BRILLEN Van mensenjn dingen. DE ZONDEN DER VADEREN. De schakel ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN 6e Jaargang Nummer 265 Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER Vrijdag 10 FEBR. 1950 .Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296 Verschijnt iedere Vrijdag Abonnementsprijs f 1,— per kwartaal; franco per post f 1,15 Prijs der advertentiën 7 cent per m.m. bij abonnement korting Advertenties met „brieven onder nr. of bij ons te bevragen", 10 cent extra ii. De meeste kranten van de laatste tijd doen weer haar uiterste best, om in vette letters van groot formaat de aandacht te vestigen op de nog steeds toenemende controverse tussen de Verenigde Staten van Amerika en de Unie van Sovjet-Republiken, oftewel Rusland. Beide landen hebben en maken nu atoombommen en andere kwaadaardige vernietigingsmiddelen en als klap op de vuurpijl gaat Amerika nu waterstof-atoombommen maken, omdat ze Rusland een slag vóór willen zijn of, omdat Rusland deze oorlogs toverballen ook al aan 't maken zou kunnen zijn. Die waterstofbommen zouden ongeveer duizend keer zo sterk zijn als de atoombom, die werd gebruikt in 1945 om Japan op de knieën te krijgen. Twee van die liefelijke dingetjes zijn voldoende om heel Nederland te verwoesten. Eén (schrale) troost voor de komende oorlog hebben we althans, n.l. dat die geen vijf jaren zal duren, doch dat we in een dag of drie er van af zullen zijn; dan zijn we allemaal in het hiernamaals, zonder hongersnood, hongeroedeem, basillaire dysenterie enz. enz. te hebben moeten ondergaan. In gemoede vraag ik me tegen woordig dikwijls af, wat toch de be doeling van de wereldpers, van de toonaangevende dagbladen kan zijn, om elke dag opnieuw de aardbewoners op te schrikken met deze onzalige toekomst beelden. Juist nu, waar al die aardbe woners nog niet helemaal zijn bijge komen van de in de laatstverlopen oorlog geïncasseerde slagen en thans j uist alle krachten inspannen om verder overeind te komen. Is er nu geen ge schikter nieuws aan het krantenlezende en - minnende publiek aan te bieden dan dergelijke gruwelijke toekomst beelden, die we beter konden overlaten aan een fantast, die een roman over het jaar 2000 wenst te schrijven? Of is het zo, dat door de laatste oorlog het wereld-publiek dermate verzot is geworden op sensatie-berichten, dat het, wanneer deze zouden ontbreken, in het geheel geen krant zou lezen? Ingeval een van deze beide vragen bevestigend moet worden beantwoord, dan is het met de pers of met het publiek maar treurig gesteld en wordt het meer dan wenselijk, ja noodzakelijk, tot nuchterder en minder sensationele nieuwsvoorziening te geraken, op ge vaar van verlies aan abonné's. Het is vooral nu beslist funest om het publiek, dat niets liever wil dan in rust de onlangs vernietigde wereld wederom op te bouwen en - als vroeger - goed FEUILLETON 30) door PEDLER. En zijn instinct zei hem, dat het adopteren van Herrick niet alleen een gril was, maar een schakel van een keten, die in het verleden reikte. „Billy zegt, dat Lady Mortimer en Herrick dikke vriendinnen zijn," zei Barbara. De dominee glimlachte bij zichzelf omdat telkens terugkeerde: „Billy zegt". „Zo? Nu ik geloof, dat dat arme ding alle vrienden wel gebruiken kan, die de hemel haar zendt' „Nou ja, maar het is toch nogal sneu voor mij,' protesteerde Barbara. „Herrick is meer van mijn leeftijd, Lady Mortimer is te oud voor haar". „Leeftijd heeft heel weinig met vriend schap te maken - binnen zekere gren zen, kindje. Bovendien is Herrick Way- len in sommige opzichten oud. Ouder dan haar leeftijd in elk geval". Barbara dacht daar even over na, „Ja, dat geloof ik ook," gaf ze toe. ^nllemae&eu" OOSTBURG bewoonbaar te maken, iedere dag opnieuw kopschuw te maken. Een angstpsychose moet daarbij zeker achter wege blijven, omdat alleen vertrouwen in de toekomst de krachten kan opwek ken en stimuleren, die nodig zijn om de chaos van de vorige oorlog op te ruimen en een nieuw Europa op te bouwen. Hoe vlugger dit laatste kan worden uitgevoerd, hoe beter, want een volk dat zich in zijn omgeving geluk kig en tevreden gevoelt, is meer vrede lievend dan een ontevreden natie. De pacifisten, die er ook tegenwoordig Goddank nog worden gevonden, zien als de juiste opvatting van hun taak - het stichten van een wereldvrede en het voorkomen van oorlogen - het weg nemen van factoren, die ontevredenheid van verschillende volkeren of natie's bevorderen. Dat moet ook onze leidraad zijn bij het tegemoet- treden van onze vroegere tegenstanders. Hoe moeilijk het ook voor ons in het algemeen moet zijn, we mogen niet vijandig blijven staan tegenover het Duitse volk, al is het dan ook niet beslist noodzakelijk hen als onze per soonlijke vrienden te beschouwen. Noodzakelijk is wel, om redenen van zelfbehoud, om hen tegemoet te treden op zakelijk en economisch terrein. Duitsland, voorzover dit althans nog niet onder directe Russische druk staat, moet zich kunnen aansluiten bij de West-Europese landen, het moet een uitweg kunnen vinden via West- Europa en thans niet aan zijn lot wor den overgelaten. Want dan zou het geen andere uitweg meer hebben dan via zijn Oostelijke naburen en zou het, zelfs nog zonder dat te willen, een relatie worden van de Sovjet-republieken, daarna weldra een afhankelijke buur staat, een satelliet en uiteindelijk een deelstaat van de Russische federatie's worden. En dan zou onze Oostelijke grens derhalve de Russische westgrens zijn en deze laatste zou zich zeer, zeer spoedig in westelijke richting ver plaatsen tot de Noordzee, tegenover Engeland, met alle gevolgen daarvan. De westelijke helft van Duitsland moet, in ons belang en eveneens in dat van België en Frankrijk, ja zelfs van Enge land, zo spoedig mogelijk worden opge nomen en zelfs onvoorwaardelijk, in het Atlantisch Pakt. Ons voortbestaan als zelfstandige natie staat hier op het spel; evengoed dat van de overige landen in Europa, die thans nog buiten alsof ze plotseling de waarheid van dat-gezegde begreep. „U is heel slim, vadertje, om andere mensen zo gauw te begrijpen - zoals ze van binnen zijn, bedoel ik. Ik wou, dat ik het ook kon, want ik geloof dat u daarom zo verdraagzaam en lief is". Hij kneep haar in de wang. „Verlang daar maar niet naar, vrouwtje. Het is het laatste wat ik ooit voor jou zou wensen," zei hij en voegde er tamelijk droevig aan toe: „Toegevendheid en begrijpen zijn beide de gaven van harde ondervinding". Opvlammend vuur. „Het is bijna zo warm of het lente is," zei Herrick lui, terwijl de auto met haar en Billy over de brede landweg gleed. Er was werkelijk wel reden voor die opmerking. Boven hun hoof den strekte zich een lichtblauwe hemel uit, hjer en daar met kleine vlokkige schapenwolkjes, terwijl bleek, goud zonlicht flikkerde in de waterplassen op de weg, daar die nacht na een he vige stortbui achtergebleven. De lucht was zach!> doortrokken van de frisse de Sovjet-sfeer liggen. Het is dus vóór alles nodig, tevreden volkeren te krijgen, zowel in het eigen land als bij onze buren. Een van de meest onmisbare factoren daarvoor is het bevorderen van de sociale rust en het voorkomen van werkloosheid. Werkloosheid is jarenlang de grootste gesel geweest van West-Europa, omdat de bestrijding daarvan in de vorm van steunverlening een te groot offer vergt van de openbare geldmiddelen, die door het werkende deel van de be volking moeten worden opgebracht. Daarbij komt nog, dat uit een behoorlijke steunverlening op de duur steeds een arbeidsschuwheid moet groeien, zodat een gemeenschappelijk onbehagen, sterker nog, een steeds groeiende onrust en ontevredenheid zich ten slotte overal demonstreert. Werkloosheid moet derhalve in de eerste plaats worden voorkomen, hetgeen bij een behoorlijke verdeling van het productie-apparaat in groter verband, dus op internationaal niveau in West-Europa, zeer zeker mogelijk moet zijn. Daarvoor is nodig internationale samenwerking op elk onderdeel van het sociaal, economisch en cultureel gebied van de deelnemende volkeren en bereidheid tot het brengen van betrekkelijk geringe offers op nationaal terrein. Indien Engeland slechts bereid ware om op dit laatste wat meer inschikkelijkheid te betonen, zo geloof ik dat behalve op militair gebied - waarop bereids een behoorlijke overeenkomst is tot stand gekomen - ook op andere punten reeds een soort van statenbond in West-Europa zou zijn ontstaan. En wanneer dan in elk van die deelnemende landen een arbeids-vredc in het leven zou kunnen worden geroepen, door het scheppen van behoorlijke sociale voorzieningen - zoals in ons land reeds tot stand zijn gebracht - dan is noch het Nederlandse volk noch dat van enig ander land van West-Europa in zijn over-, overgrote meerderheid ontoegankelijk voor de z.g. zegeningen van het stalinisme. Alom in de West-Europese landen kan en moet de productie nog worden opgevoerd, waardoor ook de consumptie op hoger niveau kan komen en men uiteindelijk een nog hoger levenspeil krijgt. Een menswaardig bestaan voor elke werker, die in het verrichten van arbeid een zegen ziet en een wegne men van toekomstzorgen van die blijmoedige arbeider. Dit alles is moge geur van de pas gewassen aarde. „En over een paar dagen zitten we misschien o der de sneeuw of bevrie zen we halt," antwoordde Billy pessi mist. „Dat is het soort poets die het Engelse klimaat je bakt, wanneer je het met een dergelijke opmerking tart". Ze lachte „O, behalve voor het jagen, zou het me niets kunnen schelen". „Behalve voor het jagen," herhaalde hij minachtend. „En wat moet daar dan voor in de plaats komen, dat zou ik wel eens willen weten?" „Schaatsenrijden misschien," zei ze. „Ik zou zo zeggen, dat jullie wel erg goed ijs zult krijgen op de vijven thuis, is 't niet?" Het was merkwaar dig zo gemakkelijk en gelukkig het woord „thuis" over haar lippen kwam. Billy knikte. „Ja, niet kwaad," gaf hij met tegen zin toe. En weer tot stilzwijgen ver vallend, zette hij de wagen aan tot een snelheid, die zelfs de afwezigheid van verkeer op de lange rechte weg nauwelijks rechtvaardigde, daar er bui ten nooit zekerheid is, dat er niet een lijk en ligt binnen het bereik van alle volkeren van West-Europa, mits zij bereid zijn eenparig de hand aan de ploeg te slaan en mits een ieder - het zij werknemer of werkgever - bereid is om op elk gebied de productie op te voeren en dusnog harder te wer ken dan hij totnogtoe na de oorlog heeft gedaan. Men heeft vooral in Engeland, toen het er in de oorlog op aan kwam, bloed, zweet en tranen geofferd op het altaar van Engeland's welzijn; men heeft daar gezwoegd, voor eigen land en ook voor de geallieerden en daardoor de oorlog kunnen winnen. Wel de oorlog, doch nog niet de vrede konden de geallieerden winnen; dit laatste is klaarblijkelijk nog moeilijker dan het eerste. En omdat het winnen van de vrede nu even noodzakelijk is als vroeger het winnen van de oorlog, moet ieder die in West-Europa tot die vroegere geallieerden behoort, thans dan ook vanzelfsprekend bereid zijn om even hard te zwoegen als het Engelsche volk in oorlogstijd heeft ge daan. En met dezelfde eensgezindheid waarmee toen de tegenstander kon worden verslagen kan thans de draak, die het bereiken van een vredestoestand tracht te verhinderen, te lijf worden gegaan. Werken, werken is vogr ieder het parool en dan kunnen we een uiteindelijk succes niet mislopen. Het stalinisme zal dan op de West-Europese volkeren nimmer vat krijgen, zodat met welhaast wiskundige zekerheid kan worden geconcludeerd, dat dit Stalinisme ook niet met gewelddadige middelen tegenover een verenigd West-Europa, gerugsteund door de Amerikaanse militaire en economische macht en kracht, zal durven optreden, omdat Rusland daarin geheel ten onder zou gaan. Als Hitier verstand had gehad, zou hij hebben moeten weten dat hij in een oorlog tegen de rest van Europa plus Amerika ten onder moest gaan met zijn Herrenvolk. De misdadige behangersknecht had geen verstand doch wel bezat hij de kracht om het Duitse volk tot die ondergang te brengen. Stalin schijnt wel pienterder te zijn, doch ook hij heeft niet het eeuwige leven en ook zou zich bij hem een grootheidswaanzin kunnen open baren, zodat rekening moet worden gehouden met Russisch geweld, dat zich op de een of andere dag over de wereld zou trachten te verspreiden. En in dat licht bezien is een militair pact als nu tussen de landen van West-Europa, de Verenigde Staten en Canada is gesloten, een daad van wijs beleid. En evenzeer valt in dat kader het vervaardigen van waterstof-atoom bommen enz. als wapen tegenover een koe onverwacht uit een hek van een aangrenzende weide zal komen stap pen. „Billy, rijd wat langzamer," riep Herrick, toen de auto letterlijk voor uitsprong. „Je rijd heus te vlug - en we komen direct aan een hoek". „Nonsens, 't Gaat best," antwoordde hij. Doch hij verminderde toch zijn vaart een weinig, terwijl ze de bocht namen en gaf weer vol gas toen hij zag, dat er niets in zicht was. En toen, bij de volgende bocht, ge beurde het. De bocht was scherp en toen ze er om heen vlogen zag Her rick nog net even de grote, grijze auto aankomen en herkende Macs mager, donker gezicht boven het stuur. En op dat moment verried de heftige schrik, die haar overweldigde, haar alles, wat tot nu toe verborgen was geweest. Ze voelde geen angst voor zichzelf in de onvermijdelijke botsing die volgde. Billy bestond voor haar niet meer haar gehele zijn was samengevat in een golf van doodsangst voor Mac. Er volgde een scheurend, splinterend gekraak, het piepen van remmen en

Krantenbank Zeeland

De Schakel | 1950 | | pagina 1