vrijdag 4 febr. 1949 Goede Diensten. feuilleton TWEE SOUVEREINEN GEDIEND De schakel ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN 5e Jaargang Nummer 212 Drukkers-Uitgevers Firma SMOOR DE HULSTER - Boulevard 120 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296 Verschijnt iedere Vrijdag Abonnementsprijs f 1,per kwartaal; franco per post f 1,15 Prijs der advertentiën 7 cent per m.m. bij abonnement korting Advertenties met „brieven onder nr. of bij ons te bevragen", 10 cent extra V. In de Haagse Post van 15 Januari j.l. las ik, dat het aantal Indianen in de Verenigde Staten in sterkere mate toeneemt dan de overige bevolkings groepen in dat grote land. Waren er vijfentwintig jaar geleden nog maar 250000 Indianen, thans bedraagt hun sterkte al 420000 zielen. Dat zal voor vele onder ons een verrassende mede deling zijn, want we wisten immers niet beter dan dat de Indianen aan het uitsterven waren in de reservaten, die hun ter bewoning in de Verenigde Staten zijn aangewezen. Zo'n reservaat is overigens een aanlokkelijk land, want dat is vrij van belastingheffing! Zouden wij in Westelijk Zeeuwsch- Vlaanderen, dat toch maar zo'n ver geten uithoek is in de ogen van ons regeringsautoriteiten, niet eens een actie kunnen gaan voeren dat het Land van Cadzand voor ons ook als zo'n reservaat wordt aangewezen. Bin nenkort immers moeten we, dank zij onze regering, toch weer entree be talen - in de vorm van veergeld - om toegelaten te worden tot dat gebied, zodat het dus feitelijk al zo wat buiten het overig Nederlands grondgebied ligt. En wat te zeggen van die belasting vrijdom, wanneer ons dan datzelfde voorrecht wordt toegekend als aan de Indianen in Amerika. Niet meer ge plukt te worden door Lieftinck en zijn soortgenoten;* een mens kan zich die zaligheid werkelijk niet indenken. Persoonlijk heb ik het er voor over om een Indianen-costuum aan te trek ken. Hun laatste new-look is een bosje veren op je kop, een mes, een medicijn zakje (daarvoor kun je een stuutzak gebruiken), en verder nog een flesje vuurwater en een paar vilten schoenen. Voor dat vuurwater had ik gedacht aan een bemande fles van pl.m. 10 Liter uit Schiedam, dan kun je ook nog eens een ander gerieven. En ver der, niet te vergeten een vredespijp, want de ruzie moet de wereld uit en bovendien gaat de tabak toch van de bon. Maar alle gekheid op een stokje, want daarvoor is de zaak te ernstig. Wat is n.l. het geval? Door die aan houdende aanwas van het aantal Indianen in Amerika, zal een emancipatie van dat volk niet uitblijven. En daar mede komt dan ook de vraag naar zelfbestuur uiteindelijk op de proppen, precies zoals we dat in Indonesië heb ben kunnen aanschouwen. Het idee van de afgevaardigde van Amerika in de Veiligheidsraad, Professor IJessup, is, dat Indonesië uitsluitend toekomt aan het Indonesische volk en dat de Nederlanders daar maar zo gauw 126) door OUIDA Hij was dankbaar, dat de eerbewij zen, die het gehele leger voor hem verwachtte en die de vijandschap van Chateauroy weldra niet meer bij machte zou wezen hem te onthouden, hem niet dwongen thans in de gloed der middagzon voorwaarts te treden en die beloning als gewoon soldaat aan te nemen onder de ogen van de man, die hij liefhad, van de vrouw die hij aanbad. Roerloos als een standbeeld zat hij in het zadel en sloeg geen enkele blik naar de zijde, waar de driekleur aan de vlaggestok boven het hoofd van Venetia wapperde. Zodoende hoorde hij ook Cigarette's ridderlijke woorden niet en toen deze langs de gelederen reed, zag hij zijn kleine kameraad wel en kwam er een glimlach op zijn lip- den, maar die glimlach droeg alleen het stempel van lusteloze, vriendelijke mogelijk uit moeten. Wanneer de ge schiedenisboeken niet liegen - en dat staat voor mij vast, n.l. dat zij dat niet doen - dan zijn de blanke Ameri kanen nog niet zo lang in Amerika als wij, Nederlanders, in Indonesië. Eerst waren er in Amerika alleen rode Amerikanen (ik bedoel rood van huids kleur), n.l. Indianen. En toen kwamen er wat indringers, na de jaren 1600, dus toen de Nederlanders reeds in Indonesië zaten. De eerste vreemde lingen in Amerika waren ook weer Nederlanders en ook wat Fransen. Eerst vele, vele jaren later kwamen er Engelsen, Duitsers, Italianen enz.; alle Europese landaarden hebben zich daar voor en na gevestigd. En uit die Europeanen is een mengsel ontstaan, wat wij tegenwoordig als de Ameri kanen betitelen. In feite zijn dus die blanke Amerikanen eigenlijk vreemde lingen in Amerika, zoals de Néder- landers in Indië; en de eigenlijk gezegde Amerikanen - de mensen die dus het uitsluitend recht hebben op Amerika, volgens de principes van Professor IJessup - zijn dus de Indianen. Het ziet er derhalve maar gek uit met de stam genoten van Prof. IJessup, wanneer vandaag of morgen de Indianen ook eens met een actie beginnen in de Veiligheidsraad. Het beginsel van IJessup is overigens wel aantrekkelijk ook voor het Land van Cadzand. Jammer eigenlijk dat die Kelten en Kimbren, de oorspronke lijke bewoners van Zeeuwsch-Vlaan- deren zo jong gestorven zijn en zij er nu, na vijftienhonderd jaren, zo weinig familieleden meer hebben. Anders kon den we op meer gefundeerde gronden onze rechten op zelfstandigheid van het Land van Cadzand bij de Veilig heidsraad bepleiten. Enfin, we zullen zien wat we daarvan maken kunnen. Een feit is verder, dat de Australiërs er te zijner tijd ook uit moeten, want de oorspronkelijke bewoners van Australië, de Maoris, zijn ook van plan hun eigen land terug te eisen. De blanke Australiërs zijn nakomelingen van uit Engelse gevangenissen aikomstige gedeporteerden en die wonen daar pas honderdvijftig jaar, dus veel korter dan wij in ons voormalig Nederlands-Indië, dat al 3V2 eeuw deel van Nederland is. Waar die Australiërs dan heen moeten, als zij dat land moeten verlaten? Natuurlijk ook terug naar de plaats van herkomst, dus terug naar de ge vangenis in Engeland. Het zal de Australische afgevaardigde in de Veilig heidsraad, die kolonel, die zo'n grote bek opzette tegen de fatsoenlijke Nederlanders en die ons notabene voor imitatie-Hitiers uitmaakte, niet meeval len. Als je zo'n mens hoort te keer herkenning en wondde Cigarette die per dan een steek met zijn lans had kunnen doen. Het gevreesde ogenblik kwam. De troepen stelden zich, met de cavalerie aan het hoofd, in beweging en begon nen te defileren. Cecil defileerde mede en hief de lans zo hoog mogelijk op om zijn gezicht achter de dunne schacht te verbergen. Toen de laatste jager voorbij was, ontsnapte Venetia een zucht van smart en verlichting. Verbaasd wendde de Seraph het hoofd om. „Ben je niet wel, lieveling?" „Zeker wel! Volkomen". „Dat zou ik toch niet zeggen. - Daar heb je zo waarlijk vergeten mij die bewuste jager te wijzen. - En mij is hij eveneens door het hoofd ge gaan". „Ginds rijdt hij, de tiende van de rechtervleugel". De Seraph keek om, doch 't was te laat. „Hij is langer dan de anderen. Meer kan ik niet van hem zien, want hij zit met de rug naar ons toe. Ik moet toch gaan zoals die kolonel, dan kun je toch zien dat een mens feitelijk nooit zijn afkomst verloochenen kan; het gevangenisbloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar om nu terug te komen op Amerika, dat loopt natuurlijk ook uit op een Commissie van Goede Diensten. We hebben onlangs in de couranten kunnen lezen wat de heren van de Commissie van G. D. er in Indonesië van gemaakt hebben en ook, hoe die heren zich daar op een zeer goede bezoldiging onledig hebben gehouden. Ze hadden daar een leventje als een luis op een zeer hoofd en het is dan ook geen wonder, dat het thans overal in de wereld wemelt van sollicanten naar de betrekking van lid van een Commissie van Goede Verdiensten. Als die Indianengeschiedenis in Amerika tot een ontploffing komt, komt er als gezegd ook zo'n Commissie uit de bus van de Veiligheidsraad. Het zal de trouwe lezer zeker allerminst verwon deren wanneer ik hier mededeel, dat ik me ook aangemeld heb voor het lidmaatschap van die Commissie en volgens bericht van mijnheer Lie, de secretaris van de Verenigde Naties, maak ik een bijzonder goede kans en dan mag ik mijn medewerkers zelf uitzoeken. Drie landen moeten daarin vertegenwoordigd zijn en daarvoor zoek ik dan een partner uit de Benelux en een Fransman, ook een fatsoenlijk mens. Voordat ik mijn sollicitatie instuurde heb ik eerst eens nagegaan welke werkzaamheden de leden van Commissie van G. D. in Indonesië zo al te verrichten hadden en dan geloof ik dat, wanneer ongeveer dezelfde maatstaf wordt aangelegd, ik en mijn partners beslist aan de eisen voldoen. Veel kunnen slapen, eten en drinken, nou dat gaat best. Verder sport be oefenen, gezelschapsport n.l.; in Djokja namen ze daarvoor het onderdeel tennissen. Daar ben ik niet zo erg sterk in, maar ik ben bepaald een matador in het kienen, zelfs na een goed en rijkelijk besproeid diner. Dansen gaat ook nog opperbest, al geef ik de voorkeur aan een slow-fox of een Engelse wals; daarvan wordt men niet duizelig. Het laatste ver eiste ligt me het minst, n.l. omgang, gezellige omgang met dames; een be paald onderdeel van die omgang slaagt beter op dertig- dan op zestigjarige leeftijd. De partners die ik heb uitge zocht zijn Paul Spaak, van de Benelux en Eduard Herriot, de Franse Kamer voorzitter. We wegen ieder meer dan honderd kilo en passen dus ook uit dien hoofde goed bij elkaar. Alleen hebben we bezwaar tegen de naam „Goede Diensten", want dat kan nooit eens met hem kennismaken. Zodra ik-" „Doe dat niet!" „Waarom niet? Nog wel op je eigen verzoek heb ik „Denk dan maar dat ik wispelturig ben. Ga hem niet opzoeken en vraag ook niet naar hem „Maar waarom dan niet? Een man, die bij Zaraila „Dit doet hier niets ter zake! Ik wil niet, dat de wereld zeggen zal, dat je op mijn verzoek op een gewone Afri kaanse jager zo bijzonder veel acht hebt geslagen". Bij die woorden kleurde een blos Venetia's wang. De Seraph merkte die blos op en schoof onrustig in het zadel heen en weer. Aan de heldin van Zaraila werd in tussen in een ander gedeelte van het kamp openlijk hulde bewezen. La Cigarette werd zo feestelijk en prachtig onthaald als paste bij het kruis, dat op haar blauw en rood vest schitterde. Op een pyramide van ran sels, veldflessen en dierenhuiden ge zeten, duizendmaal begroet met een glas brandewijn of ander geestrijk vocht kloppen. De partij die gelijk krijgt noemt het goede diensten, maar de andere partij, die welke geen gelijk krijgt, noemt het slechte diensten. En dat wensen we niet; we wensen ons werk goed te doen. Toch hecht de Veiligheidsraad aan de letters C. v. G. D., aldus vertelde Lie mij en daarom hebben we voor onze club van cent kilo's, de naam van Commissie van Gezellige Dikkerds gekozen. Eduard heeft al een ton ganzenleverpastei uit Straatsburg besteld als versnaperingen bij ons bittertje. Paul zorgt voor Geuzen-lambiek, dat lekkere bier van Koekelberg uit Brussel; goed voor de warme dagen in Amerika. En ik heb mijn tabaksbonnen bewaard, ten be hoeve van de talloze vredespijpen die we met de Indianen zullen roken en heb verder een contract afgesloten met Lukas, de zoon van de bekende oude vrouw Bols uit Amsterdam; dat is voor ons vuurwater. Verder hopen we natuurlijk op een hoop G. D.'s, ik bedoel Gezellige Dagen, waarop we na gebruik van vele Geestrijke Dranken ons zullen kunnen wijden aan een werkelijk Goed Diner. Natuurlijk mogen daarbij ook aanwezig zijn vele Gezelschaps-Dames, waarmee we als goeie echtgenoten natuurlijk geen Gekke Dingen zullen uithalen. Van die Griezelige Druktemakers moeten we niets hebben, neen, we zullen ons werk rustig, degelijk en Goed Doen en we zullen, net als die andere padvinders, elke dag een Goede Daad verrichten. En natuurlijk, zoals gebruikelijk, waar heidsgetrouwe rapporten aan de Veilig heidsraad sturen. Natuurlijk zullen we wel wat moeilijkheden ondervinden, doch we maken ons sterk dat we die wel behoorlijk zullen oplossen. Zo zit ten we bijvoorbeeld bij de liquidatie van Amerika met enkele inventaris stukken, zoals die atoombommen, die daar bij honderdtallen bewaard liggen. Eduard had daar al een bod op ge kregen van een zekere mijnheer Maurice Thorez, het opperhoofd van de com munisten in zijn land, zo'n Frans sprekend Stalintje dus, doch op dat bod gaan we natuurlijk niet in, omdat je nooit weten kunt, welk gebruik zulke onbevoegden van die spring- dingetjes zullen maken. Neen, we heb ben eendrachtig besloten om die bom metjes te gebruiken voor het verwar men van de Noordpool; daar wonen nu toch geen mensen en daar kunnen ze dus weinig kwaad doen. We gaan op die manier de Noordpool een beetje gezelliger, huiselijker en meer bewoon baar maken, dan komt er wat meer ruimte voor „displaced persons". We hebben ook al een aanbod gekregen van een firma Aaron en Mozes voor - bezongen in voor de vuist gemaakte lofliederen, voorgedragen door stem men, die in Europa als bas of tenor lauweren zouden geplukt hebben, door allen geliefkoosd en gevleid, door honderden vurige, donkere ogen vol bewondering aangestaard, heerste de Kleine Meid als oppermachtig ge biedster. Doch toen het banket was afgelo pen, bevrijdde zij zich van de armen, die haar trachtten gevangen te houden en verdween in de donkere n^ht. Wat haar scheelde wist zij niet; zij was rusteloos en gedrukt. Terwijl zij moederzalig alleen onder het licht der sterren stond en de blik ken over de legerplaats liet weiden, kwamen de tranen haar in de ogen. „Ze leven toch enkel en alleen voor de strijd! Als de dieren des velds ko men ze aan hun einde!" dacht zij. De woestijnhavik en de paradijsvogel. Door een brede strook vrij terrein van het kamp gescheiden, stonden de grote tenten van de maarschalk en

Krantenbank Zeeland

De Schakel | 1949 | | pagina 1