onderwijzer, voetballer,
pureer en spelleider
Frank Kramer:
Geen komiek
Eerste succes
Japan
Huwelijk
HILVERSUM - Het is donderdagmorgen even voor negen uur als ik mijn wagen vanuit
de besneeuwde wereld in de koude, donkere parkeergarage van de NOS in het Omroep-
kwartier laat glijden. Even later dool ik door de catacomben van de televisiestudio's op
zoek naar de man met wie ik een afspraak heb. Ofschoon het nog vroeg is, is het druk in
de gangen waarop tientallen deuren van schmink- en kleedkamers uitkomen. Acteurs,
actrices, musici en technici lopen driftig van de ene lokatie naar de andere: de televisie-
fabriek werkt op volle toeren.
Vlak voor de ingang van een van de restaurants staat hij opeens naast me, compleet met
grijze flannelbroek, groen poloshirt, rood Adidas sportjack, haren als een ragebol over
zijn hoofd, een ziekenfondsbrilletje op zijn neus en zijn gezicht versierd met een baard
van twee dagen: Frank. Kramer. Aangenaam.
„We treffen elkaar op het juiste moment, ik ga net koffie halen". In plaats van twee, bestelt hij drie
kopjes koffie. „Heb je een minuut geduld, ik moet even deze koffie naar iemand toebrengen", vraagt de
nieuwbakken spelleider van de KRO verontschuldigend. Vervolgens zoeft hij wat onhandig met twee
kopjes een van de gangen in op zoek naar de persoon voor wie de koffie bestemd is: zijn vriendin, de vio
liste Judy Schomper die die morgen voor de camera's staat in het programma van Marco Bakker.
113
Na Berend Boudewijn
en Willem Ruyg is
Frank Kramer nummer
drie in de rij van spel
leiders bij de KRO-tele-
visie. Van de acht
„Frank Kramer Shows"
die de KRO voor sei
zoen '81-'82 program
meerde zijn er inmid
dels drie op het scherm
gerealiseerd.
Ofschoon Frank Kra
mer al heel wat keren
voor een televisiecame
ra heeft gestaan, is dat
nooit eerder geweest als
spelleider.
Pieter Bastiaanssen,
oud-redacteur van onze
Zeebra - weekbladen
zocht Frank Kramer op
in de televisiestudio's in
Hilversum, en vroeg de
nieuwbakken „kwis-
meester" naar zijn er
varingen.
de te worden. Maar een en
ander kon niet meer op tijd
voor de eerste uitzending ge
realiseerd worden".
Inmiddels is de spelfor-
mule van „De Frank Kramer
Show" drastisch gewijzigd
en naar de mening van
Frank zonder meer ten goe
de. Hij heeft zelf veel aan die
veranderingen meegewerkt.
„Ofschoon ik daar het initia
tief toe genomen heb, is dat
wel een bijzondere ervaring
voor mij geweest. Ik heb wel
vaker medewerking aan
programma's verleend,
maar daarbij werd alles
voor me aangedragen en dan
maakte ik er maar wat van.
Maar voor deze show en bin
nen dit team ben ik na de
eerste uitzending twee we
ken lang intensief bezig ge
weest met het meeverzinnen
van spelletjes en aandragen
van verbeteringen".
Hij voegt er eerlijk aan
toe, dat lang niet al zijn
ideeën zijn overgenomen en
dat hij dingen wellicht veel
te snel wil veranderen. An
derzijds is hij zich bewust
van het feit dat het publiek
de tijd moet krijgen aan de
formule van een programma
te wennen. Voorlopig heeft
Frank dan ook best vrede
met de wijze waarop nu alles
loopt.
Hij vindt het televisiewerk
leuk. Het brengt hem, net als
zijn voormalige prof-voet
ballerij, met veel mensen in
contact. En Frank Kramer
houdt van mensen. Zelf zegt
hij daarover: „Kijk, ik ben
geen komiek, in een show sta
ik er niet voor mijzelf, maar
voor de mensen, aardige
mensen". Hij vertelt daarop
iaat voor plezier hij beleeft
als hij aan het begin van de
show zijn spelgasten min of
meer uit het aanwezige pu
bliek moet plukken. Een pu
bliek dat voor de opnamen
niet wordt geselecteerd.
Het gemakkelijkste vindt
Frank er die mensen uit te
kiezen die wat brutaal zijn,
maar leuker vindt hij het
dames aan te spreken die
verlegen of erg bescheiden
zijn. „Ik vind het dan een
persoonlijk succes, als tij
dens de show deze aanvan
kelijk zo verlegen mensen
helemaal los komen. Daaruit
mag ook blijkep dat ik niet
geestig ben ten koste van
hen, maar dat ik ze in hun
waarde laat".
Dat klinkt wat ernstig
voor iemand die verder in
het gesprek zegt er niet veel
filosofieën op na te houden,
desgevraagd ook geen le
vensfilosofie. Het feit dat hij
bij sommigen wat noncha
lant en als een „ik zie wel"-
type overkomt, verklaart hij
als volgt.
„Tot op heden is mijn le
ven niet op zekerheden ge
bouwd. Ik heb geen gezin,
geen eigen huis, geen hoge
lasten. Andere mensen heb
ben dat wel, bijgevolg heb
ben zij ook meer en grotere
verantwoordelijkheden dan
ik te dragen. Zij hebben niet
altijd de keuze die ik heb,
dingen doen die je leuk
vindt. Het klinkt raar, maar
ik zou het met een jaar zon
der inkomen nog best red
den. Gewoon omdat ik wei
nig eisen stel en sober leef".
Toch een levensfilosofie?
„Nee, eerder een levenshou
ding".
Sober leven doet Frank in
derdaad. Hij rook en drinkt
niet, hult zich niet in buiten
issige kleding, woont met
vriendin Judy op een etage
in Amsterdam en kart rond
in een overjarige Volvo.
Toch onderkent Frank zeer
nadrukkelijk bepaalde
waarden in zijn leven. Als
hij daarover praat of mee
wordt geconfronteerd, valt
er bijna zichtbaar een stuk
van zijn „ik zie wel "-hou
ding weg.
Als ik hem vraag hoe zijn
moeder op zijn shows heeft
gereageerd, antwoordt hij
voor het eerst niet zo vlot en
zeker. Niet omdat hij geen
antwoord wil geven. Inte
gendeel. Maar zijn moeder
neemt nu eenmaal een bij
zondere plaats in in zijn le
ven. Uit Franks aarzelende
woordenstroom blijkt dat zij
de eerste show niet gezien
heeft, omdat zij op het mo
ment van de uitzending als
dirigente van een dameskoor
met dat koor verplichtingen
had bij een kerkdienst. „Van
de tweede en derde show
heeft zij erg genoten, maar
zij onthoudt zich van kritiek.
Het enige wat ze zegt is:
langzamer praten". Zij volgt
mijn activiteiten op de voet,
maar ze zal er zich nooit mee
bemoeien", aldus Frank.
Iemand anders die een gro
te waarde in zijn leven verte
genwoordigt, is zijn vriendin
Judy Schomper. Dat blijkt
als over de intercom tussen
de studio's en het restaurant
een metalen stem de musici
van het orkest van Rogier
van Otterloo verzoekt zich
naar studio 2 te begeven.
Frank staat onmiddellijk op,
laat het antivoord op een van
mijn vragen voor wat het is
en zegt: „Ga je mee naar bo
ven? Judy moet nu spelen en
daar wil ik bij zijn". Voordat
ik ja of nee heb kunnen zeg
gen en mijn papieren bij el
kaar heb kunnen harken, is
hij al vertrokken. Bij de uit
gang van het restaurant roep
hij nog snel „Ik zie je in stu
dio 2".
Even later zie ik hem daar
inderdaad. In zijn handen
heeft hij het hesje van Ju
dy's spierwitte broekpak. De
violiste staat eenzaam op
een verhoginkje razendsnel
le vingeroefeningen op haar
instrument te doen. Rondom
wemelt het van musici, ca
meramensen en technici,
maar het is alsof zij niemand
ziet. Frank ziet wel alles en
iedereen en babbelt honder
duit. Hij houdt zichtbaar
van mensen en maakt tussen
hen geen onderscheid: hij
praat net zo makkelijk met
een van de kabelsjouwers
als met dirigent Rogier van
Otterloo. Maar al pratende
verliest hij zijn vriendin niet
uit het oog.
Als ik hem op een rustig
moment tenslotte nog vraag
wat zijn wensen voor het
nieuwe jaar zijn, komt zijn
„ik zie wel"-houding weer
tevoorschijn. „Och, ik maak
nooit plannen voor een nieu
we start in het nieuwe jaar.
Als ik me toch wat voor
neem, dan kan dat om twee
minuten na twaalf al weer
veranderd zijn. Ik hoop ge
woon dat 1982 een gelukkig
jaar wordt. Niet alleen voor
mij en mijn familie, vrien
den en kennissen, maar voor
iedereen".
Als ik een tijdje later af
scheid van hem wil nemen,
moet ik hem zoeken. Tenslot
te blijkt hij achter een stuk
decor op de koude studio-
vloer te zitten, een en al aan
dacht voor Judy, eenzaam op
haar schavotje. p.B.
ANITA MEYER: „WHY, TELL ME WHY"
,,'n BEETJE griezelig
vond ik het in het begin
wel hoor. Toch ben ik
aan de tafel gaan zitten
en heb de stoute schoe
nen aangetrokken en
een tekst geschreven.
Weet je, vroeger had ik
het idee dat het voor mij
werd gedaan en mis
schien zat er ook wel een
tikkeltje luiheid bij. Ik
had ook het idee dat het
eng zou zijn als ik iets
van mezelf zou terugho
ren. Ik had ook altijd het
idee dat anderen het be
ter konden dan ik, nu
heb ik het idee, waarom
kan een ander het beter
dan ik!"
Anita staat nog steeds
hoog genoteerd in de Neder
landse top-40 met haar num
mer „Why tell me, why".
Maar dit succes is haar niet
aan komen waaien. Op 13-
jarige leeftijd nam ze samen
met haar broer deel aan een
talentenjacht in Rutex in
Rotterdam. In de finale van
die talentenjacht werden ze
niet alleen eerste, maar ook
nog ontdekt door Patricia
Paay, die in het publiek zat.
Kortom, het werd een avond
om nooit te vergeten.
„Na afloop kwam Patricia
Paay enthousiast op me af
en vertelde me dat ze nog net
zo'n stem zochten als ik had.
Dat was voor het formeren
van een achtergrondkoortje,
samen met haar zusje Yvon
ne Keeley. Ik ben daar op in
gegaan, omdat ik het wel
leuk vond.
Het gaf wel eens problemen,
omdat ik nog op school zat
en dan moest m'n moeder
nog wel eens aan de direc
teur vragen of ik een mid
dagje vrij kon krijgen. Ik
heb enorm geboft met die di
recteur, want hij vond het
ook wel leuk. Op die manier
heb ik toen al heel wat mee
gemaakt, je keek je ogen uit.
Ik was pas 15 jaar toen ik in
het Eurovisie Songfestival in
het koortje meezong met de
Hearts of Soul. Ik vond het
maar wat prachtig en ik
keek er ook nog echt tegen
op hè."
In 1974 zong ze ook in het
achtergrondkoortje op het
allerlaatste Grand Gala du
Disque, samen met een aan
tal heren, waaronder Hans
Vermeulen van de Sandy
Coast. Ze had in die tijd net
een plaatje opgenomen en
wilde het bandje ervan laten
horen aan Hans, maar hij
had er helemaal geen goed
woord voor over.
Wel kwam hij enige tijd
later met wat songs bij Ani
ta Meyer aan en hij stelde
voor dat zij ze zou opnemen.
Eén van de songs was „The
Alternative way", een lied
dat in 1976 enige weken op
de eerste plaats van de Top
10 prijkte.
Na dit plotselinge succes
volgden er nog enkele hits,
zoals „You can do it", „Just a
disillusion", „Anita, that's
my name" en werden er
twee elpees opgenomen,
waarvan „In the meantime I
will sing" niet alleen de
goudstatus veroverde, maar
ook gehonoreerd werd met
de hoogste vaderlandse on
derscheiding, de Edison.
Naast het zich wijden aan
een solocarrière, zong Anita
ook in de groep van Hans
Vermeulen, de Rainbow
Train, waar een aantal zan
gers en zangeressen in zon
gen. Omdat de groep het fi
nancieel niet kon bolwerken,
werd de Rainbow Train in
1979 ontbonden en ging Ani
ta Meyer zich concentreren
op een goede solocarrière.
In die tijd deed ze ook veel
achtergrondkoortjes bij ar
tiesten en tijdens een van de
opnamesessies, kwam ze in
contact met Martin Duiser,
de producer van Lee Towers.
Van het een kwam het ander
en binnen de kortste keren
waren Anita en Martin op
zoek naar goede songs voor
haar, met als resultaat
„Rock me up a mountain"
dat vorig jaar een beschei
den hit werd.
„In de periode van 'The al
ternative way' was ik met
iets anders bezig," zo vertelt
Anita over haar verandering.
„Als je ergens mee bezig bent,
dan ga je op een gegeven mo
ment evolueren, maar ik zal
nooit de gemakkelijkste weg
bewandelen." Na lang wik
ken en wegen nam Anita
Meyer een elpee op die z'n
weerga niet kent. Naast de
grote hit „Why, tell me
why", staat er nog een aantal
songs op die evenzo goed voor
single in aanmerking ko
men. Het is een brok werk
geworden waar ze erg nauw
bij betrokken was, iets wat
vroeger wel eens anders was.
Vroeger was er Hans Ver
meulen die alles deed. Die
ivos naast componist, ook ar
rangeur en producer. Hij
deed alles en Anita kreeg een
kant en klaar werkje voor
haar neus. Nu bleek dat wel
eens anders.
„M'n nieuwe producer Mar
tin Duiser,zo vertelt ze, „liet
me een leuk melodietje ho
ren, maar er was nog geen
tekst bij. Ik vond, zo zei ik
hem, dat er een wat myste
rieuze tekst bij paste. Nou,
doe het dan maar, zei hij. Ik
lachen, want een beetje grie
zelig vond ik het toch wel.
Kijk, dat vind ik een stap in
een nieuwe richting. Ook
wat koortjes betreft, ik
mocht ze zelf uitzoeken en
uitproberen, daar liet hij mij
helemaal vrij in. Wat dat be
treft kon ik mijn ideetjes
heel erg goed kwijt. Op een
of andere manier voelt Mar
tin mij erg goed aan en hij
stimuleert dingen waarvan
ik mij niet bewust ben. Ik
ben ook erg tevreden over de
keuze songs. De song „They
don't play our lovesong any
more" hadden we op een
bandje staan met alleen
maar een stem en een piano
en luister maar eens hoe
mooi het geworden is. Ook
een song als „Reckless" is
heel anders geworden dan
zoals je hem kent van John
Farrar, de tekstschrijver van
Olivia Newton-John. Oh nee
hoor, ik vind een vergelij
king met haar niet erg, we
hebben eenzelfde stembereik.
Ondanks het feit dat ze nu
aan de top staat, is er geen
groot orkest voor haar als ze
ergens moet optreden. Dat is
het nadeel van het wonen
van een topartieste in Ne
derland, maar ook dat pro
bleem lost Anita Meyer sim
pel op. Ze gaat het land in
met een orkestband en hoe
wel het een kaal gebeuren is.
maakt haar optreden een
grote indruk.
„Je staat daar helemaal al
leen," zo zegt ze, „en je moet
er een show van maken. Je
hele optreden is zo opge
bouwd dat de mensen er ge
boeid naar luisteren en kij
ken, je moet een band met
het publiek krijgen."
Het is niet denkbeeldig dat
Anita Meyer in Duitsland
met deze elpee een nieuw
werkterrein zal vinden en
daar wordt het voor haar ge
makkelijker om met een or
kest op te treden, bovendien
heeft ze vorig jaar in Japan
zo'n indruk achtergelaten,
dat men haar daar weer ge
vraagd heeft om op te treden
met orkest, op het Yamaha
Festival.
Al met al is ze een drukke
vrouw geworden, die samen
met haar man als zakelijk
begeleider werkt aan de toe
komst. Samen in de showbiz
werken betekent dat een
normaal huwelijksleven
haar onbekend is.
„Maar ach," zo zegt Anita,
„zoiets is voor iedereen an
ders en ik vond dat wij rede
lijk normaal leven. Kijk, als
het over kinderen krijgen
gaat, dan is dat een andere
zaak. Ik ben nog jong, dus het
kan nog wel, maar ik wil best
kinderen krijgen. Aan de an
dere kant kan ik me niet
voorstellen dat ik over 10
jaar nog steeds als zangeres
werk. Ik zie wel, want om dit
vak iets te voorspellen is on
mogelijk. Ik ben allang blij
dat ik eindelijk m'n draai
gevonden heb!"
Frank Kramer sinds een paar maanden spelleider
van de gelijknamige KRO-show is 34 jaar. Deze gebo
ren en getogen Amsterdammer bezocht in de hoofd
stad de middelbare school en een vijftal kweekscho
len. Dat leidde er toe dat hij op 26-jarige leeftijd de
hoofdakteklas met een diploma in zijn zak kon verla
ten.
Hij verdiende de afgelopen jaren de kost door onder
meer een jaar onbevoegd les te geven aan een LEAO-
school en door bij FC Amsterdam, MW, Telstar,
Haarlem en Volendam professioneel te voetballen.
Tussen de voetbalpraktijken door werkte Frank als
purser bij de KLM en vloog zo de halve wereld rond.
Onder meer vanwege zijn vlotte babbel werd Frank
in 1976 door de KRO uitgenodigd mee te werken aan
het radioprogramma „Goal". Kort daarna mocht hij
ook zijn gezicht laten zien in de televisieshow van Ted
de Braak. Naar zijn zeggen hebben deze activiteiten
ertoe geleid dat hij in 1977 voor de Avro een screentest
mocht doen. Zo werd hij een van de medewerkers van
AVRO's sportpanorama, tot dit voorjaar.
In juni werd hij door KRO's Jos van de Valk ge
vraagd als presentator c.q. spelleider van een nieuw
programma dat de Willem Ruis Show moest gaan
vervangen. Hij accepteerde die uitnodiging op voor
waarde dat hij geen „doordrukje" van Willem Ruis
hoefde te zijn. Frank Kramer houdt van geintjes,
maar is bij voorbaat geen lolbroek. Voetbaltrainers
die ooit met hem gewerkt hebben, zijn in dit opzicht
misschien een andere mening toegedaan.
Frank Kramer, het „ik zie wel"- type, heeft
alleen oog voor de violiste Judy Schomper
Als hij even later terug
komt en wij een tafel in het
druk en lawaaierig restau
rant gevonden hebben, zet
hij zich op het puntje van de
stoel en legt zijn onderarmen
op tafel, een teken om mijn
vragen te beantwoorden.
Uit die antwoorden blijkt
dat Frank na drie spel
shows te hebben gedaan zich
als spelleider steeds lekker
der gaat voelen. Hij voelt
zich meer en meer op zijn
gemak en beweegt zich vlot
ter. „Dat is mede het gevolg
van de aanwijzingen die ik
van Jos van de Valk krijg. In
het begin bleef ik bijvoor
beeld te veel op één plaats
staan. Jos zegt: wat mij be
treft loop je in het program
ma naar Japan, ik volg je
wel met de camera's. Ik moet
me dus meer bewust worden
van de vrijheid die ik op de
studiovloer en in het pro
gramma heb", aldus Frank
die inmiddels zijn brilletje
heeft afgezet en met zijn
magere handen zijn woor
den kracht bijzet.
Het is duidelijk dat hij nog
groeiende is in zijn rol als
spelleider. Naar zijn mening
gaat die ontwikkeling pri
ma. Daar zag het aanvanke
lijk niet direct naar uit. De
eerste show was niet zo best.
Het team onder leiding van
Jos van de Valk was het
daar na de uitzending wel
over eens.
Frank Kramer: „Kijk, alle
begin is moeilijk, zeker de
opzet van een dergelijke
show. De spelletjes waren
misschien niet zo goed en
daardoor kwam de formule
niet uit de verf. Daarnaast
miste het programma wel
licht de benodigde intimiteit
omdat onderdelen als kege
len en boogschieten in een
ander deel van de studio
moesten plaatsvinden. Tij
dens de repetities merkte het
team al wel dat er aan het
programma gesleuteld dien-
i