Zonaanbidsters wisten toevallig hoe reanimatie werkte Ontmoetingscentrum Nederlandse Hartstichting RINGLEVER Gezellig energie besparen met een haardkachel van Ringlever Het Nieuws Cr) van de Nederlandse Hartstichting CEBUTO TOURINGCAR- REIZEN Speciale feestdagen en herfsttrips April 1981/Pagina-$ BERGEN, april 1981 Op een zonnige pinksterdag installeer den Mien en Tinie Kayer zich op het strand van Bergen aan Zee. Na een drukke tijd in hun meubelzaak in Hoogwoud en een paar enerverende rit ten als Eerste Hulp op de ambulance dienst, hadden ze hun rust wel verdiend. „Niets doen" was het devies voor deze zo merse dag, maar het werd de zwaarste en meest gedenkwaardige dag van hun leven. Inspanning Temidden van de uitbottende bomenpracht in de bosrijke omgeving de dood van zo dichtbij in de dreigt te verdwalen. ten. Ook worden er regelmatig rona auinoven aoemz ae nanenarK op. z,oais ae ai k van iNoacn eens nei prooi aan hevige angsten Een in zo n week volledig in siagen, nen(i8-2i jaar» met een aangebo- startpunt van een weer opbloeiend leven op aarde betekende, is deze overbezorgde omgeving, die hen om mensen, die hier binnen kwa- ren hartafwijking georganiseerd. ■nlpk VOCir mpviappv dip ooit door ppn hnrteninfarct aetroffen werd of alles uit handen wil nemen en men en het nauwelijks meer za- "Verder staan op ons programme pie/C voor menigeen, aie OUll auur een nar leninjur LL yeir ujjen weru, UJ nog geen kopje laat optillen gen zitten een „nieuw hart" voor onder meer orientatiedagen vopr een hartoperatie heeft ondergaan, tot een dierbaar symbool geworden, maakt dat doorgaans nog een hun verdere leven te bieden. Na beroepskrachten als fysiothera- dat een nieuw begin aanduidt. Revalidatie SYSTEEM OPEN HAARDEN TOT IN DE PUNTJES VERZORGD TEGEN BETAALBARE PRIJZEN CEBUTO Zusters Mien en Tinie Kayer redden "verdronken" Wim uit de Noordzee Van onze verslaggeefster Mien en Tinie en hun vriendin Nel waren nog maar net ingesmeerd om te gaan zonnen, of er werd een drenkeling uit zee gehaald. Het was de jonge Wim Ooijevaar uit Bergen, een uitstekend zwemmer, die de zee ter plaatse op zijn duimpje kende, maar door de koude van het water bevangen was geraakt. Een Duitse badgast gooide zijn lichaam moedeloos op het trand. „Die is dood", zei hij. Al gauw dromden er mensen om het witte lichaam, dat geen enkel te ken van leven meer gaf. Dit uit het (dagelijks) Leven gegrepen verhaal laat zien hoe mensen het leven kunnen redden van anderen door rea nimatie toe te passen. Nood breekt wet is een goed Neder lands gezegde; zo kan het ge beuren dat iemand bijvoor beeld handelingen moet toe passen, die normaliter door een medicus verricht zouden moeten worden. Als Nederlandse Hartstich ting willen wij erop wijzen dat iedere Nederlander in principe in staat zou kunnen en moeten zijn reanimatie toe te passen. Maar dit dient op verantwoorde wijze te gebeu ren. Elders in deze krant kunt u lezen over een gemakkelijk te volgen reanimatie-cursus. „We zagen het oploopje en het slachtoffer, renden er met z'n drieën op af, en sprongen als een paar artiesten midden in de ring", vertellen Mien en Tinie, die de ge beurtenissen op die tweede pink sterdag nooit meer zullen verge ten. Alle lessen en raadgevingen van hun huisarts dokter Pol over mond-op-mond-beademing en hartmassage drongen zich auto- ging meteen de zuurstoftent in, matisch aan hen op, en Tinie en Mien, Tinie en Nel gingen na boog zich over de drenkeling om zich een beetje te hebben gewas te trachten zijn ademhaling te sti- sen - weer op weg naar het inmid- muleren en Mien begon pogingen dels verlaten strand, waar hun te doen om zijn hart te activeren, spullen nog lagen. Ze konden het Toevallig hadden de beide zus- niet laten vanaf het strand nog ters enkele weken daarvoor erva- even bij het Elisabethziekenhuis ring opgedaan bij een andere langs te gaan. Maar Wim lag ey zo drenkeling, die ze hadden probe- slecht bij dat ze vreesden dat alle ren te redden, en hun bewegin- moeite toch nog voor niets was gen waren dan ook volkomen op geweest, en ze moe en teneerge- elkaar afgestemd. Nel, die op het slagen huiswaarts togen, kantoor van de meubelzaak werk- Vlak voordat ze besloten maar te en nog nooit iets met EHBO te naar bed te gaan, belde tot hun maken had gehad, werd geïn- vreugde de vader van Wim Ooije- strueerd om de bloedsomloop te vaar op om te zeggen dat zijn De gezusters Kayer nog eens samen met Wim aan het Noordhollandse strand. stimuleren. „Terwijl we bezig waren kwam de vloed opzetten, en dank zij de me dewerking van een verpleegster onder de omstanders hoefden we de massage en beademing niet te onderbreken, terwijl het slachtof fer stukje bij beetje verder het strand werd opgetrokken. On danks onze inspanningen kregen we geen reactie van de drenke ling, maar we hadden allang ge leerd niet te gauw op te geven. Daar lieten we ons dus voorals nog niet door ontmoedigen", al dus Mien en Tinie. „Wat ons wel onzeker maakte en hinderde, was de minachting waarmee een aanwezige huisarts onze inspanningen gadesloeg. „Houdt daar maar mee op, dat heeft geen enkele zin", zei hij, en hij lachte ons vierkant uit, toen we niet van plan bleken te stop pen. Ik zie hem nog zijn schou ders ophalen en spottend kijken", zegt Tinie. „Steeds liep hij weg om een stukje langs het strand te wandelen, en dan kwam hij weer terug. Iedere keer als ik dat ge zicht van hem zag, kwam er even een twijfel in me op. We zullen toch niet met een lijk bezig zijn, dacht ik dan. Maar dan keek ik Mien even aan en dan waren we weer allebei even vastberaden om door te gaan." Meer dan anderhalf uur pasten Tinie en Mien onafgebroken mond-op-mon-beademing. en hartmassage toe. En toen, einde lijk, gebeurde het wonder. Heel licht ging de buik van de drenke ling op en neer, ten teken van een aarzelende ademhaling. „Hij doet het, hij doet het" juichden de toe- zoon enkele zeer zware uren had doorgemaakt, maar nu buiten le vensgevaar was. De volgende dag werden de vriendinnen verzocht Wim op te zoeken in het ziekenhuis, omdat het slachtoffer graag kennis wilde maken met zijn redsters. Hij kon zich alleen nog maar het afschu welijke moment herinneren, waarop hij zich bewust werd dat hij ging zinken. „Ik keek naar de kust en dacht: dat ik nu zo dicht bij het strand moet verdrinken...", vertelde hij later. „Zonder de dames-Kayer zou ik er niet meer zijn geweest", zegt hij nog vaak tegen wie het maar wil horen. Tussen de familie Ooij evaar en de familie Kayer is sindsdien een hechte band ont staan en op geen familiegebeurte nis bij de Ooijevaars hebben Mien en Tinie totdusverre ontbroken. Natuurlijk kwam Wim hen ook feliciteren, toen ze van de Maat schappij tot Redding van Drenke lingen eem zilveren en bronzen medaille kregen aangeboden. Hoe sterk zo'n gebeurtenis zijn invloed kan uitoefenen op het verdere verloop van mensenle vens, blijkt wel uit de omwente ling, die zich bij zowel Wim als Nel voltrok. Wim, die in de groen tezaak van zijn vader werkte, nam zich voor verpleegkundige te worden en werkt nu alweer een paar jaar in een ziekenhuis. Nel gaf haar kantoorbaan op en werd fysiotherapeute. En Mien Kayer, die al voorzitster was van de plaatselijke EHBO-vereniging, is zich meer dan ooit gaan inzet ten voor de opleiding in reanima tie, dat wil zeggen: mond-op- mond-beademing en hartmassa ge. schouwers, die in grote spanning „Toen het gebeurde hadden we al die tijd de verrichtingen van de zusters Kayer waren blijven vol gen. Om kwart over één was de strijd begonnen, en het was half vier toen Wim Ooijevaar de eerste te kenen van leven gaf en een klein net een nieuwe oefenpop. We noemden haar altijd „Annie" en er was van tevoren ernstig over gepraat of deze grote uitgave wel verantwoord was. Zodra we wisten dat Wims leven gered was, hebben we bij dokter Pol stukje huid bij zijn kaak weer de e®n briefje in de bus gedaan: normale kleur begon aan te ne men. Daarvóór had hij zo'n grie zelig witte lijkkleur gehad, dat zijn eigen broer hem niet had er kend. Al die tijd had hij in de kring rond de drenkeling gestaan, en toen de spanning enigszins was gebroken door de eerste le venstekenen, ging hij op zoek naar Wim. Toen hij bij diens bad laken kwam, zat daar een klein meisje op te huilen. „De meneer, die hier zat, ligt nu daar en is dood", snikte ze. Hoewel hij het nauwelijks kon geloven, rende hij naar de ambulance, waar Wim in middels in was gelegd, en ontdek te dat het inderdaad zijn eigen broer was. In de ambulance waren er nog een paar angstige momenten, toen Wims ademhaling wegviel en Tinie en Mien razendsnel moesten ingrijpen. Onderweg werd er een kapelaan opgehaald om het heilig oliesel te geven. Bij het ziekenhuis werd het een vreemde vertoning. Uit de ambu lance rolden drie vrouwen in biki ni,'onder het zand, en een priester in habijt. De patiënt ademde slechts met horten en stoten en was nog steeds bewusteloos. Hij Annie is betaald..." Hartpatiënten helpen elkaar in "Hartenark Van onze persdienst Lith, hoofd Hartenark in Bilthoven BILTHOVEN. april 1981 over. En toch vallen mensen, die land. waarin menigeen hopeloos gen, Kruisverenigingen en aieus- rnrtd RilthmiPn dnpmt dp Hnrtpnnrk nr> 7naU dp ark vnr) Nnnrh PPVïhpt °®en hebben gezien, vaak ten Ik durfgerust te zeggen, dat we er weekends voor de jong volwasse- „Het begon hier allemaal in 1976", vertelt het hoofd van de Harte nark, de heer A.A. Lith. In dat jaar kon dit complex, mede dank zij een actie van het damesweek blad "Margriet" op deze plek wor den opgetrokken. Direct in de volgende zomer startten we in Bilthoven met het organiseren van recreatieweken voor kinde ren met ernstige aangeboren hart afwijkingen. Overigens is het dit jaar al de tiende keer, dat de Hart stichting zich daarmee bezig houdt, maar voor we over deze ideale accommodatie beschikten waren we daarvoor aangewezen op het Henri Dunanthuis in Zeist. Terwijl we de ouders in zo'n week eens even van hun voortdurende zorg en verlossen, proberen we die zwaar gedupeerde kinderen ondertussen een onvergetelijke vakantieweek te bezorgen. Een uitgebreide staf van deskundi- gen, zoals cardiologen, kinder artsen, therapeuten en verpleeg kundigen zetten daarbij steeds weer op basis van volledige vrij willigheid hun beste krachten in. Zo offert een man als prof. dr. E. Harinck van het Wilhelmina Kin derziekenhuis in Utrecht daar elk jaar een week vakantie voor op. Voor zo'n hele week rekenen we 65,- per kind, maar als de kos ten een bezwaar zijn, valt ook daar nog over te praten. Behalve in de zomermaanden als de jeugdige patiëntjes helemaal centraal staan, vervult de Harte nark ook gedurende de rest van het jaar op een hele reeks andere terreinen een unieke rol in onze samenleving. Zo worden er regel matig bijeenkomsten georgani seerd voor slachtoffers van een hartinfarct, of mensen, die een hartoperatie hebben ondergaan. Voor 55,- per persoon per week (eten en slapen inbegrepen), kun nen die patiënten met hun part ner dan een hele week in de prachtige Bilthovense omgeving verblijven. "De stoot tot dit initiatief', aldus de heer Lith, "werd eigenlijk ge geven door een rapport van de Hartstichting, waaruit bleek dat het met de nazorg van hartpatiën ten in ons land met al zijn prachti ge sociale voorzieningen niet al te ideaal gesteld is. Onder behandeling verstond men eigenlijk niet meer, dan dat ie mand, die met een hartaandoe- ning in het ziekenhuis terecht was gekomen, daar lichamelijk weer zover werd opgelapt, dat hij thuis de trap weer op kon komen. Voor de talrijke psychische pro blemen, waarmee zulke mensen vaak zitten, hadden artsen, geestelijken en andere hulpverle ners vrijwel geen tijd en aandacht graadje erger. Zo'n patiënt denkt dan: ze denken zeker allemaal, dat ik elk ogenblik dood kan neervallen. Niet zelden wordt zo iemand daar dan weer neerslach tig en agressief van. Als ik hier in mijn kantoor zit", zegt de heer Lith, met een weids gebaar naar het royale venster, dat uitzicht biedt op een door het geboomte schemerende parkeer plaats, "kan ik ze zo zien aanko men". "Dan weet ik ook direct, wie de patiënt is". Dat is degene, die zijn eigen koffertje niet mag dragen. afloop van zo'n bijeenkomst gaat peuten en maatschappelijk dan ook iedereen, weliswaar ver- werkers, waarbij we ook mensen moeid, maar met een nieuw ver- uit de bedrijven willen inschake trouwen in de toekomst zijns len", aldus de heer Lith. „Doel weegs. Met hoeveel waardering de pa tiënten en hun partners op zo'n verblijf in Bilthoven terugkijken leren de vele brieven, die dage- cursus lijks bij de Hartenark binnenstro men. Iemand drukte het als volgt uit: "Wij willen allen naar een ge zond en gelukkig leven toe. De weg daarheen was door het hart infarct duister en onzeker gewor- Een van de eerste dingen, die we den. Maar u heeft met uw mede- de mensen hier leren, is dan ook, werkers deze weg voor ons ge- dat het woord hartpatiënt eigen lijk fout is. Iemand, die geope reerd is, of na een infarct uit het ziekenhuis ontslagen, is genezen. Dat is geen patiënt meer, die is beter en kan in principe alles weer doen, wat hij vroeger ge wend was. markeerd met verlichte richtings- wijzers." Maar er gebeurt nog meer in de Hartenark. Zo zijn er weten schappelijke bijeenkomsten, werkbesprekingen en informatie cursussen voor verpleegkundi- daarvan is, dat ook "in het veld" meer aan psycho-sociale begelei ding van hartpatiënten kan wor den gedaan. Tenslotte staat er een revalidatie- cursus op stapel, terwijl wij Vrienden van de Hartstichting, maar ook de leden van voor- en nazorgverenigingen in Nederland bijvoorbeeld gesprekstechnieken willen bijbrengen, zodat ze zich op de golflengte van een hartpa tiënt kunnen afstemmen. Met dat alles willen w&"vooral duidelijk maken, dat revalidatie niet alleen het lichamelijk weer op de been brengen inhoudt. Naar onze opvattingen is iemand pas gerevalideerd als hij zowel li chamelijk als psychisch en so ciaal weer optimaal functioneert en zich geen patiënt meer voelt." Weggeborgen (ADVERTENTIE) afb. Scan 5. breedte 71 cm diepte 45 cm hoogte I06cm bodem en zijwanden bekleed met chamotte steen groot blokkenvak De ongelofelijke Scan haardkachel. Ringlever vond 'm in Denemarken. Hen allesstoker.gebouwd voorde koude noordelijke winters. De Scan is een ideale warmtebron, die u als kachel (deuren dicht) of als open haard (deuren open) kunt gebruiken. De zware stalen mantel zorgt voor een heerlijke stralingswarmtc. Hen Scan is niet alleen mooi(Danish Design), maar ook praktisch, met o.a. mogelijkheden voor het verwarmen van water, voedsel,enz. Ook een uitvoering met ventilator is leverbaar. I leeft u een schoorsteen? Dan kunt u de Scan direkt installeren! Vooralle inlichtingen over de diverse modellen, accessoires, dealeradressen .enz.: bel Ringlever. Ringlever Open I laarden b.v.. Fokkerstraat 18. Postbus 11, 414Ü AA Leerdam.Telefoon (03451) 6944. Om dat te onderstrepen, begin nen we de dag hier ook altijd met een weliswaar aangepast, maar toch pittig rondje ochtend gymnastiek. Verder worden de mensen hier ontvangen in een prettige ontspannen omgeving, die vooral niets weg mag hebben van het ziekenhuis, waar ze soms spanningsvolle weken hebben doorgebracht. Daarom lopen we hier ook niet in witte jassen en zijn alle medische hulpmiddelen - zoals een com plete hartbewakingsapparatuur - waarover we natuurlijk beschik ken, veilig achter slot en grendel weggeborgen en aan het gezichts veld onttrokken. In die week proberen we verder bij onze gasten de angsten, agres sie en gevoelens van neerslachtig heid weg te nemen. Dat gebeurt zowel door het verstrekken van informatie als mét behulp van speciale gesprekstechnieken, waarmee we ze stimuleren om al les er uit te gooien, wat ze dwars zit. Andere deskundigen wijzen hen weer de weg in het doolhof van sociale voorzieningen in ons (ADVERTENTIE) Voor Pasen, Hemelvaartsdag en Pinksteren heeft Cebuto korte vakantiereizen georganiseerd. Vraag naar de gids. Boekingen bij uw reisbureau in uw omgeving. Damrak 34, Amsterdam Telefoon 020-246340 i

Krantenbank Zeeland

Scheldebode | 1981 | | pagina 27