Expo Flora in Zeelandhallen
'Zeeland op z'n Paasbest'
Het ware lentegevoel
Veertien jaar verslavingszorg met hulp van bovenaf
Verkoop ouderen-
zegels gestart
SCHELDEBODE VAN 12 APRIL 1995
307
Jongerencentra
De Beuk
HKPD
Reactiveren
Lede ogen
Fusie
Door Jaap Klein
Vlissingen - 'Het is onge
bruikelijk in Nederland,
maar we hebben gesne
den in de top'. Dat zei di
recteur Kees Neeteson
van het Huiskamerpro
ject voor Druggebruikers
(HKPD) in Vlissingen,
toen hij op 1 januari van
dit jaar zijn ontslag nam.
Wegens bezuinigingen
moest Neeteson kiezen:
de directie eruit of min
der hulp aan de drugver
slaafden. Voor zichzelf
kon hij het niet verant
woorden dat de hulp aan
harddrugsverslaafden
nog meer zou lijden onder
de bezuinigingen. De pro
blemen met deze groep
nemen immers alleen
maar toe. Dus besloot hij
zijn eigen functie op te
heffen. Neeteson bepaal
de bijna veertien jaar
lang het gezicht van het
HKPD.
Het Huiskamerproject was,
vooral in het begin, zowel om
streden als bejubeld. Het was
een soort proeftuin voor versla
vingshulp waar vooral door de
gevestigde orde van politici, ge
meenteraden en politiecommis
sarissen argwanend tegenaan
werd gekeken. Nu er al meer
dan 90 gelijksoortige projecten
in Nederland zijn, lijkt het pleit
beslecht: De laagdrempelige
aanpak van de verslaafdenzorg
wint steeds meer terrein. Inter
nationaal gezien doet Neder
land het ondanks alle kritiek
zeer goed.
Al die jaren verwoordde Nee
teson zijn opzienbarende stand
punten in de media, vaak tot
over de landsgrenzen. Hij trad
op in radio- en televisiepro
gramma's om zich in duidelijke
bewoordingen tegen de legali
sering van zowel soft- als hard
drugs te keren. Tevergeefs lijkt
het, nu het rijksbeleid aan
stuurt op het gedogen van cof
feeshops en de discussie over de
vrije verstrekking van heroine
nog niet is verstomd. Ook in
Zeeland is momenteel in vrijwel
alle gemeenten een heftige dis
cussie gaande over het wel of
niet openhouden van coffes-
hops voor de vrije verkoop van
softdrugs.
Toch geeft Neeteson het niet op.
Ook na zijn ontslag zal hij zich
blijven inzetten voor erkenning
van de steeds duidelijker wor
dende feiten dat legalisering
van drugs een groot gevaar op
levert voor de maatschappij.
Over hoe het wel moet, over het
werken met drugverslaafden en
de wereld waarin zij leven, over
de laagdrempelige hulpverle
ning, over een terugblik op
veertien hectische jaren, daar
over gaat dit gesprek.
Neeteson startte zijn loopbaan
in een heel andere sector: die
van de reclamewereld. Voor
dien had hij de HBS doorlopen
en een paar jaar psychologie ge
studeerd. Vanaf 1962 werkte hij
in het bedrijfsleven als recla
me-assistent en tekstschrijver
voor onder andere Philips en de
Bijenkorf in Eindhoven en werd
hij bij de laatste hoofd van de
reclameafdeling. Hij leerde er
met budgetten omgaan en de
harde kant van de maatschap
pij kennen, twee ervaringen die
hem later uitstekend van pas
zouden komen.
Tegelijkertijd raakte hij be
trokken bij de opkomende hip
piecultuur. Het hippietijdperk
betekende voor Neeteson een
hang naar verandering en be
vrijding, een zoektocht naar het
'grotere leven'. Hij koos niet
voor de flower power-kant
Kees Neeteson geeft het niet op
maar voor het activisme, de
barricaden. Ideële overtuigin
gen moesten concreet ten uit
voer gebracht worden. Het was
een woelige tijd waarin hij
deelnam aan happenings, artis
tieke en buitenparlementaire
acties, drugsexperimenten en
kraakactiviteiten. Hij schreef
mee aan 'De Andere Krant' een
bekende undergroundkrant van
die tijd.
Zijn activiteiten brachten hem
vreemd genoeg niet in conflict
met zijn werk als reclameman.
Binnen de reclamewereld leefde
dezelfde hang naar vernieu
wing, de activiteiten overlapten
elkaar. Zijn baas vond het zelfs
een aanbeveling. Hippies wer
den modieus en veel gevraagd
als copywriters, etaleurs en fo
tografen.
De opkomst van de subculturen
tijdens de jaren '60 bracht ook
een verandering teweeg binnen
het jongerenwerk. Verplichtin
gen waren uit den boze, het
vrijheid-blijheid principe
moest leiden tot jongerencentra
waar iedereen zich welkom
voelde en waar men zijn gang
kon gaan. In Den Haag werd
een oud weeshuis ingericht als
eigen onderkomen voor rand
groepjongeren. De naam: "Het
Paard van Troje". Voor de op
startfase werd een coördinator
gezocht. Neeteson had twee
aanbevelingen: hij was actief in
de subcultuur en hij had be
drijfsmatige ervaring.
Het eerste wat hij deed toen hij
was aangenomen was een huis
kamer inrichten, met allemaal
tweedehands spullen. De huis
kamer was voor Neeteson toen
al de concrete verbeelding van
geborgenheid. Hij wilde dat de
jongeren zich er thuis voelden.
Met een handvol betaalde bege
leiders en zo'n 60 vrijwilligers
werd "Het Paard van Troje" al
snel een succes, gedreven als ze
waren door hun idealen. Mu
ziek, film en theater konden
zich verheugen in talloze bezoe
kers. Daarnaast was er van al
les: een kindercrèche, een res
taurant, een koffie- en theehuis,
een grote bar, een yogazaal,
creatieve ruimtes en kantoren
voor actiegroepen. Van hard
drugs was toen nog geen spra
ke. Men was relatief netjes, er
was weinig toezicht en bezoe
kers hielden elkaar in de gaten.
Het was, zo zegt Neeteson, een
feestelijke ervaring om te zien
hoe Heli's Angels elkaar eruit
mepten als ze lastig waren.
Toch ging het fout. In hun eufo
rie waren de organisatoren
blind voor de langzame verloe
dering die het pand binnen
sloop. De maatschappelijke
achterstandsgroepen konden
hun vrijheid niet aan. Agressie
en criminaliteit namen toe. Het
werd een rotzootje. In de loop
van '73 kwamen de heroine-
dealers. Ze namen bezit van de
trappenhuizen, steekpartijen
volgden.
Het beleid moest bijgesteld
worden maar de doelstellingen
liepen vast in onbegrip en ge
brek aan middelen. Het werk
was energieverslindend en na
een paar jaar werd het teveel
voor Neeteson. Hij solliciteerde
naar jongerencentrum "De
Beuk" in Middelburg. Hij werd
projectleider en kwam er in een
relatieve rust terecht.
1 Kees Neeteson voor het pand waar het Huiskamer Projekt onderdak heeft.
"De Beuk" was veel kleinscha
liger maar had ook minder mid
delen. Toch ook daar weer con
certen, film en theater en aller
lei andere activiteiten. Hij bleef
er niet lang zitten.
Neeteson was van vroegst af
aan op zoek naar de zingeving
van zijn bestaan, naar wat er
achter het leven zat. Voor zich
zelf kwam hij erachter dat het
ideaal niet in de softdrugs lag,
noch in het zoeken naar puur
genot of leuke dingen alleen. Er
moest meer zijn, maar wat?
Binnen het jongerencentrum
bespeurde hij een vervlakking,
de idealen verliepen. De inte
resse in het 'hogere doel', waar
hij al die jaren mee bezig was
geweest, verviel en werd over
genomen door een neiging naar
consumptie en commercie. Hij
nam de beslissing om te gaan
studeren.
In '74 schrijft hij zich in op de
Katholieke Universiteit van
Tilburg voor een studie Socio
logie. Hij kreeg een beurs, toen
nog een renteloze lening en ver
diende bij met ettelijke baan
tjes, onder andere als corrector
bij de PZC en bewaker bij Tref-
center. De studie was een dege
lijke opleiding, vol onderzoek
naar methoden en technieken.
In een ding was hij teleurge
steld. Nog steeds zoekende naar
de waarheid was hij als idealist
naar de universiteit gegaan, om
er vervolgens achter te komen
dat de zin van het leven niets
met de wetenschap van doen
had. Dit besef zou de belang
rijkste verandering in zijn leven
inluiden.
Op een dag stond hij voor het
raam en slingerde een nood
kreet de ruimte in. 'Als er iets
als God bestaat, help me dan!'
In die kamer gebeurden toen
dingen die hij zelf ook niet kan
verklaren. Er kwam een stem in
hem, een soort wijze, die hem
dingen influisterde. Hij begon
mensen te ontmoeten, buren die
GOES - Gedurende de paasperiode van 13 tot en met 17 april kan men in de Zeelandhallen te
Goes genieten van de bloemen- en plantententoonstelling met huishoudbeurs 'Expo Flora'. De
beurs heeft het thema 'Zeeland op z'n Paasbest' meegekregen. Een aantal plantenverenigingen die
bereid zijn hun medewerking aan 'Expo Flora' te geven, maken de 'Expo Flora' dit jaar nog aan
trekkelijker. Succulenta afdeling Zeeland is er met cactussen, er zijn orchideeën, amaryllissen, en
ook bonsaiplanten. Er zijn diverse aquaria te bewonderen en de ara's van de familie De Pagter uit
Ritthem zullen tegen de achtergrond van de veel bloemwerken zeker tot hun recht komen.
Heel nieuw voor Zeeland en 'Expo Flora' is de integratie van een seniorenbeurs, zodat ook voor
deze doelgroep de beurs de moeite waard zal zijn door de combinatie van schitterende voorjaars
bloemen, huishoudelijke artikelen, modeshows, geschenken en zoveel meer zaken waarvoor de
ouderen zich interesseren.
Evenals vorig jaar is er een expositie van Zeeuwse professionele- en amateurkunstenaars op uit
eenlopend gebied en verzorgd de vereniging 'Groei en Bloei' bloemschikwedstrijden.
Uiteraard ontbreekt ook de Paashaar niet op deze unieke lentebeurs met z'n bloemenpracht, die
een lust voor het oog is.
Openingstijden: donderdag 13 en vrijdag 14 april van 14.00 tot 22.00 uur; zaterdag, zondag en
maandag (15 t/m 17 aprilvan 10.00 tot 18.00 uur. Entree volwassenen 10,00; Pas 65 f 7,50; kin
deren van 6 t/m 12 jaar f 3,50.
langs kwamen om over het ge
loof te vertellen. Hij begon er
boeken over te lezen. Langzaam
rijpte het besef dat de ware God
bestond, dat Hij de zin aan het
leven had gegeven. Het was een
openbaring die hem op zijn
grondvesten deed schudden.
Het leek op een schande om dat
als overtuigd atheïst toe te ge
ven maar hij besefte dat het de
waarheid was.
Hij besloot de leiding over zijn
leven in handen van God te leg
gen en zich over te geven aan
het 'Hogere'. Hij bekeerde zich,
eerst alleen, later liet hij zich
dopen in het zwembad van
Middelburg. Hij vond een ge
meenschap van gelijkgestem
den en vond daar eindelijk de
beleving die hij zolang had ge
zocht.
In 1980 studeerde hij af aan de
universiteit. Zijn eindscriptie
ging over de opkomst van het
Darwinisme in de 19e eeuw en
de tegenstelling tussen de
ideeën van de Verlichten en de
Christenen. Nog datzelfde jaar
werd hij op tijdelijke basis aan
genomen als maatschappelijk
werker bij het Huiskamerpro
ject voor Druggebruikers in
Vlissingen. Sinds de oprichting
in '78 had het project al een
woelige tijd achter de rug. Het
aardige was dat het project als
burenhulp was begonnen. Een
echtpaar had zoveel overlast
van verslaafde en lawaaierige
buren, dat zij besloten hen en
andere verslaafden letterlijk in
hun huiskamer te helpen.
De Vlissingse drugsverslaafde
had eindelijk een eigen plek om
te ontsnappen aan de verveling
en de drugswereld. Al heel snel
kwamen ze ook van buiten Vlis
singen, dagelijks zo'n 80 cliën
ten. Daarom werd in '79 een
professionele stichting opge
richt. Eigenlijk was het ver
wonderlijk dat er zoveel onver
zorgde drugsverslaafden op
Walcheren en de Bevelanden
rondliepen. Er was immers het
Zeeuws Consultatieburo voor
Alcohol en Drugs (ZCAD), toen
nog de enige mogelijkheid voor
verslaafdenopvang.
Blijkbaar had het zijn werk niet
goed gedaan, anders was het
HKPD nooit nodig geweest.
Maar er was een groot verschil
in werkwijze, die in de loop der
jaren als een rode draad de
slechte verstandhouding tussen
de twee instellingen bepaalde.
Bij het HKPD hoefde de ver
slaafde niets, bij het ZCAD was
het verplicht afkicken. Dat
laatste werkte niet volgens de
HKPD. Later zouden ze met cij
fers gelijk krijgen. In 1980 was
het hommeles in de tent van het
HKPD en zette een scheuring
in. De oprichters en de helft van
het personeel namen ontslag.
Waarschijnlijk was een combi
natie van frustraties en over
werktheid daar debet aan. Ook
het bestuur stapte op.
Het was in die tijd dat Neeteson
binnenstapte. Het Huiskamer
project was een buitenbeentje
in de verslavingshulp en toen-
dertijd zeker nog geen maat
schappelijk geaccepteerd ver
schijnsel in Zeeland. Laag
drempeligheid hield in dat het
project makkelijk toegankelijk
moest zijn voor de verslaafden.
De verslaafde moest immers
eerst binnen zijn voordat de
hulpverlener er iets mee kon
doen. Dat hield in dat men de
verslaafde niets op kon leggen.
Uit tal van onderzoeken was
gebleken dat verplicht afkicken
sporadisch tot het juiste gedrag
leidde.
Bij het HKPD zei men tegen de
verslaafde: 'we gaan akkoord
met het feit dat je verslaafd
bent. We zeggen niet, het is fout
dat je drugs gebruikt, je moet er
zo snel mogelijk vanaf. Als je
zelf te kennen geeft dat je klaar
bent om af te kicken helpen we
je. Is het nog niet zover of wil je
niet: even goede vrienden'. Nee
teson zelf paste prima in dit
concept. Omdat hij zelf geëxpe
rimenteerd had, begreep hij ook
andere druggebruikers. Hij
stelde zich op dezelfde hoogte
als de verslaafde. De werkwijze
stelde overigens hoge eisen aan
de hulpverleners. Een stevige
motivatie was vereist voor dit
soort werk. Inlevingsvermogen,
incasseringsvermogen, integri
teit, flexibiliteit en zelfstandig
heid zijn onontbeerlijk.
Neeteson vergeleek het werken
met verslaafden wel met het
werken in een speciale com
mando-eenheid in het leger,
vanwege de zeer specifieke en
moeilijk over te dragen deskun
digheid. Tegelijkertijd moesten
de verwachtingen van de hulp
verlener over de resultaten van
zijn begeleiding minimaal zijn.
Waren de resultaten van
dwangbehandeling frustrerend
klein bij andere instellingen,
met minder dan 10% afgekick-
ten, bij het HKPD kickte meer
dan 20% af op vrijwillige basis.
Bovendien hield men zicht op
de rest. Het hield niet in dat de
werkwijze bij het Huiskamer
project vrijblijvend was. Het
streven naar maatschappelijk
herstel had boven alles voor
rang.
Neeteson kon zich bij het HK
PD uitleven in de methodieken
die hij tijdens zijn studie ge
leerd had. Met kleine stapjes te
gelijk werden de verslaafden
weer op weg geholpen, zonder
dwang. De huiskamer was, me
de op verzoek van de gebrui
kers, een drugsvrije zone. Men
kon er terecht voor de gezellig
heid, voor gesprekken, voor ak-
tiviteiten. De medewerkers
hielden toezicht op de gezond
heid van de bezoekers, samen
werd gewerkt aan sanering van
schulden, verantwoord drugge
bruik, methadonverstrekking,
aidspreventie, verbetering van
de thuissituatie of herstel van
de relaties met ouders, partner
of vrienden. Bezigheden hiel
pen de eigen vermogens van de
bezoekers te reactiveren. Ze
hielpen mee met koken, corvee,
klussen, vergaderen of de Huis
kamerkrant en konden deelne
men aan cursussen vreemde ta
len, creatieve vorming, typen,
tuinieren etc.
Landelijk wist het HKPD zich
te profileren met onder andere
de opleiding van bezoekers tot
preventie-medewerkers, met
vrouwengroepen, met het spuit-
ruilprojëct en met het maken
van voorlichtingsfilms voor an
deren. Het toonde aan dat ook
druggebruikers zowel zelfstan
dig als creatief konden zijn.
Maar vooral kreeg het HKPD
landelijke bekendheid met die
laagdrempelige hulpverlening.
Toen de eerste stofwolken van
de beginjaren van het I1PKPD
waren opgetrokken, het gevecht
om de subsidies geluwd, het be
leid geconsolideerd, de lobby op
gang was gebracht, toen kreeg
Neeteson ook de tijd om zijn
standpunten via radio en TV,
voorlichtingsbijeenkomsten,
seminars, studiedagen en ge
schriften naar buiten uit te dra
gen.
Zijn standpunten spoorden ab
soluut niet met de gangbare
mening. Volgens Neeteson
wordt die gangbare mening
vooral bepaald door een kleine
groep dominante opinieleiders,
zoals wetenschappers, journa
listen en medici. Softdrugs wa
ren onschadelijk, het roken van
een joint was het zelfde als het
drinken van een pilsje, cocaïne
en XTC vallen ook nog wel mee,
FOTO HARRY DE LANGE
legalisering van drugs heft de
criminaliteit op, enzovoorts.
Meningen die werden geventi
leerd zonder diepgaand onder
zoek, want waarom zou je iets
onderzoeken als je denkt dat
wat je verkondigt waar is. De
openbare mening volgde nogal
makkelijk deze standpunten
want Nederlanders zijn tole
rant, ruimdenkend en vooruit
strevend. Naar kritische men
sen werd niet geluisterd. Maar
langzaam groeide het aantal
rapporten dat het tegendeel be
wees.
Neeteson verdiepte zich erin en
schreef aan de hand daarvan
een opmerkelijk boekje over
hasjiesj en marihuana. De con
clusies waren niet mals: soft
drugs werken wel verslavend,
de overstap naar harddrugs
wordt kleiner, de geheugen
functie neemt af evenals de
vruchtbaarheid, psychische
stoornissen en innerlijke passi
viteit nemen toe. Het is daarom
niet gek dat Neeteson het huidi
ge rijksbeleid, dat het gedogen
van coffeeshops toelaat en sti
muleert, met lede ogen aanziet.
Hij verbaast zich over het ge
brek aan durf van Zeeuwse ge
meenteraadsleden, die zich nu
massaal conformeren aan het
Haagse beleid. Hij wilde dat ze
meer naar het gezond verstand
zouden luisteren.
Uit Zweeds onderzoek bleek
bovendien dat het legaliseren
van drugs, zowel hard- als soft
drugs, leidt tot een toename van
het gebruik en de daarmee ge
paard gaande gevolgen. Ook de
veel aangehaalde stelling dat
legalisering van drugs leidt tot
het verdwijnen van de drugscri
minaliteit noemt hij een farce.
Mensen gebruiken geen drugs
om crimineel te worden, zegt
Neeteson. Men was al crimineel
voor de drugs en bovendien is
de groep criminelen onder
druggebruikers kleiner dan
men denkt.
De echte grote criminelen ver
schuiven hun handel naar iets
anders. Zo is bijvoorbeeld de
vrouwenhandel al groter dan de
drugshandel. Voor Neeteson is
het duidelijk: de drempel om
drugs te kunnen krijgen en ko
pen moet ver omhoog. Want
waarom stoppen oudere gebrui
kers vaak met drugs? Omdat het
zo moeilijk te krijgen is. De be
schikbaarheid van drugs moet
dus zo klein en de prijs zo hoog
mogelijk gehouden worden. Dat
betekent maar een ding: drugs
verbieden. Dat daarmee de ver
koop weer ondergronds gaat is
volgens hem onvermijdelijk en
het risico van het vak. De kwa
liteit van de drugs van straat
dealers is heus niet slechter dan
die in coffeeshops.
De reden voor het verbieden
van drugs en ook van vrije
heroïneverstrekking, want daar
is volgens hem geen enkele
hulpverleningsreden voor,
komt bij Neeteson niet alleen
voort uit zijn kennis omtrent de
drugsproblematiek maar ook
uit zijn bezorgdheid voor de
kwetsbare mens. Waarom gaan
mensen drugs gebruiken? Daar
over schreef hij in zijn tweede
boek "Verslaving aan Hard
drugs", dat onlangs is uitgeko
men.
Daarin zegt hij onder andere
dat de moderne westerse cul
tuur kampt met een tekort aan
bevredigende zingeving. Hij
noemt het het 'verschralings
proces', het verschuiven van
geestelijk denken naar materia
listisch denken en een opper
vlakkige samenleving van mas-
saproduktie en -consumptie,
waarbij het individu steeds
meer tekort komt. Slechte rela
ties, liefdeloosheid, faalangst,
schaamte, schuld of ziekte kun
nen volgen. De mens wordt on
zeker, voelt onbehagen en de
pressieve gevoelens en zoekt
een uitweg.
Vooral drugs gaan behoorlijk
ver waar het de beïnvloeding
van het bewustzijn betreft.
Drugs kunnen de gevoelsmatige
en emotionele tekorten tijdelijk
aanvullen, maar de illusie ver
dwijnt al snel en dan heeft de
gebruiker méér nodig. Zo kan
verslaving ontstaan, ook al zal
de gebruiker zijn verslavings
gedrag nog lange tijd ontken
nen. Wie eenmaal verslaafd is,
komt vaak in een vicieuze cirkel
terecht.
Verslaafd zijn is absoluut geen
pretje, getuige het volgende
verhaal van een verslaafde
journalist: "Ik zie mezelf als een
verstandig en weldenkend
mens. Ik vind het onverdraag
lijk dat ik keer op keer gedre
ven wordt door die wonderlijke
vernietigingsdrift. Ik houd niet
van heroïne. Ik heb een pesthe-
kel aan mijn heroïneuze ik. Ik
schrik van mijn eigen lelijkheid
wanneer ik in de spiegel kijk.
Van mijn ogen met die kleine,
metalen pupillen, van mijn
stem die wat schorrig wordt,
van mijn zweet dat zurig gaat
ruiken. Dat ik elke dag opnieuw
de meest genante en vernede
rende toeren uit zal moeten ha
len om aan geld te komen. Dat
ik leugens moet vertellen,
vrienden op zal lichten, ver
trouwen ga misbruiken. En
toch doe ik het. Waarom?"
Volgens Kees Neeteson valt de
lichamelijke afkick nog mee.
Zweterigheid, spierkrampen,
slapeloosheid, diarree, alsof je
van een stevige griep af moet
komen. Vooral geestelijk blijft
de ex-verslaafde kwetsbaar en
is de kans op terugval groot.
Ook het ontbreken van perspec
tief en de moeizame terugkeer
naar de werkende maatschappij
vormen een gevaar. Daarom
pleit hij al jaren voor intensieve
nazorg via bijvoorbeeld maat
schappelijk werk of alternatie
ve therapeutische leefgemeen
schappen. Maar omdat zelfs het
geld ontbreekt voor voldoende
directe opvang, ontbreekt daar
helaas helemaal het geld voor.
En blijft de strijd ongelijk.
Dit jaar is het er eindelijk van
gekomen. Het HKPD is gefu
seerd met het ZCAD, twee in
stellingen die jaren met elkaar
overhoop lagen, maar langza
merhand naar elkaar toe zijn
gegroeid, ook al heeft het HK
PD geen duimbreed toegegeven
in haar eigen methodiek van
verslavingshulp. De toenade
ring is echter ook een gevolg
van de bezuinigingen van het
Rijk, die een fusie noodzakelijk
maakten. De bezuinigingen
dwongen Neeteson tot een keu
ze: hij eruit of minder hulp voor
verslaafden. Het was een bitte
re keuze. De toekomst brengt
zeker geen ledigheid voor Kees
Neeteson.
Vanuit zijn status als autoriteit
op het gebied van drugsversla
ving blijft hij actief betrokken
in adviserende en begeleidende
functies.
Zo begeleidt hij een weten
schappelijk onderzoek aan de
Erasmusuniversiteit in Rotter
dam naar de verslavingszorg.
Hij geeft nog steeds radio- en
televisieoptredens en publi
ceert. Een derde boek staat op
stapel over 'Extase en de legiti
miteit van bovenzinnelijke er
varingen', waarin het begrip
extase in de meest uitgebreide
zin van het woord aan bod
komt. En daarnaast nemen de
activiteiten vanuit de kerk nog
steeds toe. Het is zijn zingeving
aan dit leven, de zingeving die
hij in de hulpverlening vaak no
de gemist heeft maar ook nooit
opgedrongen heeft aan collega's
noch bezoekers. Iedereen volgt
de weg die hij moet volgen.
Zonder dwang van bovenaf,
waar mogelijk wel met hulp.
VLISSINGEN
Gisteren is de ver
koop van ouderen-
postzegels en wens
kaarten van start ge
gaan. Mevrouw E. van der Doef-Heystek kocht
de eerste zegels bij een stand in de hal van het
ziekenhuis. Omdat de PTT haar zaakjes verder
heeft geprivatiseerd is er voor de vrijwillige ver
kopers van het Fonds Zomerpostzegels in het
postkantoor geen plaats meer. Maar er zijn nieu
we verkooppunten gevonden: in de Miro en in het
Streekziekenhuis. De zegels die dit jaar als thema
'Ouderen en mobiliteit' hebben worden tot eind
april op wisselende tijden verkocht.
Het Fonds Zomerzegels heeft dit jaar gekozen
voor het mobiliteits-thema omdat ook ouderen in
staat moeten zijn deel te nemen aan het maat
schappelijk verkeer. Wanneer ouderen het huis
niet uit kunnen omdat er te weinig vervoers-mo-
gelijkheden zijn dan voelen ze zich afhankelijk.
Ook is de kans op vereenzaming groot.
Een deel van de opbrengst van de zegelverkoop is
bestemd voor de plaatselijke afdeling. Die mag
zelf een project voor ouderen uitkiezen in de ei-
gen woonomgeving. Op
die manier wordt geld.
dat door een plaatselij
ke gemeenschap bijeen
is gebracht, ter plekke
besteed. Aan de verkoop van kaarten en postze
gels doen landelijk ruim driehonderd afdelingen
mee waarbij ongeveer zesduizend vrijwilligers
zijn aangesloten. Jaarlijks wordt meer dan drie
miljoen gulden besteed aan ruim 250 projecten
voor ouderen. Het Fonds Zomerzegels onder
steunt de initiatieven en is verantwoordelijk voor
verkoop en promotie. Ook verdeelt ze de op
brengsten.
De stand in het ziekenhuis is op 12.18 en 19 april
bemand tussen 10.00 en 16.00 uur. In het pand
van de Miro zitten de vrijwilligers op vrijdag 14
april van 13.00 tot 17.00 uur. op vrijdag 21 en 28
april van 16.30 tot 20.30 uur en op zaterdag 15.
22 en 29 april van 10.30 tot 16.30 uur.
In Middelburg is van 11 tot en met 22 april een
stand ingericht bij Albert Heijn in de Koestraat,
en van 24 tot en met 29 april op de eerste etage bij
V&D. De stands zijn dagelijks van 10.00 tot 15.00
uur bemand door vrijwilligers van de UW.
Lente: de natuur komt opnieuw tot leven. De eerste lammetjes staan alweer stevig op hun wollige
pootjes en koesteren zich in de veilige nabijheid van hun moeder in het lentezonnetje. Lente en Pasen,
het hoort onafscheidelijk bij elkaar. Het ei als symbool voor het nieuwe leven; een nieuw, blij begin.
Vrolijk Pasen!
FOTO PIET OAVIDSE
