CORSETTEN
Voor zijn volk
DE ZONDEN DER VADEREN.
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
6e Jaargang Nummer 302
Vrijdag 27 OCT, 1950
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
i 1,— per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
.j
J. P. de Klerk.
(Slot)
Derde bedrijf, 5 September
1944 - 7 Mei 1945.
Toen van Ruridstedt in 1940 kwam,
trok hij om de Maginotline heen. Toen
de geallieerden in 1944 het Westen
van Europa heroverden, vermeden zij
op hun beurt de Hollandse waterlinie,
die de Duitsers weer in werking had
den gesteld, maar ze onderschatten het
moeilijke terrein van de Ardennen.
Hoe het zij, de bevrijding van België
was reeds in 1944 een feit en de be
vrijding van de koning pas in het voor
jaar van 1945» toen het drama in de
Ardennen al bijna was vergeten.
Een Brits Mi
nister, die had
moeten spre
ken,doch zweeg
Hore Belisha,
de bekendeme-
destander van
Winston Chur-
chil, acht de
eer van zijn
land tot op he
den nog altijd
belangrijker
dan de waar
heid over Ko
ning Leopold.
3 September 1944 had de be
vrijding van Brussel plaats. De burge
meester, die door de Duitsers afgezet
was, kwam met spoed terug en het
volk van Brussel juichte en zong dagen
lang. De burgemeester liet een jubelen
de proclamatie aanplakken, die vanzelf
sprekend eindigde met de vetgedrukte
heilwens Leve de koning!
5 September arriveerde de Belgische
Militaire Missie van het Geallieerd
Opperbevel, drie dagen later de rege
ring uit Londen. Alles had een vlot en
volkomen normaal verloop. Herinner
U eens de rede van Minister Pierlot,
dezelfde van 1940, die verklaarde„Wij
zullen in handen van de koning ver
antwoording afleggen van wat wij tot
het einde toe gedaan hebben". Pierlot
schijnt echter moeste gehad te hebben
met de onvoorziene mogelijheiö, dat de
koning nog in gevangenschap in Duits
land zou zitten terwijl België bevrijd
was. Hij verzuimde, met tijdens de
oorlog in België gebleven autoriteiten
overleg te plegen. Vooral de illegaliteit,
die zoveel aan de koning te danken
had, voelde zich ernstig door Pierlot
gepasseerd. Dus kreeg de regering
slechts éénzijdige informaties, van
socialistische z ij d e, en vormde
aan de hand daarvan haar oordeel. Ja,
de oudrepublikeinse socialisten zagen
FEUILLETON
67) door PEDLER.
„U zult me nooit verliezen, Mini,"
zei Herrick ernstig. „Ik zou nooit van
u kunnen vervreemden. Greenwood is
niet erg ver weg en ik zal hier komen
zo vaak als u me hebben wilt". Im
pulsief sloeg ze haar armen om de
hals van de andere. „Mim, ik heb u
toch alles in de wereld te danken -
zelfs mijn kennismaking met Mac.
Denkt u, dat ik dat ooit zou kunnen
vergeten?"
„Nee, dat geloof ik ook niet, kind
lief". Lady Bridget veegde haastig
met haar hand langs haar ogen en
ging plagend voort, om de diepere
ontroering die haar dreigde te over
meesteren, te maskeren „Maar ik
weiger, om enige verantwoordelijkheid
tegenover Mac op me te nemen. Jij
hebt hem in Parijs letterlijk opgepikt".
Carols blijdschap over het engage
ment van haar broer met Herrick was
in het hiaat „de kans van hun leven".
Pierlot sprak 19 September in het
Parlement en memoreerde onder welke
omstandigheden de regering destijds
was vertrokken. - „De grootste zorg,
die de koning voortdurend had, was
de vervulling van zijn plichten, die bij
hem vóór alles ging. Om vroegere ver
warringstichtende geruchten te doen
ophouden, sta ik erop te herhalen, dat
dit nooit door de regering in twijfel
getrokken is. Wij hebben er zelfs niet
aan gedacht, zoiets te doen. Het staats
hoofd zal de uitoefening van zijn grond
wettelijke prerogatieven weer opnemen
en de monarchie zal blijven, wat zij
gedurende meer dan een eeuw is ge
weest een wezenlijke factor van één
heid en stabiliteit voor natie en staat".
Er was dus geen verwarring der geesten,
op dat ogenblik, maar die moest nog
komen - daar zou het socialistisch partij
bestuur wel voor zorgen, zonder zich
iets van haar vriend Pierlot aan te
trekken
Op zo September werd besloten,
voor de duur van 'skonings
verdere gevangenschap, een
regent te benoemen, en dat werd Prins
Karei, de broer van de koning. N.B.
de koning bleef dus regerend vorst en
werd zelfs door de socialisten nog niets
openlijk verweten. Wat dus nog komen
moest, in korte tijd, werd door hen
met opzet veroorzaakt, en men gelieve
dat niet te vergeten, daar waar zo
vaak over de volkswil e.d. werd ge
babbeld in de socialistische pers.
In de hierop volgende phase hield
Spaak zich op de achtergrond, doch
weerde zijn partijgenoot, Minister van
Acker zich des te meer. Er werd een
nieuwe regering gevormd, die veel
agressief socialistische tendenzen ver
toonde. Van Acker was de premier,
die pogingen tot herstel van het con
tact en de terugbrenging van de koning
metterdaad en tot elke prijs tegen
werkte, bij voorkeur achter de scher
men en soms met zeer listige vondsten.
21 Maart 1945 stelden enige leden
van de regering, die het bevreemdde
dat de premier zo weinig over het
Staatshofd sprak en een lopende-band-
serie wetsontwerpen door de regent
liet ondertekenen, een motie op. Daar
in werd tegenover het volk de hoop
uitgesproken, dat de koning spoedig
bevrijd zou worden (het geallieerde
leger was toen allerwegen weer op mars
gegaan), er werd een beroep gedaan
op de neutrale landen, zowel als het
Internationale Rodo Kruis, om al het
mogelijke daartoe te willen doen. Van
Acker maakte zich terstond meester
van dit ontwerp en zei het in beraad
te zullen houden, doch kwam er nim
mer mee ter tafel.
een vreugde te meer. Ze scheen zelfs
tijdelijk haar eigen moeilijkheden bijna
te vergeten in de oprechte blijdschap
over haar broers geluk en zowel Billy
en Barbara gingen er plagend prat op,
dat zij een goed voorbeeld hadden ge
geven, dat anderen nu navolgden, ter
wijl de eerste volhield, dat er stellig
binnenkort een derde engagement zou
worden aangekondigd, daar goede
dingen altijd in drieën bestaan.
Er was slechts één persoon voor
wie het nieuws allesbehalve een ge
noegen was en dat was Gair Severn.
Hij had de dag, volgend op de Win-
dycroftmeet, St. Heriot met een vroeg-
trein verlaten om bij vrienden te lo
geren, waar hij een paar dagen in
een ander district zou gaan jagen en
hij hoorde daarom pas bij zijn terug
keer wat er gebeurd was. Barbara,
uiterlijk heel kalm, doch inwendig
nerveus bezorgd hoe hij het nieuws
zou opvatten, had het hem verteld.
Zijn kalme houding stelde haar echter
gerust en de eigenaardige bleekheid
om zijn mond ontging haar.
„Werkelijk?" zei hij koeltjes, toen
k/ MEDISCHE
T O
C" 0/
ff
Langestraat 38 a
OOSTBURG
6 April 1945 kwam tussen Belgen
en Duitsers een kleine overeenkomst
tot stand, waarbij de door troepenbe-
wegingen in vluchtelingenkampen ge
raakte inwoners van beide landen wer
den uitgewisseld. Ook andere catego
rieën werden daarbij ondergebracht en
dus lag het voor de hand, dat velen
direct dachten aan de prinsen Boude-
wijn en Albert, die, gescheiden van
hun vader ergens in Duitsland opge
sloten zaten. Een zekere heer Bolle
sprak daarover met het bestuur van
het Belgische Rode Kruis, dat voor
een dergelijke actie alle steun toezegde.
Temeer daar ook de familie van gene
raal Giraud, een man die het Duitse
leger veel schade had toegebracht, was
vrijgelaten en naar huis gestuurd. De
heer Bolle zou naar Genève gaan voor
het leggen van contacten, voor veilige
overbrenging van de leden van het
koninklijk gezin. Hij kreeg alle ver
eiste visa en gaf zijn paspoort aan de
Nationale Bank van België voor de be
nodigde deviezen. Vier uur daarna
reeds werd hij opgebeld door de man,
die de zaak in behandeling had, met
de mededeling dat de Directeur van
het Bureau Nationale Veiligheid het
paspoort in beslag genomen had! De
heer Bolle ging er op af en hoorde
daar, dat men handelde volgens per
soonlijke instructie van Minister van
AckerHet paspoort werd hem
zonder enige uitleg terugbezorgd op de
dag, dat de koning in Duitsland was
bevrijd door de Amerikaanse generaal
Patch
Een dwaze socialistische beschul
diging betreft het onderhoud dat
koning Leopold tijdens de oorlog heeft
gehad met Hitier. Dit geschiede uit
sluitend in verband met de 25 Juni
1943 begonnen deportatie van Belgische
onderdanen naar Duitsland. Leopold
had alle Duitsers in zijn omgeving
beurtelings woedend gemaakt door zijn
felle protesten aan het adres van de
Duitse regering en haar verschillende
onderdelen, melding makend van en
stelling kiezend in elk conflict met de
bezetter. Het had dan ook veel weg
van een wanhoopsgebaar dat Leopold
ten slotte toegestaan werd, zelf met
Hitier te spreken. Uit de mémoires van
hen, die bij die ontmoeting tegenwoor
dig waren, blijkt, dat het onderhoud
waarlijk verliep als de ontmoeting van
twee staatshoofden en dat Leopold
geen stap meer deed voor Hitier dan
ze hem het feit had meegedeeld. „Er
schijnt een epidemie van engagemen
ten in de buurt te zijn. Als de ouwe
Mortimer nog uitkneep, zouden we
wel gauw van nog een ander engage
ment horen".
„O, Gair". Barbara trachtte ge-
schockeerd te kijken, doch daar Se
vern slechts in woorden had uitge
drukt wat iedereen dacht, slaagde ze
daar niet hard in.
„O, Barbara!" aapte hij haar na,
„probeer niet de heilige uit te hangen
dat staat je helemaal niet. Wat Mor
timer betreft, hij zal zich wel vroeg of
laat met verdovende middelen uit de
wereld helpen - maar hij is een taaie
duvel en ik vrees, dat de arme Carol
het eerder laat dan vroeg zal vinden".
Barbara's onschuldige ogen werden
rond.
„Geloof je heus, dat Sir Francis
bedwelmende middelen gebruikt?"
vroeg ze wat angstig. „Billy zegt het
ook altijd, maar ik heb het nooit wil
len geloven".
„En ik heb er nooit aan getwijfeld.
Een man heeft niet voor niets zo'n
strikt nodig was. Het is onjuist te zeg
gen, dat Leopold Hitler om interventie
heeft gevraagd, want hij stond tegen
over het staatshoofd zelf. Leopold
sprak uitgaande van de slechts diplo
matieke waarde hebbende veronder
stelling, dat Hitier niet op de hoogte
was van de belangen van het Belgische
volk, en dat de protesten van de koning
van dat volk door ondergeschikten van
Hitier waren behandeld. Het onder
houd als zodanig maakte Hitier woe
dend en heeft niets geholpen. De koning
heelt hiermee echter het uiterste ge
daan, dat van hem verwacht mocht
worden. Het was een nobele, volko
men te billijken poging.
Wij in Nederland hebben ons meer
malen afgevraagd, waarom precies de
linkse Walen tegen Leopold zijn. In
hoofdzaak zijn zij echter tegen elke
vorst, of enig staatshoofd dat hen met
de Vlamingen samenbindt, want in hun
hoofden leeft altijd de wensdroom van
een eigen republiekje. Als er zich een
gelegenheid voordoet het centrale ge
zag te doen wankelen, wordt de linker
zijde dus meteen fanatiek doldriftig. Zo
formuleerden zij hun drie grieven, die
wij volledigheidshalve even moeten
aanhalen
I. Dat hij als militair opperbevelheb
ber en als vorst bij zijn troepen
bleef.
II. Dat hij als man en als echtgenoot
van wijlen Astrid trouwde, met een
doodgewone vrouw.
III. Dat hij als koning in ballingschap
met de vijand onderhandelde ten
bate van zijn onderhorigen.
De weerlegging van deze drie pun
ten kunt U uit het vorenstaande als
volgt distilleren
I. Dat de koning van rechtswege tege
lijk opperbevelhebber was van het
leger, en dat hij als zodanig niet
mocht vluchten. Dat hij die tweede
functie had, kwam door regeringen
die hem niet in staat hadden ge
steld die bevoegdheid over te dra
gen.
II. Dat de koning als weduwnaar met
een gezin van drie kinderen het
recht had te hertrouwen, waartoe
hij schikkingen trof en in het
huwelijk trad met een gravin, het
geen op correcte wijze plaats vond.
III. Dat hij als gevangene (N.B. van
ballingschap is pas enigszins sprake
ten tijde van zijn verblijf in Zwit
serland, als de Belgische regering
loodkleurige huid - en zo'n humeur!"
„Carol zegt er nooit wat van," zei
Barbara weifelend.
„Natuurlijk niet, je praat gewoonlijk
niet over de dingen, die er het meest
op aan komen".
Met die woorden draaide hij zich
bruusk om en liep de kamer uit en
zij bleef achter en vroeg zich verwon
derd af, of Herricks verloving toch een
van de dingen zou zijn, die er voor
Gair het meest op aan kwamen en of
dat de reden zou zijn, dat hij er niet
over gesproken had.
Herrick zelf werd niet lang in twij
fel gelaten. Hij kwam haar die middag
tegen bij het meer, waarheen ze een
wandeling was gaan maken in de
warme zonneschijn - één van die korte
voorproefjes van de lente, die soms
in Januari na een zachte regenbui
plegen te komen. Ze bedacht later,
dat waar het gedeelte van de meer-
oever waar ze wandelde zichtbaar was
van de ramen van de pastorie uit, hij
haar waarschijnlijk daar gezien had en
met opzet was gevolgd.
Hij groette haar conventioneel ge-