WK voetbal Frankrijk 1998
Oranjes geheime wapen in dienst van het collectief
Damesvoetbal zeeland
op hoog niveau
'Supporter van Oranje blijf ik altijd'
AANVALLEN!
'AL SCOORT-IE TWINTIG KEER IN DIE FINALE, ONZE PIERRE GAAT NOOIT NAAST Z'N PANTOFFELS LOPEN'
OOSTKAPELLE - Het Zeeuwse damesvoetbal staat op hoog niveau.
En dat mag ook wel eens in de krant. Dit jaar eindigde het eerste da
meselftal van Oostkapelle op de derde plaats in de landelijke eerste
klas. Een prestatie waar heel Zeeland trots op mag zijn, want de
speelsters komen de hele provincie.
GRAAT HINDRIKS UIT HET DRENTSE EMMEN ZET EEN PUNT ACHTER HET INDIANENVERHAAL
Niveau
TOP
'Al scoort-ie twintig keer in die finale, onze Pierre gaat nooit naast z'n pantoffels lopen'
Schotland speelde, gingen we
een keer in de maand kijken, la
ter werd dat iets minder."
Plannen om naar Frankrijk te
vertrekken zijn er desondanks
niet. „Onze Johan gaat samen
met zijn vriend Theo, maar ik
blijf lekker met Jan op de bank
kijken. Als Pierre moet spelen,
ben ik toch veel te gespannen.
Toen hij in het Pare des Prinses
met Celtic tegen Paris Saint
Germain speelde, ben ik zelfs
een keer weggelopen van de
spanning.Verschrikkelijk.
Ik weet nog wel dat hij in de in
terland tegen Wales twee keer
scoorde in vier minuten tijd. Bij
ons thuis ging de bank bijna
door tweeën, ook al zaten alleen
onze Jan en ik er op. Ten tweede
FOTO: ERALD VAN DER AA
is het nog maar de vraag of hij
echt wordt opgesteld. Kijk, als
Pierre niet speelt, dan blijf ik
wel thuis op de bank zitten om
te kijken of ik z'n kopke niet af
en toe uit dat dug-out hokske zie
komen."
Finale
De jonge Van Hooijdonk debu
teerde bij SC Welberg, maar
maakte al snel de overstap naar
de voetbalclub van de naburige
stad Steenbergen. Een scout
van NAC spotte de spits bij
Steenbergen en Van Hooijdonk
kon op proef naar de B'tjes van
NAC komen. „Van korte duur",
herinnert Corry zich die het
verhaal al menigmaal voor de
pers reproduceerde. „Hij was
niet snel genoeg." Terug bij
Steenbergen kwam de aanval
ler bij A-jeugd terecht. „Zijn
toenmalige trainer Hellen-
doorn kwam op een gegeven
moment naar me toe en zei: we
kunnen Pierre niet langer hou
den, ze trekken van alle kanten
aan 'm."
Zijn keuze viel op RBC, waarna
hij na twee Roosendaalse jaren
(onder Wally Jansen en Cor
Pot) bij zijn geliefde NAC te
rechtkwam. Pierre schoot NAC
naar de eredivisie en onder de
bezielende leiding van Ron
Spelbos eindigde het eredivi
sie-debuut van NAC op een
verdiende zevende plaats. Bij
zijn vertrek naar Celtic zwoer
Van Hooijdonk de inmiddels
wereldbekend geworden buik
schuiver af, maar het scoren
bleef. Het afgelopen seizoen
werd de jongste telg uit de Wel-
bergse spitsenfamilie in de
Nottinghamse schaduw van de
Premier League in het geniep
klaargestoomd voor het aller
hoogste: een plaatsje in oranje.
„Zeker voor Pierre. De natio
nale selectie was zijn ideaal en
dat is het nog steeds. Vreselijk
fanatiek is ie. En voor hem is
het aanpoten hoor. De trai
ningsdiscipline in Engeland is
wat losser dan hier. Minder
conditiewerk. Als hij bij Oranje
traint moet hij in het begin echt
tot het uiterste gaan om het
tempo bij te houden. En zijn
mentaliteit? Die is van kleins af
aan hetzelfde gebleven. Onze
Pierre wil altijd winnen en hij
heeft er dan ook alle vertrou
wen in dat Oranje wereldkam
pioen wordt. Of ik daar ook zo
over denk? Natuurlijk jongen!
Ik hoop dat ze het halen en dat
Pierre het winnende finale-
doelpunt scoort. De enige voor
waarde voor mijn vertrek naar
Frankrijk is dan ook dat het
Nederlands elftal in de finale
komt."
Gewone mensen
Hoewel Corry al honderden
wedstrijden van haar zoon zag,
blijft de tackle het pijnlijkst
om te zien. „Ik vind het ver
schrikkelijk als ze hem schop
pen. Dan hou ik m'n hart vast.
Al zijn wedstrijden blijven me
bezighouden, vooral in positie
ve zin natuurlijk. Bij één van
zijn laatste wedstrijden van
Nottingham was ik met tante
Ria en Karin in het stadion.
Vlak voor de wedstrijd komen
ze het veld op en dan worden de
spelers altijd voorgesteld. Dan
galmt het door dat stadion:
'And with number nine, ladies
and gentleman, Pi-aaair ven
Hooooooydonk!!!'. Door merg
en been. Als je dan duizenden
mensen in dat stadion de naam
van jouw zoon hoort scanderen,
krijg je tranen in je ogen. Dat is
zo mooi om mee te maken, daaj.'
wen je nooit aan."
Door de sterrenstatus van de
sympathieke voetballer staa n
Corry, Jan en Johan vaak in h et
middelpunt van de belangstel
ling. Op het terras van hotel
Aarden is dat goed te merken.
Iedere minuut fietst er wel ieen
stadsgenoot voorbij die :zijn
hand op steekt. Toch komt het
woord kapsones niet in de vo
cabulaire van de Van Hooij-
donks voor. „Wij zijn ge-wone
mensen en wij blijven gewone
mensen. Onze Pierre is precies
hetzelfde. Al scoort-ie twintig
doelpunten op het WK, dan
gaat-ie nog niet naast z'n pan
toffels lopen. Het is gewoon een
verschrikkelijke goeie jongen
en we gunnen het 'm met z'n al
len van harte."
Toen Pierre van Hooijdonk vijf jaar oud was, zette hij zijn
eerste stapjes op de groene voetbalvelden van SC Wel
berg. Pierre was nog gewoon 'ons Pjèrke' en kon nog maar
amper de veters van z'n voetbalschoenen strikken. Niets
wees erop dat het iele manneke uit Welberg uit zou groei
en tot de voetbalreus van nu. Ook Corry en Jan van
Hooijdonk hadden nog geen flauw vermoeden dat hun
zoon zich tot een spits van wereldformaat zou ontpoppen.
Steun was er altijd. Ma Van Hooijdonk reed desnoods
naar het andere eind van de aardkloot als Petrus Ferdi-
nandus Johannes moest trainen.
door Bart Koenen
„En wij hadden zo'n grote wa
gen die zoop als een eggel", me
moreert de goedgemutste moe
der die met haar hartsvriendin
Jopie is neergestreken op het
terrasje van het Steenbergse
hotel Aarden. „Toen ie elf was,
wilde Pierre al van die voetbal
schoenen van een paar honderd
gulden. Het beste van het beste.
Tuurlijk kreeg hij die. Ook al
moesten mijn man en ik er kei
hard voor werken, het geld was
niet zo belangrijk, het is voor
ons altijd veel belangrijker ge
weest dat onze Pierre en Johan
plezier hadden in wat ze deden.
Pierre dacht als klein kind al
leen maar aan voetballen en wij
hebben 'm daarin gesteund.
Onze Johan is wat dat betreft
iets anders, hij zat ook op voet
bal, maar ging net zo graag ju
doën of fietscrossen."
Hoewel Hiddink de oranje-
spits tot nu toe alleen als pinch-
hitter (crisismanager die orde
op zake stelt, red.) gebruikte,
heeft de sympathieke en altijd
scorende bal
virtuoos
Nottingham Forrest (34 doel
punten dit seizoen) zowel in
Engeland als Nederland een
enorme schare trouwe fans op
gebouwd. „Maar zijn oma is de
grootste fan van allemaal", ver
zekert Corry nippend van haar
Spaatje blauw. „Ze is 85 jaar en
zit al een tijdje in een verzor
gingstehuis. Oma volgt alles en
heeft haar hele kamer behan
gen met voetbalprullaria. Vlag
gen, shawls en shirtjes van
NAC, Celtic en Nottingham.
Alles is geel, groen, rood en
oranje. Poppetjes en petjes van
Pierre, oranje-klokjes, WK-
pantoffels en zelfs Van Hooijd-
onk-pyama's, ze heeft het alle
maal. Voor het aanstaande WK
heeft ze zelfs zo'n grote koe
aangeschaft, met zo'n oranje
lintje in zijn nek."
Spanning
Ook Corry volgde de carrière
van haar zoon op de voet. Sa
men met Jopie bezocht ze alle
ere- en eerste divisiestadions
van Nederland en was geregeld
als eregast op visite in de sky-
boxen van het immense
stadion van The Old Firm
(Celtic, red.). „In het be
gin vonden we het wel
jammer dat ie naar
Schotland vertrok. Zo
ver weg. En dan te be
denken dat Feyenoord 'm
voor drie miljoen had kun
nen kopen! Toen Pierre net in
•Staand vanaf links: Bram Vervenne interim coach), Jolanda Zivigtman (coach),
Nancy Bahadoer, Trees Vervenne, Joska Lamper, Irma de Witte, Ilona Harthoorn,
Carolien Duine en Astrid Adriaanse; vooraan vanaf links: Coby Coppoolse (grens
rechter), Dorien Vervenne, Arja Boogaard (trainster), Ilona Stouthamer, Janita
Davidse, Nienke de Vries en Hanneke Louivs (verzorgster).
Het grote opperhoofd van de Oranje-clan heet Graat
Hindriks en komt uit het Drentse Emmen. Sinds zijn
trommeldebuut op het Europese kampioenschap van
1988 is het opzwepende ritme van de Oranje-supporter
onlosmakelijk met het legioen verbonden. Maar de grote
doorbraak kwam op het wereldkampioenschap van 1994
in de VS. In een souveniershop in cowboydorp Kissimee
kocht de trommelaar een oranje indianentooi en haalde in
de wedstrijd tegen België (Orlando) de wereldpers. Hij
veroverde voetbalharten van Tokio tot Brasilia en zelfs
Johan Cruijff kwam in Burca, Turkije, netjes aan hem
vragen of hij met Hindriks op de foto mocht.
door Bart Koenen
„Vroeger had ik een hekel aan
voetbal", biecht Hindriks op,
die in 1951 het levenslicht zag in
zijn Limburgse geboorteplaats
Geleen. „Met z'n allen stomweg
achter zo'n balletje aanhollen,
en ze als ze 'm dan eenmaal te
pakken hadden, trapten ze 'm
nog weg ook. Als er vroeger een
mooie film op TV was en er
werd gevoetbald, werd die rol
prent nog afgelast ook! Omdat
ze weer zonodig een wedstrijd
uit moesten zenden. Ik moest er
niks van hebben en ik kon er
zelf dan ook helemaal niks
van."
De afkeer veranderde in liefde
toen Hindriks in 1970 naar het
Drentse Emmen verhuisde en
geregeld naar het lokale ama
teurclubje WKE ging kijken. De
liefde werd een passie in 1974.
Hindriks ging met een groep
vrienden naar de legendarische
wereldkampioenschappen in
Duitsland. En ook toen al had
Hindriks een onweerstaanbare
aantrekkingskracht op be
roemdheden. „Ik ging naar de
wedstrijd Nederland-Uruguay
(2-0, red.) en zat tien meter van
de toenmalige Amerikaanse mi
nister Henry Kissinger van
daan. Het was die wedstrijd
waarin De Nees zo verschrikke
lijk werd geschopt. Hij liep
bloedend en bikkelend over de
mat en die twintigduizend Ne
derlanders maar roepen: 'Jo
han! Johan!'. Dat is een gewel
dige ervaring geweest, en ik
denk dat ik toen getuige ben ge
weest van het beste Nederland
se elftal ooit."
Vierkante doelpalen
Vanaf die tijd bezocht Hindriks
alle kwalificatiewedstrijden
van Oranje die thuis werden ge
speeld. Toen het WK in Argenti
nië werd gespeeld, bleef Hind
riks thuis. De trip kostte te veel
en bovendien moest de Em-
menaar niks hebben van de
toenmalige militaire dictatuur.
De finale zag Hindriks thuis
voor de buis. De laatste minuut
staat hem in het geheugen ge
grift. „Als die Argentijnen geen
vierkante doelpalen hadden ge
had (in Europa gebruikten we al
lang ronde doelpalen, red) was
die bal van Robbie Rensenbrink
er gegarandeerd ingegaan. Ei
genlijk was dat de tweede keer
dat we wereldkampioen moes
ten worden. En je kent het
spreekwoord hè? Driemaal is
scheepsrecht, Frankrijk dus.
Mijn laatste optreden als Oranje
Indiaan."
Rio van Oranje
Tijdens het EK in 1988 wedde
Hindriks vlak voor aanvang van
de wedstrijd tegen Engeland,
dat, als Oranje zou winnen, hij
net zoals de trommelsupporters
van het Spaanse elftal en Borus-
sia Dortmund zou gaan tamboe
ren. In het Emmense Muziek
huis Prins sloot Hindriks nog
een deal. „De eigenaar zei: als je
op TV komt, mag je 'm houden.
Kieft maakte die buitenspelgoal
en ik kwam meteen op TV. Dat
was echt een fantastisch EK,
vooral in München tegen de
Duitsers. Er waren duizenden
oranje-supporters die de stad
omtoverden in het Rio van
Oranje, geweldig, zo moet voet
bal zijn."
Het teleurstellende WK in Italië
(1990) en het bijna succesvolle
EK in Zweden (1992) volgden.
De sympathieke en altijd goed
lachse oranje-tamboer werd be
kender en bekender. Toen hij op
het WK in de VS (1994) voor het
eerst met een indianentooi op de
tribunes ging zitten, was het
hek van de dam. „Ik deed er
uren en uren over om bij het sta
dion te komen, iedereen wilde
met me op de foto. Pers, politie
agenten, supporters, Anton
Geesink, Marianne Weber,
noem maar op. In Engeland (EK
1996) was het al niet anders en
tussendoor verscheen ik ook nog
in een aantal Nederlandse talk
shows. Zo ben ik bij Koos Poste-
ma geweest, een paar keer bij
Jack Spijkerman, de Vijf Uur
Show en Peter Jan Rens. En op
het aanstaande WK gaat SBS 6
een special over me maken. Hoe
heet dat programma ook weer?
Oh ja: Het Hart van Neder
land."
Waarom kiezen meisjes voor voetbal
len? "Gewoon, omdat het een leuke
teamsport is", zeggen Janita Dividse,
Trees Vervenne en Joska Lamper eens
gezind. "En een heleboel vrouwen zijn
daar inmiddels achter. Er zijn zelfs
meer vrouwen die voetballen dan vrou
wen die hockeyen!"
De speelsters vinden het natuurlijk
jammer dat de aandacht altijd meer -
uitgaat naar het mannenvoetbal.
"In Amerika is de aandacht
voor vrouwen- en mannen-
voetbal gelijk", weten
ze. "Maar ach, het
maakt ons niet uit.
Wij vinden het een
fijne sport, en daar
gaat het tenslotte
om."
"We zijn in naam dan
wel het damesteam van
Oostkapelle", zegt trainster Arja Boog
aard, "maar de speelsters komen uit de
hele provincie en zelfs uit Brabant. Op
dit moment hebben we speelsters uit
Breda, Yerseke, Wemeldinge, Souburg,
Hoedekenskerke en Middelburg. We
hebben een vaste kern, maar het is ieder
seizoen toch een hele klus om nieuwe
speelsters te vinden. Dat komt ook wel
omdat we op een hoog niveau spelen,
dat schrikt wel eens af. Daar te
genover staat dat er ook
meisjes zijn die graag
tegen de betere teams
spelen en dan kunnen ze
bij onze club terecht."
Toch weten de Zeeuwse
dames zich al jaren te
handhaven in de top van
het damesvoetbal. En
dat is zeker geen geringe
prestatie.
Supporter van Oranje blijf ik altijd, daar stop ik nooit mee. Zoiets is ondenkbaar." FOTO: COR VIVEEN
Nelson Mandela
Het WK in Frankrijk betekent
tevens het afscheid van deze
vleesgeworden, tamboererende
modelsupporter. Een afscheid
dat tevens een streep zet onder
de samenwerking met Hans
Verkerk Keukens. „Tijdens een
oefenduel tegen Duitsland
(1996) stond ik bovenaan op de
tribune. Verkeerd, want ik sta
altijd bij het hek. Toen ik naar
beneden liep, kwam ik Verkerk
medewerker Karei Alberts te
gen. Hij bood me ter plekke aan
om me te sponsoren. Vanaf die
tijd tot en met het laatste WK
betalen ze alles voor me. Wat ik
hierna ga doen weet ik nog niet
precies. Ik heb meer dan veertig
videobanden en honderd plak
boeken vol. Ik heb zoveel dat ik
erover denk om m'n garage om
te bouwen tot oranje-museum.
Ook wil ik mijn avonturen in
boekvorm laten uitgeven."
Stof genoeg. Want wie met
Hindriks praat, valt van de ene
verbazing in de andere. Dat Jo
han Cruijff voor aanvang van de
kwalificatie-interland tegen
Turkije aan hem vroeg of hij
met 'm op de foto mocht, was
mooi. Mooier is zijn Zuid-Afri
kaanse avontuur. Nederland
speelde daar zijn oefeninterland
tegen 'Bafana Bafana' (het
Zuid-Afrikaanse elftal, red.).
De Nederlandse ambassadeur in
Pretoria nodigde Hindriks en
zeven vrienden uit voor een
hapje en een drankje. „Een an
dere gast was de voorzitter van
de Afrikaanse voetbalbond, de
heer Olifant. Aan hem vroeg ik
of hij kon regelen dat ik vlak
voor de wedstrijd met president
Nelson Mandela op de foto
mocht. Het mocht! Na een gron
dige veiligheidsinspectie van de
security, mocht ik in een overvol
stadion met Mandela op de foto.
Ik gaf hem een oranje sjaal, een
oranje stropdas en een oranje
petje die hij de hele wedstrijd
ophield. Het hele gebeuren was
live op TV te zien en ik was in
één klap beroemd in Zuid-Afri-
ka. Dat vergeet ik nooit van z'n-
lang-zal-ze-leven meer. Dat een
gewone burger zoals ik op de fo
to mag met zo'n wereldmens als
Mandela, fantastisch. Of ik nu
een grote ingelijste foto boven
de open haard heb hangen?
Jammer genoeg niet. Ik ben het
rolletje bij het naar huis gaan
ergens op het vliegveld verlo
ren."
Sambavoetbal
Hoewel de bescheiden Hindriks
beweert niet zo veel verstand te
hebben van technische voetbal
zaken, liegt zijn uitgesproken
voetbalfilosofie er niet om. „Die
chauvinistische Fransen mogen
er van mij als eerste uit, vooral
na wat ze de rest van de wereld
met die kaartjes hebben geflikt.
Finales met landen als Brazilië,
Italië en Duitsland hoeven voor
mij ook niet zo. Ik wil echt voet
bal zien en bij zulke finales zijn
de belangen zo groot dat ze
meestal ontaarden in matte
schaakpartijen. Mijn droomfi-
nale is Nigeria tegen Nederland.
Sprankelend sambavoetbal in
een onbevangen, swingende
sfeer."
Bij de oranje die-hards zal het
besluit van 'de dertiende man'
om een punt achter zijn indian
enverhaal te zetten hard aanko
men. Het zal in ieder geval een
stuk stiller zijn zonder de aanja
ger van weleer. De trommel
zwijgt. „Zonder mij kunnen ze
het ook wel hoor. Kijk maar
naar de kwalificatiewedstrijd
tegen België in Brussel, toen
mocht m'n trommel ook onder
geen beding mee naar binnen
nemen. En toen speelden we de
Belgen ook gewoon van de mat.
Ik heb het van '88 tot '98 gedaan
en aan alles komt een eind, het
is welletjes ge
weest. Sup
porter van
Oranje
blijf ik al
tijd, daar /r<7)
stop ik
ECHT- C cJ
nooit
mee.
Zoiets is
ondenk
baar."
