BRILLEN
'lililP
r
De Koreaanse
J8
DE ZONDEN DER VADEREN.
i& 58 r
.H
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAAN DEREN
6e Jaargang Nummer 300
Vrijdag 13 OCT. 1950
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,— per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
.J
Hunkerend naar de dageraad.
J. P. de Klerk.
In Pusan is een enorm vluchtelingen
kamp ingericht. Het centrum daarvan
beschikt over enkele goede gebouwen,
doch de rest is uiteraard provisorisch.
Misschien is het de tragiek van elke
oorlog, als er rustiger gebieden voor
de bewoners bereikbaar zijn. Het
tragische is echter, dat de hevigheid
der gevechten deze mensen zonder
twijfel laat, of zij zullen later niet meer
dan een hoopje as terugvinden op de
plaats, waar zij hebben gewoond. Plun
aantal, een paaj miUioen reeds, brengt
grote moeilijkheden mee voor hen, die
alle berooide stakkers een menswaardig
onderdak willen verschaffen. Er dreigen
besmettelijke ziekten en voedseltekorten,
die met de grootst mogelijke snelheid
behandeld en aangevuld moeten wor
den. Het hoofd van de speciale UNO-
commissie voor Korea, die reeds voor
de oyerval der communisten aanwezig
was, heeft opdracht gegeven aan al
zijn medewerkers, andere taken terzijde
te leggen ter wille van de noodzakelijke
hulp aan de refugees. Op nevenstaande
foto bezoeken D r. Kamil I d i 1,
de Turkse gedelegeerde (links vooraan)
en de Koreaanse assistent D r. M.
Lee, het hoofdbureau van de organi
satie die het onderbrengen van de opge-
jaagden regelt. Een plaatselijk politie
agent hield de enthousiaste schare op
enige afstand. Al is het gebied der
Koreaanse Republiek nog maar klein,
in vergelijking tot haar oorspronkelijke
staat, men vestigt alle hoop op de
verdere inspanning van het leger der
Verenigde Naties, om de vijand voor
goed terug te dringen naar het Noor
den.
Enkele voorvallen met Russische
officieren en manschappen, nieuwe
Koreaanse tanks (met laagstaande
kilometer-teller), Moscovische staikaar-
ten enz. doen vrezen, dat de U.S.S.R.
de Noord-Koreanen in belangrijke mate
zal blijven steunen. We zouden zelfs
gemakkelijk de figuur kunnen krijgen,
die de Rus in Griekenland
continueerde, waar satelliet-staten op
dracht kregen uitgeputte guerilla's op
te nemen, te voeden en te kleden, en
van moderne uitrustingsstukken te voor
zien. Ten slotte echter heeft daar een
Markos het onderspit moeten delven
en een koning Paul zijn onderdanen
per zegekar aangekondigd, dat er vrede
zal zijn en gelegenheid tot opbouwen.
Moge die tijd ook spoedig voor Korea
aanbreken
De Amerikanen, die nog steeds het
leeuwenaandeel in de gevechten heb-
FEUILLETON
65)
door PEDLER.
Er was iets onschuldig smekends in
dat gebaar. Met een verstikte uitroep
greep Mac die uitgestrekte hand en
hield haar tussen de zijne.
„Herrick - lieveling," mompelde hij
onvast.
Het geluid van zijn stem riep haar
tot het volle bewustzijn terug en ze
trok haar hand snel terug, ging over
eind zitten en keek hem met verschrikte
bange ogen aan, een nerveus terug
deinzen in heel haar houding. Een
ogenblik sprak hij niet, doch er kwam
een resolute blik in zijn ogen.
Het was of hij plotseling alle on
zekerheid en weifeling van het verle
den achter zich wierp - er niets meer
mee te maken wilde hebben. Misschien
voelde Herrick dat besluit, want ze
slaakte een kreet van protest, die bijna
voor hij geuit werd, gesmoord werd
door zijn lippen op de hare. Ze sprong
,/Pe ^rilleniaeluT"
OOSTBURO
III
I»»»!!
Vluchtelingenkamp Pusan (2 millioen)
ben, werken niet alleen meer in het
defensief. Zij maken gebruik van de
nieuwe situatie, door op verzwakte
delen van het front flinke tegenaanval
len te ondernemen, die soms belang
rijke terreinwinst opleveren. De oner
varen jonge soldaten, die voor training
in Japan waren, en van wie tussen de
18 en 21 jaar een belangrijk deel een
hoge prijs heeft betaald (5366 gewon
den, 2898 vermisten, 652 doden) zijn
zoveel mogelijk teruggetrokken en ver
vangen door verse eenheden (de eer
sten) uit Californië. Generaal MacArthur
heeft nog op geen stukken na de be
schikking over materiaal en troepen
als hij gevraagd heeft, maar in de
haven van San Francisco werkt men
dag en nacht aan het laden en ver
zenden voor Korea. Het duurt alles
bijeen wel acht weken voordat een
nieuw contingent van Amerikaanse
bodem aan het Koreaanse front kan
staan, aangenomen dan dat alles ver-
zendklaar lag en zich in de Pacific
geen enkel bizonder oponthoud voor
doet. Uit alle opmerkingen van Malik
in de Veiligheidsraad blijkt, dat hem
dit alles zeer goed bekend is en dat
zijn geestesoog de krijgskansen reeds
ziet keren. Wij menen, dat men in dit
licht voorlopig ook de gebeurtenissen
aan de Yougoslavische grens moet zien,
en de druk op Perzië. Moskou houdt
de wereld bezig, leidt voortdurend haar
aandacht af, laat saboteren in havens
van de divan op om hem te ontvluch
ten, doch op hetzelfde moment waren
zijn armen om haar heen en drukte
hij haar met tedere, onweerstaanbare
kracht tegen zich aan.
„Nee, liefste," zei hij, toen hij haar
voelde worstelen in zijn greep, „pro
beer nu niet langer te vechten tegen
de dingen, het geeft niet. Ik laat je
nooit meer gaan. Integendeel," hij
glimlachte met tedere spot, „we gaan
trouwen en zullen altijd gelukkig zijn".
„Maar Mac, dat kan niet," riep ze.
„Ik heb 't je toch al gezegd en er
is niets veranderd. Dezelfde reden van
toen bestaan nog
„Dan zullen we dat uitpraten en er
voor eens en voor altijd mee afhande
len. Je hebt me verteld, dat je niet
getrouwd bent - dat je niet ergens
een geheimzinnige man hebt weg ge
stopt in een gevangenis of een krank
zinnigengesticht - en als dat zo is, is
er niets ter wereld wat tussen jou en
mij kan staan".
„Ja, toch wel, dat heb ik je al ver
teld".
Hij schudde zijn hoofd.
en fabrieken, of laat stakingen orga
niseren onder elk bruikbaar voorwensel.
Naarmate z'n tegenstanders zullen win
nen moet dit in hevigheid toenemen.
Gelukkig mogen we aannemen, dat de
Westerse mogendheden het spelletje zo
zoetjesaan wel uit hun hoofd kennen.
Of het zouden allemaal struisvogels
moeten zijn
Dat het landschap de Amerikanen
af en toe danig parten speelt, is in
middels meermalen gebleken. De
eerste oorlogsdag getuigde er reeds
van, toen de nieuwe „fluid fighting"
straaljagers veel te snel bleken voor
een dergelijk gevechtsterrein. Er was
geen kogel bij die het doel raakte en
benarde troepenposities hadden er
practisch niets aan. Een in Japan ge-
stationneerde eenheid cavalarie, die
nog maar voor patrouille-diensten werd
gebruikt, werd inderhaast naar een
heuvelgroep gedirigeerd, waar alle
moderne eenheden faalden. De hoog
geroemde bazooka's konden bijna tot
oud roest gedegradeerd worden, om
dat de T. 34 (Russische) tanks der
Noord-Koreanen er niet meer dan een
deukje van kregen, tenzij dat men er
vlak vóór gaat staan - en zover pleegt
men gewoonlijk niet te komen! De 3,5
inch raket-bazooka doet het beter.
Maar schrik niet als achter de linies
ineens een troep geïnfiltreerde com
munisten verschijnt, die als een wervel
storm een heuvel af is komen rollen.
„Je hebt me niets verteld, liefste,
dat is juist de moeilijkheid. Maar nu
zul je me alles vertellen". Onder al
zijn tederheid voelde ze de kracht van
zijn besluit - het onwankelbaar besluit
om de waarheid te weten en haar
hart zonk in haar schoenen.
„Ik kan het niet - ik kan het niet
Mac," zei ze ademloos. „Het zou niets
helpen. Je moet me geloven als ik zeg,
dat er iets is dat ons moet scheiden".
„Ik vrees, dat ik dat niet geloof,
lieveling. Zie je dan niet in, dat het
tenslotte van ons zelf afhangt - van
jou en mij - of we iets tussen ons
laten komen. Laat me horen wat het
is - wat dat toch voor spooksel is,
waar je zo bang voor bent en je zult
zien, dat het ons niet kan scheiden".
Ze antwoordde niet, doch er kwam
een uitdrukking van vrees en verdriet
in haar ogen.
„Ik wacht nog altijd tot je het me
vertelt," zei hij naar een paar minuten
van zwijgen en er was een bedaarde
vasthoudendheid in zijn stem, waar
tegen ze het nutteloos vond om te
vechten. Ze kon even goed proberen
Of een plotselinge wig in het front,
waar met een dergelijke groep door
de Noordelijken contact is gemaakt.
Een dorp in bevriend gebied kan vijf
minuten voordien door commies bezet
zijn, die niet uit strategische overwe
gingen daar vechten, maar op goed
gelijk hun opdrachten uitvoeren, waar
bij mensenlevens van geen gewicht zijn.
Als dan het hele dorp, 24 uur later,
een rokende puinhoop is, liggen er
rond duizend lijken. Hij, die een kleine
inspectie heeft gewaagd, kan op de
terugweg zomaar in de geweerlopen
van zijn landgenoten kijken, omdat
ergens vlak achter hem commies uit
een grot zijn opgedoken, die de kans
benutten Amerikaanse officieren ais
dekking te gebruiken. Het is waarlijk
geen wonder, ais zulke dingen een
beetje op de zenuwen werken. Toen
de bekende oorlogscorrespondente
Marguerite Hïggins zo eens het kwar
tier van een districtscommandant bin
nenstoof, zag ze tot haar stomme ver
bazing een kluit officieren onder de
tafel gedoken liggen. „Wat voeren
jullie hier in vredesnaam uit?", vroeg
ze. „Well mylady, het kwartier wordt
beschoten, en we weten nog niet door
wie". Van de top van het dak schoof
een soldaat van de wacht omlaag, met
zijn mitrailleur in de hand „Ze scho
ten van alle kanten op me!", ver
klaarde hij, „maar ze deden het mi
rakel slecht. Alles vlak onder me door".
Toen kwam er een generaal aangere
den, met een glimlach, en hij mopperde
„Wat een stelletje. Er is niets aan de
hand. Jullie schieten op elkaar, en je
hebt mij niet eens geraakt!". De
officieren kwamen onder de tafel uit
en riepen de anderen op, dat geknet
ter te staken, maar dat ging niet zo
vlug als het begonnen was. En de
correspondente in jeep HO-33, vloog
als een wervelstorm op topsnelheid,
door loeiend vuur, naar veiliger oorden.
Het was een goede oefening geweest,
dichtbij Tajon, of misschien niet goed
genoeg, want ook Tajon is weer ge
vallen
De Koreaanse worsteling gaat voort.
De volle praktijk leert de juiste afweer
middelen. Intussen hunkert Korea naar
de dageraad van herstelde vrijheid.
Vismijn - Breskens
Week van 1 Oct. t/m 7 Oct.
937' kg exP- garnalen f i81 - f 0,50
2766 bot f 0,65 - f o, 16
1369 schar f 0,76 - f 0,18
7 schol (middel) f 0,50
125 tong (klein) f 1,70-f 1,
77 11 rog f 0,20 - f 0,16
6 kabeljauw f 0,77 - f 0,70
1224 wijting f o,37--f 0,16
654 onverkochte vis voor vismeel.
haar krachten te beproeven tegen een
rots. Haar- lichaam wrong even in een
beweging van wanhoop.
„Nee, nee! Wil je me niet laten
gaan, Mac? Toe, laai me het je niet
vertellen," smeekte ze.
Doch hij was niet te vermurwen.
„Je moet," hield hij vol. „Liefste,
we kunnen zo niet voortgaan, het is
ondragelijk. Ik vecht aldoor tegen iets
vaags en ontastbaars, ik moet weten
wat het is".
„Goed dan, als je het met alle ge
weld wilt weten". Ze maakte langzaam,
doch zeer beslist, zijn armen om haar
heen los en keek hem aan. „Een van
mijn ouders heeft iets gedaan - waar
ik me over schaam," zei ze zacht en
moeilijk. „Niet een onbetekenend iets
- dat bedoel ik niet, maar iets ont-
erends - iets heel slechts. Iets dat jij
de eerste zou zijn om te veroordelen -
en dat iedereen zou veroordelen
O, het is verschrikkelijk om je te moe
ten schamen voor een van je ouders,"
riep ze, haar handen ineen klemmend.
Toen met iets smekends: „Toe, vraag
me toch niet om te zeggen wat het
