Populieren
staan er nog
struikjes weg
Paardenvrouw Sari Hanse-Verburg
krijgt de traditionele laatste groet
z
100 worden is werken, lachen en zingen
6
Pluizende bomen doorn in oog
Necrologie
Een hazelaar, een mispel, een
wild appeltje: met liefde
opgekweekt door Isabel
Jonker, maar ineens
verdwenen. Terwijl de
gewraakte populieren in
Noord wel Ie nog fier overeind
staan.
Al twee jaar liep ik er
met mijn gietertje
achteraan. Komt er
zo’n idioot!
Een traditionele laatste
afscheidsgroet van ruiters te
paard. Het hoort bij iemand
die veel voor de
paarden wereld heeft
betekend. Zo iemand was Sari
Hanse uit Kerkwerve. Ze
overleed maandag
onverwacht op 81-jarige
leeftijd.
leed, nam ze de zorg voor het grote
gezin over. Sindsdien is ze altijd
blijven werken, met name in de
huishouding, bij de bakker, de no
taris, overal wel. Moest ook wel,
omdat ze zelf haar man al in 1975
verloor en ze voor haar eigen gezin
met een zoon en dochter moest
zorgen. Inmiddels gegroeid met
twee kleinkinderen en drie achter
kleinkinderen.
Een echt verenigingsdier was ze.
Sara (Sari) Louisse Hanse-Ver-
burg was van meet af aan met
haar man Anton betrokken bij de
rijvereniging De Schouwse Rui
ters, toen die in 1956 werd opge
richt. Als boerendochter uit
Noordgouwe groeide ze op met
paarden en werd ook actief in de
sport. Eerst zelf te paard, later als
jurylid. Ze jureerde vrijwel alle
disciplines - springen, dressuur,
samengestelde wedstrijdsport en
afdelingsdressuur - zodat bijna
elke ruiter in Zeeland wel met
haar te maken kreeg. Binnen haar
eigen club verrichtte ze ook veel
hand- en spandiensten, bijvoor
beeld bij het samenstellen van de
startlijsten. Je inzetten voor je
club, dat deed je gewoon, vond ze.
nende, de paardensport is indivi-
dualistischer geworden, vond ze
en dat betreurde ze, zei ze twee
jaar geleden in een interview met
deze krant naar aanleiding van
het afscheid van de paardensport
van haar en haar man.
Vrouwen van Nu
Sari zette zich niet alleen in voor
de rijvereniging, ze was ook lid
van Vrouwen van Nu uit Brou
wershaven, voorheen de platte
landsvrouwenvereniging ge
noemd. Daarbij was ze ook be
stuurlijk actief. Het lidmaatschap
droeg enorm bij aan haar per
soonlijke ontwikkeling, zei ze.
Het verenigingsgevoel is ta-
Laatste rustplaats
Hoe trots zou ze zijn geweest als
ze zag dat gistermiddag ruiters
zich verenigden op weg naar haar
laatste rustplaats. Zoals dat hoort
bij echte paardenmensen werd
een stilzwijgend saluut te paard
gegeven door leden van De
Schouwse Ruiters terwijl de kist
met haar lichaam naar de begraaf
plaats in Brouwershaven werd ge
bracht. Twaalf paarden en ruiters
begeleidden de begrafenisstoet
op het laatste stuk vanaf de De-
lingsdijk naar de Provinciale
Straatweg. Daar hielden ze halt
en salueerden ze naar hun lid dat
zo veel voor de vereniging bete
kend heeft.
Sari Hanse-Verburg
1941-2023
Ze lacht om de traditionele vraag
watje moet doen om 100 te worden.
„Weet ik niet. Ik heb er niks voor
gedaan.” „Jawel hoor”, voegt haar
dochter Janny de Zwarte toe. „Wer
ken, lachen en zingen, dat is het re
cept toch, moeder?”
Ze knikt. „Ik zong als klein meisje
in Zaamslag al. In het kinderkoor
van de zondagschool. En gewerkt,
altijd.” Als 16-jarig meisje al, toen
haar moeder op jonge leeftijd over-
De bewoners van de Dorpsring in
Noordwelle, wier tuinen grenzen
aan het Slingerbos, vrezen voor het
einde van het voorjaar. Dan begin
nen de populieren achter hun tui
nen weer te pluizen. En dat pluis
blijft overal aan kleven en zorgt
voor verstoppingen van onder meer
warmtepompen. Ook zorgen de
wortels van de bomen voor open
brekend asfalt of schade aan funde
ringen, zegt buurtbewoonster Isa-
bel Jonker. Daarom diende zij sa
men met buren vorig jaar juni een
petitie in bij de gemeente. Daarin
werd gevraagd de bomen gefaseerd
weg te halen en te vervangen door
andere soorten. Wethouder Jacque
line van Burg zegde toe op korte
termijn de eerste bomen te gaan
kappen, maar de populieren staan
nog onaangetast aan het Slingerbos.
Wél is er iets anders aan de hand.
Jonker plantte een paar jaar gele
den samen met buren uit angst
Samen hebben ze een mooie tijd
gehad en veel gereisd met de cara
van. Ome Frans had haar graag
meegenomen naar zijn geboorte
grond Oud-Othene. Dat wilde zij
echter niet. ‘Nee, niet naar de No
ten.’ Ome Frans is acht jaar geleden
overleden.” Nog altijd krijgt me
vrouw Dieleman jaarlijks bloemen
van de oude werkgever van haar
man en vriend zaliger.
Geboren in Zaamslag, woonde ze
later in Zaamslagveer, in de Bonte
Polder bij Sluiskil en op meerdere
adressen inTerneuzen. Ondermeer
in de kern Driewegen, waar het ver
jaardagsfeest werd gevierd.
voor kaalslag al wat boompjes, vol
gens haar in afstemming met de ge
meente. „Een kweepeertje, een
wild appeltje, een liguster, een mis
pel, een meidoorn: in totaal zo'n
dertig boompjes die wij zelf met
liefde opkweekten. Ik heb onlangs
nog wilgentenen geplant. Daarvoor
ben ik huis-aan-huis bij buren gaan
vragen of ze daar bezwaar tegen
hadden. En dat heb ik ook weer
overlegd met een beleidsmedewer
ker", zegt Jonker. Maar nu is er geen
jong boompje meer te zien, op twee
lindes na. „Het hele zaakje is ineens
weggehaald. Al twee jaar liep ik er
met mijn gietertje achteraan. Komt
er zo’n idioot! Dit is echt niet meer
grappig!”
‘Criminele actie’
Eerst dacht Jonker aan een ‘crimi
nele actie’. „De bomen zijn niet uit
gespit, maar uit de grond gerukt.”
Uit navraag blijkt dat een gemeen-
temedewerker de boompjes heeft
weggehaald. „Het is niet wenselijk
dat iedereen van alles gaat planten
in openbare grond. Dan komen er
soorten die we daar niet willen
hebben”, zegt wethouder Van Burg.
„Wel kunnen omwonenden aange
ven dat ze graag bepaalde beplan
ting willen, dat kan in overleg, maar
dan planten we het wel zelf.”
Jonker vraagt zich af of de door
haar geplante bomen en struiken
nog zijn te redden. „De knotwilgte-
nen zijn in het groenafval verdwe
nen. De overige planten zijn op de
gemeentelijke werkplaats inge
kuild en kunnen worden opge
haald”, laat een gemeentewoord
voerder weten.
En de populieren? „De kap heeft
vertraging opgelopen”, beaamt de
wethouder. „Wanneer daarmee
wordt begonnen, is nog niet be
kend.”
Bloemen
„Vader werkte bij betonfabriek De
Hoop en is op zijn 53ste overleden”,
vertelt dochter Janny. „Daarna
kreeg ze een relatie met ome Frans.
Dat was een collega van mijn vader,
die we daarom ook al lang kenden.
100
VL
ZATERDAG 8 APRIL 2023
- Isabel Jonker
TERNEUZEN
- Guido van der Heijden
„Nee, als jong meisje heb ik
nooit gedacht aan 100 worden.”
Toch overkwam het Maatje
Dieleman-Dees uit Terneuzen.
„100 worden, dat gebeurt je ge
woon.”
Een traditioneel afscheidssaluut te paard door leden van rijvereniging De Schouwse Ruiters voor
hun overleden erelid Sari Hanse, die naar haar laatste rustplaats wordt gebracht in Brouwershaven.
FOTO SANDRA SCHIMMELPENNINK
Het kon niemand ontgaan dat Maatje Dieleman-Dees gisteren 100
werd. FOTO KELLY THANS
Valeska Nastaly
Noordwelle
Valeska Nastaly
Brouwershaven
’V
Mevrouw Dietamnn 4
1 00
