AMERIKA ALS VAKANTIELAND
GEEF ZE EEN KANS
oveRöenkinq
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZUID-BEVELAND
33STE JAARGANG
No. 13
26 AUGUSTUS 1966
Drie ballen aan een Newyorkse gevel beduiden dat daar een bank van lening is gevestigd
NET ZO DUUR ALS MEN HET MAKEN WIL
Jaarlijks wordt het aantal buitenland
se toeristen dat naar de Verenigde Sta
ten toe gaat groter. Dit is ook niet te
verwonderen, want Amerika is nu een
maal het land waarvan de meeste men
sen dromen het nog eens te zien. En al
is het voor de gemiddelde Europeaan
een tamelijk duur land, men kent er
ook de grootste tegenstellingen. Aan de
ene kant van de straat treft men het
meest exclusieve restaurant aan en aan
de overkant b.v. een store waar men
voor een paar dubbeltjes kan eten.
Men kan een pilsje drinken in een oud
kroegje op Broadway, waar men de
zelfde moppen tappende ruwe „heren"
tegen komt als in Assen of in Asten,
en die op dezelfde manier het schuim
van hun lippen vegen. Maar ook kan
men gebruik maken van het dure hyper
moderne zelfbedieningsrestaurant op de
Fifth Avenue.
Geïmporteerd buitenland
Het is nu zo'n veertig jaar geleden
dat de Duitser Fritz Müller naar Ame
rika kwam om er een echt stukje Hei
mat te voorschijn te toveren. De flinke
stukken leverworst en de grote pullen
bier sloegen in. Twee broers uit Oos
tenrijk en een Russische dame spelen er
met echte Weense Gemtitlichkeit hun
liederen van Wenen, Donau en Rijn.
Het ligt zo dicht bij het witte huis,
dat men zich kan voorstellen dat presi
dent Johnson als hij zit na te denken
over zijn problemen in Vietnam, zijn
raam sluit om niet te horen hoe zijn
studenten meebrullen als in een echt
Weens „Lokal".
Het is niet het enige stukje buiten
land in Amerika. In de stad Philadel
phia vindt men een straatje dat als na
tionaal monument staat aangemerkt.
Hier staat het huisje waar eens de Ame
rikaanse vlag werd ontworpen en zo
wel straatje als huisje lijkt op alle
straatjes en huisjes in vrijwel ieder Ne
derlands dorpje of stadje.
In de Indepence Hall hangt nog steeds
de Liberty Bell, die Amerika's vrijheid
heeft ingeluid. In een stalletje ernaast,
hoe kan het anders, worden keurig na
gemaakte exemplaren van de onafhan
kelijkheidsverklaring verkocht. Een
Amerikaan springt nu eenmaal net een
der op de dollars als een bok op de
haver.
Chinezenwijk
Als men door New York rijdt, loopt
men de kans ineens midden in een hele
Chinese stad verzeild te raken. De Chi
nezen zijn er zo mogelijk nog Chinezer
dan Chinees. Zelfs de telefooncellen die
over de hele wereld er het zelfde uit
zien, hebben daar de vorm van pa
godes.
Misschien vindt iemand dit een beetje
te erg, maar het valt toch niet te ont
kennen, dat voor een toerist een tochtje
door de Chinezenwijk een belevenis is.
Steeds voordeliger
Dat de reis naar het grote Amerika
met zijn vele schakeringen van armoe
en rijkdom, gewoonten en bezienswaar
digheden voor steeds meer mensen te
realiseren is, is voor een groot deel te
danken aan de K.L.M.
Voor nog geen vijftienhonderd gulden
kan men tegenwoordig een Ité-reis
„veertien dagen U.S.A." boeken. Voor
de meeste mensen is dit geen onmoge
lijkheid meer, al bestaat dan nog wel
het probleem van het zakgeld.
De Nederlander is een beetje aan de
zuinige kant en de wisselkoers van de
dollar ligt niet bepaald gunstig, want
de dollar is een munt die over de hele
wereld nog altijd erg in trek is.
Bij de K.L.M. nu is echter een boek
je te krijgen waarin wordt bewezen dat
men voor 5 per dag een plezierige va
kantie kan doorbrengen in dat zelfde
dure Amerika.
Uitmuntende service
Ook de Amerikanen zelf doen hun
best zoveel mogelijk toeristen te trek
ken. Een typisch Amerikaanse organi
satie, waar iedere buitenlander die Ame
rika bezoekt mee te maken krijgt, is de
American Express. Deze verzorgt de
reischèques, reisschema's en rondleidin
gen en bepaalt het tempo van de reis.
Wie als Nederlander aan zo'n reis
deelneemt, ontmoet zijn medereizigers
pas in het Newyorkse Barbizon hotel.
Het is meestal een gezelschap van de
meest uiteenlopende nationaliteiten. Bij
aankomst" in het hotel wordt de taxi be
taald door de daar wachtende gids en
binnen vindt men tussen een overvloed
van fruit een kaartje met „Welkom in
Amerika".
De Amerikaanse manier van vakantie
houden is bekend: in weinig tjjd zoveel
mogelijk zien, wat natuurlijk niet mo
gelijk is als men niet een gids heeft
die het land op z'n duimpje kent.
Zo iemand is Jean Adra uit Tunis.
Reizen is zijn hobby en hij heeft er zijn
artsenpraktijk voor op gegeven -is
kortgeleden aan zijn achtendertigste reis
rond de wereld begonnen. Zo ook de 36-
jarige Zwitser Walter Odermatt, een
van de assistenten van Adra.
Hij kent het land van San Francisco
tot Long Island en weet de mensen die
zich aan hem toevertrouwen bij de
mooiste en interessantste plekjes te
brengen. Hij laat hen het bed zien waar
op Washington heeft geslapen, de gro
te steden van Canada en het fascine
rende Quebec. En dank zij Jean Adra,
Walter Odermatt en hun collega's zal
de bonte trip door het land van de on
begrensde mogelijkheden een onvergete
lijk avontuur worden.
In Canada fascineert het wegencomplex, waarlangs men b.v. Quebec komt binnenrijden
NATIONALE RECLAS SERINGSDAG
Er gaan tegenwoordig nogal eens
stemmen op die een veel krasser aan
pak van misdadigers en boeven beplei
ten. De criminaliteit neemt op schrik
barende wijze toe, zegt men, en de
rechtspraak is veel te zachtzinnig in
het opleggen van straffen. Ze moesten
ze dit en ze moesten ze dat. Dan wordt
het een beetje gevaarlijk om het woord
reclassering te laten vallen, want on
middellijk denkt men aan de zachte
heelmeesters met de stinkende wonden.
Wanneer niettemin op de nationale
reclasseringsdag bij u zal worden aan
geklopt voor de bekende collecte, wees
dan zo goed te bedenken, dat het hier
om een heel andere zaak gaat. De re
classering immers kan weinig doen aan
werkelijke beroepsmisdadigers, die een
probleem op zichzelf vormen. De reclas
sering houdt zich bezig met die belang
rijke categorie van medemensen, die ge
faald hebben, met de strafrechter in
aanraking zijn gekomen, de volle maat
van hun straf hebben ondergaan, en nu
weer een eerlijke kans moeten hebben
om te tonen dat ze geen boeven zijn.
Het zou wel prettig zijn wanneer er
een duidelijk zichtbare scheidslijn viel
te trekken tussen hen die deugen en hen
die niet deugen, maar zo is het nu een
maal niet. Die lijn verloopt vrij grillig
en het verschil tussen de gezeten bur
ger en de burger die gezeten heeft is
allesbehalve absoluut.
Mensen die van de been geraakt zijn,
moeten weer op de been worden gehol
pen. Wie zijn zelfvertrouwen is kwijt
geraakt, moet door ons allen te samen
geholpen worden aan dat voorschot van
vertrouwen, dat iedereen in het leven
wel eens nodig heeft. Het is niet vol
doende daarvoor een organisatie-appa
raat en enig geld te hebben. Wel nood
zakelijk, maar niet voldoende. Er is bo
venal een klimaat nodig om in te wer
ken. Dat klimaat wordt tenslotte niet
gevormd door een bureau, maar door de
instemming en medewerking van de hele
gemeenschap. Die kan zich niet bezig
houden met de technische bijzonderheden
van ieder geval, maar ze kan wel haar
fiat geven aan de arbeid, die hier in ons
lIlLLEQEN
Kapelle - Tel. (01102) 223
aller naam wordt verricht.
En daarvoor dient nu eigenlijk de in
stelling van de nationale reclasserings
dag. Dat we op die ene dag in het jaar
even denken aan die onfortuinlijke mede
burgers, die altijd in angst leven dat
hun verleden tegen hen zal worden uit
gespeeld, en dat ze getekend en uit
gestoten zullen blijven.
Wie zijn straf heeft gehad, moet daar
na zijn kans weer hebben. Als wjj daar
allemaal goed van overtuigd waren, zou
misschien de hele reclassering niet no
dig zijn. Maar nu staat ze daar als een
opgericht teken, dat het nog niet in
orde is met onze gezindheid ten opzich
te van degenen die eenmaal gestraft
zijn. Het is zo gemakkelijk om iemand
levenslang iets na te houden, het is zo'n
koud kunstje om een ongelukkig mede
mens voorgoed te verbitteren en dan
achteraf te constateren dat hij de soci
ale aansluiting mist. De hardhandige en
domme mentaliteit, waaruit, de spreek
woorden „wie eens steelt is altijd een
dief" en „wie zijn billen brandt moet
maar op de blaren zitten" geboren zijn,
is nog te diep in onze taal en in onze
geest geworteld om de geopende deur
en de uitgestoken hand als vanzelfspre
kend te zien. Natuurlijk we doen er
wel ons best voor. En daartoe moet nu
de nationale reclasseringsdag ons helpen.
Er is veel geld nodig om dit werk
goed te doen. Daar is de collecte dan
ook voor. Maar die collecte is behalve
dat, en dit is misschien wel even belang
rijk, ons gebaar van solidariteit met hen
die in zulk een slechte positie zitten en
die we toch duidelijk moeten maken dat
we hen weer gewoon, volledig willen ac
cepteren.
Geef ze de kans. Laat die collecte
duidelijke taal spreken.
FEDDE SCHURER
oCasifys do. stxcuxt
DE BELEDIGDE LUCIFER
De juffrouw die getuigen moest, zag
er uit als een lucifer, en zelfs als zij
in het modernste en gewaagdste toploze
badpak was verschenen, zou de fantasie
rijkste verslaggever niet durven beweren
dat zij ook maar iets had van wat de
Amerikanen zo treffend sex appeal noe
men. Per slot van rekening echter kon
ze daar zelf niets aan doen. En aan
gezien haar permanente sacharijnigheid
vermoedelijk een gevolg was van het
minderwaardigheidscomplex, xiat op zijn
beurt wellicht was veroorzaakt door
haar gebrek aan charme, kan men haar
eigenlijk ook een zekere mate van stroef
heid in haar doen en laten niet verwij
ten. Zo dachten de buurweduwen er
evenwel niet over. Zij hadden maling
aan mono-kinimode en Freud en vulden
hun dagen met voortdurend gescheld op
de getuige, die houterig voor de groe
ne tafel stond te zweren als een levend
geworden lucifer in afgebrande status.
De buurweduwen schudden hun hoofd
met onschuldige gebaren. Zij trachtten
de rechter wijs te maken dat zij blanke
zwanen waren, maar volgens de getuige
waren zij niet anders dan grauwe gie
ren, die aasden op haar eer en goede
naam.
„Al vier keer hebben zij mijn eer stuk
gemaakt", getuigde zij klagerig, „maar
de vijfde keer zeg ik: daar haal ik de
politie bij in".
Welnu, de politie was er bij in ge
haald. En die had ook de tweede getui
ge opgeduikeld, een smalle jongeman,
die na het afleggen van de eed met
twee vingers omhoog bleef staan, alsof
hij nog op de bewaarschool zat.
„Doe dat handje maar weg", zei de
officier.
Deze getuige hing een omstandig ver
haal op over de ketting, die net van zijn
fiets liep toen de scheldpartij op een
hoogtepunt was. Hij wilde zelfs met alle
geweld onder ede verklaren, waar hij
de fiets had gekocht, en hoeveel last hg
Ik bad om dit kind, en de
Here heeft mijn bede ge
geven, die ik van Hem ge
beden heb. 1 Samuel 1 27.
Wie schetst het innig geluk, het ge
voel van onzegbare vreugde, dat de boe
zem van Hanna doorstroomde, toen ook
haé.r de moederweelde werd gegund.
Neen, nu was zij niet langer een dorre
tak aan Israels stamboom, een mislukte
vrouw, een onnut voor het huis van
haar man. Haar vijandin, die haar zo
lang had getergd, waren alle wapenen
uit de handen geslagen. De Here had
Hanna's smaadheid weggenomen. Zélf
beslist zij hoe haar zoon zal genoemd
worden: Samuel, d.i. van de Here ge
beden.
Een les voor haar man, die in plaats
van bij God, bij een andere vrouw zijn
geluk had gezocht.
Een les voor Peninna, die had dur
ven pralen met van God gegeven goed.
Een les voor... zichzelf, om nimmer
Gods weldaden te vergeten.
Een les voor haar kind, dat straks bij
het noemen van zijn naam zou worden
herinnerd aan zijn Schepper!
Een les voor de Hogepriester Eli, dat
de Here wel scherp toezag op wat er
in het Heiligdom te Silo gebeurde.
Een les voor ons, dat de Here Zich
ontfermt op het gebed. Maar bij welke
gelegenheid zei Hanna dit Toen zij
haar kind eens voor altijd afstond aan
de Here. Mocht ooit haar moederhart
haar kind terugverlangen, dan was zijn
naam Samuel een herinnering aan haar
bede en belofte. Zij had hem van de He-
re ontvangen, welnu, zij had hem ook
weer de Here overgegeven, zijn leven
Jang. En zo kwam de kleine Samuel in
het heiligdom, alwaar hij de stoot zou
geven tot een geestelijke opwekking on
der het volk.
O, kwamen al de gedoopte kinderen
aldus tot hun bestemming! Maar vindt
de afval niet zijrf oorzaak in het niet
nakomen der doopbelofte door de
ouders? Een „vrije" of „neutrale" op
voeding is niet christelijk, maar trouw
breuk. De Here wil de God zijn van on
ze kinderen, o, zeg het hun. Dragen zij
niet het merkteken van Jezus? Komt
ook hun de Verbondsbelofte niet toe?
(Uit een Dagboek)
nu al van die ketting had gehad. Maar
de politierechter beteugelde de hollende
woordenstroom. De jongeman had te
verklaren wat hij had gehoord en ver
der niets.
Nu, dat bleek genoeg te zijn. Niet al
leen hadden de buurweduwen op grove
wijze elk gevoel voor hygiëne van de
kant van de eerste getuige in twijfel
getrokken, maar bovendien hadden ze
gezegd: „De vlooien dansen om je heen".
Onwillekeurig keek iedereen in de
rechtszaal naar de omgeving van het
beledigde zwavelhout je, maar wij kun
nen met de hand op het hart verklaren
dat er niets rondsprong, hoewel even la
ter iedereen zich heimelijk begon te
krabben. Maar dat zal wel suggestie
zijn geweest.
De belediging was bewezen. Maar er
was nog een moeilijkheid. De splinterige
juffrouw zei, dat beide vrouwen hadden
gescholden. De jongeman verklaarde
dat hij de mond van de ene verdachte
heen en weer had zien gaan op de ca
dans van de beledigende woorden. Van
de andere dame had hij dat niet op
gemerkt. Zodat die moest worden vrij
gesproken, wegens gebrek aan bewijs.
Want één getuige is niet voldoende in
ons Nederlandse recht. De andere juf
frouw kreeg vijftien gulden boete.
„Wij zijn weduwen, meneer de rech
ter, wij hebben het ook niet gemakke
lijk!" zeiden ze nog.
De rechter wilde dat wel aannemen,
maar het kan nooit een rechtsgeldige
reden zijn om, wat de getuige noemde
„dag en nacht te liggen schelden". De
vrouwen gingen de zaal uit vol grom
mende ontevredenheid. Maar de lucifer
achtige getuige hipte er als een opvlam
mend fosforstokje achteraan.
„U hebt mij de kroon weer op 't hoofd
gezet, edelachtbare", zei ze dankbaar.
Ze straalde zichtbaar licht uit.
WILLY H. HE IT LING
(Nadruk verboden)
WEMELDINGE
Van 28 augustus3 september 1966
Woensdag 31 augustus: Volle Maan
HOOGW.
LAAGW.
v.m.
n.m.
v.m.
n.m.
Zondag
1.50
2.20
7.31
7.59
Maandag
2.43
3.05
8.20
8.45
Dinsdag
3.23
3.44
9.03
9.24
Woensdag
4.04
4.22
9.38
9.58
Donderdag
4.39
4.54
10.13
10.28
Vrijdag
5.13
5.27
10.40
10.59
Zaterdag
5.41
5.51
11.12
11.30
de scheldebode
REDACTEUR:
J. A. WESTSTRATE MIDDELBURG
ROUAANSE KAAI 21 TELEF. (01180) 2453
Abonnementsprijs bij vooruitbetaling 1,60 per kwartaal
Franco per post f 3,20 per halfjaar
ADMINISTRATIE:
J. M. C. VAN DER PEYL KRUININGEN
MARKT 19 TELEF. (01130) 381 GIRO 28425
Advertentieprijs 1-25 mm 3,75, verder 15 cent per mm
Ingezonden mededelingen dubbel tarief
In te zenden vóór woensdag 12 uur
UITGEVERSMAATSCHAPPIJ „DE SCHELDEBODE"
Verschijnt des vrijdags
DRUK FA. F. VAN DER PEYL KRUININGEN
