Van Brestes naar Canada.
TWEE SOÜVEREINEN GEDIEND
De
schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
5e Jaargang Nummer 232
Vrijdag 24 JUNI 1949
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120» - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,— per kwartaalfranco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
V_J
(Slot).
Wanneer het dan Woensdagmorgen
is zijn we in een grote stad, n.l. Port
Artur, een zee van lichtreclame's van
allerlei kleur. Een eind verder passeren
we Port Williamson. Het is nu 2 uur
en we proberen nog wat te .slapen;
de trein gaat steeds harder met steeds
maar weer wildërnis. Van grote boer
derijen is nu nog niets te zien, maar
er komen meer ruimten. Woensdag
morgen acht uur komt dan de leider
der emigranten zeggen, dat we om
ongeveer half twee in Winnipeg zullen
zijn.
Winnipeg is een grote stad, waar
men in het stationsgebouw alles kan
kopen, zoals lekkere koffie en fijne ijs-
cream. Nog eerst even naar een win
kel waar alles goedkoper is, bananen
40 ct. per kg. en 5 ct. voor een sinaas
appel. Dan komt onze geleider - we
hebben allen een paar kaarten op ons
borst hangen - en zo gaat het dan
naar de trein, die ons naar het eind
punt Nort Eli zal brengen.
We keken zo eens naar elkanders
merk en zagen dat we met drie ge
zinnen naar Nort Eli.moesten, want
we hadden allen het nr. 13. Twee fa
milies gingen naar dezelfde boer en
dat stond hen niet aan, want ze waren
het werk al aan 't regelen in de trein.
De trein die we nu hebben is prachtig,
allemaal kussens en in de hoek een
bus, waar papieren zakjes in zitten. Je
trekt er één door, duwt op een knopje
en je hebt fijn ijswater. Als we nu
stoppen stappen we uit in Nort Eli.
Wanneer we daar dan staan in de
sintels, zien we een auto; voor wie zal
hij wezen? Doch de chauffeur vroeg
alleen maar naar de weg. Daar staan
we dan, ver van ieder dorpje en het
begint koud te worden. Doch dan zien
we een tractor komen met een flinke
Canadees er op, die roept: Lavance
en dat is de naam van onze boer. Hij
zegt dat de boer ons direct komt ha
len en beduidt tevens, dat hij ook de
boer van de andere families zal ver
wittigen. Na een ogenblik verschijnt
dan de eerste vrachtwagen voor beide
families en wij staan nu nog even
alleen, maar vol goeden moed. Dan
komt weer een auto en ditmaal is het
onze beurt.
Onze boer stapt uit, prettige kennis
making volgt, koffers worden ingeladen
en nu gaat het naar de farm van de
boer. Het was een goede ontvangst,
een pracht boerderij met alles electrisch
en van alle gemakken voorzien. Alles
is wit geverfd. In een hoek van een
kamer zagen wij een piano, verder
FEUSLLËTOM
HS'
door OUIDA
„Stil! Het recht moet zijn loop heb
ben. Nog maar één vraag. - Heeft zij
vernomen, dat -?"
„Geen enkel woord. Ze heeft Afrika
verlaten. Maar jij zult worden gered;
je moet worden gered. Ze weten niet
wat ze doen".
„Toch wel. Ze leggen alleen het
vonnis ten uitvoer. Laat je dit niet
spijten, 't Is zo het beste".
„Het beste! Des Seraph's stem was
schor van de ontzetting, die hem in
weerwil van zijn woorden aangreep.
Met een blik, waarin de ganse op
offering van zijn leven was uitgedrukt,
zag Cecil hem aan. „Toch het beste,
omdat het mij niet mogelijk zou zijn
geweest tegenover jou leugentaal te
spreken en omdat ik je de waarheid
nimmer zeggen kan. Laat het haar niet
ter ore komen. Mogelijk zou het haar
verdriet doen. Ik heb haar bernirici]
.Di.6 3D
parketvloeren en ook mooi zeil in de
keuken. We gingen ons eerst wassen,
wat wel nodig was en toen aan tafel.
Wat daar al op stond, niet te geloven
en steeds maar aansporen, zodat we
lekker gegeten hebben.
Ze spreken hier allen Frans en ook
Engels. Nu wilden we maar zo gauw
mogelijk naar ons huis. Dan horen wij
iemand binnen komen en dat blijkt een
Brabander te zijn, die al een jaar op
deze boerderij werkzaam is; dat was
prettig. Nu reden we naar onze wo
ning, na nog even met de Brabantse
vrouw kennis te hebben gemaakt. Het
zijn goede mensen en ze wonen erg
dicht bij ons. Ze vroeg ons voor 's mor
gens te komen eten, maar de boer
wilde dat wij naar hem kwamen. Nu
ging het dan naar onze woning met
een stallantaarn, want electrisch licht
is er nog niet; bij de buren wel, dus
al dichtbij. Bedden had de boer inge
laden, ledikanten stonden er in, een
mooi buffet, een kast, mooi lichte
tafel en stoelen, dus het was in orde.
Verder een kachel met vier gaten en
een grote oven er in. We kruipen maar
gauw in bed, want het is al erg don
ker. De deur op slot doen was niet
nodig, want hij had er geen, dus gauw
klaar. Als we dan 's morgens wakker
worden kijken we in welk huis wij
eigenlijk zijn en dat valt wel mee.
Het is groter dan een noodwoning en
alles glad hout met een mooie houten
vloer. Wanneer we buiten komen zien
we dat het een echte blokhut is, alle
maal dikke palen, aangesmeerd met
cement, ruw afgewerkt. Omverwaaien
zal hij wel niet en er zijn vijf raampjes
in. Rondom staan allemaal bomen en
er langs stroomt een rivier. Verder
heeft men voor tuinieren zoveel grond
als men maar wilt. Water moeten wij
voorlopig bij de buren halen, maar
met het rivierwater kan men alles
wassen.
Het begint nu warm te worden.
Als we dan 's morgens bij de boer
hebben gegeten, vraagt hij of wij nog
moeten inkopen in de stad. Ja, dat
wilden we wel, want we hadden nog
van alles nodig. Hij beduidde dat we
ons wat moesten opschikken, nu dat
was gauw gebeurd. Wanneer we door
een stukje land lopen zijn we zo op
zijn erf en dat waren we dan ook van
plan, maar de boer stond daar al met
een prachtige wagen voor de deur,
vergezelt van zijn glimlach. We stap
pen dus in en samen met de Braban
ders gaat het naar Winnipeg. Het was
erg ver en een slechte weg. Eindeloze
stukken land zijn het hier. Hier en
daar zijn ze nog aan het zaaien met
de tractor en wel met vier zaaimachi-
nes er achter. Eindelijk komen we dan
Evenals al het andere, diende ook dit
tot niets. Geef me nog eenmaal de
hand en dan - laat ze dan hun plicht
doen. Wendt het hoofd af. 't Zal spoe
dig voorbij zijn".
Nog voordat hij dit verzoek had ge
daan, sloten de handen van zijn vriend
om de zijne en vervulden zodoende de
belofte, die zoveel jaren te voren was
geschonken. Geen traan welde op in
des Seraph's oog. Die zachte, van zo
veel levenszatheid getuigende woorden
hadden ziin eigen hart verscheurd -
en hij was zich van zijn machteloos
heid bewust. Snijdend en schril ver
brak de heldere stem van de bevel
voerende officier de stilte.
„Neem nu afscheid, hertog! Ik kan
niet langer wachten".
De Seraph richtte zich in zijn volle
lengte op en wendde zich met de uit
dagende houding van een dooreen
zwakke speer gewonde Ijeyw hajafr'Tle
spreker. „Zo waar ik léei zult "ge gbefa
vuur geven! Ik vjërBfea Hët'u! IkzWefer
1 .O I (,fJI31>IJ "2JSOf jC-UP?,
b,j mijtte# -en tó v^njngelrmd. tót
deze maft een hand
Hij IS va^igijp §$and. geef
in Winnipeg, een grote stad en erg
druk. Dan naar een grote zaak waar
de boer afscheid neemt en zegt dat hij
ons om 5 uur komt halen.
We doen onze inkopen en je kunt
jé niet voorstellen wat er al is, ook
aan prachtige kleren. De mantels zijn
haast alle blokken van de zachtste
kleuren, zalm met zachtgroen en an
dere zachte tinten. Steeds maar andere
afdelingen. Nu komen we met de rol
trap waar we wezen moeten en kopen
dan voor 19 dollar een grote zinken
waskuip, 2 emmers, 2 grote schalen
voor brood te kneden, twee pannen
met hengsel, 6 diepe emaille borden
en nog wat borstelwerk. Dan nog een
waterketel, koffiekan en een theepot.
Als men nu bemerkt dat de dollar zo
ongeveer als de gulden bij ons wordt
verdiend, merkt men wel dat alles
goedkoop is. Toen weer maar naar
beneden, naar de kruideniersafdeling,
fruit, groenten en slagerijen. De ham
en worsten die daar lagen, het was
mooi om te zien. Hier waren nu de
winkels van help uzelf. De dochter van
de Brabander was bij ons en gaf de
nodige aanwijzingen; die spreekt al
heel goed Engels. Er stonden van die
wagentjes, net duwwagentjes voor kin
deren, met bakjes op en je moest zelf
alles uitzoeken en wegen, waarna je
dat in 't karretje legde. Maar men
mag voor deze dingen niet te grote
stappen leggen, want dan schop je er
van onder tegen. Wij hadden aan alles
gebrek, zodat we gauw afgeladen wa
ren, waarmee je vervolgens naar de
cassa ging. Alles wordt nagewogen en
ingepakt, waarbij erg veel papier wordt
gebruikt. Dan komt de rekening, je
betaalt en weg. Vervolgens gingen we
naar de lunchroom, waar we moesten
wachten op de boer.
We konden inmiddels nog wat ge
bruiken; een grote kop koffie of thee
kost 7 cent. Dan is het inmiddels vijf
uur en verschijnt de boer, die ons
weer terug brengt, na eerst alles inge
laden te hebben. We gaan nu langs
een andere kant, een mooie brede
autoweg. Winnipeg ligt 35 mijl van
ons vandaan; 5 mijl buiten Winnipeg,
dus 30 mijl van ons, is Midden-Canada.
Daar staat een soort pyramide met
een pijl er op. Nu komen we aan de
rivier en gaan per pont over. We zij0
dan gauw thuis tot voor de deur ge
bracht, moe alsof we hard hadden ge
werkt, terwijl men tot de ontdekking
komt dat nog veel is vergeten.
Naar het dorp St. Eustache is een
klein half uur van ons vandaan. Ik
moest namelijk nog soda halen, want
er hebben Japanners in ons huis ge
woond en het heeft nog wel niet veel
water gezien. Ik vroeg dus soda en
me slechts een uur uitstel - enige mi
nuten slechts, tot ik met u chefs heb
gesproken, tot ik uw generaal heb op
gezocht".
„Onmogelijk, hertog".
Dit korte, bedaarde antwoord zeide
alles. Tegen het vonnis en zijn execu
tie kon geen appel worden aangetekend.
Cecil legde zijn oude vriend de hand
op de schouder. „Het zal niets baten,"
fluisterde hij. „Laat hun begaan, zoveel
te eer is het afgelopen".
„Wat! Denk je dan, dat ik je kan
zien sterven?"
De officier wenkte de wacht, dat,ze
de twee vrienden zou scheid.e^.,, „On
derwerp u aan de' uitspraak fm
wet of ik zal
resteren, meneer".
Met één 1J --
zich' uft.'l 'ijè
v^'ndÜp' z1<pH.
e
arznn.
""ijlojpr jEjitgjT
verwu
fejjk' verloo.
B" Mp
medelijden met de vreem^^g^1?
had weergevonden
met nog wat boodschappen en brood
was de tas weer vol.
Het valt niet mee want er waait
hier haast altijd een losse wind. Maar
ik was net goed op pad toen een auto
achter me stopte, waarvan de bestuur
der vroeg of ik mee wilde rijden. Het
was net eender als toen we pas be
vrijd waren, ze laden je overal op en
zo was ik dan weer gauw thuis. Hier
bleek dat ik bak-soda had, bij ons
zuiveringszout, dus daar heb ik voor-
lopig genoeg aan. Ik gooide er wat in
afwaswater en het deed niets dan
borrelen.
Dé Zondag was het hier prachtig
mooi weer. Er zitten hier veel eek
hoorntjes, wat zijn dat vlugge beestjes
en ze komen tot bij de deur.
Een straat hebben wij niet. Ik heb
nog niet één steen gevonden. Er kwam
ook nog een familie uit Tilburg, die
wonen een half uur van ons vandaan.
Wij zijn hier op een mooie tijd ge
komen, want over 14 dagen begint
het werk. Het heeft nu een paar da
gen geregend maar dan is het iets en
het blijft alles aan je voeten plakken.
Men moet dan beslist gummi-over
schoenen dragen, want het lijkt net
zoiets als de eerste sneeuw, zo plakt
het. Na een paar dagen zakt het water
meer door en dan gaat het beter.
Nu zijn de mannen in het bos aan
het houthakken, dat is hier voor de
helft en de boer brengt alles thuis, zo
dat je dan hout voor de winter hebt.
De bomen worden met een drum
mer uitgereden en dan in stukken ge
zaagd.
Over het werk hoop ik later nog
een en ander te schrijven, ook over de
verdiensten en werkwijze, dus tot zo
ver en hopend tot een volgende keer.
M. P. Jansen, St. Eustache
Manitoba
Canada.
De avond-vierdaagse.
Sport staalt spieren, is een spreek
woord dat in ons land bijzonder popu
lair is. De sportbeoefening neemt dan
ook in alle lagen van onze bevolking
hand over hand toe en zeker mogen
wij dit een gelukkig verschijnsel noe
men.
Nu de voetbalschoenen voor korte
tijd aan de kapstok zijn gehangen, gaat
de aandacht weer uit naar de athletiek
en niet in het minst naar de wandel
sport.
Ook in ons gewest is er een stijgende
belangstelling merkbaar voor de wandel
sport, hetgeen de vorige week duidelijk
tot uiting kwam bij de, in Oostburg
georganiseerde avond-vierdaagse. Tip
pelaars uit diverse gemeenten van
West Zeeuwsch-Vlaanderen hebben
in de man, die op het punt stond daar
het leven te laten.
Een uur uitstel slechts! Sta me dat,
om Godswil, toe!"
„Ik zeg u nogmaals, dat dit onmo
gelijk is".
„Maar ge weet immers volstrekt
niet wie hij is".
„Dit doet ook niets ter zake". h,
„Hij is een Engels edelmaty, zeg jtjjP,,,.,
„Hij is een soldaat, f(tj§n!igefC
breuk gemaakLop de ^ijgSWeL
iWm..
„Wij weten ^1(rfjcM is r.
rostóefl |lW( chef^^ef tfpjSaa) m
noren;, dap r»od n\n n£aff yym-
b. -rpojelgetój
"is
m umrt!) 1geven om vy.or ,hym e
pleiten,. Uqh .mp;tód-/gen,.p!v^éf,!ti'!
rjataiuv .,ybt9ifl8s;:sitruwt hw
-befkmlrec!eh- ft
?Bpjl9fF®rR§5uowb us .ni'Jrj. nslrteob
Stsjn,,
