Stoelen- en tafeldans.
DE ZONDEN DER VADEREN.
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
5e Jaargang Nummer 244
Vrijdag 16 SEPT. 1949
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,— per kwartaalfranco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
In de achter ons liggende warme
dagen heb ik dikwijls medelijden ge
had - ik ben trouwens toch nog al
medelijdend van aard - met de mensen,
die in het verborgen voor ons werken
en voor dat werk dikwijls geen andere
beloning krijgen dan ondank van het
publiek, wiens zaak zij dienen. Daar
hebben we in eerste instantie de goden
in de onderste regionen, n.l. de ge
meenteraadsleden. Overal in de lande
treden in deze maand wederom nieuwe
artisten op het slappe koord van de
gemeentepolitiek op en deze nieuwe
lingen, die zich nog nimmer schuldig
hebben gemaakt aan het nemen van
een verkeerde beslissing, worden op
de dag van hun kennismaking met het
groene laken over de tafels van de
gemeentelijke bestuurders, al dadelijk
overstelpt met papieren, waarop de
ontwerp-begroting voor het komende
jaar is gedrukt. Een zee van papier en
een oceaan van cijfermateriaal, bedra
gen tot een duizelingwekkende hoogte
voor mensen, die gewoon zijn - zoals
de meesten onzer - om met centjes ]te
rekenen. Doch al die cijfers met uit
voerige toelichting worden nu nog niet
dadelijk aan een behandeling of be
spreking onderworpen; neen dat is het
huiswerk dat deze nieuwe scholieren
van de gemeentelijke bestuurders
academie mee naar huis mogen nemen.
Dat abracadabra wordt de handleiding,
waarop de nieuwe raadsleden zich eerst
thuis suf moeten studeren, opdat zij
daaruit de richtlijnen zullen kunnen
putten, langs welke het aan hen toever
trouwde bestuursbeleid zich in het
komende jaar zal bewegen. Als je zo'n
berg huiswerk in je nieuwe schooltas
opbergt kom je tot zelfverwijt, n.l. hoe
je jezelf op je oude dag nog hebt laten
verleiden, om je naam te doen opnemen
in de lijst van aspiranten van de
politieke partij - waarvan je een der
stevigste steunpilaren bent geweest -
die de openbare zaak der gemeente
zullen dienen en die desnoods goed en
bloed daarvoor over zullen hebben.
Goed en bloed, ja zo is het en je vriend,
die pienterder was dan jij en niet te
vinden was voor het candidaatschap,
mag de raadsvergaderingen bezoeken
die jij fatsoenshalve moet bezoeken
en die goeie vriend zal natuurlijk niet
nalaten jou, al dan niet in het open
baar, te kapittelen, wanneer je naar
zijn mening je stem over een bepaald
voorstel in de gemeenteraad verkeerd
hebt uigébracht. En waarop kan hij,
buitenstaander nu zijn mening dat jij
verkeerd hebt gestemd, baseren? Hij
heeft toch zeker geen ontwerp-begroting
en soortgelijke stukken kunnen bestude
FEU8LLETON
9)
door PEDLER.
„Ik zal natuurlijk gaan, madame,"
antwoordde het meisje kalm.
„Entendu alors. Neem maar een taxi
en ga nu direct". Ze ging weg, doch
bleef nog even staan om over haar
schouder een laatste instructie te ge
ven: „En wijs madame vooral, hoe ze
die Huguelin brocaat mantel moet aan
trekken. Ze heeft er geen begrip van
hoe ze haar kleren moet dragen".
Herrick voelde zich een beetje opge
wonden toen ze kort daarna van Mai-
son Clementine wegreed, omgeven door
verscheidene grote cartonnen dozen,
die Lady Bridgets nieuwe aankopen
bevatten. Maar ze was uiterlijk volko
men beheerst, toen ze bij het hotel
aankwam en iets in haar manieren,
een zekere waardigheid, noopte zelfs
de met gouden tressen en koperen
knopen opgetuigde Cerberus bij de
deur tot een ongewone beleefdheid en
ren, waaraan jij al je goede tijd hebt
moeten verdoen. Daar heb je het „goed",
dat je als raadslid moet offeren. En
het bloed? Och dat halen die critici
onder je nagels vandaan en ook je
tegenstanders in de raad of anders ook
wel je partijgenoten, die je nota bene
op de candidatenlijst hebben helpen
brengen.
En dan zo'n eerste raadsvergadering
die je moet meemaken. Na de welkomst
rede van de burgemeester, die zegt de
hoogste verwachtingen te koesteren
omtrent de werklust van de nieuwelingen,
wordt je pardoes aan het werk gezet
en moet je een van de gewichtigste
beslissingen van je leven "zo maar a
bout portant nemen. Naast de burge
meester staan n.l. enkele ledige stoelen;
stoelen die er nog deftiger uitzien dan
de enigszins gewonere stoel waarop je
thans nog gezeten bent. En nu moet
je al aanstonds gaan stemmen en op
een stukje papier de naam gaan invul
len van de uitverkorene, die straks als
benoemd wethouder op een van die
mooiere stoelen zal komen te zitten.
Het is niet precies een stoelendans,
maar het lijkt er toch wel enigszins op,
want er is over het geheel genomen
toch nog al een sterk streven waar te
nemen om zich zo'n ledige stoel te
veto veren; precies dus als bij een
stoelendans.
De gedachte van een stoelendans
voert me naar de dans van een ander
meubelstuk, n.l. naar een tafeldans, die
men dikwijls kan waarnemen op een
spiritistische séance. Men kan het
geloven of niet, doch een feit is dat
men op zo'n spiritistische séance een
tafel laat dansen; in strijd dus met alle
wetten van het aard-magnetisme en
van de leer der zwartekracht, ziet men
een tafel uit zich zelf bewegen en naar
boven gaan. En in strijd ook met onze
gewone logica, die ons leert, dat een
dood ding niet uit zichzelf in beweging
kan komen. Nu ik het toch over een
tafel heb kom ik vanzelfsprekend op de
Ronde Tafel terecht. Ik bedoel de
Ronde Tafel in den Haag, waaromheen
thans - en ook in de warme dagen
van een poosje terug - de politici van
Nederland en uit Indonesië geschaard
zitten. Neen, niet om die tafel aan het
dansen te krijgen, tenminste dat geloof
ik niet Doch wel om van Nederlandse
zijde uit de desolaten toestand in
Indonesië nog te redden wat mogelijk
is en van Indonesische zijde, om voor
de Republiek zoveel mogelijk winstpun
ten te verzamelen. Persoonlijk vind ik
het jammer dat ze daarvoor een ronde
tafel gebruiken. Beter ware een vier
kante tafel, dan konden de heren afge
vaardigden tenminste elkaar eens vier
kant de waarheid zeggen en ook
nog wel ondanks de massa cartonnen
dozen, die haar nederige positie in de
maatschappij verrieden.
In de kamers van de Rivingtons
aangekomen, werd ze hartelijk verwel
komd door Lady Bridget, die zich on
middellijk overgaf aan een orgie van
passen, terwijl Billy er bij stond en
nu en dan een echte mannen-opmer
king maakte. Er was meer dan een
uur verlopen voor Lady Bridget op
hield en uitgeput naar de klok keek,
die op half één stond.
„Gelukkig, dat is de laatste," riep
ze opgelucht uit, toen ze de Huguelin
mantel uittrok. „Maar alles is prachtig.
Zeg madame Clementine, dat ik er erg
mee ingenomen ben. En nu hunker ik
gewoon naar mijn lunch".
„Ik denk mademoiselle ook," merkte
Billy op met een vriendelijke blik op
het witte gezichtje van het meisje.
„Ja, natuurlijk. Waarom blijft u niet
met ons mee lunchen?" stelde zijn
moeder gastvrij voor. „Dat zou gezel
lig zijn. Billy, bel eens even op en
bestel een lunch voor drie personen".
Doch Herrick hield hem met een
vierkant voor de zaak waar het om
gaat, uitkomen.
Met zo'n ronde tafel loopt men het
gevaar dat men om de zaak heen-
draait en dat men in een cirkel blijft
rondlopen, zonder kans op een af
doende regeling. Overigens gaan de
heren afgevaardigden erg amicaal met
elkaar om; ze lopen eikaars deur plat
om het zo uit te drukken en ik geloof
dat ze het abele spel van „Aap wat
heb je mooie jongen" aardig beoefenen.
En er zijn niet weinig deelnemers aan
deze conferentie rond de tafel. Som
mige dagen ziet het er, lettende op de
huidskleur, bepaald zwart van de men
sen, om die tafel en daarachter. Daar
achter is n.l. de plaats van de advi
seurs en deskundigen, van de minder
heidspartijen die niet mogen meepraten
en van de „bijzondere belangen," die
hun belangen evenmin zelf ter tafel
mogen brengen. Het is voor die afge
vaardigden enz. enz. uit Indonesië wer
kelijk een aangenaam reisje naar den
Haag. Het kost niets en ze mogen hun
eigen vrouw meebrengen, zodat die
ook gratis van het strandleven in
Scheveningen kan meegenieten. Onze
regering is niet schriel tegenover deze
bezoekers; een fijn hotel voor niks en
verder als maar kosteloze uitstapjes,
diners en vrij vervoer per luxe auto.
Daaraan is misschien wel toe -te schrij
ven dat er zoveel Indonesische deskun
digen zijn meegekomen. Onder die
deskundigen ontmoette ik laatst waar
achtig nog een oude kennis van me;
iemand die vroeger ook nog lid van
de gemeenteraad van Batavia is ge
weest. Zo zie je, als je eenmaal aan
een groene tafel als bestuurder hebt
gezeten, blijft je hart naar dat groene
laken uitgaan.
De deskundige die ik hier bedoel
kan ik als zodanig niet hoog aanslaan.
Wij noemden hem toen hij nog raads
lid was altijd Appelmoes, omdat zijn
naam naar de klank het meest nabij
evengenoemd vruchtengerecht komt en
omdat hij klaarblijkelijk pap of moes
in zijn hoofd had. Erg deskundig was
hij niet op gemeentelijk gebied, maar
wel was hij beginselvast in het stem
men. Hij stemde n.l. altijd tegen, ook
als het een voorstel van hem zelf betrof.
Hij is achtereenvolgens van alle par
tijen lid geweest, zowel Aan de ultra
linkse als van de meest rechtse. En
door zijn zwevende houding is hij ten
slotte uit elke partij geweerd, met het
gevolg dat hij nu geen minister van de
Republiek is. Ik vroeg hem op welk
terrein hij nu eigenlijk adviseur was; het
gesprek ging onder een borreltje en
waar wij elkaar door en door kennen,
was ook hij eerlijk genoeg om mij toe
te vertrouwen, dat hij eigenlijk geen
haastig gebaar tegen toen hij naar de
telefoon wandelde.
„O nee, belt u als 't u blieft niet op,
ik kan niet blijven déjuneren," zei ze.
„Het is heel vriendelijk van u om het
te vragen," ging ze met een verlegen
glimlachje tot haar gastvrouw voort,
„maar madame Clementine zal op me
wachten".
Lady Bridget's gezicht betrok als dat
van een teleurgesteld kind. Om een of
andere onbegrijpelijke reden vond ze
deze kleine Engelse mannequin bijzon
der aantrekkelijk en ze had het idee
om haar op de lunch te houden pret
tig gevonden.
„O, maar madame Clementine zal
het stellig goed vinden," zei ze. „Billy
bel haar even op en vraag haar in je
mooiste Frans of miss -"
Ze hield op en keek Herrick vragend
aan.
„Mijn naam is Waylen," vulde het
meisje aan.
„Of Miss Waylen mag blijven".
Billy gehoorzaamde dadelijk en weer
ging zijn vrolijke, jongensachtige stem
smekend langs de lijn en madame
adviezen uitbracht. Maar zie je, hij
heeft een zwager die een gewichtige
ministersportefeuille van de Republiek
draagt. En die zwager kon niet zelf aan
de Ronde Tafel Conferentie deelnemen,
doch die had toch daar wel graag een
betrouwbare relatie die hem in Indone
sië op de hoogte zou kunnen houden.
Zo zullen er we! meer zijn, want het
onderling vertrouwen zal, als gewoon
lijk in het Oosten, wel niet zo erg groot
zijn.
Overigens heb ik bij de vertegen
woordigers van de Republiek niet veel
oude kennissen ontmoet. Het zijn meestal
jongere mensen, mensen die in mijn
Indische tijd nog op de banken van
de volksschool zaten en zich daar on
ledig hielden met het bestuderen van
de Maleise versie van het Aap, Noot,
Mies enz. Op hun leesplankje stond
onder de aap niet de letter A natuur
lijk, doch de M van monjet. Ja, de
tijd gaat vlug, want nu zijn die jonge
lieden al minister enz. en zitten ze om
de Ronde Tafel geschaard als verte
genwoordigers van een volk van 50
tot 70 millioen mensen. Vertegenwoor
diger, ja dat zeggen ze tenminste,
doch zij hebben zichzelf als zodanig
aangewezen en niet het volk, welks
belangen zij heten te vertegenwoordi
gen. Overigens zou een aanwijzing door
dat onmondige volk zelf toch ook al
even weinig waarborg bieden, dat de
aangewezene werkelijk de capaciteiten
zou bezitten om de belangen van Indo
nesië op de juiste wijze te kunnen
vertolken en behartigen.
Meer wil ik van de Ronde Tafel
Conferentie thans niet zeggen; alleen
hoop ik dat de vertegenwoordigers
van de Nederlandse en aanverwante
belangen ook in dagen van warmte
het hoofd koel zullen houden. Dat zij
voldoende rekening zullen houden met
de Oosterse mentaliteit die bij een
onderhandeling steeds is gebaseerd op
overvragen en dat zij bij hun bod
steeds de voet strak zullen houden,
vooral omdat een bod van Nederlandse
zijde betrouwbaar is en steeds wordt
gehonoreerdMogen zij de wijsheid en
takt bezitten die bij een vroede vader
steeds geacht wordt aanwezig te zijn,
dan zal deze ronde tafel tenminste
geen bovennatuurlijke verschijnselen als
tafeldans vertonen. En moge dan ook
verder een einde komen aan het tegen
natuurlijk verschijnsel van de afgelopen
jaren, waarin door Nederland in Indo
nesië vrede werd gezaaid doch oorlog
moest worden geoogst.
L.
Clementine, haar gezicht een en al
glimlach, kweelde vriendelijk in de
hoorn van de telefoon terug;
„Mais oui, mais oui, monsieur. Na
tuurlijk, als het mevrouw Rivington
genoegen doet, kan la petite blijven
voor het déjeuner En is madame
ingenomen met de toiletten? Dat is
goed. Au revoir, monsieur, au revoir!"
„Zo, dat is in orde," zei Billy, de
telefoon ophangend en ging naar zijn
moeders kamer om te vertellen, dat
Herrick permissie had om te blijven.
De lunch die volgde en die werd
opgediend in de particuliere zitkamer
van de Rivingtons was een vriend
schappelijk, gezellig maal, dat Herrick
eens helemaal uit het gewone dage
lijkse werkleven, waaraan ze zo ge
wend was geraakt, haalde en terug
bracht in de wereld, die ze eens ge
kend had, een wereld waarin de ge
dachte aan geld, aan de prijs der
dingen, die de gehele atmosfeer in
Maison Clementine scheen te doordrin
gen, op de achtergrond vervaagde en
alleen haar uiterlijke manifestatie ver
toonde in bloemen en damast en blin-
