, dat we hier ten eeuwige dage zullen moeten blijven staan," zei ze minachlend. „Want ik verzeker je, Gair, dat ik van plan ben om met Mac te trouwen en hoege naamd niet om het met jou te doen We schijnen in een impasse te zijn gekomen, hè?" Een ogenblik aarzelde hij, getroffen door de vastheid in haar stem, toen verslapte zijn greep, hoewel hij haar nog luchtig omvat hield. „Je bent een kranige, kleine duive lin," zei hij, met iets van amusement en aarzelende bewondering. „Dank je," antwoordde ze zedig. Ze voelde dat ze terrein won, althans voor het ogenblik. „En mag ik nu als je blieft naar huis gaan?" Plotseling begon hij te lachen. „Ja, je mag gaan," zei hij, „maar je

Krantenbank Zeeland

De Schakel | 1950 | | pagina 1