BRILLEN
Maai Korea bestaat nog.
DE ZONDEN DER VADEREN.
ESCHAKEL
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
6e Jaargang Nummer 295
VrijdagS SEPT. 1950
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,— per kwartaal; franco
per p..st f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
Het geschut dondert onsin deoren
(Jack P. de Klerk.)
„De taak, die aan ons geliefd land
is toegevallen, is een belangrijke taak.
Bij de ten uitvoer legging daarvan
vragen wij God, ons te reinigen van
zelfzucht en laagheid, en ons allen
kracht en moed te geven in de moei
lijke dagen, die vóór ons liggen". Al
dus sprak president Truman recente
lijk tot het Amerikaanse volk, in een
radiopraatje bij de haard, zoals Roose
velt altijd ~deed. Amerika neemt nu de
consequenties van de Verenigde Na
ties als eerste (in de belangrijkste mate)
te hulp te zijn gesneld. Maar, bij
monde van president Truman, schrikt
men er voor terug behalve Korea ook
de nabij liggende bedreigde plaatsen
garanties te bieden - met name For
mosa, dat geinternationaliseerd moet
worden en dus opnieuw voor spek en
bonen mag toekijken en praten in de
Veiligheidsraad. De taak voor het
ogenblik is eerlijk en duidelijk om
schreven, maar wat de toekomst aan
gaat, weer vager dan ooit. Wij wagen
het te betwijfelen, of deze president
wel geschikt is zijn land door zulke
moeilijke tijden te leiden. Wij zijn
lange tijd nogal verblind geweest door
het Marshall-Plan, doch het zijn in de
tussentijd lang niet altijd verstandige
maatregelen geweest, die het Witte
Huis te Washington nam, vooral niet
ten aanzien van Azië.
Er is een dag geweest, nog niet zo
erg lang geleden, dat Stalin in Yalta
zich plechtig uitsprak voor de eerbie
diging van de Chinese souvereiniteit,
zelfs over Mansjoerije. Toen Harry
Hopkins hem later in Moskou bezocht,
om namens het Witte Huis nog eens
poolshoogte te nemen, zei Stalin met
overtuiging, dat hij alles zou doen om
de éénwording van China onder Tsjang
Kai-sjek te bevorderen, en dat alleen
diens leiderschap sterk genoeg was, om
ook na de oorlog te kunnen blijven
bestaan. De zelfstandige door Japan
bezet gehouden randstaten, zoals Mans
joerije en Korea, wilde de rode leider
zien als een deel van een verenigd en
stabiel China, aan hetwelk de U.S.A.
vooral grote economische steun moest
geven. De nde Augustus 1945 kwam
op instignatie van Washington een
verdrag van vriendschap en bijstand
ter tafel, dat voor de duur van dertig
jaar door China en de Sowjet-Unie
werd ondertekend. Wel, wat is er van
terecht gekomen? De gevolgen zijn
thans duidelijk, voor Korea, voor
Formosa, voor Tibet, en wie volgt?
Tot 1905 was Korea een koninkrijk,
doch toen werd het bezet door de
Jappen, want Japan had (zowaar) een
Russisch-Japanse oorlog gewonnen.
Veertig lange jaren droeg het volk
Japanse overheersing, dat in die tijd
tot vazalstaat van Japan werd ver
klaard. De sterk vrijheidslievende
Koreanen hoopten evenwel, dat het
einde van de eerste wereldoorlog hun
de vrijheid zou teruggeven, doch tever
geefs want de Jappen bleven heer en
meester tot de grote capitulatie in 1945
toe. De geallieerden beloofden Korea
toen direct onafhankelijkheid en zelf
bestuur. Russen en Amerikanen beiden
zonden een leger om het land te be
vrijden. Zij ontmoeten elkaar op de
38ste breedtegraad en vestigden er de
bekende rode lijn, een grens tussen
Noord- en Zuid-Korea. Rusland en
Amerika werden het niet eens over
de nieuwe Koreaanse staat en dus bleef
de zaak onbeslist hangen. Tot in 1947
de U.S.A. het geval voorlegde aan de
Algemene Vergadering der Verenigde
Naties in Flushing Meadows. In het
voorjaar van 1948 vertrok toen een
speciaal gekozen Uno-commissie naar
Wat het hoofdkwartier overkwam. De éne week vergadert er nog een staf van Amerikaanse
officieren, de volgende wordt het een rokende puinhoop, tot de Amerikanen het heroveren
ener tenten naast zetten, om het kort daarna weer te moeten prijs geven. Ziehier typerend
het tragisch verloop der gevechten.
.FEUILLETON
60)
door PEDLER.
„Misschien niet, maar het hoort bij
jullie baantje om de splinter uit de
ogen van andere mensen te halen,
maar daarbij vergeten jullie verdraaid
dikwijls de balk in jullie eigen ogen,"
antwoordde Gair scherp.
Er was zoveel nadruk in zijn stem,
dat de dominee het als een besliste
beschuldiging voelde.
„Wat bedoel je daarmee?" vroeg hij
ronduit. „Ik heb jou mijn mening ge
zegd, het is niet meer dan fair, dat jij
nu de jouwe over mij zegt. Wat zijn
je grieven, ouwe jongen?"
„Nu, hoe staat het dan met Billy en
Barbara?" Severn sprak nog heftig,
ondanks de kalmerende ernst van de
vraag. „Jullie doen precies wat jullie
zelf willen met hen, jij en Lady Brid
get. Zij willen zich verloven, jullie wilt
het niet hebben. Het zou een goede
manier zijn om jullie liefde voor hen
te bewijzen" - met een hatelijke na
druk - „en hun zin te geven, arme
duivels. Maar je bekijkt de zaak niet
van dat standpunt als het jezelf be
treft. Je maakt jezelf wijs, dat ze te
jong zijn en nog niet weten wat ze
willen, enz. Maar dat is net helemaal
niet - dat weet je heel goed. Het is
niets dan egoïsme - zuiver egoïsme,
omdat jij en Lady Bridget geen afstand
willen doen van jullie respectievelijke
oogappels Stel je dus niet aan,
Alec en ga niet preken. We proberen
allemaal ons zin te krijgen als we
eerlijk zijn. En ik van plan te probe
ren de mijne te krijgen".
En met die woorden verliet hij de
kamer en ging naar boven en naar
bed en Fane bleef achter om de me-
natale en morele chaos onder de ogen
te zien, die door een veel wreder en
scherper zoeklicht was bloot gesteld,
dan dat hetwelk Barbara onwillekeurig
had laten vallen.
Hij bleef lang zitten, alleen bij de
dovende houtblokken terwijl gedeelten
van Gairs driftige woorden weer tot
hem terug kwamen
OOSTBURG
Korea, om onbevangen kennis te ne
men van alle details en van advies te
dienen. De Russen lieten hen echter
niet toe Noord-Koreaanse grondgebied
te betreden en de gehele missie bleef
zonder enig nuttig effect. Zij hield
alleen nog toezicht op de verkiezingen
in de Zuid-Koreaanse republiek. Deze
status werd door de Verenigde Naties
officieel erkend. De commissie werd
daarna door een nieuwe commissie der
V.N. vervangen, doch verzoening van
Noord en Zuid bleef onmogelijk, van
wege de halsstarrige houding van de
communisten. Op 25 Juni 1950 trok
ken de Noord-Koreaanse troepen zon
der enige waarschuwing het gebied van
de Zuid-Koreaanse republiek binnen,
gesteund door zware tanks, veel moderne
artillerie, en een aantal van Rusland
gekochte vliegtuigen.
Aan de andere kant van de wereld,
die gedenkwaardige Zondagmorgen in
Lake Success, kwam de Veiligheids
raad in spoedzitting bijeen en nam
binnen enkele uren met algemene stem
men, op Rusland na, die bij afwezig
heid één stem onthield van de tien,
het bekende besluit. Het bevel „staakt
het vuren" werd gegeven, doch door
de aanvaller, Noord-Korea, niet opge
volgd met gevolg dat MacArthur
namens de Verenigde Naties grotere
militaire kracht moest gaan ontwik
kelen. Laten wij dit begin der ge
beurtenissen goed in het oog houden
bij de verdere ontwikkeling van de
toestand.
Jakov Malik, de goedwillende bolsjewist,
die de vrede wil en zich héél secuur houdt
aan alle voorschriften van de Verenigde Na
ties, precies tot op de ietter, een leeraar en
vraagbaak voor allen zo lang het in z ij n
politiek te pas komt
Stellig kleven de Uno fouten aan
en de 25ste Juni behoeft onze opinie
zomaar niet veranderd te zijn. Wel
echter moeten we erkennen dat de
Veiligheidsraad tot dingen is gekomen,
als waar Haile Selassie in 1936 tever-
„Zij willen zich verloven maar jullie
wilt het niet hebben Het is niets
dan egoïsme, zuiver egoïsme Die
beschuldiging martelde hem en voor
het gerechtshof van zijn eigen pijnlijke
eerlijkheid moest Alec er de waarheid
wel van bekennen. Hij - en Lady Brid
get - die de jongen en het meisje zo
lief hadden, zuiver en onzelfzuchtig in
de meeste dingen, onderwierpen hen
hierin aan de overmacht - de verlam
mende, ontzenuwende overmacht van
een oudere generatie over een jongere.
Daar moest een eind aan komen,
ze moesten vrij worden gelaten. Lang
zaam en pijnlijk - want, zoals hij aan
Gair had gezegd, „we zijn geen apart
ras," bevocht Alec zijn eigen wil, zijn
eigen verlangen in deze zaak en de
moeilijkheid van dit gevecht toonde
hem aan hoeveel zelfzucht, hoeveel in
stinctmatig onbewust zorgen voor eigen
geluk had gescholen achter zijn wei
gering om een engagement van zijn
dochter met de man, die ze liefhad,
toe te staan. Doch eindelijk overwon
hij de eisen van het vaderschap in
hem.
geefs de Volkerenbond om vroeg. Het
is op het moment misplaatst aanhou
dend critiek te leveren op de Uno,
waar ook Malik dit apparaat goed ge
noeg vond om er schrijlings terug te
keren. De wereldfederalistenbeweging
zou zich in haar terminologie, in woord
en geschrift, ook iets kunnen matigen.
Wat zij in Nederland de laatste weken
heeft gepubliceerd is opnieuw dienstig
voor de propaganda van communisti
sche zijde. Dr. Niemöller zei onlangs
nog waarschuwend „Men kan op het
ogenblik moeilijk over de vrede spre
ken, zonder van communisme te wor
den verdacht". Evengoed schrijft een
nevenorganisatie van de federalisten
aan de Ministerraad (de z.g. beweging
„Kerk en vrede"): „Van het begin af
hebben wij gewaarschuwd tegen de
weg, die het Westen heeft ingeslagen.
Wij hebben voor en na getuigd, dat
deze weg moet uitlopen op een nieuwe
wereldoorlog en wij hebben helaas
maar al te zeer gelijk gekregen. Op
het ogenblik slaan de vlammen uit.
Dat ons volk onder Uw leiding het
Atlantisch Pact aanvaard heeft en zich
in het Amerikaanse blok liet opnemen,
hebben wij heilloos genoemd etc.
Er heerst begripsverwarring, in Azië
zowel als hier, en ook MacArthur en
Truman, twee grote figuren van deze
tijd, konden elkaar niet goed begrijpen.
Oost en West zuilen in de grootst
mogelijke eendracht voor het behoud
van de traditionele vrijheden moeten
vechten, geestelijk of materieel, als
we maar actiever worden en/bovenal,
samen werken. De donder van het ge
schut vermag velen wel te doen ont
waken, als het vlakbij is, maar dan is
het voor ons allen hier te laat en
kunnen we onze onze kinderwagens en
handkarretjes wel vast pakken voor
onze aanstaande deportatie naar Si
berië. Wij hebben in de bezettingstijd
ook kunnen handelen, alsof het oor-
logsgeweld onze trommelvliezen pij
nigde, we draalden niet. Welnu, wij
hebben een nieuwe taak, een nieuwe
vijand. Let op, Nederland bestaat nog!
En toen dit besluit genomen was
ging ook hij de wenteltrap van de
pastorie op en naar bed. Morgen zou
hij Lady Bridget opzoeken en met
eigen handen de eerste steen leggen
van het pad dat Barbara van hem weg
zou voeren en haar vrij zou laten om
haar eigen leven te leven.
Avonturen.
Een bewolkte hemel en een lichte
damp over blad en gras voorspelden
een goede jachtmorgen, toen eindelijk
de dag van de meet op Windycroft
was aangebroken. Er heerste een ge
zellige drukte in huis. Bedienden lie
pen af en aan en een vrolijke troep
jagers was in de betimmerde hall bij
elkaar. Daar was een oude klooster
tafel gedekt met smakelijke schotels
sandwiches en saucijzenbroodjes, ter
wijl glazen en goudgekurkte flessen,
karaffen en ouderwetse bekers uitno
digend blonken en schitterden in het
vluchtige zonlicht.
Van buiten weerklonk het stampen
van ongeduldige paardenhoeven, die
onwillig wachtten onder de hoede van
de stalknechts tot hun berijders, die
bezig waren zich te goed te doen aan
de vele heerlijke zaken, die binnen
waren neergezet, zouden gelieven te
verschijnen, terwijl nu en dan het
scherpe klappen van de zweep weer
klonk als de opzieners de een of an
dere hond beletten af te dwalen of te
vechten met een buurman, of het ge-
