onderwijzer, voetballer, pureer en spelleider Frank Kramer: Geen komiek Eerste succes Japan Huwelijk HILVERSUM - Het is donderdagmorgen even voor negen uur als ik mijn wagen vanuit de besneeuwde wereld in de koude, donkere parkeergarage van de NOS in het Omroep- kwartier laat glijden. Even later dool ik door de catacomben van de televisiestudio's op zoek naar de man met wie ik een afspraak heb. Ofschoon het nog vroeg is, is het druk in de gangen waarop tientallen deuren van schmink- en kleedkamers uitkomen. Acteurs, actrices, musici en technici lopen driftig van de ene lokatie naar de andere: de televisie- fabriek werkt op volle toeren. Vlak voor de ingang van een van de restaurants staat hij opeens naast me, compleet met grijze flannelbroek, groen poloshirt, rood Adidas sportjack, haren als een ragebol over zijn hoofd, een ziekenfondsbrilletje op zijn neus en zijn gezicht versierd met een baard van twee dagen: Frank. Kramer. Aangenaam. „We treffen elkaar op het juiste moment, ik ga net koffie halen". In plaats van twee, bestelt hij drie kopjes koffie. „Heb je een minuut geduld, ik moet even deze koffie naar iemand toebrengen", vraagt de nieuwbakken spelleider van de KRO verontschuldigend. Vervolgens zoeft hij wat onhandig met twee kopjes een van de gangen in op zoek naar de persoon voor wie de koffie bestemd is: zijn vriendin, de vio liste Judy Schomper die die morgen voor de camera's staat in het programma van Marco Bakker. 113 Na Berend Boudewijn en Willem Ruyg is Frank Kramer nummer drie in de rij van spel leiders bij de KRO-tele- visie. Van de acht „Frank Kramer Shows" die de KRO voor sei zoen '81-'82 program meerde zijn er inmid dels drie op het scherm gerealiseerd. Ofschoon Frank Kra mer al heel wat keren voor een televisiecame ra heeft gestaan, is dat nooit eerder geweest als spelleider. Pieter Bastiaanssen, oud-redacteur van onze Zeebra - weekbladen zocht Frank Kramer op in de televisiestudio's in Hilversum, en vroeg de nieuwbakken „kwis- meester" naar zijn er varingen. de te worden. Maar een en ander kon niet meer op tijd voor de eerste uitzending ge realiseerd worden". Inmiddels is de spelfor- mule van „De Frank Kramer Show" drastisch gewijzigd en naar de mening van Frank zonder meer ten goe de. Hij heeft zelf veel aan die veranderingen meegewerkt. „Ofschoon ik daar het initia tief toe genomen heb, is dat wel een bijzondere ervaring voor mij geweest. Ik heb wel vaker medewerking aan programma's verleend, maar daarbij werd alles voor me aangedragen en dan maakte ik er maar wat van. Maar voor deze show en bin nen dit team ben ik na de eerste uitzending twee we ken lang intensief bezig ge weest met het meeverzinnen van spelletjes en aandragen van verbeteringen". Hij voegt er eerlijk aan toe, dat lang niet al zijn ideeën zijn overgenomen en dat hij dingen wellicht veel te snel wil veranderen. An derzijds is hij zich bewust van het feit dat het publiek de tijd moet krijgen aan de formule van een programma te wennen. Voorlopig heeft Frank dan ook best vrede met de wijze waarop nu alles loopt. Hij vindt het televisiewerk leuk. Het brengt hem, net als zijn voormalige prof-voet ballerij, met veel mensen in contact. En Frank Kramer houdt van mensen. Zelf zegt hij daarover: „Kijk, ik ben geen komiek, in een show sta ik er niet voor mijzelf, maar voor de mensen, aardige mensen". Hij vertelt daarop iaat voor plezier hij beleeft als hij aan het begin van de show zijn spelgasten min of meer uit het aanwezige pu bliek moet plukken. Een pu bliek dat voor de opnamen niet wordt geselecteerd. Het gemakkelijkste vindt Frank er die mensen uit te kiezen die wat brutaal zijn, maar leuker vindt hij het dames aan te spreken die verlegen of erg bescheiden zijn. „Ik vind het dan een persoonlijk succes, als tij dens de show deze aanvan kelijk zo verlegen mensen helemaal los komen. Daaruit mag ook blijkep dat ik niet geestig ben ten koste van hen, maar dat ik ze in hun waarde laat". Dat klinkt wat ernstig voor iemand die verder in het gesprek zegt er niet veel filosofieën op na te houden, desgevraagd ook geen le vensfilosofie. Het feit dat hij bij sommigen wat noncha lant en als een „ik zie wel"- type overkomt, verklaart hij als volgt. „Tot op heden is mijn le ven niet op zekerheden ge bouwd. Ik heb geen gezin, geen eigen huis, geen hoge lasten. Andere mensen heb ben dat wel, bijgevolg heb ben zij ook meer en grotere verantwoordelijkheden dan ik te dragen. Zij hebben niet altijd de keuze die ik heb, dingen doen die je leuk vindt. Het klinkt raar, maar ik zou het met een jaar zon der inkomen nog best red den. Gewoon omdat ik wei nig eisen stel en sober leef". Toch een levensfilosofie? „Nee, eerder een levenshou ding". Sober leven doet Frank in derdaad. Hij rook en drinkt niet, hult zich niet in buiten issige kleding, woont met vriendin Judy op een etage in Amsterdam en kart rond in een overjarige Volvo. Toch onderkent Frank zeer nadrukkelijk bepaalde waarden in zijn leven. Als hij daarover praat of mee wordt geconfronteerd, valt er bijna zichtbaar een stuk van zijn „ik zie wel "-hou ding weg. Als ik hem vraag hoe zijn moeder op zijn shows heeft gereageerd, antwoordt hij voor het eerst niet zo vlot en zeker. Niet omdat hij geen antwoord wil geven. Inte gendeel. Maar zijn moeder neemt nu eenmaal een bij zondere plaats in in zijn le ven. Uit Franks aarzelende woordenstroom blijkt dat zij de eerste show niet gezien heeft, omdat zij op het mo ment van de uitzending als dirigente van een dameskoor met dat koor verplichtingen had bij een kerkdienst. „Van de tweede en derde show heeft zij erg genoten, maar zij onthoudt zich van kritiek. Het enige wat ze zegt is: langzamer praten". Zij volgt mijn activiteiten op de voet, maar ze zal er zich nooit mee bemoeien", aldus Frank. Iemand anders die een gro te waarde in zijn leven verte genwoordigt, is zijn vriendin Judy Schomper. Dat blijkt als over de intercom tussen de studio's en het restaurant een metalen stem de musici van het orkest van Rogier van Otterloo verzoekt zich naar studio 2 te begeven. Frank staat onmiddellijk op, laat het antivoord op een van mijn vragen voor wat het is en zegt: „Ga je mee naar bo ven? Judy moet nu spelen en daar wil ik bij zijn". Voordat ik ja of nee heb kunnen zeg gen en mijn papieren bij el kaar heb kunnen harken, is hij al vertrokken. Bij de uit gang van het restaurant roep hij nog snel „Ik zie je in stu dio 2". Even later zie ik hem daar inderdaad. In zijn handen heeft hij het hesje van Ju dy's spierwitte broekpak. De violiste staat eenzaam op een verhoginkje razendsnel le vingeroefeningen op haar instrument te doen. Rondom wemelt het van musici, ca meramensen en technici, maar het is alsof zij niemand ziet. Frank ziet wel alles en iedereen en babbelt honder duit. Hij houdt zichtbaar van mensen en maakt tussen hen geen onderscheid: hij praat net zo makkelijk met een van de kabelsjouwers als met dirigent Rogier van Otterloo. Maar al pratende verliest hij zijn vriendin niet uit het oog. Als ik hem op een rustig moment tenslotte nog vraag wat zijn wensen voor het nieuwe jaar zijn, komt zijn „ik zie wel"-houding weer tevoorschijn. „Och, ik maak nooit plannen voor een nieu we start in het nieuwe jaar. Als ik me toch wat voor neem, dan kan dat om twee minuten na twaalf al weer veranderd zijn. Ik hoop ge woon dat 1982 een gelukkig jaar wordt. Niet alleen voor mij en mijn familie, vrien den en kennissen, maar voor iedereen". Als ik een tijdje later af scheid van hem wil nemen, moet ik hem zoeken. Tenslot te blijkt hij achter een stuk decor op de koude studio- vloer te zitten, een en al aan dacht voor Judy, eenzaam op haar schavotje. p.B. ANITA MEYER: „WHY, TELL ME WHY" ,,'n BEETJE griezelig vond ik het in het begin wel hoor. Toch ben ik aan de tafel gaan zitten en heb de stoute schoe nen aangetrokken en een tekst geschreven. Weet je, vroeger had ik het idee dat het voor mij werd gedaan en mis schien zat er ook wel een tikkeltje luiheid bij. Ik had ook het idee dat het eng zou zijn als ik iets van mezelf zou terugho ren. Ik had ook altijd het idee dat anderen het be ter konden dan ik, nu heb ik het idee, waarom kan een ander het beter dan ik!" Anita staat nog steeds hoog genoteerd in de Neder landse top-40 met haar num mer „Why tell me, why". Maar dit succes is haar niet aan komen waaien. Op 13- jarige leeftijd nam ze samen met haar broer deel aan een talentenjacht in Rutex in Rotterdam. In de finale van die talentenjacht werden ze niet alleen eerste, maar ook nog ontdekt door Patricia Paay, die in het publiek zat. Kortom, het werd een avond om nooit te vergeten. „Na afloop kwam Patricia Paay enthousiast op me af en vertelde me dat ze nog net zo'n stem zochten als ik had. Dat was voor het formeren van een achtergrondkoortje, samen met haar zusje Yvon ne Keeley. Ik ben daar op in gegaan, omdat ik het wel leuk vond. Het gaf wel eens problemen, omdat ik nog op school zat en dan moest m'n moeder nog wel eens aan de direc teur vragen of ik een mid dagje vrij kon krijgen. Ik heb enorm geboft met die di recteur, want hij vond het ook wel leuk. Op die manier heb ik toen al heel wat mee gemaakt, je keek je ogen uit. Ik was pas 15 jaar toen ik in het Eurovisie Songfestival in het koortje meezong met de Hearts of Soul. Ik vond het maar wat prachtig en ik keek er ook nog echt tegen op hè." In 1974 zong ze ook in het achtergrondkoortje op het allerlaatste Grand Gala du Disque, samen met een aan tal heren, waaronder Hans Vermeulen van de Sandy Coast. Ze had in die tijd net een plaatje opgenomen en wilde het bandje ervan laten horen aan Hans, maar hij had er helemaal geen goed woord voor over. Wel kwam hij enige tijd later met wat songs bij Ani ta Meyer aan en hij stelde voor dat zij ze zou opnemen. Eén van de songs was „The Alternative way", een lied dat in 1976 enige weken op de eerste plaats van de Top 10 prijkte. Na dit plotselinge succes volgden er nog enkele hits, zoals „You can do it", „Just a disillusion", „Anita, that's my name" en werden er twee elpees opgenomen, waarvan „In the meantime I will sing" niet alleen de goudstatus veroverde, maar ook gehonoreerd werd met de hoogste vaderlandse on derscheiding, de Edison. Naast het zich wijden aan een solocarrière, zong Anita ook in de groep van Hans Vermeulen, de Rainbow Train, waar een aantal zan gers en zangeressen in zon gen. Omdat de groep het fi nancieel niet kon bolwerken, werd de Rainbow Train in 1979 ontbonden en ging Ani ta Meyer zich concentreren op een goede solocarrière. In die tijd deed ze ook veel achtergrondkoortjes bij ar tiesten en tijdens een van de opnamesessies, kwam ze in contact met Martin Duiser, de producer van Lee Towers. Van het een kwam het ander en binnen de kortste keren waren Anita en Martin op zoek naar goede songs voor haar, met als resultaat „Rock me up a mountain" dat vorig jaar een beschei den hit werd. „In de periode van 'The al ternative way' was ik met iets anders bezig," zo vertelt Anita over haar verandering. „Als je ergens mee bezig bent, dan ga je op een gegeven mo ment evolueren, maar ik zal nooit de gemakkelijkste weg bewandelen." Na lang wik ken en wegen nam Anita Meyer een elpee op die z'n weerga niet kent. Naast de grote hit „Why, tell me why", staat er nog een aantal songs op die evenzo goed voor single in aanmerking ko men. Het is een brok werk geworden waar ze erg nauw bij betrokken was, iets wat vroeger wel eens anders was. Vroeger was er Hans Ver meulen die alles deed. Die ivos naast componist, ook ar rangeur en producer. Hij deed alles en Anita kreeg een kant en klaar werkje voor haar neus. Nu bleek dat wel eens anders. „M'n nieuwe producer Mar tin Duiser,zo vertelt ze, „liet me een leuk melodietje ho ren, maar er was nog geen tekst bij. Ik vond, zo zei ik hem, dat er een wat myste rieuze tekst bij paste. Nou, doe het dan maar, zei hij. Ik lachen, want een beetje grie zelig vond ik het toch wel. Kijk, dat vind ik een stap in een nieuwe richting. Ook wat koortjes betreft, ik mocht ze zelf uitzoeken en uitproberen, daar liet hij mij helemaal vrij in. Wat dat be treft kon ik mijn ideetjes heel erg goed kwijt. Op een of andere manier voelt Mar tin mij erg goed aan en hij stimuleert dingen waarvan ik mij niet bewust ben. Ik ben ook erg tevreden over de keuze songs. De song „They don't play our lovesong any more" hadden we op een bandje staan met alleen maar een stem en een piano en luister maar eens hoe mooi het geworden is. Ook een song als „Reckless" is heel anders geworden dan zoals je hem kent van John Farrar, de tekstschrijver van Olivia Newton-John. Oh nee hoor, ik vind een vergelij king met haar niet erg, we hebben eenzelfde stembereik. Ondanks het feit dat ze nu aan de top staat, is er geen groot orkest voor haar als ze ergens moet optreden. Dat is het nadeel van het wonen van een topartieste in Ne derland, maar ook dat pro bleem lost Anita Meyer sim pel op. Ze gaat het land in met een orkestband en hoe wel het een kaal gebeuren is. maakt haar optreden een grote indruk. „Je staat daar helemaal al leen," zo zegt ze, „en je moet er een show van maken. Je hele optreden is zo opge bouwd dat de mensen er ge boeid naar luisteren en kij ken, je moet een band met het publiek krijgen." Het is niet denkbeeldig dat Anita Meyer in Duitsland met deze elpee een nieuw werkterrein zal vinden en daar wordt het voor haar ge makkelijker om met een or kest op te treden, bovendien heeft ze vorig jaar in Japan zo'n indruk achtergelaten, dat men haar daar weer ge vraagd heeft om op te treden met orkest, op het Yamaha Festival. Al met al is ze een drukke vrouw geworden, die samen met haar man als zakelijk begeleider werkt aan de toe komst. Samen in de showbiz werken betekent dat een normaal huwelijksleven haar onbekend is. „Maar ach," zo zegt Anita, „zoiets is voor iedereen an ders en ik vond dat wij rede lijk normaal leven. Kijk, als het over kinderen krijgen gaat, dan is dat een andere zaak. Ik ben nog jong, dus het kan nog wel, maar ik wil best kinderen krijgen. Aan de an dere kant kan ik me niet voorstellen dat ik over 10 jaar nog steeds als zangeres werk. Ik zie wel, want om dit vak iets te voorspellen is on mogelijk. Ik ben allang blij dat ik eindelijk m'n draai gevonden heb!" Frank Kramer sinds een paar maanden spelleider van de gelijknamige KRO-show is 34 jaar. Deze gebo ren en getogen Amsterdammer bezocht in de hoofd stad de middelbare school en een vijftal kweekscho len. Dat leidde er toe dat hij op 26-jarige leeftijd de hoofdakteklas met een diploma in zijn zak kon verla ten. Hij verdiende de afgelopen jaren de kost door onder meer een jaar onbevoegd les te geven aan een LEAO- school en door bij FC Amsterdam, MW, Telstar, Haarlem en Volendam professioneel te voetballen. Tussen de voetbalpraktijken door werkte Frank als purser bij de KLM en vloog zo de halve wereld rond. Onder meer vanwege zijn vlotte babbel werd Frank in 1976 door de KRO uitgenodigd mee te werken aan het radioprogramma „Goal". Kort daarna mocht hij ook zijn gezicht laten zien in de televisieshow van Ted de Braak. Naar zijn zeggen hebben deze activiteiten ertoe geleid dat hij in 1977 voor de Avro een screentest mocht doen. Zo werd hij een van de medewerkers van AVRO's sportpanorama, tot dit voorjaar. In juni werd hij door KRO's Jos van de Valk ge vraagd als presentator c.q. spelleider van een nieuw programma dat de Willem Ruis Show moest gaan vervangen. Hij accepteerde die uitnodiging op voor waarde dat hij geen „doordrukje" van Willem Ruis hoefde te zijn. Frank Kramer houdt van geintjes, maar is bij voorbaat geen lolbroek. Voetbaltrainers die ooit met hem gewerkt hebben, zijn in dit opzicht misschien een andere mening toegedaan. Frank Kramer, het „ik zie wel"- type, heeft alleen oog voor de violiste Judy Schomper Als hij even later terug komt en wij een tafel in het druk en lawaaierig restau rant gevonden hebben, zet hij zich op het puntje van de stoel en legt zijn onderarmen op tafel, een teken om mijn vragen te beantwoorden. Uit die antwoorden blijkt dat Frank na drie spel shows te hebben gedaan zich als spelleider steeds lekker der gaat voelen. Hij voelt zich meer en meer op zijn gemak en beweegt zich vlot ter. „Dat is mede het gevolg van de aanwijzingen die ik van Jos van de Valk krijg. In het begin bleef ik bijvoor beeld te veel op één plaats staan. Jos zegt: wat mij be treft loop je in het program ma naar Japan, ik volg je wel met de camera's. Ik moet me dus meer bewust worden van de vrijheid die ik op de studiovloer en in het pro gramma heb", aldus Frank die inmiddels zijn brilletje heeft afgezet en met zijn magere handen zijn woor den kracht bijzet. Het is duidelijk dat hij nog groeiende is in zijn rol als spelleider. Naar zijn mening gaat die ontwikkeling pri ma. Daar zag het aanvanke lijk niet direct naar uit. De eerste show was niet zo best. Het team onder leiding van Jos van de Valk was het daar na de uitzending wel over eens. Frank Kramer: „Kijk, alle begin is moeilijk, zeker de opzet van een dergelijke show. De spelletjes waren misschien niet zo goed en daardoor kwam de formule niet uit de verf. Daarnaast miste het programma wel licht de benodigde intimiteit omdat onderdelen als kege len en boogschieten in een ander deel van de studio moesten plaatsvinden. Tij dens de repetities merkte het team al wel dat er aan het programma gesleuteld dien- i

Krantenbank Zeeland

Scheldebode | 1981 | | pagina 7