Nleuw*-
OflxAjJv^ IJI
Bronzen armband
tussen mosselen
ZIJNEN
4
..M
1ik
jfa"-r 9
i
Vijftig kaartjes voor ponypark Slagharen
dame
y2 prijs
De eerste bloeiers
TTI 1
■n
VLISSINGSE HEEFT ZICH VOORGOED IN AMERIKA GEVESTIGD ALS COWGIRL
Uitspraak Tsm d<e "we-eik
Montignaccen: iedereen
heeft er de mond vol van
Rabobank indoor- hoofdsponsor
reamaffiBEBisaiEi
NU ALLES
GROENKALENDER
ELKE W
E 1
E
K HUIS A A 1
1
H U 1
1 S 0
P W A L C H
E 1
R
e r
VLISSINGSE WINKELIERS GUL MET ENTREEBEWIJZEN EN PRIJZENGELD TIJDENS NAJAARSACTIE
WOENSDAG 14 JANUARI 1998 M/V
st.jacobsstraat 31 vlissingen
Geen nieuwjaars
receptie bij Rabo
Ook in zeeland is er nu
eindelijk zicht op een ei
gen plekje voor jonge
authisten.
Zondag 18 januari houdt
Felikat een internationa
le kattententoonstelling
in De Kruitmoien.
Er is een breed scala aan
vervolg-opleidlngen. in
De Scheldebode van deze
week een indruk.
Avontuur
Mentaliteit
Geen problemen
Adressen
Paard overvliegen
Heimwee
Bijzonder beeld
Cowgirl
"2-+Z- t>f-
Het Nederlands Instituut voor Budgetbegeleiding over
Montignaccen: 'we hebben uitgerekend dat iemand die
volgens de richtlijnen van Montignac eet, veel meer kwijt
is dan normaal. Een peperduur dieet.'
Een hoogleraar voedingsleer: .Mensen geven veel geld uit
aan dit soort onzin.'
HoaWsponsar
Rabobank
ury en Heter de Kam. nil en Kam zijn
Rabobank-directeuren die de hoofdsponsor-overeenkomst te
kenen. In het midden Thiry, algemeen secretaris van Indoor
Zeeland. FOTO: Tannie de Jonge
ZEELAND - Indoor Zeeland is aan de 19e editie bezig. De Zee
landhallen van Goes staan op z'n kop. Ook voor de 19e keer is
de Rabobank nauw bij het grootse paardensportevenement be
trokken. Deze bank is namelijk al vanaf het begin hoofdspon
sor.
Volgend jaar staat de twintigste Indoor op de agenda. Voor de
Rabobank eveneens een jubileumjaar, maar dan wel iets langer
namelijk honderd jaar.
De komende dagen gaat Indoor Zeeland gewoon door. Er staat
nog een aantal interessante springwedstrijden op het program
ma met zaterdag de finales springen M, Z en ZZ.
ZEELAND - De stichting Vrienden van het Zeeuws Museum
heeft een bijzonder object geschonken aan het museum: een
bronzen armband uit de eerste eeuw voor Christus. Opgevist uit
de Oosterschelde, gevonden tussen de Yersekse mosselen en nu
te zien in een vitrine van Het Winkeltje, onder de entreehal van
het museum.
Er is sprake van een bijzonder geschenk. Een archeologische
vondst. Het gaat om een bronzen armband uit de eerste eeuw
voor Christus, de zogenoemde La Tène tijd. De armband is open
en heeft aan elk uiteinde een kogelvormig knopje. De bronzen
glans wijst erop dat de armband al heel lang in het water heeft
gelegen.
Dit type armband is overigens in Nederland zeldzaam. Uit de
Maas werden er enkele decennia geleden een paar opgebaggerd.
VLISSINGEN - De Rabobank
Walcheren Zuid is van de ge
bruikelijke nieuwjaarsrecep
tie afgestapt. In de plaats
wordt op 27 januari een net
werkavond gehouden voor de
zakelijke relaties.
In de ontvangsthal van het
hoofdkantoor in Vlissingen
luidt die avond het thema:
'Werken aan je vrijetijd'. Be
zoekers kunnen deelnemen
aan diverse workshops. Geno
digden worden om 19.30 uur
verwacht.
STICHTING HET ZEEUWSE
V.
O
f
.:V, 5
Jlft J
»V>;
'Groeien' is een wonder,
maar het gaat niet van
zelf. Mensen en dieren
kunnen zonder voedsel
niet groeien. Voor een
paddestoel is vooral een
vochtige omgeving belang
rijk. En een absolute must
voor planten is licht. Er
zijn echter een aantal
plantensoorten die wat
minder licht nodig hebben
de bosplanten, zoals das-
look, bosanemoon, krokus,
sneeuwklokje, bostulp en
speenkruid. Zij groeien
veelal dicht aan de grond
en worden daarom bodem
bedekkers genoemd. De
bomen nemen voor hen al
het licht weg wanneer in
het voorjaar de bladeren
aan de bomen zich begin
nen te ontwikkelen. Om
zoveel mogelijk van het licht te profiteren bloeien zij daarom
vaak al in de eerste maanden van het jaar. De eerste bollen ge
ven ons het blije gevoel dat het voorjaar in zicht is. Bosplanten
beschikken over organen om hun reservevoedsel in te bewaren;
een knol of bol, of zoals bij het speenkruid, een speentje onder
de grond. Een bol is in feite een stengel met zeer korte leden
waarop dicht op elkaar bladeren zijn ingeplant. De bladeren
zijn dik en vlezig en bevatten reservevoedsel. Een knol is vaak
niets anders dan de opgezwollen basis van een stengel. Bloem
bollen komen van oorsprong niet in ons land voor. Zij zijn in
vroegere eeuwen meegebracht van reizen die men naar verre
landen maakte. Veel van deze gewassen dienden om de kloos
tertuin, kasteeltuin of buitenverblijf op te sieren of werden aan
geplant om hun geneeskrachtige waarde. Een van de eerste
bloeiers is het gewone sneeuwklokje, Galanthus nivalis, die
zich vaak al in januari laat zien. Het is interessant om eens
goed naar de witte bloemetjes te kijken; eik heeft zes bloem
blaadjes, de drie buitenste zijn lang zijn en de drie binnenste
zijn kort en voorzien van een groene vlek.
HELDEBODE
VLISSINGEN - Winkelcentrum Vlissingen had in de de
cembermaand een lucratieve actie voor het winkelend en
kopend publiek op het programma staan. Bij aankopen
vanaf 10 gulden werd een gratis lot uitgereikt. Vrij een
voudig dus, maar de prijzen logen er niet om.
De hoofprijs was maar liefst
1000 gulden. Dat bedrag werd
gewonnen door de familie De
Nood uit Oost-Souburg. De
tweede prijs (750 gulden) ging
naar S. van de Vecht uit Spui; de
derde (500 gulden) naar F. Brac-
ke Vlissingen en de vierde (altijd
nog 250 gulden) naar J. Dinge-
manse Oost-Souburg.
Voorts waren er vijftig gezins-
kaarten, ter waarde van 100 gul
den, voor Ponypark Slagharen.
Die gingen naar: J. van Aalst; A.
Alberts; Arnold en A. Bruyn (al
len uit lissingen); M. Buys Mid
delburg; A. Ie Clercq en E. Cor-
bijn Vlissingen; A. van de Dries-
Menhere Oost-Souburg;; Eek-
hardt Middelburg; A. Faber, H.
Geldhof en P. Helderop Vlissin
gen; P. Hendriks Oost-Souburg;
L. van Heulen en J. Huisson
Vlissingen; L. Joosse-Wevers
Oost-Souburg; Th. Koene Vliss
ingen; D. Lampe Middeburg; M.
Landheer Vlissingen; P. Leen
heer Koudekerke; J. van Liere
en J. C. van Liere beiden uit Rit-
them; Louws, Lubig, J. van de
Made, H. Mallekoote, L. van de
Matten, W. Meinderts, L. Murre
de Kok en Van Nijff-Kaloschi-
na, allen uit Vlissingen; De
Nood Oost-Souburg; J. de
Nooijer, B. de Nooijer, A. Prins,
Van Rijswijk, B. Ronde, P. Rus
ter, A. van Schijndel, C. Schip-
pers-Notebaart, J. Steendam, A.
Stitzinger, P. Stroo, C. Stroo en
J. Theunissen, allen Vlissingen;
Vane Oost-Souburg; S. van de
Vecht Spui; J. Verheul, Wel-
lstood, M. Westerweele en A.
Weug, allen Vlissingen; J. Wisse
Ritthem en N. de Witte Oost-
Souburg.
Een drietal winnaressen met
de kadobonnen, gewonnen bij
de Vlissingse winkeliersvereni
ging. Rechts Wim Smits van de
evenementencommissie Vereni
ging Winkelcentrum Vlissingen.
FOTO: Harry de Lange
'Avontuur ver van ouderlijk huis'
VLISSINGEN - Het was wel even wennen voor haar
ouders toen de 21-jarige Vlissingse Annemieke Herm
sen een klein half jaar geleden kenbaar maakte dat ze
zich voorgoed in Amerika zou gaan vestigen. Ze kreeg
van haar vader en moeder géén tegenstand. Wel wijze
raad. En die gebruikt ze graag. Want het is niet gemak
kelijk om te slagen zo ver van huis.
staat en zijn absoluut niet ach
terbaks. Het plan om voorgoed
in de Verenigde Staten te blijven
ontstond vorig jaar tijdens de
vakantie. Thuis ben ik er met
mijn ouders over gaan praten."
„We spraken af dat ik niet zom
aar naar Amerika zou gaan. Dat
het beter is om daar eerst een
goede studie te gaan volgen. Sa
men met mijn vader ging ik toen
naar het Amerikaans Bureau
voor Onderwijs in Amsterdam."
LANDSCHAPj
door
Marcel van
der Voort
Wanneer Annemieke praat over
de grote stap in haar leven, hoe
het haar vergaat in de Verenigde
Staten en over haar toekomst
plannen, is ze even terug in Vlis
singen. Ze heeft de feestdagen
met familie en bekenden door
gebracht.
Inmiddels is ze weer terug naar
Durham, ongeveer een uur rij
den vanaf Boston. Annemieke
studeert aan de University of
New Hampshire. Ze heeft zich
de laatste weken prima ver
maakt in Nederland, bracht
zelfs een bezoekje aan haar oude
school, maar zonder pijn in haar
hart liet ze alles achter zich.
De zon, zee en het strand in Vlis
singen wint het niet van het
avontuur ver van het ouderlijke
huis. „In de eerste plaats boeit
de zon, zee en het strand mij niet
bijzonder. Maar het niet zo dat
verhuizen naar Amerika een
meisjesdroom was.
Eigenlijk is dat allemaal heel
toevallig gegaan. Mijn oom en
tante wonen in Amerika en daar
was ik vorig jaar vijf weken op
vakantie. Eerlijk gezegd vond ik
er in het begin niet veel aan. Ik
zat op het platteland en er was
daar weinig te beleven. Na een
tijdje kwam ik echter in contact
met mensen die veel met paar
den bezig zijn. Dat is ook mijn
passie. Via die mensen bezocht
ik toen maneges, concoursen en
andere evenementen.
„Toen leerde ik een heel ander
Amerika kennen. Er is daar nog
volop natuur en ruimte. Dat
spreekt mij enorm aan. Ik kwam
erachter dat dit alles mij meer
trekt dan Nederland", legt An
nemieke uit.
De oud-Vlissingse rijdt vanaf
haar zesde paard. In die richting
ziet ze ook haar toekomst. Ze is
zich ervan bewust dat dit even
eens lijkt op een lang gekoester
de meisjesdroom. Annemieke is
nuchter. Van een hobby uitein
delijk plezierig werk maken is
leuk, maar moet wel haalbaar
zijn. „Ik wil het liefst een mane
ge beginnen. In Amerika is meer
mogelijk dan in Nederland. De
grond is goedkoper. In ons land
betaal je vier keer zoveel. De
milieuwetten zijn daar minder
streng en omdat er nog veel
ruimte is heb je daar minder
snel last van buren die zeggen
waar er wel en niet mest mag
liggen." „Bovendien is de men
taliteit anders. De mensen zeg
gen daar meteen waar het op
aan laten overvliegen. Dus nam
ik een agent in de hand die alles
voor mij zou regelen. Vlak voor
dat ik moest vertrekken kreeg ik
een fax dat alles niet door zou
gaan. Ik zat toen met mijn han
den in het haar. Met mijn ouders
sprak ik af dat ik alvast zou
gaan vliegen en dat hier alsnog
de overtocht voor mijn paard
geregeld zou worden. Binnen
twaalf uur had ik een ticket voor
mezelf en vertrok richting Ame
rika." Inmiddels werd een ande
re organisatie benaderd met de
vraag de vliegreis voor Merrie
tot in de puntjes te regelen. „Dat
was een spannende tijd. Omdat
ik er niet meer was, was mijn
vader opeens opgescheept met
een paard waar hij eigenlijk
wee en problemen met de cul
tuur." „Ik voelde mij daar snel
als een vis in het water. Ik moet
toegeven dat ik mijn ouders en
mijn broer regelmatig mis. Toch
is dat geen reden om terug te ke
ren naar Nederland. Ik heb wel
eens zo'n dag dat ik denk: ik zou
vandaag wel even over de boule
vard van Vlissingen willen slen
teren. Ik ben hier immers opge
groeid." „Maar ik heb het daar
heel goed naar rftijn zin en voel
me er al thuis, dus van echte
heimwee is geen sprake. In het
begin ken je daar helemaal nie
mand. Met de kamergenoten heb
je als eerste contact en verder
gaat het allemaal vanzelf. Ons
huis heeft een hoofd. Dat is een
persoon die alles in de gaten
ziet. Ze zijn er uiteraard, maar
het valt allemaal mee. Amerika
is inderdaad 'plastic', maar veel
minder dan wij denken. Er is
daar veel meer. Dat kan natuur
lijk niet anders bij zo'n enorm
groot gebied." Annemieke raakt
niet uitgepraat over haar nieu
we land. Maar hoe denkt haar
moeder over het vertrek van
haar enige dochter en tevens het
jongste kind uit het gezin?
„Dat Annemieke zo ver weg stu
deert en woont vind ik leuk.
Voor mij is het heel normaal dat
volwassen kinderen een eigen
leven gaan leiden. Mijn zus ging
ook in Amerika studeren en
mijn moeder vond dat evenmin
een bezwaar. Voor de toekomst
ligt het wat mij betreft iets
heb je nodig om overeind te blij
ven. Niet alleen in jouw eigen
straatje rondkijken. Mijn uitein
delijke wens en doel is een grote
ranch in de bergen."
„Ik wil er een soort herberg van
maken waar ik kampen en the
ma's kan organiseren. Een echt
allround-bedrijf. Verschillende
mensen daar hebben gezegd dat
ik kans van slagen heb. Het feit
dat ik Nederlandse ben zou niet
in mijn nadeel werken. Integen
deel. Ze vinden dat daar juist
een voordeel. Het is overigens
wel belangrijk dat ik een Green
Card krijg. Zonder zo'n kaart
kun je jezelf daar niet vestigen."
Op de universiteit verwachten
„Wij kregen daar adressen en
informatie van maar liefst tach
tig universiteiten die een oplei
ding met betrekking tot paarden
hebben. Al die scholen heb ik
aangeschreven en enkele maan
den later had ik van vijftig uni
versiteiten informatie."
„Ik verbaasde mij daarover. Het
waren echt hele leuke reacties
en ik kreeg de indruk dat ze mij
als Nederlandse graag wilden
hebben. Natuurlijk speelt het
mee dat een internationale stu
dent vier keer zoveel schoolgeld
betaalt als iemand die daar van
daan komt. In eerste instantie
schreef ik mij in bij de universi
teit van Wyoming, midden in het
wilde westen", zegt Annemieke
lachend.
Maar enkele dagen nadat ze
haar inschrijving in de brieven
bus had gestopt, kwam er een
folder van de University of New
Hampshire. „Dat overtrof echt
alles. Ik was meteen razend en
thousiast. De inschrijftermijn
liep ten einde. Dus ik heb snel
alles ingevuld en opgestuurd. En
mijn vader en ik zijn in het
vliegtuig gestapt om de school te
gaan bekijken."
„Want zo'n grote stap kan je na
tuurlijk onmogelijk maken als je
van te voren niet eens weet waar
je terecht komt. Toen ik daar
aankwam vond ik die universi
teit en de omgeving meteen ge
weldig. Net of je in een film
rondloopt. De lesgebouwen
staan verspreid op een groot ter
rein met daar tussen de campus,
waar iedereen woont."
„Er studeren achttienduizend
studenten. Een compleet dorp
met kroegen, een theater, win
kels, er zijn twee bioscopen en
zelfs een ijshockey hal met een
eigen team. En iedere vijf minu
ten rijdt er een bus over het ter
rein die je van het ene naar het
andere gebouw brengt. Zelf
woon ik in een internationaal
huis. Daar verblijven negentig
studenten die uit veel verschil
lende landen komen."
Annemieke werd ruim vijf
maanden geleden aangenomen
op de universiteit en ging de
overtocht in orde maken. Voor
haar was dat geen probleem,
maar ook haar paard Merrie
moest mee en dat ging allemaal
niet zo gemakkelijk als aanvan
kelijk werd verwacht. „Ik had
natuurlijk nog nooit een paard
naar de andere kant van de oce-
De 21-jarige Vlissingse Annemieke Hermsen vestigt zich voorgoed in A •eenka
weinig verstand van had." Ge
lukkig kon Merrie zolang in een
stal worden onder gebracht.
Uiteindelijk mocht ook mijn
paard naar Amerika. Ik hoorde
dat er zes personen nodig waren
om Merrie in een speciale
container te krijgen. Nu staat ze
in een stal op ongeveer een half
uur afstand van mijn huis", al
dus de paardenliefhebster.
In Amerika studeert Annemieke
toegepaste dierenwetenschap-
pen. Volgend studiejaar gaat ze
zich meer specialiseren in paar
den. Ze leert dan alles over on
der andere de verzorging, medi
cijnen en management. „Deze
studie had ik weliswaar ook in
Nederland kunnen volgen. Maar
ik wil nu eenmaal in Amerika
blijven en dan is dit een prima
start. In het internationale huis
waar ik woon hadden veel men
sen in het begin last van heim-
houdt. Géén moedertype, maar
wel iemand die veel voor ons
organiseert." „Dat helpt je snel
ler thuis te voelen. Inmiddels
heb ik daar enkele leuke vriend
schappen. Misschien nog een
beetje oppervlakkig, maar ik
ben er immers slechts vijf maan
den. Dat moet nog verder groei
en. De mensen daar vinden het
grappig dat ik Nederlandse ben.
Ze beginnen dan over Amster
dam en sex en drugs. Het beeld
van de tulpen, klompen en mo
lens is een beetje naar de achter
grond. Dat valt mij wel op!."
Niet alleen de Amerikanen heb
ben een bijzonder beeld van ons
kleine landje. Annemieke dacht
in de Verenigde Staten ook iets
anders aan te treffen. „Eerlijk
gezegd verwachtte ik een hele
boel gestoorde mensen tegen het
lijf te lopen, zoals je die in die
overdreven Amerikaanse series
moeilijker.
„Als mijn dochter daar straks
een bedrijf start en een gezinne
tje met kinderen gaat stichten
ga ik een groot deel missen. Dat
vind ik jammer. Toch ben ik
vooral trots. Dat wij haar zo
hebben opgevoed dat ze dit nu
allemaal al voor elkaar heeft.
Dat doet mij goed. Annemieke
moet vooral dat doen dat ze
graag wil doen. Ze moet zichzelf
zijn."
„Daarin hebben wij haar nooit
tegengehouden. Dus ook niet op
die dag dat ze tegen me zei:
mam, ik word cowgirl!", vertelt
moeder Marian. Annemieke
Hermsen moet nog anderhalf
jaar studeren. Daarna gaat ze
waarschijnlijk nog een zes
maanden durende vervolg cur
sus doen. „Ik denk dat ik daarna
eerst bij iemand in loondienst ga
werken. Ervaring opdoen. Dat
FOTO: Piet Davidse
ze geen problemen. Zeker niet
als ik eerst bij iemand in loon
dienst ga werken. Aan onze
universiteit zijn advocaten ver
bonden die dergelijke zaken
voor de studenten regelen", laat
Annemieke weten.
Ze blijft enthousiast. Maar komt
ze ooit nog in Vlissingen wonen?
Annemieke: „Zeg nooit, nooit!
Maar zolang ik het zelf voor het
zeggen heb en kijk naar mijn
toekomstplannen is de kans dat
ik terugkeer erg klein. Ik heb
mezelf voorgenomen contact te
houden met het thuisfront.
Schrijven en bellen doe ik veel.
Het is wel jammer dat het con
tact met sommige vriendinnen
hier gaat verwateren."
„Dat merk ik nu al. Een goede
vriendin van mij heeft inmiddels
afgehaakt. Dat doet wel pijn.
Gelukkig hingen mijn andere
vrienden meteen aan de telefoon
toen ik weer in Nederland
kwam", zegt Annemieke tot slot.
