6 Sept.
Voetbaldiagnose
lijf. Geen woord Frans is er bij, ook
geen Hollands, maar puur cokney-
Haags en de walvis dient natuurlijk
van repliek. Als je hen hoort kom je
gauw tot de ontdekking dat hun
voorzaten niet veel bijzonders was; ze
gaan bij de beschrijving van eikaars
familie en afkomst terug tot de tijd
van Napoleon en dan blijkt dat al die
voorouders eigenlijk dieven, moorde
naars en zeerovers waren en allemaal
zijn opgehangen of op zijn minst ge
vierendeeld hadden moeten worden.
Weldra komen de mannen hun vrou
wen te hulp en dan schijnt de ene
helft van die mannen te behoren tot
de volgelingen van Stalin, terwijl de
andere helft ten onrechte aan de zui
vering schijnt te zijn ontsnapt, kortom de
Hoekse en Kabeljauwse twisten op
politiek terrein. Erg vermakelijk voor
de omliggende en bijzonder leerzaam
voor de aandachtig luisterende jeugd!
Het wil mij voorkomen dat bezoe
kers van het stille strand wanneer zij
's avonds naar huis terugkeren, der
mate tot rust zijn gekomen op hun
rustdag, dat zij naar lichaam en geest
geradbraakt 's Maandags weer blij zijn
te mogen werken en niet behoeven te
rusten, althans niet aan het stille strand.
En nu buiten het stille strand te
Scheveningen, hoe is het daar? Ook
daar weer niets dan mensen, duizen-
de mensen, die zichzelf en natuurlijk
ook andere vervelen. Ze schuifelen
langs de Boulevard of zitten op een
van de volgepropte café-terrassen.
Lachen doen ze nieter is ook niets
lolligs te beleven. Ze kijken naar an
dere mensen, precies zoals ze dat in
de winter op een café-terras in de
stad doen. Ook zij hebben gebrek aan
strand, te kort aan ruimte, want ook
zij moeten die ruimte met tienduizen
den delen. En ook hier door de vol
heid een groot lawaai, ook hier geen
rust voor de rustdag.
En dat toch is de bedoeling van
een dag naar zee, een dag naar het
strand. En dat is alleen te bereiken
op een rustig strand. Gelukkig kennen
wij hier in Zeeuwsch-Vlaanderen nog
geen stille strand of mondain gewoel
als in Scheveningen. Wij hebben hier
alom nog het werkelijk stille strand
zoals we nodig hebben om des Zon
dags eens echt tot rust te komen, er
eens echt helemaal uit te zijn. Hoe
overheerlijk is het om aan het strand
monisch genot in die vliegende tocht
door het bos, was er een onstuimige,
ademloze gewaarwording van wellust
in die halsbrekende jacht bij mane
schijn en sterrenlicht.
Intussen was het gevaar bij iedere
slingering van -het rijtuig nabij. Nu
eens in het maanlicht duidelijk zicht
baar, dan weer in de schaduw verlo
ren, in hun bliksemsnelle vaart toch zo
bevallig over grasland en heuvels, over
struiken en ruigte springende met die
duizelingwekkende snelheid, welke de
meeste paarden, die de „monarch der
hooglandse valleien" jagen, dood doet
neervallen, schoten de herten voor het
rijtuig uit. De twee muisvalen met
dolle ijver ze op de hielen! Het vuur
van de jacht brandde in het jonge
paard. Wat bekreunde het zich om
het lichte rijtuig, dat 'slingerend en
stotend volgde? Het voelde het ge
wicht daarvan evenmin als wanneer
het een strohalm was geweest en ge
strekt ?als een hazewindhond, was het
met één sprong van de weg en rende
tussen de bomen door en dwars over
het weiland de herten achterna.
Zonder de druk der strengen te ge-
tot rust te komen en zich eens helemaal
los te maken van zijn werk of van de
beslommeringen van het dagelijks leven.
De kinderen spelen ongestoord in het
zand en fantaseren met een schopje
en een emmertje de heropbouw van
verwoest Nederland. Zij zijn aan zee
in hun element, ze hebben de ruimte
en kunnen zich in hun spel helemaal
uitleven, zonder de ouders tot last te
zijn. En ook daardoor komen de
ouders nu eens echt tot rust. De
zeewind maakt slaperig en gerust kun
nen ze aan het strand, op de duinen
of de zeedijk hun middagdutje doen.
De zee komt van verre, brengt sche
pen over die ook van verre komen en
zo gaan ook de gedachten van hen
die daar aan het strand liggen te
luieren over op ver verwijderde on
derwerpen. In ieder geval blijven ze
niet op het leven van allen dag han
gen; zij richten zich ook op zaken
waaraan in de dagelijkse sleur geen
aandacht wordt besteed en zo vindt
onder het melodieuze ruisen en kab
belen der zee de drukke mens van
dezen jachtigen tijd zichzelf terug.
Ziehier het ideaal van het strand
leven. Een ideaal dat voor de groot
stedeling niet bereikbaar is doch voor
de bewoner van het Land van Cad-
zand voor het grijpen ligt. Mensen
grijpt dat ideaal, maakt daar elke
Zondag, zo lang het weer het toelaat,
een dankbaar gebruik van. De ver
enigingen voor vreemdelingenverkeer
hebben mogelijk gemaakt dat U te
Breskens, Groede, Nieuwvliet en Cad-
zand van een gezellig en gelukkig nog
rustig strandleven kunt genieten en
elk van die verenigingen is nog steeds
doende om U aan het strand nog meer
comfort en gezelligheid te bieden. Elk
van deze plaatsen geeft U iets anders;
Breskens het Zwembad, Cadzand het
Zwin, Groede de duinen enz. En als
oud Sinte Piernaar zeg ik, niet vrij
van chauvinisme, maar toch rechtstreeks
uit het hart:
De mooiste duinen hebben Groede en Cadzand
Doch het kleine Nieuwvliet het heerlij kstestrand.
Geen overbevolking, danspaleis of Casino
Niets van dat alles, maar wel een .Eldorado.
L.
gaan de dames naar
voelen en door het geratel der wielen
achter hen nog slechts doller gemaakt,
bleven zij de herten in vliegende vaart
op het spoor.
Terwijl Cecil zich met zijn volle ge
wicht achterover had geworpen, terwijl
zijn handen de teugels stijf hielden
omklemd en zijn spieren bij zijn ver
geefse popingen om over de hollende
dieren meester te worden, tot scheu-
rens toe waren gespannen, ontwaakte
het jagersvuur onwillekeurig in zijn
borst, al waren zijn ogen uit vrees en
bezorgdheid voor zijn gezellin op deze
gericht.
„Tallyho! Vooruit! 't Is, bij mijn
ziel, toch prachtig!" riep hij bijna on
willekeurig uit. „Zit in Godsnaam stil,
Beatrix! Ik zal je redden!"
Wel waren die woorden met elkan
der in tweestrijd, maar zij drukten
toch volkomen uit wat Cecil gevoelde.
Was hij alleen geweest, dan zou hij
met hart en ziel in die dolzinnige jacht
zijn opgegaan. Door het dreigende ge
vaar stond hij voor zijn gezellin doods
angsten uit.
Voort renden de herten! Voort joe
gen de paarden! Door een straal der
In een vereniging dient het wel en
wee door de leden gemeenschappelijk
gedragen te worden, d.w.z. in tijden
dat de vereniging bloeit, er een op
waartse lijn loopt in de prestaties van
hetgeen de doelstelling der vereniging
is, moeten alle leden hierin mededelen
komt er tegenslag, of dreigt de ver
eniging in prestaties of hechtheid in
te boeten, door welke oorzaken ook,
dan is het de plicht van ieder lid zich
volkomen voor de club te geven. De
praktijk laat ons echter zien, dat veel
leden dat weinig of helemaal niet be
seffen. Individuele prestaties mogen in
verenigingen welke in ploegverband
spelen geen overwegende betekenis
krijgen. Dat kan een ploeg de dood
steek geven. Hoe vele Breskens-spelers
nog steeds kunnen volharden met zich
te gedragen alsof zij beter, meer, ho
ger zijn dan hun medespelers is een
raadsel. Wat de drijfveren zijn van de
vele negatieve elementen in v.v. Bres
kens, weet ik niet, maar ongure su
jetten zijn aanwezig, dat laten ons de
laatste wedstrijden zien.
Met zo'n gammel schip de compe
titie-reis aanvaarden zou wel eens
slecht kunnen aflopen.
Er is aan die aftakeling te ontko
men als: De stinkende wonden er wor
den uitgesneden en niet met allerlei
pleistertjes worden gelaptals de spe
lers niet langer spelen voor zichzelf
maar de club in de eerste plaats stel
len; de verhoudingen tussen spelers
onderling zowel als tegenover bestuur
oprecht sportief en eerlijk worden. Al
leen al, als aan hetgeen hier wordt
gepropageerd wordt voldaan, is - er
reeds een eerste stap gedaan aan de
wederopbouw van v.v. Breskens. Max.
Gevonden voorwerpen.
Drie handdoeken, een wit gebreid
kinderjasje, twee portemonnaie's met
inhoud, een bedrag aan geld, ruim
tien gulden, een dames broche, een
herenvest, een zwart damesjasje, een
tas met tijdschriften.
Inlichtingen Groepbureau Rijkspolitie
te Aardenburg.
Twee fruitkistjes, gemerkt Veiling
vereniging Walcheren", een armband.
Inlichtingen ter -gemeente-secretarie
te Schoondijke.
Een huissleutel.
Inlichtingen ter gemeente-secretarie
te Groede.
maan verlicht, schoot de gehoornde
troep nog onstuimiger door de sche
mering voort. Nog sneller stoven de
muisvalen, in verrukking over hun vrij
heid, over het veld. In vliegende vaart,
zonder zich om iets te bekommeren,
schoten zij door het dichte gebladerte
en de wuivende takken. Tevergeefs
wilde de een telkens de ander voorbij
komen. Hun ijzers deden vuurrode
vonken uit de stenen spatten. Het rij
tuig werd zwaaiend en gierend en hot
send voortgesleurd door het net van
boomstammen, die zich als zwarte pi
laren tegen de staalblauwe heldere
hemel aftekenden.
De snelheid der paarden had het
toppunt bereikt. Reeds bestond er
doodsgevaar, toen eensklaps vlak voor
het rijtuig, een lichtende streep zicht
baar werd. De trillende lichtstreep
strekte zich dwars over hun pad uit.
Voor 't eerst klonk een angstkreet van
de verbleekte lippen naast Bertie.
„De rivier! O, hemel! De
rivier!'1 (Wordt vervolgd).
