vrijdag 4 febr. 1949
Goede Diensten.
feuilleton
TWEE SOUVEREINEN GEDIEND
De
schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
5e Jaargang Nummer 212
Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
7 cent per m.m.
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
V.
In de Haagse Post van 15 Januari
j.l. las ik, dat het aantal Indianen in
de Verenigde Staten in sterkere mate
toeneemt dan de overige bevolkings
groepen in dat grote land. Waren er
vijfentwintig jaar geleden nog maar
250000 Indianen, thans bedraagt hun
sterkte al 420000 zielen. Dat zal voor
vele onder ons een verrassende mede
deling zijn, want we wisten immers
niet beter dan dat de Indianen aan
het uitsterven waren in de reservaten,
die hun ter bewoning in de Verenigde
Staten zijn aangewezen. Zo'n reservaat
is overigens een aanlokkelijk land,
want dat is vrij van belastingheffing!
Zouden wij in Westelijk Zeeuwsch-
Vlaanderen, dat toch maar zo'n ver
geten uithoek is in de ogen van ons
regeringsautoriteiten, niet eens een
actie kunnen gaan voeren dat het
Land van Cadzand voor ons ook als
zo'n reservaat wordt aangewezen. Bin
nenkort immers moeten we, dank zij
onze regering, toch weer entree be
talen - in de vorm van veergeld - om
toegelaten te worden tot dat gebied,
zodat het dus feitelijk al zo wat buiten
het overig Nederlands grondgebied ligt.
En wat te zeggen van die belasting
vrijdom, wanneer ons dan datzelfde
voorrecht wordt toegekend als aan de
Indianen in Amerika. Niet meer ge
plukt te worden door Lieftinck en zijn
soortgenoten;* een mens kan zich die
zaligheid werkelijk niet indenken.
Persoonlijk heb ik het er voor over
om een Indianen-costuum aan te trek
ken. Hun laatste new-look is een bosje
veren op je kop, een mes, een medicijn
zakje (daarvoor kun je een stuutzak
gebruiken), en verder nog een flesje
vuurwater en een paar vilten schoenen.
Voor dat vuurwater had ik gedacht
aan een bemande fles van pl.m. 10
Liter uit Schiedam, dan kun je ook
nog eens een ander gerieven. En ver
der, niet te vergeten een vredespijp,
want de ruzie moet de wereld uit en
bovendien gaat de tabak toch van de
bon.
Maar alle gekheid op een stokje,
want daarvoor is de zaak te ernstig.
Wat is n.l. het geval? Door die aan
houdende aanwas van het aantal
Indianen in Amerika, zal een emancipatie
van dat volk niet uitblijven. En daar
mede komt dan ook de vraag naar
zelfbestuur uiteindelijk op de proppen,
precies zoals we dat in Indonesië heb
ben kunnen aanschouwen. Het idee
van de afgevaardigde van Amerika in
de Veiligheidsraad, Professor IJessup,
is, dat Indonesië uitsluitend toekomt
aan het Indonesische volk en dat de
Nederlanders daar maar zo gauw
126) door OUIDA
Hij was dankbaar, dat de eerbewij
zen, die het gehele leger voor hem
verwachtte en die de vijandschap van
Chateauroy weldra niet meer bij machte
zou wezen hem te onthouden, hem
niet dwongen thans in de gloed der
middagzon voorwaarts te treden en
die beloning als gewoon soldaat aan
te nemen onder de ogen van de man,
die hij liefhad, van de vrouw die hij
aanbad.
Roerloos als een standbeeld zat hij
in het zadel en sloeg geen enkele blik
naar de zijde, waar de driekleur aan
de vlaggestok boven het hoofd van
Venetia wapperde. Zodoende hoorde
hij ook Cigarette's ridderlijke woorden
niet en toen deze langs de gelederen
reed, zag hij zijn kleine kameraad wel
en kwam er een glimlach op zijn lip-
den, maar die glimlach droeg alleen
het stempel van lusteloze, vriendelijke
mogelijk uit moeten. Wanneer de ge
schiedenisboeken niet liegen - en dat
staat voor mij vast, n.l. dat zij dat
niet doen - dan zijn de blanke Ameri
kanen nog niet zo lang in Amerika als
wij, Nederlanders, in Indonesië. Eerst
waren er in Amerika alleen rode
Amerikanen (ik bedoel rood van huids
kleur), n.l. Indianen. En toen kwamen
er wat indringers, na de jaren 1600,
dus toen de Nederlanders reeds in
Indonesië zaten. De eerste vreemde
lingen in Amerika waren ook weer
Nederlanders en ook wat Fransen. Eerst
vele, vele jaren later kwamen er
Engelsen, Duitsers, Italianen enz.; alle
Europese landaarden hebben zich
daar voor en na gevestigd. En uit die
Europeanen is een mengsel ontstaan,
wat wij tegenwoordig als de Ameri
kanen betitelen. In feite zijn dus die
blanke Amerikanen eigenlijk vreemde
lingen in Amerika, zoals de Néder-
landers in Indië; en de eigenlijk gezegde
Amerikanen - de mensen die dus het
uitsluitend recht hebben op Amerika,
volgens de principes van Professor
IJessup - zijn dus de Indianen. Het ziet
er derhalve maar gek uit met de stam
genoten van Prof. IJessup, wanneer
vandaag of morgen de Indianen ook
eens met een actie beginnen in de
Veiligheidsraad.
Het beginsel van IJessup is overigens
wel aantrekkelijk ook voor het Land
van Cadzand. Jammer eigenlijk dat
die Kelten en Kimbren, de oorspronke
lijke bewoners van Zeeuwsch-Vlaan-
deren zo jong gestorven zijn en zij er
nu, na vijftienhonderd jaren, zo weinig
familieleden meer hebben. Anders kon
den we op meer gefundeerde gronden
onze rechten op zelfstandigheid van
het Land van Cadzand bij de Veilig
heidsraad bepleiten. Enfin, we zullen
zien wat we daarvan maken kunnen.
Een feit is verder, dat de Australiërs
er te zijner tijd ook uit moeten, want
de oorspronkelijke bewoners van
Australië, de Maoris, zijn ook van plan
hun eigen land terug te eisen. De
blanke Australiërs zijn nakomelingen
van uit Engelse gevangenissen aikomstige
gedeporteerden en die wonen daar pas
honderdvijftig jaar, dus veel korter dan
wij in ons voormalig Nederlands-Indië,
dat al 3V2 eeuw deel van Nederland is.
Waar die Australiërs dan heen moeten,
als zij dat land moeten verlaten?
Natuurlijk ook terug naar de plaats
van herkomst, dus terug naar de ge
vangenis in Engeland. Het zal de
Australische afgevaardigde in de Veilig
heidsraad, die kolonel, die zo'n grote
bek opzette tegen de fatsoenlijke
Nederlanders en die ons notabene voor
imitatie-Hitiers uitmaakte, niet meeval
len. Als je zo'n mens hoort te keer
herkenning en wondde Cigarette die
per dan een steek met zijn lans had
kunnen doen.
Het gevreesde ogenblik kwam. De
troepen stelden zich, met de cavalerie
aan het hoofd, in beweging en begon
nen te defileren. Cecil defileerde mede
en hief de lans zo hoog mogelijk op
om zijn gezicht achter de dunne schacht
te verbergen.
Toen de laatste jager voorbij was,
ontsnapte Venetia een zucht van smart
en verlichting. Verbaasd wendde de
Seraph het hoofd om. „Ben je niet
wel, lieveling?"
„Zeker wel! Volkomen".
„Dat zou ik toch niet zeggen. -
Daar heb je zo waarlijk vergeten mij
die bewuste jager te wijzen. - En mij
is hij eveneens door het hoofd ge
gaan".
„Ginds rijdt hij, de tiende van de
rechtervleugel".
De Seraph keek om, doch 't was
te laat.
„Hij is langer dan de anderen. Meer
kan ik niet van hem zien, want hij zit
met de rug naar ons toe. Ik moet toch
gaan zoals die kolonel, dan kun je
toch zien dat een mens feitelijk nooit
zijn afkomst verloochenen kan; het
gevangenisbloed kruipt waar het niet
gaan kan.
Maar om nu terug te komen op
Amerika, dat loopt natuurlijk ook uit
op een Commissie van Goede Diensten.
We hebben onlangs in de couranten
kunnen lezen wat de heren van de
Commissie van G. D. er in Indonesië
van gemaakt hebben en ook, hoe die
heren zich daar op een zeer goede
bezoldiging onledig hebben gehouden.
Ze hadden daar een leventje als een
luis op een zeer hoofd en het is dan
ook geen wonder, dat het thans overal
in de wereld wemelt van sollicanten
naar de betrekking van lid van een
Commissie van Goede Verdiensten.
Als die Indianengeschiedenis in Amerika
tot een ontploffing komt, komt er als
gezegd ook zo'n Commissie uit de bus
van de Veiligheidsraad. Het zal de
trouwe lezer zeker allerminst verwon
deren wanneer ik hier mededeel, dat
ik me ook aangemeld heb voor het
lidmaatschap van die Commissie en
volgens bericht van mijnheer Lie, de
secretaris van de Verenigde Naties,
maak ik een bijzonder goede kans en
dan mag ik mijn medewerkers zelf
uitzoeken. Drie landen moeten daarin
vertegenwoordigd zijn en daarvoor zoek
ik dan een partner uit de Benelux en
een Fransman, ook een fatsoenlijk
mens. Voordat ik mijn sollicitatie
instuurde heb ik eerst eens nagegaan
welke werkzaamheden de leden van
Commissie van G. D. in Indonesië zo
al te verrichten hadden en dan geloof
ik dat, wanneer ongeveer dezelfde
maatstaf wordt aangelegd, ik en mijn
partners beslist aan de eisen voldoen.
Veel kunnen slapen, eten en drinken,
nou dat gaat best. Verder sport be
oefenen, gezelschapsport n.l.; in Djokja
namen ze daarvoor het onderdeel
tennissen. Daar ben ik niet zo erg
sterk in, maar ik ben bepaald een
matador in het kienen, zelfs na een
goed en rijkelijk besproeid diner.
Dansen gaat ook nog opperbest, al
geef ik de voorkeur aan een slow-fox
of een Engelse wals; daarvan wordt
men niet duizelig. Het laatste ver
eiste ligt me het minst, n.l. omgang,
gezellige omgang met dames; een be
paald onderdeel van die omgang slaagt
beter op dertig- dan op zestigjarige
leeftijd. De partners die ik heb uitge
zocht zijn Paul Spaak, van de Benelux
en Eduard Herriot, de Franse Kamer
voorzitter. We wegen ieder meer dan
honderd kilo en passen dus ook uit
dien hoofde goed bij elkaar. Alleen
hebben we bezwaar tegen de naam
„Goede Diensten", want dat kan nooit
eens met hem kennismaken. Zodra ik-"
„Doe dat niet!"
„Waarom niet? Nog wel op je eigen
verzoek heb ik
„Denk dan maar dat ik wispelturig
ben. Ga hem niet opzoeken en vraag
ook niet naar hem
„Maar waarom dan niet? Een man,
die bij Zaraila
„Dit doet hier niets ter zake! Ik wil
niet, dat de wereld zeggen zal, dat je
op mijn verzoek op een gewone Afri
kaanse jager zo bijzonder veel acht
hebt geslagen". Bij die woorden
kleurde een blos Venetia's wang.
De Seraph merkte die blos op en
schoof onrustig in het zadel heen en
weer.
Aan de heldin van Zaraila werd in
tussen in een ander gedeelte van het
kamp openlijk hulde bewezen.
La Cigarette werd zo feestelijk en
prachtig onthaald als paste bij het
kruis, dat op haar blauw en rood vest
schitterde. Op een pyramide van ran
sels, veldflessen en dierenhuiden ge
zeten, duizendmaal begroet met een
glas brandewijn of ander geestrijk vocht
kloppen. De partij die gelijk krijgt
noemt het goede diensten, maar de
andere partij, die welke geen gelijk
krijgt, noemt het slechte diensten. En
dat wensen we niet; we wensen ons
werk goed te doen. Toch hecht de
Veiligheidsraad aan de letters C. v.
G. D., aldus vertelde Lie mij en daarom
hebben we voor onze club van cent
kilo's, de naam van Commissie van
Gezellige Dikkerds gekozen. Eduard
heeft al een ton ganzenleverpastei uit
Straatsburg besteld als versnaperingen
bij ons bittertje. Paul zorgt voor
Geuzen-lambiek, dat lekkere bier van
Koekelberg uit Brussel; goed voor de
warme dagen in Amerika. En ik heb
mijn tabaksbonnen bewaard, ten be
hoeve van de talloze vredespijpen die
we met de Indianen zullen roken en
heb verder een contract afgesloten
met Lukas, de zoon van de bekende
oude vrouw Bols uit Amsterdam; dat
is voor ons vuurwater. Verder hopen
we natuurlijk op een hoop G. D.'s,
ik bedoel Gezellige Dagen, waarop
we na gebruik van vele Geestrijke
Dranken ons zullen kunnen wijden aan
een werkelijk Goed Diner. Natuurlijk
mogen daarbij ook aanwezig zijn vele
Gezelschaps-Dames, waarmee we als
goeie echtgenoten natuurlijk geen
Gekke Dingen zullen uithalen. Van die
Griezelige Druktemakers moeten we
niets hebben, neen, we zullen ons werk
rustig, degelijk en Goed Doen en we
zullen, net als die andere padvinders,
elke dag een Goede Daad verrichten.
En natuurlijk, zoals gebruikelijk, waar
heidsgetrouwe rapporten aan de Veilig
heidsraad sturen. Natuurlijk zullen we
wel wat moeilijkheden ondervinden,
doch we maken ons sterk dat we die
wel behoorlijk zullen oplossen. Zo zit
ten we bijvoorbeeld bij de liquidatie
van Amerika met enkele inventaris
stukken, zoals die atoombommen, die
daar bij honderdtallen bewaard liggen.
Eduard had daar al een bod op ge
kregen van een zekere mijnheer Maurice
Thorez, het opperhoofd van de com
munisten in zijn land, zo'n Frans
sprekend Stalintje dus, doch op dat
bod gaan we natuurlijk niet in, omdat
je nooit weten kunt, welk gebruik
zulke onbevoegden van die spring-
dingetjes zullen maken. Neen, we heb
ben eendrachtig besloten om die bom
metjes te gebruiken voor het verwar
men van de Noordpool; daar wonen
nu toch geen mensen en daar kunnen
ze dus weinig kwaad doen. We gaan
op die manier de Noordpool een beetje
gezelliger, huiselijker en meer bewoon
baar maken, dan komt er wat meer
ruimte voor „displaced persons". We
hebben ook al een aanbod gekregen
van een firma Aaron en Mozes voor
- bezongen in voor de vuist gemaakte
lofliederen, voorgedragen door stem
men, die in Europa als bas of tenor
lauweren zouden geplukt hebben, door
allen geliefkoosd en gevleid, door
honderden vurige, donkere ogen vol
bewondering aangestaard, heerste de
Kleine Meid als oppermachtig ge
biedster.
Doch toen het banket was afgelo
pen, bevrijdde zij zich van de armen,
die haar trachtten gevangen te houden
en verdween in de donkere n^ht.
Wat haar scheelde wist zij niet; zij
was rusteloos en gedrukt.
Terwijl zij moederzalig alleen onder
het licht der sterren stond en de blik
ken over de legerplaats liet weiden,
kwamen de tranen haar in de ogen.
„Ze leven toch enkel en alleen voor
de strijd! Als de dieren des velds ko
men ze aan hun einde!" dacht zij.
De woestijnhavik en de
paradijsvogel.
Door een brede strook vrij terrein
van het kamp gescheiden, stonden de
grote tenten van de maarschalk en